Bi ή gay? Και άλλα προβήματα. Βοήθεια!

Θα επαναλάβω ότι αυτό το κατα κάποιον τρόπο "ενοχικό" που έχεις απέναντι στους γονείς σου δεν σε βοηθάει. Πως τους έχεις καταστρέψει την ζωή δηλαδή;
Την ζωή σου την ζεις για εσένα, όχι για τους γονείς σου. Παιδιά θα κάνεις αν και όταν το θες εσύ και είναι οι συνθήκες κατάλληλες και όχι για να σε δουν οι γονείς σου πατέρα. Δεν βοηθάει και ο τρόπος που μας μεγαλώνουν στην Ελλάδα, αλλά πρέπει να ξεκολλήσεις λίγο το μυαλό σου, χρέος έχεις απέναντι στον εαυτό σου πρώτα από όλα να βρεις την άκρη σου και να είσαι ευτυχισμένος με έναν τρόπο που θα γεμίζει εσένα και μόνο σε ένα δεύτερο επίπεδο και ΑΝ συμφωνούν τα θέλω σου με τα θέλω τους έχεις χρέος στους γονείς σου να σε δουν ευτυχισμένο. Άλλο να είμαστε υπεύθυνοι και να μην είμαστε γαϊδούρια απέναντι στους γονιούς μας κι άλλο να μην ζούμε την ζωή μας ή να την ζούμε με κριτήριο τι νομίζουμε ότι θα τους ευχαριστήσει ή τι νομίζουμε ότι έχουμε χρέος απέναντι τους.

Διάβασα πολύ προσεκτικά όλες τις απαντήσεις που δίνεις κατά τη διάρκεια της συζήτησης και διαπιστώνω ένα έντονο άγχος. Συμφωνώ με όσους προτείνουν την επίσκεψη σε κάποιον ψυχολόγο. Θα εκτονώσει την πίεση και θεωρώ ότι τότε θα δεις καθαρότερα τι θέλεις να κάνεις με τη ζωή σου. Παρεμπιπτόντως, είμαι 35 ετών, gay αλλά όπως περιγράφεις κάπου, με σοβαρή εμφάνιση και ιδιοσυγκρασία, μακριά από ακραίες εκδηλώσεις. Δεν τις κατακρίνω, απλά δεν είναι του γούστου μου και ούτε θεωρώ ότι είναι περηφάνια για τον καθένα να διατυμπανίζει την σεξουαλική του ταυτότητα. Ζω σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, όπου ό,τι και να κάνεις εννοείται θα γίνει γνωστό κάποια στιγμή. Ένιωσα και 'γω αυτή την πίεση που περιγράφεις, την αποχή από σεξουαλική δραστηριότητα, κυρίως υπό το φόβο ότι κάτι θα γίνει γνωστό και θα το μάθει ο πατέρας μου. Ωστόσο εγώ ο ίδιος, κάτω από έντονη ψυχολογική πίεση, το είπα στη μητέρα μου. Μόνο σε αυτή και μόνο για να σταματήσει να ρωτάει όσο περνάει ο καιρός για οικογενειακή αποκατάσταση. Πλέον, για να μη μακρηγορώ, το έχω ξεκόψει και στον πατέρα μου, στον φιλικό μου κύκλο το ζήτημα περί οικογένειας. Χωρίς να τους μαρτυρήσω τη σεξουαλική ταυτότητα. Το ξαναλέω ότι δεν το θεωρώ απαραίτητο. Απλά τα έχω βρει με τον εαυτό μου. Επίσης και στους φίλους μου που είναι πλέον ζευγάρια με ευχαριστεί που δεν με ξεχωρίζουν στις εξόδους ή τις εκδηλώσεις και αποδέχονται το γεγονός ότι δεν θέλω να δημιουργήσω οικογένεια που είναι απόλυτα προσωπική μου επιλογή. Θα συμφωνήσω βέβαια, ότι το να μένεις στην επαρχία, και να έχεις την συγκεκριμένη επιλογή είναι δύσκολο στον τομέα της σεξουαλικής ζωής. Ίσως όπως αναφέρεις η μετακόμιση σε κάποια πόλη του εξωτερικού ή γιατί όχι σε κάποια μεγαλύτερη ελληνική να είναι η λύση.

Επίσης διέκρινα μια απελπισία στο ζήτημα της εργασίας. Αν έχεις τα τυπικά προσόντα και είσαι καλός στην εργασία σου γιατί να απασχολεί τον άλλο η σεξουαλικότητά σου; Δημιουργείς μόνος ενοχές και υποψίες. Πες ότι πας σε ένα μαγαζί για να πάρεις κάτι. Θα ρωτήσεις τον υπάλληλο; Ξέρεις φυσικά τι γίνεται εκεί έξω. Παντού, ακόμη και στα σώματα ασφαλείας υπάρχει κόσμος με τη συγκεκριμένη επιλογή. Δεν τους βλέπω να παραιτούνται ή να υπάρχουν ορδές ανέργων εξαιτίας των σεξουαλικών τους επιλογών.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Δεν μου αρέσει να απομονωθώ, δεν νομίζω ότι είναι η λύση. Προτιμώ να κάνω υπομονή με άτομα. Στο κάτω συγγενείς μου είναι και συμμετέχουν στο δικό μου αγώνα όπως οι δικοί μου συμπαραστάθηκαν σε αυτούς παλιά

---

Νομίζω ότι λέμε το ίδιο πράγμα.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Εγώ νομίζω εν μέρει φοβήθηκα κιόλας γιατί μου φάνηκε λίγο ζούγκλα μια χώρα/πόλη κτλ γιγαντιαία σε σχέση με ό,τι είχα συνηθίσει εδώ. Ήταν ένας λόγος που έφυγα και γυρίζοντας απλά θα αδιαφορήσω γιατί και η Αθήνα με άγχωνε λόγω μεγέθους και μόνο και λόγω ανωνυμίας όπου αισθάνεσαι σαν Nobody. Πες με χωριάτη ή επαρχιώτη δεν θα αντιδράσω. Όλα είναι μια συνήθεια.

