Πως αλλαξε(και αλλαζει) η ζωή μας μετά την επέμβαση!

Tο τελευταίο καιρό νιώθω το ενδιαφέρον από γυναίκες πολύ έντονα, όπως δε το είχα νιώσει ποτέ μέχρι τώρα στη ζωή μου. Δεν είμαι σε φάση να κάνω κάτι σοβαρό για άλλους δικούς μου λόγους αλλά αν έλεγα οτι δε μου φτιάχνει τη διάθεση θα ήταν μεγάλο ψέμα, ωραίο αίσθημα...

Επίσης είδα σήμερα άτομα που είχα να δώ περίπου 2-3 μήνες δηλ. χονδρικά 10-12 κιλά πάνω και μου είπαν οτι η αλλαγή είναι εντυπωσιακή... ε εγώ αυτή τη διαφορά πλέον δε την αντιλαμβάνομαι ούτε σε φωτογραφίες, λες και το μυαλό μου είναι κολλημένο στη παλιά μου εικόνα. Τεσπά... σιγά σιγά αυτά θα φτιάξουν θεωρώ.

Κρίμα βρε συ Φίλιππε που δεν την αντιλαμβάνεσαι την αλλαγή, χάνεις ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της μεταμόρφωσής μας που είναι η χαρά...Χτύπησες το 8αράκι, έχεις χάσει ένα σκασμό κιλά, ακούς όμορφα σχόλια, τραβάς το ενδιαφέρον των γυναικών! ʼσε ελεύθερη τη σκέψη και ό,τι σε κρατάει πίσω και δες πραγματικά τι καταπληκτικό σου έχει συμβεί! Το αξίζεις όσο δεν παίρνει!

Φίλλιπε προσωπικά σε νιώθω, είναι δύσκολο να συνηθίσεις την νέα σου εικόνα ειδικά όταν έχεις χάσει τόσα πολλά κιλά, θέλει μπόλικο χρόνο για να συνηθίσεις και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Μην ανησυχείς θα το χαρείς κάποια στιγμή και πάρα πολύ μάλιστα! Προς το παρόν πιστεύω ότι είσαι αρκετά αυστηρός ακόμη με τον εαυτό σου γιατί θέλεις να πραγματοποιήσεις τον στόχο σου και δεν θέλεις να χαλαρώσεις και αυτό είναι λογικό. Είναι ένα περίεργο πράγμα, όταν είσαι παχύσαρκος για πολύ καιρό είσαι ολίγον αόρατος, και έχεις συνηθίσει ο κόσμος να στρέφει το βλέμμα του αλλού ή να μην σου δίνει και πολύ σημασία. Όταν μετά από καιρό χάσεις πάρα πολλά κιλά μετά νιώθεις κάπως εκτεθειμένος γιατί πλέον δεν είσαι απαρατήρητος. Ο κόσμος σε βλέπει διαφορετικά, σου φέρεται διαφορετικά το άλλο φύλλο σε αντιμετωπίζει διαφορετικά και ξαφνικά νιώθεις μία προσοχή επάνω σου και σε πιάνουν ντροπές και μία ανασφάλεια, σαν να έχεις χάσει την πανοπλία προστασίας σου. Εγώ προσωπικά το ένιωσα αυτό όταν είχα χάσει πάρα πολλά κιλά με διατροφή και γυμναστήριο, αλλά προσαρμόστηκα σχετικά γρήγορα. Με βοήθησαν πολύ και οι φίλοι μου στο να αποδεχτώ την νέα μου εικόνα και να την συνηθίσω. Να φανταστείτε όταν πήγαινα στην αρχή για να πάρω ρούχα έπαιρνα μεγαλύτερα νούμερα και κάποια ρούχα άμα δεν μου τα έδινε η φίλη μου στο χέρι να τα δοκιμάσω ούτε που θα περνούσε από το μυαλό μου τα πάρω μόνη μου, θεωρούσα ότι απλά δεν ήμουν αρκετά αδύνατη για να βάλω! Δεν είναι εύκολο παρόλο που το περιμένεις και το λαχταράς όσο τίποτα άλλο. Θέλει το χρόνο του.

4,5 μήνες μετά την επέμβαση και 30 κιλά μείον έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα. Μπορώ και περπατάω πολύ περισσότερο χωρίς να υποφέρουν τα πόδια και η μέση μου κι αισθάνομαι πιο άνετα να χρησιμοποιήσω τα ΜΜΜ (πιο παλιά αναγκαζόμουν να παίρνω ταξί γιατί αφενός κουραζόμουν ακόμη και να πάω στη στάση, αφετέρου αισθανόμουν όλα τα μάτια στραμμένα πάνω μου). Μπορώ να ψωνίσω σε αρκετά μαγαζιά πια (ειδικά μπλούζες, στα παντελόνια αντιμετωπίζω ακόμη πρόβλημα) και δεν αισθάνομαι άσχημα να πάω για ψώνια. Μα το κυριότερο από όλα νιώθω ότι μπορώ αυτή τη φορά να τα καταφέρω. Μακάρι να βγω αληθινή :smilegrin:

Φίλιππε, αυτές οι αλλαγές που παρατηρείς, είναι οι καλές. Υπάρχουν και οι άλλες, που εύχομαι να μην τις βιώσεις. Αυτό εξαρτάται και από τον κύκλο σου. Μπορεί ξαφνικά φίλοι σου, σύντροφοι της παχυσαρκίας, να αρχίσουν να σε απομακρύνουν από κοντά τους, μιας και δεν έχετε πλέον κοινό παρανομαστή. Ποντάρω στο ότι οι άντρες δεν είστε τόσο ανταγωνιστικοί μεταξύ σας. Οπότε, απόλαυσε τις καλές πλευρές της προσπάθειάς σου.

Συμφωνω με το οτι δεν έχεις συνηθίσει την νέα σου εικόνα. Ούτε εγώ. Αν και σεπολλά ρούχα παίρνω small(εεε?) ακόμα νιώθω πιο ογκωδης! δεν μπορώ να συνηθίσω.
Αυτό που γελαω είναι με ορισμένους γνωστους που εχουν αρχίσει τα "μην χάσεις άλλο, θα χαθείς, δεν θα σου πηγαίνει " κα τόσες γνωστές ατάκες!!!

Αva ειχα δει κατι παρομοιο με αυτο που λες στην εκπομπη της Oprah.Ηταν δυο φιλες παχυσαρκες και οταν η μια το πηρε αποφαση και αδυνατισε η αλλη απομακρυνθηκε.Μετα οταν τα ξανα πηρε πισω τα κιλα ως δια μαγειας επεστρεψε η "φιλη" της.

Ναι, συμβαίνει αυτό συχνά, αλλά το φίλη, asteropi μου, το βγάζω από τα εισαγωγικά. Μπορεί και μία φίλη αληθινή να αποσυντονιστεί και να θέλει το χρόνο της. Εδώ εμείς οι ίδιες δε μπορούμε να συνηθίσουμε τη νέα μας εικόνα, γιατί να το απαιτούμε από τους άλλους? Μου συμβαίνει και εμένα αυτή την περίοδο, αλλά επειδή πιστεύω στη συγκεκριμένη φίλη, της δίνω πίστωση χρόνου. Δεν κρύβω το γεγονός ότι στεναχωρήθηκα πολύ και θύμωσα λίγο, αλλά θα μου περάσει. Από εκείνη θέλω να κινηθεί γρήγορα, πριν θυμώσω περισσότερο.
Όσο για την περίπτωση στην Όπρα, ελπίζω η κοπέλα που ξαναπάχυνε να μη δέχτηκε πίσω τη "φίλη" της, με εισαγωγικά αυτή τη φορά.

