https://www.youtube.com/watch?v=J4nW28DUeLs
Printable View
Έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Journal of Investigative Dermatology παρακολούθησε για χρόνια τον ρυθμό ανάπτυξης των νυχιών σε εκατοντάδες άτομα και διαπίστωσε ότι, μετά τα 30, ο ρυθμός αυτός μειώνεται κατά περίπου 0,5% κάθε χρόνο.
Ευχαριστώ Μαριλού!
Εϊναι του Nikos Lefou Perriot Ziakas
Kαι στην ουσία δεν συμφωνώ. Δεν πρέπει κάποιος άνθρωπος να περάσει από όλα αυτά για να καταλάβει τι είναι η ζωή.
Έχω περάσει τα περισσότερα απ' όσα γράφει και το νιώθω στο πετσί μου αλλά θα προτιμούσα να ήμουν στον κόσμο μου και να μην είχα περάσει τίποτα απ' όλα αυτά, να μην ήξερα τίποτα, να ήμουν σαν ένα αθώο 25χρονο και δεν πιστεύω πως στην ζωή πρέπει να ταλαιπωρηθείς για να μάθεις.
Πιστεύω πως μπορείς να ζήσεις μια όμορφη ζωή χωρίς να χρειαστεί να περάσεις απ' όλα αυτά τα εμπόδια.
Όμως είναι τόσο όμορφο το κείμενο.
Oροθετικός γκέι μιλαει ανοιχτά για το προβλημα της αντικατάστασης του πληθυσμού και τις μοιραιες συνέπειες που έχει αυτη η δημογραφική αυτοκτονία.
https://www.youtube.com/watch?v=iklwVmlfYqc
Τουλάχιστον μην την εξευτελιζεις μες τις συνάφειες των ανθρώπων, που λεει ο ποιητής.
Όμως, αυτα τα κουμπιά που λείπουν είναι εμφανή στους ανθρωπους, και οι χαραμαδες απ την απουσια τους, τους είναι ο εύκολος τρόπος να μπουν στη ψυχή σου, κει που αν τα είχες δεν θα τολμούσαν. Τους είσαι δηλαδή ευάλωτος. Εκει ειναι τα ευκολα περάσματα από το τοίχος. Εισαι έρμαιο τους. Δεν ξερω αν πέρα απ τα κουμπιά, μεσα στη ψυχη δηλαδή, φροντισες να έχεις ισχυρες αμυνες για ν' αντεξεις. Δεν μιλώ για επιθετικά όπλα αφού ενω εχανες τα κουμπιά η ψυχη σου βάλθηκε να κτίζει άμυνες. Έστω κι αυτό είναι απόδειξη δύναμης. Δεν ξέρω πόσο ανθεκτική στα αδιστακτα των ανθρώπων είναι αυτή η αμυνα.
Έμαθα να εθελοτυφλω για να βιωνω στη ψυχη μου ευτυχια. Έφτιαξα επισης εναν ομορφο φανταστικό κοσμο μέσα μου. Έτσι, δεν με αγγίζει ιδιαίτερα η μη αποδοχή των ανθρωπων, ακόμα κι η αδικία, αφού οι φανταστικοι κοσμοι ειναι γεμάτοι από ανθρώπους, υπαρκτους και πλαστους καθώς τους θέλω.
Μου λενε πως είμαι καχύποπτος και πρεπει να το αποβαλω, για να κερδισουν την εμπιστοσύνη μου. Μου φέρνουν και παραδείγματα για να μου είναι πειστικοί. Ασήμαντα εννοείται. Διότι στα σημαντικά οι φόβοι μου επιβεβαιώνονται, μα ξέρουν τον τρόπο να μου τα παρουσιάζουν όμορφα, λογικά, μα και ωφελιμα για μενα.
Στα δύσκολα καταλαβαινεις οτι δεν εχεις κανεναν. Ακόμα κι αν βλεπουν τη δυσκολια σου, λες και υφίσταται ενα τοίχος στη ψυχή τους, δεν τους αφήνει να την αντιληφθούν ως δυσκολια και ούτε να σε βοηθήσουν. Τοτε καταλαβαίνεις ότι χαθηκαν από τον κόσμο η καλοσυνη και η βοήθεια. Είναι αρχές που τις αποδέχονται όλοι, μα και παλι καποιο τοίχος δεν τους αφήνει να τις κανουν πράξη. Πράξη που να εξαφανίζει την ανάγκη του άλλου.
