Quote:
Originally posted by nature
Διορθώνω: μην εξαφανίσουμε την αξία και την ομορφιά που έχει η ζωή.
εχει η ζωη (μας, σου, μου, του) ομορφια απο μονη της?
που την βρηκε?
χαραχτηκε στο DNA μας, και διαβαζουμε οτι η ζωη μας ειναι ομορφη?
Την ζωη μας την κανουμε οτι νομιζουμε εμεις.
Η ερώτηση δεν είναι στημένη κρινο.
Είναι μια εύλογη ερώτηση που μου βγήκε από τα λεγόμενά σου.
το στημενο το ειπα,
γιατι δεν υπαρχει περιπτωση να εχω περιθωρια επιλογης.
Δηλαδη αν με σημαδευει καποιος με ενα οπλο,
και μου πει, θα σε σκοτωσω, αλλα απο περιεργια,
πες μου τι προτιμας, να ζησεις η να πεθανεις?
Πιστευεις οτι θα του απαντησω?
Ποτέ δεν θέλησα να μην έχω γεννηθεί και ποτέ δεν μου έχει πει κάποιος γνωστός μου κάτι τέτοιο.
οκ αρχισε με εμενα να φτιαχνεις την λιστα σου.
Μπορείς να πεις ότι δεν έχω ζήσει ύψιστες στεναχώριες τόσο εγώ όσο και όλοι οι γνωστοί μου (αν και κάποιοι απ\' αυτούς έχουν).
προσωπικα δεν με απασχολουν οι στεναχωριες μου,
ουτε ειναι κινητρο για την ζωη.
Αλλωστε ειμαι πεπεισμενος οτι θα ζω και με στεναχωριες.
Πέρσι επισκέφτηκα ένα ηλικιωμένο θείο, καρκινοπαθή, στο τελευταίο στάδιο, που την πάλευε γενναία αρκετά χρόνια. Μου είπε ότι παρακαλάει να ζήσει λίγο ακόμα.
Ηξερε φυσικά ότι θα πεθάνει, αλλά παρόλη τη κακή ποιότητα της ζωής του ήθελε κιάλλη παράταση....
Γιατί η ζωή του είχε και χαρές και ομορφιές.
Μια από τις χαρές του ήταν το εγγόνι του, εγγόνι που απέκτησε ενώ πάλευε με την αρρώστια.
εχω αλλη ιδιοσυγκρασια απο την θειο σου.
Αντλω κυριως χαρα απο εμενα και οχι απο τριτους.
Και αυτο γιατι αν περιμενεις το τι θα κανουν οι τριτοι για να χαρεις η να λυπηθεις, μπαινεις σε αλλες διαδικασιες.
Γενικα ο τροπος σκεψης μου, οσο με αφορα, ξεκιναει και τελειωνει αποκλειστικα με τον εαυτο μου.
Ισως ερχόμαστε και σ\'αυτό που είπα στην αρχή για τον ανθρώπινο φόβο του θανάτου που κρύβεται, (καλά κρυμμένος όμως),πίσω από την αιτία που κάνουμε παιδιά.
σημερα αυτο που σου λεω,
ειναι οτι δεν εχω κανενα φοβο, μαζι και ο θανατος.
Αν πεθανω, ειναι κατι που καποια στιγμη θα γινει, ασχετως το τι θα κανω εγω.
Τα παιδιά μας δίνουν την αίσθηση της συνέχειας και της αθανασίας.
σορρυ δεν μπαινω σε αυτη την ψευδη λογικη.
Τα παιδια μας ειναι αυτονομοι οργανισμοι ασχετα με εμας.
Σαφως παιρνουν ΚΑΙ καποια δικα μας χαρακτηριστικα, αλλα μονο καποια. Παιρνουν εξισου και απο παλαιοτερα γενεαλογικα δεντρα που χανονται σε παλιοτερες γενιες.
Αυτα περι αθανασιας, προτιμω να μην το σχολιασω,
με παραπεμπει σε μεταφυσικες καταστασεις που εκει το μυαλο μου σταματαει.
Δεν θέλω να σε βάλω να γράψεις 2 σελίδες αλλά αν μου έλεγες επιγραμματικά γιατί θα προτιμούσες να μην έχεις γεννηθεί θα με ενδιέφερε η επιχειρηματολογία.
εξεταζω συνολικα το περιβαλλον γυρω μου,
ειτε σε κοντινο επιπεδο ειτε σε μεσο η μακροπροθεσμο και απο εκει βγαζω καποια συμπερασματα.
Συμπεραινω οτι το παιδι μου θα ζησει πανω κατω οπως εγω,
υποδουλο χιλιων δυο μη και πρεπει, που εγω αηδιαζω και φτυνω αιμα για να τα διωξω μακρια μου.
Δεν φτανει η δικη μου προστασια ξερεις και αυτο μου κοβει τα ποδια.
Ουαι και αλιμονο αν τυχει και ειναι μειονοτητα, πχ ομοφυλοφιλος -η.
Ξερεις επειδη φυσικα θα το στηριζα, αν τυχαινε και τυχαινε ενας καθηγητης που ηταν ρατσιστης δεν θα ξεμπερδευε ευκολα μαζι μου.
Αλλα και αυτο τι να λεει?
Με ποσα κομματια της κοινωνιας μπορεις να τα βαλεις, οταν η ιδια η κοινωνια σε εχει πεταξει στο περιθωριο?
Αν βεβαια τυχουν ολα αυτα.
Αν οχι,
οι οροι των κοινωνιων που ζουμε,
οι τασεις τους ειναι να χειροτερευουν.
Το σεναριο του 2012 ειναι μεν φανταστικο αλλα οχι απιθανο.
Υπολογιζετε οτι το 2025 θα ξεκινησει ο πολεμος του νερου.
(γμτ ουτε καν συνταξη δεν θα εχω παρει....)
Πολυ επιγραμματικα σου γραφω αυτα.
Πες μου εσυ με αυτες τις συνθηκες,
οταν τις γνωριζεις, πως ονομαζεται καποιος που επιμενει να θελει να κανει ενα παιδι.
Το εγωιστης μου φερνει σαν λιγο, μαλλον κατι παραπανω.
Ισως και μόνο που θα μπείς στη διαδικασία να τα γράψεις, αλλάξεις λίγο τη γνώμη σου και διαπιστώσεις πόσο τυχερός είσαι που υπάρχεις :) (Χλωμό το κόβω, αλλά πού ξέρεις?)
καταρχην δεν υπαρχουν οι συνθηκες για να κανω παιδι,
οπως τις εχω εγω στο μυαλο μου.
Αλλα πες οτι υπηρχαν,
υπαρχουν ολα τα παραπανω, τα οποια με βασανιζουν αρκετα.
Τωρα για το αν ειμαι τυχερος που υπαρχω....
δεν ξερω, δεν το πιστευω αυτο.
Το μονο που παιζει να ειμαι τυχερος,
ειναι για το οτι το μυαλο μου στεκεται ακομα στα καλα του.
Αλλα και αυτο, ποσο μπορει να σου λειανει ολα τα υπολοιπα ζορια που μπορει να εχεις?
Φαντασου οτι ζουμε για ενα ποσοστο μαξ 10% ευτυχισμενων στιγμων,
και τα υπολοιπα ειναι δυστυχια.
Μεσα σε αυτες τις αντιξοες συνθηκες,
θεωρω μεγαλο επιτευγμα που αντεχω (ουμε), οσο βεβαια αυτο υπαρχει.
Γιατι το αυριο δεν το γνωριζω.....