Γιατί κάνουμε παιδιά;

πάντως εγώ στη ζυγαριά νεότητας/απειρίας και λιγότερης νεότητας/ωριμότητας θα προτιμούσα το δεύτερο.
εμένα οι γονείς μου με κάνανε λίγο μεγαλούτσικοι για την εποχή, 34 και 38 ήτανε όταν με κάνανε και ποτέ μου δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι δεν είχανε ενέργεια. Η μάνα μου πχ πάντα έλεγε ότι δεν έχει πολλές σωματικές αντοχές και ήταν έτσι από φοιτήτρια, είναι τέτοιο σκαρί. Σιγά τα αβγά, σάμπως όταν εγώ έπαιζα κυνηγητό, με τη μάνα μου έπαιζα? Αντίθετα η ωριμότητα που κερδίζει (ή καλύτερα μπορεί να κερδίσει) ένας άνθρωπος από τα 20 στα 35 είναι τεράστια, εκτός κι αν δεν μαθαίνει με τίποτα από τα λάθη του. πολύ σημαντικότερη ίσως από αυτή που κερδίζουμε από τα 30 μέχρι τα 50. (ίσως? δεν είμαι σίγουρη, δεν έχω ζήσει ακόμα αυτό το κομμάτι). Όμως μου έχει δοθεί αυτή η αίσθηση, ότι δηλαδή καθώς μεγαλώνω οι ηλικιακές ψαλίδες δεν παίζουν ρόλο πλέον, αυτό κάτι λέει για την ωριμότητα σωστά? (ότι ο ρυθμός απόκτησης επιπλέον ωριμότητας πέφτει με την πάροδο των χρόνων, ο ρυθμός, όχι η συνολική ποσότητα ωριμότητας). Ας πούμε εγώ τώρα στα 30 μου αισθάνομαι με έναν 50αρη ότι μπορώ να συνεννοηθώ στο ίδιο μήκος κύματος, ενώ όταν ήμουνα 20 δεν μπορούσα να συνεννοηθώ στο ίδιο μήκος κύματος με έναν 40αρη. Όταν ήμουνα δε 15, με έναν 35αρη ήταν χάσμα γενεών. Οποτε ένας 40αρης γονιός έχει σημαντικά πιο πολύ πείρα από ένα 20αρη, και όσο για ενέργεια? σιγά, δεν θα παίζει αυτός το κρυφτό, θα το παίζουν τα συνομήλικα παιδάκια.

Κυνηγητό όμως θα παίζει ο γονιός και άντε πιάστο

μπα, σίγουρα ένα παιδί χρειάζεται να του βάλουν όρια, και το πως βάζουν όρια στο παιδί έχει να κάνει πάρα πολύ με το τη ωριμότητα κουβαλάει ο γονιός. Αν ήμουνα 40 και μάνα, (εντελώς υποθετικά μιλάμε πάντα) θα έβρισκα ένα τρόπο να του βάλω όρια να πειθαρχεί χωρίς να χρειαστεί να παίζω κυνηγητό. Δεν θα του το επέτρεπα. Μπορεί να πήγαινα σε ψυχολόγο να ρωτήσω, ή να άνοιγα σχετικά βιβλία. Πάντως να με κάνει ό,τι θέλει δεν θα του το επέτρεπα.

Νομίζω ότι κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και οποιαδήποτε γενίκευση αδικεί κάποιους ανθρώπους. Η μητέρα μου ήταν νέα αλλά λόγω προβλημάτων υγείας και ίσως και ιδιοσυγκρασίας, ουδέποτε με κυνήγησε ή είχε σωματικές αντοχές. Έμαθα όμως πολλά από εκείνη, και σαν παιδί τη θεωρούσα πολύ καλή μητέρα, άσχετα με τη διάσταση απόψεων-προτιμήσεων που προέκυψε στην πορεία. Ο πατέρας μου πάλι, στα 50 του που εγώ ήμουν στην εφηβεία, με παράβγαινε σε οποιαδήποτε σωματική δραστηριότητα (και σημειωτέον ότι ήμουν πολύ πάνω από το μέσο όρο σε επιδόσεις), αλλά και όλα σχεδόν τα αγόρια της ηλικίας μου.

Άλλα παραδείγματα πολλά. Ξαδέρφη νεότατη αλλά υπέρβαρη, δεν μπορεί ούτε για αστείο να κυνηγήσει το τρίχρονο παιδάκι της. Φίλη 40+ απέκτησε παιδί και μέχρι σήμερα στα 50+ είναι αεικίνητη. Φίλη 30άρα με αντοχές, αλλά υπερβολικές εργασιακές υποχρεώσεις, έχει παρκάρει μόνιμα το παιδάκι στους 60άρηδες γονείς της. Θεία νέα αλλά με κατά φαντασίαν προβλήματα καρδιάς, δεν κουνήθηκε στιγμή από τον καναπέ, δεν πήγε ποτέ με τα παιδιά της ούτε στην παιδική χαρά της γωνίας.

Δεν αμφισβητώ και τα αντίστοιχα παραδείγματα που γράφτηκαν εδώ, για γονείς που λόγω ηλικίας δεν έχουν αντοχές. Όμως νομίζω ότι για τον γονέα είναι πολύ πιο σημαντική η ψυχική αντοχή, η αγάπη για τη ζωή γενικότερα, η θετική διάθεση, η ωριμότητα, το ανοιχτό μυαλό, και άλλα στοιχεία που δεν συμβαδίζουν πάντα με την ηλικία ή κάποια άλλη σωματική-βιολογική παράμετρο.

Γι\' αυτό, δεν μπορώ να επικρίνω τους ανθρώπους που αποφασίζουν να κάνουν παιδιά σε μεγαλύτερη ηλικία. Επιπλέον, εφόσον μιλάμε για \'φύση\', η φύση συνήθως δεν φέρνει την εμμηνόπαυση από τα 40.

Προσωπικά δεν μου αρέσει η ιδέα των ασταμάτητων προσπαθειών για τεκνοποίηση μέσω υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Αλλά αυτό που με απωθεί δεν είναι τόσο η παρέμβαση σε μια φυσική διαδικασία (εξάλλου παρέμβαση γίνεται και σε νεότερες ηλικίες με προβλήματα υπογονιμότητας), όσο το άγχος, η εμμονή, η πεποίθηση ότι πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσω παιδί.

