Α και επίσης ξέχασα να αναφέρω ότι για ορισμένους είναι ψυχοφθόρο λόγω το ότι αποχωρίζονται για μεγάλο διάστημα τους δικούς τους ανθρώπους. (Οικογένεια, σχέση κτλ). Εσύ είχες τέτοιο πρόβλημα ή ήσουν οκ με αυτό;
Printable View
Το αντιθετο θα ελεγα, ηταν εξαιρετικο το φαγητο, μαλιστα την καλυτερη κοτόσουπα που εχω φαει ποτε ηταν σ’ ενα φυλακιο (μικρο στρατοπεδο ας πουμε), και μαλιστα ο μαγειρας, που ηταν μονιμος, ειχε βγει απ’ την κουζινα να μας ρωτησει αν μας αρεσε. Ουτε σε εστιατοριο μισελέν να ημασταν λολ.
Ενταξει, εννοειται οτι υπηρχαν στιγμες που η κουραση ηταν εξουθενωτικη, πολλα χιλιομετρα περπατημα στα περιπολα κι ελεγες αμαν να τελειωσει, ή θυμαμαι οτι περασα κοντα δύο μηνες βαρυ χειμωνα σε σκηνες κι εφαγα παρα πολυ κρυο. Σε ψηνουν αυτα ομως, σε δυναμωνουν.
Αδιαμφισβητητα βεβαια η μερα της απολυσης ειναι απο τις καλυτερες μερες ενος κληρωτου στρατιωτη, η ευφορια και η ευχαριστηση ηταν υπερμετρη.
Επισης, οσον αφορα τους δικους ανθρωπους που αφηνεις πισω, ε, οκ, δεν πας και στο μετωπο να πολεμησεις, παιρνεις αδειες και μαλιστα σου λειπουν και τους εκτιμας και περισσοτερο θα ελεγα.
Ρε παιδιά, δεν το καταλαβαίνω αυτό. Οκ, διδακτική η εμπειρία του στρατού και όντως όταν είσαι σε φυλάκιο είναι καλό το φαγητό, αλλά ούτε διαλέγεις τι θα φας, ούτε ελευθερία έχεις, κλεισούρα έχει, είσαι με άτομα που δεν διάλεξες να είσαι, δηλαδή πώς τον αναπωλείτε το στρατό? Εγώ δεν τον θεωρώ χαμένο χρόνο, αλλά δεν θαθελα να ξαναπάω
Τι να πω.... Μαλλον μερικοι πηγαν σε φυλάκια βυσματικά και περνουσαν χαλαρά. Στο στρατοπεδο που ημουν εγώ, κανενας δεν αναπολει το παρελθον. Πριν απο τουλαχιστον 15 χρονια, ειχα παει ενα ταξιδι στην περιοχη των Τρικάλων και σταματησα σε ενα βενζιναδικο να βαλω βενζινη. Ξαφνικα ακουω μια φωνη: "Δεκανέαααα". Γυρναω και βλεπω μια γνωριμη όψη. Με θυμάσαι, μου λέει; Τον ρωτάω, μηπως ημασταν στο ιδιο στρατόπεδο; Ναι, μου λεει! Ειχε αναλαβει το ΚΨΜ εκείνος. Πιασαμε λιγο κουβέντα και καπου τον ρωτησα, αναπολεις το παρελθον καθολου; Μου λεει μπα, δεν περασα καλά, εσυ; Σκετη ταλαιπωρία ήταν αν και υπηρξαν και μερικες καλες στιγμές, οπως οι βολές με πολυβόλα MG3 κτλ.
Προφανως οταν δεν περνάς καλά, προσπαθεις να ωραιοποιησεις την κατάσταση για να την παλέψεις και ετσι καπως πειθεις και τον εαυτο σου οτι περνάς καλά. Ε στο τελος το πιστευεις κι εσυ ο ιδιος. :cool:
Σε περιπτωση πολέμου, φυσικά και θα πάω, παρότι θα παω εκει που πηγαινουν οι αναλώσιμοι, για οσους καταλαβαινουν. Βεβαια, επειδη κοντευω τα 46, με το ισχυον καθεστώς, θα διαγραφώ απο την εφεδρεία πολυ συντομα, αν δεν με εχουν διαγράψει ήδη.
