Αγαπητό e-μερολόγιο...

[oboro]

Ακομα, πως ερμηνευσα εγω το απολαυστικοτατο περιστατικο με τον καθηγητη... Sκεφτομαι πως δεν αποκλειεται η ψυχολογια της πελαγωμενης κοπελας να επαιξε το βασικο ρολο, ειδικα απεναντι στον καθηγητη της: δε φτανει που ειχε μπερδευτει εντελως, ειχε και τον θεο της γνωσης απεναντι της να προσπαθει να της τα εξηγησει, κι αυτη δωστου να μην καταλαβαινει και να επιδεινωνεται το ιδεατο στατους της απεναντι του κλπ κλπ ad infinitum, until... She walked in ; ) Απεναντι σε μια συμμαθητρια της πολυ απιθανο να ειχε το ιδιο κομπλεξ η φοβο οποτε εκοψες το βροχο που την ειχε τυλιξει με τη μια με την παρεμβαση σου αυτη. Της τα πες εκει ωμα και σταρατα κι αμεσως τα χωνεψε κιολας. Αλλωστε και το κομπλιμεντο του καθηγητη προς αυτη την κατευθυνση νομιζω οτι ηταν, στη ουσια του: εχεις (και) αυτο που λεμε leadership skills. Σκεφτομαι οτι ισως αυτο ηταν που σε αγχωσε... Το να εισαι ηγετιδα πχ της ταξεις σου μπλεκει πολλα πραγματα που εχουν να κανουν το την πειθω, το ελεγχο, τον σεβασμο, σε ακραιες καταστασεις ισως και την επιβολη. Ισως αυτο εχει καποια επιδραση στα θεματακια με τον ελεγχο και την "επιδοση" κλπ

Just food for thought.

[Lou!]

dis, επειδη σε διαβασα μεσες ακρες, επειδη σε καταλαβαινω, θα σου αφιερωσω αυτο που ειχε γραψει μια μερα ο NikosD. στο Blog του φορουμ.

2. Το μεγαλύτερο δυστύχημα του δυτικού πολιτισμού είναι ότι διαρκώς επιδιώκουμε το καλύτερο, το μεγαλύτερο, το ομορφότερο, το ταχύτερο.......... (Σ)

απλα στο αφιερωνω. επισης νομιζω οτι αλλο η εσωτερικη ισορροπια κ αλλο η επιτυχια, οπως αυτη οριζεται πχ μεσα στα μεγαλα αμερικανικα πανεπιστημια.

αν θελεις την επιτυχια, την ψυχολογικη σου ισορροπια ξεχνα την. Η αμερικη απλα θα σε τσακισει. κ θα σε τσακισει ακομα περισσοτερο στο μελλον. υποθετω εισαι προπτυχιακη? ε, ειναι ακομα χειροτερο να εισαι μεταπτυχιακη η καθηγητρια πανεπιστημιου κλπ

αν θελεις την ψυχολογικη σου ισορροπια, κανεις οσο μπορεις, εξερευνας τα ορια σου (σωματικα, διανοητικα, ψυχολογικα κ ο,τι αλλα) κ τη γνωμη του κυριου την συνδεεις με κα-ι-ρο!!!

αυτα τα λιγα απο μενα!

[gus1973]

Είπα να γράψω και εγώ ένα σεντόνι (διπλό παρακαλώ) μιας και η DissolvedGirl άγγιξε ευαίσθητες χορδές…

DissolvedGirl διαβάζοντας τα post σου νιώθω ότι μας έχουν φτιάξει από το ίδιο υλικό :)

Γνώριμα συναισθήματα και προβληματισμοί
Θα ξεκινήσω από τα δικά μου θεωρώντας ότι μπορώ να βοηθήσω και να βοηθηθώ...
Πάντα ήμουν «ο πρώτος», «το υπόδειγμα», «ο καλός μαθητής», το «παράδειγμα προς μίμηση». Πέρασα στη σχολή της πρώτης μου επιλογής, συνέχισα με μεταπτυχιακές σπουδές υψηλού επιπέδου και όταν μετά από αρκετά χρόνια τελείωσα και με αυτές (εκεί που λες ότι δεν έχω κάτι άλλο να κάνω), αντί να πω στον εαυτό μου «έχεις το δικαίωμα να ξεκουραστείς», έκανα αίτηση σε ένα νέο πρόγραμμα σπουδών για την απόκτηση νέου πτυχίου. Ότι και αν έκανα το έκανα καλά. Αυτό ήταν σίγουρο. Έτσι τουλάχιστον έλεγαν οι γύρω μου, γιατί αν ρώταγες εμένα, μια θα σου έλεγα «είμαι καλός» και μια «θέλω πάρα πολύ δουλειά ακόμη». Φαύλος κύκλος… δεν σταματούσε πουθενά… Αυστηρός κριτής τόσο με τον εαυτό μου αλλά και με όσους (θεωρούσα) ότι δεν αντιλαμβάνονται ή δεν επεξεργάζονται όσο γρήγορα και ικανοποιητικά (θεωρούσα) επεξεργάζομαι εγώ. Ήθελα το τέλειο. Δεν συμβιβαζόμουν με τίποτα λιγότερο…

Στα μέσα της περιπέτειας αυτής, άρχισαν τα έντονα ψυχοσωματικά προβλήματα. Αλλά ακόμη και αυτά αποδείχθηκαν πολύ μικρά για να με σταματήσουν. Πανικός, έντονο άγχος, φοβίες, στομαχόπονος, εντερικά προβλήματα, με συνόδευαν στην καθημερινότητα μου. Άρχισα να γυρνώ από γιατρό σε γιατρό ζητώντας άμεση λύση. Όταν άκουγα τη λέξη «υπομονή», τους έλεγα ότι δεν έχω χρόνο για υπομονή. Θέλω την ίαση και τη θέλω τώρα. Βρείτε τρόπο! Βρείτε ένα μαγικό χάπι και δώστε το μου! Για θεραπεία μακράς διάρκειας, ούτε λόγος. Η πρώτη απόπειρα για ψυχοθεραπεία συνοδεύονταν συνεχείς ερωτήσεις του στυλ «πότε θα γίνω καλά;».

Η λύτρωση ήρθε μέσα από ένα συνδυασμό δύο γεγονότων, που θέλω να πιστεύω, ότι θα με βοηθήσουν να φτάσω σε μια (μόνιμη) αλλαγή στη ζωή μου.
Μέσα σε όλη αυτή τη σύγχυση, υπήρχαν κάποιες «ανόθευτες» αξίες που σιγόκαιγαν. Έντονος προβληματισμός σε συνδυασμό με ένα παράξενο και αδιευκρίνιστο (εκείνη την εποχή, γιατί τώρα πιστεύω ότι το έχω αποκωδικοποιήσει) ένστικτο με οδηγούν στο να αποδεχθώ μια δουλειά με πάρα πολύ λιγότερα χρήματα σε ένα νησί    Το ανακοινώνω μια μέρα πριν αναχωρήσω, μιας και φοβόμουν ότι το περιβάλλον (φιλικό και επαγγελματικό) θα με έπειθε να μην αποδεχτώ. Ακόμη θυμάμαι πρόσωπα και εκφράσεις όταν ανακοίνωσα την τελική μου απόφαση. Κάπου εκεί άρχισε η μακρά πορεία της μετάλλαξης… Βρέθηκα σε ένα χώρο όπου, μετά από πάρα πολλά χρόνια κατάφερα (έστω και για κάποιες στιγμές) να σταματήσω το χρόνο. Τόσο καιρό υποστήριζα ότι δεχόμουν πολλές πληροφορίες (διάβασμα, μελέτες, κινηματογράφος, φιλοσοφία, λογοτεχνία κ.λπ.) αλλά συνειδητοποιώ ότι ποτέ δεν είχα καταφέρει να σταματήσω για να επεξεργαστώ σε ένα δεύτερο επίπεδο όλες αυτές τις πληροφορίες. Απλά κατανάλωνα... τίποτα περισσότερο… Σταματώ, βασανίζομαι, πονάω, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή. Είμαι «καταδικασμένος» να σταματήσω. Να γνωρίσω νέους χαλαρούς ανθρώπους, να βγαίνω από το σπίτι μου και να πέφτω στη θάλασσα, να περνώ τα βράδια μου σε ταβερνάκια με κρασάκι, μεζέ και παρέα (άσχημη ζωή  ). Μέσα σε αυτή την εσωτερική μάχη, προσανατολίζομαι σε άλλα αναγνώσματα, προσπαθώ να απενεχοποιήσω το δικαίωμα στη χαλάρωση, να διαγράψω» στερεότυπες απόψεις ετών…

Είχε αρχίσει να δημιουργείται ένα κάποιο έδαφος αλλά ελλόχευε πάντα ο κίνδυνος της υποτροπής. Έλειπε αυτό που θα έδινε ένα πιο μόνιμο και σταθερό χαρακτήρα σε αυτή τη νέα κατάσταση. Μετά από τις επίμονες παροτρύνσεις μιας φίλης αποφασίζω να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία. Προσπαθώ να εστιάσω στο τι νιώθω στο παρών αλλά συνάμα, επιχειρώ «ταξιδάκια» στο παρελθόν μπας και εντοπίσω τι ήταν αυτό που προκάλεσε όλο αυτό. Αναθεωρώ τις απόψεις μου περί κακοποίησης και προσπαθώ να αποδεχτώ ότι είναι δυνατόν να είμαι άλλο ένα «κακοποιημένο παιδί». Ένα παιδί που δεν γνώρισε την επιβράβευση (και γι’ αυτό δύσκολα τη δίνει), που είχε να αντιμετωπίσει επικριτικούς γονείς όσον αφορά τις γενικότερες του επιδόσεις (και γι’ αυτό κρίνει αυστηρά συνεργάτες, συμφοιτητές, φίλους κ.λπ.). Διαπιστώνων ότι πάντα έβαζα δύσκολους στόχους και όταν τους πετύχαινα εκλιπαρούσα για λίγο θαυμασμό, για ένα ξεροκόμματο επιβράβευσης. Όμως πίσω από αυτή την πρόσκαιρη ικανοποίηση παραμόνευε η κατάθλιψη, το άγχος, ο φόβος, ένα αίσθημα κενού και αποξένωσης από τον ίδιο μου τον εαυτό, μια αίσθηση ότι η ζωή μου δεν έχει κανένα νόημα. Δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να θυμώσει, να εκφράσει επιθυμίες φοβούμενος ότι έτσι δεν θα καταφέρω να πάρω αυτό το κομματάκι που ήθελα. Δεν θες και πολύ…

Είχα διαβάσει στο βιβλίο της Alice Miller «Οι φυλακές της παιδική μας ηλικίας» ότι κάποια από τα «κακοποιημένα» παιδιά, στην ενήλικη τους ζωή, παρουσιάζουν χαμηλή αυτοεκτίμηση η οποία εκδηλώνεται μέσα από την ανάγκη για τελειότητα σε οτιδήποτε και αν κάνουν. Θαυμάζουν τον εαυτό τους αλλά αναζητούν και τον θαυμασμό των άλλων μιας και ποτέ δεν θεωρούν ότι τους θαυμάζουν αρκετά. Πρόκειται δηλαδή για μια εύθραυστη κατάσταση η κατάρρευση της οποίας είναι δυνατόν να οδηγήσει σε απογοητεύσεις ή ανάγκη για επίτευξη δυσκολότερων στόχων. Πρόκειται για άτομα των οποίων η αυτοεκτίμηση τους στηρίζεται στα «χαρίσματα» τους και όχι στα συναισθήματα τους.