Quote:

---

Originally posted by giwta2

Φυσικα και εγώ να ήμουν 40 και να μην είχα παιδιά ομολογώ θα έκανα ότι περνά απο το χέρι μου για να αποκτήσω.Εγωϊστικό μεν ακούγεται αλλά είναι η αλήθεια

---

να ενα παραδειγμα για να βρεις μια αρχη για την ακρη του νηματος.
Δεν ειναι εγωιστικο ακριβως, οσο οτι υπαρχουν ελλειψεις.
Και οι ελλειψεις αυτες μετουσιωνονται στην συνεχεια σε κατι αλλο.

Συμφωνώ με την Μαρίνα.Το έθεσε πολύ σωστά κατά την άποψή μου.Αυτό που έχω διαπιστώσει είναι πως πολλά ζευγάρια χρησιμοποιούν τη γέννηση ενός παιδιού ως έναν τρόπο να αντισταθμίσουν προσωπικά τους ελλείμματα(αυτό που ανέδειξε κι ο Κρίνος πριν).Έχω ακούσει πολλές φορές το τραγικό\"κάντε ένα παιδί να σας φέρει πιο κοντά,κάντε ένα παιδί να σας ενώσει\".Το παιδί δεν είναι UHU και δεν πρόκειται να φέρει ένα παιδί το ζευγάρι πιο κοντά όταν αυτό δεν το έχει το κοντά ήδη ως προυπόθεση της σχέσης.Ίσα ίσα,η έλευση του παιδιού,με τις υποχρεώσεις που αναμφισβήτητα συνεπάγεται,αναδεικνύει τα ελλείμματα,δεν τα καλύπτει.Στο μεγάλωμα ενός παιδιού βγαίνουν όλες οι αντιθέσεις,οι βαθιές ασυμφωνίες,τα κενά και οι υπεραναπληρώσεις αντίστοιχα στη φόρα.Λες και ξεδιπλώνει τους φόβους,τις ανασφάλειες και τα κολλήματα,καλύτερα κι από τον ικανότερο ψυχαναλυτή.Γνωρίζω περιπτώσεις ζευγαριών που μετά την απόκτηση παιδιού το σεξ πήγε περίπατο κι ακόμη να γυρίσει.Εκεί το θέμα δεν ήταν το παιδί,αλλά το ίδιο το σεξ,που είχε προβλήματα και βρέθηκε η ιδανική δικαιολογία\"είμαι κουρασμένη,δεν έχω χρόνο με το παιδί,δεν μπορώ με το παιδί στο σπίτι να κάνω σεξ μαζί σου\"κλπ.Ένα κάρο βλακείες για να καλύψουμε πληγές στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.Μητέρες που χρησιμοποιούν το παιδί τους σε ένα είδος \"συναισθηματικής αιμομειξίας\",σε αντικατάσταση του συντρόφου τους.Κανακεύουν,κολλάνε πάνω του,μέχρι που γίνεται τριάντα χρονών και αναρωτιέται γιατί δεν έχει γκόμενα.Μανάρι μου,γιατί η μάνα σου δεν είχε γκόμενο,και σε είχε ως υποκατάστατό του.Πατεράδες που δε λαμβάνουν μέρος στο μεγάλωμα των παιδιών τους,θεωρώντας ότι αρκεί να φέρνουν στο σπίτι χρήματα.Γονείς τραγικά αποξενωμένοι,ανειλικρινεί� � τόσο με τους εαυτούς τους,όσο και μεταξύ τους.Τα παιδιά δε σώζουν κανένα χορό,γιατί ο ρόλος τους δεν είναι ποτέ να τον σώσουν.
Διάβασα μία φράση σε ένα βιβλίο του Σιδέρη,πως προυπόθεση του γονεικού ρόλου είναι η απόλυτη υπαρξιακή κατάφαση.Ναι,σε θέλω.Έτσι το παιδί μαθαίνει πως και ο κόσμος το θέλει,από την άνευ όρων γονεική κατάφαση.Αυτό το ναι,δεν το λέμε όλοι,κι αν το λέμε,υπάρχει επίσης περίπτωση να το λέμε και οι πράξεις μας να δείχνουν πως δεν το εννοούμε,κάτι τέτοια ένα παιδί έχει την ικανότητα να τα συναισθάνεται κι αυτές οι αντιφάσεις γεννάνε τα ερωτήματα.Γιατί με έκανες άραγε;

Το να πιστευεις πως ενα παιδί πρέπει να να ερθει οταν εισαι ετοιμος ,οταν ολες οι προυποθέσεις πληρούνται,ειναι εντελώς σωστό.Το οτι αυτό σου συνέβη λίγο αργά,ειναι κατι αλλο..Νομίζω οτι ολοι μας κατα βάθος ξέρουμε..
Η ψυχική διαθεσιμότητα υπερέχει της σωματικής,αλλα ενα παιδί δεν αντιλαμβάνεται τον κόσμο οπως εμείς..Αυτοι που εχουν ηδη παιδιά ξέρουν..
Ενα ειναι το σίγουρο:Καθώς περνάει ο χρόνος καποια πραγματα δυσκολευουν και πρεπει αυτό να μη το ξεχνάει ο υποψήφιος γονιός.
Εγω ειμαι ενας ανθρωπος απο τη φύση μου υπερενεργητικός ,παρόλα αυτά δεν νιώθω την ιδια ενεργητικότητα των 25χρόνων μου.Με στεναχωρεί που δεν μπορώ να δώσω το 100% στα παιδιά μου και ειμαι σίγουρη οτι ενα παιδι το νιώθει αυτό.

Σ\'εμένα συμβαίνει το αντίθετο.Τώρα δίνω αυτό που θεωρώ πως αξίζουν τα παιδιά μου να παίρνουν από εμένα,που δεν είναι το 100%,αλλά ένα ποσοστό που θεωρώ πως η μητρότητα αντιπροσωπεύει για μένα,μία ισορροπημένη,ποιοτική και όχι με ζυγαριές ποσότητας προσφορά .Δεν είμαι μόνο μητέρα,οπότε αν δώσω το 100% στα παιδιά μου,τότε για τους άλλους μου ρόλους δε θα μείνει τίποτε,θα είμαι μία μητέρα ηρωίδα,αλλά στεγνή από ενέργεια.Για ποιο λόγο Φωτεινούλα αισθάνεσαι πως το παιδί μας θέλει μία τέτοια αυτοθυσιαστική δοτικότητα ενέργειας και χρόνου;Τι κρατάμε για εμάς,ώστε να τροφοδοτούμαστε σαν γυναίκες,σύντροφοι,φίλες,ό� �αν η μητρότητα γίνεται το εκατό τοις εκατό μας;

