Originally Posted by
kutchunie
Εχεις απόλυτο δίκιο που το λες αυτό. Δεν θεωρώ πάντως πως είμαι και ο μέσος όρος. Δηλαδή ο μέσος άνθρωπος δεν έχει κακοποιηθεί και ούτε βρίσκεται σε κατάθλιψη για να μην ξέρει να αγαπά έστω και λίγο τον εαυτό του.
Αν ποτέ για οποιονδήποτε λόγο σταματήσει να υπάρχει ο ερωτας ή η αγάπη μεταξύ μας, εμενα κ του αντρα μου δηλαδή, δεν θα επιστρέψω στο σημείο μηδεν. Και το λέω με απόλυτη σιγουριά, επειδή το να μάθω να με αγαπώ δεν έχει προσδιοριστεί μόνο μέσω ενς έρωτα. Ο ερωτας μου εδωσε το εναυσμα, αλλα για να πω από εκει και πέρα πως αρχισα να αγαπω τον εαυτό μου και το εχω καταφέρει σε κάποιο βαθμό, έκανα μεγάλη προσπάθεια. Πως να στο πω. Εγω λόγω βιωμάτων ΄ζούσα σε μια πραγματικότητα η οποία κατά κύριο λόγο, με είχε καταστήσει θυμα πάντα, το επεδίωκα και μάλιστα εσκεμένα χωρις να το αντιλαμβάνομαι, όχι μονο σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους, αλλα σε σχέση και με εμένα την ίδια. Η κακοποίηση που είχα υποστεί ήταν για εμένα η φυσιολογική κατάσταση στην οποία θα επρεπε να ζω και να δρω. Μπορεί στα 18 μου που εφυγα από το πατρικό μου σπίτι να μην είχα τους βασανιστές γονείς μου να με κακοποιούν, αλλά η αλήθεια είναι πως επέτρεπα την κακοποίησή μου από πλευράς τους μέσω του ίδιου μου του εαυτού. Αυτό δε το αντιλαμβανόμουν όμως. Εμενα στη μιζέρια του "κοιτα τι μου εκαναν" χωρίς να συνειδητοποιώ πως το συνέχιζα, επειδή δεν είχα άλλη οπτική για το πως μπορεί να οριστώ, δλδ να οριστώ ως κάτι διάφορο του θύματος. Όταν με αγάπησαν και μου έδειξαν την οπτική του ανθρώπου που μπορεί να αγαπηθεί, τότε "ξυπνησα". Είδα έμπρακτα πως εκτός από το μονίμως κακοποιημένο πλάσμα, μπορώ να είμαι και είμαι κάτι άλλο, διαφορετικό και ευχάριστο. Αυτό το δουλεψα μόνη μου, είχα στηριξη πάντα, αλλά όσο και να σε στηρίξει κάποιος, δεν μπορεί να σε κάνει να αγαπήσεις τον εαυτό σου, να τον υπερασπίζεσαι, να θέλεις το καλύτερο για σενα και να προσπαθείς γι αυτό κτλ κτλ.
Συνεχίζω να θεωρώ πως όλη αυτή την προσπάθεια που έκανα για να ξεφύγω από τον καταθλιπτικό μου εαυτό, την πέτυχα επειδή η ζωή με δικαίωνε μέσω του έρωτα μου με τον αντρα μου. Εβλεπα έμπρακτα πως αξίζει να αγωνίζομαι και πλέον δεν κάνω πράγματα ή παίρνω αποφάσεις πριν σκεφτώ τι αξίζει σε μένα επειδή θέλω να αλλάξω, αλλά γίνεται μηχανικά και με κάποια αυτοπεπηθηση.
Εχει αλλάξει η νοοτροπία μου ως άνθρωπος. Δεν το έκανε ετσι από μόνη της μια κατάσταση έρωτα, πέρασα από 40 κυμματα για να συμβεί και είχε πολύ κόπο η όλη διαδικασία, χωρίς να σου λέω πως δεν περιείχε και στεναχώρια και ήταν όλα ρόδινα, καμία σχέση.
Αλλά πχ αν είχα μόνο επαγγελματική επιτυχία, δεν θα πετύχαινα τοσα πραγματα σε προσωπικό ή συναισθηματικό ή συμπεριφοριστικό επίπεδο, γιατί η πλήρωση η συναισθηματική που είναι απόρια ενός ερωτα ή μιας αγάπης, είναι πολύ μεγαλύτερη΄/ έντονη άπόδειξη για εμένα του ότι αξίζει να σε αγαπάς.
Αν έχανα την αγάπη του αντρα μου, σίγουρα θα ήμουν δυστυχισμένη όμως και πάλι, θεωρώ πως μου έχει δώσει τοσα πολλά που σιγουρα δεν θα επέστρεφα στην πρότερη κατάστασή μου. Με έχει κάνει ως μονάδα καλύτερη η όλη εμπειρία. Πιο σίγουρη για εμένα, πιο ανεξάρτητη συναισθηματικά, με περισσότερη αυτοπεποιθηση και κυρίως με εικόνα για εμένα πιο ρεαλιστική και με μηχανισμό κρίσης του εαυτού μου μέσα στο σύνολο που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και όχι στη συναισθηματική φορτιση που ξεχύλιζε από το τραύμα της κακοποίησης.
Μπορεί ετσι όπως το ακούς να σου φαίνεται ότι η κοπελιά βρήκε ένα δεκανίκι και του χει φορτώσει το βάρος της ασθένειας και το ρουφάει συναισθηματικά για να καλύψει την κενότητα που φέρνει η κατάθλιψη, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι.