Συναισθηματική έκρηξη

Ναι,αυτό ακριβώς ..Είναι σαν κάτι μέσα μου να με κρατάει παγωμενο,σαν πάντα κατι να μου λέει πρόσεχε,γιατί λαμβάνει υπόψην 1002 παράγοντες,θελει να σεβεται τα πάντα.Αυτό όμως μου βαζει αλυσίδες καποιε φορές,ειδικα οταν συνδυαζεται με τα ψυχαναγκαστικά μοτιβα ευγενειας που μου εμφυσήθηκαν.Θέλω να κρατησω την κατανόηση αλλά να αποβαλω την ευγένεια.Δεν εννοώ να είμαι αγενής.Είναι σαν ένα αίσθημα πλαστικότητας στις εκφράσεις που το εχω βαρεθεί.Και σκέφτομαι ότι γι αυτό με βασανίζουν τόσες αντιφάσεις:

Είμαι βαθιά συναισθηματικός,αλλά στην προσπάθεια να μην φθείρω τίποτα,απορροφώ πλήρως αυτήν την ενταση.Αυτό συνεπάγεται ότι σε βαθος χρόνου θυμώνω με τους πάντες γιατι νοιωθω ότι με μπλοκάρουν και ότι δεν με αφηνει να λειτουργήσω ούτε να παω εκεί που πάντα θέλω,νομιζω οτι δεν είμαι αρκετά διεκδικητικός.Πρέπει καπου να διοχετευσω αυτην την ένταση.Θα μπορουσα σε δημιουργικότητα αλλα δυτσυχώς δεν εχω βρει ακόμα που.

Θα προσπαθήσω,από αύριο κιόλας,να ΄μην σκεφτομαι με όρους "είμαι αυτό,είμαι εκείνο,το άλλο" ή να σχεδιαζω σαν τελειομανής, αλλά να είμαι ότι νοιωθω εκείνη την στιγμη.Όταν θα θυμώνω θα θυμώνω,οταν θα λυπάμαι θα λυπάμαι και όταν θα ηρεμώ θα ηρεμώ..Θα προσπαθώ στην κατανόησή μου μέσα να μην χανω την υποκειμενικότητά μου.Και θα πρσπαθώ να μη σκεφτομαι την επόμενη στιγμή.

:):):)

Πάντως,θα με βοηθήσει αν στο μέρος που είμαι,βρω κάποιους ανθρώπους που νοιώθω ως δικούς μου,με την εννοια να αποκτήσω οικειότητα.Αυτό τώρα δεν υπάρχει.Υπάρχουν καποιοι,αλλά υπάρχουν ερωτηματικά και τείχη.

Βέβαια,για να ειμαι ειλικρινης,το εχω ξαναδοκιμάσει,και το αποτελεσμα ηταν μια τεράστια κουραση και ματαιότητα,που κατέληξε σε απόγνωση,αλλά νομιζω το ειχα κάνει λάθος.Ήταν βεβιασμενη και παρορμητική εξωστρέφεια,νευρωτική,όχι φυσική..Μπορώ να είμαι ήρεμος,και όμως εξωστρεφής

Αυτό ακριβώς μην σχεδιάζεις. Η εσωστρέφεια δεν είναι ελάττωμα, αρκεί να μην σε απομακρύνει. Διάλεξε, εσύ τους ανθρώπους που θέλεις να έχεις δίπλα σου και αφέσου στη στιγμή. Όσο περισσότερο το σκέφτεσαι, τόσο περισσότερο μουδιάζουν οι αντιδράσεις και τα συναισθήματα σου. Μπορώ να ρωτήσω, εάν αντιλαμβάνεσαι (όχι νοητικά, ως συναίσθημα) την εγγύτητα και την αγάπη των γύρω σου;

