Printable View
Συμφωνώ με όλα τα καλά λόγια της researcher...και ναι δεν αξίζει να κλαις πάνω από χυμένο γάλα, αλλά έλα που δεν είναι κάπου εκεί έξω χυμένο... Το θέμα της 'προστασίας' το έχεις έντονο, αλλά δεν θέλω να κάνω ανάλυση... έχει όμως και πολύ θετική χροιά (πέρα από το βάρος που δίνει) κι αυτό είναι νομίζω καθαρά δικό σου δημιούργημα.Quote:
Originally Posted by alexandros3
Ο πατέρας μου Μαρίνα σε εκείνο το θέμα απλώς επιχείρησε να προφυλάξει τα κεκτημένα του, να μη χάσει τη γυναίκα του. Νομίζω δεύτερος χωρισμός γι' αυτόν θα ήταν πανωλεθρία. Μάλλον έγινε όμως.
Όμως στο συγκεκριμένο, το θέμα για μένα ήταν πολύ απλό, συμβολικό (κυρίως) αλλά και ουσιαστικό (δευτερογενώς, πολύ λιγότερο αυτό). Ήταν όλα μαζί. Βασικά ήταν μια έκκληση για βοήθεια (που θα επηρέαζε όμως την οικογένεια του), ο τρόπος που απαντήθηκε αυτό ήταν ένα "χαστούκι" που θάμπωσε τον ουρανό κι έκανε το κόσμο κόκκινο.
Δεν κακίζω. Ο καθένας προφυλάσσει τα συμφέροντα του. Απλώς θα μπορούσε να γινόταν μ'έναν άλλο τρόπο.
Αυτή η άρνηση, ο τρόπος με τον οποίο έγινε εμένα με σκύλιασε. "Δεν υπάρχει πιο άγριο θηρίο από το αγόρι" είχε πει ο αριστοτέλης και μου το κοπάναγε ο πατέρας μου μερικές φορές.
Απλώς δεν είχε καταλάβει πόσο με είχε πληγώσει. Κι όταν προσπάθησα μια δεύτερη φορά να τον πλησιάσω το μαχαίρι χώθηκε δεύτερη φορά, πιο βαθειά.
Από 'κει και πέρα ξεκινάει μια περιπέτεια, ένας μονοσκοπός από την πλευρά μου, που για χάρη του εγώ θυσίασα κάτι που αγαπούσα πάρα πολύ και πλέον είναι πολύ δύσκολο να το αποκτήσω πάλι.
Και ξέρεις αν έλεγε πάρ'το, δεν θα το έπαιρνα. Όπως σε μερικά πρώτα ραντεβού, αρκεί η κοπέλα να κάνει την κίνηση για το πορτοφόλι, μη φοβάσε, εγώ πληρώνω λολ. (απλά κάτι σκέφτηκα τώρα)
Ο ψυχοθεραπευτής ήταν στη κοσμάρα του. Με βοήθησε, πραγματικά σε μερικά πράγματα και τον ευχαριστώ (αν μπορείς να ευχαριστήσεις κάποιον όταν εμπλέκονται χρήματα, μάλλον μπορείς όμως).
Αλλά αν κάποιος υποτίθεται ότι με ήξερε από μέσα κι έξω θα έπρεπε να είναι αυτός. Σαν πάντα να έπονταν των γεγονότων. Αποτυχίες τελικά είχε αρκετές (δυστυχώς έμαθα).
Όμως ναι. Νομίζω ότι έκανε μια προβολή πάνω μου, με αυτό του γιού που είπε. Εκεί μάλιστα είχα γελάσει γιατί λέω, ρε μαλάκα η σχέση μου με τον πατέρα μου δεν είναι και η καλύτερη. Πραγματικά νομίζεις ότι αυτό που είπες θα με κάνει να σε βλέπω οικιότερα;
Μερικές φορές αποτυχίες σε προσωπικό επίπεδο γίνονται μεγάλες νίκες σε επαγγελματικό. Νομίζω κάτι τέτοιο προσπάθησε, αλλά δεν τα κατάφερε. Ένας άνθρωπος τόσο περιχαρακωμένος.
Μια φορά του είχα πει, δεν μπορώ να κάνω ένα πράγμα. Μου λέει γιατί δεν μπορείς; Φυσικά μπορείς! - Μα αν μπορούσα θα ερχόμουνα εδώ?!
Το πράγμα έγινε αστείο από ένα σημείο και μετά.
Δεν αμφισβητώ ούτε δευτερόλεπτο, την ειλικρινή του προσπάθεια να βοηθήσει.
Μα κανένας δεν φεύγει για τους άλλους...αντίθετα μερικές φορές φεύγει από τους άλλους. Αυτό μου θύμισε μια ιστορία, γνώριζα κάποιον που ήταν απίστευτα εργασιομανής σε σημείο που επηρεάστηκε η υγεία του. Μου είπε ότι αυτό το είχε μάθει από τον πατέρα του, που πάντοτε δούλευε τρελά ωράρια, για να μπορεί να τους συντηρεί όπως πίστευε. Το ενδιαφέρον είναι πως ανακάλυψε τελικά, ότι ο πατέρας του έφευγε για άλλους λόγους και δεν υπήρχε καμιά απολύτως οικονομική ανάγκη. Αυτό τον σόκαρε, γιατί συνειδητοποίησε πως ταυτίστηκε με ένα χαρακτηριστικό (εργασιομανία) που στην πραγματικότητα δεν υπήρχε, και μάλιστα ως 'θετικό' όπως νόμιζε. Επίσης, επειδή λόγω της απουσίας του πατέρα του, η μητέρα του έμενε μόνη, ο άνθρωπος της ιστορίας μου, προσπαθούσε να κάνει πάρα πολλά πράγματα μαζί με τη δική του γυναίκα (για να μην μοιάσει στον πατέρα του που τους παραμελούσε). Φυσικά μέσα σε όλο αυτό (να παρέχω στη γυναίκα, να παρέχω στον εργοδότη, να μην μοιάσω στον πατέρα, να φανώ και αντάξιος του πατέρα), εκτός από τα προβλήματα με τη σωματική υγεία, αρχισε να παθαίνει κρίσεις πανικού....Αναμενόμενο μάλλον ε?Quote:
Originally Posted by ανεμος
Πάντως άνεμε, νομίζω πως όλοι λίγο-πολύ ζητάμε μια ασφάλεια στις ερωτικές σχέσεις (για την εμπιστοσύνη, την αγάπη και τη φυγή που λες). Το κακό είναι πως στην εποχή μας είναι πολύ αβέβαιο αν θα...πάρουμε σύνταξη, οπότε πάει σαν τα ασφάλιστρα, τα πληρώνεις μεν, αλλά δεν είναι κι επένδυση για το μέλλον :)
Χμ, τώρα ξέρεις τι θυμήθηκα? Ένα άλλο θέμα όπου είχε συζητηθεί το 'ταξίδι' και το 'αποτέλεσμα'... Το αποτέλεσμα μετράει.... Μετράει? :)Quote:
Originally Posted by alexandros3
Αν τα πάρουμε ψυχρά, εδώ είμαι, λειτουργικός, "εξασφαλισμένος" (τι αστεία λέξη) και αντικειμενικά με ένα ορίζοντα δυνατοτήτων μπροστά μου.
Όλοι όσοι μπλέχτηκαν, συμμετείχαν στη ζωή μου, μοιράζονται αυτό το αποτέλεσμα. Δεν θα αποκλείσω ούτε εκείνον λοιπόν.
Όμως επειδή όπως είπες μερικές φορές στη ψυχανάλυση σαν τα πάντα να συμβαίνουν στο μυαλό, ενώ δεν είναι έτσι, απέτυχε τρομαχτικά πολύ στο να με αποτρέψει από κάτι που πολύ δύσκολα θα ξαναπάρω. Έξω στον κόσμο, που είναι και η ουσία.
Και νομίζω ότι καθυστέρησε. Καθυστέρησε πάρα πολύ.