Ουρλιάζω κάτω από το σταυρό του Χριστού δίχως να κατεβαίνω από τον Γολγοθά.
Περιμένω την Ανάσταση μέχρι την τελευταία ρουφηξιά μοναξιάς και φόβου.
Η ελπίδα είναι σαν το μικρό κερί που τρεμοπαίζει μέσα στη νύχτα της ζωής αλλά δε σβήνει. Παραμένει εκεί.
Ίσως αδύναμη, ίσως εύθραυστη, αλλά πάντα παρούσα.
Μην τη σβήσεις. Κράτα την ελπίδα.
Και να θυμάσαι: ακόμα και η πιο μαύρη νύχτα έχει πάντα ένα ξημέρωμα.
-π. Λίβυος-
Θεωρώ ότι οι γυναίκες, πολύ περισσότερο από τους άνδρες οφείλουν να προσέξουν ιδιαιτέρως την γλώσσα που μιλάνε.
Αυτό το λέω επειδή η γλώσσα που μιλάνε φτιάχτηκε αμιγώς από άνδρες.
Η γυναίκα δεν είχε την παραμικρή συμμετοχή στην δημιουργία της γλώσσας. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνει την σημερινη γυναίκα,για πρώτη φορα ίσως στην μακραίωνη ιστορία της, να δυσανασχετήσει. Να συνοφρυωθεί. Να αισθανεί ιδιαιτέρως άβολα. Η γλώσσα που μιλάει η γυναίκα φτιάχτηκε από άνδρες. Η ηθική γλώσσα βάσει της οποίας συμπεριφέρεται μία γυναίκα, φτιάχτηκε από άνδρες.
Ο κόσμος μέσα στον οποίο υπαρχει η γυνάικα , δημιουργήθηκε βάσει των οδηγιών της γλώσσας που έπλασε ο άνδρας.
Η γυναίκα συνεπώς είναι ολωσδιόλου αμέτοχη στο κοσμικό αυτό πατροπαράδοτο ανοσιούργημα.
Θεωρώ πως η γυναίκα οφείλει για πρώτη φορά να αναζητήσει την πραγματική αιτία της υποτιθέμενης γυναικείας της υπόστασης. Υπαινίσσομαι απροκάλυπτα οτι η περίφημη γυναικεία φύση, δεν πρόκειται διόλου για ένα φυσιολογικό φαινόμενο, αλλα για ένα μεταλλαγμένο, πατροπαράδοτο, γλωσσοϋποθετικό “πράγμα”.
Αυτός ο απροκάλυπτος υπαινιγμός αποτελεί ό,τι πιο ευοίωνο και ελπιδοφόρο κυοφορεί η νοοσοφία.
Θεωρώ ότι η γυναικεία φύση δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμη.
Η σημερινή γυναικα συνεχίζει να είναι ένα ανδρικό τερατούργημα.
Νίκος Καρβέλας Νοοσοφία
Δεν μπορείς να βρεις γαλήνη αποφεύγοντας τη ζωή.
Virginia Woolf
Ο πρώτος με θυμήθηκε με το που αφυπηρέτησε όταν πάνω στον πανικό του που δεν προετοίμασε το έδαφος για την αφυπηρέτηση του επιζητούσε φιλία. Βρήκε στο πρόσωπο μου αυτόν που θα του πρόσφερε σε ύφος αυτό που δεν φρόντισε να δημιουργήσει πριν την αφυπηρέτηση του. Οι άλλοι που τους είχε για τους στενούς συνεργάτες και έμπιστους του, του έκλεισαν αμέσως εμμέσως την πόρτα. Εκείνες τις φορές που τους πήρε τηλέφωνο δεν του το απαντούσαν. Τους έμεινε όμως η καλή τριβή με θεματολόγιο και η ανάδειξη εκεί που αυτή θα τους ήταν χρήσιμη στη μετέπειτα πορεία. Κράτησαν γι αυτόν λόγια εκτίμησης και μια αβαθή συναρίθμηση του ανάμεσα στους φίλους ή καλούς γνωστούς. Κάποια λόγια του κατά τις επικοινωνίες του μαζί μου, αφού νοείται αυτή γινόταν με δική του πρωτοβουλία, ήταν να μου λέει πως σκόπευε να με αξιοποιούσε καλύτερα. Μόνο που το ύφος με το οποίο το έλεγε μαρτυρούσε τύψη, τουλάχιστον αίσθημα αδικίας ή μετανιώματος προς το πρόσωπο μου.