Παιδιά θεωρώ ότι είναι απαράδεκτο να απομακρύνεται κάποιος φίλος από εσένα απλά και μόνο επειδή άλλαξε η εξωτερική σου εικόνα. Οι φίλοι πρέπει να βλέπουν μόνο την ψυχή σου και σε να αγαπάνε με την καρδιά τους.
Εγώ δηλαδή τι να κάνω επειδή η αδερφή μου αδυνάτισε και έγινε κορμάρα;; Να πάρω τον χρόνο μου και να την συνηθίσω;;;; Εεεεεε όχι βέβαια, θα χαρώ μαζί της, θα γιορτάσω μαζί της , θα πάω για ψώνια στα μαγαζιά μαζί της για να νιώσω την πρώτη συγκίνηση να φοράει το ριμάδι το small επιτέλους και εγώ σαν χαζή να χτυπάω παλαμάκια γιατί το αξίζει, γιατί το πάλεψε, γιατί ποτέ δεν πίστευε ότι θα τα καταφέρει, γιατί χρειάζεται βοήθεια ακόμη και τώρα για να αποδεχτεί και η ίδια την αλλαγμένη της εικόνα γιατί απλά την αγαπάω με όλη μου την ψυχή!
Συγνώμη Ava μου αλλά εγώ δεν δίνω πια πίστωση χρόνου σε κανέναν, όποιος με βλέπει ως εικόνα και όχι ως ψυχή δεν έχει θέση στη ζωή μου, εκτός και αν καταλάβει και ζητήσει συγνώμη. Τις συγνώμες τις δέχομαι και μάλιστα με μεγάλη χαρά. Ποτέ δεν θα μείωνα την επιτυχία και την χαρά της Κατερίνας για να καλύψω δικές μου προσωπικές ανασφάλειες, είναι η ώρα σας να χαρείτε την επιτυχία σας και τα κορμιά σας και κανείς δεν έχει δικαίωμα να σας το στερήσει ή να το αμαυρώσει έστω και λίγο!
Συγνώμη αν έγραψα κάπως φορτισμένα αλλά το θέμα αγγίζει ευαίσθητες χορδές από φιλίες παλιές που με έχουν πληγώσει γιατί μείνανε στην επιφάνεια και όχι στην ουσία...

Η δική μου ώρα δεν έφτασε ακόμη, Eli μου.. Ίσως γι' αυτό μπορώ και γελάω ακόμη. Μου φαίνεται κωμικό να ζηλεύει κάποιος το κορμί μου, τι κωμικό, ανέκδοτο είναι! Απέχω έντεκα κιλά από το στόχο μου και τώρα κάθε κιλό που χάνεται, φαίνεται. Μου λένε οι πάντες πόσο έχω αδυνατίσει και μάλιστα μπροστά στη φίλη μου. Δεν καμαρώνω για το σώμα μου, καμαρώνω, όμως, για όσα κιλά έχασα. Καμαρώνω, γιατί νιώθω ακμαία, ευλύγιστη, δυνατή και αποφασιστική, γιατί φάνηκε πρόσωπο, μέση, γιατί άρχισα να θυμίζω τον παλιό μου εαυτό. Αυτό δεν θα μου το πάρει κανένας! Μόνη μου αγωνίστηκα, μόνη μου θα το απολαύσω! Εγώ τους κάλεσα στη γιορτή μου, αλλά αφού δεν ήρθαν, τι να κάνουμε?

Και να προσθέσω και κάτι: Μιλάς για την αδελφή σου. Αλλάζει το πράγμα, όπως καταλαβαίνεις. Το αίμα είναι άλλο και ο φίλος άλλο. Ο φίλος είναι φίλος, μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Δε λέω ότι δεν κλαίω για τους φίλους μου, ότι δεν πικραίνομαι, ότι δεν επενδύω σε αυτούς, αλλά δεν ξαφνιάζομαι και ιδιαίτερα κάθε φορά που βλέπω άσχημη συμπεριφορά. Έχω φάει τόση πίκρα σε αυτόν τον τομέα, ώστε πλέον μου αρκεί το να είναι κάποιος αξιοπρεπής και να έχει αρχές από το σπίτι του. Όλα τα υπόλοιπα, γλύκες, υποσχέσεις αιώνιας φιλίας, κολλητηλίκια, τα δέχομαι με ευγνωμοσύνη, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου κρατάω και μια πισινή.

Έχεις κάθε δικαίωμα να το απολαύσεις και να το χαρείς και θεωρώ ότι όσοι σε αγαπάνε θα πρέπει να νιώθουν το ίδιο. Σίγουρα ως ομοιοπαθούσα μπορώ να ταυτιστώ πιο πολύ και να χαρώ πιο πολύ με την χαρά σας. Μου κάνει εντύπωση όταν άτομα ρωτάνε την αδερφή μου πως έχω πάρει το γεγονός ότι αυτή έχει αδυνατίσει με μία καχυποψία ότι μπορεί να την ζηλεύω, βέβαια ξέρω ότι αυτές είναι δικές τους ανασφάλειες και όχι δικές μου. Και μάλιστα πρόσφατα μου εκμυστηρεύτηκε ότι την έχουν ρωτήσει πολλοί για αυτό και ειδικά στενά συγγενικά πρόσωπα. Εγώ βέβαια το θεωρώ αστείο αλλά και λυπηρό να σκέφτεται κάποιος έτσι. Τελικά διαπιστώνω ότι όταν αγαπάς πολύ κάποιον δεν υπάρχει χώρος για ζήλιες ούτε ανασφάλειες. Εγώ έδωσα στην αδερφή μου όλα τα παλιά μου ρούχα, αυτά που φορούσα όταν ήμουν αδύνατη και χαίρομαι και την καμαρώνω κάθε φορά που την βλέπω περιποιημένη και όμορφα ντυμένη. Και τα ρούχα μου τα αγαπούσα και λαχταρώ να τα ξαναφορέσω αλλά την αδερφή μου την αγαπάω πιο πολύ και πλέον δεν με νοιάζει αν δεν τα ξαναπάρω και ποτέ πίσω :bigsmile:. Γιατί νιώθω τέτοια ικανοποίηση που έχει καταφέρει να μπει σε αυτά τα ρούχα όσο θα χαιρόμουν για τον ίδιο μου τον εαυτό ίσως και παραπάνω! Δεν κάνω επίδειξη προς Θεού! Όταν αδυνάτιζε το είχα σκεφτεί πολύ και δεν σας κρύβω ότι υπήρχαν φορές που αναρωτιόμουν πως θα νιώσω που για πρώτη φορά η αδερφή μου θα είναι η αδύνατη και όχι εγώ όπως συνήθως ήταν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Τελικά όμως βλέπω ότι επειδή είμαι καλά μέσα μου και επειδή έχω καταπολεμίσει πλέον τις ανασφάλειες μου μπορώ να χαίρομαι ειλικρινά με την χαρά και την επιτυχία της αδερφής μου και να γιορτάζω μαζί της την όμορφη αυτή αλλαγή στη ζωή της! Τα έχουμε συζητήσει όλα αυτά εννοείται και μεταξύ μας και είμαστε τόσο χαρούμενες που έχουμε βάλει σε όλους τα γυαλιά στην κυριολεξία!

Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι όταν ακούω για ισορροπία, χαρά και προσφορά! Πόσο τα λαχταρώ.. Και τα λαμβάνω, από την οικογένειά μου, προς το παρόν, αλλά και από ανθρώπους που δεν το περίμενα. Εκεί που περίμενα κάποια θετική ανταπόκριση, εκεί έφαγα τη φόλα. Καλοχώνευτη!
Όσο για τα όμορφα ρουχαλάκια, είμαι σίγουρη ότι η αδελφή σου εκτίμησε τη χειρονομία σου, όπως της αξίζει, με μεγαλείο! Θα τα φοράει και θα έχει δύο λόγους να χαίρεται!
Όταν έρθει και η δική σου η σειρά, τότε θα βγείτε μαζί και θα ξεσηκώσετε την αγορά! Όσο για τους συγγενείς, μάλλον είναι γνώστες της ανθρώπινης ψυχής και ρωτούν από φόβο μήπως χαλάσει η αδελφική σχέση. Δε διακρίνω κακοήθεια..