Έχω στενοχωρηθεί αρκετά ως προς αυτό,και τώρα θυμηθηκα ότι πρέπει να αντιμετωπίσω κι αυτό.Παρόλο που νοιώθω αρκετες φορές αυτό το ενδιαφέρον που λες,είμαι παρατηρητικός και ειδικά μέσα στον πολύ κόσμο ανακαλύπτω αντιφάσεις σε όλους.Μπορεί όμως να δω μια κίνηση,ή ένα βλέμμα ή κάτι πίσω από ενα αστείο που θα μου αποκαλύψει έναν έμμεσο θυμό.Εμένα αυτό γενικά με απομακρύνει.Μπορώ εύκολα να την πω στον άλλον αλλά το έκανα πιο μικρός και καταλήγει σε ανταγωνισμό που δεν οδηγεί πουθενά.Μάλιστα,αν ανοιχτώ και το πω,μου λένε "τρελός είσαι?Στο μυαλό σου είναι.."Αυτό ομως το αίσθημα δεν μπορώ να το ακυρωσω.Και ετσι το ανακυκλώνω,νοιωθοντας οτι ο αλλος με την σταση του δεν με αφηνει να αντιδράσω.Ενώ συνηθως δεν είναι στο μυαλό μου,ισχύει και δειχνει οτι ο αλλος χωρίς λογο συντηρεί μια άμυνα απεναντί μου ή θέλει να νοιώσει οτι κυριαρχεί,και αρχίζουν ετσι και αιωρούνται φαντάσματα .

Αυτό το εχω παθει πολλες φορες με κοντινούς ανθρώπους,όταν βρισκομαστε σε ευρυτερο κοινωνικό κυκλο και υπάρχει διαδραστικότητα.Πώς να αντιμετωπίσω την παρατήρηση αυτή?

Ίσως να πρεπει να διαλεω τα ατομα που θα προσπαθω να υπερβαινω τις έμμεσες εγωιστικες αντιδράσεις αυτές,και στα αλλα να μην με νοιάζει καν,ίσα ίσα να το βλέπω σαν αφορμή να είμαι πιο ανεξαρτητος απεναντί τους,να μπορώ να φυγω όποτε θέλω.

Την αγάπη την αντιλαμβάνομαι κυρίως ως ασφάλεια επειδη κανω πολλές ανήσυχες σκέψεις.Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό αυτό ή αν με βοηθάει στην εξέλιξη μου,όμως αυτήν την στιγμη ειναι μια πραγματικότητα

Νιώθω σαν να ανακυκλώνεις τον αρνητισμό των άλλων μέσα σου κι έτσι δημιουργείς τοίχους, για ασφάλεια. Αντιλαμβάνεσαι, την αγάπη ως ασφάλεια διότι αυτό έχεις ανάγκη για να εκφραστείς και να είσαι ο εαυτό σου. Η ασφάλεια είναι τα Α και το Ω στην ισορροπία και την συμπεριφορά μας, ψυχαναλυτικά όλα εκεί γυρίζουν. Όλοι έρχονται αντιμέτωποι με τέτοιου είδους συγκρούσεις, απλώς ο καθένας τις διαχειρίζεται διαφορετικά. Αν μεταμορφώσεις τους τοίχους σε φίλτρα, ίσως νιώσεις πιο κοντά με τους ανθρώπους γύρω σου, χωρίς να σε επηρεάζει οποιαδήποτε αρνητική αντίδραση. Ίσως το συναισθηματικό σου μπλοκάρισμα να σε κάνει πιο εύθικτο, με αποτέλεσμα να καταναλώνεις την ενέργεια σου στον "ανταγωνισμό" με τους άλλους γύρω σου.

Είναι γεγονός ότι είμαι αρκετά εύθικτος.Με τον όρο φίλτρο,τι εννοείς?Δηλαδή στον πραγματικό χρόνο του ενοχλητικού γεγονότος,πώς αποτυπώνεται διαφορετικά στην συμπεριφορά μου το ότι εκανα τον τοίχο, φίλτρο?

