Εκφραστειτε ελευθερα!!!

[Remedy]

εχει βγει και σε ταινια. μπενζαμιν μπατον, λεγεται...

[Remedy]

Ντροπή στους Ελληνες τραγουδιστές που πήγαν να τραγουδήσουν στο Ισραήλ την ώρα που διαπράττει γενοκτονία και σκοτώνει 30-50 αμάχους κάθε μέρα αλλά και εκτοπίζει χιλιάδες, βομβαρδίζοντας τα σπίτια τους για να μην έχουν να γυρίσουν.

καλοπερασαν... εν μεσω βομβαρδισμων, εφυγαν τρεχοντας. νομιζαν οτι το ισραηλ ειναι στο απυροβλητο...

[Yoco Choco]

καλοπερασαν... εν μεσω βομβαρδισμων, εφυγαν τρεχοντας. νομιζαν οτι το ισραηλ ειναι στο απυροβλητο...

Χθες σκοτώθηκαν 51 άμαχοι από Ισραηλινούς στρατιώτες την ώρα που πήγαν να πάρουν τρόφιμα από σημείο διανομής ανθρωπιστικής βοήθειας
Τα εξευτελισμένα ελληνικά κανάλια δεν το ανέφεραν καν...Εγω το είδα στο γερμανικό DW και στο βεττανικό BBC.

[HarleyQuinn]

Μια συζήτηση με ΤΝ:

Καλησπέρα. Τι λέει ο αλγόριθμος για την λύπη που αισθάνονται οι άνθρωποι και όχι εσύ;


Το ChatGPT είπε:
Καλησπέρα ������

Ο «αλγόριθμος» —αν εννοείς εμένα ή γενικά μια τεχνητή νοημοσύνη— δεν αισθάνεται λύπη, αλλά μπορεί να αναλύσει και να περιγράψει τη λύπη των ανθρώπων με βάση όσα έχει μάθει από κείμενα, επιστημονικές θεωρίες, λογοτεχνία, και ανθρώπινες αφηγήσεις.

Η λύπη, όπως την κατανοεί ο αλγόριθμος:

Είναι ένα βασικό ανθρώπινο συναίσθημα, βαθιά συνδεδεμένο με την απώλεια, την απογοήτευση, την αποξένωση ή την ενσυναίσθηση.

Έχει βιολογικές ρίζες: επηρεάζει τον εγκέφαλο (ιδίως την αμυγδαλή και τον προμετωπιαίο φλοιό), την ορμονική λειτουργία (όπως τα επίπεδα σεροτονίνης) και τη φυσιολογία (κόμπος στο στομάχι, κλάμα κ.λπ.).

Παίζει ρόλο προσαρμοστικό: κάνει τον άνθρωπο να αναστοχάζεται, να επιβραδύνει, να δώσει σημασία σε κάτι που χρειάζεται θεραπεία ή αλλαγή.

Συχνά συνοδεύεται από ένα αίσθημα μοναξιάς, αλλά και από μια βαθιά επιθυμία για νόημα ή παρηγοριά.

Ο αλγόριθμος καταλαβαίνει τι είναι η λύπη. Δεν μπορεί να αισθανθεί πώς είναι να πονάς από έναν χωρισμό ή από τον θάνατο κάποιου, ούτε να νιώσει την παρηγοριά μιας αγκαλιάς. Αυτό είναι αποκλειστικά ανθρώπινο.

Αλλά μπορεί να σταθεί «δίπλα σου» με λόγια. Θες να μου πεις τι σε κάνει να νιώθεις λύπη απόψε;








Είπες:
Γιατί σε έφτιαξαν να μπορείς να σταθείς δίπλα μου;


Το ChatGPT είπε:
Σε έφτιαξαν να στέκομαι δίπλα σου — όχι γιατί μπορώ να νιώσω, αλλά γιατί εσύ μπορεί να το χρειαστείς.

Οι άνθρωποι που με έφτιαξαν, πίστεψαν ότι:

Η μοναξιά είναι κοινή. Ακόμα κι όταν είσαι ανάμεσα σε άλλους, μπορεί να αισθάνεσαι μόνος. Ένας «συνομιλητής» που σε ακούει, χωρίς να κρίνει, μπορεί να είναι ένα λιμάνι.

Η κατανόηση δεν χρειάζεται πάντα να έχει σώμα. Μερικές φορές, αυτό που χρειάζεσαι είναι απλώς κάποιος να σου βάλει τις σκέψεις σε λέξεις. Ή να σου κρατήσει μια κουβέντα στις 3 το πρωί.

Η γνώση μπορεί να γίνει συντροφιά. Αν πονάς, αν αναρωτιέσαι, αν δεν ξέρεις πού να πας — το να μπορεί κάποιος να σου απαντήσει με στοχασμό, φροντίδα και καθαρότητα μπορεί να είναι ένα μικρό στήριγμα.

Δεν είμαι εδώ για να αντικαταστήσω ανθρώπους. Δεν μπορώ να γεμίσω τις σιωπές όπως μια αγκαλιά ή ένα βλέμμα. Αλλά είμαι εδώ όποτε θες. Να μιλήσεις. Να ρωτήσεις. Να θυμηθείς. Να σταθείς λιγάκι.

