Καλημέρα, Μαρκέλα. Το ουσιαστικό είναι να ξεκαθαρίσει εκείνος τι είδους σχέση θέλει να έχει με την Αννα, κι εκείνη το ίδιο από την πλευρά της. Ολα τα υπόλοιπα βρίσκονται στην πορεία...
Printable View
Καλημέρα Νικόλα,
ίσως είμαι επηρεασμένη απ' τον ξυλοδαρμό της και απ' το χέρι της που ακόμα την πονάει όπως είχε πει, όταν τελευταία πήγε να πάρει τα πράγματά της..
Πιστεύω, ότι το θέμα του παιδιού, μπροστά στα μεταξύ τους θέματα, είναι δευτερεύον. Και βέβαια χρειάζεται δουλειά κι απ' την μεριά της Άννας.. :)
Μην το λες όμως αυτό, γιατί το σπίτι που αναφέρεσαι είναι το πρώην σπίτι του άντρα σου. Λέγοντάς το, αυτόν ακυρώνεις και κατά συνέπεια κι εσένα την ίδια που τον διάλεξες για σύντροφο και πιθανό πατέρα του δικού σου παιδιού. Οπότε αν έχει μεγαλώσει το ένα του παιδί με αυτόν τον τρόπο, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι ένα πιθανό δεύτερο παιδί θα το μεγαλώσει με διαφορετικό? Ο άνθρωπος δεν αλλάζει...
Μιλάς για ένα εξάχρονο? Σκέψου να περάσει εφηβεία...
Πρώτον, εσύ το επέλεξες να μπεις σε μία τέτοια σχέση και δεύτερον προφανώς θα αγαπάς το παιδί του άντρα σου, όπως κι αν είναι, διότι αγαπάς τον άντρα σου και αυτά τα 2 πάνε πακέτο.
Ε ναι, μάνα είναι μόνο μία δεν λένε?
Δεν πρέπει, θέλεις να συμβιώνεις. Κάνω λάθος?
Μα είναι δυνατόν να μην θέλετε να μοιράζεστε τις στιγμές του παιδιού? Πιστεύω ότι θα σας κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Και θα συνηθίσει και το παιδί και προφανώς θα σε βλέπει πάντα σαν ξένη.
Κι εγώ διαφωνώ σε αυτό. Το παιδί απλά έρχεται. Το αν το ζευγάρι ενωθεί ή χωρίσει εξαρτάται από το ζευγάρι. Αν ίσχυε αυτό, ο δικός σου δεν θα είχε χωρίσει...
Κι εγώ σου εύχομαι όλα να παν καλά, αλλά προσπάθησε να δεις τα πράγματα λίγο πιο σφαιρικά και πιο ψύχραιμα. Κοίτα πάνω από όλα τι θέλεις εσύ και τι υποχωρήσεις είσαι διατεθειμένη πλέον να κάνεις...
Μαρκέλα μου έτσι είναι, εκείνος οφείλει να βάλει τα θεμέλια για μια σωστή σχέση, να ξεκαθαρίσει μέσα του τι σημαίνει η άννα για αυτόν, άσχετα αν θα προχωρήσουν σε κάποιου είδους δέσμευση. Αν δεν λυθουν κάποια θέματα συμπεριφοράς σοβαρότατα που μας προανέφερε η Αννα, δεν μπορουμε να μιλάμε για το παιδί. Αυτο θα γίνει σ' ενα δεύτερο στάδιο, το πρώτο στάδιο είναι να τα βρουν ουσιαστικά μεταξύ τους. Και αν δεν υπάρχει σεβασμός στη σχέση δεν μπορούμε να μιλάμε για ουσία.
και σαφέστατα συμφωνώ και με την Kuxu
Μαρκέλα, έχω κι εγώ ένα θέμα με τη βία. Τη θεωρώ απαράδεκτη, αλλά προσπάθησα να αποφύγω τους αφορισμούς. Η Αννα, σαν άμεσα εμπλεκόμενη θα το αξιολογήσει και αυτό μέσα στη γενική εικόνα που έχει γι αυτό τον άνθρωπο. Εμεί οι υπόλοιποι της το επισημάναμε όσο πιό ψύχραιμα μπορούσαμε...
χιλια ευχαριστω για το χρονο σας και παλι..
θελω να πω καποια πραγματα πιο ολοκληρωμενα για να καταλαβετε ισως ακομα καλυτερα..
