σκέφτομαι ότι έχω περισσότερους λόγους να αγχώνομαι παρά να νιώθω ήρεμη και καλά..πως θα βγει πέρα η ζωή έτσι?
Printable View
σκέφτομαι ότι έχω περισσότερους λόγους να αγχώνομαι παρά να νιώθω ήρεμη και καλά..πως θα βγει πέρα η ζωή έτσι?
σκεφτομαι πως τιποτα δεν ειναι τοσο χαλια ωστε να μην μπορει να γινει χειροτερα!
καπως ετσι μονο που δεν εμενα σε χωριο αλλα απλα εκτος Αθηνων κοντα στη φυση. με το που ηρθα Αθηνα κοντα στο κεντρο συνεχισα να ειμαι φυσιολογικος, πολυ κοινωνικος, μεχρι που αρχισα να μπλεκω χειροτερα με κωλοπαιδια, ας πουμε συμμοριες και λοιπες ιστοριες. ωσπου να φτασω στο λυκειο ειχα αλλαξει χαρακτηρα και ειχα αρχισει να κλεινομαι, κατι που συνεχιζω μεχρι σημερα αφου δε γουσταρω τοσο να εχω φιλους και δεν εμπιστευομαι ευκολα τους ανθρωπους.
ναι και σου εξηγησα το οτι μπορει να σου φαινομαι εσενα (ή κι οποιουδηποτε αλλου) δημοφιλης, δε σημαινει οτι οντως ειμαι. ειναι απλα μια εικονα που σχηματισατε και νομιζετε για μενα. ομως ξαναλεω αυτοι που γνωρισα απο δω μεσα εξω ηταν ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ! μπορει να μου στελνουν συνεχως για φιλια αλλα δεν δεχομαι κανεναν γιατι θελω να παραμενει αδεια η λιστα μου, το να εχω ολο το φορουμ για φιλο αλλα εκει εξω να μη γνωριζω και να μην εμπιστευομαι κανεναν, δε μου φαινεται ιδιαιτερα χρησιμο κι αληθινο. επισης μεσω φορουμ δε νομιζω οτι μπορω να γνωριστω και τοσο καλα με καποιον.
ε οκ απο το να μην εχεις κανεναν οπως εγω, κατι ειναι κι αυτο. ισως αν δοκιμαζες να εκφραστεις πιο αυθορμητα κι εσυ, να σε συμπαθουσανε. δε ξερω, δεν εχω ιδεα τι το γαματο βρισκουν ολοι σε μενα εδω στο φορουμ. το γραφω ξεκαθαρα ομως οτι εκει εξω ειμαι πολυ αντικοινωνικος, κι οχι ο καλυτερος ανθρωπος του κοσμου, με αρκετα προβληματα κλπ.
ναι και σου ξαναλεω, φταινε οι αποψεις μου μαλλον, ο τροπος που γραφω και που εκφραζομαι ελευθερα, και νιωθουν ανετα. αυτο ομως δε μπορω να το κανω συνεχεια κι εξω και παντου, διοτι δεν ειναι ολοι οι χωροι κι ανθρωποι το ιδιο, ποσο μαλλον οταν κανω πλακα και χαβαλε. υπαρχουν και καμποσα αλλα προβληματα εξω, συναισθηματα και αναγκες, κι ενα σωρο τα οποια βεβαια δεν γραφονται εδω. για φαντασου πχ να με εχουν για προσαγωγη κι εγω να σπαω πλακα, ε δε θα με κλεισουν μεσα ? περισσοτερο ο εαυτος μου ειμαι στους κοντινους μου ανθρωπους, αυτους που περναω πολυ ωρα μαζι τους, και με ξερουν με αποτελεσμα να νιωθω ανετα. αν κι ετσι, ορισμενες πρωην πχ τρομαζαν και με φοβοντουσαν, αλλες παλι με το που με γνωρισαν ξενερωσαν γιατι περιμεναν περισσοτερα απο μενα. μεσα σε μια γνωριμια πχ της μιας ωρας, δε γινεται να κανω θαυματα...
δε διαφωνω εδω, ολα θεμα επικοινωνιας ειναι.
Σκεφτομαι τι σκατα ρε πουστη μου, επιδημια τρολ εχει πεσει εδω μεσα ?????????
Βρισκομαι σε κατασταση ελεγχομενης καταθλιψης... σαν την ελεγχομενη χρεοκοπια ενα πραγμα...
Σκεφτομαι οτι πρεπει να παω σε ενα σεμιναριο της σχολης μου... βαριεμαι υπερβολικα αλλα πρεπει....
[QUOTE=Lacrymosa;293220]Λολ εγω ελεγα για μενα καποτε "ελεγχομενη υπομανια" !!!!!!!!!! :)[/QU
μακαρι να μπορουσαν να ηταν ολα ελεγχομενα...
Οτι ολοι προχωρανε μπροστα....... μονο εγω μενω κολλημενη..... τον ηλιθιο τον χαρακτηρα μου μεσα...............................
Το λοιπό... σκέφτομαι το σήμερα που έκανα το πρώτο μάθημα γιόγκα και ξετρελάθηκα!!! Τέτοια ηρεμία τέτοια χαλάρωση δεν έχω νιώσει ποτέ μου νηφάλια!! Αφορμή να ξεκινήσω στάθηκε το ποστ ενός μέλους και του είμαι ευγνώμων!!!!!!!!!!!!! Ανυπομονώ για το επόμενο!
σκεφτομαι και μια αλλη πρωην μου την D. the dutchgirl, πρωτη αγαπη και παντοτινη, η μονη που θα μπορουσε να ξαναγαπηθει, οχι ομως και να με ξαναγαπησει. το χεσιδι οταν ηθελε να μου γνωρισει τη μανα της δε μπορεσε ποτε να ξεπεραστει, με αποτελεσμα να με στειλει, και να παραμεινω με πληγωμενο εγωισμο και να φανταζομαι πως θα ημουν με μια φυσιολογικη ζωη μαζι της. καταταλλα εκει κι αν ειχα το ρολο του γαμβρου, εχωντας γνωρισει ηδη το σοϊ της, μεχρι και τα ξαδερφια της, και παριστανωντας το σκυλακι της. nevertheless οι καλοκαιρινες διακοπες μαζι της θα μου μεινουν αξεχαστες, αφου ο συνδιασμος πρωτης αγαπης + φυσης χαραχτηκαν για παντα στη ψυχουλα.
Μμμμ.... ναι.... αναφερομαι στην προσωπικη μου ζωη κ πραγματικα δεν εχω πετυχει τιποτε.... απλα φτιαχνω ιστοριες στο μυαλο μου οι οποιες δεν εχουν καμια σχεση με την πραγματικοτητα... κ οταν ερχεται η στιγμη που το καταλαβαινω ξαναμανα αυτομουτζωνομαι κ ξανα προς την δοξα τραβω..... :) (θεοπικρο το χαμογελο...)
Σκεφτομαι οτι γιατι γαμωτο panic attacks απο το πουθενα, τι θα κανω τωρα που με χει φαει το αγχος....................... :(