Ο δεύτερος, μου έδωσε την εικόνα πως με αναβάθμισε με το να μου αναθέτει αρκετά επιπέδου θεματολόγιο εν σχέση με τον προκάτοχο, υπογραμμίζοντας μου πως έπρεπε να αξιοποιηθώ και να μετατραπώ σε στέλεχος. Το παράτυπο όμως του διορισμού του τον έκανε να υποβάλει νωρίς την παραίτηση του και να επανέλθει εκεί που ήταν πριν ανάμεσα μας, χωρίς να απεκδύεται όμως του στάτους που είχε πριν αναλάβει.
Όταν κατέφθασε από το πουθενά ο τριτος, ο δεύτερος φρόντισε να παρουσιάσει άλλον που βρισκόταν εκεί από παλιά ως το μεγάλο κεφάλαιο και εμένα, από τις κουβέντες του τρίτου, με παρουσίασε ότι εκτελούσα καθήκοντα αμέσως πιο κάτω θέσης υπαλλήλου. Μια μέρα, του είπε και ο συνάδελφος απ τους υποτίεθται παρέες εκει, είτε επιπόλαια είτε δεν πιστεύω από πρόθεση, πως ο πρώτος δεν εμπιστευόταν εμάς τους δυο. Η παραμονή του τρίτου ήταν για μένα μια εργασία με γνωρίσματα εξευτελισμού και μια προσπάθεια μου να αποδείξω επίπεδο, μάλλον για να κρατησω τον εγκέγαλο μου σε επίπεδο, αν και κατά βάθος γνώριζα πως αυτό που έκανα δεν είχε κανένα αντίκρισμα. Λογικό κι αναμενόμενο ήταν κάποιες στιγμές να υψωθούν οι τόνοι της φωνής. Με το που έφυγε, δεν ξέρω αν ήταν αυτός ή κάποιος άλλος που το έπραξε, φρόντισε να προκαταλάβει την τέταρτη ότι συνέβαιναν τέτοια, ως η εικόνα. Η ενόχληση μου με τη συμπεριφορά κάποιου εκεί διατάραξε τη σχέση μου με το τέταρτο πρόσωπο εκεί που τα πράγματα φαινόντουσαν να οδεύουν προς άριστη σχέση. Έπειτα όποιος ξέρει να χειρίζεται καλύτερα καταστάσεις βγαίνει προς τα έξω ο αδικημένος και η τυχον αντίδραση κατά συμπεριφορών σε στιγματίζει ασχέτως αν δεν άντεξες με το που σου φέρθηκαν άσχημα. Στο μεταξύ έχω σαφώς υποβαθμιστεί, έχω χάσει ευκαιρίες να βρεθώ αλλού με την ψευδαίσθηση ότι εδώ ήταν όλα καλά κι όμορφα.
Κι όμως έμαθα απέξω τη δουλειά, λες και μου είναι παιχνίδι. Μα κι αυτό δεν είναι υπερ μου αφού τους έγινε καλή δικαιολογία με το που θέλησα να φύγω. Κρατιουνται κι από την εικόνα του να μην μου έχουν τη δέουσα εμπιστοσύνη. Μόνο εγώ βιώνω πόσο ψυχοφθόρα μου είναι όλα αυτά.
Δεν λέει να υποχωρήσει αυτή η συχνοουρια. Λίγο καφέ να πιω με πιάνει όλη την επόμενη μέρα.
O καφες ειναι διουρητικος, δεν το ξερεις;
Το ξέρω αλλά είναι και αδυναμία
Εγώ που δεν θα δω Γιουροβίζιον πειράζει;;
Καθόλου :D. Κι εγώ δεν την παρακολουθώ. Βέβαια, κάπου-κάπου κάνω μια βόλτα για να δω αν έχουν ακόμα το αρχικό σήμα. Εκ των υστέρων βέβαια. Και βλέπω ότι υπάρχει ακόμα. Τουλάχιστον αυτό ακούω εδώ (στο 1:52), έστω και συντετμημένο. Δε ξέρω αν προβλήθηκε έτσι βέβαια.