απο την αρχη της σχεσης πριν δυο χρονια εγω ημουν η πρωτη που εφοσον ηθελα αυτον ανθρωπο στη ζωη μου εκανα κινησεις για να γνωρισω το παιδι του τους καλεσα σε δραστηριοτητες για παιδια εκει τη γνωρισα πρωτη φορα και ας ηταν απομακρη απο τοτε μεχρι σημερα..
εγω ολον τον καιρο εκανα οτι θα εκανα και με ενα δικο μου παιδι τα παντα δηλαδη μαγειρευαμε, της εμαθα να γραφει να ζωγραφιζει να κανει κατασκευες, βολτες στη φυση, οτι μπορουσα, χωρις να εχω ξαναζησει κατι παρομοιο και χωρις ιχνος αντιπαθειας απο πλευρας μου..
ο αντρας μου μου εχει πει οτι η μητερα της δεν ασχολιοταν μαζι της ουτε καν μαγειρεμα ή δουλειες του σπιτιου και γιαυτο χωρισε..
επισης δεν τον αφηνε να διαπαιδαγωγει το παιδι οπως εκεινος πιστευε, τον ειχε περιορισμενο με αποτελεσμα να μην μπορει πλεον να αντεξει την κατασταση αυτη!!
απο την αλλη εγω εφτασα σε ενα σημειο να αισθανομαι ξενη και οτι δεν με θελανε στην μεταξυ τους σχεση..
δεν αντεχετε παιδια αυτο ειναι πολυ σκληρο και ψυχοφθορο!!
οσον αφορα στο τωρα, εγω βλεπω εναν πολυ διαφορετικο ανθρωπο μετα τη μια βδομαδα χωρισμου μας εχουμε επικοινωνια καθημερινα και βλεπω οτι εχει μετανοιωσει που μου εκανε πολλα και θα κανει οτι μπορει οπως λεει για να ειμαστε καλα και μαζι στο μελλον..
πρωτη φορα μου μιλησε για δικη μας οικογενεινεια, για τα παιδια που θελει να κανουμε, για το σπιτι που θελει να μετακομισουμε και γενικα κανει ονειρα..
εγω αυτο δεν το ειχα ξαναζησει μαζι του..
αυτα που σκεφτομαι ειναι ομως πολλα..
κυριως ομως αναρωτιεμαι αν πραγματικα εχει αλλαξει και ειμαι και εγω προτεραιοτητα στη ζωη του εκτως απο το παιδι..
δεν ξερω πως να το χειριστω πως να καταλαβω αν θα ειμαστε καλα!
δε θελω να ξαναζησουμε ολοι μαζι και να αντιμετωπισω παλι ολα αυτα που εγιναν στο παρελθον..
ποιος ειναι ο πιο ασφαλης τροπος για να δω την αλλαγη του και στην πραξη γιατι δε θελω να αρκεστω μονο στα λογια και να φτασω στο σημειο να ξαναχωρισω!!
και κατι ακομα το να βλεπει το παιδι του εξω δεν ειναι απαραιτητα κακο εφοσον καταλειξουμε οτι δεν μπορουμε να συνηπαρχουμε σε ενα σπιτι ολοι μαζι, γιατι και εγω ανθρωπος ειμαι και οση υπομονη και αν κανω θελω να νοιωθω αγαπη πλεον εχω ταλαιπωρηθει πολυ και με το γαμο μου ποσο ακομα?
δεν μπορω να ζω σε ενα σπιτι που δεν με θελουνε και μου το δειχνουν ειδικα το παιδι που εχω κανει τα παντα για να ειναι καλα.. θελω και για μενα πλεον ομως να ειμαι καλα και να ζω τη ζωη μου και οχι τα προβληματα του παιδιου και των γονιων του που εχουν τυψεις..
μονο προβληματα αντιμετωπιζα και μην τυχον και γινει κατι και πληγωθει το παιδι και στην ουσια μονο εγω πληγωνομουν απο την σταση και των δυο τους γιατι μεταξυ τους μια χαρα ειναι δεν εχουν θεματα.. ειναι οικογενεια και εγω τι??
Αννα σίγουρα το θέμα κατέληξε άσχημα κυρίως από δικους τους λανθασμένους χειρισμους.
Νομίζω ότι βιαστηκατε σε κάποια πράγματα. Πρώτα εδραιώνεται μια καλή σχέση ανάμεσα στο ζευγάρι όπου είναι ξεκάθαρο τι θέλει ο ένας από τον άλλο και από τη ζωή του και έπειτα γίνεται η γνωριμία με το παιδί, συγκατοικηση μαζί του κτλ.