Η ψυχοθεραπεία μέσα από αυτά τα ταξίδια στο παρελθόν με βοηθά να βιώσω (όσο είναι δυνατόν) τη άδικη αυτή σχέση με τους γονείς μου, να εκφράσω τα συναισθήματα μου για όλα αυτά και τελικά να καταφέρω να αποφορτίστω (λίγο – λίγο) από αυτό το βάρος… Ελπίζω ότι θα βγω νικητής από αυτή την πορεία. Είμαι χαρούμενος μέσα σε αυτή τη «νέα ζωή». Υπάρχουν φορές που η σκέψη παλινδρομεί, σκανδαλίζομαι αλλά κάτι με επαναφέρει. Προσπαθώ να μην απογοητεύομαι. Έχω την εντύπωση ότι μέσα από τέτοιες μακροχρόνιες προσπάθειες καταφέρνεις να «χτίσεις» σε γερά θεμέλια. Έτσι νομίζω…

DissolvedGirl από τα γραφόμενα σου φαίνεται ότι μπορείς να το διαχειριστείς όλο αυτό. Το έχεις αντιληφθεί, το έχεις αποκωδικοποιήσει, είσαι κοντά στη συνειδητοποίηση. Ίσως με μια βοήθεια, με ένα συνοδοιπόρο, να καταφέρεις ακόμη περισσότερα… Καλή συνέχεια στο ταξίδι  

Συμπτωματικά, πριν από μια εβδομάδα είδα το “Black Swan” του Aronofksi το οποίο πραγματεύεται την αναζήτηση της τελειότητας και ακριβώς αυτή τη μάχη που περιγράφεται σε αυτό το topic.

Επίσης, ένα βιβλίο το οποίο επιχειρεί να απομυθοποιήσει το δυτικό πρότυπο του επιτυχημένου είναι το «Δικαίωμα στην τεμπελιά» (1880) του Πωλ Λαφάργκ (γαμπρός του Κάρολου Μάρξ ο κύριος). Αν και ο τίτλος δημιουργεί μια αρνητική προδιάθεση, εστιάζει στο δικαίωμα του να σταματάς, να ξεκουράζεσαι μιας και θεωρεί πως μόνο τότε είσαι σε θέση να επεξεργάζεσαι ουσιαστικά και να σκέφτεσαι καθαρά…

[RainAndWind]

Είμαι η μόνη που λυπήθηκα την κοπελίτσα "βούρλο"?
Συμφωνώ με την ανάλυση που έκανε ο ob και βρήκα το σχόλιό του καταπληκτικό!
Dis, δεν ανέχεσαι τη "βλακεία"? Ο θυμός σου, που ακόμη και τώρα διαφαίνεται έχεις σκεφτεί γιατί υπάρχει απέναντι σε κείνο το κορίτσι?
Για παράδειγμα, θα μπορούσε κάποιος να αντιδράσει πολύ διαφορετικά και να μην θυμώσει μαζί της, αλλά να τη συμπονέσει για παράδειγμα, να της εξηγήσει δίχως κανένα "fuck" και δίχως κανένα θυμό. Κάτι σε οδήγησε στο να αντιδράσεις έτσι, τι ήταν αυτό? Η έλλειψη υπομονής με κάποιον που δεν "απέδιδε" τόσο γρήγορα, δεν κατανοούσε τόσο γρήγορα όσο το κάνεις εσύ? Θα μπορούσες να σκεφτείς μήπως ήταν μία επίδειξη γνώσεων το σκηνικό από μέρους σου? Ή το αποκλείεις?
Σε ανέβασε? Ένιωσες μία ικανοποίηση που απέδειξες την ικανότητά σου μπροστά σε κάποιον που για σένα είναι "κοινωνός" της ίδιας εκτίμησης στην εξυπνάδα και στην απόδοση?
Σκέψου λίγο μήπως το "unacceptable" σε προβληματίζει ακόμη για άλλους λόγους, γιατί κάτι που ΕΣΥ θεώρησες unacceptable εκείνη τη στιγμή ΣΕ ΣΕΝΑ, και όχι με τον τρόπο που το ερμήνευσες κατόπιν. Η αίσθησή μου είναι πως ο θυμός σου οφειλόταν σε ένα είδος intellectual superiority που σε καθοδήγησε εκείνη τη στιγμή να εξηγήσεις όχι με υπομονή και κατανόηση της δυσκολίας του άλλου, αλλά σχεδόν με υποτίμηση της δυσκολίας του, με ένα είδος περιφρόνησης γι αυτήν, άρα πάλι με ΜΗ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΜΗ-ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑΣ και της ΜΗ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΜΗ-ΑΠΟΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.

Διάβασα τα σχόλια άλλων μελών πως σε ζηλεύουν γι αυτή σου την καταναγκαστική δραστηριοποίηση και δεν το καταλαβαίνω καν. Πώς μπορεί κάποιος να ζηλεύει κάτι που αυτός που το κατέχει εκείνη τη στιγμή στη ζωή του τον βασανίζει? Δεν το λέω με καμία επικριτική διάθεση, μη με παρεξηγήσετε, γιατί αυτό που θέλω να τονίσω με το σχόλιό μου αυτό, είναι το εξής. Καμιά φορά ό,τι μας βασανίζει επικροτείται από το περιβάλλον μας, ως στοιχείο επιτυχίας. Τι επιτυχία είναι αυτή που δε με αφήνει να χαλαρώσω? Και γιατί το περιβάλλον και η κοινωνία μου να θεωρούν το βάσανό μου προνόμιο αντί βάσανο (όπως και είναι, αφού δε με αφήνει να χαρώ τις απλές μου καθημερινές στιγμές?)

Ο πολιτισμός μας επιβραβεύει την ανταγωνιστικότητα, το ανελέητο κυνήγι των στόχων μας, έστω κι αν αυτό μας εξαντλεί. Θα συμφωνήσω με τον Gus1973 (φανταστικό ποστ Gus!) πάνω στο "δυτικό πρότυπο του επιτυχημένου". Γινόμαστε άλογα κούρσας σε αγώνες που μας έστησε ο ίδιος ο πολιτισμός μας, ο πολιτισμός που εξυμνεί την αποδοτικότητα, που μας εντείνει την πλευρά μας την ανταγωνιστική, που μας πλάθει αδιόρατα, ασυναίσθητα σε δίχως έλεος αρνητές της χαλαρότητας, μας επηρεάζει όταν εισπράττουμε μπράβο αντί για χαλάρωσε και αποδέξου πως δεν θα είσαι πάντα νικητής, μας δίνει νίκες όταν εμείς στην ουσία ζούμε ήττες, μεταβαφτίζει τις ήττες μας σε νίκες, νίκες πύρρειες όμως για μας τους ίδιους, νίκες που είναι κίβδηλες και γι αυτό δε μας γεμίζουν ποτέ.

Συμφωνώ και με τη Lou σε όσα σου υπέδειξε. Πρόσεχε κορίτσι μου! Μην αφήνεσαι να γίνεις άλλο ένα άλογο κούρσας, που κάποιοι το φροντίζουν, κάποιοι του γυαλίζουν το τρίχωμα, κάποιοι του δίνουν τα καλύτερα, την καλύτερη τροφή, τις ακριβότερες βιταμίνες, τα άριστα των αρίστων εφόδια, τον πιο φρέσκο σανό, τον καλύτερο στάβλο, το στολίζουν με γιορντάνια για να βγει στην πίστα το πιο γρήγορο και να κατατροπώσει τους αντιπάλους. Μας μαθαίνουν να κατατροπώνουμε τους "αντιπάλους" μας, για να εισπράξει ο πολιτισμός μας την ανόητή του περηφάνια της ατομικής ανόδου. Η άνοδός μας είναι ταυτόχρονα η κάθοδός μας όταν χάνουμε την ικανότητα να βλέπουμε τους συνανθρώπους μας ως συναγωνιστές και όχι ως ανταγωνιστές.

Ξέρεις Ντις μου, το έχω βιώσει κι εγώ αυτό. Και στον αθλητισμό. Έχω περάσει από στάδιο που κάποιοι ήθελαν να με μεταμορφώσουν σε άλογο κούρσας, οι γονείς για να είναι "περήφανοι" για μένα, οι προπονητές για να πάρουν τα εύσημα για το δικό μου ιδρώτα, για τις δικές μου καθημερινές θυσίες, με κυνήγαγαν να αποδώσω και η κάθε στιγμή δική μου αλλά και των συναθλητών μου ήταν δοσμένη στο μετάλλιο, μας προγραμμάτιζαν από το τι θα φάμε, από το πότε θα ξεκουραστούμε, αν θα έχουμε ελεύθερο χρόνο -δεν είχαμε ποτέ -από το βάρος μας, από από... Έφυγα και δεν το μετάνιωσα ποτέ μέχρι σήμερα. Και αναβολικά, αναβολικά καλή μου Ντις, ενέσεις γλυκιά μου, ήθελαν να μας ντοπάρουνε για να είμαστε ripped and in the right shape, έζησα το παράλογο γονείς να θέλουν τόσο τη νίκη του παιδιού τους που να δέχονται να παίρνει ουσίες για να είναι ο νικητής. Με τη συγκατάθεση των γονέων και των προπονητών και του αδηφάγου κοινού το άλογο έπρεπε πάση θυσία να αποδώσει... Στ' αρχίδια τους για το άλογο, πραγματικά. Όταν σπάσει το πόδι του το ξεφορτώνονται.