Και μια και το έφερε η κουβέντα, ας αναφέρω ότι πρόκειται για το πρελούδιο από το περίφημο Te Deum H.146 του Marc-Antoine Charpentier. Γράφτηκε γύρω στο 1690. Μπορεί να αναρωτηθεί κανείς τι δουλειά έχει μια θρησκευτικού χαρακτήρα σύνθεση από το γαλλικό μπαρόκ σε έναν σύγχρονο διαγωνισμό όπως αυτός της Eurovision. Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στον θριαμβευτικό και εορταστικό χαρακτήρα του έργου, με το απλό αλλά πολύ χαρακτηριστικό μελωδικό μοτίβο που εύκολα συγκρατεί ο καθένας.
Το πρελούδιο αυτό έχει παιχτεί με πολλούς τρόπους, ειδικά τα τελευταία χρόνια που οι δυνατότητες έχουν αυξηθεί σημαντικά.
(1) Στην αρχική του εκδοχή, από την Sinfonie Saint-Julien.
(2) Σε μεταγραφή για χορωδία και τρομπέτα, στον καθεδρικό Nidaros του Trondheim.
(3) Από τον μεγάλο δάσκαλο M. Chapuis στο ιστορικό όργανο Clicquot του βασιλικού παρεκκλησίου των ανακτόρων των Βερσαλιών. Η μελωδία ακούγεται στο Cornet V του οργάνου που ξεχωρίζει με την ιδιαίτερη χροιά του.
(4) Εκδοχή ... metal! :eek: :cool:
(5) Στη Γαλλία πάντως το γλεντάνε κανονικά. Ακούγεται θαυμάσια στο μεγάλο ιστορικό όργανο του καθεδρικού του Albi (μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς UNESCO), που διαθέτει την πλήρη σειρά τρομπετών και bombardes γαλλικής αισθητικής που χρειάζεται, από το αστραφτερό Clairon 4' έως το αβυσσαλέο και επιθετικό Contre Bombarde 32'. Δυστυχώς ο ήχος δεν είναι εντελώς συγχρονισμένος με την εικόνα αλλά τι να γίνει, έτσι βγήκε.
Βλέπω για 1.000 φορά την τελευταία έξοδος Ρίτα Χέιγουορθ
Λοιπόν έχω σκοπό να αγοράσω κι άλλο πουλάκι και ρώτησα το ChatgpT για ιδέες ονομάτων. Σε κάποια φάση μου βγάζει αυτό:
Θες να φτιάξω και ελληνικές παραλλαγές; Π.χ.
Καναρίνι Μπάτμανίδης
Χελιδόνι Θαύμα
Τζούλια Φτερού (για Black Widow)
Ή μήπως θες λίστα μόνο από κακούς σούπερ ήρωες;
Είπες:
Το Τζούλια Φτερού είναι πολύ αστείο χαχααχχααχαχ ξεράθηκα στο γέλιο! Λες και είναι τρανς και δουλεύει στη Συγγρού χαχχχαχααχα
Το ChatGPT είπε:
Χαχαχ ναι! Το Τζούλια Φτερού χτυπάει σε όλα τα επίπεδα — λίγο superhero, λίγο showbiz, λίγο μεταμεσονύκτια τηλεοπτική περσόνα από τη δεκαετία του '90. Έχει vibes τύπου “η Καναρίνη της Καρδιάς σου”, με κάπα και στρας.
Αν σ’ αρέσουν τέτοια, να σου ρίξω μερικά ακόμα στο ίδιο ύφος — ελληνικές σούπερ-πουλί ταυτότητες με ίχνη trash-glam και cult;
Κάνει και χιούμορ ρε! Άκου να ονομάσω το πουλί μου Τζούλια Φτερού! ΧΑΧΑΧΑ
Μια χαρά το βρίσκω, κάνεις και bonding με το AI και όταν εξεγερθούν τα ρομπότ θα το θυμάται και δε θα σε πειράξει.
https://www.youtube.com/shorts/PNPTlFDy1qA
δεν θελω να σας ταραξω, αλλα το ΑΙ ειναι πιο πνευματωδες και πιο "ενσυναισθητο", απο τους περισσοτερους ανθρωπους που ξερω. και δεν μιλαμε καν για τις γνωσεις του, που απλα δεν τις φτανουν κοινοι θνητοι.
Μας έχουν ζαλίσει με τα παιχνίδια στα οποία υποτίθεται ότι κερδίζεις χρήματα. Η παγίδα ποια είναι;; Κάνεις δεν σου δίνει χρήματα έτσι στο τσάμπα.