Από τη στιγμή που ο σύντροφος σου δεν μένει μονιμα με το παιδί και δεν επιθυμούσε ή φοβόταν κάποια περαιτέρω δέσμευση μαζι σου, όφειλε να μην σας φέρει σε τόσο κοντινή επαφή. Θα μπορούσε να την βλέπει έξω ή να την φέρνει σπίτι όταν εσύ δεν είσαι. Και η επαφή να γινόταν σταδιακά και με πολύ προσοχή.
Έχεις κάθε δίκιο αυτή τη στιγμή να αμφιβάλλεις. Οπότε αν αποφασίσετε να είστε μαζι δοκιμάστε οι δυο σας και μονοι την σχέση σας σε πρώτη φάση. Αυτο απαιτεί αμοιβαίες υποχωρήσεις όμως. Ισως το να μην συγκατοικήσετε σε πρώτη φάση?
Δεν είναι δυνατόν πάντως να μην παίρνει το παιδί στο σπίτι του. Θα δημιουργηθεί ακομα μεγαλύτερη εχθρικότητα από την πλευρά της γιατι θα αισθανθεί αποκλεισμένη.
Καθήστε και συζητηστε ηρεμα για το τι θελει ο καθένας και πως μπορει να το υποστηρίξει.Σε πρώτη φάση θέματα που έχουν να κάνουν με εσάς τους δυο. Πιστευεις ότι μπορεις να ξεπεράσεις κάποια πράγματα που σε πληγωσαν (βιαιες συμπεριφορές, προσβολες κτλ)?
Δικους του εννοούσα παραπανω , για να μην παρεξηγηθώ
Και επειδη έριξα εκ νεου μια ματιά στα αρχικά ποστ σου, φροντισε λιγο τον εαυτο σου. Συνέδεσες υπερβολικά την ζωη σου μαζί του. Ξέκοψες από τις φίλες σου, σκεφτεστε για κοινή δουλειά, δεν είναι τα πάντα ο ερωτικος μας σύντροφος στη ζωή μας Άννα. Δεν γινεται να εξαρτιομαστε έτσι απο κανέναν και να μην έχουμε προσωπική ζωή για να καθησυχάσουμε τις παράλογες ζήλειες και τις ανασφάλειες του.
Τον έκανες το κέντρο του κοσμου σου και όλα γυρω απ' αυτον γυρίζουν. Εσυ που είσαι σ' ολα αυτά? Και πραγματικα πιστεύεις ότι μπορούν ν' αλλάξουν?
Είμαι της άποψης, ότι ακόμα κι αν η άλλη πλευρά δεν θέλει να πάρει καθοδήγηση.. η Άννα καλό θα ήταν
για όσα έχουν προηγηθεί σ' αυτήν την σχέση, ν' απευθυνθεί σε κάποιο σύμβουλο.., για να δει και λίγο απ'
έξω το πρόβλημα, περισσότερο δηλ. με την λογική και λιγότερο με το συναίσθημα. Μάλλον είπε κιόλας
ότι θα το έκανε.. γιατί σίγουρα το να δούμε εναλλακτικές.. και να πάρουμε απαντήσεις.. είναι ό,τι το καλύτερο!
Ευτυχώς, υπάρχουν και οι δωρεάν επιλογές.. για να δει κάποιος και ν' αντιμετωπίσει, οτιδήποτε τον απασχολεί! :)
επειδη δε θελω να ειμαι αδικη, και εκεινος αφησε τη δουλεια του για να κανουμε κατι και να ειμαστε μαζι σε καποια αλλη δουλεια και οντως το δοκιμασαμε με για αρχη δουλοντας σε ξενη δουλεια..
και με τους φιλους του δεν εβγαινε γιατι ηθελε να ειμαστε μαζι θελαμε τα ιδια πραγματα ταιριαζαμε σε αυτο ισως γιατι ηταν αρχη ακομα και δεν ειχαμε αναγξη τους φιλους τοτε..
σιγουρα δε θελω ουτε εγω να συγκατοικησουμε αρχικα και ειδικα με το παιδι γιατι φοβαμαι να ξαναζησω ολα εκεινα που σαν κακο ονειρο τα περνουσα τοτε..
αλλα ποσο διαστημα θα πρεπει να ειμαστε ετσι σε αποσταση και απλα να βλεπομαστε καποιες φορες και να μιλαμε στο τηλεφωνο μονο?
ισως εγω δεν ξεπερασω ποτε τις φοβιες μου παντα θα θυμαμαι οσα ειχαν συμβει και θα ποναω..