Έχεις δίκιο Ava δεν είναι το ίδιο αλλά θεωρώ ότι κάπως έτσι πρέπει να φέρονται και οι φίλοι μας. Εγώ τουλάχιστον έτσι θα έκανα και αφού σκέφτομαι έτσι θέλω και οι φίλοι μου να νιώθουν το ίδιο. Εννοείται πως καταλαβαίνω πως όλοι έχουν τις ανασφάλειες τους και τους προσωπικούς τους δαίμονες γι'αυτό θεωρώ ότι κάνεις καλό που δίνεις πίστωση χρόνου στην φίλη σου. Δεν είναι εύκολο να δεχτούν την νέα σου εικόνα. Είμαστε μιμητικά όντα και έχουμε μάθει να συγκρίνουμε και να συγκρινόμαστε με τα πάντα. Αλλά όταν μιλάμε για φιλία υπάρχουν και κάποιες αξίες και αρχές. Αν δεν μπορεί στο τέλος ο φίλος μας να μείνει πιστός στις αρχές αυτές τότε η φιλία απλά αλλάζει επίπεδο :(. Έχω φίλη από Θεσσαλονίκη που ήμασταν επί 10 σχεδόν χρόνια σαν αδερφές, τόσο αγαπημένες και επειδή διάλεξα διαφορετικό δρόμο από αυτή και σταματήσαμε να συμβαδίζουμε και την έχασα! Δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στις αλλαγές της ζωής μου και απομακρύνθηκε! Αυτό μου κόστισε τόοοοοσο πολύ σαν να έχασα ένα κομμάτι μου! Από τότε είμαι και εγώ πιο επιφυλακτική με τους φίλους μου έστω και αν δεν το θέλω. Δεν μου αρέσει να κρατιέμαι θέλω να δίνω τα πάντα στους ανθρώπους που αγαπάω χωρίς να φοβάμαι ότι μπορεί μετά να νιώσω μα@@κας αλλά τι να κάνουμε έτσι είναι η ζωή. Εγώ πάντως θα συνεχίσω να μάχομαι υπέρ της αγνής, καθαρής, ανιδιοτελούς φιλίας και θα δίνω το καλό παράδειγμα ;-)

Κακα τα ψεμματα οι γυναικες ειμαστε εκ φυσεως ανταγωνιστικες.Σε πιο μικρες λικιες αν εχετε προσεξει ειναι η ωραια της παρεας η οποια παντα κανει παρεα με παχουλες-ασχημες.Δε ξερω αν το εχετε παρατηρησει αλλα εγω το εχω δει πολλες φορες.Και αυτο το κανει για να αισθανεται αυτη καλα.Και οι αλλες να της λενε συνεχεια τι ωραια ειναι και να τη ζαλευουν κτλ.
Αντιθετα στους ανττρες δε βλεπεις τετοια περιστατικα....ειμαστε μυστηρια πλασματα :P

Από όσα καταλαβαίνω για σένα, αυτή έχασε που σε έχασε. Μπορεί να της λείπεις, αλλά να μην έχει τον τρόπο να πιάσει το νήμα από την αρχή. Μπορεί και όχι. Το ιδανικό είναι να προσφέρουμε τα πάντα και με γνήσια χαρά, αλλά η εμπειρία δείχνει ότι τις περισσότερες φορές αυτό δεν ισχύει. Δυστυχώς. :thumbdown: Δεν πειράζει. Ας ζούμε για τις εξαιρέσεις.

Σκατένια πλάσματα είμαστε, asteropi μου. Ζηλιάρικα, ανταγωνιστικά, μίζερα και κακά. Λες και έχουμε στην τελική να μοιράσουμε τίποτα!

Quote:

---

Originally posted by Ava
Φίλιππε, αυτές οι αλλαγές που παρατηρείς, είναι οι καλές. Υπάρχουν και οι άλλες, που εύχομαι να μην τις βιώσεις. Αυτό εξαρτάται και από τον κύκλο σου. Μπορεί ξαφνικά φίλοι σου, σύντροφοι της παχυσαρκίας, να αρχίσουν να σε απομακρύνουν από κοντά τους, μιας και δεν έχετε πλέον κοινό παρανομαστή. Ποντάρω στο ότι οι άντρες δεν είστε τόσο ανταγωνιστικοί μεταξύ σας. Οπότε, απόλαυσε τις καλές πλευρές της προσπάθειάς σου.

---

Η αλήθεια είναι οτι κανείς από τους φίλους μου δεν είναι/ήταν ποτέ παχύσαρκος και θέλω να πιστεύω οτι ποτέ δεν έπαιξαν ρόλο στη φιλία/παρέα που κάναμε και τα δικά μου κιλά. Πέρα από σύντομες συζητήσεις(αλλά ουσιαστικές, δε χρειάζονται αναλύσεις επί αναλύσεων αλλά να ξέρεις οτι αν χρειαστείς βοήθεια και συμπαράσταση θα την έχεις) που μου κάνανε για το βάρος μου δεν ήταν ποτέ ένα από τα θέματα που απασχολούσαν σε τακτική βάση(ξέρεις οι αντροπαρέες ασχολούμαστε κυρίως με σοβαρά θέματα όπως γκόμενες, φράγκα, ξύδια, αυτοκίνητα και ομάδες;). Γι'αυτό και στράφηκα τόσο έντονα προς το φόρουμ πιθανόν, οχι γιατί δεν ήθελα να συζητήσω με τα κολλητάρια μου αλλά επειδή μάλλον δε θα καταλάβαιναν όλη τη κατάσταση ή έτσι πιστευα εγώ.

Τα άτομα που με ενδιαφέρουν πραγματικά(φίλοι και συγγενείς) δεν έχουν αλλάξει συμπεριφορά απέναντι μου ιδιαίτερα και νιώθω οτι έχουν χαρεί ειλικρινά με την αλλαγή μου αλλά και πιο μακρινοί δε μου έχουν δείξει περίεργες συμπεριφορές. Μάλλον είμαι τυχερός... ή άφελης ξέρω γω...

Τώρα πιθανόν να μπαίνω σε ευαίσθητες περιοχές αλλά δε ξέρω κατά πόσον μπορείς να τη θεωρείς φίλη σου τη συγκεκριμένη κοπέλα εκτός κι αν σύντομα καταλάβαι το λάθος της και το δείξει έμπρακτα και όχι με μια απλή συγνώμη. Και είμαι τόσο αυστηρός επειδή εγώ τουλάχιστον φίλους μου θεωρώ άτομα που έχουν σταθεί δίπλα μου σε δύσκολες καταστάσεις ή που με θέλησαν δίπλα τους στα δικά τους δύσκολα και έχουν σφυρηλατηθεί ισχυροί δεσμοί που δε πιστεύω οτι δοκιμάζονται εύκολα από εγωισμούς και μισαλλοδοξίες. Δλδ δε πιστεύω οτι η κολλητή παρέα μεταφράζεται αυτόματα και σε φιλία, έτερον εκάτερον.

Τις συζητήσεις των αντρικών συντροφιών τις γνωρίζω καλά, μιας και έχω συναναστραφεί σε φιλικό επίπεδο πολλούς άντρες. Με ένιωθαν μία από αυτούς (να ανησυχήσω)? και πολλές φορές εκφραζόταν μπροστά μου ελεύθερα. Μου αρέσει το απλοικό (συγχώρεσέ με) στυλ των συζητήσεών σας και η to the point κατάληξη. Όχι σαν εμάς, που αναλύουμε με τις ώρες τα ίδια και τα ίδια. Κατά τα άλλα κι εμείς ασχολούμαστε με γκόμενους, φράγκα, ξύδια. Χωλαίνουμε λίγο στα αυτοκίνητα και στις ομάδες.
Ως προς την τελευταία παράγραφο, συμφωνώ σε όλα. Μόνο που αυτό είναι το ιδεατό. Στη ζωή έχω σταθεί στα δύσκολα των φίλων μου, αλλά στις δικές μου δυσκολίες η βοήθεια δεν έρχεται από εκεί που περιμένω, αλλά από αλλού. Ναι, είναι ευαίσθητο το θέμα, με απασχολεί πολύ τις τελευταίες μέρες και ο θυμός μου έχει αρχίσει να φουντώνει και κλιμακώνεται όσο το συζητάω. Θεωρώ κι εγώ απαράδεκτη τη στάση αυτή και ακατανόητη επίσης. Είμαι 71 κιλά, δε μοστράρισα ποτέ καμία κορμάρα, δε ζήτησα συγχαρητήρια, δεν της έφαγα τον άντρα. Συγνώμη δεν πρόκειται να ζητήσει, γιατί δεν θα παραδεχτεί ποτέ κάτι τόσο ταπεινωτικό. Ένα τηλέφωνο ζητώ Φίλιππε, αυτό θα με ικανοποιούσε για αρχή.