εχώ ακούσει ότι στο στρατό μαθαίνεις να πειθαρχείς και αναγκάζεσαι να συναναστραφείς με κάθε λογής άτομα...ίσως αυτό να είναι που δυσκολεύει πολλούς, αλλά δεν μπορώ να απαντήσω αντικειμενικά γιατί δν γνωρίζω..
Ισχυουν αυτα που γραφεις. Να συμπληρωσω τα εξης: δε διαλεγεις τι θα φας αλλα επειδη πεινας σχεδον συνεχεια καθως βρισκεσαι σε κινηση αρκετα, τρως με ορεξη οτι και να εχει. Επισης, σωστα, εχει καθε καρυδιας καρυδι, απο κωλοπαιδια μεχρι τα καλυτερα παιδια, γνωρισα αρκετους αξιολογους συφάνταρους.
Παραλληλα ειναι και μια εκπαιδευση για τη ζωη, π.χ. στη δουλεια αυριο-μεθαυριο θα δουλεψεις και με μαλακες συναδελφους αλλα και με αξιολογους.
Επιπροθέτως, μπαινει μεσα και η ταση που εχουμε οι περισσοτεροι ανθρωποι, νομιζω, να κραταμε τις καλες αναμνησεις και να ξεχναμε τις κακες. Παντως θυμαμαι πολλες αστειες φασεις απο το στρατο που ειχε πεσει πολυ γελιο.
Στα φυλακια παντως που μας στελναν εμας ητανε σκετη πικρα γιατι ειχε απειρα χιλιομετρα περιπολο. Αλλα και καλο φαγητο οπως ειχα πει! Πραγματι ειχαμε ακουσει για στρατοπεδα που, λογω διοικητη, ητανε πολυ αγρια τα πραγματα, υπηρχαν και αυτα φυσικα. Ειναι και λιγο θεμα τυχης που θα πας αν δεν εχεις βυσμα. Ενα φιλαρακι ειχε βαλει βυσμα και περασε αθλια σε μεγαλη πολη που ειχε υπηρετησει, λογω διοικητη παντα.
πριν κανεναν χρονο, καποιος εκανε μια χοντραδα που με εθιγε πολυ και με αδικουσε και δεν ηθελα να αντιδρασω και να δειξω οτι με πειραξε, ημουν σε φαση "αν με πιασεις απο την μυτη, σκαω". και για να μην βρισω κανεναν βγηκα να κανω μια βολτα στο τετραγωνο, να κουραστω λιγο για να μου φυγει. και περπατουσα βιαστικα, με μουτρα, το βλεμμα κατω, να σκοτωσω ανθρωπο. και μου φωναξε δυνατα ενας απο ενα αυτοκινητο εν κινησει, κατι σαν "τι μ..αρα εισαι εσυ", κατι τετοιο, καφριλα, αλλα κολακευτηκα και μου αλλαξε η διαθεση περιεργως. μου φυγαν τα πολλα νευρα.
χμμ... φαίνεται σα να είχες "ανάγκη" ν' ακούσεις κάτι θετικό άμεσα, έστω κι αν αυτό το θετικό ήρθε σε μορφή καφρίλας από σπηλαιάνθρωπο, αλλά ωστόσο σε αποφόρτισε κάπως. Αναρωτιέμαι αν αυτό που σε έθιξε και ήσουν μπαρούτι πριν βγεις έξω, είχε να κάνει σε κάτι σχετικό με εξωτερική εμφάνιση.
Καταλαβαίνω απόλυτα γιατί αυτό το σχόλιο είχε μια «διφορούμενη» επίδραση πάνω σου. Και εμένα μου το έχουν κάνει αυτό ή στην πιο απλή εκδοχή κορνάρουν αλλά όταν είμαι καλά με εκνευρίζει αυτό και λέω «ε ρε κάτι αγ..ιες». Ή απλά βρίζω από μέσα μου για την κατάντια των ανθρώπων του σήμερα και πως έχει καταλήξει το σύγχρονο «φλερτ». Ωστόσο αν δεν είμαι καλά και προκύψει κάτι τέτοιο μπορεί να μου φτιάξει την διάθεση. Όχι να απογειωθώ σε κλάσματα δευτερολέπτου αλλά σίγουρα θα νιώσω ελαφρώς καλύτερα.