θες να γραψεις γιατι?δεν καταλαβα για την φλεβα....
Printable View
θες να γραψεις γιατι?δεν καταλαβα για την φλεβα....
άνεμε το έχω βιώσει αυτό άπειρες φορές... Έχω νιώσει δηλαδή ότι ο άλλος δεν θα αποδεχτεί το είναι μου ολόκληρο, και πώς, αφού συχνά δεν το αναγνωρίζει καν! Επιπλέον, στην πορεία είδα κι ένα άλλο πρόβλημα: ο καθένας βλέπει διαφορετικό κομμάτι, ο καθένας θεωρεί 'θετικό' και κάτι άλλο. Εγώ για τον εαυτό μου όμως, τι τελικά θεωρώ θετικό και τι 'σκοτεινό'? Πόση σημασία έχει η κάθε πλευρά του εαυτού σε διαφορετικές φάσεις ζωής?Quote:
Originally Posted by ανεμος
Ναι, φυσικά και είναι δύσκολο να αποδεχτεί ο οποιοσδήποτε τη σκοτεινή μας πλευρά αν δεν την έχουμε εμείς οι ίδιοι αποδεχτεί. Αλλά πρέπει ταυτόχρονα να έχει αποδεχτεί κι εκείνος τη δικιά του. Δύσκολο πράγμα και ο συντονισμός λοιπόν. Πάντως μου έχει τύχει αρκετές φορές να είμαι πολύ πιο ανοιχτή στο να δεχτώ τη σκοτεινή πλευρά ενός ανθρώπου, ενώ ο ίδιος την απορρίπτει, την κρύβει από τον εαυτό του. Νομίζω συχνά πως είμαι πιο ελαστική με τους άλλους, απ' ότι οι άλλοι με τον εαυτό τους. Αλλά έτσι είναι, τι να κάνουμε...
Επίσης, έχω συναντήσει μία και μοναδική φορά ως τώρα, αυτή την αμοιβαία αποδοχή του ενός από τον άλλον. Και υπήρχε η ιδανική επικοινωνία θα έλεγα, πλήρης κατανόηση και στις ομοιότητες και στη διαφορετικότητα. Όμως στο εδώ και τώρα, πιάνω τον εαυτό μου να προτιμά κάτι άλλο, μια κατάσταση που κρύβω πλευρές του εαυτού μου, όχι γιατί δεν τις αποδέχομαι, αλλά γιατί απλά, δεν τις θέλω πια στην επιφάνεια, είναι ασήμαντες. Χμ, ίσως το εξηγήσω καλύτερα αν δοθεί η ευκαιρία....είναι λίγο περίπλοκο.
ηταν τοσο ευστοχο που καλυψε και μενα
Μπορεί να λείπει η δική μας διάθεση για δέσμευση... :) Για διάφορους λόγους.Quote:
Originally Posted by alexandros3
Ε, σίγουρα θα διαφέρουμε κάπου, σε λίγα, σε πολλά, δεν ξέρω... :) Αλλά, όχι, δεν θέλω καθόλου να βλέπω τον άντρα μου σε 'τμήματα' ή/και να ψάχνω κομμάτια που δήθεν λείπουν.
ενταξει Μαρινα με καλυψες.........thanks
Σωστό... μπορεί όντως να λείπει η ειλικρινής διάθεση για δέσμευση. Ιδίως όταν κάποιος (εγω!) νοιώθει ότι είχε ακόμα ένα πράγμα να κανει... : )
Ναι, να γίνει! Ευχή δυνατή για αυτό και για εκκωφαντικό παλμό :)Quote:
Originally Posted by alexandros3
Προς το παρόν έχω να σου πω δυο πράγματα ακόμα:
1) μακρυά από αγνώστου ταυτότητος βατόμουρα εκεί στο δάσος που θα είσαι,
2) αν δεις το Λευκό Λαγό να περνάει.. από πίσω του κι εσύ..