Σκέψου τα μωρό μου. Μην τους αφήσεις να στο κάνουν. Ούτε τις φωνές της μητέρας σου, ούτε τις προτροπές των πρυτάνεών σου, ούτε τον πολιτισμό του οποίου τις επιρροές δέχεσαι, ούτε όσους θεωρούν πως αυτό που κάνεις σε σένα είναι μία "υγιής" διαδρομή. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.

Δε θα πάθεις τίποτε αν δεν ανταποκριθείς στο "γάντι" της πρόκλησης που έπεσε από τον καθηγητή εκείνο. Η προτροπή του να γίνεις επικεφαλής δεν είναι δική σου ανάγκη, παρά μόνο γιατί έζησες στα παιδικά σου χρόνια με μία μητέρα που σε πίεζε ασφυκτικά να αποδώσεις. Εκεί πατάει το άγχος σου πιστεύω, στη σύγκρουση που νιώθεις ανάμεσα στις δικές σου πραγματικές ανάγκες και στις ανάγκες που ένα κάρο άλλοι γύρω σου συντονισμένα προσπαθούν να σου φορτώσουν, γιατί ΤΟΥΣ ΑΦΟΡΑ ΑΜΕΣΑ. Κάτι θα εισπράξουν από το δικό σου αγώνα, δεν το κάνουν τζάμπα, και δεν γίνεται με πρώτη έννοια τους να είσαι καλά, ισορροπημένη και άνετη μέσα στο πετσί σου. Μην τους αφήνεις να στο κάνουν αυτό...

Φιλικά, και ελπίζω να μη με παρεξηγήσεις Ντις μου. Όμως ακόμη κι αν με παρεξηγήσεις, μου αρκεί ότι μπορεί να το σκεφτείς και ότι μπορεί να δεις τον κίνδυνο που διατρέχεις.
Θέλω να μπορείς να κοιμηθείς και να κάθεσαι στο κρεβάτι σου με το γκόμενό σου και να χαζολογάτε, σα μικρά παιδιά. Θέλω να μπορέσεις να έχεις χρόνο να χαίρεσαι την ηλικία σου, να μη χτίζεις αδιάκοπα ένα μέλλον εις βάρος του παρόντος σου. Είναι τόσο σημαντικό το παρόν μας, τόσο γλυκές οι απλές του στιγμές, γιατί να μην δώσεις προτεραιότητα σ' αυτές αλλά στην τσίτα της απόδοσης και στο τρέξιμο γύρω από το ρολόι? Γιατί να μην συνδυάσεις εξάλλου τους στόχους σου με τις απλές στιγμές, γιατί να σου ζητάς πάντα παραπάνω, βιάζοντας το σώμα σου και τις καλές του προθέσεις? Θέλω να σκεφτείς και το άλλο, πόση σχέση έχουν οι διατροφικές διαταραχές με την ανάγκη τελειότητας, που ξέρεις κι εσύ από μέσα. Το πέρασες κι αυτό κοριτσάκι μου, μην το επαναλαμβάνεις με άλλη μορφή. Domain specific είναι η ανάγκη τελειότητας, αλλά το domain αλλάζει και περνάς σε άλλο κυνήγι απλά, σε άλλο πεδίο.

[keep_walking]

Κανεις αυτο που σου δινει ικανοποιηση.
Εαν το ενα το ονομαζεις τελειομανια , το αλλο τεμπελια και νοθροτητα και κολλας ταμπελες σε καθε συμπεριφορα σου οτι ειναι ανεπαρκης δεν κανεις τιποτα.
Εγω σπουδαζω ακομα και αντλω ικανοποιηση αυτο , κανοντας το με τους ρυθμους μου.
Κανω και λιγο αυτομαστιγωση αν με δω να τεμπελιαζω , αλλα πραγματι αντλω ικανοποιηση απο αυτο και νοιωθω περηφανος.
Οχι δεν μπορεις να εχεις σε ενα 24ωρο και εργασια φουλ και μελετη φουλ και χαζολογημα φουλ και ολα , αλλα θα κανεις αυτο που θα σου δωσει ικανοποιηση.
Θες να σου πει καποιος οτι αυτο ειναι τελειομανια?
Ποιος ειναι αυτος ο καποιος και τι ξερει για το τι ευχαριστει εσενα?
Φυσικα ειπες οτι περνας καλα και εκει εστιαζω.
Και στα ποστ σου αισθανομαι την υπερηφανια για τα επιτευγματα σου πραγμα φυσικο.:)
Εσυ ξερεις καλυτερα:)

[Lou!]

απλα φοβερο, αποκαλυπτικο, διεισδυτικο κ ντομπρο το ποστ της ρειν ειναι για πολλα ρεπ ποιντ (ακομα δε με αφηνει το ******** το συστημα να σου δωσω ρεπ ποιντ ρειν! :( )

επισης να συμπληρωσω επειδη ημουνα στην αμερικη σε αμερικανικο πανεπιστημιο απο τα γνωστα, οτι γενικα η αμερικη (εδω αναφερομαι γενικα σαν κοινωνια, οχι στους καθηγητες) εχει τασεις να ειναι τετοια κουλτουρα κουρσας, γι αυτο κατα τη γνωμη μου την εχουν παθει κ τοσο κ εχουν τοσα ψυχολογικα, τοσες καταθλιψεις κ αυτοκτονιες, κ το προζακ σαν καραμελα, ουυυυυ τωρα που παθανε κ κριση πραγματικα η κριση θα πρεπει να τους εχει γαμησει το εγω τους, ενα εγω εξαιρετικα βασισμενο στον υπερκαταναλωτισμο, την ατομοκεντρικοτητα κ πουθενα αλλου.

ομως οσον αφορα τους καθηγητες στα πανεπιστημια δεν ειναι απαραιτητα τοσο α-σοφοι κ τοσο εγωιστικα κ εγωκεντρικα κλεισμενοι στο εγω τους κ τη ματαιοδοξια τους. καποιοι μπορει να ειναι, αλλα πολλοι δεν ειναι (η τουλαχιστον ξερουν να το καμουφλαρουν καλα). κ αυτο το λεω γιατι πραγματικα πιστευω οτι οσο ταλαντουχος κ εργατικος κ να ειναι ενας ανθρωπος, αν τα βλεπει πολυ ανταγωνιστικα/μυωπικα τα πραγματα, θα τον πεταξει η πιεση εξω απο το συστημα πριν προλαβει να γινει καθηγητης.
δε γινεται πχ να βγαλεις σπουδαια ερευνα αν δεν εχεις καλους συνεργατες, δε γινεται να βγαλεις σπουδαια ερευνα αν δεν την κοινωνεις οσο την επεξεργαζεσαι σε συναντησεις καθηγητων κ μεταπτυχιακων φοιτητων, οπου οι αλλοι θα σου κανουν μοιραια εποικοδομητικη κριτικη. (κ αυτα τα πραγματα δεν γινεται να τα κανεις, αν δεν ριξεις χαμηλα το εγω σου, δεν πα να εισαι κ ο Krugman, ο Stieglitz, η οποιοσδηποτε αλλος καθηγητης μεγαλο ονομα στην αμερικη).
δεν ειδα ποτε καθηγητη να προσβαλλει/ειρωνευτει φοιτητη για απορια, ο,τι απορια κ να ηταν αυτη.
η να το θεσω διαφορετικα, εχω γνωρισει κ καθηγητες που φαινοντουσαν πολλοι ωραιοι τυποι, ηταν καθηγητες σε τοπ πανεπιστημιο κ εξεπεμπαν πολλη απλοτητα (πολυ περισσοτερη ισως απο τους δικους μας κομματικοποιημενους, διεφθαρμενους κομπλεξαρες). το department μου εκανε 2 παρτυ το χρονο για τους καθηγητες κ τους μεταπτυχιακους σε σπιτια καθηγητων με διαφορες δικαιολογιες, παρτυ καλοσορισματος νεων φοιτητων, παρτυ χαλαρωσης τωρα που δωσατε τα quals, αφου σας γαμησαμε να σας ψυχαγωγησουμε κ λιγακι! :)

αυτο το λεω ντις για να σου πω να προσεχεις, μην προβαλλεις τις δικες σου αναγκες πανω στους καθηγητες. αν πχ θες εσυ να δεις τον εαυτο σου σαν αλογο κουρσας, αν η κραση σου δεν αντεχει το Α κ νιωθεις την αναγκη να αυτομαστιγωθεις γιατι δεν πηρες Α+, αν πιστευεις οτι πρεπει να γινεις class leader μονο επειδη ο καθηγητης σου σου εκανε αυτο το σχολιο, υπαρχει μεγαλη πιθανοτητα να εχεις παρερμηνευσει τα πραγματα κ να ειναι κυριως η δικη σου αναγκη να τσιμπησεις το δολωμα του δυτικου πολιτισμου, κ οχι η διαθεση του καθηγητη σου να σε βαλει σε κατι τετοιο. ο καθηγητης σου μπορει να εκανε απλα ενα καλοπροαιρετο σχολιο κ τπτ παραπανω. στην αμερικη αν δουνε κατι καλο, λενε κ μπραβο πολλοι ανθρωποι, δεν τους τρωει τοσο ο κομπλεξισμος της ελλαδας. τωρα μπορει να μην σε θυμαται καν. εχει 1000 σκοτουρες στο κεφαλι του, ξερεις τι ειναι να ειναι ο αλλος καθηγητης σε μεγαλο αμερικανικο uni? ειναι μεγαλος μπελας, δεν εχει χρονο να ασχολειται με λεπτομερειες. πρεπει να δημοσιευει καλης ποιοτητας ερευνα, πολλες φορες να ψαχνει για χρηματα για τους μεταπτυχιακους, να διδασκει, να επιβλεπει μεταπτυχιακους κλπ κλπ. αν εσυ αισθανεσαι να καθεσαι στο πισω μερος για να μη σε ξαναδει, ειναι καθαρα συμπτωμα του οτι εχεις τη μυγα κ μυγιαζεσαι.