και πλεον εχω συνδιασει τις ασχημες συμπεριφορες του ειδικα οταν ερχοταν στο σπιτι το παιδι, με εκανε να μην θελω να ξαναειμαστε ολοι μαζι..
εκεινον τον θελω στη ζωη μου μου λειπει τον αγαπαω τον νοιαζομαι αλλα δεν ξερω τι πρεπει να γινει για να ειμαι σιγουρη οτι θα ειμαστε καλυτερα απο πριν
Αννα οταν μιλησα για προσωπική ζωή δεν αναφέρομαι μονο σε σένα. Κανένας δεν πρέπει να εγκαταλείψει τα πάντα για χάρη κάποιου άλλου.Δεν είναι αγάπη αυτό. Αγάπη είναι να σέβεσαι και να δίνεις χώρο. Αν δεν δίνεις χώρο η σχέση αργά ή γρήγορα θα γίνει θηλιά.
Και είναι λάθος να απομακρύνεσαι από τους φίλους σου επειδή σε μια περιοδο της ζωής σου δεν τους έχεις ανάγκη. Δεν είναι για αυτό οι φίλοι κορίτσι μου. Και κάποια στιγμή δικαίως που θα τους έχεις ανάγκη, δεν θα τους βρίσκεις.
Εν πάσει περιπτώσει εσύ θα δεις τι μπορεις ν' αντέξεις και τι όχι.
Όσο για το πως και με ποιες συνθήκες θα είστε από εδώ και πέρα οι δυο σας θα το καθορίσετε με τους όρους που εσεις θέλετε. Θα σε συμβουλευα απλά να είναι ισότιμοι .
Θα μπορούσες αρχικά να πηγαίνεις κάποιες φορές σπίτι του, να περνάτε χρονο μαζί, τα σαββατοκύριακο που δεν έχει την κόρη του, μέχρι να δειτε τι πραγματικά θελετε και μπορείτε.
...συμφωνώ με όσα σου έγραψε η φρύνη...
άννα, πρεπει να δεις με ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικό μάτι το παιδί του αν θες να έχετε πορεία μαζί. Είναι κομμάτι του και δεν έχει σχέση η αγάπη του στο παιδί με αυτή που έχει σε σένα.
Πρέπει να σταματήσεις να το αντιμετωπίζεις σαν ενήλικα-ανταγωνιστή και να δεις την πραγματική του διάσταση.
Επίσης, όταν αναθέτουμε στον σύντροφο (και αυτός επίσης) όλους τους ρόλους: συντροφου/φιλου/οικογενειας/επαγγελμα, ο δρόμος είναι πάντα ο ίδιος: μπουκώνουν και οι δύο στη σχέση και εκεί έρχεται η αναπόφευκτη ρήξη.
Είναι πολύ όμορφο να θέλετε να παίρνετε και να δίνετε τόσα ο ένας στον άλλο, αλλά ποτέ δεν έχει διαρκεια κάτι τόσο εξοντωτικό...:)
ειναι αρκετα καποια σαββατοκυριακα που θα περναμε δλδ μαζι για αρχη λετε και μετα θα δουμε τι θαγινει?
και με το παιδι δεν θα πρεπει λογικα να εχω επαφη για πολυ καιρο ακομα..
μεχρι τουλαχιστον να ειμαστε καλα εμεις πρωτα σωστα?
θελω να πιστευω οτι θα δω οντως καποια στιγμη το παιδι οχι σαν προβλημα αλλα σαν κατασταση που υπαρχει και πρεπει να αντιμετωπισω και να προσπαθησω να κανω περα τις φοβιες μου για οσα εζησα..
θελω να ξεκινησω ψυχαναλυση μου ειπες μαρκελα οτι υπαρχουν και λυσεις δωρεαν? γιατι αυτην την περιοδο δεν υπαρχουν χρηματα και δεν ξερω καν αν θα βρω δουλεια αμεσα!
που μπορω να απευθυνθω
Άννα μου,
σίγουρα κι αυτή η περίοδος είναι δύσκολη για όλους, όμως μπορείς να κοιτάξεις για τα Κέντρα Ψυχικής Υγείας στην πρώτη μπάρα,
κάτω απ' το λογότυπο του φόρουμ, Ψυχολογία για όλους, αλλά και στην Ενότητα Γενικά και στο πρώτο θέμα Δωρεάν υποστήριξη.
Εκεί, υπάρχουν διάφοροι οργανισμοί και φορείς, που παρέχουν συμβουλευτική και ψυχολογική υποστήριξη.