ποτέ δεν ξέρεις από πού και πώς θα βρεθείς στη χώρα των θαυμάτων :)
Αλέξανδρε, έχεις σκεφτεί πώς ένας πατέρας που απ΄ό,τι έχεις αναφέρει έχει "ενσυναίσθηση που τσακίζει" κάτι τέτοιο είχες γράψει ή κάτι με κόκαλα, λολ, μπορεί να πάει σε δικαστήριο ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ, γιατί Ο ΙΔΙΟΣ του αρνείται το μικρότερο και λιγότερο και τιποτένιο που θα μπορούσε να του παράσχει και που δεν του κόστιζε και τίποτε? Γιατί δε βλέπω την παραμικρή ενσυναίσθηση, μόνο μία παγερή αδιαφορία, και μία άρνηση που τραυματίζει το συναίσθημά σου.
Και η σκέψη μόνο να σύρει στο δικαστήριο το σπλάχνο του για ψύλλου πήδημα θα έπρεπε να του ήταν όχι μόνο απωθητική αλλά και τρομερά επώδυνη.
Η σκέψη και μόνο να πονέσεις το παιδί σου, έστω και άθελά σου, φέρνει τύψεις και βάσανο σε έναν φυσιολογικό γονιό. Θέλεις να είναι καλά, καλά και ευτυχισμένο και σίγουρο πως θα είσαι δίπλα του, όποτε κι αν έχει την ανάγκη σου.
Με θύμωσε η στάση του, σκέφτομαι το δικό σου θυμό. Που μπορεί να σου σκεπάζει άλλα που ανασύρονται, την αίσθηση της απώλειας που σου αναγεννήθηκε, τη ματαίωση του ονείρου που σαν παιδί έτρεφες στο μυαλουδάκι σου, αυτή την κρυφή αυλή με γιασεμιά να μοσχοβολάνε, με τους δύο σου γονείς μαζί αγκαλιά και σένα παραδίπλα με τα παιχνίδια σου και με ακέραια την αθωότητά σου.
Γύρνα σε ό,τι αγαπούσες Αλέξανδρε. Γίνε ξανά αυτό που εσύ είχες διαλέξει και ήξερες πως ήσουν καλός εκεί. Και πως σε χώραγε. Δώσε του πίσω ό,τι δεν έδωσε με την καρδιά του, γιατί δε χώραγε κι εσένα. Άστο για τα άλλα του παιδιά. Σε ματώνει να ξέρεις πως το πήρες από γινάτι και πως είναι και λιγότερό σου. Αν δεν μπορείς να το κάνεις άμεσα, σχεδίασέ το, δούλεψέ το και μετά προχώρα στην πραγματοποίησή του. Μη μείνεις να μετράς συντρίμια.
Και εκείνο που σου είχε πει όταν σε πρωτοείδε "κι εσύ κατεστραμμένος είσαι", το έκανε για να παρηγορηθεί για την κατάντια του, σημαδεύοντας το παιδί του.Ήταν άτιμο και μικροπρεπές (εγώ έτσι το κρίνω από τη θέση μου ως γονιός).
Οι ανασφάλειές του δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τα πάντα ρε συ. Δεν μπορούν να γίνονται πάντα η κάλυψή του.
Έχεις ζωή να ζήσεις αγόρι μου. Ζήστηνε! Με ό,τι σου χρειαστεί για να γιατρέψεις, να πενθήσεις για το χαμένο παράδεισο, για τα σπαταλημένα χρόνια.
Δεν ήταν δικό σου φταίξιμο. Ήταν επιλογές ενηλίκων κι εσύ ένα παιδί που έγινε πρόωρα ενήλικας και σήκωσε άλλων τα λάθη.
Άνεμε, συγγνώμη που σου κάνουμε το thread κοινοκτημοσύνη:P αλλά νομίζω είναι σημαντικό. Και ξέρω πως δε σε νοιάζουν τυπικούρες.:)
μπορεις να ξεκολλησεις να σκεφτεσαι αυτα που σε στεναχωρουν και σε θυμωνουν? Με αυτο που κανεις απλα τρεφεις αυτο το τερας μεσα σου.. Μπορεις αντι να ταβαζεις με πραγματα και ανθρωπους που δεν αλλαζουν, να κοιταξεις να φταιξεις τον εαυτο σου, να ηρεμησεις, και να απολαυσεις τη ζωη σου, τις σχεσεις σου και να κυνηγησεις ξανα αυτα που εσυ θελεις?