Να ανησυχήσεις; Το κάθε άλλο, τιμή σου και καμάρι σου! Οι ελάχιστες γυναίκες που έχω γνωρίσει και έκαναν μια αντροπαρέα να νιώσει αρκετά άνετα ώστε να συζητά ελεύθερα(αν και μετάξύ μας όταν είμαστε μόνοι μας είμαστε ακόμα πιο κάφροι) είναι από τα πιο cool άτομα που ξέρω!!!

Κατανοώ τη στάση σου, κι εμένα αν μου συνέβαινε δε θα ξέγραφα έτσι απλά ένα φίλο... αλλά και η κατανόηση και η υπομονή έχει όρια. Όσο για τη συγνώμη είναι περιττή, οι πράξεις μετράνε,

Έχει όρια, Φίλιππε, και τα δικά μου σχεδόν εξαντλήθηκαν..
Περιμένω πάνω από ένα μήνα για να μου τηλεφωνήσει, τι θα γίνει? Όταν της τηλεφωνώ εγώ, δηλώνει απούσα και επιτέλους, για να σκεφτώ και λιγάκι αντρικά, θα τελειώνει αυτή η ιστορία ή όχι? Δε σκοπεύω να τη διαιωνίσω..
Όσο για τις καφρίλες, προφανώς είμαι τόσο cool, ώστε έχω ακούσει άπειρες! Δε φαντάζεσαι τι έχω ακούσει!
Πονάω πάντως, μη νομίζεις (τώρα μιλάει η γυναίκα μέσα μου). Πονάω πολύ, που χάνω με αυτό τον ηλίθιο τρόπο μια φίλη, που τη νόμιζα φίλη ζωής.

Αχ και εγώ εκείνο το ρημάδι το τηλεφώνημα περίμενα που δεν ήρθε ποτέ!....

Νομίζω πως δε πρέπει να κάνεις άλλη κίνηση, το μπαλάκι είναι στο γήπεδο της και η επόμενη κίνηση δική της...

Πονάς φυσικά και σε νιώθω, δεν είναι αποκλειστικά δικό σας προνόμιο ξέρεις. Είναι κρίμα αλλά, σκέφτομαι οτι αν δε μπορεί να αντιμετωπίσει αυτή τη θετική αλλαγή στη ζωή σου αν θα μπορούσε να σου σταθεί όταν θα τη χρειαζόσουν και η απάντηση είναι μάλλον όχι οπότε... ίσως να 'ναι καλύτερα έτσι.

Ίσως.. Μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ. Και ξέρεις κάτι? Σε λίγους μήνες θα είμαι 60 κιλά. Πώς θα το διαχειριστεί τότε? Ας γίνει τώρα αυτό που έχει να γίνει, είμαι έτοιμη. Αναγκαστικά.
Θα μου στεκόταν, αν ένιωθε ότι είναι ανώτερη και με ελεεί, αυτή είναι η απάντηση, δυστυχώς..

Σήμερα φόρεσα το πάνω από μια φόρμα του αδερφού μεγέθους Medium και μου ερχόταν κανονικά. Προφανώς και θα ήταν φαρδιά η γραμμή αλλά MEDIUM;;;

Με το ζόρι με βάλανε να τη φορέσω, ακόμα δε το πιστεύω οτι μου ήταν ΟΚ... είμαι κανονικότατα και χωρίς καμία υπερβολή σοκαρισμένος...
Απλά δε γίνεται να φόρεσα Medium, το αρνούμαι. Μου κάνουν πλάκα, που είναι κρυμμένες οι κάμερες;

ΤΕΛΟΣ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΟΣ. Ευχαριστώ για την ανοχή σας.

Ποιά ανοχή;Μας γεμίζεις όλους-είμαι σίγουρη-απέραντη χαρά και περηφάνια!

MEDIUM!!!! GET USED TO IT!!!

Όχι όχι !!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μην το αρνείσαι!!!!!!!

AVA τι εγινε με τη φιλη σου σε πηρε;

Λοιπόν, έκανα εγχείρηση 6-12-11. Έχω χάσει μόλις 7 κιλά ( φανταζόμουν ότι κάθε μέρα θα έχανα και κιλό) ήτοι είμαι στα 107.7 και
1. αίσθμα πείνας έχω εδώ και 3-4 μέρες. φαντάζομαι είναι φυσιολογικό? Δηλ όχι συνεχές αλλά πείνασα 1-2 φορες ίσως και τρεις.
2. Αίσθημα λιχουδιάς μου ήρθε ( χωρίς πείνα πραγματική) πριν απο 1-1.5 εβδομάδα, που είτε ικανοποιήθηκε με 1-2 κουταλιές είτε όχι, καθώς δεν τρώω ακόμα σκληρά πράγματα. Μου λείπει η αίσθηση του μασήματος.
3. Σε τρεις ζόρικες συναισθηματικά στιγμές μου ήρθε διάθεση και σκότωσα 1 φρυγανιά στο τσάι ή 1/2 γιαούρτι (συναισθηματικά εξαρτημένο ανακλαστικό πρέπει να το πολεμήσω)
4. Λόγω του νιανια ενώ τα γλυκά μου αρέσουν αλλά δε μπορώ να πω ότι με τρελαίνουν κιόλας ( μου λείπουν ουσιαστικά αλμυρές γεύσεις και ποικιλία ή νομίζω ότι μου λείπουν επειδή δε τολμώ να φάω τα πάντα και ότι τρώω το πολτοποιώ με προσθήκη γιαουρτιού οπότε όλα μοιάζουν ως γεύσεις) φοβάμαι μη ολισθήσω και εξαρτηθώ στη ζάχαρη. Βέβαια η γεύση που πάντα μου άφηναν τα περισσότερα γλυκά στο στόμα ( λάτρης της ποιότητας γαρ) που είναι μάλλον δυσάρεστη ίσως βοηθήσει στην αποφυγή.
5. Φοβάμαι την κατάθλιψη, μια φίλη μετά απο χάσιμο αρκετών κιλών την πάτησε και έκλαιγε όλη την ώρα. Δεν έχω προσδοκίες να αλλάξει η ζωή μου δραστικα και να εξαφανιστούν τα προβλήματα αλλα πάλι , δε ξέρω ίσως είναι και βιοχημικό? εσεις που χάσατε πολλά κιλά στην πορεία είχατε ψυχική αστάθεια για ένα διάστημα?
Μου λένε ότι άλλαξα οπτικά, ο άνδρας μου με κυττάει με λατρεία ( αλλα και πάλι πότε δε με κυττούσε? μόνο όταν μαλώναμε,, χαχα ομηρικά βέβαια)
Ξανασκέφτομαι το σεξ, ίσως όμως είναι επειδή έχω άδεια και είμαι ξεκούραστη.
Το ίδιο συμβαίνει και με την περιποίηση του εαυτού μου, δε ξέρω αν γίνεται γιατί αλλάζω σε κιλά ( εμφάνιση εγώ πέρα απο το πρόσωπο δε μπορώ να καταλάβω αν και μπαίνω σε ρούχα που πριν δεν έμπαινα) ή γιατί είμαι σπίτι και έχω χρόνο, μια που δε μπορώ να κάνω δουλειές.
Συναισθηματικά μου θυμίζει όταν ημουν έγκυος και σε ακόμα προχωρημένη εγκυμοσύνη δε μπορούσα να το πιστέψω, φοβόμουν ότι ήταν όνειρο. Φυσικά είδα την ακτινογραφία, μίλησα με τον γιατρό, αλλά ακόμα δε το πιστεύω.
Ισως είναι ότι τελευταία νοιώθω πείνα μερικές φορές ή ότι ακόμα η οπτική διαφορά στο σώμα δε φωνάζει ότι είναι υπαρκτή και δεν είναι οφθαλμαπάτη.
Ουφ, ερώτηση άσχετη με το τόπικ αλλα,,, πόσο καιρό πήρατε άδεια μετά την εγχείρηση?