εγω απο τη δικη μου προσωπικη πειρα μπορω να σε διαβεβαιωσω οτι τις επιδοσεις μου οι καθηγητες τις εβρισκαν πολυ καλες, εγω μονιμως ειχα προβλημα με αυτες. κ οι καθηγητηες μας ηταν εξισου προσιτοι, κ ευγενικοι με τους παντες, κ με τους τοπ φοιτητες κ με τους πιο μετριους. (επειδη ημουν κ μεταπτυχιακη, υπαρχει πολυ πιο στενη σχεση μεταξυ μεταπτυχιακων κ καθηγητων απο οτι προπτυχιακων κ καθηγητων, η χρονια στους προπτυχιακους δεν ξερω ποσους φοιτητες μπορει να εχει, η χρονια στους μεταπτυχιακους εχει 25-30 φοιτητες).

just my two cents!

[oboro]

Χμμ ναι, οκ... Διαφωνω σχεδον με ολα οσα εγραψες μολις τωρα Lou, ειδικα με το κομματι που συσχετιζει την ποιοτικη ερευνα, τη διδακτικη και τον χαμηλο εγωισμο, και το κομματι που λεει "ελα μωρε μπορει να μην το εννοουσε ετσι ο καθηγητης, εγω που δεν ημουν μπροστα ξερω καλυτερα απο σενα τι ειναι πιο πιθανο"... Τελος παντων. Συνεχιζω να πιστευω οτι ο καθηγητης μια χαρα εννοουσε οσα ειπε και η ουσια βρισκεται περισσοτερο στις ευαισθητες χορδες που αθελα του αγγιξε με αυτο το σχολιο. Θα γραψω αργοτερα τι γνωμη εχω για τη διαφορα μεταξυ των "μου αρεσει/ευχαριστιεμαι αυτο που κανω" και "ικανοποιουμαι γενικα απο τη ζωη"... τη σχεση ευχαριστησης vs. ικανοποιησης (τεραστιο θεμα, και πως να οργανωσω τις σκεψεις μου τωρα λολ)

[Lou!]

oboro, διαφωνησε οσο θες! ημουν 2 χρονια εκει μεσα κ ειδα πραγματα με τα ιδια μου τα ματια! τωρα τι ακριβως εννοουσε ο καθηγητης, μονος αυτος το ξερει με βεβαιοτητα! μη μου βαζεις λογια του τυπου "εγω ξερω καλυτερα απο σενα που δεν ημουν μπροστα", γιατι απλα ειπα οτι μπορει τα πραγματα να ειναι κ αλλιως!
κ οχι κανεις καθηγητης δε θα σε κανει αλογο κουρσας στην αμερικη αν δεν το θελεις κ εσυ ο ιδιος! δεν ασχολουνται τοσο με το τι κανουν οι αλλοι!

οταν λεω χαμηλος εγωισμος, εννοω να μπορεις να συνεργαστεις με καλους κ καλυτερους απο σενα.
να μπορεις να εκθετεις την ερευνα κ να δεχεσαι κριτικη. να μπορεις να βασιζεσαι σε καταλληλες, σχετικες ερευνες αλλων για να πας ενα κομματι γνωσης ενα βημα παραπερα. να μην επιτρεπεις στον εγωισμο σου να σκοτωνει την ερευνα κ τη συλλογικη δουλεια.

δεν εννοω να εχεις χαμηλους στοχους. να πιστευεις οτι δεν μπορεις να τα καταφερεις, οτι δεν αξιζεις, να εχεις χαμηλη αυτοπεποιθηση κ αυτοεκτιμηση, να αισθανεσαι loser κ τετοια. ολα αυτα μονο χαμηλο εγωισμο δε δειχνουν! :)

[DissolvedGirl]

Χμμ. Γενικα πως αντιδρας οταν σου κανουν καποιο κοπλιμεντο?

Πως αντιδράω σε κοπλιμέντα ε; Να μια καλή ερώτηση.
Για να σε προϊδεάσω κάπως, προσωπικά ξεχωρίζω την ταπεινοφροσύνη (που τη θεωρώ αρετή και προσπαθώ να εφαρμόσω) από την μετριοφροσύνη (που τη θεωρώ μάλλον γλείψιμο και επιφανειακή). Ταπεινοφροσύνη για εμενα είναι, όταν κάποιος με επιβραβεύει για κάτι που πραγματικά δούλεψα και αξίζω, να πω ένα ειλικρινές και ευγενικό ευχαριστώ και να μην αρχίσω να κοκορεύομαι. Μετριοφροσύνη πάλι θεωρώ, όταν κάποιος επιβραβεύεται για κάτι που δούλεψε και αξίζει, να αρχίσει τα “ε σιγά τώρα, δεν ήταν και τίποτα δύσκολο, ο καθένας θα μπορούσε να το κάνει, πραγματικά μην το κάνετε θέμα” απλά και μονο για να ΦΑΝΕΙ ταπεινόφρων (άσε που προσβάλει εμμέσως και οποιον δεν μπόρεσε να το καταφέρει). Η μετριοφροσύνη είναι για τους μετριους :D

Κατά τα αλλα, έκανα αυτό το πείραμα μες το Σαββατοκύριακο, και παρατήρησα τα εξής. Κοπλιμέντα που έχουν αν κάνουν με κάτι για το οποιο είτε δεν ενδιαφέρομαι είτε δεν έχει σχέση με δικη μου αρετή (πχ “Πολύ ωραίο το νέο σου κούρεμα/φόρεμα, σε κάνει να δείχνεις πολύ γλυκιά/sexy”) λέω ευχαριστώ χαμογελαστά και προσπαθώ εξίσου να βρω κάτι να ανταποδώσω. Κοπλιμέντα που έχουν να κάνουν με την απόδοση και τα επιτεύγματα μου (καλλίγραμμη σιλουέτα, μια καλή εργασία κτλ), εξαρτάται από το ποσο σημαντικά είναι για εμενα, και ποσο πιστεύω ότι τα αξίζω (αν δηλαδή έχω δουλέψει αρκετά για να πετύχω αυτό για το οποιο λαμβάνω το κοπλιμέντο). Για προσωπικές αρετες και χαρακτηριστικά, συνήθως εξετάζω να δω για ποιον λόγο λαμβάνω το κοπλιμέντο. Εάν πιστεύω ότι είναι σωστά στοχευμένο και ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, το δέχομαι με ευχαρίστηση και προσπαθώ να το θυμάμαι και να το τιμάω. Εάν πάλι πιστεύω ότι είτε δεν μου αξίζει είτε δεν είναι ακριβώς αυτό για το οποιο θα ταίριαζε το συγκεκριμένο κοπλιμέντο, το λέω (πχ “Δεν είναι ότι είμαι πρακτική στις λύσεις μου, απλά δεν αφήνω τον εαυτό μου να παιδεύεται πολύ με θεωρίες” κάτι τέτοιο)… σε κάλυψα καθόλου;

..εχεις (και) αυτο που λεμε leadership skills. Σκεφτομαι οτι ισως αυτο ηταν που σε αγχωσε... Το να εισαι ηγετιδα πχ της ταξεις σου μπλεκει πολλα πραγματα που εχουν να κανουν το την πειθω, το ελεγχο, τον σεβασμο, σε ακραιες καταστασεις ισως και την επιβολη

Ομολογώ ότι η ιδέα να είμαι leader με ανακατεύει λίγο, αν και δεν έχω βρεθεί και σε τόσες πια σχετικές περιπτώσεις. Σε όσες φάσεις όμως θα μπορούσα να εφαρμόσω τέτοιους ορους (κατασκήνωση, παιχνίδια, θεατρικές ομάδες κτλ), πάντα ήμουν το δεξί χέρι, η κινητήριος δύναμη, "the man behind the curtain", το άτομο που ουσιαστικά κινούσε τα νήματα αλλα δεν φαινόταν ως επικεφαλής, το άτομο στο οποιο ο αρχηγός/ηγέτης/επικεφαλής βασιζόταν για να ελέγχει την κατάσταση και να βρίσκει λύσεις (πχ δεν αποφάσισα ποτε ούτε κατά τύχη ποιο έργο θα ανεβάσουμε, αλλα το πως και ποτε θα ανεβεί, ποιος θα παίξει ποιον ρολο, κουστούμια, σκηνικά κτλ ήταν δικη μου υπόθεση). Μου αρέσει να μου δίνει κάποιος άλλος έναν στόχο (είμαι εκνευριστικά αναποφάσιστη οποτε με ανακουφίζει και λίγο) και μετά να μένει σε εμενα η δευτερεύουσα δουλειά. Μου αρκούσε ότι τα υπόλοιπα μέλη, συμπεριλαμβανομενου του leader, ήξεραν μέσα τους ότι εγώ έδινα τον ρυθμό στην ομάδα, χωρίς απαραίτητα να την κατευθύνω όπου εγώ θέλω… το ποιος θα πάρει το credit λίγο με απασχολεί, αρκεί η εφαρμογή να γίνει με τον δικό μου τρόπο. Λόγω τελειομανίας, ήταν και ένα guarantee ποιότητας αν θέλεις… και παραδόξως, κανένας ποτε δεν είχε πρόβλημα με αυτό :D

νομιζω οτι αλλο η εσωτερικη ισορροπια κ αλλο η επιτυχια, οπως αυτη οριζεται πχ μεσα στα μεγαλα αμερικανικα πανεπιστημια.
αν θελεις την επιτυχια, την ψυχολογικη σου ισορροπια ξεχνα την.

Καταλαβαίνω και συμφωνώ με αυτό, αλλα όχι απόλυτα. Πιστεύω ότι είναι στον άνθρωπο. Εγώ φαντάζομαι ότι δεν θα μπορούσα να αισθανθώ γαλήνη και ηρεμία μη έχοντας κατακτήσει κάποιους στόχους που θεωρούνται και από το κοινωνικό σύνολο ως επιτυχίες. Για παράδειγμα, θέλω να αποφοιτήσω summa cum laude. Δεν το κάνω για να πουλήσω μούρη ούτε επειδή το χρειάζομαι πραγματικά, αλλα για να αισθάνομαι εγώ σιγουριά και ασφάλεια με το επίπεδο του πτυχίου μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι οποιος αποφοιτήσει με οτιδήποτε λιγότερο είναι για εμενα αποτυχημένος ή δεν έχει τη δυνατότητα να βρει ηρεμία. Και να σου πω και κάτι; Όσες φορες προσπαθώ να φανταστώ τι εικόνα θα είχε η ψυχική ηρεμία και ισορροπία, φαντάζομαι έναν γεράκο με τραγιάσκα και μουστάκι, σε μια κόκκινη βαρκούλα στη μέση μιας λίμνης, να ψαρεύει ατενίζοντας το ηλιοβασίλεμα.