Η ευτυχία μου, η πληρότητα μου, η ηρεμία και δημιουργικότητα μου, βασίζονταν σε δύο πόλους, που τους είχα. Μία γυναίκα που αγαπούσα και μια δουλειά που αγαπούσα. Δεν υπήρχε κανένας λόγος για αυτή την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Αν ο ειδικός υποτίθεται ότι προφυλάσσει, σ' αυτό πραγματικά βαθμολογείται με πολύ μικρό βαθμό.
Από τον πατέρα μου δεν περίμενα και πολλά, από ένα σημείο και μετά. Ο άνθρωπος ουρλιάζει από μέσα του, δεν μπορεί ν' ακούσει. Αλλά καταλαβαίνει τη σκοτεινή μου πλευρά καλύτερα από τον καθένα, αυτό πρέπει να το παραδεχτώ.
Όμως αυτό ήταν κάτι που εγώ ήθελα να σβήσω.
Ήταν και η κύρια διαφωνία μας με την κοπελιά μου τότε. Εκείνη την αγκάλιαζε, εγώ την άφηνα έξω.
[QUOTE=alexandros3;231733] Αν και τι είμαστε αν όχι οι αναμνήσεις μας, μερικές φορές δλδ μόνο αυτές υπάρχουν) [/QUOTΕ]
ποσο μα ποσο αληθινο! οταν με ρωτανε αν ειμαι ελληνιδα, απαντω πια, οχι, ειμαι το παρελθον μου, οι αναμνησεις μου, τπτ λιγοτερο κ τπτ περισσοτερο απο αυτο!
ειναι ο καλυτερος ορισμος ταυτοτητας που εχω ανακαλυψει!
οπως λεει κ ενας μοντερνος ποιητης ο Χαρης ο Βλαβιανος, "ο,τι χανεται διασωζεται μεσα μας ως αυτο που χανεται"
Κάτι που εσύ ήθελες να σβήσεις...κι αυτό έκανες λοιπόν με τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας. Προσπάθησες να κάνεις μάλλον...Quote:
Originally Posted by alexandros3
Ταυτίστηκα με την κοπελιά σου εδώ. Κάπως έτσι διαφωνούσα κι εγώ κάποτε και κάπως έτσι τέλειωσε μια πολύ σημαντική σχέση...
Ουσιαστικά τη σχέση την τελείωσα εγώ, δυστυχώς Αυτός ο μονοσκοπός που σου έγραψα πλησίαζε τότε και δεν υπήρχε τίποτα άλλο.
Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω για ποια σκοτεινιά μιλάς εδώ. Υπάρχουν ειδών και ειδών :)
Θα έλεγα πάντως ότι αυτή η σκοτεινιά που η κοπέλα μου αγκάλιαζε, την έκανε πιο ανοιχτή στον κόσμο αλλά και πιο "σκόρπια" (με την καλύτερη δυνατή έννοια του όρου, αρνητική μόνο στο ότι δεν κρατάς πράγματα και για σένα, ότι δίνεσαι, υπερβολικά). Όταν ήμασταν μαζί όλα ήταν γεμάτα κι όμορφα (και με δουλειές δύσκολες και απαιτητικές). Δυστυχώς όμως υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι στον κόσμο λολ.. άλλες προσδοκίες που πρέπει να εκπληρώσεις. Ανθρώπους να προστατεύσεις ( και ήμασταν και οι δύο προστάτες, μη το ξεχνάς αυτό : )
Άνεμε, αυτός είναι και ο δικός μου φόβος. Η εγκατάλειψη δηλαδή. Και το δύσκολο να κερδηθεί, η εμπιστοσύνη.Quote:
Originally Posted by ανεμος
Ο πατέρας μου, μου είχε πει, "η γυναίκα θα προσπαθεί πάντα να σε σπάσει κι όταν σε σπάσει θα φύγει".
Αυτός είναι πολύ φοβικός τρόπος να βλέπεις τα πράγματα.
Κι ένα άλλο, "ποτέ μη δείχνεις τις αδυναμίες σου γιατί μετά θα σε τσακίσουνε μ' αυτές".
Η ζωή μου έχει δείξει ότι υπάρχουν περιπτώσεις που τα πράγματα δεν είναι έτσι. Είναι ακριβώς το αντίθετο.
(και μερικές που είναι. λολ)
Και κάθε σχέση έχει δύο άτομα... μην κάνεις το λάθος να νομίζεις ότι τα ΠΑΝΤΑ περνάνε από το χέρι σου. Μερικά περνάνε. Εμπιστεύσου το ένστικτο σου (για να μη σου πω την πρώτη εντύπωση που είναι και καθαρή) και κυρίως δες πως νοιώθεις εσύ μέσα στη σχέση. Σε κάνει και νοιώθεις όμορφα; Ε δεν μπορεί να είναι κάτι στραβό μ' αυτό. Σε κάνει να νοιώθεις χάλια; Μάλλον δεν χρειάζεται.
Αλέξανδρε, καλημέρα. Σκέφτομαι το γιατί άραγε ακύρωσες τους δύο εξισορροπιστικούς σου πόλους, όπως τους περιέγραψες εσύ, και δεν μπορώ να το καταλάβω. Όπως και δεν είμαι σίγουρη για το ότι "δεν υπήρχε λόγος για τέτοια αυτοκαταστροφική συμπεριφορά". Μπορεί να μην το αντιλαμβάνεσαι αλλά να υπήρχε λόγος. Και να ήταν κρυμμένος από τα δικά σου μάτια. Ίσως να λειτούργησες κάνοντας μία επιλογή υποκινούμενη από την οργή απέναντι στον πατέρα σου, ψάχνοντας έναν τρόπο να τον τιμωρήσεις για την έλλειψή του από τη ζωή σου και το τραύμα/τα που σου προκάλεσε αυτή η επιλογή εκ μέρους του, της εγκατάλειψης της οικογενειακής εστίας. Μπορεί αυτός ο θυμός και να στρεφόταν έμμεσα σε σένα, στερώντας σου ο ίδιος ό,τι αγαπούσες και έκρινες ως απαραίτητο για να λειτουργείς στην καθημερινότητά σου. Γιατί έγραψες και πως τις δύο αποφάσεις, για το σταμάτημα της σημαντικής εκείνης σχέσης σου και την αλλαγή επαγγελματικού τομέα, τις πήρες εσύ, τις χρέωσες δλδ με κάποιον τρόπο σε σένα. Νομίζω πως ο θυμός σου για τον ψυχολόγο σου έχει κάποια σχέση και με τον πατέρα σου, δεν ξέρω γιατί μου βγαίνει κάτι τέτοιο, ούτε μπορώ νομίζω να στο κάνω εντελώς κατανοητό. Αλλά σκέφτηκα το εξής: ίσως ο ψυχολόγος σου, διακρίνοντας πως υπήρχε εκείνο το κομμάτι σου που ήταν μισό, ήθελε κάποιο συμπλήρωμα για να "κλείσει" το παρελθόν σου, να προσπάθησε στην θεραπευτική σας σχέση να λειτουργήσει ως ένα μοντέλο πατρικό για σένα, και μέσα σε ένα πιο ασφαλές πλαίσιο να "χτίσετε" τη σχέση εκείνη με όλα της τα φορτία τα βαριά και επώδυνα, να ξορκίσεις εκείνο το φάντασμα που σου ήταν βάρος, και τελικά να μη λειτούργησε καθόλου όπως το σχεδίασε. Αλλά να του έβγαλες το θυμό που ένιωθες και για τον μπαμπά σου και να τον μίσησες με τη σειρά του κι εκείνον? Λέω, δεν ξέρω, κάτι τέτοιο μου ήρθε ως σκέψη.
Και επιπρόσθετα να του χρέωσες και το τέλος του άλλου σου πόλου, του επαγγελματικού, που για να σου στοιχίσει τόσο, κάτι είχες επενδύσει εκεί για τη δική σου εικόνα και ύπαρξη, κάτι πολύ σημαντικό και που σου γέννησε τα συναισθήματα μίας τόσο μεγάλης ακύρωσης, τόσο τεράστιου κενού, δυσαναπλήρωτου για σένα απ' ό,τι καταλαβαίνω, όπως το περιέγραψες.