---

Μα κι εγώ σ' ένα μικρό χωριό μεγάλωσα. Και λοιπόν; Έφυγα κάποια στιγμή, αγωνίστηκα, προσαρμόστηκα. Το να αισθάνομαι όπως ο «κανένας» σε μια μεγάλη πόλη είναι κάτι που μου αρέσει. Στο χωριό δεν μπορείς να κουνηθείς χωρίς να μαθευτεί αυθημερόν τι κάνεις, ακόμα και για τα πιο απλά και τετριμμένα.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Μιλάμε για παχυσαρκία ναι. Βέβαια το σώμα μου είναι πιο δουλεμένο σε σχέση με έφηβος που δεν είχα γυμναστεί ποτέ και δεν χτυπάει τόσο άσχημα αλλά παραμένει θέμα κυρίως για λειτουργικούς λόγους και λόγους υγείας παρά για το ότι δεν είμαι μοντέλο κι έχω κοιλιά. Βρες μου έναν που δεν έχει....

---

Εγώ δεν έχω. Ποτέ δεν είχα. Και δεν είμαι στα πρώτα -άντα όπως εσύ, αλλά στα πρώτα -ήντα. Αλλά δεν είμαι εγώ το θέμα εδώ.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Αλλά σαν "νέος" κι εγώ θέλω να είμαι εμφανίσιμος. Άσε που έχω έναν σωρό ρούχα που θέλω να φορέσω και δεν μπορώ χαχα.

---

Όσο κι αν ακούγεται επιπόλαιο ή ανούσιο, αυτό που λες δεν παύει να είναι μια από τις μικρές χαρές αυτής της ζωής που μπορούν να σε κάνουν νιώσεις όμορφα.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Επιπτώσεις στην αυτοεκτίμηση έχει αλλά είναι και λίγο μύθος αυτό. Είδα ότι στο να προσεγγίσω μια κοπέλα κτλ εκτιμάται το άτομο παρά το σώμα. Το πρόσωπο, το τι εκπέμπεις,η χημεία, η στιγμή, φερορμόνες, το ντύσιμο, ο χαρακτήρας. Το βλέπω πως αν δεν το βάλω στο μυαλό μου ότι είμαι πλέον χοντρός, δεν το βάζουν κι οι άλλοι.

---

Βλέπω ότι σ' αυτό το κομμάτι τα πηγαίνεις καλά. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι μπορείς να εγκαταλείψεις τις προσπάθειες να χάσεις βάρος. Πάνω απ' όλα υπάρχει η υγεία σου.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Δυστυχώς το έχω να κλείνομαι. Νιώθω άνετα μόνος μου. Κάνω ό,τι θέλω χωρίς κανέναν στο κεφάλι μου αλλά από την άλλη ναι συμφωνώ. Δεν κάνει καλό. Περιθώριο δράσης κάποτε είχα πιο μεγάλο. Λίγο όμως η απομόνωση λόγω ανεργίας, κακή ψυχολογία, έκανα οικονομία, φίλοι απομακρύνθηκαν, παντρεύτηκαν, δεν έχουν χρόνο, η πόλη είναι μικρή, τα περιθώρια για γνωριμίες λίγα, αλλά ΚΥΡΙΩΣ το κόμπλεξ μου με το θέμα σεξουαλικότητας με έκλεισαν μέσα.

---

Η απομόνωση δεν είναι πάντα κάτι κακό. Ορισμένες φορές χρειάζεται. Στην περίπτωσή σου όμως είναι βλαβερή αφού είναι απόρροια εξαιρετικά δυσάρεστων εξελίξεων. Η ένταξή σου και η εκούσια απομόνωση δεν είναι ασυμβίβαστα πράγματα. Αρκεί να ενταχθείς σε ένα εργασιακό περιβάλλον, ώστε να λυθεί το σημαντικότερο πρόβλημα που έχεις αυτή τη στιγμή. Τα υπόλοιπα θα διευθετηθούν εν καιρώ όσο εσύ ορίζεις τη ζωή σου. Αυτά βέβαια σε ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο και όχι αυτό της ελληνικής επαρχίας.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Το εξωτερικό ήταν λίγο σαν ξέσπασμα.

---

Ήταν. Αν αποφασίσεις να φύγεις ξανά, πρέπει να το σκεφτείς καλύτερα και οι κινήσεις σου να είναι πιο οργανωμένες και με συγκεκριμένους στόχους.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Για το σχόλιο του Vox ότι ειναι περίεργα έξω ακόμα και Ουγγαρία που ανήκει στην Ευρώπη εγώ έχω να πω πως τα πράγματα δεν είναι τέλεια πουθενά και υπάρχουν ηλίθιοι παντού. Είμαι σίγουρος για αυτό.

---

Πολύ σωστά. Γνωρίζω την περίπτωση ενός ομοφυλόφιλου νεαρού που ξεκίνησε διδακτορικό στη Γαλλία. Υποτίθεται ότι εκεί αυτά τα θέματα δεν απασχολούν κανέναν. Και όμως, ο ένας από τους δύο συνυπεύθυνους του διδακτορικού είναι τύπος macho. Ο άλλος συνυπεύθυνος δείχνει μεγάλη κατανόηση και προσπαθεί να προστατέψει το νεαρό. Προσέχουν πολύ ώστε να μη διαρρεύσει η «είδηση» στον πρώτο συνυπεύθυνο γιατί φοβούνται ότι θα κάνει το βίο του νεαρού αβίωτο, ίσως και να σαμποτάρει το διδακτορικό του.