DissolvedGirl διαβάζοντας τα post σου νιώθω ότι μας έχουν φτιάξει από το ίδιο υλικό :)
Πάντα ήμουν «ο πρώτος», «το υπόδειγμα», «ο καλός μαθητής», το «παράδειγμα προς μίμηση»

Πράγματι αισθάνομαι ότι πολλά από όσα έγραψες θα μπορούσα να τα έχω γράψει εγώ –ή φαντάζομαι ότι σε μερικά χρονια θα έφτανα να τα γράψω. Εσύ τουλάχιστον gus ήσουν και ο πρώτος, εγώ δεν είμαι ούτε κατά φαντασίαν :D Η διαφορα μας όμως νομίζω ότι έγκειται στο ότι εσύ ήθελες και ήσουν ο πρώτος και ο καλύτερος σε σχέση με τους άλλους. Εγώ λίγο σκέφτομαι την σύγκριση με κάποιον τρίτο. Θέλω και επιδιώκω να είμαι η πρώτη και καλύτερη σε σύγκριση με τον εαυτό μου, όσο μακρυά και αν με πάει αυτό, ακόμα και αν είναι ένα βήμα παραδίπλα. Θέλω να μπορώ να σκέφτομαι την προσπάθεια μου και την απόδοση μου και να αντλώ ευχαρίστηση γνωρίζοντας όχι ότι πέτυχα όσα θα μπορούσε ποτε να πετύχει κανεις, αλλα όσα ήμουν ικανή να πετύχω εγώ. Δε με ενδιαφέρει να γίνω η πρώτη σε σχέση με τους άλλους, αλλα η καλύτερη “εγώ” που μπορώ να πετύχω εγώ για εμενα. Ουσιαστικά, να μην μπορώ να μου πω “μπορούσες και καλύτερα”.

Στα μέσα της περιπέτειας αυτής, άρχισαν τα έντονα ψυχοσωματικά προβλήματα. Πανικός, έντονο άγχος, φοβίες, στομαχόπονος, εντερικά προβλήματα, με συνόδευαν στην καθημερινότητα μου. Άρχισα να γυρνώ από γιατρό σε γιατρό ζητώντας άμεση λύση. Όταν άκουγα τη λέξη «υπομονή», τους έλεγα ότι δεν έχω χρόνο για υπομονή. Θέλω την ίαση και τη θέλω τώρα. Βρείτε τρόπο! Βρείτε ένα μαγικό χάπι και δώστε το μου! Για θεραπεία μακράς διάρκειας, ούτε λόγος. Η πρώτη απόπειρα για ψυχοθεραπεία συνοδεύονταν συνεχείς ερωτήσεις του στυλ «πότε θα γίνω καλά;».

Από σωματικά συμπτώματα πάντως, ούτε λόγος! Ιδιαιτερα ο στομαχόπονος πλέον είναι καθημερινό πρόβλημα, αν και νομίζω ότι οφείλεται λιγότερο σε άγχος και περισσότερο σε κακό πρόγραμμα διατροφής και ύπνου… το οποιο βεβαια μπορεί κάλλιστα να οφείλεται σε υποβόσκον άγχος! Ψάχνω και εγώ πάντως το μαγικό χάπι που θα τα λύσει όλα –άντε, έστω και ρόφημα- γιατί έτσι όπως είναι τα πράγματα δεν έχω πολύ χρόνο να αφιερώσω σε επαγγελματική βοήθεια (είναι και γνωστη η αντιπάθεια μου για τους ψυχό-ειδικούς) ούτε αρκετό χρήμα για να ξεκινήσω κάτι εδώ στην καπιταλιστική πρωτεύουσα του κόσμου. Συν τοις άλλοις, επειδή εδώ τα έχουν καραμέλες, έχω και τον φόβο να με χώσει κανένας “ευσυνείδητος” σε κανένα Valium ή άλλο χάπι χωρίς πολλά πολλά, το οποιο όμως θα πρέπει να δηλώσω στο Columbia… και δε θα ήθελα με τίποτα κάτι τέτοιο στον φάκελο μου :(

[DissolvedGirl]

Πρόκειται για άτομα των οποίων η αυτοεκτίμηση τους στηρίζεται στα «χαρίσματα» τους και όχι στα συναισθήματα τους.

Εδώ διαφωνώ. Τι σχέση έχει η αυτοεκτίμηση με τα συναισθήματα; Εγώ πιστεύω πως τα χαρίσματα, οι αξιες και τα επιτεύγματα του καθενός είναι που τον κάνουν να νιώσει σεβασμό και άνεση με τον εαυτό του, όχι τα συναισθήματα του. Κάποιος δηλαδή μπορεί να εκφράζει αυτοεκτίμηση επειδή είναι ενθουσιώδης και ευχάριστoς, άσχετο αν δεν έχει επιτύχει τίποτα σταθερό στη ζωή του;

Είμαι η μόνη που λυπήθηκα την κοπελίτσα "βούρλο"?

Μα και εγώ την λυπήθηκα στην αρχή. Δεν με πείραξε η ανικανότητα της να κατανοήσει κάτι. Με τσάντισε που είχαμε μαζευτεί 30 άτομα για να ρωτήσουμε διαφορετικά πράγματα ο κάθε ένας, πολύ πιο σημαντικά από την ανάλυση του τμήματος που έτσι και αλλιώς θα τη λαμβάναμε και σε mail, και θα τοιχοκολλουvταν, και θα έβγαινε και στο περιοδικό, και την ξέρουν και όλοι οι υπόλοιποι καθηγητές, και ο κάθε ένας έκανε και τη δικη του mini ενημέρωση για το μάθημα του έτσι και αλλιώς, και ΤΗΣ ΤΟ ΕΙΠΕ και ο Dean οποτε η δικαιολογία ότι δεν το ήξερε δεν παίζει… και στο τέλος έμεινα εγώ και το άλλο αγόρι μονοι μας να την περιμένουμε να τελειώσει. Εντάξει ρε κοπελια, το βλέπεις ότι ΔΕΝ το πιάνεις, είτε επειδή έχεις κολλήσει τη συγκεκριμένη στιγμή, είτε επειδή γενικά είσαι κολλημένη, δεν καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν και άλλοι που έχουν την ίδια ή και περισσότερη ανάγκη να ρωτήσουν κάτι, και ίσως πολύ πιο επείγοντα πράγματα που μονο ο συγκεκριμένος μπορεί να απαντήσει; Δεν παρατήρησες ότι, από το τσούρμο που περίμενε τη σειρά του, τους τσάντισες όλους και τους ανάγκασες να φύγουν και να κλείσουν ραντεβού ή να μείνουν με την απορία; Δεν ήταν και πολύ ευγενική έτσι και αλλιώς όταν κάποιος άλλος επεσήμανε ότι βιάζεται, για αυτό και χρησιμοποίησα τη λέξη μονοπώλιο. Από πείσμα περισσότερο έμεινα, γιατί λέω δεν περιμένω τόση ώρα σαν μαλάκας για να φύγω την τελευταία στιγμή, ίσως αυτή τη φορα να το καταλάβει και να έρθει επιτέλους η σειρά μου. Για αυτό τσαντίστηκα, γιατί εγώ περίμενα 10 λεπτά που δεν μου περίσσευαν μέχρι την επομενη τάξη, για να ρωτήσω κάτι απείρως πιο σημαντικό, που μονο ο πρύτανης είναι σε θέση να απαντήσει.
Παράλληλα όμως να παραδεχτώ ότι συνήθως δεν συναναστρέφομαι άτομα που θεωρώ πραγματικά “χαζά” η “πολύ κατώτερης εξυπνάδας” από εμενα (και δεν εννοώ ακαδημαϊκά), όπως επίσης και με άτομα που έχουν αλλα χαρακτηριστικά που δεν εκτιμώ (δεν περιορίζεται δηλαδή μονο στην εξυπνάδα, αλλα παράδειγμα στο αν είναι επιφανειακά, αν συμφωνούμε σε πράγματα που θεωρώ σημαντικά κτλ) απλούστατα γιατί δεν μπορώ να συνεννοηθώ μαζί τους. Συζήτησα όμως και με τις άλλες 2 και καταλήξαμε πως λίγο πολύ, όλος ο κόσμος το ίδιο κάνει, ψάχνει και έρχεται κοντά πιο εύκολα με άτομα του επιπεδου του. Είναι νομίζω εμφανές ότι, ως προς την συγκεκριμένη κοπέλα, έχω πράγματι intellectual superiority, όπως αναμφίβολα έχεις και εσύ, και πιθανότατα το μισό πανεπιστήμιο επίσης. Μπορεί όμως σε συναισθηματικό επίπεδο να μου ρίχνει… ε δε θα τη διαλέξω ποτε στην ομάδα μου σε έναν μαραθώνιο Trivial Pursuit, αλλα μπορεί να την διάλεγα για να δούμε καμια δακρύβρεχτη ταινία μαζί. Σέβομαι ότι ο κάθε ένας έχει τον δικό του χρόνο κατανόησης και αφομοίωσης πληροφοριών, αρκεί να μην τον κλέβουν από το δικό μου περιορισμένο χρόνο.

Μην τους αφήσεις να στο κάνουν. Ούτε τις φωνές της μητέρας σου, ούτε τις προτροπές των πρυτάνεών σου, ούτε τον πολιτισμό του οποίου τις επιρροές δέχεσαι... Η προτροπή του να γίνεις επικεφαλής δεν είναι δική σου ανάγκη, παρά μόνο γιατί έζησες στα παιδικά σου χρόνια με μία μητέρα που σε πίεζε ασφυκτικά να αποδώσεις. Εκεί πατάει το άγχος σου πιστεύω, στη σύγκρουση που νιώθεις ανάμεσα στις δικές σου πραγματικές ανάγκες και στις ανάγκες που ένα κάρο άλλοι γύρω σου συντονισμένα προσπαθούν να σου φορτώσουν, γιατί ΤΟΥΣ ΑΦΟΡΑ ΑΜΕΣΑ.