Σε μένα τα παιδιά ήρθαν πριν νοιώσω την ανάγκη να γίνω μάνα. Ήρθε το πρώτο σαν τυχαίο γεγονός το αποδέχτηκα έδωσα το 100% του εαυτού μου, έπαψα να λειτουργώ ως φίλη, σύντροφος, κόρη, αδερφή, γυναίκα ήμουν μάνα, δεν υπήρχα σαν τίποτα άλλο. Τώρα με τα παιδιά στην εφηβεία και την τάση ανεξαρτητοποίησής τους έχασα την ταυτότητά μου, το λόγο ύπαρξής μου. Υποφέρω. Θα προλάβω να υπάρξω αλλιώς;

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Σ\'εμένα συμβαίνει το αντίθετο.Τώρα δίνω αυτό που θεωρώ πως αξίζουν τα παιδιά μου να παίρνουν από εμένα,που δεν είναι το 100%,αλλά ένα ποσοστό που θεωρώ πως η μητρότητα αντιπροσωπεύει για μένα,μία ισορροπημένη,ποιοτική και όχι με ζυγαριές ποσότητας προσφορά .Δεν είμαι μόνο μητέρα,οπότε αν δώσω το 100% στα παιδιά μου,τότε για τους άλλους μου ρόλους δε θα μείνει τίποτε,θα είμαι μία μητέρα ηρωίδα,αλλά στεγνή από ενέργεια.Για ποιο λόγο Φωτεινούλα αισθάνεσαι πως το παιδί μας θέλει μία τέτοια αυτοθυσιαστική δοτικότητα ενέργειας και χρόνου;Τι κρατάμε για εμάς,ώστε να τροφοδοτούμαστε σαν γυναίκες,σύντροφοι,φίλες,ό� �αν η μητρότητα γίνεται το εκατό τοις εκατό μας;

---

Μα
θέλω να υπάρχω και εκτος του ρόλου της μητέρας..αλιμονο αν εμενα μεσα σε ενα ρολο τοτε τι θα ειχα να προσφερω?(Σε εμενα και στα παιδια μου.)
Τα δικά μου παιδιά ειναι μικρά ακόμα,τώρα μπαίνουν στο στάδιο της αυτονόμησης,οσο διαρκεί αυτη η μετάβαση τα παιδιά χρειάζονται το 100% των δυνάμεων.
Κατι τετοι οπως καταλαβαίνεις ειναι μια ευθύνη δεν ειναι αυτοθυσία,τουλαχιστον οπως το βλέπω εγω, γιατι δεν νιώθω οτι θυσιάζομαι,κάθε αλλο,ειναι η ευτυχία μου αυτό.
Μου αρέσει αυτό που κάνω ειναι ομως μια καθημερινή προσπάθεια τοσο ψυχική οσο και σωματική..
Και οταν το πνευμα ειναι προθυμο αλλα το σωμα απροθυμο,γεννιούνται καποιες σκέψεις..
Οταν μιλάω για δοτικότητα δεν αφήνω απεξω τα αλλα...

Quote:

---

Originally posted by narnia
Σε μένα τα παιδιά ήρθαν πριν νοιώσω την ανάγκη να γίνω μάνα. Ήρθε το πρώτο σαν τυχαίο γεγονός το αποδέχτηκα έδωσα το 100% του εαυτού μου, έπαψα να λειτουργώ ως φίλη, σύντροφος, κόρη, αδερφή, γυναίκα ήμουν μάνα, δεν υπήρχα σαν τίποτα άλλο. Τώρα με τα παιδιά στην εφηβεία και την τάση ανεξαρτητοποίησής τους έχασα την ταυτότητά μου, το λόγο ύπαρξής μου. Υποφέρω. Θα προλάβω να υπάρξω αλλιώς;

---

Υποφέρεις γιατι εχασες τον ελεγχο ή γιατι νιώθεις πως ξεχασες τον εαυτό σου και του χρωστάς κατι?
Εγω νομίζω το δευτερο..
Δεν υπάρχει χρονικο οριο σε αυτό που αναζητάς..αρκει νομίζω να ψαξεις να βρεις τι ειναι αυτο που σε κανει ευτυχισμένη..

Quote:

---

Originally posted by narnia
Σε μένα τα παιδιά ήρθαν πριν νοιώσω την ανάγκη να γίνω μάνα. Ήρθε το πρώτο σαν τυχαίο γεγονός το αποδέχτηκα έδωσα το 100% του εαυτού μου, έπαψα να λειτουργώ ως φίλη, σύντροφος, κόρη, αδερφή, γυναίκα ήμουν μάνα, δεν υπήρχα σαν τίποτα άλλο. Τώρα με τα παιδιά στην εφηβεία και την τάση ανεξαρτητοποίησής τους έχασα την ταυτότητά μου, το λόγο ύπαρξής μου. Υποφέρω. Θα προλάβω να υπάρξω αλλιώς;

---

Είναι αρκετά κοινό narnia το φαινόμενο της μητέρας που αυτοθυσιάζεται,αλλά την αυτοθυσία της δε τη ζήτησαν τα παιδιά της.Όταν λοιπόν μία γυναίκα έκανε κυνήγι την απέραντη προσφορά,δίχως μέτρο,τότε δημιούργησε σχέση εξάρτησης από τα παιδιά της.Που όσο μεγαλώνουν και αναζητάνε πηγές άλλης ικανοποίησης έξω από τη μητρική αγκαλιά,η μητέρα αισθάνεται πως εκμηδενίζεται.Όμως narnia μου,φυσικά και ποτέ δεν είναι αργά.Για οτιδήποτε επιθυμήσουμε,για οτιδήποτε θελήσουμε να αποκτήσουμε(εδώ τη στροφή μας σε άλλους ρόλους,εκτός του μητρικού),πάντα είμαστε ικανές να το κάνουμε.Έχεις συζητήσει ποτέ με κάποιον ψυχολόγο αυτούς σου τους προβληματισμούς;Είναι το λεγόμενο\"the empty nest syndrome\"αυτό που σε βασανίζει,αυτό το αίσθημα απελπισίας και κενού που περιγράφεις.Φυσικά καλέ θα το μπορέσεις,μη σε φοβίζει καθόλου,θα κάνεις καλό και στα παιδιά σου,που θα δουν μία μαμά να ανακαλύπτει νέες της πτυχές,θα τους φύγει το βάρος να είναι υπεύθυνα για το συναίσθημα της μαμάς,που τώρα τα φορτίζει.:)