Αλέξανδρε, να σου κάνω μία ερώτηση? Σου έδινε την αίσθηση του μεγαλείου η δουλειά εκείνη? Σου παρείχε δύναμη? Σου φάνταζε σαν εξουσία, που μετείχες σε αυτήν και την χρειαζόσουν με αυτή ακριβώς τη μορφή της? Γιατί έγραψες για social status (αλλά μετά προσπάθησες να το "χαμηλώσεις" και αυτό. Και έγραψες και για το φόβο σου για τους τρομοκράτες. Έχεις κάποιες ενοχές στο πώς χρησιμοποιούσες στο παρελθόν τη δύναμη που σου παρείχε η δουλειά σου? Η εμμονή αυτή με τη δύση, κάτι αγγίζεις εκεί, κάτι βαθύτερο, ίσως να θέλει το ψάξιμό του και αυτό, σκέψη μου. Πώς αισθάνεσαι ότι η πορεία προς τη δύση θα παρέχει ασφάλεια, όταν η ίδια η δύση είναι αυτή που έκανε τη δύναμη πρότυπο και γέννησε το θυμό των ανθρώπων ενάντια σε τέτοιους χειρισμούς? Παρείχε προστασία από την οργή για την αδικία ενάντια στην αμερική ας πούμε? Η 9η Σεπτεμβρίου απέδειξε πως όχι, δεν υπάρχει καμία ασφάλεια στο δυτικό πολιτισμό όταν αυτός βασίζεται στην υποβάθμιση των λαών ως mere instruments for gain. Τέσπα, ας μην το πάμε εκεί, ας μείνουμε στο ζουμί όσων έγραψες, στο προσωπικό επίπεδο.
Χαίρομαι για το άνοιγμά σου (δεν το βλέπω ως χαστούκι, you know, λολ). Το βλέπω ως απόφαση για διείσδυση σε θέματα που καίνε και φοβίζουν και ό,τι καίει και φοβίζει θέλει την προσοχή μας, πολύ σημαντική απόφαση αυτή. Και μπράβο που την πήρες και δρας με τρόπο που να μη σε εγκλωβίζει. Μία ένσταση, δεν πειράζει το κλάμα, κακώς το αναίρεσες έτσι. Δεν σου ήταν επιτρεπτό για τόσο καιρό, ούτε αυτό να σου το αρνείσαι τώρα. Το χρειάζεσαι Αλέξανδρε κι αυτό. Μη σε τρομάζει πια. Έχεις μία αγκαλία από μένα σήμερα για το θάρρος σου και όλες σου τις ευαλωτότητες που φέρνεις στο προσκήνιο. Καλώς τις φέρνεις. Μην το τρέμεις, θα σε βοηθήσει να σε ξαναβρείς, να έρθουν στο φως κομμάτια σου που δεν είχαν ως τώρα το δικαίωμα να αναπνεύσουν. Όλα σου τα κομμάτια έχουν την αξία τους, όχι μόνο όσα εξυπηρετούσαν την επιβίωση. Αυτά τα παραμελημένα κομμάτια είναι τα πιο σημαντικά να τους δοθεί το δικαίωμα να υπάρξουν.
Όσο για τη σχέση με τη μητέρα σου, καταλαβαίνω πως το κενό του πατέρα, δε σου είχε δώσει άλλη επιλογή. Ήταν η μοναδική που είχες τότε, να καλύψει εκείνη το χάσμα, έγινε για σένα ένα σύμβολο σχεδόν, ένα κομβικό πρόσωπο που σήκωνε το βάρος δύο γονέων. Και από εκείνην έπαιρνες την αποδοχή, την προσοχή και το αίσθημα ασφάλειας που είχε καταρρακωθεί από την απουσία του πατέρα. Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Ούτε γιατί τη σωτηρία την έψαχνες πάντα μέσα από μία γυναικεία παρουσία. Αν κάνεις τις αναγωγές, θα το δεις κι εσύ (ίσως να το βλέπεις ήδη). Όπως δεν είναι τυχαία η σχέση που σε σημάδεψε, ήταν μέσα στο σχέδιο της ζωής σου, μέσα της αναβίωνες παραστάσεις των παιδικών σου χρόνων (κι εκείνη το ίδιο). Χρειαζόσασταν ο ένας τον άλλον πολύ εκείνη την εποχή φαντάζομαι. Όμως σέρνεις ενοχές και για την έλλειψη στη ζωή της μητέρας σου ενός άντρα να τη στηρίζει. Γιατί εσύ είχες αναλάβει κι εκείνον το ρόλο. Και για εκείνη, τη μητέρα σου, έγινες διπλά σημαντικός. Όμως δίνεις διπλά μηνύματα στον εαυτό σου και για τους δυο σου γονείς. Αυτό το βλέπεις πως το κάνεις? Μοιάζει να θαυμάζεις και να ακυρώνεις και τους δύο ταυτόχρονα. Εκείνη καλόκαρδη και ναρκισσίστρια, εγωίστρια αλλά και με ενδιαφέρον για σένα και τα εφόδιά σου (μόρφωση κτλ). Κι εκείνος, ένας που του μοιάζεις, ποίηση και ποτό, του σαλονιού και του λιμανιού. Σκέψου το αυτό και μη σε τρομάζει. Νομίζω πως μερικά του χαρακτηριστικά τα κουβαλάς σαν ένα τρόπο σύνδεσης μαζί του, υιοθέτησες ένα μέρος του για να μη σε πονάει τόσο η έλλειψή του. Το έχεις σκεφτεί έτσι ποτέ?
Νιώθεις ενοχές πως μπορεί εσύ να τον έστειλες με τη συμπεριφορά σου στο ταξίδι αυτό που είναι τώρα? Θα ξανάρθει. Και έχεις όλο το χρόνο μπροστά σου να δεις πώς θέλεις να διαμορθωθεί η σχέση σας απ' την αρχή.
Καλό ταξίδι Αλέξανδρε στα νέα σου μονοπάτια. Καλή συνέχεια σου εύχομαι στο δρόμο αυτό/ να σε βρεις ξανά, εκείνο το ατάιστο παιδί να το ταίσεις μέσα σου, να το φροντίζεις.:)
.................... λαθος παραθυρο
Rain, σ' ευχαριστώ για το χρόνο που μου αφιέρωσες.
Για τη δουλειά (είναι το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό) ήταν κάτι που αγαπούσα, είχε κάποια εξουσία ή κοινωνικό status αν θες (αλλά δεν τα διάλεξα εγώ αυτά) και προσπαθούσα να χρησιμοποιήσω τη θέση αυτή, όσο μπορούσα για να πρυτανεύσει μια λογική, να χαθούν τα άκρα, να κοιταχτεί η αλήθεια κατάματα και μετά ο καθένας ας έκανε ότι ήθελε μ' αυτή. Να ήταν αμόλυντη κι αντικειμενική. Όχι δεν έχω καθόλου μα καθόλου τύψεις. Νοιώθω μάλιστα πολύ περήφανος :) Ήταν ένα υπέροχο ταξίδι. Για τους τρομοκράτες λολ ναι κάτι με τρομάζει στο να αφαιρεί κάποιος στον άλλο το δικαίωμα να μιλάει (ακόμα και να λέει τις πιο χοντρές μαλακίες), πόσο μάλλον να ζει. Το θεωρώ τη χειρότερη δικτατορία και πιστεύω ότι αν έρθουν αλλαγές θα έρθουν από μαζικές αλλαγές στη συνείδηση του κόσμου. Όχι από το φόβο. Και πιστεύω ότι υπάρχει μια ποιοτική διαφορά στο να καταληστεύεις ως πολιτικός το κράτος και να σκοτώνεις. Να στο πω αλλιώς: και πολιτικοί και τρομοκράτες είχαν βίλα στα νησιά.
Η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα, η εκμετάλλευση θέσεων εξουσίας, τα στερεότπυα, η προκατάληψη, ο παρτακισμός και ο φόβος από όπου κι αν προέρχονταν (ακόμα κι ο φόβος της ημιμάθειας) ήταν οι "εχθροί" μου, και πολλών άλλων βέβαια πολύ πιο σημαντικών από μένα.