Serenity Prayer
God, grant me the serenity to accept the things I cannot change, Courage to change the things I can, And wisdom to know the difference.
Κατα αρχην ραιην και ολοι οσοι εχετε γραψει στο <<δικο μου>> ποστ εχετε καταθεσει κατι δικο σας,αυτο εμενα ουσιαστικα με ευχαριστει...δικο μου,σου,σας δεν εχει σημασια εγω εχω παρει πολλα πραγματα οπως και να χει και σας ευχαριστω ετσι και αλλιως.........και ειδικα εσενα Αλεξανδρε γιατι αισθανθηκα οτι εχω κατι κοινο να μοιραστω μαζι σου και οτι με καταλαβαινεις γιατι εχεις φορεσει τα παπουτσια μου και γω τα δικα σου.Πιστευω πολυ στην αλληλεπιδραση και την στηριζω μεσα και εξω απο εδω.....
Σημερα πηγα και ειδα τους γονεις μου αποφασισμενος να φερθω πραγματι σαν ενηλικας......νομιζω οτι καταφερα επιτελους χωρις να θυμωσω ιδιαιτερα να δειξω στον πατερα μου ειδικα και σε μενα οτι το να ανοιγω συναισθημα μαζι του δεν ειναι επικυνδινο αλλα θαραλλεο...του ειπα οτι επρεπε να ειναι εδω περισσοτερο για μας και λιγοτερο για τον εαυτο του και οτι ωραια τα χρηματα που εστελνε αλλα εγω ειχα αναγκη αυτον....του ειπα επισης οτι δεν μπορει να με αγαπαει μονο οταν κανω τα χατηρια του μα νιωθει περηφανος για μενα και οταν αποφασιζω για μενα και δεν συμφωνει ,να ειμαι το μαυρο προβατο και μη αποδεχτος......ακομα του ζητησα να αναγνωρισει σε μενα οτι εχω σταθει στα ποδια μου χωρις την βοηθεια του και τα λεφτα του και οτι σε σχεση με τον αδερφο μου ειμαι παλι ρηγμενος.....νομιζω οτι σημερα αισθανθηκα πολυ διαφορετικα απο καθε αλλη φορα και οτι η ενοχη του να στηριζω εμενα υποχωρησε αρκετα ως πολυ.....βεβαια με ακουσε με την παρεα κρασιου και αυτο ειναι καπως αλλα με ενοιαζε να τα πω και μονο απλως για να τα βγαλω απο μεσα μου....η μανα μου με αφορμη την κοπελα μου που ηρθε σπιτι και ειδε τον πατερα μου στουπι παραδεχτηκε μπροστα μου οτι ο πατερας μου ειναι αλκοολικος και οτι το γνωριζει πια....πολυ σημαντικη παραδοχη και αυτη.....και επισης οτι δεν θελει να μου γραψει ενα εξοχικο που εχει στο ονομα της γιατι στην ηλικια των 70 μπορει και να χωρισουν και να εχει κατι δικο της λολ....φυσικα εκει τα ακουσε γιατι μου πεταξε για αλλη μια φορα οτι δεν χωρισε πριν για μας(ετσι αν δεν ριξει ενοχη δεν ειναι καλα) και φυσικα της ειπα <<γαμω το Χριστο σου,πια>>.....αλλα δεν με νοιαζει πια θελω επιτελους να ελευθερωθω..............
Αυτα κανει η αλληλεπιδραση........................ .......
υ.γ ραιην θα ηθελα να γραψεις κατι σε αυτα που με ειχες ρωτησει γιατι αισθανθηκα λιγο καπως οταν απαντησα και συ οχι.....αν θες φυσικα.....