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Συμφωνώ με την Μαρίνα.Το έθεσε πολύ σωστά κατά την άποψή μου.Αυτό που έχω διαπιστώσει είναι πως πολλά ζευγάρια χρησιμοποιούν τη γέννηση ενός παιδιού ως έναν τρόπο να αντισταθμίσουν προσωπικά τους ελλείμματα(αυτό που ανέδειξε κι ο Κρίνος πριν).Έχω ακούσει πολλές φορές το τραγικό\"κάντε ένα παιδί να σας φέρει πιο κοντά,κάντε ένα παιδί να σας ενώσει\".Το παιδί δεν είναι UHU και δεν πρόκειται να φέρει ένα παιδί το ζευγάρι πιο κοντά όταν αυτό δεν το έχει το κοντά ήδη ως προυπόθεση της σχέσης.Ίσα ίσα,η έλευση του παιδιού,με τις υποχρεώσεις που αναμφισβήτητα συνεπάγεται,αναδεικνύει τα ελλείμματα,δεν τα καλύπτει.Στο μεγάλωμα ενός παιδιού βγαίνουν όλες οι αντιθέσεις,οι βαθιές ασυμφωνίες,τα κενά και οι υπεραναπληρώσεις αντίστοιχα στη φόρα.Λες και ξεδιπλώνει τους φόβους,τις ανασφάλειες και τα κολλήματα,καλύτερα κι από τον ικανότερο ψυχαναλυτή.Γνωρίζω περιπτώσεις ζευγαριών που μετά την απόκτηση παιδιού το σεξ πήγε περίπατο κι ακόμη να γυρίσει.Εκεί το θέμα δεν ήταν το παιδί,αλλά το ίδιο το σεξ,που είχε προβλήματα και βρέθηκε η ιδανική δικαιολογία\"είμαι κουρασμένη,δεν έχω χρόνο με το παιδί,δεν μπορώ με το παιδί στο σπίτι να κάνω σεξ μαζί σου\"κλπ.Ένα κάρο βλακείες για να καλύψουμε πληγές στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.Μητέρες που χρησιμοποιούν το παιδί τους σε ένα είδος \"συναισθηματικής αιμομειξίας\",σε αντικατάσταση του συντρόφου τους.Κανακεύουν,κολλάνε πάνω του,μέχρι που γίνεται τριάντα χρονών και αναρωτιέται γιατί δεν έχει γκόμενα.Μανάρι μου,γιατί η μάνα σου δεν είχε γκόμενο,και σε είχε ως υποκατάστατό του.Πατεράδες που δε λαμβάνουν μέρος στο μεγάλωμα των παιδιών τους,θεωρώντας ότι αρκεί να φέρνουν στο σπίτι χρήματα.Γονείς τραγικά αποξενωμένοι,ανειλικρινεί� � τόσο με τους εαυτούς τους,όσο και μεταξύ τους.Τα παιδιά δε σώζουν κανένα χορό,γιατί ο ρόλος τους δεν είναι ποτέ να τον σώσουν.
Διάβασα μία φράση σε ένα βιβλίο του Σιδέρη,πως προυπόθεση του γονεικού ρόλου είναι η απόλυτη υπαρξιακή κατάφαση.Ναι,σε θέλω.Έτσι το παιδί μαθαίνει πως και ο κόσμος το θέλει,από την άνευ όρων γονεική κατάφαση.Αυτό το ναι,δεν το λέμε όλοι,κι αν το λέμε,υπάρχει επίσης περίπτωση να το λέμε και οι πράξεις μας να δείχνουν πως δεν το εννοούμε,κάτι τέτοια ένα παιδί έχει την ικανότητα να τα συναισθάνεται κι αυτές οι αντιφάσεις γεννάνε τα ερωτήματα.Γιατί με έκανες άραγε;

---

σε ολα αυτα που γραφεις - στα οποια σε γενικες γραμμες συμφωνω - ποιος πληρωνει το νυφη??

τα παιδια, τι ωραια τι καλα, τραλαλα τραλαλα.....

ΟΧΙ ΡΕ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΙΔΙΑ, ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΠΛΕΞΕΙΣ ΕΡΓΟΧΕΙΡΟ.

Quote:

---

Originally posted by giwta2
Κυνηγητό όμως θα παίζει ο γονιός και άντε πιάστο

---

εσενα ο καημος σου, ειναι μην σου φυγει το παιδι ε?
μπας και δεν το εχεις κατω απο την φουστα σου και τι θα γινεις μετα.....


(και δεν παν να με λες κυνικο, εμενα μου αρεσει να λεω αληθειες, ακομα και αν αυτες δεν σου κανουν)

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind



αλλά ένα ποσοστό που θεωρώ πως η μητρότητα αντιπροσωπεύει για μένα

---

μην ακουω τετοιες λεξεις, οπως μητροτητα,
γιατι μου βγαινουν φωτιες απο τα ρουθουνια.....

Αντε να τελειωνουμε με αυτη την παραμυθα,
καθως οδευουμε προς νεα χιλιετια....

η αισχρη πλειοηψηφια των ανθρωπων, την εχουν ψωνισει,
νομιζοντας οτι ο πλανητης τους εφερε στο κοσμο, εχωντας στα DNA τους γραμμενα διαφορα καθηκοντα:
Ενα απο αυτα ειναι να αφησουν απογονους.

Σε αυτο το συρφετο μυθομανιας, εχουν εφευρεθει (και εν μερει καλυπτιομενα απο ενα σοβαροφανη επιστημονισμο ντε κωλε) λεξεις οπως μητροτητα, πατροτητα και αλλα σε -οτητα.


Αυτες οι μπαρουφες ειναι που παντα εγκλωβιζαν τους ανθρωπους σε ολα τους δεινα:
Απο γεννησιμιού τους καπου ωφειλαν κατι, και ο καημος τους ηταν οτι δεν μπορεσαν (συνηθως) να το εκπληρωσουν.....



ρε ουστ!

Θα την πληρώσει το εργόχειρο.:P
Άσε με Κρίνο και ποτέ δεν το μπόρεσα το ρημάδι,λολ.
Ωραία,πες ότι έγιναν.Τι ζητάς ας πούμε από γονείς που δεν ήξεραν,να κάνουν τα παιδιά τους επιστροφή στο ταμείο;:P
Δεν είναι καλύτερα να πασχίσουν να μάθουν και κάποια πράγματα παρά να συνεχίσουν να ζουν στον κόσμο τους;Κάλλιστα μπορείς και να εξηγήσεις,πως ήσουν ένα ανίδεο παιδαρέλι,που στο δρόμο έμαθε πως δεν αρκεί ο τίτλος για να είσαι άξιος γονιός,αλλά χρειάστηκε να μάθεις να γνωρίζεις τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα του ρόλου σου,όπως αντίστοιχα και των παιδιών σου.Η ειλικρίνεια και μία γνήσια συγγνώμη,μπορεί να είναι το ελάχιστο για παιδιά που πέρασαν μαλακίες από γονεικά λάθη,αλλά δεν είναι το σύνηθες να ξέρεις.Το σύνηθες είναι οι γονείς να μην το ψάχνουν,γιατί η παραμύθα βολεύει την αυτοεικόνα τους,τους τρόπους που έμαθαν να αντλούν από τα παιδιά τους τροφοδότηση,οι περισσότεροι δεν σκάβουν σε βάθος,γιατί εκεί κρύβονται κάποια καθόλου κολακευτικά συμπεράσματα.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind

Γιατί κάνουμε παιδιά;

---

η απαντηση εχει ηδη δοθει:

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ, ΟΠΟΤΕ ΖΗΤΑΤΕ ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥ.