Η μάνα, η μάνα, αυτή η καταραμένη μάνα… ΠΑΛΙ αυτή; Έναν ωκεανό έβαλα ανάμεσα μας ρε γαμώτο, ΠΑΛΙ ΑΥΤΗ;! Και εσύ και ο oboro δίκιο έχετε, και το ξέρω ότι έχετε δίκιο, και επίτηδες δεν το σκέφτομαι γιατί αν παραδεχτώ ότι αυτή η γυναικα δε με αφήνει σε ησυχία ούτε ασυνείδητα (έχουμε ξεπεράσει ΚΑΙ το επίπεδο του υποσυνείδητου και έχουμε πιάσει πάτο πλέον)… θα φλιπάρω και θα αυτοκτονήσω κάποιον! Γαμώτο γαμώτο ΓΑΜΩΤΟ ΔΗΛΑΔΗ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΞΕΦΟΡΤΩΘΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΜΟΥ! Δεν είναι ότι πάντα με πίεζε να είμαι η πρώτη και να ξεχωρίζω από τους άλλους, αλλα ότι ποτε δεν πίστεψε ότι θα μπορούσα να είμαι! Εσένα σε έβαλαν τουλάχιστον στους αγώνες γιατί πίστεψαν ότι μπορεί να κερδίσεις την κούρσα, εμενα ούτε καν με δήλωσε γιατί είναι πεπεισμένη ότι δε θα καταφέρω καν να προκριθώ. Παντελείς έλλειψη πιστης. Ίσως για αυτό δεν σταματάω ποτε τον αγώνα και πάω συνεχεια για κάτι καινούριο, για να μην τη δικαιώσω με την ανάγκη μου για ένα όριο, ένα stop, ένα διάλειμμα, μην τυχόν και θεωρηθεί ανικανότητα επιτυχίας.

Όταν πετυχαίνω όμως κάτι, όταν οι ΑΛΛΟΙ την συγχαίρουν για το παιδί της και της λένε ότι είμαι μοναδικό παιδί και θα πρέπει να είναι πολύ περήφανη ως μητέρα, πως φουσκώνει σαν παγώνι, πως μου πλέκει εγκώμιο που όμοιο του δεν υπάρχει, που την ακούω και δεν πιστεύω στα αυτιά μου ότι μιλάει με τόσο ενθουσιασμό και χαρά για εμενα, πως δακρύζει περήφανα για τις δυσκολίες που παραδέχεται ότι πέρασα και ξεπέρασα μονη μου, πως χαίρεται για τις επιτυχίες που ποτε της δεν μου παραδέχτηκε… πώς δεν πέφτει κεραυνός να την κάψει εκείνη την ώρα! Αυτό είναι, επιβεβαιώνεται ως καλός άνθρωπος και καλή μητέρα μέσω των ΔΙΚΩΝ ΜΟΥ ΕΠΙΤΥΧΙΩΝ, με το σκεπτικό “κάτι καλο θα έκανα για να βγήκε το παιδί μου έτσι, η δικη μου στάση το ώθησε να πετύχει” και συνεχίζει το ίδιο τροπάρι γιατί πιάνει! Δεν πιάνει όμως, γιατί εγώ το κάνω για εμενα και ναι μεν η στάση της με ωθεί για κάτι παραπάνω, αλλα ως αντίδραση και όχι ως προτροπή. Έλα όμως που είναι θετικό αυτή η αντίδραση, από την άποψη ότι δεν κάνω κάτι αρνητικό αλλα εξασφαλίζω ο,τι καλύτερο για τον εαυτό μου και τη ζωή μου.

Θέλω να σκεφτείς και το άλλο, πόση σχέση έχουν οι διατροφικές διαταραχές με την ανάγκη τελειότητας, που ξέρεις κι εσύ από μέσα. Το πέρασες κι αυτό κοριτσάκι μου, μην το επαναλαμβάνεις με άλλη μορφή. Domain specific είναι η ανάγκη τελειότητας, αλλά το domain αλλάζει και περνάς σε άλλο κυνήγι απλά, σε άλλο πεδίο.

…Ok ναι μαλακια το τελευταίο από πάνω. Απλά πρέπει να κατανοήσω ότι και το θετικό έχει και τα όρια του, τα οποια όμως πρέπει να ορίσω εγώ… φέξε μου και γλίστρησα δηλαδή, γιατί αυτή η τελειομανία με έχει καταντήσει φάντασμα, όχι μονο σωματικά αλλα ψυχικά. Ξέρεις μόλις τώρα συνειδητοποίησα πως πάω κάργα για διατροφική διαταραχή πάλι, αν δεν είμαι εκεί ήδη, και συζήτησα με το αγόρι μου που είναι health freak αλλα από τα καλά, και αποφασίσαμε να με βάλει σε πρόγραμμα ώστε να είμαι υπόλογος σε κάποιον άλλον εκτος του εαυτού μου. Ένα βήμα τη φορα δεν έλεγα παλιά; Άντε να δούμε.

γενικα η αμερικη (εδω αναφερομαι γενικα σαν κοινωνια, οχι στους καθηγητες) εχει τασεις να ειναι τετοια κουλτουρα κουρσας, γι αυτο κατα τη γνωμη μου την εχουν παθει κ τοσο κ εχουν τοσα ψυχολογικα, τοσες καταθλιψεις κ αυτοκτονιες, κ το προζακ σαν καραμελα, ουυυυυ τωρα που παθανε κ κριση πραγματικα η κριση θα πρεπει να τους εχει γαμησει το εγω τους, ενα εγω εξαιρετικα βασισμενο στον υπερκαταναλωτισμο, την ατομοκεντρικοτητα κ πουθενα αλλου.

Καλά είσαι! Έχω φάει τα μουστάκια μου να προσπαθώ να εξηγήσω τόσο στις κοπέλες όσο και στο αγόρι μου ότι το να πιάσεις μια δουλειά που δεν σε ευχαριστεί απλά και μονο για να συντηρείσαι, και να κανεις καριέρα σε ένα επάγγελμα που δεν διάλεξες αλλα λόγω υποχρεώσεων και σοσιαλιστικής πραγματικότητας βρέθηκες εκεί… μάταιος κόπος, ειδικά ο γκόμενος με κοιτάει σαν να είμαι εξωγήινη. Αδύνατον να τους κάνω να καταλάβουν ότι είναι απολύτως φυσιολογικό, μην πω κανόνας, σε αλλα μέρη του κόσμου, όχι μονο να μην έχεις τη δυνατότητα να πάρεις πρωτοβουλία και να ξεκινήσεις κάτι δικό σου, αλλα να μην έχεις και την ευχέρεια να αλλάξεις αυτό στο οποιο τελικά κατέληξες. Πιο εύκολα θα κατανοούσαν την ενοποιημένη θεωρία πεδίου παρα το σύστημα που επικρατεί στην Ελλάδα.

στην αμερικη αν δουνε κατι καλο, λενε κ μπραβο πολλοι ανθρωποι, δεν τους τρωει τοσο ο κομπλεξισμος της ελλαδας. τωρα μπορει να μην σε θυμαται καν. εχει 1000 σκοτουρες στο κεφαλι του, ξερεις τι ειναι να ειναι ο αλλος καθηγητης σε μεγαλο αμερικανικο uni? ειναι μεγαλος μπελας, δεν εχει χρονο να ασχολειται με λεπτομερειες.

Δεν κατηγορώ τον καθηγητή βεβαια, προς θεών! Ο άνθρωπος είναι genius (Dirks τον λένε) και μοιάζει λίγο με έναν θείο που έχω από την Κρήτη! Το ότι δε με θυμάται μάλλον το θεωρώ σίγουρο, έλα όμως που θυμάμαι εγώ εκείνον, και δε θέλει και πολλά για να με θυμηθεί… γιατί ακόμα και αν δε θυμάται εμενα, δεν υπάρχει περίπτωση να έχει ξεχάσει την άλλη που τον κρατούσε 15 λεπτά με την ίδια ερώτηση… ε δε θα θυμηθεί και το κορίτσι που τον έσωσε; :P Πάντως αυτό που λες με την επιβράβευση είναι πολύ έντονο εδώ. Δεν ξέρω αν την αξίζω τόσο πολύ ή αν είναι μέρος του educational reformation που πέρασε ο Mr.Ο (που λίγο πολύ λέει “επιβραβεύστε τους πάντες για τα πάντα, όσο μικρά και ασήμαντα και αν είναι”) αλλα από μπράβο και παραθέσεις, συνεργασίες, δημοσιεύσεις σε περιοδικά, προσκλήσεις σε σεμινάρια κτλ να φάνε και οι κότες!

Και btw

Συνεχιζω να πιστευω οτι ο καθηγητης μια χαρα εννοουσε οσα ειπε και η ουσια βρισκεται περισσοτερο στις ευαισθητες χορδες που αθελα του αγγιξε με αυτο το σχολιο.

ο καθηγητης σου μπορει να εκανε απλα ενα καλοπροαιρετο σχολιο κ τπτ παραπανω.

Η ιδέα μου είναι ή συμφωνείτε και απλά νομίζετε ότι διαφωνείτε?

[gus1973]

Ουσιαστικά με τη σχέση αυτοεκτίμηση – χαρίσματα – συναισθήματα, αναφέρομαι σε ένα υποσυνείδητο μηχανισμό, μέσα από τον οποίο η ανάγκη για τελειότητα σε οτιδήποτε και αν κάνω, ο αγώνας για την επίτευξη όλο και περισσότερων επιτευγμάτων, συνδέεται με την ανάγκη για θαυμασμό.

Μηχανισμός που έχει τις ρίζες του στην παιδική ηλικία και τις πιο πολλές φορές στη σχέση μητέρας / παιδιού. Τότε ήταν που μια επικριτική και ανικανοποίητη μητέρα ή μια μητέρα «δύσκολη» στην επιβράβευση (στην δική μου περίπτωση δεν θυμάμαι ούτε μια φορά να με πίεσε να μελετήσω, απλά δεν λάμβανα την προσοχή / επιβράβευση που θεωρούσα σημαντική για εμένα), σέρνει το παιδί σε ένα φαύλο κύκλο μονομερούς προσφοράς, με σκοπό την ικανοποίηση της άλλης πλευράς και την εξασφάλιση κάποιου «ανταλλάγματος».

Στο βιβλίο που ανέφερα πιο πάνω η Miller υποστηρίζει ότι: Μεγαλώνοντας, η αναζήτηση του θαυμασμού επεκτείνεται και έξω από το στενό οικογενειακό περιβάλλον. Ουσιαστικά, ψάχνει μια υποκατάστατη ικανοποίηση πρωταρχικών αναγκών, όπως ο σεβασμός, η κατανόηση, η αίσθηση ότι οι άλλοι τον αντιμετωπίζουν σοβαρά. Μέχρι να συνειδητοποιήσει (σε πρώτη φάση) τον παραπάνω μηχανισμό και έως να αποφασίσει (σε δεύτερη φάση) να τον «εξουδετερώσει» η ζωή περνά με την αναζήτηση υποκατάστατων τα οποία αλλάζουν μορφή, ανάλογα με την περίσταση και το άτομο.