Δεν νομίζω ότι υπηρετούσα χώρες, πέρα από το αναγκαίο, αλλά ιδέες. Και κυρίως ήταν μια πηγή έκφρασης για μένα. Μπορούσα να χαθώ μέσα της, να φύγουν όλα τα προβλήματα και μετά να κοιτάω και να είμαι χαρούμενος για το αποτέλεσμα. Για τις μάχες που έδινα, όποτε χρειαζόταν, για να κρατηθεί μία ποιότητα, μία αντικειμενικότητα, μία ουσία. Για τη συντροφικότητα που υπήρχε. Τα ανοιχτά μυαλά. Την έλλειψη παρωπίδων, την έλλειψη χαρακωμάτων και περιχαρακώσεων (σε μερικούς). Για το γεγονός ότι την ήξερα πάρα πολύ καλά. Είχε απίστευτο άγχος, δεν το συζητώ, αλλά ήμουνα καλός και το χαιρόμουν. Όλη μου τη ζωή αυτό έκανα. Και με χωρούσε. Αυτό ήταν το πιο σημαντικό.
Όπως με χωρούσε κι η σχέση μου.
Το όποιο status παρείχε, ίσως ως ένα βαθμό πήγαινε και στην απουσία πατέρα. Αναπλήρωνε αυτό την προστασία που δεν είχα. Και όλη αυτή η εξουσία που βούηζε στους διαδρόμους η επιρροή, ήταν για μένα ως ένα βαθμό ένας προστατευτικός μανδύας για τον έξω κόσμο. Ποτέ δεν το χρησιμοποίησα για κάτι όμως. Για να κάνω κακό δηλαδή για δικούς μου εγωιστικούς λόγους ή για όποια εκδίκηση. Ίσως για να μου έρθει ένα κλιματιστικό στην ώρα του όπως έπρεπε λολ για να μην υποφέρει ο παππούς μου στις τελευταίες του στιγμές ή για να κάνω ένα γιατρό του δημοσίου να δείξει την απαιτούμενη προσοχή σε δικό μου άνθρωπο ή να κάνω μια αστυνομικίνα που την είχε δει τρελή εξουσία σε ένα... παράνομο παρκάρισμα της μάνας μου και προφανώς κάτι είχε, να κάνει πίσω. Να κάνω μερικούς στη δουλειά της κοπέλας μου να το σκεφτούν δύο φορές πριν τις προξενήσουν προβλήματα για τα όποια συνδικαλιστικά της.
Αυτά θα ήθελα όμως να γίνονται μόνα τους. Αλλά ο κόσμος έτσι λειτουργεί. Και μη νομίζεις με έχουν εκμεταλλευτεί δεόντως, δεν τα παράτησα όμως. Υπήρχε μια δημιουργία. Ή πες το ψευδαίσθηση δημιουργίας. Κάτι έκανες. Κάτι άφηνες. Κάτι βοηθούσες.
Για τη δύση, έχει συνυφαστεί σε μένα με μια ατομική ελευθερία και έλλειψη στερεοτύπων που είναι γοητευτική. Ξέρω πολύ καλά τα κακώς της κείμενα. Μπορώ μάλιστα να σου αναλύσω πως γίνεται η εκμετάλλευση που αναφέρεις και οι ηθικοί μανδύες με τους οποίους ντύνεται αυτή η εκμετάλευση. Όχι με τσιτάτα ή αστείες ιστορίες συνομωσιολογίας. Πραγματικά πως γίνεται, όλο το μηχανισμό.
Παρ'όλα αυτά, που θα πρέπει να θέλει κι ο κόσμος της δύσης να τα αλλάξει, σαν κοινωνία, μου πάει. Εκεί μεγάλωσα, χωρίς ηλίθια στερεότυπα. Ξέρεις για παράδειγμα για να πω κάτι που ίσως σε αφορά ότι δύσκολα θα βρεις άλλη κοινωνία που να έχει προχωρήσει τόσο πολύ σε ζητήματα όπως για παράδειγμα η ελευθερία και χειραφέτηση και των δύο φύλων. Χωρίς βέβαια να προσπαθώ να πείσω κανέναν.
Δεν εξιδανικεύω αλλά νομίζω ότι είναι το καλύτερο περιβάλλον για να ζήσει κανείς. Το πιο ελεύθερο. Δεν παραγνωρίζω καθόλου, μα καθόλου, τις μεθοδεύσεις της, όπως κατάλαβες. Υπάρχουν πάρα πολλοί που είναι για τρελές σφαλιάρες. Υπάρχουν πραγματικοί "δολοφόνοι".
Όπως δεν παραγνωρίζω και την απόγνωση που μπορεί να νοιώθει ένα νέο παιδί σήμερα. Εκεί ήμουνα, την έχω νοιώσει και 'γω. Δεν έκαψα τίποτα. Πίστεψε με είχα χιλιάδες λόγους να το κάνω.
Κάτσε να ξαναδιαβάσω το μήνυμα σου γιατί έθεσες πολλά λολ :)
Α ναι και κάτι άλλο για την Ελλάδα. Αυτός ο θλιβερός γυρισμός για μένα σηματοδότησε την επιστροφή σε μία φρικτή οικογενειακή πραγματικότητα. Έπρεπε να αλλάξει. Αλλά αυτό άλλο θέμα.
Για τον θεραπευτή. Μα μου το είχε πει κι ο ίδιος: θα έχεις μια σταθερή σχέση μαζί μου για να αναπληρωθεί αυτή η φυγοπονιά και αστάθεια του πατέρα σου. Μα. Μα. μα! Όποιος επιχειρεί να πάρει τη θέση του πατέρα μου αυτόματα "σκοτώνεται". Δεν θα έπρεπε να το ξέρει...; Δεν πειράζει όμως. Απλώς η δική του πραγματικότητα δεν είχε συνάφεια με τη δική μου από ένα σημείο και μετά.
Δεν τον μισώ! Καθόλου. Όταν έγινε αυτό το ξέσπασμα του στο τηλέφωνο ξέρεις ποια συναισθήματα μου γεννήθηκαν; Λύπης... και ανησυχίας αν είναι καλά!
Για το κλάμα, δεν έκλαιγα ποτέ γιατί δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να σταματήσω αν το άρχιζα. Ηλίθιο.
Και τώρα το μεγάλο ζουμί.... αν θαυμάζω και αναιρώ τους γονείς μου ταυτόχρονα.
Καθώς μεγάλωνα μου.. εμφυτεύτηκε λολ μέσα μου μια αίσθηση μεγάλης απώλειας. Πρόσεχε, όχι για μένα. Ενός επίγειου παραδείσου αν θες. Μιας υπόσχεσης που δεν τηρήθηκε. Μίας νοσταλγίας που έσπαγε κόκκαλα. Και μαζί ενός αδιόρατου φόβου, μιάς απειλής.
Έχω μία φωτογραφία με τους δύο γονείς μου μαζί. Αυτό που βγάζει ήταν η απόλυτη χαρά,. Η απόλυτη, ροή ευτυχία. Και μου είχαν πει ότι μεγαλύτερος έρωτας δεν είχε υπάρξει (υπερβολές πάλι).
Να τους θαυμάζω... ίσως θαυμάζω την tenacity (πως ειναι η ελληνικη λέξη; ) της μάνας μου. Αυτό το "άσπαστο". Αναιρώ αυτό το δώσιμο. Πιστεύω ότι από ένα σημείο και μετά χρησιμοποιήθηκε για άλλους λόγους.
Για τον πατέρα μου είναι πιο δύσκολο. Να θαυμάζω κάτι...; Δύσκολο... την ενσυναίσθηση του μάλλον. Ότι έμεινε ζωντανός μετά από ένα τέτοιο έρωτα; Ότι με αγαπάει? λολ θεωρώ ότι ακόμα κι αυτό είναι άξιο θαυμασμού... :)
Για τη σχέση μου, δεν έχω δει, ποτέ, τέτοιο απίστευτο δώσιμο. Αν εγώ κρατούσα την οικογένεια με την αντρική παρουσία, ιδίως μετά το θάνατο του παππού μου, η κοπέλα μου κρατούσε τα πάντα. Τις ισορροπίες, τις αδικίες σε μία οικογένεια που είχε πολλά προβλήματα.