τελος.

Η μητρότητα και η πατρότητα υπάρχουν,είναι ιδιότητες,όσο κι αν κάποιοι τις ξέσκισαν Κρίνο.Το να αρνούμαστε την ιδιότητα δε σημαίνει πως αυτή θα πάψει να υπάρχει,εκτός αν επιθυμούμε να πάψει το ανθρώπινο είδος(αν πεις ναι,δε θα σε παρεξηγήσω,λολ).
Ποτέ δεν είναι αργά για να ανατρέπουμε,αυτή και μόνο η συζήτηση δείχνει πως πολλοί γονείς είναι διατεθειμένοι να ψαχτούν,να βελτιώσουν,να δουν τους ίδιους κάτω από φακό μη-παραμορφωτικό,άρα και τα παιδιά τους,είναι ελπιδοφόρο το μήνυμα,όχι απαισιόδοξο.

Γνωρίζεις πολλές \"ολοκληρωμένες\" προσωπικότητες;Η ολοκλήρωση δεν είναι ένας δρόμος που έχει τέλος,είναι μία πορεία.Όποιος νιώθει ολοκληρωμένος,σημαίνει πως έχει σταματήσει να προοδεύει,αφού θεωρεί πως έφτασε στο επιθυμητό,στο τέλος του δρόμου του,στην επισφράγιση της ταυτότητάς του.Εγώ δεν επιθυμώ την ολοκλήρωση,επιθυμώ να είμαι πάντα ανοιχτή στο παραπέρα.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Θα την πληρώσει το εργόχειρο.:P
Άσε με Κρίνο και ποτέ δεν το μπόρεσα το ρημάδι,λολ.



μπα, εμενα οτι εχει να κανει με κομπους μου αρεσει,
το μια καλη, δυο αναποδες ειναι το αγαπημενο μου.



Ωραία,πες ότι έγιναν.Τι ζητάς ας πούμε από γονείς που δεν ήξεραν,να κάνουν τα παιδιά τους επιστροφή στο ταμείο;:P


να καταλαβουν τι μαλακια εκαναν και να την κρατησουν για τον εαυτο τους.
Τα εκαναν που τα εκαναν σκατα, ας τα κρατησουν για την παρτη τους.
Η διαδοση της δυσοσμιας μπορει να τους ξαλαφρωνει αλλα τα προβληματα τους, δεν μπορουν να τα κανουν πασα.



Δεν είναι καλύτερα να πασχίσουν να μάθουν και κάποια πράγματα παρά να συνεχίσουν να ζουν στον κόσμο τους;


ποιοι να μαθουν?
αυτοι που ικανοποιησαν τον εγωισμο τους?
στο κοσμο τους θα ζουν μεχρι να πεθανουν.




Κάλλιστα μπορείς και να εξηγήσεις,πως ήσουν ένα ανίδεο παιδαρέλι,που στο δρόμο έμαθε πως δεν αρκεί ο τίτλος για να είσαι άξιος γονιός,αλλά χρειάστηκε να μάθεις να γνωρίζεις τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα του ρόλου σου,όπως αντίστοιχα και των παιδιών σου.Η ειλικρίνεια και μία γνήσια συγγνώμη,μπορεί να είναι το ελάχιστο για παιδιά που πέρασαν μαλακίες από γονεικά λάθη,αλλά δεν είναι το σύνηθες να ξέρεις.


ποια ειλικρινεια βρε?
εδω λενε ψεμματα στον ιδιο τους τον εαυτο,
θα ειναι ειλικρινεις με τους αλλους?




Το σύνηθες είναι οι γονείς να μην το ψάχνουν,γιατί η παραμύθα βολεύει την αυτοεικόνα τους,τους τρόπους που έμαθαν να αντλούν από τα παιδιά τους τροφοδότηση,οι περισσότεροι δεν σκάβουν σε βάθος,γιατί εκεί κρύβονται κάποια καθόλου κολακευτικά συμπεράσματα.


ακριβως αυτο.
Τα ειπες μια χαρα-δρα.

---

:cool:

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Η μητρότητα και η πατρότητα υπάρχουν,είναι ιδιότητες,όσο κι αν κάποιοι τις ξέσκισαν Κρίνο.


να μου αποδειξεις συγκεκριμενα, πως υπαρχουν και με ποια εννοια.
Αυθαιρεσιες και επιστημονικοφανη τσιτατα δεν δεχομαι.
Το αν η ψυχολογια τους εχει σαν ορους, δεν μου λεει τιποτα αυτο.
Ο κομπογιανιτισμος δεν θα γινει επιστημη.




Το να αρνούμαστε την ιδιότητα δε σημαίνει πως αυτή θα πάψει να υπάρχει,εκτός αν επιθυμούμε να πάψει το ανθρώπινο είδος(αν πεις ναι,δε θα σε παρεξηγήσω,λολ).


για να δεχτω οτι υπαρχει πρεπει να μου το αποδειξεις.

Τωρα για το ανθρωπινο ειδος, οπως το γνωριζουμε σημερα,
δεν εχω και τις καλυτερες αποψεις.
σιγα μην χασει και η βενετια βελονι, αμα εξαφανιστει ο ανθρωπος.




Ποτέ δεν είναι αργά για να ανατρέπουμε,αυτή και μόνο η συζήτηση δείχνει πως πολλοί γονείς είναι διατεθειμένοι να ψαχτούν,να βελτιώσουν,να δουν τους ίδιους κάτω από φακό μη-παραμορφωτικό,άρα και τα παιδιά τους,είναι ελπιδοφόρο το μήνυμα,όχι απαισιόδοξο.



κολοκυθια οριγκανε,
κλεινει ο καθενας την οθονη του,
και γυρναει στη μιζερη πραγματικοτητα του,
αυτο συνεβαινε, αυτο συμβαινει, και αυτο θα συμβαινει.

Γιατι αυτο βολευει, τιποτα παραπανω η παρακατω.