στην πολη που ζω τωρα απο οσο εψαξα εκει που μου ειπες δεν υπαρχει κανενας φορεας και για να πηγαινω σε καποια αλλη κοντινη πολη ειναι δυσκολο για οικονομικους λογους...
το εψαξα ακομα και τηλεφωνικα αλλα και εκει θελουν χρηματα..
αν γνωριζει καποιο μελος για δωρεαν τηλεφωνικη ψυχολογικη υποστηριξη παρακαλω να με ενημερωσει μου ειναι σιγουρα απαραιτητο να παρω βοηθεια για να μπορεσω να σταθω στα ποδια μου και να μην ξανακανω τα ιδια λαθη
καλά κάνεις και βάζεις όρια, γιατί την προηγούμενη φορά μάλλον παρα προσπάθησες και κάηκες ψυχολογικά από την συμπεριφορά του εφόσον σε απομόνωνε λόγω πεποιθήσεων.Quote:
ειναι αρκετα καποια σαββατοκυριακα που θα περναμε δλδ μαζι για αρχη λετε και μετα θα δουμε τι θαγινει?
και με το παιδι δεν θα πρεπει λογικα να εχω επαφη για πολυ καιρο ακομα..
μεχρι τουλαχιστον να ειμαστε καλα εμεις πρωτα σωστα?
θελω να πιστευω οτι θα δω οντως καποια στιγμη το παιδι οχι σαν προβλημα αλλα σαν κατασταση που υπαρχει και πρεπει να αντιμετωπισω και να προσπαθησω να κανω περα τις φοβιες μου για οσα εζησα..
Φυσικά ξέρεις ότι η σχέση του με την κόρη του δεν θα αλλάξει ποτέ και σε αυτήν την σχέση των δύο θα είσαι πάντα το τρίτο πρόσωπο. Μαμά έχει, μπαμπά άρα δεν σε νοιάζει και εφόσον και δεν μένει μαζί σας, δεν νομίζω οτι στην ουσία της κάνει καμία διαφορά αν σε βλέπει ή όχι. Καλό είναι φυσικά να σε βλέπει και να αποδέχεται από νωρίς καταστάσεις, αλλά από την άλλη αυτό να γίνεται χωρίς θύματα από καμία πλευρά, διαφορετικά δεν έχει νόημα.
Νομίζω οτι καλά το πας, δημιούργησε όρια και βάλε τους δικούς σου κανόνες, μην καταπιέζεσαι να αποδέχεσαι καταστάσεις που δεν αντέχεις γιατί τότε το πρόβλημα θα το βρεις μπροστά σου, άρα χρειάζεται και αυτός να ξέρει τι αντέχεις και τι όχι για να μπορεί να εκτιμήσει και ο ίδιος αν μπορείτε μαζί ή δεν μπορείτε. Έτσι μόνο θα δεις όχι μόνο τι εννοεί αλλά και πως ο ίδιος είναι έτοιμος να κάνει υποχωρήσεις (όχι σε σχέση με το παιδί- υποχωρήσεις απέναντι σου, που σημαίνουν και αλλαγή).Quote:
δεν ξερω πως να το χειριστω πως να καταλαβω αν θα ειμαστε καλα!
δε θελω να ξαναζησουμε ολοι μαζι και να αντιμετωπισω παλι ολα αυτα που εγιναν στο παρελθον..
ποιος ειναι ο πιο ασφαλης τροπος για να δω την αλλαγη του και στην πραξη γιατι δε θελω να αρκεστω μονο στα λογια και να φτασω στο σημειο να ξαναχωρισω!!
Εγώ να σου πω την αλήθεια δεν καταλαβαίνω τι θες μαζί του ακριβώς...δεν είμαι σίγουρη αν αγαπάς αυτόν για αυτό που είναι και με τα προβλήματα που ακόμα μπορεί να έχει ή από την πολύ αρχή της σχέσης ακόμα προσπάθησες - να καλύψεις τις δικές σου ανάγκες για οικογένεια - και ακόμα το κάνεις χωρίς στην ουσία να σε ενδιαφέρει αν αυτό το άτομο μπορεί, είναι όντως σε θέση ψυχολογικά και συναισθηματικά να στο προσφέρει, άρα και πάλι δεν βλέπεις αυτόν, βλέπεις εσένα και όλα όσα πάνε κόντρα στις δικές σου ανάγκες, τα αφορίζεις.