Αλλά μαζί ήμασταν, πως να στο πω. Άντρας και γυναίκα. Πλήρεις και οι δύο. Ήρεμοι. Και κυρίως... εμπιστοσύνη. Το πιο σημαντικό... Δεν έχω έρθει πιο κοντά σε άνθρωπο στη ζωή μου και νομίζω ότι πολύ δύσκολα θα ξαναγίνει πια. Κανένα pretence, καμία εξαπάτηση, απλώς δύο πιτσιρίκια που μεγαλώσανε μαζί.
(εδώ να τονίσω ότι αν ήμουνα δύση εκείνη ήτανε ανατολή, αλλά αρκετα corporate, λολ μη γελιόμαστε από τη... αριστεροσύνη!! και μεγαλη αγάπη στους μετανάστες επίσης βεβαίως βεβαίως, στη μόρφωση τους κυρίως. οκ σωστο αυτό. έτσι προσπαθουσε να αναπληρωσει την πατρικη απουσια (όπως εκανε και η λιγακι psycho μανα της. εγω την αναπληρωνα απο την δουλεια μου- αλλα τονιζω ηταν εντελως δευτερογενες αυτο. καποια στιγμή έγινε μια εντροπια και κανενας δεν χρειαζοταν τιποτα αλλο παρα ο ενας τον αλλο)
Αλλά για να ξαναγυρίσω σε κάτι που είπε η Μαρίνα. Αυτό φαίνεται ότι δεν ήταν αρκετό. Δεν μπορούσα να φύγω από μια.. μάνα και να πάω σε μια άλλη. Δηλαδή μέσα μου έκαιγε αυτό. Η αυτονομία. Να είμαι μόνος μου για μια φορά. Χωρίς τις απανωτές σχέσεις ή ΤΗΝ σχέση.
Μόνος μου. Μπορώ να το καταφέρω;
Μπορώ να κατέβω λίγο; Να μην προσπαθώ τόσο πολύ;
Ξέρεις κάτι; Νομίζω ότι δεν μπορώ.
Δεν μπορώ γιατί νοιώθω ότι ξεπούλησα τον εαυτό μου. Για μια ασφάλεια που έκρυβε μέσα της σαφώς την επαναδικεκδίκηση μου ως γιού του πατέρα μου.
Δηλαδή ρε πούστη μου ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΖΩ;
Θα δούμε που θα πάει. Ότι ήθελα να καταφέρω νομίζω το κατάφερα. Απλώς να υπήρχε κι ένα γιασεμί ακόμα........
Δεν μπορώ να αναγνωρίσω, πραγματικά, κάποιον άλλο λόγο να ζω...;
Και μετά από αυτό έγινε μια άλλη σχέση (βέβαια, να μείνω μόνος μου; αδύνατον) Now dig this.
Σεξουαλικά θα έλεγα ότι ήταν οκ με την προηγούμενη. Με την άλλη ήταν... δλδ φοβόμουνα κάποια στιγμή μην της έχω κάνει ζημιά.
Αλλά δεν έκανα έρωτα σε κείνη. Έκανα έρωτα στην "τέλεια οικογένεια" της όπως το έβλεπα. Με το μπαμπά στη σωστή θέση, με τη μαμά στη σωστή θέση. Ποτέ τίποτα δεν είχε μεταφραστεί σε κάτι τόσο άγριο. Αλλά και 'κει χρησιμοποίησα. Παντού χρησιμοποιώ. Παντού κρύβομαι.
Γιατί να είναι έτσι; Γιατί ΜΙΑ γυναίκα να μην έχει και τα δύο; Και την συναισθηματική ασφάλεια και την ερωτική δύναμη;
Αποκλείονται αυτά μάλλον.
Φυσικα και ειναι φοβικος τροπος συμφωνω απολυτως για αυτο το τελευταιο καιρο ειμαι σε δρομο συγκρουσης παλι αλλα αυτη την φορα παταω πιο γερα στα ποδια μου.....ετσι νομιζω.Κοιταξε η πραγματικοτητα δεν συναδει παντα με αυτο που βιωνουμε ως πραγματικοτητα δλδ μια γκομενα με αφηνει εγω μπορει να το βιωνω ως εγκαταλειψ στην πραγματικοτητα ομως απλα χωριζουμε γιατι δεν ειμαι παιδι αβοηθητο η μονο αλλα ενηλικας....αυτο ειναι σημαντικη διαφορα ετσι λοιπον ξεχωριζουμε τι ειναι ψεμα και τι αληθεια.....Quote:
Originally Posted by alexandros3
Επισης ανθρωποι σαν τους γονεις μας σκληροι γιατι η θαλασσα σε σκληραινει οπως και να το κανεις μαλλον φοβοντουσαν να ειναι αυθεντικοι με τους σημαντικους αλλους και αυτο βεβαια ειναι σαν λαιλαπα που καει οτι ειναι τριγυρω γιατι διαισθανεσαι οτι αυτο που λεει δεν συμβαδιζει με αυτο που αισθανεται δλδ ειναι <<θελω να σε αγαπησω αλλα δεν ξερω πως να στο πω>>καπως ετσι....και σαφως δεν ειναι ετσι και ειναι πολλες οι περιπτωσεις θα ελεγα που υπαρχουν ανθρωποι που ανοιγουν συναισθημα,αυτο απο ενα πατερα προς τον γιο του ισως να ειναι απελευθερωση δεν ξερω εγω καπως ετσι νιωθω παντως οταν προσπαθει να ψελλισει λογια αγαπης ακομα και αν ειναι μεθυσμενος.....
Και εχεις δικιο σ αυτο σ αυτην την σχεση ειμαστε δυο και προσπαθω να μην την <<προστατεψω>> απο μενα παλι οπως εκανα παλια και πραγματι δεν περνανε ολα απο το χερι μου.Αρκετα πια οτι μπορω κανω και το ξερω τερμα με τις <<προστασιες>> κουραστηκα.........
Λολ και μετά ήρθε μια σχέση από το ιντερνετ. Βέβαια, αφού έχεις ρημάξει την πραγματικότητα σου γιατί όχι κάτι ψεύτικο.
Δεν έχω δει τόσα πολλά ψέμματα μαζεμένα. Τόση απόσταση από το πραγματικό. Μια τρελή επιθυμία να την αγαπάνε. Να αγαπάνε τι ακριβώς;
Λολ κάνω τις προοπτικές στο μέλλον. Μόνη.
Καμία προστασία φίλε. Σε κανέναν.Quote:
Originally Posted by ανεμος
Μου αρεσουν πολυ αυτα που εγραψες εδω.........ωραια να εκφραζεται θυμος μεσα στο σεξ βεβαια ο αλλη δεν φταιει τιποτε αλλα μπορεις και να της αρεσε.Δεν ξερω λεω εγω τωρα,την ρωτησες?Μπορει μερικες φορες να δουλευει αυτο ετσι λεω εγω απο δικια μου εμπειρια και μονο,εξαλλου στο σεξ δεν μπορει να βγαινει μονο τρυφεροτητα μπορει να βγαινει και παθος η και παθολογια αν αρεσει και στον αλλον τοτε ειναι το ιδανικο ετσι πιστευω.......οσο για την συναισθηματικη ασφαλεια εγω θα ελεγα <<συναισθηματικη καλυψη>>χωρις τον φοβικο τροπο που περιεγραψες στο αλλο ποστ.Αυτο ειναι και πραγματικη σχεση ερωτικη μεταξυ δυο ανθρωπων...δεν νομιζω οτι κρυβεσαι απλα εκφραζεις αυτο που εισαι και μεσα απο το σεξ και μπορεις να εισαι και θυμωμενος για την <<τελεια οικογενεια της>>ειναι ανθρωπινο φιλε...το πιο ωραιο ειναι και να το μοιραστεις και μαζι της!!(λεκτικα)Δεν αποκλειεται αυτο που περιγραφεις ειναι πολυ ομορφο για μενα αλλα θελει ψαξιμο και υπομονη και οτι αν κανεις πιο πριν απο αυτο θα ειναι απλα ενα σκαλι προς αυτο που αναζητας,απο παντου εχεις να παρεις και μονο να παρεις......Quote:
Originally Posted by alexandros3
Βασικά με έλεγε κακούργε πονάει όλο μου το σύμπαν, αλλά πάντα ερχόταν. Λολ απλά δεν μπορούσα να συγκρατηθώ.