Λοιπόν, έκανα εγχείρηση 6-12-11. Έχω χάσει μόλις 7 κιλά ( φανταζόμουν ότι κάθε μέρα θα έχανα και κιλό) ήτοι είμαι στα 107.7 και
1. αίσθμα πείνας έχω εδώ και 3-4 μέρες. φαντάζομαι είναι φυσιολογικό? Δηλ όχι συνεχές αλλά πείνασα 1-2 φορες ίσως και τρεις.
2. Αίσθημα λιχουδιάς μου ήρθε ( χωρίς πείνα πραγματική) πριν απο 1-1.5 εβδομάδα, που είτε ικανοποιήθηκε με 1-2 κουταλιές είτε όχι, καθώς δεν τρώω ακόμα σκληρά πράγματα. Μου λείπει η αίσθηση του μασήματος.
3. Σε τρεις ζόρικες συναισθηματικά στιγμές μου ήρθε διάθεση και σκότωσα 1 φρυγανιά στο τσάι ή 1/2 γιαούρτι (συναισθηματικά εξαρτημένο ανακλαστικό πρέπει να το πολεμήσω)
4. Λόγω του νιανια ενώ τα γλυκά μου αρέσουν αλλά δε μπορώ να πω ότι με τρελαίνουν κιόλας ( μου λείπουν ουσιαστικά αλμυρές γεύσεις και ποικιλία ή νομίζω ότι μου λείπουν επειδή δε τολμώ να φάω τα πάντα και ότι τρώω το πολτοποιώ με προσθήκη γιαουρτιού οπότε όλα μοιάζουν ως γεύσεις) φοβάμαι μη ολισθήσω και εξαρτηθώ στη ζάχαρη. Βέβαια η γεύση που πάντα μου άφηναν τα περισσότερα γλυκά στο στόμα ( λάτρης της ποιότητας γαρ) που είναι μάλλον δυσάρεστη ίσως βοηθήσει στην αποφυγή.
5. Φοβάμαι την κατάθλιψη, μια φίλη μετά απο χάσιμο αρκετών κιλών την πάτησε και έκλαιγε όλη την ώρα. Δεν έχω προσδοκίες να αλλάξει η ζωή μου δραστικα και να εξαφανιστούν τα προβλήματα αλλα πάλι , δε ξέρω ίσως είναι και βιοχημικό? εσεις που χάσατε πολλά κιλά στην πορεία είχατε ψυχική αστάθεια για ένα διάστημα?
Μου λένε ότι άλλαξα οπτικά, ο άνδρας μου με κυττάει με λατρεία ( αλλα και πάλι πότε δε με κυττούσε? μόνο όταν μαλώναμε,, χαχα ομηρικά βέβαια)
Ξανασκέφτομαι το σεξ, ίσως όμως είναι επειδή έχω άδεια και είμαι ξεκούραστη.
Το ίδιο συμβαίνει και με την περιποίηση του εαυτού μου, δε ξέρω αν γίνεται γιατί αλλάζω σε κιλά ( εμφάνιση εγώ πέρα απο το πρόσωπο δε μπορώ να καταλάβω αν και μπαίνω σε ρούχα που πριν δεν έμπαινα) ή γιατί είμαι σπίτι και έχω χρόνο, μια που δε μπορώ να κάνω δουλειές.
Συναισθηματικά μου θυμίζει όταν ημουν έγκυος και σε ακόμα προχωρημένη εγκυμοσύνη δε μπορούσα να το πιστέψω, φοβόμουν ότι ήταν όνειρο. Φυσικά είδα την ακτινογραφία, μίλησα με τον γιατρό, αλλά ακόμα δε το πιστεύω.
Ισως είναι ότι τελευταία νοιώθω πείνα μερικές φορές ή ότι ακόμα η οπτική διαφορά στο σώμα δε φωνάζει ότι είναι υπαρκτή και δεν είναι οφθαλμαπάτη.
Ουφ, ερώτηση άσχετη με το τόπικ αλλα,,, πόσο καιρό πήρατε άδεια μετά την εγχείρηση?

Quote:

---

Originally posted by Anagenisiaki_Thea
Λοιπόν, έκανα εγχείρηση 6-12-11. Έχω χάσει μόλις 7 κιλά ( φανταζόμουν ότι κάθε μέρα θα έχανα και κιλό) ήτοι είμαι στα 107.7

---

Κανονικά δεν πρέπει να ζυγιζόμαστε μετά την επέμβαση, γιατί είμαστε φουσκωμένοι με τα υγρά από τους ορούς και μπορεί να δείξει ακόμη και παραπάνω!

Quote:

---

Originally posted by Anagenisiaki_Thea
1. αίσθμα πείνας έχω εδώ και 3-4 μέρες. φαντάζομαι είναι φυσιολογικό? Δηλ όχι συνεχές αλλά πείνασα 1-2 φορες ίσως και τρεις.

---

Μέχρι και την πέμπτη μέρα είχα τους ορούς, και δεν αίχα αίσθηση πείνας. Ακόμη κι όταν άρχισα να τρώω τα ζουμιά, η ποσότητα της μισής κούπας ήταν υπερβολικά μεγάλη για μένα. Στο τρίμηνο άρχισα να σκούζω "μα δεν πεινάω καθόλου πια;". Μόνο μετά το εξάμηνο άρχισα να έχω και πάλι αίσθηση πείνας/λιγούρας.

Quote:

---

Originally posted by Anagenisiaki_Thea
2. Αίσθημα λιχουδιάς μου ήρθε ( χωρίς πείνα πραγματική) πριν απο 1-1.5 εβδομάδα, που είτε ικανοποιήθηκε με 1-2 κουταλιές είτε όχι, καθώς δεν τρώω ακόμα σκληρά πράγματα. Μου λείπει η αίσθηση του μασήματος.

---

Αυτή η αίσθηση τελικά είναι ψευδαίσθηση. Ενώ περίμενα να περάσει ο μήνας για να μασήσω. μετά άρχισα πάλι να πολτοποιώ γιατί μου φαινόταν σκληρές οι τροφές! Ευτυχώς σε κάποια φάση ξανάρθε η όρεξη και πάλι!

Quote:

---

Originally posted by Anagenisiaki_Thea
3. Σε τρεις ζόρικες συναισθηματικά στιγμές μου ήρθε διάθεση και σκότωσα 1 φρυγανιά στο τσάι ή 1/2 γιαούρτι (συναισθηματικά εξαρτημένο ανακλαστικό πρέπει να το πολεμήσω)

---

Φρυγανιά; Σε μας απαγορευόταν δια ροπάλου από όσο θυμάμαι τον πρώτο μήνα! Βέβαια, αν και ήταν σαφείς οι οδηγίες της διαιτολόγου, στο πρώτο τσάι που μου δώσανε στο νοσοκομείο θεώρησαν σκόπιμο να αφήσουν και τη φρυγανιά. Οπότε, όταν ο γιατρός με ρώτησε την επόμενη μέρα πώς είμαι, του απάντησα "πολύ καλά, εδώ μου φέρανε και φρυγανιά..."