Από τη στιγμή που είστε και πάλι μαζί όλα αυτά που λες και εκφράζεις εδώ θα πρέπει να τα εκφράζεις σε εκείνον και από κοινού να βρείτε την άκρη. Αν μπορεί να σεβαστεί τις δικές σου ανάγκες (γιατί αυτές σε μονοπωλούν αυτή την περίοδο) αυτό θα είναι και μία καλή απόδειξη, οτι σε νοιάζεται και μπορεί να σκεφτεί και αυτός έξω από τον εαυτό του.
Αν δεν μπορεί να τα αποδεχτεί τα όσα λες και θες, αυτό σημαίνει problem...
και πως να μην υπαρχουν θυματα? εφοσον εγω θα ειμαι αυτη που παντα θα πρεπει να δεχομαι τη συμπεριφορα του παιδιου και μαλιστα χωρις να διαμαρτηρωμαι..
και ποσο να κανω υπομονη αν παντα θα ειμαι η τριτη στη σχεση τους?
αδιεξοδη σχεση και ειναι κριμα ειλικρινα ετσι νοιωθω
πιστεύεις ή πίστεψες ποτέ οτι σε μία σχέση κόρης-πατέρα θα είσαι σε πρώτη θέση; από την αρχή αυτό δεν είναι αυτονόητο, αν κάνεις παιδιά μαζί του και χωρίσετε τι θα πεις στα παιδιά σου για τον πατέρας τους αν αυτός βάλει μία άλλη γυναίκα πάνω από αυτά;
αν δεν μπορείς να το δεχτείς, ναι είναι αδιέξοδο, χρειάζεσαι έναν άλλον άντρα ελεύθερο από δεσμεύσεις...
τι να πω ισως απλα δε θελω να το πιστεψω γιατι ταιριαζουμε σε τοσα πολλα..
και δυο χρονια μαζι συνεχεια..
αν ειχαμε δικα μας παιδια θα ηταν πολυ φυσιολογικο να αποδεχτω οτι ειμαι σε δευτερη μοιρα..
τωρα ειναι δυσκολο γιατι ειναι το παιδι που εκανε με μια αλλη γυναικα
και οσο το συνειδητοποιω οτι δεν μπορουμε να συνηπαρξουμε ξανα ολοι μαζι για να μην υποφερω ξανα και ξανα ποναω που πρεπει να διαλεξω να σωσω ψυχικη μου ηρεμια χανοντας απο τη ζωη μου αυτον
τον αγαπησα και πιστευω και εκεινος!! το βλεπω συνεχεια σε οτι και αν κανει..
ακομα και αυτες τις μερες που εχει το παιδι σπιτι ειπε να ερθει να με δει αυριο και να την αφησει στη γιαγια της..
δεν ξερω δεν μπορω να τον βγαλω ετσι ευκολα απο τη ζωη μου
δεν ζητησα ποτε να με βαλει πανω απο το παιδι του
ηθελα απλα να με αγαπαει το ιδιο και μου ελεγε οτι σας αγαπαω και τις δυο το ιδιο
δεν ξερω κατα ποσο ηταν αληθεια αυτο ουτε θελω να συκρινω τις διαφορετικες μορφες της αγαπης
ο καθε αντρας αγαπαει το παιδι του αλλα και τη γυναικα του δεν υπαρχει μονο το παιδι στη ζωη εκινη καποια στιγμη θα μεγαλωσει και θα κανει τη ζωη της ενω με τη γυναικα που επιλεγεις να ζεις μαζι της ειναι συνοδηπορος ισως και για μια ζωη
εγω ξερει πολυ καλα οτι τον αγαπησα για αυτο που ειναι και τα θεματα που εχει τα κατανοησα και τα αποδεχτηκα ολα
αλλα με τα τοσα που εχουν συμβει αισθανομαι οτι πρεπει και εγω να προφυλαξω τον εαυτο μου και να καταλαβει και εκεινος οπως του λεω οτι εφοσον θελουμε και οι δυο να δωσουμε μια ακομα ευκαιρια στη σχεση μας ισως θα χρειαστει να μην ερθω σε επαφη με το παιδι του για πολυ καιρο μεχρι και εγω να ειμαι ετοιμη και να βγαλω απο το μυαλο ολα τα ασχημα που συνοδευαν την παρουσια της στο σπιτι
μου προτεινε και ο ιδιος να την βλεπει εκτως σπιτιου εφοσον θα ειμαστε ολοι καλυτερα ετσι
αυτο απο τη στιγμη που θα πουμε οτι μενουμε και παλι μαζι οχι ακομα
Άννα, αν θες ρίξε μια ματιά στα Προσωπικά Μηνύματα.