Μόνο μια φορά κάναμε "γλυκό" έρωτα. Και νομίζω ότι αυτή ήταν και η πραγματική.
Αυτή δεν ήξερε να μιλήσει ξέρεις. Δηλαδή πολύ κλειστή στον εαυτό της. Κι έτσι δεν με άφηνε να μιλήσω και 'γω. Οπότε μιλάγαμε αλλιώς.
Ωραία ήτανε. Να πω ψέμματα?
Αλλά πολύ "παιδί". Όλα καλυμμένα. Κρίμα ρε γαμώτο.
Με τον αδερφό της εν τω μεταξύ είμαστε κολλητοί. Δεν έμαθε τίποτα δλδ ευτυχώς. Αν και δεν νομίζω ότι έκανα κάτι λάθος; Εξάλλου εκείνη είπε ότι δεν ψάχνει σχέση. Οπότε....
Οχι να μην πεις ψεματα.......ε και αφου ερχοταν μαλλον της αρεσε ετσι λεω εγω.....
Ε ναι. Δεν μπορούσα να πατήσω μετά.
Μετά κανονικά πάταγα στη δουλειά. Δουλειά δεν υπήρχε, δηλαδή σαν να είχα χάσει την οικογένεια μου. Οπότε άρχιζα να ζητάω από αυτή τα πάντα. Λες και χρωστούσε. Χωρίς να έχει φύγει η άλλη από το κεφάλι μου ε; Πάντα παρούσα. Λυπάμαι ρε συ. Λυπάμαι γι' αυτή την έλλειψη σταθερότητας. Δεν μπορεί να συνεχιστεί επ' αόριστο. Δλδ θα πεθάνω στο τέλος. Θα με βρούνε κάπου πεταμένο! λολ
Οκ. Όχι. Αλλά δεν ξέρω. Δεν ξέρω πως αυτή η σύραξη με το πατέρα μου ήρθε και σκοτίνιασε τα πάντα. Σαν να μπορώ να βλέπω ρε συ μόνο την ιδιοτέλεια σε όλα. Κι ήρθε κι αυτό το τηλεφώνημα από τον ειδικό.
Λολ. Απλά δεν μπορώ να βρω ένα στόχο τώρα. Ξέρεις κάτι να απασχολεί το μυαλό μου. Και στη νέα δουλειά. Μαλάκα (φιλικά :) ) δεν υπάρχει τίποτα. Κάτσε 8 ώρες και πάρε το μισθό. λολ.
Να πάρω το αμάξι και να στουκάρω κάπου λολ όχι οκ.
Α ναι. Θα πω κι άλλα για τη δουλειά. Μ'αρέσει. Που ακούστηκε ρε συ ιεραρχεία;!!!!!!!!!!!!!
Ιεραρχεία είχαμε στο στρατό γαμώ τη πουτ. Έτσι αγαπήσαμε την ισότητα της δημοκρατίας περισσότερο.
Εκεί υπάρχει ιεραρχεία. Λολ.
Και είναι ένας κι ένας έτσι φίλε;
Μορφωμένοι δε λέω αλλά τι να το κάνεις. Είναι και σε τι περιβάλλον εξασκείς αυτή τη μόρφωση. Αν το μόνο που κάνεις είναι η διαικπραίωση. Είχα μια γκόμενα παλιά. Με την σαφή έλλειψη τακτ που με διακρίνει όταν μου έλεγε τους προβληματισμούς της (έκανε τη δουλειά που κάνω εγώ τώρα) έλεγα, αυτά είναι προβληματισμοί κομμωτηρίου!
Για τη δύναμη της δύσης. Καλά πήγαινε στη γερμανία να έχεις 1800 από το ταμείο ανεργίας και μετά μιλάμε για δύναμη.
ρε γαμωτο μυο και ξέρεις ρε άνεμε γιατί πηγα σ' αυτη τη δουλειά; γιατί "μου παρέχονταν από το κράτος λόγω της πολυτεκενίας του πατέρα" αυτό δεν ήθελε να μου δώσει.
Λεω, πούστη δεν έδωσες ποτέ τίποτα. Τι είανι αυτό της πολυτεκνείας; οκ θα το παρω. Μου λέει αυτό ανήκει στα παιδιά μου.
(close the doors, there's a massacre about to happen)
και το πήρα.
κι έτσι φίλε άφησα αυτό που με επιβεβαιώνε κάθε μέρα και με χωρούσε. ζω τη ζωή μου λοιπόν ως γιος του πατερα μου. πίστεψε με, ειναι πολυ μιζερο.
προτιμούσα να ζω τη δικια μου ζωη.
δεν ξερω τι να πω.....και εγω σε ενα κομματι της ζωης μου ειμαι ο γιος του πατερα μου αφου κανω την ιδια δουλεια με εκεινον.........καποτε σκεφτηκα οτι απλα ηθελε να με εκδικηθει ισως ασυνειδητα ηθελε να ζησω αυτα που εζησε εκεινος,ισως ηθελε να με τιμωρησει,ισως.......και με τιμωρησε αφου ειδα και τις δυο πλευρες και την δικια μου ως παιδι αλλα και την δικια του ως αντρας.
Οταν εφτασα να ειμαι δευτερος στο καραβι(μηχανικος)καταλαβα τις ευθυνες οταν ολοι κοιμοντουσαν εγω δεν κοιμομουνα σκεφτομουνα απλα εχω την ευθυνη για εκεινους που τωρα κοιμουνται και οτι λαθη στην μεση του πουθενα δεν επιτρεπονται γιατι θα μας γραψουν οι εφημεριδες.......τον καταλαβα γιατι γυρναγε πισω και δεν ηθελε να ακουει για προβληματα και ηθελε συνεχεια να πινει και να ξεκουραζεται,η θαλασσα ειναι δυσκολο πραγμα αλλα την ηθελε μεγαλωσε μεσα στα καικια και ο πατερας του ετσι και ο παππους του ετσι και εγω ετσι......ξερεις πηρε συνταξη και εμαθε πως ειναι να ζει καποιος με ασφαλεια,πως ειναι να μην ξυπνας στην μεση της νυχτας επειδη εχει καιρο η επειδη κατι ακουσες διαφορετικο απο αυτο που ακους συνεχεια......και απο την αλληνομιζω οτι μου ελειψε σαν πατερας και οχι σαν παρουσια και οτι τα χρηματα δεν μπορουν να αγορασουν την ασφαλεια ουτε την σταθεροτητα..και εγω λυπαμαι για ολα αυτα και για εκεινον και για εμενα....που απλα δεν ηταν κοντα μου οταν τον χρειαζομουνα και που τωρα ζω σαν μην υπαρχει λες και εχει πεθανει....η πρωτη μου σκεψη οταν ζοριζομαι ειναι να τα μαζεψω και να φυγω ειναι πολυ ευκολο ξερω να το κανω πολυ καλα....καμια φορα ησυχαζω οταν σκεφτομαι οτι εχω να κανω με μηχανηματα και οχι ανθρωπους ειναι πολυ πιο ευκολο θα βρισω θα χτυπησω καμια σφυρια θα εκτονωθω με τους ανθρωπους δεν ξερω τι να κανω.....
Τωρα προσπαθω να μεινω εδω δεν ειναι ευκολο προσπαθω να σπασω τον κυκλο δεν ξερω αν μπορω αλλα προσπαθω,μου λειπουν καμια φορα τα ξενα και το μυαλο μου θυμαται εικονες,συναισθηματα,μυρωδ ιες............................................ .............καπως ετσι ειμαι ο γιος του πατερα μου!!!!
Αλεξανδρε αν δεν ειχες κανει χρηση του προνομιου λογω πολυτεκνιας θα αισθανοσουν περισσοτερο ελευθερος; γιατι γραφεις οτι ζεις τη ζωη σου ως γιος του πατερα.
Αν καταλαβα δεν δεχοταν να παρεις εσυ αυτο που ειχες δικαιωμα να κανεις.
Νομιζω οτι αδικεις τον εαυτο σου.
Ξέρεις γιώτα, οι ελληνικοί νόμοι είναι ένας κυκεώνας. Είναι πολύ πιο δύσκολο να τους απλοποιήσεις (αλλάζοντας τη ζωή εκατομμυρίων) και πολύ πιο εύκολο να σπάσεις στο ξύλο ένα πολιτκο (γουπς. μη παρασύρομαι, μη παρασύρομαι).