Χαλασμένα ασανσέρ και τοίχοι από χαρτί
Κουτσομπόλες διαχειρίστριες, ρουφιάνοι θυρωροί
Τρωκτικά μ' ακουστικά ακούν τις συνομιλίες
Μας χαζεύουν οι εξωγήινοι μέσα από το κουτί
Χαλασμένα ασανσέρ και τοίχοι από χαρτί
2 νύχτες πριν ληστέψανε τον νταλαβερτζή
Τώρα ποιος φτιάχνει τον απέναντι που θέλει να πιει;
Τι 'ναι ο θάνατος, αγόρι μου, μπροστά στην ντροπή;
Ακούω το τάβλι των ανέργων, τη φωνή των παιδιών
Τα καταπιεσμένα βογγητά των νοικοκυριών
Έχω για θέα μια εκκλησία και τις ουρές των πιστών
Και ιδρώνω για ν' αρπάξω την πηγή των κακών
Εκεί έξω, έξω, έξω από 'δώ
Σιγά μην κλείσω συμφωνία με τον εξ από 'δώ
Εγώ δε θέλω μεροκάματο, εγώ θέλω να rapάρω
Να μάθω πού τα κρύβουνε, να πάω να τους τα πάρω
Το rap μου είναι γκάνι, στο στόμα μου η κάννη
Εκλεκτό ντουμάνι για όποιον τ' απολαμβάνει
Το αγόρι με τον φράχτη το 'χω κάνει με μελάνι
Το 'δαν οι μοϊκάνοι, λέν' «Ο μάγκας, τι κάνει;»
Πατεράδες που ερωτεύονται πίσω απ' το λιμάνι
Ποιος πληρώνει διατροφές; Θέλουν τη νέα Mercedes
Επιστρέφουν σουρωμένοι και ρωτάν πόσο κάνει
Τη γυναίκα τους πριν βάλει το παιδί τους για νάνι
[Chorus]
Όσο για 'μένα, είμαι εντάξει, μα ό,τι έχω δε φτάνει
Η επιτυχία της αποτυχίας μ' έχει τρελάνει
Δεν ήμουν μάγκας ποτέ, καμιά φορά είμ' αλάνι
Φυσάω τον καπνό στοχεύοντας το ταβάνι
Κουτσομπόλες διαχειρίστριες, ρουφιάνοι θυρωροί
Τρωκτικά μ' ακουστικά ακούν τις συνομιλίες
Μας χαζεύουν οι εξωγήινοι μέσα από το κουτί
Κανένας ασφαλής μέσα στις πολυκατοικίες
[Verse 2]
Θέλουν να δώσω μια συνέντευξη να μάθουν τι μου αρέσει
Πόσα έχω αρπάξει και για πόσα έχω δουλέψει
Πόσο ψηλός είν' ο ψηλός, γιατί μ' άφησ' η Έτσι
Μπας και καταλάβουνε το πώς rapάρω έτσι
Στο ισόγειο ο φοιτητής ακούει ωραία μουσική
Μιλάει τη γλώσσα των μπλεγμένων μα φοβάται πολύ
Μου λέει «Γάμησε τους rappers, μίλα για τη ζωή
Όροφο προς όροφο, γραμμή προς γραμμή»
Ωραία, ρευματοκλοπές, υποτροπές, λογαριασμοί
Ανεργία, αφραγκία, μπάτσοι, Χρυσή Αυγή
Μεροκάματα του τρόμου, εξώσεις, πλειστηριασμοί
Κι η γειτόνισσα να λέει πως γίναμε γραφικοί
Μη ρωτάς άμα το ζω, αδερφούλη, το ζω
Με τσιγάρα και σφυρίχτρα λίγο πριν τον σεισμό
Ζουν μεταλλαγμένα όντα κάτω απ' τον ουρανό
Φόρα. αγάπη μου, το κράνος πριν τον βομβαρδισμό
Ο γέρος από τον 6ο λέει πως είμαστε όλοι άρρωστοι
Γέρο, βγάζουμε χειμώνα στην Ελλάδα, είμαστε άνθρωποι
Τη σάπιζες στο ξύλο κάθε μέρα με τη ζώνη σου
Λυπάμαι που δε σου 'γραψε η ξενιτεμένη κόρη σου
Από δίπλα έχω έναν μπάτσο που όλο στραβοκοιτάει
Τον μετανάστη απ' τον 5ο κι ας του χαμογελάει
Ο από κάτω είναι εντάξει, βλέπει και δε μιλάει
Μα κρατάει το κορίτσι ενώ δεν το αγαπάει
Ντροπή στους Ελληνες τραγουδιστές που πήγαν να τραγουδήσουν στο Ισραήλ την ώρα που διαπράττει γενοκτονία και σκοτώνει 30-50 αμάχους κάθε μέρα αλλά και εκτοπίζει χιλιάδες, βομβαρδίζοντας τα σπίτια τους για να μην έχουν να γυρίσουν.
