Καλησπέρα, καινούρια στο forum κι ακόμα προσπαθώ να "εξοικειωθώ" με τη δομή του, τη χρήση, το περιβάλλον του κλπ αλλά το παραπάνω θέμα μου κέντρισε την προσοχή. Η ευθανασία...τεράστιο θέμα. Μπορεί να φτάσει μακριά μια συζήτησή του. Για μένα προσωπικά είναι πολύ απλό θέμα και με σύντομη απάντηση. Όχι.
Για όποιον όμως το βλέπει ως διέξοδο, λύση στο βάσανό του, είναι απλά η έκφραση της απόγνωσης ενός ανθρώπου, μιας ψυχής. Πριν 2-3 χρόνια ένας καλός οικογενειακός φίλος 27χρ. με ψυχωσικά επεισόδια, με 5-6 χρόνια στη σειρά που μια φορά ήταν "καλά" και δέκα σε πλήρη παραληρήματα κλπ "ομορφιές" των ψυχώσεων θεώρησε πως η λύση του, η ωραία και οριστική του λύση ήταν η λοβοτομή. Την πίστευε, τη συζητούσε, τη ζήταγε λέγοντας πως δε μπορεί να δώσει άλλο χρόνο στα φάρμακα, δεν ήθελε να δώσει άλλο χρόνο στην αρρώστια του. Κάθε περίπτωση ασφαλώς είναι διαφορετική. Κι αυτή που συζητάμε εδώ επίσης. Κάθε ψυχισμός, κάθε ασθένεια, κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Κάθε φορά πρέπει να προσεγγίζουμε το πρόβλημα με τον ανάλογο τρόπο, πιστεύω. Η ευθανασία δε μπορεί να είναι ακόμα η επιλογή σου, πρώτα ο ψυχίατρός σου, η αγωγή και οι συστάσεις που θα σου δώσει, κι όσο για παπάδες κλπ, ...
κι αυτοί άνθρωποι είναι, άρα πέφτουν σε σφάλματα. Κατά τη γνώμη μου στα βαρύτερα. Όμως κάποτε μου είπαν "όταν έχεις ένα πρόβλημα που δε λέει να ξεκουνήσει από τη ζωή σου, ξεκίνα και πολέμα το απ'όλες τις μεριές. Από παντού!".
Την Τετάρτη λοιπόν, μετά την επίσκεψή σου στο γιατρό κι ενώ θα επιστρέφεις σπίτι σου, σταμάτα σε μια εκκλησία κι άναψε ένα κερί. Ένα κερί, μια καλησπέρα και φύγε. Ούτε χρόνο θα πάρει ούτε προσπάθεια.
Μετά θα ήθελα πολύ να δω τι απάντησε ο γιατρός αν θες να το μοιραστείς.
Εστάλη από SM-G355HN στο
E-Psychology.gr Mobile App