Όταν τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται σε άτομα ανώτατης εκπαίδευσης, καταλαβαίνεις ότι δεν είναι μόνο η μόρφωση που καθορίζει τη στάση ενός ατόμου στο συγκεκριμένο ζήτημα. Σκέψου επίσης τι μπορεί να γίνεται παρά κάτω. Η διαφορά είναι ότι σε τέτοιες χώρες υπάρχουν νόμοι που προστατεύουν και εφαρμόζονται. Αλλά και ο κόσμος, γενικά μιλώντας, δείχνει κάποια ανοχή και αντιμετωπίζει το θέμα πιο χαλαρά.

Η περίπτωση της Ουγγαρίας είναι διαφορετική. Πρόκειται για υπερβολικά συντηρητική κοινωνία χωρίς ανοχή στα φαινόμενα ομοφυλοφιλίας.

"Όταν τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται σε άτομα ανώτατης εκπαίδευσης, καταλαβαίνεις ότι δεν είναι μόνο η μόρφωση που καθορίζει τη στάση ενός ατόμου στο συγκεκριμένο ζήτημα. Σκέψου επίσης τι μπορεί να γίνεται παρά κάτω. " Τι εννοει ο ποιητης εδω; Οτι η σεξουαλικοτητα μπορει να αλλοιωσει μια ενδεχομενως αρτια καταρτισμενη προσωπικοτητα στη δουλεια της αν μαθευτει;

Εστάλη από SM-J510FN στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Όλοι σιγά σιγά έχουν αρχίσει και παντρεύονται.

---

Και λοιπόν;

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Με εμένα τι θα γίνει? Έχω μείνει σε όλα πίσω και το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι είμαι άντρας και δεν βιάζομαι τόσο από βιολογικούς λόγους όπως μια γυναίκα

---

Γιατί το λες; Θέλεις πράγματι να αποκτήσεις παιδιά;

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Θα προλάβουν οι δικοί μου να με δούνε πατέρα?

---

Γιατί έχεις τέτοιες ανησυχίες; Είχατε κάποια συζήτηση πάνω στο θέμα αυτό;

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Μήπως ενδεχομένως ξέρουν για εμένα πιο πολλά από ότι ο ίδιος παραδέχομαι?

---

Ξέρουν; Για πες. Τι νομίζεις;

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Η μητέρα έχει αρχίσει να έχει ψύγματα αλτσχάιμερ. Ξεχνάει, παθαίνει καταθλιπτικά επεισόδια ευτυχώς ελαφρά και δεν ξέρω πια τι συμβαίνει και γιατί όλα έχουν ξεφύγει τόσο από τον έλεγχο. Πρέπει να είναι μια κακή φάση ρε παιδιά. Δεν πρέπει να πηγαίνει έτσι συνέχεια, πού θα πάει?

---

Αυτά που αναφέρεις αποτελούν μέρος του «προγράμματος» της ζωής. Άλλοι είναι τυχεροί και τελειώνουν τη ζωή τους χωρίς πολλά βάσανα, και άλλοι μπαίνουν σε έναν τρομερό κυκεώνα σοβαρών ασθενειών και ταλαιπωρούνται αφάνταστα, ταλαιπωρώντας συγχρόνως όσους στέκονται στο πλάι τους. Εκτός κι αν υπάρχουν πολλά χρήματα στην άκρη ώστε να ανατεθεί σε εξειδικευμένο προσωπικό η διαχείριση της κατάστασης (κλινικές, κέντρα αποκατάστασης κλπ.). Αλλά και πάλι το «τρέξιμο» είναι μεγάλο.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Με ανησυχεί κιόλας γιατί αν φύγω εξωτερικό πού θα τους αφήσω?? Πώς θα τους προσέχω όσο μπορώ? Αν και τώρα εκείνοι με προσέχουν....

---

Πόσο νομίζεις ότι θα μπορέσεις να τους προσέχεις μόνος σου; Αν δεν εργάζεσαι, θα έχεις το χρόνο για να ασχοληθείς αλλά όχι τα μέσα. Αν εργάζεσαι, ίσως να έχεις τα μέσα αλλά όχι το χρόνο. Δίκοπο μαχαίρι.

Ξέρεις τι σημαίνει να έχεις να φροντίζεις σοβαρά άρρωστο άτομο, καθηλωμένο στο κρεβάτι;

Φεύγοντας στο εξωτερικό ίσως έχεις μια ελπίδα να κάνεις οικονομίες για να τους στηρίξεις όταν θα έρθει η ώρα. Και αφού λες ότι η μητέρα σου ήδη δείχνει κάποια σημεία άνοιας, θα πρέπει σιγά-σιγά να ετοιμάζεσαι. Έχετε κάνει εξετάσεις για να δείτε αν είναι όντως άνοια ή απλά η φυσιολογική φθορά των νοητικών λειτουργιών λόγω ηλικίας;

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Παιδιά πολλά τα διλήμματα και τα αλλά και όλο ο χρόνος χάνεται.
ΒΟΗΘΕΙΑ

---

Δίκιο έχεις. Ο καθένας με στοιχειώδεις ευαισθησίες θα ένιωθε να πνίγεται σε μια τέτοια κατάσταση.

Quote:

---

Originally Posted by iwannaaa

Τι εννοει ο ποιητης εδω; Οτι η σεξουαλικοτητα μπορει να αλλοιωσει μια ενδεχομενως αρτια καταρτισμενη προσωπικοτητα στη δουλεια της αν μαθευτει;

---

Μπερδεύτηκες Ιωάννα. Στο παράδειγμα που ανέφερα, αν μαθευτεί η προσωπική ζωή του νεαρού κινδυνεύει το διδακτορικό του από έναν υπεύθυνο που δεν αποδέχεται την ομοφυλοφιλία.