Το φιλτράρισμα των συμπεριφορών, στον πραγματικό χρόνο του ενοχλητικού γεγονότος, θα μπορούσε να εννοηθεί ως αποδοχή της κριτικής των γύρω σου, μέχρι το σημείο που επιθυμείς και ορίζεις εσύ. Δηλαδή, αποδέχεσαι το σχόλιο, βλέμμα, αστείο κτλ, αλλά σε επηρεάζει μόνο εάν ισχύει και μέχρι το σημείο που επιτρέπεις εσύ στον εαυτό σου. Για να επιτευχθεί αυτό βέβαια, είναι απαραίτητη η αυτογνωσία και η αποδοχή του εαυτού σου, από εσένα.... Αέναη δουλειά με τον εσωτερικό σου κόσμο και αυτοκαθορισμός. Ουσιαστικά, θέματα που όλοι μας προσπαθούμε να λύσουμε και να διερευνήσουμε. Το φίλτρο λειτουργεί ως ασφαλιστική δικλείδα απέναντι στον εαυτό σου... ως πιο ευέλικτος μηχανισμός αντί του τοίχου, που σε απομονώνει και σε φυλακίζει.

Πολύ κατανοητή η ανάλυσή σου.Αντιλαμβάνομαι την διαφορά.Ευχαριστώ για την υπομονή να μου εξηγήσεις!
Καλημέρα..,, :)

Quote:

---

Originally Posted by Σαπουνάκι μπάνιου

Έχω βαρεθεί στην προσπάθεια για Θετικότητα να συγκρατώ πράγματα.Νοιώθω πως οι αλλοι νομιζουν οτι ειμαι το καλό παιδί και αφελης,και αισθανομαι έναν απίστευτο Θυμό,εχω μια τεραστια ενεργεια που θελω να την κανω επιμονή και ανατρεπτικότητα σε πολλά πράγματα.Σαν ενα κύμα που σαρωνει όλα αυτα που νομιζουν οι αλλοι για μένα.

Τα παραμυθια περι θετικότητας(βασικά,δεν ειναι παραμύθια,αλλα εχω προσπαθησει επιμονα να κάνω πραγματα που δεν ειμαι τοσο ωριμος ακόμα) έχουν κατακερματισει το υποκειμενικό μου στοιχείο.Θελω να βγω εξω να αρχισω να τρεχω σαν τρελος η να ουρλιαξω.Δεν θελω να δινω δεκάρα για διστακτικοτητα και αμφιβολίες για βλακείες.

Πειτε μου,πειτε μου τι να κάνω.Δεν θελω να με νοιαζει η γνωμη του αλλου,θελω να κανω οτι μου αρεσει.Θελω να μπορω να αγνοώ ευκολοτερα,να ειμαι πιο επιμονος με αυτα που θελω και πιο εχθρικός με αυτα που δεν θελω.Βαρεθηκα αυτην την αντιληψη ολικότητας στην οποια προσπαθω να ισορροπησω.

Πρεπει να βουτηξω στο "εγώ" και να μειωσω το "εμείς" .Ακούγεται αλαζονικό,αλλα το περιβαλλον που συναναστρεφομαι με σπρώχνει εκεί

---

Θες να βγούμε στο δρόμο γυμνοί να τρέξουμε; είναι κι αυτό μια εκτονωση

εγώ να δείτε πόση ανάγκη έχω για συναισθηματική έκρηξη!

Τώρα δεν είμαι τοσο φρικαρισμενος.Θεωρητικά είμαι καλύτερα,μπορώ να προσπαθω να επικοινωνήσω..Για να μπορώ να συμμετέχω,χρησιμοποιώ τον θυμό μου θετικά για να αναπτυσσω αντιστάσεις και αυξάνω κάπως την άγνοια.
Όμως αν αφαιρέσω τα περιβλήματα αυτά,και δω καθαρά με τα μάτια μου,νοιωθω πολύ μακριά και φρικάρω εντελώς με αυτα που καταλαβαίνω,και η πραγματική μου επιθυμία είναι να αποσύρομαι.Φοβάμαι πως υπάρχει περίπτωση όλα αυτά να είναι μάταια.
Όλη αυτή η πιεση,και η αντίσταση και τα παιχνίδια,με αποξενώνουν,για να συμμετέχω νοιωθω πως δεν μπορώ να ειμαι αυτό που ακριβως ειμαι,πρεπει να ανταγωνίζομαι και να μαχομαι για να είμαι κατι αλλο