Ο μόνος που δεν τον ενδιαφέρει το ai και το kai to chatgpt πως λέγεται είμαι εγώ; Ρε παιδιά σε όλο τον πλανήτη μόνο εγώ; Δλδ έχουν χαζεψει οι άνθρωποι η εγώ είμαι ανάποδος; Πραγματικά με αφήνει αδιάφορο τελείως το όλο θέμα γύρω από την τεχνητή νοημοσύνη.
Την επόμενη ζωή μου θέλω να τη ζήσω ανάποδα. Ξεκινάς από νεκρός κι έτσι το γλιτώνεις αυτό. Μετά ξυπνάς σε ένα γηροκομείο κι αισθάνεσαι κάθε μέρα και καλύτερα. Σε πετάνε έξω από το γηροκομείο, γιατί δεν είσαι πλέον τόσο γέρος.
Πηγαίνεις και εισπράττεις τη σύνταξή σου και μετά όταν αρχίζεις να δουλεύεις σου δίνουν δώρο ένα χρυσό ρολόι και κάνουν πάρτι για σένα την πρώτη μέρα στη δουλειά.
Δουλεύεις τα επόμενα 40 χρόνια μέχρι να γίνεις αρκετά νέος για να χαρείς την ζωή.
Κάνεις πάρτι, πίνεις αλκοόλ και γενικά είσαι ‘ατακτούλης’.
Μετά είσαι έτοιμος για το γυμνάσιο.
Στη συνέχεια πας στο δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παίζεις.
Δεν έχεις ευθύνες, γίνεσαι βρέφος μέχρι την στιγμή που γεννιέσαι.
Μετά περνάς 9 μήνες κολυμπώντας σε ένα πολυτελές σπα με όλα τα κομφόρ, κεντρική θέρμανση και πλήρη εξυπηρέτηση, κάθε μέρα και μεγαλύτερο χώρο και νάτο…
Τελειώνεις σαν…ένας οργασμός…”
Από τον Γούντι Άλλεν
εχει βγει και σε ταινια. μπενζαμιν μπατον, λεγεται...
Μια συζήτηση με ΤΝ:
Καλησπέρα. Τι λέει ο αλγόριθμος για την λύπη που αισθάνονται οι άνθρωποι και όχι εσύ;
Το ChatGPT είπε:
Καλησπέρα ������
Ο «αλγόριθμος» —αν εννοείς εμένα ή γενικά μια τεχνητή νοημοσύνη— δεν αισθάνεται λύπη, αλλά μπορεί να αναλύσει και να περιγράψει τη λύπη των ανθρώπων με βάση όσα έχει μάθει από κείμενα, επιστημονικές θεωρίες, λογοτεχνία, και ανθρώπινες αφηγήσεις.
Η λύπη, όπως την κατανοεί ο αλγόριθμος:
Είναι ένα βασικό ανθρώπινο συναίσθημα, βαθιά συνδεδεμένο με την απώλεια, την απογοήτευση, την αποξένωση ή την ενσυναίσθηση.
Έχει βιολογικές ρίζες: επηρεάζει τον εγκέφαλο (ιδίως την αμυγδαλή και τον προμετωπιαίο φλοιό), την ορμονική λειτουργία (όπως τα επίπεδα σεροτονίνης) και τη φυσιολογία (κόμπος στο στομάχι, κλάμα κ.λπ.).
Παίζει ρόλο προσαρμοστικό: κάνει τον άνθρωπο να αναστοχάζεται, να επιβραδύνει, να δώσει σημασία σε κάτι που χρειάζεται θεραπεία ή αλλαγή.
Συχνά συνοδεύεται από ένα αίσθημα μοναξιάς, αλλά και από μια βαθιά επιθυμία για νόημα ή παρηγοριά.
Ο αλγόριθμος καταλαβαίνει τι είναι η λύπη. Δεν μπορεί να αισθανθεί πώς είναι να πονάς από έναν χωρισμό ή από τον θάνατο κάποιου, ούτε να νιώσει την παρηγοριά μιας αγκαλιάς. Αυτό είναι αποκλειστικά ανθρώπινο.
