και εγω δεν θυμαμαι να παιζω συχνα με τους γονεις μου, αλλα θυμαμαι περισσοτερα οικογενειακα τραπέζια, δηλαδη εχω μνημες με τα ξαδερφια μου, ασε που προλαβα και την "θρυλικη" αλανα αργοτερα βεβαια..και τις γειτονιες που μαζευομασταν κατω στο δρομο ολα τα παιδια της γειτονιας και παιζαμε μεχρι το βραδυ και οι γονεις μας ξεγνοιαστοι το κεφαλι του ησυχο... κριμα που αυτο δεν μπορουν να το ζησουν τα παιδια του σημερα. και το μπουλινγκ το προλαβα..μεσω του αδερφου μου, που ερχοταν κλαμμενο κατακοκκινο απο τις σφαλιαρες και εβγαινε η μανα μου - η γιαγια μου με τις παντοφλες να μαθουν τι εγινε... φοβερο ετσι? πως κρατιεσαι και δεν τα κανεις μπαχαλο ολα στην γειτονια οταν βλεπεις το παιδακι σου ετσι.
και μια μερα ... η σχωρεμενη η γιαγια μου τον πετηχαινει τον νταη ... και πάει κατω απο το σπίτι του η κοτσονατη η σμυρνια και τους κανεις τους γονεις του πακετο!..κατεβηκε η μανα του με κλαματα και την παρακαλουσε να σταματησει τις καταρες... και ολη η γειτονια να προσπαθει να κρατησει μια ηλικιωμενη γυναικα ... αυτο θελει το μπουλινγκ για μενα...!! οχι στο παιδι...στους γονεις του να πας και να τους κανεις καινουριους!!!