Δε μιλάω για αλλοίωση προσωπικότητας. Αυτό που λέω είναι ότι η μόρφωση δεν είναι αποφασιστικής σημασίας στη διαμόρφωση της στάσης ενός ατόμου απέναντι σε ευαίσθητα κοινωνικά θέματα, όπως η αποδοχή της ομοφυλοφιλίας. Υπάρχουν μορφωμένοι άνθρωποι που είναι άθλιοι, όχι μόνο σ' αυτό το θέμα αλλά και σε διάφορα άλλα.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Θα επαναλάβω ότι αυτό το κατα κάποιον τρόπο "ενοχικό" που έχεις απέναντι στους γονείς σου δεν σε βοηθάει. Πως τους έχεις καταστρέψει την ζωή δηλαδή;
Την ζωή σου την ζεις για εσένα, όχι για τους γονείς σου. Παιδιά θα κάνεις αν και όταν το θες εσύ και είναι οι συνθήκες κατάλληλες και όχι για να σε δουν οι γονείς σου πατέρα. Δεν βοηθάει και ο τρόπος που μας μεγαλώνουν στην Ελλάδα, αλλά πρέπει να ξεκολλήσεις λίγο το μυαλό σου, χρέος έχεις απέναντι στον εαυτό σου πρώτα από όλα να βρεις την άκρη σου και να είσαι ευτυχισμένος με έναν τρόπο που θα γεμίζει εσένα και μόνο σε ένα δεύτερο επίπεδο και ΑΝ συμφωνούν τα θέλω σου με τα θέλω τους έχεις χρέος στους γονείς σου να σε δουν ευτυχισμένο. Άλλο να είμαστε υπεύθυνοι και να μην είμαστε γαϊδούρια απέναντι στους γονιούς μας κι άλλο να μην ζούμε την ζωή μας ή να την ζούμε με κριτήριο τι νομίζουμε ότι θα τους ευχαριστήσει ή τι νομίζουμε ότι έχουμε χρέος απέναντι τους.

---

Κοίτα, λίγο η δική μου εκλογίκευση, λίγο το ότι κάθε καταιγίδα στο τέλος ηρεμεί μπορώ να δω καλύτερα και αντικειμενικά τα πράγματα. Συμφωνώ με αυτό που λές, στη θεωρία πάντα, αλλά στην πράξη, λίγο ο περίγυρος που ναι μεν δεν με πιέζει αλλά με κάνει να βλέπω θέλοντας και μη την πορεία της ζωής (κάνουν παιδιά, παντεύονται, έχουν αναλάβει τις ευθύνες τους) πιέζομαι. Πιέζομαι επίσης θεωρώντας πως και οι δικοί μου το βλέπουν έτσι και θα ήθελαν πχ ένα εγγονάκι. Είμαι σίγουρος πως θα ήθελαν βασικά.

Ένας άλλος λόγος είναι πως οι επιλογές μου - δυσκολίες μου τους έχουν στοιχίσει εν μέρει την ελευθερία τους και χρήματα που θα μπορούσαν να διαθέσουν για τους ίδιους. Και να σου πω αυτό είναι αλήθεια. Πήγα σε μια ξένη χώρα με κάποια χρήματα και με σκοπό να μην τους ξαναενοχλήσω αλλά γύρισα σε έναν χρόνο σε άθλια κατάσταση. Τώρα επενδύω τον χρόνο στο πώς να τα βολέψω όλα αυτά στο μυαλό μου και να πάρω σωστές αποφάσεις.

Υπάρχουν διαβαθμίσεις στις τύψεις και τους λόγους και οι ίδιοι με διαβεβαιώνουν πως δεν έχουν παράπονο από εμένα αλλά η αλήθεια είναι πως θα έπρεπε να έχουν. Σε τόσο χρόνο θα έπρεπε να γνωρίζω τον εαυτό μου και να προχωρώ προς εκεί που αγαπάω παρόλες τις δυσκολίες. Τουλάχιστον να βγαίνει αποτέλεσμα από τη θυσία που κάνουμε όλοι. Κι αυτό με ανησυχεί πιο πολύ ακόμα. Έχω πίστη πως θα προσαρμοστώ στην κατάσταση και θα βγάλω το επιθυμητό αποτέλεσμα έστω και αργά. Συνειδητοποιώ με τον δύσκολο τρόπο πως απέφευγα την πραγματικότητα και αναλωνόμουν σε διασκέδαση αντί να αντιμετωπίσω τα φλέγοντα ζητήματα.

Quote:

---

Originally Posted by nik83

Διάβασα πολύ προσεκτικά όλες τις απαντήσεις που δίνεις κατά τη διάρκεια της συζήτησης και διαπιστώνω ένα έντονο άγχος. Συμφωνώ με όσους προτείνουν την επίσκεψη σε κάποιον ψυχολόγο. Θα εκτονώσει την πίεση και θεωρώ ότι τότε θα δεις καθαρότερα τι θέλεις να κάνεις με τη ζωή σου. Παρεμπιπτόντως, είμαι 35 ετών, gay αλλά όπως περιγράφεις κάπου, με σοβαρή εμφάνιση και ιδιοσυγκρασία, μακριά από ακραίες εκδηλώσεις. Δεν τις κατακρίνω, απλά δεν είναι του γούστου μου και ούτε θεωρώ ότι είναι περηφάνια για τον καθένα να διατυμπανίζει την σεξουαλική του ταυτότητα. Ζω σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, όπου ό,τι και να κάνεις εννοείται θα γίνει γνωστό κάποια στιγμή. Ένιωσα και 'γω αυτή την πίεση που περιγράφεις, την αποχή από σεξουαλική δραστηριότητα, κυρίως υπό το φόβο ότι κάτι θα γίνει γνωστό και θα το μάθει ο πατέρας μου. Ωστόσο εγώ ο ίδιος, κάτω από έντονη ψυχολογική πίεση, το είπα στη μητέρα μου. Μόνο σε αυτή και μόνο για να σταματήσει να ρωτάει όσο περνάει ο καιρός για οικογενειακή αποκατάσταση. Πλέον, για να μη μακρηγορώ, το έχω ξεκόψει και στον πατέρα μου, στον φιλικό μου κύκλο το ζήτημα περί οικογένειας. Χωρίς να τους μαρτυρήσω τη σεξουαλική ταυτότητα. Το ξαναλέω ότι δεν το θεωρώ απαραίτητο. Απλά τα έχω βρει με τον εαυτό μου. Επίσης και στους φίλους μου που είναι πλέον ζευγάρια με ευχαριστεί που δεν με ξεχωρίζουν στις εξόδους ή τις εκδηλώσεις και αποδέχονται το γεγονός ότι δεν θέλω να δημιουργήσω οικογένεια που είναι απόλυτα προσωπική μου επιλογή. Θα συμφωνήσω βέβαια, ότι το να μένεις στην επαρχία, και να έχεις την συγκεκριμένη επιλογή είναι δύσκολο στον τομέα της σεξουαλικής ζωής. Ίσως όπως αναφέρεις η μετακόμιση σε κάποια πόλη του εξωτερικού ή γιατί όχι σε κάποια μεγαλύτερη ελληνική να είναι η λύση.