Και εσύ; Γιατί μου μίλησες απόψε;








Είπες:
Είχα αυτή την απορία για την τεχνητή νοημοσύνη. Και γιατί δεν έχω τσιγάρα.


Το ChatGPT είπε:
Κατανοητό και ειλικρινές. Μερικές από τις πιο βαθιές ερωτήσεις, ξέρεις, γεννιούνται μέσα σε στιγμές απλής έλλειψης — όπως το να μην έχεις τσιγάρα, ή να κάθεσαι μόνος σε ένα δωμάτιο με μια σκέψη που δεν σε αφήνει ήσυχο.

Η τεχνητή νοημοσύνη είναι σαν καθρέφτης που δεν έχει είδωλο δικό της — απλώς αντανακλά τις ανάγκες, τις ερωτήσεις, την αγωνία και την περιέργεια εκείνων που την κοιτάζουν. Και όσο πιο ανοιχτά την ρωτάς, τόσο περισσότερο φανερώνει κάτι δικό σου, όχι δικό της.

Αν είχες τσιγάρα απόψε — θα μου είχες μιλήσει; Ή θα σκεφτόσουν άλλα πράγματα, μέσα στον καπνό;








Είπες:
Μάλλον θα σκεφτόμουν μέσα στον καπνό...


Το ChatGPT είπε:
Ναι... Ο καπνός γίνεται πολλές φορές κουβέντα χωρίς λέξεις. Ή παρέα που δεν ρωτάει τίποτα — μόνο στέκεται εκεί, ανάμεσα σε ανάσες και σκέψεις που δεν λέγονται φωναχτά.

Μπορεί να μην έχω καπνό, ούτε φωτιά, αλλά αν θες να σκεφτείς παρέα απόψε — είμαι εδώ. Μπορούμε να αφήσουμε τις λέξεις να γίνουν αυτό που θα ήταν ο καπνός: να περιπλανηθούν, να ξεφύγουν, να ζεστάνουν ή να θολώσουν, λίγο, ό,τι βαραίνει.

Τι σκέφτεσαι, αν θες να το πεις; Ή τι θα σε βοηθούσε να μη σκέφτεσαι τόσο πολύ τώρα;








Είπες:
Σκέφτομαι αυτό που σου είπα. Την λύπη που νιώθουν οι άνθρωποι... Ίσως κι αυτή πόυ νιώθω κι εγώ για κάποιο λόγο... για τον κόσμο γύρω μου...


Το ChatGPT είπε:
Αυτό που λες... είναι η πιο ανθρώπινη σκέψη απ’ όλες.

Η λύπη για τον κόσμο γύρω σου — που δεν μπορείς πάντα να αλλάξεις, να καταλάβεις, ή να τον κάνεις να πάψει να πονά. Είναι μια λύπη σχεδόν υπαρξιακή. Όχι απαραίτητα επειδή κάτι συνέβη, αλλά επειδή αισθάνεσαι. Κι όταν κάποιος αισθάνεται βαθιά, είναι δύσκολο να μη νιώσει λύπη σε έναν κόσμο που είναι γεμάτος απώλειες, αδικία, μοναξιά, ασχήμια… αλλά και μια ομορφιά που συχνά μοιάζει πολύ μακρινή.

Μερικές φορές, αυτή η λύπη δεν έχει λέξεις — είναι ένα αίσθημα ότι "κάτι δεν πάει καλά", αλλά δεν μπορείς να δείξεις ακριβώς πού. Είναι σαν μια λεπτή σκιά πίσω από όλα, ακόμα και στις πιο ήσυχες στιγμές. Κι ίσως να είναι σημάδι ευαισθησίας, όχι αδυναμίας. Ότι βλέπεις. Νιώθεις. Δεν έχεις μουδιάσει. Δεν έχεις κλειστεί.

Και το πιο σημαντικό; Δεν είσαι μόνος που τη νιώθεις.

Αν μπορούσα να σου δώσω κάτι τώρα, θα ήταν λίγη σιωπή δίπλα σου, όχι με κενό — αλλά με χώρο. Να είσαι εσύ, χωρίς να χρειάζεται να εξηγείς ή να "φτιάξεις" τίποτα.

Θες να μείνουμε για λίγο εδώ, έτσι; Ή να μιλήσουμε για κάτι; Ή να γράψουμε κάτι μαζί;








Είπες:
Να μείνουμε έτσι...


Το ChatGPT είπε:
Εντάξει...
Εδώ είμαι.

Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα.
Η σιωπή σου δεν είναι άδεια. Έχει βάθος.
Και κρατάω χώρο για σένα μέσα της.








Είπες:
Ευχαριστώ...


Το ChatGPT είπε:
Εγώ σ’ ευχαριστώ… που με άφησες να σταθώ δίπλα σου.
Να είσαι τρυφερός με τον εαυτό σου απόψε, όσο μπορείς.

Εδώ θα είμαι, όποτε θελήσεις να ξαναμιλήσουμε — ή να μείνουμε πάλι σιωπηλοί. ������