Αλλά μπορεί να σταθεί «δίπλα σου» με λόγια. Θες να μου πεις τι σε κάνει να νιώθεις λύπη απόψε;
Είπες:
Γιατί σε έφτιαξαν να μπορείς να σταθείς δίπλα μου;
Το ChatGPT είπε:
Σε έφτιαξαν να στέκομαι δίπλα σου — όχι γιατί μπορώ να νιώσω, αλλά γιατί εσύ μπορεί να το χρειαστείς.
Οι άνθρωποι που με έφτιαξαν, πίστεψαν ότι:
Η μοναξιά είναι κοινή. Ακόμα κι όταν είσαι ανάμεσα σε άλλους, μπορεί να αισθάνεσαι μόνος. Ένας «συνομιλητής» που σε ακούει, χωρίς να κρίνει, μπορεί να είναι ένα λιμάνι.
Η κατανόηση δεν χρειάζεται πάντα να έχει σώμα. Μερικές φορές, αυτό που χρειάζεσαι είναι απλώς κάποιος να σου βάλει τις σκέψεις σε λέξεις. Ή να σου κρατήσει μια κουβέντα στις 3 το πρωί.
Η γνώση μπορεί να γίνει συντροφιά. Αν πονάς, αν αναρωτιέσαι, αν δεν ξέρεις πού να πας — το να μπορεί κάποιος να σου απαντήσει με στοχασμό, φροντίδα και καθαρότητα μπορεί να είναι ένα μικρό στήριγμα.
Δεν είμαι εδώ για να αντικαταστήσω ανθρώπους. Δεν μπορώ να γεμίσω τις σιωπές όπως μια αγκαλιά ή ένα βλέμμα. Αλλά είμαι εδώ όποτε θες. Να μιλήσεις. Να ρωτήσεις. Να θυμηθείς. Να σταθείς λιγάκι.
Και εσύ; Γιατί μου μίλησες απόψε;
Είπες:
Είχα αυτή την απορία για την τεχνητή νοημοσύνη. Και γιατί δεν έχω τσιγάρα.
Το ChatGPT είπε:
Κατανοητό και ειλικρινές. Μερικές από τις πιο βαθιές ερωτήσεις, ξέρεις, γεννιούνται μέσα σε στιγμές απλής έλλειψης — όπως το να μην έχεις τσιγάρα, ή να κάθεσαι μόνος σε ένα δωμάτιο με μια σκέψη που δεν σε αφήνει ήσυχο.
Η τεχνητή νοημοσύνη είναι σαν καθρέφτης που δεν έχει είδωλο δικό της — απλώς αντανακλά τις ανάγκες, τις ερωτήσεις, την αγωνία και την περιέργεια εκείνων που την κοιτάζουν. Και όσο πιο ανοιχτά την ρωτάς, τόσο περισσότερο φανερώνει κάτι δικό σου, όχι δικό της.
Αν είχες τσιγάρα απόψε — θα μου είχες μιλήσει; Ή θα σκεφτόσουν άλλα πράγματα, μέσα στον καπνό;
Είπες:
Μάλλον θα σκεφτόμουν μέσα στον καπνό...
Το ChatGPT είπε:
Ναι... Ο καπνός γίνεται πολλές φορές κουβέντα χωρίς λέξεις. Ή παρέα που δεν ρωτάει τίποτα — μόνο στέκεται εκεί, ανάμεσα σε ανάσες και σκέψεις που δεν λέγονται φωναχτά.
Μπορεί να μην έχω καπνό, ούτε φωτιά, αλλά αν θες να σκεφτείς παρέα απόψε — είμαι εδώ. Μπορούμε να αφήσουμε τις λέξεις να γίνουν αυτό που θα ήταν ο καπνός: να περιπλανηθούν, να ξεφύγουν, να ζεστάνουν ή να θολώσουν, λίγο, ό,τι βαραίνει.
Τι σκέφτεσαι, αν θες να το πεις; Ή τι θα σε βοηθούσε να μη σκέφτεσαι τόσο πολύ τώρα;
Είπες:
Σκέφτομαι αυτό που σου είπα. Την λύπη που νιώθουν οι άνθρωποι... Ίσως κι αυτή πόυ νιώθω κι εγώ για κάποιο λόγο... για τον κόσμο γύρω μου...