Επίσης διέκρινα μια απελπισία στο ζήτημα της εργασίας. Αν έχεις τα τυπικά προσόντα και είσαι καλός στην εργασία σου γιατί να απασχολεί τον άλλο η σεξουαλικότητά σου; Δημιουργείς μόνος ενοχές και υποψίες. Πες ότι πας σε ένα μαγαζί για να πάρεις κάτι. Θα ρωτήσεις τον υπάλληλο; Ξέρεις φυσικά τι γίνεται εκεί έξω. Παντού, ακόμη και στα σώματα ασφαλείας υπάρχει κόσμος με τη συγκεκριμένη επιλογή. Δεν τους βλέπω να παραιτούνται ή να υπάρχουν ορδές ανέργων εξαιτίας των σεξουαλικών τους επιλογών.

---

Είναι μεγάλο θέμα που ανοίγεις και με έχει απασχολήσει πολύ. Ποια είναι η συμπεριφορά ενός lgbqt στην ελληνική κοινωνία της επαρχίας? Έχεις μεγαλώσει όλη σου τη ζωή με πρότυπα καθαρά αντρικά και μετά συνειδητοποιείς πως τόσα χρόνια είχες ένα ποσό υποκρισίας στην συμπεριφορά σου αλλά να σου πω εγώ έτσι νιώθω εντάξει. Γυναικείες συμπεριφορές δεν αποζητώ και δεν με εκφράζουν.

Λογικά όταν νιώσω έτοιμος θα απεθυνθώ σε κάποιον ειδικό, όμως γνωρίζω από μόνος μου πως η προσωπική προσπάθεια έρχεται πάνω απ' όλα. Συμφωνώ ότι υπάρχουν εμφανώς και μη γκέι άτομα στον επαγγελματικό χώρο και πως το πρόβλημα βρίσκεται στο πώς ο καθένας διαχειρίζεται την διαφορετικότητά και πως οι πιο πολλοί άνθρωποι λόγω τακτ και ανατροφής αποφεύγουν να σχολιάσουν τέτοια πράγματα. Εξαρτάται βέβαια και από την ποιότητα ατόμου του ίδιου του γκέι και του τι εκπέμπει, κάτι στο οποίο επίσης έχω δαπανήσει χρόνο να καλλιεργήσω μέσα μου.

Επειδή σαν άτομο οι μεγάλες αποφάσεις της ζωής σαν ιδέα με τρομάζουν (ενώ στην ουσία δεν υπάρχει κάτι να αποφασίσεις, η ζωή απλά σου συμβαίνει όπως η μοίρα ή η τύχη διάλεξε και οι αποφάσεις μόνο παραπάνω πίεση δημιουργούν και τίποτα άλλο) γι' αυτό λέξεις όπως "δεν θα παντρευτώ ποτέ" ή "δε θα κάνω ποτέ παιδιά" ή "θα περάσω τη ζωή μου με την κοινωνία να με ειρωνεύεται" με σοκάριζαν. Έτσι απέφευγα να σκέφτω - πόσο μάλλον να θίξω τέτοια θέματα σε γονείς - αλλά μέσα μου νομίζω κάποια πράγματα είναι προφανή και παίζουμε ένα θεατράκι όλοι μαζί. Νομίζω η πίεση που ένιωθα πάντως ήταν στο επίπεδο της θεωρίας και πως το έκανα λίγο για να τρενάρω τα πράγματα, θες από τεμπελιά, θες από κόμπλεξ, θες από άρνηση της πραγματικότητας, θες από φόβο? Θα σε γελάσω. Είμαι σπασίκλας εκ φύσεως οπότε κάθομαι και καίω φαιά ουσία για κάτι που στον άλλον (αλλά και σε μένα υποσυνείδητα είναι προφανές).

Quote:

---

Originally Posted by Vox

Και λοιπόν;


Γιατί το λες; Θέλεις πράγματι να αποκτήσεις παιδιά;


Γιατί έχεις τέτοιες ανησυχίες; Είχατε κάποια συζήτηση πάνω στο θέμα αυτό;


Ξέρουν; Για πες. Τι νομίζεις;


Αυτά που αναφέρεις αποτελούν μέρος του «προγράμματος» της ζωής. Άλλοι είναι τυχεροί και τελειώνουν τη ζωή τους χωρίς πολλά βάσανα, και άλλοι μπαίνουν σε έναν τρομερό κυκεώνα σοβαρών ασθενειών και ταλαιπωρούνται αφάνταστα, ταλαιπωρώντας συγχρόνως όσους στέκονται στο πλάι τους. Εκτός κι αν υπάρχουν πολλά χρήματα στην άκρη ώστε να ανατεθεί σε εξειδικευμένο προσωπικό η διαχείριση της κατάστασης (κλινικές, κέντρα αποκατάστασης κλπ.). Αλλά και πάλι το «τρέξιμο» είναι μεγάλο.


