Originally Posted by
kozchr
Και όταν "σνομπάρω" κόσμο από αυτούς που μου κάνουν την τιμή να με πλησιάσουν και να με
γνωρίσουν καλύτερα είναι όλοι όσοι με κάνουν να νιώθω άσχημα γιαυτό που είμαι. Για το ότι
είμαι απλά ο εαυτός μου και τίποτε παραπάνω.
Και θα αναφέρω μερικά παραδείγματα απόρριψης και μη απόρριψης ανθρώπων απο μεριάς μου
1.Εχω αρκετά σοβαρό πρόβλημα προσανατολισμού.Μπερδεύω το δεξί με το αριστερό και γενικά
χάνομαι εύκολα.Σωτηρία για εμένα υπήρξε η ανακάλυψη των gps.Ετσι κάπου στο 2006 άρχισα να
ασχολούμαι ως χόμπυ και έγινα μέλος σε ένα φόρουμ όπου και γνωρίστηκα εκεί πέρα με κάποια
παιδιά καθώς και με εκπροσώπους εταιριών του χώρου.
Διαπίστωσα λοιπόν ότι στην πόλη μου η χαρτογράφηση ήταν ελλιπέστατη εώς και επικίνδυνη για
τους μη γνωρίζοντες την πόλη κατά την χρήση του gps και το πήρα επ`ώμου επι ενα μήνα περίπου
και τους έστειλα όλη την πόλη και συνεχίζω να συνεργάζομαι μαζί τους δωρεάν. Οταν μου
πρότειναν συνάντηση όταν θα κατέβαινα Αθήνα,δεν τους σνόμπαρα. Πήγα και τους συνάντησα και απο
τότε διατηρούμε επικοινωνία.Η μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση για εμένα είναι το να ξέρω ότι έχω
συμβάλλει θετικά στην δημιουργία ενός προίόντος.
Μέχρι εδώ οκ? Στο φόρουμ εκείνο λοιπόν μια μέρα αποφασίζουν οι διαχειριστές να κάνουν
συνάντηση των μελών.Δήλωσα συμμετοχή και εγώ και πήγα και μάλιστα με είχαν κάνει ήδη και
moderator σε μια ειδική περιοχή του φόρουμ. Βλέπεις πάλι εδώ να τους σνόμπαρα?
Εκεί όμως που ήρθε το "σνομπάρισμα" ήταν όταν έγινε η συνάντηση. Ημασταν καμμιά 20αρια άτομα
διαφόρων ηλικιών απο 20 εώς 60 και σε μια στιγμή ένας 20κατι γυρνάει και με ρωτάει αν όλη η
δουλεια που έκανα για την εταιρεία εκείνη ήταν με πληρωμή ή δωρεάν. Και όταν είπα δωρεάν γιατί
έτσι μου άρεσε μου λέει "καλά μαλάκας είσαι?" και πριν προλάβω να απαντήσω γυρνάει ένας άλλος
50αρης και απαντάει "ελα ρε δημήτρη δεν το βλέπεις πως είναι το παιδάκι?" με ένα ύφος που μου
φάνηκε πέρα για πέρα ειρωνικό,προσβλητικό,προς λύπηση.. Και όλοι στο τραπέζι μου φάνηκε να
συμφωνούν μαζί του.Ε ναι αυτούς τους σνόμπαρα και το χαίρομαι που δεν ξαναπάτησα σε επόμενη
συνάντηση
2.Απο άλλο φόρουμ που συμμετέχω και ασχολείται με κινητά, που επίσης μου αρέσει να ασχολούμαι
και είμαι εκεί μέλος 10 χρόνια περίπου, έχω πάει σε 10 συναντήσεις μέχρι στιγμής και έχω
γνωρίσει κάποια παιδιά που είναι σε άλλη πόλη και μιλάμε αρκετά συχνά μέσω πμ ή και τηλεφωνικά
με 2 άτομα. Αυτούς γιατί δεν τους "σνόμπαρα"? Γιατι πολύ απλά δεν με έκαναν να νιώσω ο "χαζός"
ή ο "κάπως" της παρέας.
3.Εχω ένα φίλο στην Αθήνα που γνώρισα απο το στρατό και συνεχίζουμε να κάνουμε παρέα και
μάλιστα τον φιλοξενώ στο σπίτι μου και αυτός στο δικό του. Γιατί δεν τον "σνόμπαρα"? Γιατι
θεωρώ πως κάνουμε καλή παρέα και δεν νιώθω άσχημα με την παρέα του
4.Εχω ένα πρόβλημα στην ομιλία μου.Δεν μπορώ να προφέρω σωστά κάποια σύμφωνα,έχω διαγνωστεί με
ΔΕΠΥ και γενικά έχω σημαντικό πρόβλημα με τις λεπτές κινήσεις του σώματος μου.Ειναι φορές που
σκέφτομαι εντελώς χαώδη,που κολλάω σε ένα θέμα και το αναλύω μέχρι αηδίας για τον άλλο,που πάω
απο το ένα κομμάτι στο άλλο,που απλά μένω σιωπηλός και παρακολουθώ.Και προφανώς υπάρχουν
στιγμές που θα φερθώ κανονικά για εμένα επειδή ακριβώς είμαι ο εαυτός μου,"περίεργα" δε, για
τους άλλους. Γιαυτούς λοιπόν που δω ότι θα με κατακρίνουν γιαυτή μου την "διαφορετικότητα",θα
αποφύγω να τους ξανασυναντήσω. πχ Σχετικά πρόσφατα βγήκα με κάποιους συναδέλφους απο την
δουλειά όπου το κλίμα μεταξύ μας είναι άψογο και όλοι με σέβονται και τους σέβομαι και εγώ.
