Δεν είπα ότι έχουν αυτό ως σκοπό,αλλά το σκεφτόμουν από όταν ξεκίνησα τις σπουδές μου.
Printable View
θα πας σε εναν καλο ψυχολογο, παιδακι μου?
Οτι έχω εθιστεί στο φόρουμ
Ότι μέρα με την μέρα,πνίγομαι και νιώθω μια θηλιά στον λαιμό....
σκέφτομαι ότι με τόσο άγχος και πίεση θα πάθω τίποτα στο τέλος. όλοι έχουν απαιτήσεις από μένα και προσπαθώ να ανταπεξέλθω !
Μετά από κανα δυο μήνες πήγαινε έλα απάντησα τελικά ΟΧΙ. Σε συνέχεια ΟΛΩΝ αυτών που σας είχα πει για εκεινη την επαγγελματική ευκαιρία, η οποια παρότι καλή δεν ειχε την πλήρη βεβαιότητα που θα θελα. Το ζήτημα ειναι ότι δεν έκανα την υπέρβαση, άφησα τον εαυτο μου κολλημένο στην ανασφάλεια και στη σιγουριά του τώρα.
Νιώθω πως φάνηκα αδύναμος, επειδή δεν έκανα την υπέρβαση, δεν ρίσκαρα. Χάθηκε η ευκαιρία. Δεν παέι να τους ξαναπάρω τηλ και να τους πω άλλαξα και πάλι γνώμη. Νιώθω πως τα περί προσωρινότητας και ικανοποίησης στη δουλεια που ειμαι ήταν απλα οι καλές δικαιολογίες του φόβου για να μην προχωρήσω. Αμα πήγαινα προφανως θα ταν ενα νέο ξεκίνημα, όπου πάω πλην εξαιρέσων (να ναι πολύ χαλια η κατασταση) δείχνω ενδιαφέρον και η εμπειρία λέει πως αυτο εκτιμάται και θελουν μετα να σε κρατησουν κι άλλο. ΔΕΝ έκανα την επιλογη με αυτο το κριτήριο. Πάντα θελει χρονο κανεις να συνέλθει. Βιώνει μια σκέψη πως προσέγγισε τον πάτο.