Quote:

---

Originally posted by Anagenisiaki_Thea
4. Λόγω του νιανια ενώ τα γλυκά μου αρέσουν αλλά δε μπορώ να πω ότι με τρελαίνουν κιόλας ( μου λείπουν ουσιαστικά αλμυρές γεύσεις και ποικιλία ή νομίζω ότι μου λείπουν επειδή δε τολμώ να φάω τα πάντα και ότι τρώω το πολτοποιώ με προσθήκη γιαουρτιού οπότε όλα μοιάζουν ως γεύσεις) φοβάμαι μη ολισθήσω και εξαρτηθώ στη ζάχαρη. Βέβαια η γεύση που πάντα μου άφηναν τα περισσότερα γλυκά στο στόμα ( λάτρης της ποιότητας γαρ) που είναι μάλλον δυσάρεστη ίσως βοηθήσει στην αποφυγή.

---

Δυστυχώς τα άτιμα τα γλυκά κατεβαίνουν πιο εύκολα από τα αλμυρά! Θέλει προσοχή!

Quote:

---

Originally posted by Anagenisiaki_Thea
5. Φοβάμαι την κατάθλιψη, μια φίλη μετά απο χάσιμο αρκετών κιλών την πάτησε και έκλαιγε όλη την ώρα. Δεν έχω προσδοκίες να αλλάξει η ζωή μου δραστικα και να εξαφανιστούν τα προβλήματα αλλα πάλι , δε ξέρω ίσως είναι και βιοχημικό? εσεις που χάσατε πολλά κιλά στην πορεία είχατε ψυχική αστάθεια για ένα διάστημα?

---

Η κατάθλιψη είναι φυσικό επακόλουθο της ορμονικής αναταραχής που προκαλείται στον οργανισμό. Σε άλλους είναι πιο έντονο, σε άλλους πιο ήπιο. Συχνά ξεσπάει σε τριχόπτωση. Όλα αυτά είναι αναμενόμενα, αναστρέψιμα και προσωρινά.

Quote:

---

Originally posted by Anagenisiaki_Thea
Μου λένε ότι άλλαξα οπτικά, ο άνδρας μου με κυττάει με λατρεία ( αλλα και πάλι πότε δε με κυττούσε? μόνο όταν μαλώναμε,, χαχα ομηρικά βέβαια)
Ξανασκέφτομαι το σεξ, ίσως όμως είναι επειδή έχω άδεια και είμαι ξεκούραστη.
Το ίδιο συμβαίνει και με την περιποίηση του εαυτού μου, δε ξέρω αν γίνεται γιατί αλλάζω σε κιλά ( εμφάνιση εγώ πέρα απο το πρόσωπο δε μπορώ να καταλάβω αν και μπαίνω σε ρούχα που πριν δεν έμπαινα) ή γιατί είμαι σπίτι και έχω χρόνο, μια που δε μπορώ να κάνω δουλειές.

---

Το μόνο που θυμάμαι από τον πρώτο μήνα, είναι ότι πήγαινα με το ζόρι από τον καναπέ στο κρεβάτι και αντίστροφα. Σέξ; Περιποίηση του εαυτού μου; Τι είναι τούτα που ακούω; Και όσο για το χρόνο, όλη την λωρα με το ρολόι ήμουνα να μετράω πότε μπορώ να ρουφήξω την επόμενη γουλιά...

Quote:

---

Originally posted by Anagenisiaki_Thea
Συναισθηματικά μου θυμίζει όταν ημουν έγκυος και σε ακόμα προχωρημένη εγκυμοσύνη δε μπορούσα να το πιστέψω, φοβόμουν ότι ήταν όνειρο. Φυσικά είδα την ακτινογραφία, μίλησα με τον γιατρό, αλλά ακόμα δε το πιστεύω.
Ισως είναι ότι τελευταία νοιώθω πείνα μερικές φορές ή ότι ακόμα η οπτική διαφορά στο σώμα δε φωνάζει ότι είναι υπαρκτή και δεν είναι οφθαλμαπάτη.

---

Είναι ακριβώς το ίδιο, με την εναλλαγή των ορμονών.

Quote:

---

Originally posted by Anagenisiaki_Thea
Ουφ, ερώτηση άσχετη με το τόπικ αλλα,,, πόσο καιρό πήρατε άδεια μετά την εγχείρηση?

---

Ένα μήνα, τον οποίο τον πέρασα σερνάμενη με τρομερή ατονία. Μυστηριωδώς, μόλις πήγα στη δουλειά ένα μήνα μετά, επανήλθε η ενεργητικότητα και πιο δυναμικά!
Καλή κατηφόρα!

Anagenisiaki_Thea, welcome to the club!
Ποια επέμβαση έκανες από όλες? Καλή ανάρρωση!
Εγώ πήρα ένα μήνα άδεια.

Μανίκι. sleeve, επιμήκη γαστρεκτομή. ( Λαπαροσκοπικά)
Απο την 2η μέρα ( πρώτη είπαμε στην εντατική) είχα τρομερή ενέργεια. Πάνω κάτω στο διάδρομο, με το πράγμα στην μύτη τον ορό και το καθετήρα που τον έβγαλα τέλος της δεύτερης μέρας. Τέταρτη μέρα μου δώσανε νερό και τσάι την πέμπτη κρέμα και σούπα και έκτη έφυγα απο το νοσοκομείο.
Εμένα ο γιατρός μου μου είπε να τρώω ότι θέλω ακόμα και κοκορέτσι αλλα σε μορφή πολτού και αυτό για 2 μήνες. Πέρασα μια εβδομάδα με γιαούρτια και κρέμες αλλά αποφάσισα ότι παραήταν ζαχαρένια επιλογή και μου χάλαγε την γεύση η κρέμα. Μεταπήδησα σε φρυγανια μουλιασμένη σε τσάι ( χωρίς ζάχαρη) ή γάλα ( μισό φλυτσάνι και αν, διότι με λίγο παραπάνω πόναγα) και σούπες και τώρα σε μικρές ποσότητες πχ ένα λαχανοντολμά με μια κουταλιά γιαούρτι πολτοποιημένο σε δύο δόσεις, έχω φάει φασολάδα, τρομάρα μου , σπανακόρυζο, κρεατόσουπα με μπρόκολο και πράσο/ Μόνο μια ελιά με πείραξε ένα βραδάκι και καναδυο φορές που ένοιωσα τεντωμένο το στομάχι μου μάλλον λόγω ποσότητας. καναδυο φορές κάτι σαν αναγούλα αλλα όχι εμετό. Γενικώς ρε παιδί μου δε μου κάνει ότι έκανα εγχείρηση και δη μεγάλη, αν εξαιρέσεις ότι μετά απο καμιά ώρα καθιστή στο γραφείο ( πάω επίσκεψη και ξεπετάω και τπτς ετσι για ενίσχυση της συναδέλφου που μοιραζόμαστε το αντικείμενο - και σου λένε για τους δημόσιους υπαλλήλους ) πονάω λίγο στις τρούπες! Σπίτι δε κάνω δουλειές, εννοείται διότι φοβάμαι για κήλη και τέτοια. Και δε θα με χάλαγε όταν θα είμαι καλά να πάρω λίγες μερούλες ακόμα αδεια να κάνω καμμιά δουλειά στο σπίτι δλδ. Ακούω για άλλους και διαβάζω τι τρώνε και αναρωτιέμαι μην είμαι η μονη διαφορετική. Πχ το πρωί σκοτώνω μια φρυγανιά, νοητικά σκεφτόμενη ότι θα πρέπει να τραφώ, και είπαμε εδώ και κάποιες μέρες το μεσημέρι με χτυπάει κάτι σαν πείνα που εύκολα ικανοποιείται. Απόγευμα χτυπάω μισο φλυτσάνι φρούτα πολτοποιημένα και το βράδυ συνήθως ένα με δυο τσατσαρωνάκης μάνα βουτυγμένο σε τσάι. Υπολογίζω ότι χτυπάω δλδ κάπου στις 400-600 θερμίδες βαριά βαριά. Με αγχώνει ότι η απάντησή μου στα δύσκολα όπως είπα ήταν να αναζητήσω τροφή και αυτό είναι μάλλον το αδύνατο σημείο μου που πρέπει να διοχετεύσω αλλού, τώρα που λειτουργικά δε νοιώθω όπως παλιά συνέχει πεινασμένη.
Νοιώθω σέξυ (τρομάρα μου) και θα ήθελα αλλά δεν αποτολμώ να αρχίσω ακόμα γυμναστική πριν δω τον γιατρό στο μήνα επάνω. Κόβω βόλτες στην πόλη με κάθε ευκαιρία και ετοιμάζομαι για ολοήμερη εκδρομή τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων αν δε φοβηθεί τελικά ο hubby μου τα χιόνια και εμένα, εγχειρισμένη γυναίκα ( πφ)
Τεσπα, ακόμα νοιώθω προσδοκία και φόβο, πότε πόσο και πως θα αλλάξει ( ?) η ζωή μου. Το μόνο απτό είναι ότι δε νοιώθω κουρασμένη συνεχώς, όπως παλιά αλλά δε νομίζω να είναι απο τα κιλά που έχασα μάλλον απο ενδορφίνες λόγω του γεγονότως ότι έκανα την εγχείρηση που περίμενα 1,5 χρόνο και που στο τέλος εξ αιτιας άλλων προβλημάτων υγείας φοβόμουν ότι δε θα κάνω, ΑΥτάααα