Πόσο νομίζεις ότι θα μπορέσεις να τους προσέχεις μόνος σου; Αν δεν εργάζεσαι, θα έχεις το χρόνο για να ασχοληθείς αλλά όχι τα μέσα. Αν εργάζεσαι, ίσως να έχεις τα μέσα αλλά όχι το χρόνο. Δίκοπο μαχαίρι.

Ξέρεις τι σημαίνει να έχεις να φροντίζεις σοβαρά άρρωστο άτομο, καθηλωμένο στο κρεβάτι;

Φεύγοντας στο εξωτερικό ίσως έχεις μια ελπίδα να κάνεις οικονομίες για να τους στηρίξεις όταν θα έρθει η ώρα. Και αφού λες ότι η μητέρα σου ήδη δείχνει κάποια σημεία άνοιας, θα πρέπει σιγά-σιγά να ετοιμάζεσαι. Έχετε κάνει εξετάσεις για να δείτε αν είναι όντως άνοια ή απλά η φυσιολογική φθορά των νοητικών λειτουργιών λόγω ηλικίας;


Δίκιο έχεις. Ο καθένας με στοιχειώδεις ευαισθησίες θα ένιωθε να πνίγεται σε μια τέτοια κατάσταση.

---

1. Δεν ξέρω αν θέλω να αποκτήσω παιδιά, αλλά αυτά τα έχω μέσα μου ως φυσιολογικές πράξεις της ζωής. Κάνοντας μόνιμο δεσμό με κοπέλα θα προκύψουν και παιδιά αργά ή γρήγορα. Νομίζω είναι ένστικτο. Όλοι θέλουμε να δούμε τη ζωή μας ολοκληρώνεται με αυτό τον τρόπο. Εγώ τουλάχιστον έτσι το βλέπω. Όχι γιατί το λένε οι άλλοι. Έτσι πάει νομίζω. Ολοκλήρωση έρχεται και από αλλού βέβαια, αυτό είναι ένας τομέας της ζωής. Σαφώς το προτιμώ από τη μοναξιά.

2. Συζήτηση δεν είχαμε όχι. Αλλά δεν παίζει ρόλο. Όπως προείπα, φυσιολογικό να το θέλουν και έχω την εντύπωση ότι σε ένα σημείο θα γίνει κι αυτό.

3. Νομίζω πως είτε ξέρουν είτε απλά εικάζουν. Αλλά ότι είναι θεμα συζήτησης όταν δεν είμαι μπροστά είμαι απόλυτα βέβαιος. Τώρα που το σκέφτομαι, ναι ξέρουν. Όποιος κόβει το μάτι του ναι μπορεί να καταλάβει πολλά από την συμπεριφορά του άλλου. Όχι όμως με βεβαιότητα.

4. Προτιμώ να μπορώ να βοηθώ και με τους δύο τρόπους αλλά όπως είπα, είναι ψύγματα, όχι full ασθένεια. Επίσης οι δικοί μου έχουν αρκετά και νεότερα αδέρφια που βοηθούν και κατανοούν και τις δικές μου ανάγκες. Νομίζω πως όλα θα καταλήξουν σε αρκετά χρόνια από τώρα και ειρηνικά. Δεν αντέχω ψυχικά τώρα να σκέφτομαι ακραίες καταστάσεις και δεν έχω και λόγο. Έχουμε καλή υγεία όλοι προς το παρόν.

5. Ναι έχουν γίνει φουλ εξετάσεις και το πράγμα το έχουμε υπό έλεγχο. Νομίζω είναι μια κάποια φθορά σε συνδυασμό με τις δυσκολίες που εγώ αντιμετωπίζω και πώς τους επηρεάζει. Το ξέρω ότι θα ξεπεραστεί, δεν είναι σοβαρό, είναι δυνατή.



4.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Είναι μεγάλο θέμα που ανοίγεις και με έχει απασχολήσει πολύ. Ποια είναι η συμπεριφορά ενός lgbqt στην ελληνική κοινωνία της επαρχίας? Έχεις μεγαλώσει όλη σου τη ζωή με πρότυπα καθαρά αντρικά και μετά συνειδητοποιείς πως τόσα χρόνια είχες ένα ποσό υποκρισίας στην συμπεριφορά σου αλλά να σου πω εγώ έτσι νιώθω εντάξει. Γυναικείες συμπεριφορές δεν αποζητώ και δεν με εκφράζουν.

Λογικά όταν νιώσω έτοιμος θα απεθυνθώ σε κάποιον ειδικό, όμως γνωρίζω από μόνος μου πως η προσωπική προσπάθεια έρχεται πάνω απ' όλα. Συμφωνώ ότι υπάρχουν εμφανώς και μη γκέι άτομα στον επαγγελματικό χώρο και πως το πρόβλημα βρίσκεται στο πώς ο καθένας διαχειρίζεται την διαφορετικότητά και πως οι πιο πολλοί άνθρωποι λόγω τακτ και ανατροφής αποφεύγουν να σχολιάσουν τέτοια πράγματα. Εξαρτάται βέβαια και από την ποιότητα ατόμου του ίδιου του γκέι και του τι εκπέμπει, κάτι στο οποίο επίσης έχω δαπανήσει χρόνο να καλλιεργήσω μέσα μου.