Μέσα από τη θεραπεία συνειδητοποίησα και τη σχέση αυτοεκτίμησης – «χαρισμάτων» – συναισθημάτων (την οποία αναφέρει και η συγγραφέας). Συνειδητοποίησα ότι δε έχω άμεση επαφή με συναισθήματα όπως η λύπη, η απελπισία, η ανάγκη για βοήθεια, με το φόβο, το θυμό για τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες μου, μιας και φοβάμαι ότι αν προβώ σε τέτοιου είδους «διεκδικήσεις» θα προκαλέσω δυσαρέσκεια (και δεν θέλω κάτι τέτοιο μιας και επιδιώκω επιβραβεύσεις, θαυμασμό κ.λπ.). Σκοπός λοιπόν είναι η άμεση και φυσική επαφή με τα παραπάνω συναισθήματα, η οποία συνδέεται άμεσα με την αυτοεκτίμηση, δηλαδή με τη συνείδηση του τι θέλω, αλλά κυρίως με το τι δεν θέλω, με την έκφραση των επιθυμιών, ανεξάρτητα αν το περιβάλλον δυσαρεστηθεί, με αγαπά, με μισεί ή οτιδήποτε...

Όσον αφορά τα «χαρίσματα» και τα επιτεύγματα που πηγάζουν από τέτοιου είδους μηχανισμούς. Πάντα είχα την ανάγκη να διαπρέπω σε ότι και αν κάνω (επιζητώντας το θαυμασμό των άλλων αλλά και του εαυτού μου). Εντωμεταξύ, έχω σκεφτεί ότι είναι πολύ πιθανόν να επέλεγα στόχους που αν και εκ πρώτης φαίνονταν «δυπρόσιτοι» αλλά κατά βάθος ήταν μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων μου ώστε να είναι εφικτή η επιτυχία, η επιβράβευση, ο θαυμασμός κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ. Στη συνέχεια θαύμαζα τον εαυτό μου, για τα «χαρίσματα» και τα επιτεύγματα μου. Θαυμασμός που ήταν εύθραστος μιας και στην πρώτη απογοήτευση υπήρχε κίνδυνος «υποτροπής».

Ουσιαστικά θεωρώ ότι θα καταφέρω να οδηγηθώ σε μια ισορροπία όταν η αυτοεκτίμηση στηριχθεί στην άμεση επαφή με τα συναισθήματα και όχι στα «χαρίσματα» (έχουν σημασία τα εισαγωγικά), επιτεύγματα κ.λπ.

Προσπάθησα να τα βάλω σε μια σειρά, μέσα και από κάποιες σημειώσεις που έχω κρατήσει κατά καιρούς… :) :) :)

Θέλω να πιστεύω ότι είμαι στο τέλος του πρώτου σταδίου (συνειδητότητα) και οδεύω προς το δεύτερο στάδιο που αφορά την αντιμετώπιση της κατάστασης και την επίτευξη της ισορροπίας…
Άντε να δούμε…
Να σημειώσω ότι όλα τα παραπάνω αφορούν τη δική μου περίπτωση….

[Sofia]

Εδώ διαφωνώ. Τι σχέση έχει η αυτοεκτίμηση με τα συναισθήματα; Εγώ πιστεύω πως τα χαρίσματα, οι αξιες και τα επιτεύγματα του καθενός είναι που τον κάνουν να νιώσει σεβασμό και άνεση με τον εαυτό του, όχι τα συναισθήματα του. Κάποιος δηλαδή μπορεί να εκφράζει αυτοεκτίμηση επειδή είναι ενθουσιώδης και ευχάριστoς, άσχετο αν δεν έχει επιτύχει τίποτα σταθερό στη ζωή του;

Αμεση: δεν ειμαστε μονο το CV μας κ τα επιτευγματα μας ή ο τραπεζικος μας λογαριασμος. Δεν προσδιοριζει απαραιτητα θετικα ή μονομερως μια επτυχια μας πχ. επαγγελματικη, μικρη ή μεγαλη. Δεν εξασφαλιζει την αυτοεκτιμηση μας ή την συγκροτηση μας. Ναι, φυσικα κ τα επιτευγματα δειχνουν καποια πραγματα, δινουν ενα στιγμα, αλλα σε καμια περιπτωση κ ποτε, ολη την εικονα μας. Ή ολες τις πλευρες μας. Ετσι δεν ειμαι μονο αυτο που εχω επιτυχει, δεν ειμαι μονο οτι εχω καταφερει. Ειμαι κι αυτο για το οποιο προσπαθω, αυτο που αισθανομαι, αυτο που φοβαμαι, αυτο που ονειρευομαι, αυτο που αγαπω, αυτο που αγωνιζομαι κ θελω να γινω. Κι ολα αυτα περιεχουν συναισθηματα. Κ το θεμα ειναι αν μπορω να με εκτιμησω γι αυτο που ειμαι κ οχι μονο γι αυτο που κατακτω.Αλλωστε το να νιωθω καθε μερα ολο κ καλυτερα ποια ειμαι, να αντιλαμβανομαι περισσοτερα οχι μονο νοητικα αλλα κ συναισθηματικα,τι μπορω κ τι οχι, δλδ να ωριμαζω ειναι ισως η σπουδαιοτερη κατακτηση κ ο πυρηνας της αυτοεκτιμησης.

[oboro]

Πως αντιδράω σε κοπλιμέντα ε; Να μια καλή ερώτηση.
Για να σε προϊδεάσω κάπως, προσωπικά ξεχωρίζω την ταπεινοφροσύνη (που τη θεωρώ αρετή και προσπαθώ να εφαρμόσω) από την μετριοφροσύνη (που τη θεωρώ μάλλον γλείψιμο και επιφανειακή). Ταπεινοφροσύνη για εμενα είναι, όταν κάποιος με επιβραβεύει για κάτι που πραγματικά δούλεψα και αξίζω, να πω ένα ειλικρινές και ευγενικό ευχαριστώ και να μην αρχίσω να κοκορεύομαι. Μετριοφροσύνη πάλι θεωρώ, όταν κάποιος επιβραβεύεται για κάτι που δούλεψε και αξίζει, να αρχίσει τα “ε σιγά τώρα, δεν ήταν και τίποτα δύσκολο, ο καθένας θα μπορούσε να το κάνει, πραγματικά μην το κάνετε θέμα” απλά και μονο για να ΦΑΝΕΙ ταπεινόφρων (άσε που προσβάλει εμμέσως και οποιον δεν μπόρεσε να το καταφέρει). Η μετριοφροσύνη είναι για τους μετριους :D

Κατά τα αλλα, έκανα αυτό το πείραμα μες το Σαββατοκύριακο, και παρατήρησα τα εξής. Κοπλιμέντα που έχουν αν κάνουν με κάτι για το οποιο είτε δεν ενδιαφέρομαι είτε δεν έχει σχέση με δικη μου αρετή (πχ “Πολύ ωραίο το νέο σου κούρεμα/φόρεμα, σε κάνει να δείχνεις πολύ γλυκιά/sexy”) λέω ευχαριστώ χαμογελαστά και προσπαθώ εξίσου να βρω κάτι να ανταποδώσω. Κοπλιμέντα που έχουν να κάνουν με την απόδοση και τα επιτεύγματα μου (καλλίγραμμη σιλουέτα, μια καλή εργασία κτλ), εξαρτάται από το ποσο σημαντικά είναι για εμενα, και ποσο πιστεύω ότι τα αξίζω (αν δηλαδή έχω δουλέψει αρκετά για να πετύχω αυτό για το οποιο λαμβάνω το κοπλιμέντο). Για προσωπικές αρετες και χαρακτηριστικά, συνήθως εξετάζω να δω για ποιον λόγο λαμβάνω το κοπλιμέντο. Εάν πιστεύω ότι είναι σωστά στοχευμένο και ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, το δέχομαι με ευχαρίστηση και προσπαθώ να το θυμάμαι και να το τιμάω. Εάν πάλι πιστεύω ότι είτε δεν μου αξίζει είτε δεν είναι ακριβώς αυτό για το οποιο θα ταίριαζε το συγκεκριμένο κοπλιμέντο, το λέω (πχ “Δεν είναι ότι είμαι πρακτική στις λύσεις μου, απλά δεν αφήνω τον εαυτό μου να παιδεύεται πολύ με θεωρίες” κάτι τέτοιο)… σε κάλυψα καθόλου;

Ναι αμε =Ρ Λοιπον οπως μου τα περιγραφεις ετσι ωραια και αναλυτικοτατα, μου δινεις την εντυπωση μιας κοπελας με καπως διχασμενη σταση απεναντι στα κοπλιμεντα. Το κομματι σου που θελω να πιστευω ειναι και το μεγαλυτερο αντιδρα με ευχαριστηση και grace που λεμε, μονο ομως εφοσον δεν μπαινει στη μεση το αλλο κομματι που εχει δεχτει ολες τις πιεσεις μεγαλωνοντας: το αλλο κομματι θα θεσει ορους και περιορισμους προκειμενου να "εγκρινει" τον επαινο και τελικα να μπορεσεις να τον δεχτεις εσυ... Ομολογω πως ο λογος που εκανα την ερωτηση ειναι η εμπειρια που εχω με ατομα που δεν δεχονται τα κοπλιμεντα, κομπλαρουν η ακομα και επιτιθονται στο ακουσμα τους: ο λογος παντα εχει να κανει με προβληματικη αυτοεκτιμηση. Εσυ μου φαινεται πως καταφερνεις να ισορροπησεις απεναντι στο κομματι σου που εχει εσωτερικευσει ολη την πιεση και ολη την κριτικη, αλλα και τη διχαστικη και αντιφατικη σταση της μανας σου (περισσοτερα για αυτο παρακατω)... Sorry που δειχνω να θεωρητικολογω, η αληθεια ειναι πως με εχουν αγγιξει πολυ αυτα που γραφεις απο την αρχη αρχη και εχουν (δυστυχως? λολ) αρκετα κοινα οι παιδικες μας ηλικιες.