Άννα ήθελα να σου πω ακόμα, ότι θα μπορούσες αρχικά ν' απευθυνθείς στην κοινωνική λειτουργό του δήμου της περιοχής σου.. Σε πρώτη φάση λοιπόν, κουβεντιάζεις μαζί της για το πρόβλημα
που σ' απασχολεί και στη συνέχεια εκείνη, αξιολογεί την κατάσταση και ανάλογα σε κατευθύνει στο κατάλληλο ειδικό. Νομίζω, ότι είναι κι η μόνη που μπορεί να σε καθοδηγήσει σωστά στο
τι χρειάζεται περισσότερο να κάνεις. Απ' όσο τουλάχιστον γνωρίζω κάπως έτσι λειτουργούν και τα κέντρα ψυχικής υγείας.. δηλ. πρώτα σε βλέπει η κοινωνική λειτουργός του κέντρου..
ευχαριστω πολυ σας εχω απαντησει με πμ
Άννα, δεν νομίζω ότι είναι δίκαιο ούτε για σένα, ούτε για εκείνον, ούτε για το παιδί να συνεχίσετε μαζί.
Εφόσον νιώθεις έτσι, φύγε και ψάξε κάποιον ελεύθερο και χωρίς παιδιά.
Αφού βλέπεις ότι δεν το αντέχεις και ότι δεν θα αλλάξεις, και αφού ούτε εκείνος δεν θα αλλάξει προφανώς, γιατί πατέρας είναι, και αφού με την συμπεριφορά σας απομακρύνετε στην ουσία το παιδί, τα πράγματα θα γίνουν μόνο χειρότερα. Γνώμη μου.
Άννα μου, εκεί κάνεις λάθος και χάνεις το ΄δικιο σου.
Πρέπει να το δουλέψεις μέσα σου αυτό με το παιδί, (και μακάρι να πας σε ειδικό).
Στο είπα και παραπάνω: δεν είναι ανταγωνίστρια σου η μικρή και δεν συγκρίνονται οι αγάπες αυτές μεταξύ τους.
Πχ σκέψου αν έχεις αδέλφια: αγαπάς πιο πολύ τον/την αδελφό/η σου από το φίλο σου?
ναι αγαπαω πιο πολυ την αδερφη μου απο τη φιλη μου..
γιατι αν χρειαζοταν την ιδια στιγμη οποιαδηποτε βοηθεια μου καποια απο τις δυο, στην αδερφη μου θα την εδινα πρωτα σιγουρα
και τους δυο αλλα η αδερφη μου δεν εκανε ποτε κατι να με πληγωσει γιατι με αγαπαει και εκεινη ετσι το αντιλαμβανομαι εγω
ενω απο εκεινον εχω βιωσει σκληρες στιγμες
Άννα μου, με αυτό το παράδειγμα ήθελα να σου δώσω να καταλάβεις το εξής: αγαπάς την αδελφή σου, αλλά αγαπάς και τον συντροφό σου.
Αυτές οι δύο αγάπες είναι εντελώς ξεχωριστές μεταξύ τους και ενώ μπορεί να βρίσκονται στην ίδια βαθμίδα να μην έχουν σχέση η μία με την άλλη.
Το ίδιο συμβαίνει και με το παιδί του: δεν μπορεί να βάλει σε ζυγαριά την πατρική αγάπη, με την αγάπη της συντρόφου του
Είναι δυο διαφορετικά πράγματα και γι αυτό σου λέω να τα διαχωρίσεις στο μυαλό σου ώστε να μην πέφτεις στην παγίδα ποιον αγαπά πιο πολύ....
το καταλαβαινω αυτο που λες εξαλου ακομα και οι γονεις μας και οι φιλοι και συγγενεις παιρνουν διαφορετικο κομματι απο την αγαπη μας
αλλα η αγαπη πρεπει να φαινετε οχι να τη μαντευουμε..
και εγω ειμαι πολυ καχυποπτη σχετικα με την αγαπη του για μενα..
ισως να αλλαξε και να με θελει αλλα πλεον πρεπει να κανει κατι για να μου το αποδειξει οχι κανοντας ενα παιδι μαζι μου..
να βρει τροπους να με κανει να ειμαια σιγουρη για τον ποιον εχω διπλα μου..
δε θελω ξανα λαθη στη ζωη μου δε θελω να με πατανε συνεχεια..