Επειδή σαν άτομο οι μεγάλες αποφάσεις της ζωής σαν ιδέα με τρομάζουν (ενώ στην ουσία δεν υπάρχει κάτι να αποφασίσεις, η ζωή απλά σου συμβαίνει όπως η μοίρα ή η τύχη διάλεξε και οι αποφάσεις μόνο παραπάνω πίεση δημιουργούν και τίποτα άλλο) γι' αυτό λέξεις όπως "δεν θα παντρευτώ ποτέ" ή "δε θα κάνω ποτέ παιδιά" ή "θα περάσω τη ζωή μου με την κοινωνία να με ειρωνεύεται" με σοκάριζαν. Έτσι απέφευγα να σκέφτω - πόσο μάλλον να θίξω τέτοια θέματα σε γονείς - αλλά μέσα μου νομίζω κάποια πράγματα είναι προφανή και παίζουμε ένα θεατράκι όλοι μαζί. Νομίζω η πίεση που ένιωθα πάντως ήταν στο επίπεδο της θεωρίας και πως το έκανα λίγο για να τρενάρω τα πράγματα, θες από τεμπελιά, θες από κόμπλεξ, θες από άρνηση της πραγματικότητας, θες από φόβο? Θα σε γελάσω. Είμαι σπασίκλας εκ φύσεως οπότε κάθομαι και καίω φαιά ουσία για κάτι που στον άλλον (αλλά και σε μένα υποσυνείδητα είναι προφανές).

---

Εστιάζω σε αυτό που γράφεις στο τέλος. Ότι ξοδεύεις φαιά ουσία για το ζήτημα. Και όμως το επιζητώ κι εγώ. Δηλαδή μου αρέσει να βρίσκω άτομα του ίδιου προσανατολισμού ή ανοιχτόμυαλους γενικά και να το συζητάω. Το πώς διαμορφώθηκε η προσωπικότητα ή το πώς μπορείς να διαβιώσεις -κυρίως στην επαρχία- χωρίς να έχεις ενοχικά σύνδρομα. Γιατί σε τέτοιες κοινωνίες, αν δεν έχεις φτάσει σε κάποιο επίπεδο αυτογνωσίας, δεν υπάρχει περίπτωση να μη τα σχηματίσεις. Όπως γράφεις τα ανδρικά πρότυπα, τα μέλη της οικογένειας που βλέποντας κάτι στην τηλεόραση θα πουν "α, ο παλιοπου...". Εσύ πρέπει να είσαι έτοιμος να το απορρίψεις και να μη το δεχτείς ως προσωπική προσβολή. Επίσης για το θέμα της οικογένειας, θεωρώ πολύ χειρότερη την υποκρισία που αναπτύχθηκε όλα αυτά τα χρόνια στην ελληνική κοινωνία, όπου πολλοί παντρεύτηκαν μόνο και μόνο για να "κλείσουν τα στόματα". Μιλάμε για μάταιο γάμο, αφού είναι καταναγκαστικό έργο. Πλέον μέσα στις διάφορες εφαρμογές γνωριμιών γίνεται χαμός από παντρεμένους που αναζητούν μια συνεύρεση με άτομα του ίδιου φύλου. Αυτό το βρίσκω πιο αηδιαστικό από το να παραδεχτείς στον εαυτό σου (και όχι μόνο) ότι αυτή είναι η προτίμησή σου.

Quote:

---

Originally Posted by nik83

Εστιάζω σε αυτό που γράφεις στο τέλος. Ότι ξοδεύεις φαιά ουσία για το ζήτημα. Και όμως το επιζητώ κι εγώ. Δηλαδή μου αρέσει να βρίσκω άτομα του ίδιου προσανατολισμού ή ανοιχτόμυαλους γενικά και να το συζητάω. Το πώς διαμορφώθηκε η προσωπικότητα ή το πώς μπορείς να διαβιώσεις -κυρίως στην επαρχία- χωρίς να έχεις ενοχικά σύνδρομα. Γιατί σε τέτοιες κοινωνίες, αν δεν έχεις φτάσει σε κάποιο επίπεδο αυτογνωσίας, δεν υπάρχει περίπτωση να μη τα σχηματίσεις. Όπως γράφεις τα ανδρικά πρότυπα, τα μέλη της οικογένειας που βλέποντας κάτι στην τηλεόραση θα πουν "α, ο παλιοπου...". Εσύ πρέπει να είσαι έτοιμος να το απορρίψεις και να μη το δεχτείς ως προσωπική προσβολή. Επίσης για το θέμα της οικογένειας, θεωρώ πολύ χειρότερη την υποκρισία που αναπτύχθηκε όλα αυτά τα χρόνια στην ελληνική κοινωνία, όπου πολλοί παντρεύτηκαν μόνο και μόνο για να "κλείσουν τα στόματα". Μιλάμε για μάταιο γάμο, αφού είναι καταναγκαστικό έργο. Πλέον μέσα στις διάφορες εφαρμογές γνωριμιών γίνεται χαμός από παντρεμένους που αναζητούν μια συνεύρεση με άτομα του ίδιου φύλου. Αυτό το βρίσκω πιο αηδιαστικό από το να παραδεχτείς στον εαυτό σου (και όχι μόνο) ότι αυτή είναι η προτίμησή σου.

