Originally Posted by
oeo
Υπομονη ειμαστε τοσα χρονια σε πολεμο(οικονομικο) και οι απο πανω προσπαθουν να σωσουν το τομαρι τους καταστρεφοντας ολους εμας.Ειμαστε ''μικροι'' ειδικα στην Ελλαδα οπου περα απο τους ντοπιους ολιγαρχες εχουμε ΚΑΙ τους απ εξω που ελεγχουν τους δικους μας,οποτε ακρη δε βρισκεις.Παντως συμφωνω με πολλα απο αυτα που γραφεις,ειναι απολυτα διακιολογημενος ο θυμος σου,απλα μη περιμενεις Π Ο Τ Ε ξαφνικα πολλοι ανθρωποι μαζι να γινουν καλοι,να λειτουργουν με γνωμονα το κοινο συμφερον κτλ,η ιστορια εχει αποδειξει οτι οι ηγετες κανουν την διαφορα και ''σμπρωχνουν'' τις μαζες στο σωστο δρομο ή στον λαθος.Εδω πεντε ατομα ειμαστε και δε μπορουμε να συμφωνησουμε σε πεντε πραγματα,θα συμφωνησουν μεταξυ τους εκατομμυρια?
Οσο για το οτι μενεις με τους γονεις σου ναι ειναι μεγαλο μειον,το εχουμε πει αρκετοι εδω μεσα οτι μας δημιουργει ψυχολογικη πιεση,εγω εχω γραψει κιολας οτι ειναι αφυσικο και λαθος κι ας γινοταν και στην ωραια αρχαια Ελλαδα.
Δε μπορεις να μην αρχισεις να μισεις τους γονεις σου που η δικια τους εποχη φερθηκε απληστα και ζησαν καλα αυτοι και σε μας παραδιδουν χρεη,ανεργια και μιζερια.Δεν ζεις με τον Παγκαλο να μπορεις να τον φυτεψεις στο χωμα γι αυτα που εκανε,βλεπεις καθημερινα τους γονεις σου και πληρωνουν αυτοι τον θυμο μας γιατι αντιπροσωπευουν τη γενια του Παγκαλου.Βαλε και το οτι δεν εχεις δικια σου αυτονομη ζωη ε δε θελει και πολυ να τρελαθεις.
Αντε και κατι φιλοσοφικο γιατι εγραψες για θανατο και το οτι δεν υπαρχει το μετα...
''Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά. Το ένα ρωτά το άλλο: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» κι εκείνο απάντησε, «Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, για αυτό τι θα ακολουθήσει αργότερα.»
«Ανοησίες», είπε το πρώτο. «Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή»;
Το δεύτερο είπε, «Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως από ό, τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα».
Το πρώτο απάντησε: «Αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά, αποκλείεται».
Το δεύτερο όμως επέμενε, «Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται αυτό το φυσικό 'καλώδιο' πια».
Και το πρώτο απάντησε, «Ανοησίες. Και επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, και μετά από τον τοκετό & δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά».
«Λοιπόν, δεν ξέρω», λέει το δεύτερο, «αλλά σίγουρα θα συναντήσουμε τη μητέρα και αυτή θα μας φροντίσει».
Τότε το πρώτο μωρό απάντησε, «Μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα»;
Το δεύτερο είπε: «Είναι παντού γύρω μας. Είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Είναι μέσα της που ζούμε. Χωρίς αυτήν, αυτός ο κόσμος μας δεν θα μπορούσε καν να υπάρχει».
Τότε είπε το πρώτο, «Λοιπόν, εγώ δεν την βλέπω, έτσι είναι λογικό ότι δεν υπάρχει».
Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε, «Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της, και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή, να σε καλεί από ψηλά».
(Του συγγραφέα Pablo J. Luis Molinero, "Morphogeny")