---

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Γνωρίζεις πολλές \"ολοκληρωμένες\" προσωπικότητες;Η ολοκλήρωση δεν είναι ένας δρόμος που έχει τέλος,είναι μία πορεία.Όποιος νιώθει ολοκληρωμένος,σημαίνει πως έχει σταματήσει να προοδεύει,αφού θεωρεί πως έφτασε στο επιθυμητό,στο τέλος του δρόμου του,στην επισφράγιση της ταυτότητάς του.Εγώ δεν επιθυμώ την ολοκλήρωση,επιθυμώ να είμαι πάντα ανοιχτή στο παραπέρα.

---

μα δεν καταλαβες,
ολοκληρωμενος μπορει να μην εισαι ποτε, και αυτο δεν ειναι κακο.

Εκεινο που λεω,
ειναι οτι προσπαθεις να ολοκληρωθεις μεσω ενος τριτου προσωπου και οχι με το δικο σου προσωπο.

Μεταφερεις δηλαδη κομματια του εαυτου σου σε τριτα προσωπα,
αναθετωντας τους κιολας τις δικες σου ευθυνες οπως εσυ τις εννοεις, σαν δικες τους.
Βλεπεις κατι παραγωγικο σε ολο αυτο?

Όχι.Και συμφωνώ μαζί σου με όσα συμπλήρωσες παραπάνω.Είμαι δυστυχώς Κρίνο ένα από τα παιδιά που πλήρωσαν το τίμημα των γονέων που με έβλεπαν ως προέκτασή τους,ένα αντικείμενο,μία ναρκισσιστική τους πηγή τροφοδότησης.Η κίνηση ανεξαρτησίας μου κόντεψε να με στείλει στα θυμαράκια.Παρολαυτά δεν μετάνιωσα που έκανα παιδιά,ούτε φοβάμαι πως θα φύγουν μακριά μου.Η αγωνία μου έγκειται ακριβώς εκεί,να μην πληρώσουν τα δικά μου παιδιά κανένα τίμημα τέτοιου είδους.Να μπορέσω να γκρεμιστώ,σαν γέφυρα που ξέρει πως αυτό απλά ήταν,τίποτε παραπάνω,να με γκρεμίσουν για να έχουν την ανεξαρτησία τους,δίχως κανένα ευχαριστώ και να μη χρειαστεί να το σκεφτούν δεύτερη φορά.Να μην τα πω αχάριστα γιατί δεν έλαβα το μαλακισμένο το ευχαριστώ,ούτε να τα ενοχοποιώ για κανενός είδους επινοημένη μου αυτοθυσία.Υπογραφή,μία αχάριστη κόρη,λολ.
Το ευχαριστώ μου θα το έχω όταν τα δω να κάνουν τις δικές τους επιλογές,μακριά από κάτι απαίσια κατακάθια που τα αναγκάζουν οι γονείς να σέρνουν ως σκέψεις στο βάθος,φωνές εσωτερικές.Μα η μανούλα;Στ\'αρχίδια σας η μανούλα,να περνάτε καλά.:P
Από την άλλη πλευρά ξέρω καλά πως αυτή μου η άποψη στηρίχτηκε στο ότι έμαθα με ποιους τρόπους,βλακώδεις αλλά κατανοητούς πλέον,φορτίζουμε τα τέκνα μας ώστε να τα έχουμε δεμένα μία ζωή.Έχεις δίκιο και για την οργή σου,τη μοιράζομαι κι εγώ.Και όσο γι αυτό με την ελληνίδα μάνα και το φουστάνι της,επίσης έχεις δίκιο.Ευνουχίζουμε τ\'αρσενικά με την προσκόλληση και την εμμονή μας σε τέτοια τριπάκια ελέγχου τους,πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τι κρύβεται πίσω από τις αγάπες και τις αγκαλιές μας που συνεχίζονται χρονικά πέρα από την παιδική ηλικία.Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον ένα μου γιο,που ήδη από τα πέντε του,δεν ήθελε να τον βλέπουν οι φίλοι του να του κρατάω το χέρι στο δρόμο για το σχολείο.:P
Αχ κλασικά εικονογραφημένα stabat mater dolorosa,που χύνεις δάκρυα για τα παιδιά σου.Για μας τα χύνουμε.Που μας απελπίζει τόσο το γεγονός πως μεγαλώνουν,που σοφιζόμαστε άπειρους τρόπους να μας χρειάζονται επ\'άπειρον.Btw,θα ανοίξω αύριο ένα άλλο ενδιαφέρον ζήτημα,την συναισθηματική αιμομειξία μητέρας-γιου ή πατέρα-κόρης.Σχετίζεται στενά,καθώς αναλύει το ζήτημα της αντικατάστασης ενός συντρόφου με θύμα το παιδί,που γίνεται μέσω μίας σεξουαλικοποίησης δίχως φυσική κακοποίηση,αλλά με βέβαιη συναισθηματική.

εγώ νομίζω ότι υπάρχει μητρότητα στη φύση, αλλά τελειώνει πολύ γρήγορα. τελειώνει μόλις γίνει ανεξάρτητο το μικρό θηλαστικό. είναι μητρότητα ενστίκτου και μέχρι εκεί. φροντίζει το μεγάλο θηλαστικό τα πολύ μωρά για να επιβιώσουν κάπως, αλλιώς θα πεθαίνανε σαν τις καρετες καρετες (που τα 999/1000 καρετακια πεθαίνουνε). η σκύλα είναι μάνα σκύλα για 1-2 μήνες περίπου. Μετά bye bye.
όσο για πατρότητα ούτε για δείγμα.
όλα τα υπόλοιπα είναι ανθρώπινες εφευρέσεις. έτσι όπως ανακαλύψαμε τον αστρολάβο ανακαλύψαμε και τη μητρότητα. (μη χέσω).

όσο για τα post του κρίνου, για μένα όλα τα λεφτά. εκτονώνω την εμπάθεια που έχω, το ομολογώ.

επίσης απαντώντας στην αρχική ερώτηση

A: για να βάλουμε 2 extra γραμμές στο cv μας.