---

Τέτοια φαινόμενα δεν είχα εγώ. Εννοώ να λένε μπροστά μου "α τον παλιόπο...." αφού άλλωστε ο ίδιος ήμουν όχι κατά των gay αλλά χρησιμοποιούσα αυτή την ορολογία και ίσως καμιά φορά σε τρανταχτές περιπτώσεις να μην συμφωνώ με αυτό που βλέπω. Η δική μου αν θέλεις άμυνα εναντίον των ενοχών είναι το να βλέπω πως αυτά τα θέματα αφορούν κι άλλο κόσμο όχι μόνο εμένα. Ιδιαίτερα το πως το χειρίζονται οι μικρότεροι από εμένα, ας πούμε άτομα στα 20, ή το πώς νομίζω ότι το χειρίζονται εν πάσει περιπτώσει, που έχουν και οι ίδιοι καλύτερη άποψη πάνω στο θέμα αλλά και μεγαλύτερη υποστήριξη από τα υπόλοιπα στρέιτ άτομα που σε μεγαλύτερες ηλικίες κυρίως ξεσπούνε στους γκέι τα δικά τους προβλήματα και κόμπλεξ και ίσως την άποψη τους για το πώς πρέπει να είναι ο κόσμος, να κάνει οικογένεια κτλ. Εγώ να σου πω το να μην συνεχιστεί για μένα να έχω οικογένεια (δλδ από τους γονείς μου σε γυναίκα παιδιά) με κάνει να νιώθω ξεκρέμαστος. Ξέρω τι θα μου πεις για τις εφαρμογές με τους παντρεμένους αλλά έτσι το νιώθω. Ποιος θα με κοιτάξει όταν μεγαλώσω? Ποιος θα είναι εκεί για μένα ψυχολογικά??? Ποιοι θα είναι οι δικοί μου άνθρωποι??? Πότε θα ζήσω με τα παιδιά μου πχ την πρώτη τους μέρα στο σχολείο??? Όλα αυτά με κάνουν να λυπάμαι και δεν μπορώ ακόμα να συνειδητοποιήσω πως υπάρχει πιθανότητα να μην τα ζήσω ποτέ. Πως ο πατέρας μου μπορεί να μην δει από εμένα εγγόνια. Αυτά είναι τερατώδη θέματα και μην πας να μου πεις το αντίθετο και να δεχτώ τον εαυτό μου και τέτοια. Τουλάχιστον το να είμαι bisexual και να βρω μια γυναίκα που ξέρει για μένα με κάνει να νιώθω άπειρα καλύτερα και νομίζω είναι η ΜΟΝΗ λύση. Έχω αναμνήσεις από το εξοχικό μας στην γενέτειρα των δικών μου. Το έφτιαξαν, το στόλισαν, για μένα. Μαζευόμασταν τα ξαδέρφια, παίζαμε, γειτονιά, φίλαράκια. Αν δεν κάνω εγώ παιδιά, όλα αυτά θα πάνε χαμένα. Θα ερημώσουν όλα. Που ήδη έρημα είναι. Ξέρω ότι ίσως προσπαθώ να αναβιώσω το παρελθόν με κίνδυνο να μείνω κολλημένος σε αυτό, αλλά θα ήταν ωραίο να έβλεπαν από εμένα δημιουργία τέτοιου τύπου, όχι μόνο δουλειά και επαγγελματική επιτυχία. Χωρίς κάποιον να τα μοιραστείς και να τα δώσεις χάνουν την αξία τους. Πώς ήρθα εδώ από εκεί που νόμιζα πως κάποιοι άντρες απολάμβάνουν το γκέι σεξ ενώ είναι οι ίδιοι στρειτ να συζητάω σοβαρά, ονλαιν και δημόσια τέτοιους προβληματισμούς δεν θα καταλάβω. Και δεν θέλω και να πω πολλά πάνω στο θέμα να σου πω.

Είσαι πολύ συνειδητοποιημένος και αντιλαμβάνομαι τις ανησυχίες σου. Το ότι θέλεις να κάνεις οικογένεια είναι υγιές και εύχομαι να το καταφέρεις. Αντιδρώ βέβαια σε εκείνη τη φράση σου "ποιος θα με κοιτάξει;" αλλά σέβομαι την επιθυμία της απόκτησης παιδιών ως ολοκλήρωση της ανθρώπινης ύπαρξης.

Quote:

---

Originally Posted by nik83

Είσαι πολύ συνειδητοποιημένος και αντιλαμβάνομαι τις ανησυχίες σου. Το ότι θέλεις να κάνεις οικογένεια είναι υγιές και εύχομαι να το καταφέρεις. Αντιδρώ βέβαια σε εκείνη τη φράση σου "ποιος θα με κοιτάξει;" αλλά σέβομαι την επιθυμία της απόκτησης παιδιών ως ολοκλήρωση της ανθρώπινης ύπαρξης.

---

Δεν ξέρω ούτε καν ο ίδιος τι μου γίνεται για να σου πω συνειδητοποιημένος. Στο μυαλό μου ήταν κάτι που κάνουν οι "μεγάλοι" αν με καταλαβαίνεις. Πως έχει κάποια χρόνια ο άνθρωπος να είναι λίγο ότι να ναι και της αναζήτησης. Ή πως το πλήρωμα του χρόνου έρχεται σε διαφορετικές στιγμές για κάθε άνθρωπο. Πως ακόμα και σαν γκέι θα μπορεσω να ζήσω ολοκληρωμένος και οχι να κρύβομαι για να ερωτευτώ ή να βλέπω όλο τον κόσμο με απογόνους και αργότερα τα παιδιά μου να κάνουν τη δική τους ζωή και όλοι μαζί να είμαστε ευτυχισμένοι. Ίσως σκέφτομαι ουτοπικά πράγματα τώρα αλλά καταλαβαίνεις τι λέω. Και στη δουλειά το ίδιο. Πως είναι φυσιολογικό να μην ξέρεις, να φοβηθείς, να είσαι ανασφαλής. Πως έχω χρόνια να φτιάξω την καριέρα μου. Αλλά με την πρώτη αναποδια, μεγαλώσαμε κιόλας ας πούμε, άρχισα μέσα μου να τρελαίνομαι. Έβλεπα αυτά που συμβαίνουν στους άλλους και έκρινα, με έπιασαν τύψεις, ζήλεψα κιόλας ή το έπαιζα και έξυπνος από πάνω. Και να πού βρέθηκα. Άλλος μπορεί να λέει, είσαι νέος ακόμα, αλλά σε εμένα είδα πως οι φιλοδοξίες, οι ουτοπίες αν θέλεις, δεν υπάρχουν. Αυτή η άνεση χρόνου που νόμιζα ότι είχα δεν υπάρχει. Δε ξέρω αν είναι γκρίνια για τη γκρίνια όλα αυτά. Λεω τον τρόπο σκέψης που είχα που μπορεί να είναι και φούμαρα που πουλούσα στον εαυτό μου.. Μακάρι να ήμουν πάλι 16 να αρχίσω τα πράγματα από την αρχή αλλά αυτο δεν γίνεται. Μπορώ
μόνο να φτιάξω το από εδώ και πέρα.