Ομολογώ ότι η ιδέα να είμαι leader με ανακατεύει λίγο, αν και δεν έχω βρεθεί και σε τόσες πια σχετικές περιπτώσεις. Σε όσες φάσεις όμως θα μπορούσα να εφαρμόσω τέτοιους ορους (κατασκήνωση, παιχνίδια, θεατρικές ομάδες κτλ), πάντα ήμουν το δεξί χέρι, η κινητήριος δύναμη, "the man behind the curtain", το άτομο που ουσιαστικά κινούσε τα νήματα αλλα δεν φαινόταν ως επικεφαλής, το άτομο στο οποιο ο αρχηγός/ηγέτης/επικεφαλής βασιζόταν για να ελέγχει την κατάσταση και να βρίσκει λύσεις (πχ δεν αποφάσισα ποτε ούτε κατά τύχη ποιο έργο θα ανεβάσουμε, αλλα το πως και ποτε θα ανεβεί, ποιος θα παίξει ποιον ρολο, κουστούμια, σκηνικά κτλ ήταν δικη μου υπόθεση). Μου αρέσει να μου δίνει κάποιος άλλος έναν στόχο (είμαι εκνευριστικά αναποφάσιστη οποτε με ανακουφίζει και λίγο) και μετά να μένει σε εμενα η δευτερεύουσα δουλειά. Μου αρκούσε ότι τα υπόλοιπα μέλη, συμπεριλαμβανομενου του leader, ήξεραν μέσα τους ότι εγώ έδινα τον ρυθμό στην ομάδα, χωρίς απαραίτητα να την κατευθύνω όπου εγώ θέλω… το ποιος θα πάρει το credit λίγο με απασχολεί, αρκεί η εφαρμογή να γίνει με τον δικό μου τρόπο. Λόγω τελειομανίας, ήταν και ένα guarantee ποιότητας αν θέλεις… και παραδόξως, κανένας ποτε δεν είχε πρόβλημα με αυτό :D

Ενα μεγαλο μερος απ' τα παραπανω θα μπορουσα να τα εχω γραψει κι εγω... Χμμ. Σε εμενα βγαινει περισσοτερο μια προτιμηση να ειμαι το "ατυπο Νο 2." που λυνει τα προβληματα που η δεν αναλαμβανει κανεις αλλος η και δεν τα βλεπει καν. Για να γινω και λιγο κυνικος/αυτοκριτικος, ειναι αυτος ενας τροπος να μην χρειαζεται να ειμαι επισημα leader (με ολο το αγχος που συνεπαγεται), ενω παραλληλα σε επιπεδο ουσιας ειμαι πιο σημαντικος και απ' τον Νο 1. Πισω απο αυτη τη δηθεν συμβιβαστικη σταση βεβαια βλεπω πλεον αφενος την ελλειψη πληρους αυτοπεποιθησης (να μη θελω να ειμαι leader) αφ' ετερου τον φοβο πως ο ικανοτητες μου θα με αποξενωσουν η ακομη και θα κανουν κακο. Το τελευταιο τελευταιο μπορεις να το αγνοησεις χεχε, ολο αυτο φοβαμαι και τελικα αλλιως καταληγω να πληγωνω τους αλλους, γκουχ. Anyway, moving on...

Η μάνα, η μάνα, αυτή η καταραμένη μάνα… ΠΑΛΙ αυτή; Έναν ωκεανό έβαλα ανάμεσα μας ρε γαμώτο, ΠΑΛΙ ΑΥΤΗ;! Και εσύ και ο oboro δίκιο έχετε, και το ξέρω ότι έχετε δίκιο, και επίτηδες δεν το σκέφτομαι γιατί αν παραδεχτώ ότι αυτή η γυναικα δε με αφήνει σε ησυχία ούτε ασυνείδητα (έχουμε ξεπεράσει ΚΑΙ το επίπεδο του υποσυνείδητου και έχουμε πιάσει πάτο πλέον)… θα φλιπάρω και θα αυτοκτονήσω κάποιον! Γαμώτο γαμώτο ΓΑΜΩΤΟ ΔΗΛΑΔΗ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΞΕΦΟΡΤΩΘΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΜΟΥ! Δεν είναι ότι πάντα με πίεζε να είμαι η πρώτη και να ξεχωρίζω από τους άλλους, αλλα ότι ποτε δεν πίστεψε ότι θα μπορούσα να είμαι! Εσένα σε έβαλαν τουλάχιστον στους αγώνες γιατί πίστεψαν ότι μπορεί να κερδίσεις την κούρσα, εμενα ούτε καν με δήλωσε γιατί είναι πεπεισμένη ότι δε θα καταφέρω καν να προκριθώ. Παντελείς έλλειψη πιστης. Ίσως για αυτό δεν σταματάω ποτε τον αγώνα και πάω συνεχεια για κάτι καινούριο, για να μην τη δικαιώσω με την ανάγκη μου για ένα όριο, ένα stop, ένα διάλειμμα, μην τυχόν και θεωρηθεί ανικανότητα επιτυχίας.

Όταν πετυχαίνω όμως κάτι, όταν οι ΑΛΛΟΙ την συγχαίρουν για το παιδί της και της λένε ότι είμαι μοναδικό παιδί και θα πρέπει να είναι πολύ περήφανη ως μητέρα, πως φουσκώνει σαν παγώνι, πως μου πλέκει εγκώμιο που όμοιο του δεν υπάρχει, που την ακούω και δεν πιστεύω στα αυτιά μου ότι μιλάει με τόσο ενθουσιασμό και χαρά για εμενα, πως δακρύζει περήφανα για τις δυσκολίες που παραδέχεται ότι πέρασα και ξεπέρασα μονη μου, πως χαίρεται για τις επιτυχίες που ποτε της δεν μου παραδέχτηκε… πώς δεν πέφτει κεραυνός να την κάψει εκείνη την ώρα! Αυτό είναι, επιβεβαιώνεται ως καλός άνθρωπος και καλή μητέρα μέσω των ΔΙΚΩΝ ΜΟΥ ΕΠΙΤΥΧΙΩΝ, με το σκεπτικό “κάτι καλο θα έκανα για να βγήκε το παιδί μου έτσι, η δικη μου στάση το ώθησε να πετύχει” και συνεχίζει το ίδιο τροπάρι γιατί πιάνει! Δεν πιάνει όμως, γιατί εγώ το κάνω για εμενα και ναι μεν η στάση της με ωθεί για κάτι παραπάνω, αλλα ως αντίδραση και όχι ως προτροπή. Έλα όμως που είναι θετικό αυτή η αντίδραση, από την άποψη ότι δεν κάνω κάτι αρνητικό αλλα εξασφαλίζω ο,τι καλύτερο για τον εαυτό μου και τη ζωή μου.

Συμπασχω Ντιζακι. Εξισου κακο με το να σε πιεζει ενας γονεας να πετυχεις τους *δικους του* στοχους ειναι και το να κρατα αντιφατικη σταση πανω σε αυτο - βασικα πανω σε οτιδηποτε που σου εχει ηδη φορτωσει. Αν και τα δικα μου θεματα ειναι με την γονεϊκη αδιαφορια και οχι με την πιεση για επιτυχια κλπ (οποτε ρεπω προς αδρανεια και καταθλιψη και οχι προς τελειομανια και αγχος) η αντιφατικη σταση ειναι κατι που το εχω βιωσει κι εγω. Αλλα και εσωτερικευσει... Κατι που εμαθα με οδυνηρο τροπο ειναι πως εσωτερικευουμε τοσο τις πιεσεις οσο και τις αντιθεσεις μεγαλωνοντας. Οι τελευταιες ειναι που μας χωριζουν στα δυο περισσοτερο... Ξερεις, διαβαζω αυτα που γραφεις κατα καιρους για την διπροσωπη (ας μου επιτραπει η λεξη) σταση της μητερας σου και μενω με το στομα ανοιχτο... Ουσιαστικα ειναι αδυνατο να την ευχαριστησεις ο,τι και αν κανεις, κι ακομη χειροτερα ειναι μαθηματικα βεβαιο πως θα αντιδρα ολο και πιο ακραια οσο θα επιδιωκεις αυτο που εσυ θελεις και οχι αυτο που θελει εκεινη. Ανησυχω λιγο πως αυτο σε βαζει σε εναν φαυλο για την ωρα κυκλο, οπου κανοντας εσυ τα καλυτερο που μπορεις, για τον εαυτο σου ομως (κανοντας ετσι οχι μονο προσπαθεια για προσωπικη ανεξαρτησια αλλα και για οριοθετηση) οδηγεις αθελα σου τη μητερα σου σε ακομη πιο ακραιες αντιδρασεις ψυχρου-ζεστου - η μαλλον στο να επιλεξει ξανα να αντιδρασει με αυτον τον τροπο. Οποτε πληγωνεσαι ακομη περισσοτερο και εντατικοποιουνται οι "προσπαθειες" να εισαι ακομη καλυτερη κλπ. Το σημαντικο βεβαια ειναι οτι μεσα σε ολα αυτα φυλας τη νησο της ατομικοτητας σου και κανεις αυτο που εσυ θελεις : )

[oboro]

Συμφωνω επισης με τον gus πως η αυτοεκτιμηση και η αυτοπεποιθηση εχουν συναισθηματικο θεμελιο πανω απ' ολα. Αλλο δηλαδη αυτοεκτιμηση κι αλλο αυτοαξιολογηση. Αλλωστε κατι αντιστοιχο συμβαινει νομιζω και στο διαπροσωπικο κομματι - αλλο η συναισθηματικη εκτιμηση που εχουμε για καποιον κι αλλο η αξιολογηση θετικων και αρνητικων. Αν και στην πραξη αλληλεπιδρουν πολυ μεταξυ τους, αν υποκαταστησει το ενα με το αλλο καταληγουμε να επιδιωκουμε σχεσεις με μη λογικα κριτηρια με το να προβαλλουμε κομματια του εαυτου μας, να εξιδανικευουμε η να δαιμονοποιουμε. Η αντιστοιχα να αποφευγουμε καποιες σχεσεις επιμενοντας σε μια απογυμνωμενη απο το συναιθημα "αξιολογικη" θεωρηση του αλλου. Καπως ετσι και για την αυτοεκτιμηση πιστευω. Αν ηταν απλως θεμα αυτοαξιολογησης, απλα δε θα υπηρχε το θεμα της αυτοεκτιμησης...

[DissolvedGirl]

Sorry για το άσχετο της προηγούμενης απάντησης, απλά ήθελα ένα μέρος να καταγράψω τις σκέψεις μου χωρίς να μπορεί να το βρει η μητέρα μου ή κάποιος άλλος που χρησιμοποιεί τον υπολιγιστή.