Ωραία τα λες lucifer(και λολ,άκου ωραία τα λες διάολε):D
Αλλά στην πραγματικότητα,θέλει δουλειά για να ξεφύγεις από τα προδιαγεγραμμένα του κάθε πολιτισμού αυτοθυσίας,που το Εγώ συντρίβεται εις όφελος ενός μέγιστου καλού που υποτάσσει με ενοχικά συμπλέγματα.Έχει και φιλοσοφικές προεκτάσεις η συζήτηση,θα μπορούσε να πάει και πέρα από τους όρους μητρότητα πατρότητα,για μένα μέσα στις ιδιότητες αυτές εμπλέκονται και θέματα όπως η μητρότητα ως εμφυτευμένος παράγοντας με στόχο τη διατήρηση της εξαρτημένης προσωπικότητας σε ένα πλαίσιο διαστρωμάτευσης κοινωνικών πλεγμάτων,ή ακόμη η μητρότητα ως matrix ηθικών καθηκόντων.:P:P
Αχάριστα,ε αχάριστα πλάσματα.:D

προς rain

\"Από την άλλη πλευρά ξέρω καλά πως αυτή μου η άποψη στηρίχτηκε στο ότι έμαθα με ποιους τρόπους,βλακώδεις αλλά κατανοητούς πλέον,φορτίζουμε τα τέκνα μας ώστε να τα έχουμε δεμένα μία ζωή.\"

μ\' ενδιαφέρει παρα πολύ (οποτε εχεις χρονο και ορεξη) να αναλυσεις τους τροπους που αναφερεις παραπανω με τους οποιους φορτιζουμε τα παιδια μας...

σ\' ευχαριστω εκ των προτερων

Quote:

---

Originally posted by krino


Εκεινο που λεω,
ειναι οτι προσπαθεις να ολοκληρωθεις μεσω ενος τριτου προσωπου και οχι με το δικο σου προσωπο.

Μεταφερεις δηλαδη κομματια του εαυτου σου σε τριτα προσωπα,
αναθετωντας τους κιολας τις δικες σου ευθυνες οπως εσυ τις εννοεις, σαν δικες τους.

---

Σ\' αυτό συμφωνώ με όλη μου τη ψυχή.
Οπως και σ\' αυτά που λέει η ρέιν.

Το έχω δει τόσες φορές να συμβαίνει. Είναι ο κανόνας. Παιδιά που από τα γενοφάσκια τους σμιλεύονται σύμφωνα με τα απωθημένα των γονιών.
Τα αγόρια να στραφούν στο ποδόσφαιρο, γιατί ο μπαμπάς έχει απωθημένο που δεν έγινε ο Μπέκαμ, κορίτσια ντυμένα όπως νοιώθει η μαμά για να τη βγεί στην άλλη μαμά σαν πιο μοδάτη κ πλούσια (άσχετα αν τα ρουχαλάκια είναι αγορασμένα με ....καταναλωτικό δάνειο).

Γονείς που σπρώχνουν τα παιδιά τους διαρκώς στην εκπλήρωση του ονείρου των γονιών. Γονείς που άμεσα ή έμμεσα επιλέγουν οι ίδιοι το αντικείμενο των σπουδών. Γονείς που επιλέγουν το γαμπρό ή τη νύφη, ακόμα και τα έπιπλα του σπιτιού του νέου ζευγαριού.......


Γονείς που δεν ντρέπονται να πουν ότι αποτελούν οι ίδιοι τροχοπέδη για την ανεξαρτητοποίηση των παιδιών τους, μόνο και μόνο για να μην νοιώσουν μόνοι.


Γονείς που ενώ έχουν την οικονομική δυνατότητα, δεν αφήνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν στο εξωτερικό για να μην τους \"φύγουν\". Ετσι τα παιδιά χάνουν την ευκαιρία να σπουδάσουν σε ένα οργανωμένο Πανεπιστήμιο και καταλήγουν σε μια από τις πολλές μπάχαλο Ελληνικές σχολές ΑΕΙ ή ΤΕΙ όπου το εξάμηνο μεταφράζεται σαν δίμηνο (!!)... Οπου θα πάρεις το βιβλίο μια βδομάδα πριν από τις εξετάσεις....
Οπου θα μάθεις πολύ καλά πώς γίνεται το τέλειο σκονάκι...


Γονείς που \"καλύπτουν\" την ακοινωνισιά τους πίσω από το πρόσχημα ότι δεν έχουμε που να αφήσουμε τα παιδιά (υπάρχουν και οι φίλοι για να τα αφήσουν εναλλάξ).

Γονείς που δεν αφήνουν τα παιδιά τους να μείνουν σε φιλικά σπίτια γιατί θα πάθουν στερητικό σύνδρομο ένα βράδυ χωρίς αυτά.


Ομως.......
Κρίνο.......
Και οι σοφοί αρχαίοι ήξεραν πολλά.
Παν μέτρον άριστον έλεγαν.
Και συμφωνώ.
Μη φτάσουμε και στο άλλο άκρο και εξαφανίσουμε τη ζωή.....
Αν θέλεις μου απαντάς στο εξής:
Πώς θα σου φαινόταν η σκέψη να μην είχες γεννηθεί??
Αν μπορούσες με ένα μαγικό κουμπί να το διαλέξεις τώρα ποια θα ήταν η ενέργειά σου?

Αν σε ενδιαφέρει,τα φορτίζουμε με τη συγχώνευσή μας με αυτά.Αυτό ακριβώς που ανέφερε ο Κρίνος και που και γω παλεύω να διακρίνω ακόμη.Πότε κακοποιώ;Mόνο όταν δέρνω και βρίζω;Όχι.Μπορώ να κακοποιήσω και με το να πω στο παιδί μου \"μόνο εγώ σε αγαπώ,γιατί εγώ σε ξεσκάτισα βρε,μόνο η μάνα σου θα σ΄αγαπήσει τόσο.Ποια άλλη θα σου φέρνει το γάλα στο κρεβάτι γιόκα μου,ποια άλλη(την ******* που θα σε πάρει από μένα)θα είναι εδώ πάντα για σένα.\"Και όταν το παιδί βρει έναν σύντροφο,η μάνα/ο πατέρας ξινίζει μούρη,γιατί δεν είναι καλή/καλός,δεν σου φτιάχνει το κοκκινιστό όπως το είχες συνηθίσει,δε βγάζει τόσα λεφτά όπως ο μπαμπάς που σε είχε σαν πριγκίπισσα.Με άπειρους τρόπους Καλλιοπίτσα,απλά πρέπει να μάθουμε οι γονείς να μην το κάνουμε,φτάνει τόσο.:P
Οι εξαρτήσεις δημιουργούν παιδιά άβουλα,φοβισμένα,που ο κόσμος τα τρομάζει,γιατί εμείς τα μαθαίνουμε να τα τρομάζει,αφού εμείς φοβόμαστε το φευγιό τους μακριά μας,κι έτσι παρατείνουμε την αποσύνδεση με ενοχές,τύψεις και διάφορα τεχνάσματα.Έτσι είναι,άσχετα πόσο αυτό μπορεί να μας κάνει τους γονείς να απομυθοποιούμαστε στα ίδια μας τα μάτια.Είναι μία απομυθοποίηση που μας ρίχνει από τα βάθη των ψευδαισθήσεων,αλλά σημαντική για να μας ρίξουμε μία μούτζα και τα παιδιά μας άλλη μία,λοολ.:D

ποσο δικιο εχεις!!!