Άνεμε, χαίρομαι που δεν με κακίζεις, όντως έχουμε κοινά. Απλά μόλις είδα το thread title και ιδιως διαβασα αυτο το comment της Μαρίνας ότι ο ειδικός είναι υπεύθυνος όχι μόνο για την αλλαγή του τρόπου σκέψης αλλά και τη διαχείριση του άγχους που αυτό προκαλεί μου έκανε ένα κλικ μέσα μου πολύ δυνατό. Αφού το κάναμε... κοινοκτημοσύνη το thread και με την άδεια του Άνεμου, θα πω και κάτι άλλο ίσως τελευταίο για το άγχος. Αυτό που κατάλαβα ήταν ότι δεν το είχε σε τίποτα να βάλει μέσα και φάρμακα όταν το άγχος ήταν πολύ μεγάλο (επαναλαμβάνω - δεν κατηγορώ) και μάλιστα φάρμακα που μία φορα που τα πήρα με κανανε ζομπι. Λέω αφού μπορώ να διατηρώ τη λειτουργικότητα μου και χωρις αυτα γιατι να τα παιρνω; Δλδ δεν τα χρειαστηκα 30 χρονια και τα χρειαζομαι τωρα;
Τελος παντων, κι αυτο με ξενισε, παρα πολυ. Νομιζω οτι ειχε παρει μια πολυ στραβη ροπη το θεμα. (κατι που μου ελεγαν ολοι, ακομα κι ο σκυλος μου ,αν ειχα)
carrie εννοειται οτι ετσι ειναι.
ρειν, αν συνεχισω τη.. ψυχαναλυση πανω σ' αυτα που ειπες θα παμε σε παρα παρα πολυ βαθεια νερα :) Μια ιδεα που μου περασε απο το μυαλο και δεν νομιζω οτι το ειχε καταλαβει ηταν οτι οντως με ηθελε κατεστραμενο ως τιμωρια που τον αφησε η μανα μου. Αλλα εντελως υποσυνειδητα, ακομα και γι' αυτον. Η ανασφαλεια οντως μπορει να συγχωρεθει ως ενα βαθμο....
κι ένα μεγαλο ευχαριστω... σε ολους... ετσι.
Ο άνεμος είναι πολύ γενναιόδωρος, δεν τον πειράζει, φαίνεται αυτό, του αρέσει να μοιράζεται τα πράγματά του.:P
Άνεμε, έχεις δίκιο, συγνώμη που παρέλειψα να σου απαντήσω, ξεχάστηκα.
Μου άρεσε κατ' αρχάς πολύ αυτό που έγραψες για την απελευθέρωση. Όσο για το "γαμώ το χριστό σου", άνθρωπος είσαι κι εσύ, δεν είσαι ο Ιώβ.
Ελπίζω να τα ξεδιαλύνουμε όλοι μας αυτά και να κρατάμε σωστά όρια, για τη δική μας υγεία και ηρεμία και για όσους μοιράζονται το δρόμο μας στη ζωή.
Ώστε το παραδέχτηκε επιτέλους η μητέρα σου, ναι, είναι σημαντικό! Θα βοηθήσει κι εκείνην αυτή η παραδοχή, έτσι νομίζω. Ποτέ δεν είναι αργά.
Κοίτα, υπάρχουν γονείς που όταν τους μιλήσεις θα ανοιχτούν, θα είναι πρόθυμοι να πάτε παρακάτω, να δουλέψετε τη σχέση σας. Άλλοι όχι, γιατί
δεν ξέρω, για διάφορους προσωπικούς τους λόγους. Και όσο θα εξελίσσεται καθένας θα μπορεί να βρει την χρυσή τομή (και κατά πόσο μπορεί να υπάρξει αυτή)
και να μη χαλιέται τσάμπα. Το θέμα της αυθεντικότητας, δεν ξέρω, ο δικός μου ψυχολόγος μου βγάζει κάτι το πολύ οικείο και ταυτόχρονα ως τώρα όσο έχω δουλέψει μαζί του δλδ να μένει εντός ορίων, μετρημένος και ξέρει να ακούει τι του λέω, να είναι παρών. Αυτό μου βγάζει αυθεντικότητα. Είναι σημαντικό άνεμε που η κοπέλα σου είναι ενημερωμένη πάντως. Ελαφρωτικό κι αυτό, εύγε σας.:)
Αυτό που διαπίστωσα σε συζητήσεις είναι πως το να σου "βγάζει" αίσθημα εμπιστοσύνης/ κλίμα ζεστό αλλά και μαζί να διατηρείται το θεραπευτικό της σχέσης πλαίσιο, άρα και ο ψυχολόγος να μένει στα κομμάτια του, είναι και θέμα πείρας του, αλλά και ένας συγκερασμός των προσωπικών του βιωμάτων και χαρακτήρα και δουλειάς και με τον ίδιο του τον εαυτό. Αν σου συζητάει τα προσωπικά του και ας πούμε τον κόβεις κομμάτια, πώς να μην κλονιστείς και λιγουλάκι? Ωρέ σκέφτεσαι, τούτος δω έχει τα δικά του και δεν μπορεί να βρει την άκρη, θα λύσει τα δικά μου? λολ
Και από την άλλη, είναι σημαντικό να μη "μπαίνει" ο ένας στη θέση του άλλου, να μη παρεισφρύεις από τη δική σου στη δική του θέση, δλδ να μην γίνονται όλα αχταρμάς.