Οπότε αυτό της πολυτεκνείας ήταν στο μεταίχμιο να το πω έτσι. Βέβαια είχα φιλαράκι με γαλλίδα μάνα αυτός που δεν είχε κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιήσει αυτό το δικαίωμα έχοντας ετεροθαλλή αδέρφια και μάλιστα στη γαλλία (παρε το αυγό και κουρεψε το). Ομως ο πατέρας του, όταν του το ζήτησε είπε οκ πάρ'το.
Ο δικός μου είπε: η γυναίκα μου ξεσκίστηκε για να γεννήσει τα παιδία μου, εσύ δεν έχεις κανένα δικαίωμα. Θα σου κανω δικαστηριο!
Οπότε λέω, αμάν! ο μπαμπάκας μου δε θελει να χρησιμοποιήσω αυτό το δικαίωμα. Μάλιστα δεν με θεωρεί και παιδάκι του, αφού για τα άλλα παιδάκια του το θέλει. (εκεί υπησέρχονταν και η υστερο γυναικα του βεβαια, στην αρχη μου ειπε ναι γιε μου βεβαιως, μετα οχι κι αυτο που σου ειπα για το ξεσκισμα).
Πρωτα απο ολα αυτο επληξε την αισθητικη μου. Δεν ξερω, τετοιες εκφρασεις... tres banal.
Μετα το χρησιμοποιησα μπηκα στη δουλεια ως τεκνο πολυτεκνου (και του πατερα μου αρα προφανως) και τωρα τρωω τις σαρκες μου. (παρεπιπτοντως ακομα περιμενω το δικαστηριο, δεν εχω παραγγειλει το νεο καναπε απο το ικεα για να κανω οικονομια, μαλλον δεν θα γινει ε; ).
Αν μου λεγε παρ'το (αναγνωριζοντας με ως γιο του, δινοντας μου κατι, για μια φορα στη ζωη του) δεν επροκειτο να το χρησιμοποιυσα για μια τοσο μιζερη δουλεια. Θα τον αγκαλιαζα, και θα εκανα τη δουλεια που αγαπουσα (και θα εμενα και με τη γυναικα που αγαπουσα νομιζω, τι νομιζω δλδ, με τα μπουνια)
και λεω, δεν μπορεις ρε πουστη, να με εχεις εγκαταλειψει, να μην με εχεις δει, να μη με εχεις στηριξει και τωρα να μου λες αυτο.
μια ψυχη εχω και γω. μη μου τη γαμας τοσο πολυ πια.
Και πολυ καλα εκανες Αλεξανδρε και το χρησιμποιησες αφου ειχε ξεχασει ο πατερας σου οτι για να γεννηθεις εσυ ο γιος του καποια αλλη ειχε "ξεσκιστει" πριν, λεξη που προφανως ειπε η γυναικα του και σου την μετεφερε.
Να σου πω κατι;ο αντρας μου μια ζωη γινοταν θυσια για τους γονεις του προσπαθωντας να κερδισει την αγαπη με το να ειναι ο χορηγος τους οχι απλα να τους ζει, αλλα να αναλαμβανει υποχρεωσεις που του φορτωναν και για τα αδελφια του.Το αποτελεσμα ηταν η ιδια του η μανα να του πει οτι δεν τον γνωριζει και φυσικα να τον αποκληρωσει.Ποτε δεν μπορεσε να ισορροπησει ουτε ο ιδιος ουτε αφησε και την δικη μας οικογενεια εξω απ ολα αυτα.
Του ελεγα οτι ειχε δικα του παιδια και ομως με τον τροπο του εκανε και ο ιδιος κακο ασχετα αν δεν το εκανε με προθεση.
Ετσι μπηκαμε σε ενα φαυλο κυκλο και καναμε κακο και στη σχεση μας αλλα και στα παιδια μας.
Το επαγγελμα που εκανε ο πατερας σου (πολυ γνωστο και σε μενα)ηταν αλλος ενας παραγοντας που δεν τον αφησε να ειναι "σωστος" πατερας.Πρωτα του ευνουχισε το συναισθημα.Εγω ακουσα το σλογκαν: οταν βρισκομαι στο καραβι αισθανομαι ελευθερος, αισθανομαι οτι αναπνεω. Εφυγε παλι; μα ειναι η ευκολη λυση η φυγη.Μην νομιζεις οτι και τα αλλα του παιδια δεν θα εχουν τα δικα τους παραπονα.Απο εμπειρια θα σου ελεγα οτι δεν αξιζει τον κοπο να το ψαχνεις τοσο.Τα λεω να τ΄ακουω κι εγω γιατι βρεθηκα με ενα ποδι σπασμενο οταν ακουσα τοσο αδικα λογια.Αυτος τα ειπε και θα τα ξαναπει το μονο σιγουρο...εγω καθομαι και σκεφτομαι ποσο χαζη ημουν να εκραγω αντι να αδιαφορησω.Τι καταλαβα;κακο σε μενα εκανα, κακο στον εαυτο σου κανεις.Οσο κι αν το ψαχνεις απαντησεις δεν θα βρεις απλα εσυ θα υποφερεις.ξεπερασε τον και κοιτα μπροστα.
«Δεν έχει νόημα να κλαις πάνω από χυμένο γάλα» Το διάβασα ξανά και ξανά. Και δυνατά.
Είναι μάλλον πολύ εύκολο να το γράφουμε, να το λέμε, αλλά είναι δύσκολο να το νιώσουμε.
Και πάλι μου ήρθε η εικόνα από εκείνο το παιδί στο μουσείο που έκλαιγε πάνω από τα σπασμένα του παιχνίδια. Εκείνα που το ίδιο χάλασε μέσα στο θυμό του.
Αλέξανδρε, διεκδίκησες την αναγνώριση που δεν πήρες αβίαστα και φυσικά από τον πατέρα σου και όλο αυτό είχε το τίμημά του.
Αυτό δεν μπορούσες να το δεις καθαρά τότε εκεί που ήσουν. Το βιώνεις τώρα. Θα μείνεις όμως εδώ; Θα τιμωρήσεις κι άλλο τον εαυτό σου;
Πόσο μακρινή είναι η επιστροφή στη δουλειά που αγαπάς και σε ό,τι δικό σου; Το σκέφτεσαι αυτό, το επιθυμείς;
Σκέφτομαι ότι μια τέτοια επιστροφή δε σημαίνει ότι θα γυρίσεις πίσω το ρολόι, τίποτα δε ξε-γίνεται. Υπάρχει αλλαγή.
Και σε αυτό στο οποίο θα μπορούσες να επιστρέψεις και σε εσένα.
Σκέφτομαι, όμως, ότι ίσως και να μην έχεις παγιδευτεί σε ένα δωμάτιο δίχως πόρτες..
Συγνωμη Γιωτα αλλα θα ηθελα να σε ρωτησω κατι?Θεωρεις δλδ οτι το επαγγελμα φταιει?
οχι, επιβαρυνει πολυ οταν υπαρχουν προβληματα επικοινωνιας.
γνωριζω ναυτικους που ειναι παραδειγμα και γινονται θυσια για τα παιδια τους οχι απαραιτητα με το να τα χρηματοδοτουν.
ειδα ναυτικο οταν κι εγω πηγα μαζι του, να κλαιει καθε φορα που αναφεροταν στα παιδια του.
ξερεις ομως τι διαφορα υπηρχε σε αυτους;προερχονταν απο μια αγαπητικη οικογενεια.