Quote:

---

Originally posted by filipparas
Σήμερα φόρεσα το πάνω από μια φόρμα του αδερφού μεγέθους Medium και μου ερχόταν κανονικά. Προφανώς και θα ήταν φαρδιά η γραμμή αλλά MEDIUM;;;

Με το ζόρι με βάλανε να τη φορέσω, ακόμα δε το πιστεύω οτι μου ήταν ΟΚ... είμαι κανονικότατα και χωρίς καμία υπερβολή σοκαρισμένος...
Απλά δε γίνεται να φόρεσα Medium, το αρνούμαι. Μου κάνουν πλάκα, που είναι κρυμμένες οι κάμερες;

ΤΕΛΟΣ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΟΣ. Ευχαριστώ για την ανοχή σας.

---

Xaxaxaxa! σε νιώθω απόλυτα! Το ίδιο 'επαθα όταν έβαλα small πουκάμισο και φόρμα! GET USED TO IT!!!!:thumbup::thumbup::thumbup::smilegrin::smile grin::smilegrin::smilegrin:

Quote:

---

Originally posted by Anagenisiaki_Thea
Μανίκι. sleeve, επιμήκη γαστρεκτομή. ( Λαπαροσκοπικά)
Απο την 2η μέρα ( πρώτη είπαμε στην εντατική) είχα τρομερή ενέργεια. Πάνω κάτω στο διάδρομο, με το πράγμα στην μύτη τον ορό και το καθετήρα που τον έβγαλα τέλος της δεύτερης μέρας. Τέταρτη μέρα μου δώσανε νερό και τσάι την πέμπτη κρέμα και σούπα και έκτη έφυγα απο το νοσοκομείο.
Εμένα ο γιατρός μου μου είπε να τρώω ότι θέλω ακόμα και κοκορέτσι αλλα σε μορφή πολτού και αυτό για 2 μήνες. Πέρασα μια εβδομάδα με γιαούρτια και κρέμες αλλά αποφάσισα ότι παραήταν ζαχαρένια επιλογή και μου χάλαγε την γεύση η κρέμα. Μεταπήδησα σε φρυγανια μουλιασμένη σε τσάι ( χωρίς ζάχαρη) ή γάλα ( μισό φλυτσάνι και αν, διότι με λίγο παραπάνω πόναγα) και σούπες και τώρα σε μικρές ποσότητες πχ ένα λαχανοντολμά με μια κουταλιά γιαούρτι πολτοποιημένο σε δύο δόσεις, έχω φάει φασολάδα, τρομάρα μου , σπανακόρυζο, κρεατόσουπα με μπρόκολο και πράσο/ Μόνο μια ελιά με πείραξε ένα βραδάκι και καναδυο φορές που ένοιωσα τεντωμένο το στομάχι μου μάλλον λόγω ποσότητας. καναδυο φορές κάτι σαν αναγούλα αλλα όχι εμετό. Γενικώς ρε παιδί μου δε μου κάνει ότι έκανα εγχείρηση και δη μεγάλη, αν εξαιρέσεις ότι μετά απο καμιά ώρα καθιστή στο γραφείο ( πάω επίσκεψη και ξεπετάω και τπτς ετσι για ενίσχυση της συναδέλφου που μοιραζόμαστε το αντικείμενο - και σου λένε για τους δημόσιους υπαλλήλους ) πονάω λίγο στις τρούπες! Σπίτι δε κάνω δουλειές, εννοείται διότι φοβάμαι για κήλη και τέτοια. Και δε θα με χάλαγε όταν θα είμαι καλά να πάρω λίγες μερούλες ακόμα αδεια να κάνω καμμιά δουλειά στο σπίτι δλδ. Ακούω για άλλους και διαβάζω τι τρώνε και αναρωτιέμαι μην είμαι η μονη διαφορετική. Πχ το πρωί σκοτώνω μια φρυγανιά, νοητικά σκεφτόμενη ότι θα πρέπει να τραφώ, και είπαμε εδώ και κάποιες μέρες το μεσημέρι με χτυπάει κάτι σαν πείνα που εύκολα ικανοποιείται. Απόγευμα χτυπάω μισο φλυτσάνι φρούτα πολτοποιημένα και το βράδυ συνήθως ένα με δυο τσατσαρωνάκης μάνα βουτυγμένο σε τσάι. Υπολογίζω ότι χτυπάω δλδ κάπου στις 400-600 θερμίδες βαριά βαριά. Με αγχώνει ότι η απάντησή μου στα δύσκολα όπως είπα ήταν να αναζητήσω τροφή και αυτό είναι μάλλον το αδύνατο σημείο μου που πρέπει να διοχετεύσω αλλού, τώρα που λειτουργικά δε νοιώθω όπως παλιά συνέχει πεινασμένη.
Νοιώθω σέξυ (τρομάρα μου) και θα ήθελα αλλά δεν αποτολμώ να αρχίσω ακόμα γυμναστική πριν δω τον γιατρό στο μήνα επάνω. Κόβω βόλτες στην πόλη με κάθε ευκαιρία και ετοιμάζομαι για ολοήμερη εκδρομή τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων αν δε φοβηθεί τελικά ο hubby μου τα χιόνια και εμένα, εγχειρισμένη γυναίκα ( πφ)
Τεσπα, ακόμα νοιώθω προσδοκία και φόβο, πότε πόσο και πως θα αλλάξει ( ?) η ζωή μου. Το μόνο απτό είναι ότι δε νοιώθω κουρασμένη συνεχώς, όπως παλιά αλλά δε νομίζω να είναι απο τα κιλά που έχασα μάλλον απο ενδορφίνες λόγω του γεγονότως ότι έκανα την εγχείρηση που περίμενα 1,5 χρόνο και που στο τέλος εξ αιτιας άλλων προβλημάτων υγείας φοβόμουν ότι δε θα κάνω, ΑΥτάααα

---

Καλή μου κι εγώ πείναγα από την 2-3 μέρα και ήθελα να μασήσω αλλά εκμεταλεύτικα όσο μπορουσα το μικρό μου στομαχι και έτρωγα γιαουρακι παιδικό ή φρουτόκρεμα αντι για αλλα πιο παχυντικά.
Οσο για την κουραση κι εγώ θυμάμαι οτι με τα πρώτα οκτώ κιλά αιθανόμουν ότι πετάω. Κι όπως μου είπε ο αντρας μου παρε ενα σακί με 8 κιλά πέτρες και κουβάλα το όλη μέρα και θα καταλάβεις.
Σου συνιστώ να προσεχεις λίγο. Εγώ όσπρια έφαγα στο τρίμηνο από επιλογή βέβαια οχι επειδή μου το απαγόρευσε κάποιος.
Γυμναστική αρχισα στους 2, 5 μήνες και βοήθησε πολυ. Καλή συνέχεια και μη βιαζεσαι...