Να μένει αυτός/ή ο ειδικός κι εσύ ο θεραπευόμενος, όχι το αντίστροφο. Αλλιώς το χάσαμε το κορμί,χαχαα
Ως προς τους γυρισμούς/χωρισμούς, λολ, που λέγαμε για την ελλάδα σχετικά και κατά πόσο ανοίγονται εδώ άλλα θέματα ενώ αλλού μπορεί να ήταν πιο βατά όλα, νομίζω πως ο τόπος είναι σημαντικός και σου βγάζει πράγματα, όταν τον έχεις συνδέσει με αναμνήσεις, ειδικά πονετικές. Αλλά ακόμη κι αυτές θα πρέπει κάποτε να δουλευτούν και να μείνουν στην άκρη τους. Σιγά σιγά, δε θα τα κάνουμε όλα μεμιάς.:)
Rain, αυτο που νομίζω είναι νομίζω εντελώς πασιφανές για το θεμα που λες. Ο πατέρας μου χτύπαγε τη μάνα μου οκ? (εγω δεν προλαβα να το ζησω αυτο, thank god? μαλλον) Αυτό πρέπει να δημιουργεί ένα τεράστιο φόβο (ίσως και οργή?) ίσως απλά λύπη. Αλλά σίγουρα φόβο. Και το διαζύγιο δεν ήταν εύκολο... λολ απο οτι εχω μαθει, οχι καθολου. Ο ανθρωπος εννοειται οτι δεν ειχε την ωριμοτητα να ΜΗΝ με χρησιμοποιησει για τον "πολεμο" της ματαιωσης του (απο τον ιδιο του τον εαυτο). Οποτε στο εξωτερικο υπηρχε ενα ειδος ασφαλειας. στην ελλαδα ο κινδυνος επεστρεφε. βεβαια αυτα ειναι θεματα της μανας μου (που μου ειπε οτι τα ελυσε μολις αρχισα να γαμ....ω παν... ιες αριστερα δεξια στο θεμα με τον νταντι). Ομως ενα παιδι, οταν εχει μονο ενα σημειο αναφορας κατα καποιο τροπο το σφουγγαρι μουσκευει με συναισθηματα, ακομα κι αν καποιος θελει να τα κρατησει κρυφα (για να προστατευσει), αυτα φαινονται....
Τι να κανουμε. Αυτη ήταν η αποφαση της μανας μου. προστασια. ειχε και πολλα καλα.
τωρα, οτι η δυση (η κοινωνια της δυσης αλλα και οι νομοι της) προστατευε πολυ καλυτερα τη μανα μου και κατα προεκταση εμενα, δεν τιθεται ερωτημα : )
γι' αυτό... go west ; )
ή και go east! (αλλα μ' αυτες τις αξιες (or die a very western death ; ) )
γαμω το εγραφα μια ωρα και κοπηκε η συνδεση του γειτονα....λολ,αυριο παλι
Νομίζω ότι φοβήθηκε ρε συ (για τη γυναικα του και μετα το εντυσε καπως) κι επισης νομιζε οτι εγω μεγαλωσα με ολα τα καλα.Quote:
Originally Posted by RainAndWind
Μεγαλωσα τελικα με τεραστιες τυψεις και ενα επιβεβλημενο κρυψιμο απο την πλευρα της μητρικης οικογενειας.
ξερεις τι νομιζω? οτι φταιει λιγακι η... γιαγια μου.
Θεουσα. παρα πολυ.