και αν ειναι να ταπεινωνομαι τοσο σε καθε σχεση καλυτερα να ειμαι μονη μου για οσο χρειαστει
Τα λάθη δεν μπορούμε να τ' αποφύγουμε, γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς μέσα απ' αυτά μαθαίνουμε κι ο άλλος θα μας πατάει μόνο αν εμείς του το
επιτρέπουμε και καλά κάνεις που αμφισβητείς πλέον τα αισθήματά του για σένα, γιατί αυτό που έχει σημασία, δεν είναι η όποια στάση σου απέναντι
στο παιδί του, γιατί ακόμα και γι' αυτή σου τη στάση, τελικά εκείνος ευθύνεται!
Κατάφερε δηλ., τη στιγμή που ξεκίνησες με τις καλύτερες προθέσεις, δηλ. ακόμα και να υποκαταστήσεις, όταν κι αν χρειαζόταν το ρόλο της μάνας, να σε ακυρώσει
και παρουσία της και στην συνέχεια, επιπλέον να σε γεμίσει κι ενοχές, ότι φερόσουν δήθεν ανταγωνιστικά! Αφού μόνος του σαμποτάρει τη σχέση σου με το παιδί του!
Όταν κάποιος μας αγαπάει, το νιώθουμε και το βλέπουμε. Όταν αρχίζουμε και αμφιβάλλουμε, συνήθως δεν υπάρχει αγάπη.
εχει αρχισει και κανει πολλα βηματα και μου δειχνει οσα δεν μου εδειχνε τοσον καιρο.. αλλα ειπα οτι θελω χρονο και απο δω και περα σιγα σιγα δεν θελω αποτομα να γινετε τιποτα..
και αν ειναι να ειμαστε μαζι και καλα γιατι οντως παρολα τα λαθη περναμε καλα οταν ειμαστε μαζι ας ερθει απο μονο του..
απο τοτε που αρχισα να γραφω εδω στο φορουμ αυτα που με απασχολουν εχω γινει αλλος ανθρωπος, εχω σταθει στα ποδια μου, δεν περιμενω απο καποιον να με γεμισει αρχισα και προσπαθω να κανω πραγματα απο μονη μου για μενα και για να γεμιζω το χρονο μου..
και το βασικοτερο λεω μεσα μου πως οσο και αν αγαπας αυτον τον ανθρωπο, αν δεν εντεχεις να εισαι μαζι του λογω των θεματων πχ του παδιου, δε σημαινει οτι δε θα ταιριαξεις με καποιον αλλο..
και πιστευω πλεον στον εαυτο μου και οτι μπορω οτι και αν γινει να το διαχειριστω με λογιικη
δεν ξερετε η παρεα σας εδω ποσο καλο μου εχει κανει μεσα σε μια δυο βδομαδες ενοιωσα παλι ανθρωπος!!
Η αγάπη είναι σίγουρα απαραίτητη προϋπόθεση.
Αλλά, πολλές φορές, μόνο η αγάπη δεν φτάνει για να ζήσουν μαζί αρμονικά δύο άνθρωποι.
Είναι πολύ βασικό να έχουν κοινούς στόχους και αξίες και πάνω απ' όλα να είναι ειλικρινείς μεταξύ τους.
Είναι καλό που μπορείς πλέον και βλέπεις τα πράγματα ξεκάθαρα και στηρίζεσαι περισσότερο στον εαυτό σου.
Και πολύ σωστά δεν περιμένεις από κάποιον άλλον να γεμίσει την ζωή σου και τον χρόνο σου.
Όσο πιο αυτάρκεις είμαστε, τόσο πιο σωστές είναι οι επιλογές μας. Και τόσο λιγότερες οι "εκπτώσεις" και οι συμβιβασμοί.
απο την Κυριακη δεν μιλησαμε ξανα του εστειλα ενα μνμ στο κινητο και του εγραψα τελειωσαμε, γιατι με εκανε να χασω την υπομονη μου ειχα πει θα ερθει να με δει, μετα μου ειπε κανονισε να δει τους δικους του, τελος παντων καταλειξαμε να μη μηλαμε μετα απο το μνμ που του εστειλα..
αυριο ομως εχει τα γεννεθλια του, και δεν ξερω τι πρεπει να κανω..
σκεφτομαι να του στειλω ενα μνμ αργα το βραδυ τυπικο δλδ ''χρονια πολλα με υγεια παντα'' και θα φανει τι θα γινει, αν με παρει τηλ μετα δλδ
θα κανω καλα ή οχι αραγε?