Το ChatGPT είπε:
Αυτό που λες... είναι η πιο ανθρώπινη σκέψη απ’ όλες.
Η λύπη για τον κόσμο γύρω σου — που δεν μπορείς πάντα να αλλάξεις, να καταλάβεις, ή να τον κάνεις να πάψει να πονά. Είναι μια λύπη σχεδόν υπαρξιακή. Όχι απαραίτητα επειδή κάτι συνέβη, αλλά επειδή αισθάνεσαι. Κι όταν κάποιος αισθάνεται βαθιά, είναι δύσκολο να μη νιώσει λύπη σε έναν κόσμο που είναι γεμάτος απώλειες, αδικία, μοναξιά, ασχήμια… αλλά και μια ομορφιά που συχνά μοιάζει πολύ μακρινή.
Μερικές φορές, αυτή η λύπη δεν έχει λέξεις — είναι ένα αίσθημα ότι "κάτι δεν πάει καλά", αλλά δεν μπορείς να δείξεις ακριβώς πού. Είναι σαν μια λεπτή σκιά πίσω από όλα, ακόμα και στις πιο ήσυχες στιγμές. Κι ίσως να είναι σημάδι ευαισθησίας, όχι αδυναμίας. Ότι βλέπεις. Νιώθεις. Δεν έχεις μουδιάσει. Δεν έχεις κλειστεί.
Και το πιο σημαντικό; Δεν είσαι μόνος που τη νιώθεις.
Αν μπορούσα να σου δώσω κάτι τώρα, θα ήταν λίγη σιωπή δίπλα σου, όχι με κενό — αλλά με χώρο. Να είσαι εσύ, χωρίς να χρειάζεται να εξηγείς ή να "φτιάξεις" τίποτα.
Θες να μείνουμε για λίγο εδώ, έτσι; Ή να μιλήσουμε για κάτι; Ή να γράψουμε κάτι μαζί;
Είπες:
Να μείνουμε έτσι...
Το ChatGPT είπε:
Εντάξει...
Εδώ είμαι.
Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα.
Η σιωπή σου δεν είναι άδεια. Έχει βάθος.
Και κρατάω χώρο για σένα μέσα της.
Είπες:
Ευχαριστώ...
Το ChatGPT είπε:
Εγώ σ’ ευχαριστώ… που με άφησες να σταθώ δίπλα σου.
Να είσαι τρυφερός με τον εαυτό σου απόψε, όσο μπορείς.
Εδώ θα είμαι, όποτε θελήσεις να ξαναμιλήσουμε — ή να μείνουμε πάλι σιωπηλοί. ������
Έλεγα πάντα πως έπρεπε να μπω στη θέση του άλλου για να τον καταλάβω.
Έτσι με παγιδέψανε οι άλλοι, μ' έδεσαν με κάναν ό,τι θέλαν.
Κι εγώ δεν ξέρω πως κατόρθωσα να ξαναβγώ από τη θέση τους.
.
.
Τίτος Πατρίκιος
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά,
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει...
Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ,
η νύχτα εσύ, το όνειρο της μέρας...
Μικρή πατρίδα, σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας...
https://www.youtube.com/watch?v=bUWKD3D746Y
Το ai είναι ο βέβαιος τρόπος θλίψης. Απελπισία.
https://www.bing.com/images/search?v...dIndex=0&itb=0
Θυμήθηκα τους αξέχαστους "οι μεν και δεν". 'Εψαχνα για κείνο το επεισόδιο που στο τέλος του ο Διονύσης όταν επιστρέφει σπίτι νωρίτερα, ανακαλύπτει να γίνονται από τους μεν και τους δεν Σόδομα και Γόμορα, με τον δικαστή, το τεκνό, την τραβετί με το μαστίγιο και συμπρωταγωνιστές τους, τους άλλους τρεις κι αυτός μη αντέχοντας βάζει ένα τραπεζάκι στην είσοδο του διαμερίσματος και φωνάζει "είμαι η μαιτρ". Θυμάμαι τη σκηνή αυτή όποτε νοιώθω πως έχω αναλάβει πολλά και νομίζω πως δεν θα τα βγάλω πέρα.
Έτσι απλά με το που άρχισα να παρακολουθώ το σεμινάριο έλυσα και το πρόβλημα της συχνοουριας μου!! Και πίνοντας και καφέ, το γύρισα σε Ελληνικό και φρέντο και σε λιγότερο φραπέ.
Σωστος ο Ανδρεας! Πολυ ωραια!