το διαζύγιο τοτε και σε εργατικη οικογενεια θεωρουνταν κατι σαν αναθεμα. οκ δε λεω.μπραβο στη μανα μου που το τολμησε. αλλα μετα εγω μεγαλωσα αναγκασμενος να το κρυβω γιατι ηταν κατι πολυ κακο.
και ποτε κανενας δεν με ρωτησε πως αισθανομαι για το πατερα μου. τι ειναι? που ειναι?
και περασα μεγαλο μερος της ζωης μου μ αυτα τα συναισθηματα κρυμενα. δεν επιτρεπονταν να εκδηλωθουν και δεν επιτρεπονταν να μαθευτει οτι ο πατερας μου με ειχε εγκαταλείψει.
πιστευω οτι αν αυτο γινοταν νωριτερα, μια συζητηση, οτι ειναι ΟΚ να σκεφτεσαι αυτα τα πραγματα, θα ηταν πολυ καλυτερα τα πραγματα.
καποια στιγμη ο πατερας μου ειπε, φευγω γιατι θα το τρελανουμε το παιδι, ειμαστε πολυ ισχυρογνωμονες και οι δυο. θα προτιμουσα να ειχει μεινει με καποιο τροπο και να μην ειναι τοσο ισχυρογνωομονες.
αλλα θα επρεπε και απο την πλευρα της να με αφηνε να εκφραστω... να μιλησω... να δω....
η κοπελια μου δεν ειχε τετοιο προβλημα η μανα της την αφηνε να αγκαλιασει τη μαυρη της πλευρα.
ειχε ζησει πολυ περισσοτερα. ειχε καταφερει πολυ περισσοτερα (εγω ετσι νομιζω) αλλα δεν ηταν ευτιχισμενη.
νομιζω κανεις ποτε δεν μπορει να ειναι.,
να πω και μερικα καλα γι αυτη την οικογενεια... μπορουσες να εισαι ο εαυτος σου... δεν χρειαζοταν να εισαι τελειος.... ηταν ευχαριστα
κι ηταν πολυ ψαγμενοι ανθρωποι. ψαγμενοι... πως να το πω, συναισθηματικα. δλδ δεν φοβοντουσαν τιποτα. να σκεφτουν, να αναλυσουν. χυμα στο κυμα. ενταξει κι υπηρχε τρομερη αγαπη και δεσιμο με μενα και τη κοπελια.
εκει παντως ενοιωθα... χαλαρα. σα να μπορω να εχω ψεγαδια.
αλλα δεν ειχα συνηθισει.
και σαφως δεν ηταν ολα ροδινα, υπηρχε παθολογια.
απλως σαν να εκμηδενιζονταν τοσο η παθολογια της δικης μου οικογενειας οσο και της δικης της οταν ημασταν μαζι, οι δυο μας.
ομως να, δεν υπηρχε πατρικη παρουσια κι εκει και λιγακι σαν η μαμα της να ζουσε μεσα απο τα παιδια της και κατ επεκταση και την κοπελα μου. δεν νομιζω οτι ηθελε να την αφησει. και στη δικια μου μανα μια φορα η οικογενεια της δεν φερθηκε καλα, χωρις κανενα λογο (κι αυτη ηταν η ταφοπλακα νομιζω, ασχετα που ηταν βραδυφλεγης). παρολο που η κοπελα μου ηταν αψογη
γι αυτο και θεωρουσα οτι αν φευγαμε,λιγακι μακρυα απο τις οικογενειες μας, θα τα καταφερναμε. βεβαια κι εγω ειχα αλυτα θεματα με τον πατερα μου κι οι συνθηκες ευννουσαν αρκετα να μεινουμε σε αποσταση αναπνοης απο τη μαμα της. δλδ οχι ακριβως ευννοουσαν, ηταν σχεδον καταναγκαστικο αλλα τελος παντων.
εκεινη δεν φοβοταν να βουτηξει στο σκοταδι της. εγω ημουνα ξερεις τωρα υπερανω και καλα. και μου λεει αν δεν τον κανεις καποια στιγμη μπορει να σε φαει! βεβαια και κεινη ειχε προβληματα κι ευχομαι να ειναι καλα και οσο γινεται να εχουν ξεπεραστει.