Ακριβώς πριν ένα χρόνο τέτοιες μέρες είχα τα μαύρα μου τα χάλια ψυχολογικά. Είχα πάρει την αποφασή μου για την επ'εμβαση με κάποιο δισταγμό ίσως για το αν θα πετύχει , μιας και μου φαινόταν σαν απιαστο όνειρο το να επανέλθω σε φυσιολογικό βάρος. Είχα κάνει τις πρώτες συναντήσεις με γιατρούς και είχα ξεκινήσει να κάνω τις εξετασεις μου για το χειρουργείο.
Σήμερα 11 σχεδόν μήνες μετά θα κάνω Χριστούγεννα 49 κιλά ελαφρύτερη(κουβάλαγα δηλαδη μια absolut(μέλος του φορουμ που έχω καιρό να ακουσω). Η ψυχολογία αν και λόγω των κλασικών καθημερινών προβλημάτων με τα οικονομικά που με προβληματίζουν, είναι τελείως διαφορετική. Ολα αυτά τα μικρά που συζητάγαμε όλοι μας (όπως το λουνα παρκ που παρεπιπτοντως πήγα και το χαρηκα σαν παιδάκι μαζί με το παιδακι μου) έγιναν πραγματκοτητα. Ενα χρονο πριν μόνο στα ονειρά μου τα σκεφτόμουν όλα αυτά που ζω τους τελευταίους μήνες...
Σας ευχαριστω ολους για την πολύτιμη συμπαραστασή σας και τις ακόμα πιο πολύτιμες συμβουλές σας. Είστε ο βράχος μου!
Συνοψίζοντας να πω ότι :11 μήνες μετά αν και τρώω σαφώς μεγαλύτερη ποσοτητα(περίπου μίση μερίδα φαγητου 200-250 ΓΡ) συνειδητά πλέον σερβίρω τόσο και δεν έχω θέματα με βαρυστομαχια και εμετούς. Μου αρέσει που τρώω λίγο και πιο συχνά. Και αν και έχω καιρο να πάω γυμναστήριο λόγω της αφαιρεσης του υνομιοματος, μες στις γιορτές θα ξαναρχίσω πιο εντατικά γιατί επίσης με βοηθάει ψυχολογικά και αφαιρεί και πόντους. Φοράω 44 νουμερο παντελόνι(από 62) small σε μπλούζες και φόρμες και από 41 νουμερο παπουτσι επανήλθα στο 39. Περπατάω άνετα, ανεβαίνω σκάλες με ευκολία και το φαγητό πλέον δεν αισθάνομαι να εξουσιάζει την ζωή μου!

Anagenisiaki_Thea να έχεις μια γρήγορη ανάρρωση και μια καλή πορεία! Θα συμφωνήσω με τη yannaki ότι είναι νωρίς για τα φαγητά που έχεις φάει. Ποιες είναι οι οδηγίες του γιατρού σου?

Το παιδικό γιαούρτι και τις κρέμες δε τα πάω γιατί με ενοχλεί η ζάχαρή τους ( χοντρό ςπου τον ενοχλεί η ζάχαρη, χο χο χο σαν αστείο ακούγεται αλλα είναι γεγονός). τρώω γιαούρτι 2% στραγγιστό για ήπια γεύση όμως. Τα όσπρια είναι πολύ καλή πηγή πρωτεινών και λευκωμάτων. Εκμεταλεύομαι όσο μπορώ τα μικρό στομάχι μου, εξάλλου δε νομίζω να έχω και επιλογή άλλη. Μικρά γεύματα και όχι πάνω απο 5, στην ουσία δλδ ένα τα άλλα είναι μικρο-μικρο σνακ. Θέλω να προλάβω τροφοπενίες και γι αυτό βάζω λαχανικά και όσπρια στην διατροφή μου, μια που το κρέας νιανια δε ,,,λέει. Αλλιώς θα τρεφόμουν αποκλειστικά με γιαούρτι και φρυγανιές, εγγυημένο αποτέλεσμα για κακές εξετάσεις αίματος.
Ευχαριστώ όμως για την συμπαράσταση και τα τιπς. Βασικά έχει δίκιο ο άνδρας σου με αυτό που λέει, αλλά όπως αναφέρει και ο Φιλιπάρας, όκ σταματήστε την πλάκα!! χαχα , μά τόοσο πολύ διαφορά με τόσο λίγα κιλά????? νοητικά λέει όπως ο άνδρας σου, το μικρό φτωχό μου μυαλό δε το δέχεται χαχαχαχα.
Μπαίνω σε ρούχα που πριν δεν έμπαινα και αποτό΄λμησα να δοκιμάσω μια φούστα που δνε έχω μπει 3 χρόνια τώρα. Λάθος, μέγα λάθος, βιάζομαι πολύ, έκλεισε το προτελευταίο κουμπί και ίσως έκλεινε και το τελευταίο αν δε φοβόμουν να πιέσω την κοιλιά μου, αλλά με έριξε το θέμα. Ισως τελικά βιάζομαι πολύ.
Θεέ μου θέλω να γυμναστώ, μου έχει λείψει τόοοοσο και μετράω τις μέρες!!!! ( άλλο καλό ανέκδοτο χοντρή που πεθαίνει για γυμναστήριο). Να δεις που μέχρι να δώσει οκ ο γιατρός, θα έχουν κλείσει όλα τα γυμναστήρια στην πόλη που ζω απο την κρίση!!!!!

Εμένα το φαγητό μου έχει ως εξης:
πρωινό ενα τοστ σε 2 δόσεις. Μέσα σε ένα 8ωρο όταν δουλεύω τρώω μια σχεδόν κανονική μερίδα φαγητού (πάλι σε δόσεις) ότι έχω μαγειρ΄ψει.
οταν πεινάσω περιπου κανα δυωρο μετά την τελευταία μπουκιά θα φάω ότι θ΄λω, ειτε αυτό είναι φρούτο ή σαλάτα έιτε τσιπς είτε ψωμί με μέλι. Το βραδυνό μου είναι περιπου στα 200 γρ φαγητό. Κοινώς τα γευματά μου είναι πολύ μικρά και πολύ συχνά. Και όταν κανει κρυο τρώω ακόμα πιο συχνά!
Αυτό που θα σου πρότεινα είναι να μην πιεις αναψυκτικά και γενικά τα ανθρακούχα. Οσο για τα όσπρια απορώ που στα επιτρέπουν εμένα μου είχαν πει μετα τους 2 μήνες να τα δοκιμάσω κι εγώ το τρεναρα στους τρεις. Πάντως κακώς δεν τρως κρέας σε οποιαδήποτε μορφή. Είναι η κυριοτερη πηγη σιδήρου και πρωτεινων και όλοι οι γιατροι επιμένουν σε αυτό. Δοκίμασες μήπως βραστό ή μελάτο αυγό; Εμένα τις πρώτες εβδομάδες με είχε σώσει όπως επίσης και ο τόνος!

Σίγουρα είναι καλές πηγές φυτικής πρωτεΐνης τα όσπρια απλά αναρωτιόμουν μήπως είναι πολύ νωρίς ακόμη για να τα εντάξεις στη διατροφή σου. Σε εμένα τουλάχιστον τα επέτρεψε ο γιατρός μετά το τρίμηνο και αυτά σε πολύ μικρή ποσότητα. Θα σου έλεγα να συμβουλευτείς τον γιατρό σου πάντως γιατί μου φαίνονται λίγο παράτολμα αυτά που τρως τόσο νωρίς από το χειρουργείο (πρέπει να είναι 17 μέρες τώρα σωστά?).