Μαρινα
Εγραψες κατι που μου εκανε κλικ....δλδ ο Αλεξανδρος το γραψε αυτο περι σκοτεινης πλευρας της συντροφου του και εκεινου που ουσιαστικα δεν ηθελε να την αποδεχτει ο Αλεξανδρος,εσυ εγραψες οτι ταυτιστηκες με την κοπελια του και ετσι τελειωσε μια σημαντικη σχεση...ειναι πολυ δυσκολο να αποδεχτει ο αλλος την σκοτεινη μας πλευρα οταν δεν την εχουμε αποδεχτει εμεις οι ιδιοι ετσι δεν ειναι?Εγω το βιωνω αυτο στο σημερα καθως μερικες φορες αισθανομαι οτι απομακρυνομαι λογω της ανασφαλειας οτι ο αλλος δεν θα αποδεχτει τελικα το ειναι μου ολοκληρο αλλα μαλλον ενα κομματι του το θετικο,βεβαια ειναι δικο μου αυτο καθως εκεινη μοιαζει να ειναι πιο ελαστικη μαζι μου παρα εγω με μενα...ομως θα ηθελα να γραψεις δυο κουβεντες για το δικο σου αν θελεις.......
ναι βρε Γιωτα εκει θελω να φτασω και εγω....οτι το προβλημα προυπαρχει και απλως επετεινεται λογω αποστασης και ελειπους επικοινωνιας.Απο την θεση του ναυτικου εγω παντως θελω να σου πω και την δικια μου εμπειρια,ναι ειναι πολυ ευκολο και ειναι φυγη οποτε δεν μπορεις να τα βγαλεις εδω περα να μπαρκαρεις και το κανουν πολυ αυτο,ειτε γιατι εχουν συνηθισει,ειτε γιατι δεν μπορουν αλλιως ειτε γιατι πραγματι εδω δεν αναπνεουν.Το τελευταιο το πιστευω πολυ.Σαφως τα χρηματα δεν καλυπτουν τα κενα τα συναισθηματικα ο πατερας δλδ ελεγε στελνω λεφτα αρα ειμαι ενταξει δεν ειναι ομως ετσι ειδικα οταν εχεις παιδια....δεν μου ελειψε κατι ποτε οικονομικο ισα ισα αλλα μαλλον συναισθηματικο και σε μενα και στον αδερφο μου...οσο για την μανα μου ειμαι πολυ σκληρος μαζι της στο εδω και τωρα για πολλα οχι γιατι δεν εκανε το καλυτερο αλλα ουσιαστικα γιατι εστρεψε εμας εναντιον του και ειδικα εμενα......εκανα πολυ καιρο να το ξεχωρισω αυτο που γραφω εδω..........δυστυχως!!!!Quote:
Originally Posted by γιώτα2
Ναι, δεν το ξεχνάω...γιατί κάπως έτσι ήμασταν κι εμείς τότε. Αλλά τελικά νομίζω πως σε ένα ζευγάρι χρειάζεται κυρίως - αν όχι μόνο - να προστατεύει ο ένας τον άλλον. Είναι και θέμα timing μάλλον.Quote:
Originally Posted by alexandros3
Όταν είχα συναντήσει το πατέρα μου εκείνη τη φορά οι ατάκες πετάγανε εκατέρωθεν. Η οικογένεια είναι μια ασθένεια που θα πρέπει να τελειώνει στα 18 κτλ. λολ
Απλώς το μόνο που θα ευχόμουν θα ήταν να ήταν λιγάκι, μια σταλιά πιο ώριμος, λιγότερο ανασφαλής. Και η μάνα μου ίσως λιγάκι λιγότερο φοβισμένη. Αλλα σε τόσο μικρές ηλικίες... λολ ουτοπικο.
Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε μου είπε και συ κατεστραμένος είσαι.
Δεν είναι ακριβώς τα λόγια που θα περιμένες από ένα γονιο.
Να το αφήσω πίσω μου. Ναι κανένα πρόβλημα πραγματικα.
Απλώς θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να είχα μπορέσει μέχρι τώρα να "παντρέψω" τους γονείς μου μέσα μου. Δεν τα κατάφερα : ) Απέτυχα παταγωδως.
Το μόνο που ξερω ειναι οτι μετα απο ολες αυτες τις ανατροπες εχω πεσει σε ενα ατελειωτο σπιραλ πτωσης και ματαιοτητας.
Δεν ξερω αν με νοιαζει κατι πραγματικα πια.
Και ξερω οτι ο κοσμος σε περιμενει δυνατο και ενθουσιωδη. Γελαω πια... απλα γελαω.
Αν φευγαμε, να πηγαιναμε καπου αλλου, μακρυα απο διαφορες καταστασεις, θα τα καταφερναμε, ειμαι σιγουρος. Και μαλιστα ειχε συμφωνηθει. Δεν εχω δει πιο καλοκαρδο και δωτικο ανθρωπο παντως. Μαλλον καπως ετσι πρεπει να ημουνα και γω. Στην αρχη τουλαχιστον. Ηταν λιγακι στη φουστιτσα της μαμας της παντως. αρκετα περισσοτερο απο οτι ημουνα εγω. ηταν αυτη η ελλειψη αυτονομιας που φοβομουνα. Δεν ηθελα το παιδι (που εννοειται οτι θελαμε) να μεγαλωσει σε μια "τρελη" οικογενεια.Quote:
Originally Posted by marina38
ειχαν ειπωθει πραγματα για το παρελθον που με ειχαν φρικαρει.
όμως παιχνίδι δεν ηταν crazy... καθόλου :)
Γιατί αποκλείονται? Ναι μπορεί να τα έχει και τα δύο. Τώρα βέβαια, θα μπορούσα να το πω κι εγώ αυτό....το έλεγα δηλαδή: γιατί ΕΝΑΣ άντρας να μην...κλπ κλπ. Νομίζω πως μια φορά τουλάχιστον τα βρήκα και τα δύο, και μάλιστα σε ευνοϊκή χρονική στιγμή. Αλλά μπορεί να λείπει κάποιο τρίτο... Και για ό,τι λείπει, φταίει αυτό που εμείς οι ίδιοι κρύβουμε και τίποτα άλλο.Quote:
Originally Posted by alexandros3
Γιατί λοιπόν δεν φύγατε? Εμείς πάντως δεν φύγαμε. Για την ακρίβεια, εγώ δεν ακολούθησα, ούτε την πρώτη ούτε τη δεύτερη φορά (ναι είχαμε κι επανασύνδεση...).Quote:
Originally Posted by alexandros3
_Γιατί αποκλείονται? Ναι μπορεί να τα έχει και τα δύο. Τώρα βέβαια, θα μπορούσα να το πω κι εγώ αυτό....το έλεγα δηλαδή: γιατί ΕΝΑΣ άντρας να μην...κλπ κλπ. Νομίζω πως μια φορά τουλάχιστον τα βρήκα και τα δύο, και μάλιστα σε ευνοϊκή χρονική στιγμή. Αλλά μπορεί να λείπει κάποιο τρίτο... Και για ό,τι λείπει, φταίει αυτό που εμείς οι ίδιοι κρύβουμε και τίποτα άλλο.
Ποιό είναι το τρίτο; εμένα δεν πάει το μυαλό μου :)
ξερεις δεν θελω τη γυναικα μου να τη βλεπω σε "τμηματα". ή να αναζητω τμηματα που δηθεν λειπουν σ' αυτην, σε αλλες.
τελος παντων. εδω νομιζω οτι πραγματικα διαφερουμε :)
Δεν φυγαμε γιατι ο ειδικος ειπε "μην εισαι τοσο απολυτος". οποτε δεν ημουνα.Quote:
Originally Posted by marina38
Απο πορτες αλλο τιποτα... :)Quote:
Originally Posted by crazy_diamond
Μια θελω, καπου σε κανενα δασος, απλως να κοιμηθω και να κλεισω τα ματια μου για αρκετο καιρο... : )
_Πόσο μακρινή είναι η επιστροφή στη δουλειά που αγαπάς και σε ό,τι δικό σου; Το σκέφτεσαι αυτό, το επιθυμείς;
Αρκετά μακρυνή, βέβαια το επιθυμώ... θα γίνει.. το μόνο που θελω ειναι να συνεχισει η καρδια μου να χτυπαει. εννοειται οτι θα γινει. αργα η γρηγορα. απλα πρωτα λιγο το δασος... : )
Απλώς το μόνο που θα ευχόμουν θα ήταν να ήταν λιγάκι, μια σταλιά πιο ώριμος, λιγότερο ανασφαλής. Και η μάνα μου ίσως λιγάκι λιγότερο φοβισμένη. Αλλα σε τόσο μικρές ηλικίες... λολ ουτοπικο
εδω χτυπησες φλεβα.........