Πήγαμε λοιπόν σε ένα κλαμπάκι και αρχίσαμε να κουνιόμαστε στο ρυθμό της μουσικής. Οι άλλοι
στον κανονικό ρυθμό και εγώ εντελώς αντίθετα.Σκέψου ότι στο γυμνάσιο γυμναστική είχα 15 και με
αυτό με μεγάλη υπερπροσπάθεια μου.Μισητό μου μάθημα στο σχολείο οι ασκήσεις στην γυμναστική.
Εκει λοιπόν που χόρευα με τους δικούς μου ρυθμούς, γυρνάει μια συνάδελφος και μου λέει "πλάκα
έχεις.δεν έχω δει πιο άρυθμο άτομο απο εσένα...θα φύγει όλο το μαγαζί" ε ναι δεν με νοιάζει αν
το είπε για "πλάκα"..Εγώ είχα το θάρρος να χορεύω όπως μου βγαίνει μέσα απο την ψυχή μου και
όπως μπορώ και ένιωσα άσχημα που κάποιος μου τόνισε αυτή μου την αδυναμία.Δεν της έχω πει ποτέ
τίποτε στην δουλειά γιαυτό,δεν έχει αλλάξει η στάση μου απέναντι της αλλά την επόμενη φορά που
βγήκαμε πάλι όλοι μαζί,εγώ καθόμουν στήλη άλατος και δεν ευχαριστιόμουν την φάση. Ετσι υπήρξαν
φορές που μου προτάθηκε να βγούμε και "σνόμπαρα" επειδή δεν ήθελα να γίνομαι αυτός που γελάνε
οι άλλοι.
Αντίθετα υπάρχουν άλλοι 2 εξωτερικοί συνεργάτες από άλλη πόλη που έρχονται εδώ πέρα 1-2 φορές
το χρόνο και όταν βγήκαμε και ήμουν πάλι ο εαυτός μου,μου έδωσαν θετικό feedback για όλη μου
την στάση. Οπότε με αυτούς γιατί να μην ξαναβγώ? Και βγήκαμε πάλι πριν 20 μέρες περίπου.
Εν τέλει θα σου πω ότι έχεις δίκιο ως προς την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.Απλά εκεί έξω στον
κόσμο δεν πλησιάζω ανθρώπους πρώτος,γιατί δεν μπορώ να ξέρω εξαρχής αν θα πάρω θετική ή
αρνητική "ψήφο" αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Ναι νιώθω ότι πρέπει να το παίζω 50-50 ή να
προσπαθώ να προσποιούμαι αλλά δεν θέλω να προσποιούμαι.Δεν αντέχω να προσποιούμαι. Θέλω να
είμαι άνετος. Απλά δεν έχω την εμπιστοσύνη στον ευατό μου να "ρίχνομαι στην μάχη της
κοινωνικοποίησης" και ότι γίνει. Δεν έχω θέμα να πάω οπουδήποτε,να μιλήσω στον οποιοδήποτε
όταν έχω ήδη το πλάνο έτοιμο στο μυαλό μου για το πως θα φερθώ στην κάθε κοινωνική
κατάσταση.πχ Δεν έχω κοινωνική φοβία του τύπου "φοβάμαι να ταξιδέψω μόνος μου,να πάω στο
περίπτερο να αγοράσω πχ προφυλακτικά,να ρωτήσω έναν άγνωστο για το ποιο λεωφορείο θα πάρω,τι
ώρα είναι κτλ" αλλά έχω πρόβλημα στο να πάω σε κάποιον άνθρωπο με μόνο στόχο να γίνει φίλος
μου,να μιλήσω σε κάποια άγνωστη επειδή μου την είδα,μου άρεσε και θέλω να την γνωρίσω σε
προσωπικό επίπεδο.Εν ολίγοις αφήνω τους πάντες να με πλησιάζουν από όλους όσοι μπουν στην
διαδικασία να το κάνουν και δεν απορρίπτω κανέναν που θα μου φερθεί με τρόπο που μου
δημιουργεί ψυχική ηρεμία,γαλήνη και χαρά και μπορώ να είμαι ο ευατός μου. Και προσπαθώ και εγώ
με όλα μου την καρδιά να είμαι το ίδιο θετικός προς τους άλλους. Αλλά στην αντίθετη περίπτωση
που κάποιος θα μου βγάλει αρνητικό συναίσθημα θα το "λουστεί" κανονικότατα ή απλά θα σκύψω το
κεφάλι και θα φύγω με πληγωμένο ένα μέρος της καρδιάς μου για την λάθος επιλογή μου στο να
κάνω ότι ήταν αυτό που μου επέφερε το αρνητικό συναίσθημα.
Αυτό είναι ουσιαστικά και το κομμάτι που παλεύω να καταφέρω εδώ και σχεδόν 1,5 χρόνο που κάνω
ψυχοθεραπεία. Θεωρώ πως έχω κάνει μερικά μικρά βήματα και ο δρόμος συνεχίζει να είναι ανοιχτός
προς το περπάτημα για την εσωτερική ηρεμία και ευτυχία πάνω από όλα αλλά δεν ξέρω ακόμη με
βεβαιότητα αν τα "σκυλιά" είναι λυμένα ή δεμένα και αν είναι λυμένα,αν θα είναι ήρεμα ή
άγρια... Ευελπιστώ να καταφέρω να διαβώ τον δρόμο με επιτυχία.