και ποσο σε ζηλευω για την ξεκαθαρη σκέψη σου!!!

Πόσες αλήθειες...και πόσα ψέματα για να κρύψουν τις αλήθειες...

Πωπω χολή.... :)
Και κάποια σωστά :)

Μπροστά σ\' αυτό το hollier than thy attitude, παρά λίγο να ασπαστώ τον ολικό αφανισμό του krino :P :)
(όχι του ίδιου του krino, καταλαβαίνετε, :D)

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Αν σε ενδιαφέρει,τα φορτίζουμε με τη συγχώνευσή μας με αυτά.Αυτό ακριβώς που ανέφερε ο Κρίνος και που και γω παλεύω να διακρίνω ακόμη.Πότε κακοποιώ;Mόνο όταν δέρνω και βρίζω;Όχι.Μπορώ να κακοποιήσω και με το να πω στο παιδί μου \"μόνο εγώ σε αγαπώ,γιατί εγώ σε ξεσκάτισα βρε,μόνο η μάνα σου θα σ΄αγαπήσει τόσο.Ποια άλλη θα σου φέρνει το γάλα στο κρεβάτι γιόκα μου,ποια άλλη(την ******* που θα σε πάρει από μένα)θα είναι εδώ πάντα για σένα.\"Και όταν το παιδί βρει έναν σύντροφο,η μάνα/ο πατέρας ξινίζει μούρη,γιατί δεν είναι καλή/καλός,δεν σου φτιάχνει το κοκκινιστό όπως το είχες συνηθίσει,δε βγάζει τόσα λεφτά όπως ο μπαμπάς που σε είχε σαν πριγκίπισσα.Με άπειρους τρόπους Καλλιοπίτσα,απλά πρέπει να μάθουμε οι γονείς να μην το κάνουμε,φτάνει τόσο.:P
Οι εξαρτήσεις δημιουργούν παιδιά άβουλα,φοβισμένα,που ο κόσμος τα τρομάζει,γιατί εμείς τα μαθαίνουμε να τα τρομάζει,αφού εμείς φοβόμαστε το φευγιό τους μακριά μας,κι έτσι παρατείνουμε την αποσύνδεση με ενοχές,τύψεις και διάφορα τεχνάσματα.Έτσι είναι,άσχετα πόσο αυτό μπορεί να μας κάνει τους γονείς να απομυθοποιούμαστε στα ίδια μας τα μάτια.Είναι μία απομυθοποίηση που μας ρίχνει από τα βάθη των ψευδαισθήσεων,αλλά σημαντική για να μας ρίξουμε μία μούτζα και τα παιδιά μας άλλη μία,λοολ.:D

---

axaxaxa! :)

m αρέσεις rain!!

συν ότι μου θυμίζεις διάφορες γνώριμες καταστάσεις (όχι ακριβώς από τη δική μου τη ζωή), πχ πως έκανε η αδερφή του πρώην μου όταν πέθανε ο μπαμπάς της, σαν το χορό αρχαίας τραγωδίας!! εξαρτισαρα καραμπινάτη!!

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Αν σε ενδιαφέρει,τα φορτίζουμε με τη συγχώνευσή μας με αυτά.Αυτό ακριβώς που ανέφερε ο Κρίνος και που και γω παλεύω να διακρίνω ακόμη.Πότε κακοποιώ;Mόνο όταν δέρνω και βρίζω;Όχι.Μπορώ να κακοποιήσω και με το να πω στο παιδί μου \"μόνο εγώ σε αγαπώ,γιατί εγώ σε ξεσκάτισα βρε,μόνο η μάνα σου θα σ΄αγαπήσει τόσο.Ποια άλλη θα σου φέρνει το γάλα στο κρεβάτι γιόκα μου,ποια άλλη(την ******* που θα σε πάρει από μένα)θα είναι εδώ πάντα για σένα.\"Και όταν το παιδί βρει έναν σύντροφο,η μάνα/ο πατέρας ξινίζει μούρη,γιατί δεν είναι καλή/καλός,δεν σου φτιάχνει το κοκκινιστό όπως το είχες συνηθίσει,δε βγάζει τόσα λεφτά όπως ο μπαμπάς που σε είχε σαν πριγκίπισσα.Με άπειρους τρόπους Καλλιοπίτσα,απλά πρέπει να μάθουμε οι γονείς να μην το κάνουμε,φτάνει τόσο.:P
Οι εξαρτήσεις δημιουργούν παιδιά άβουλα,φοβισμένα,που ο κόσμος τα τρομάζει,γιατί εμείς τα μαθαίνουμε να τα τρομάζει,αφού εμείς φοβόμαστε το φευγιό τους μακριά μας,κι έτσι παρατείνουμε την αποσύνδεση με ενοχές,τύψεις και διάφορα τεχνάσματα.Έτσι είναι,άσχετα πόσο αυτό μπορεί να μας κάνει τους γονείς να απομυθοποιούμαστε στα ίδια μας τα μάτια.Είναι μία απομυθοποίηση που μας ρίχνει από τα βάθη των ψευδαισθήσεων,αλλά σημαντική για να μας ρίξουμε μία μούτζα και τα παιδιά μας άλλη μία,λοολ.:D

---

axaxaxa! epic οι ατάκες! αλλά διαφωνώ σε αυτό, τα κορίΤΣΑ βιάζονται να τα ξεφορτωθούν μην και τους μείνουν στο ράφι ;)

βασικά στο σχόλιο για το περιβάλλον, μάλλον το συμφέρει το περιβάλλον να αφανιστούμε ολίγον, γιατί νομίζω σαν να το έχουμε στριμώξει τώρα τελευταία, e? φαντάζεστε να βρεθεί καμια παρανοειδής προσωπικότητα (από αυτές που συνήθως κυβερνούν) με καμια διάγνωση καλπάζοντος καρκίνου και τα κλειδιά μιας αποθήκης πυρηνικών όπλων στο χέρι?

Μου θυμίζει matrix λολ
You are the virus and we are the cure!

Quote:

---

Originally posted by lucifer
επίσης απαντώντας στην αρχική ερώτηση

A: για να βάλουμε 2 extra γραμμές στο cv μας.

---

υπάρχει εργοδοτης που βαζει στα + την υπαρξη παιδιων? το ιδανικο ειναι εργαζομενος single, απελπισμενος κ παραιτημενος απο τετοιες επιθυμιες/αναγκες.

Με εξαίρεση το Δημόσιο :) (νομίζω παίρνεις επίδομα)