δεν νομιζω οτι ειμαστε πια ιδιοι ανθρωποι. εγω οχι.
ερωτικα ενταξει, ηταν πολυ ομορφη αλλα ελεγα τοσο εκεινη οσο και γω πρεπει να απογαλακτιστουμε ακομα περισσοτερο πριν κανουμε οικογενεια. περναγαμε τελεια. στις αρχες τουλαχιστον ηταν ενας μικρος παραδεισος. νομιζω λαμπαμε κι οι δυο.
κι οταν ημασταν μονοι μας ηταν μια χαρα. αλλα υπηρχαν συνεχεια παρεμβολες. να πω τη μαυρη μου αληθεια (μπορει να κανω και λαθος) νομιζω οτι η μαμα της ηταν πιο υποστηρικτικη απο οτι η δικια μου (αλλα και πιο παρεμβατικη). γι αυτο ελεγα να φευγαμε να δοκιμαζαμε αν μπορουσαμε να πατησουμε στα ποδια μας. μακρυα, αυτονομοι. αλλα κανεις δεν μπορεσε. θελει κι αλλη να δει το ατσαλι στο βλεμα σου οταν το λες αυτο κι εχω ισως δεν το ειχα.
Δεν το ειχες η δεν το ειδε
η φοβηθηκε
παντως μια υπερπροστατευτικη μαμα δεν αφηνει ετσι ευκολα την κορη της
αυτο που εβλεπες ως ελευθερια ειναι πως οι γυναικες εκφραζομαστε λιγακι πιο ευκολα οσον αφορα τα σοψυχα μας
ωστοσο η υπερπροστατευτικοτητα καλα κρατουσε Aλεξανδρε
ολα ηταν ομορφα
και το πιστευω
αλλα τοσο οσο καθε φορα..... μην επαναλαμβανεις το παλιο κλασικο μοτιβο του διχρονου μεσα μας ....φταιω εγω για ολα
δεν εισαι παντοδυναμος ... ησουν εκει και αγαπουσες και αγαπηθηκες πολυ. ωστοσο....
ναι ωστοσο.... τι θα γινει τωρα? για ποσο θα αυτομαστιγωνεσαι για υπερπεπλεγμενα δεσιματα που εσυ με το Ατσαλενιο σου κορμι και το σπαθι του ζορο δεν ....ελυσες ????
what????
οχι οτι δεν το κανω και εγω σε μενα
αλλα επιτελους ποσο παντοδυναμοι ειμαστε πια????
Κοιτα απο οσα λες αρκετα προβληματα υπηρχαν σε αυτη τη σχεση, καθε δευτερη γραμμη σε δυο παραγραφους μονο σε αυτο το μηνυμα (γιατι τα εχεις αναφερει και σε αλλα) διαβαζω για μητερα, για παρεμβατισμο, για καταναγκασμο, για ζωη μεσα απο τα παιδια, για απογαλακτισμο, δικο σου, δθικο της, ανικανοτητα να φυγετε, περναγατε τελεια μονο οταν ησασταν μονοι σας κτλ κτλ κτλ. Δεν ηταν τοσο καλη η σχεση αυτη, ισως ηταν η καλυτερη που ειχες, αλλα νομιζω οτι απεχει παρασαγκας απο μια πραγματικα καλη υγιη σχεση με ωραιες προοπτικες ωριμων ενηλικων. Μην την εξιδανικευεις τοσο, γιατι οσο μενεις με αυτη την εικονα στο μυαλο σου δεν θα μπορεσεις να βρεις στο τωρα και στο μελλον κατι καλυτερο απο αυτο.....Quote:
Originally Posted by alexandros3
ΕΠισης, οσον αφορα το σκοταδι, οπως λεω στην υπογραφη μου, πρεπει να μπεις σε ολες τις απαγορευμενες ζωνες του μυαλου σου και του ασυνειδητου σου, και να γυρισεις την καθε πετρα, οσο κι αν ποναει. Ετσι ερχεται η "θεραπεια"..
Όπως τα λέει η κάρι. Και αφού πλέον ξέρεις πως δεν ήσουν καλά πραγματικά, να κοιτάξεις να γίνεις (και το λέω και στον εαυτό μου ε?). Κοίτα Αλέξανδρε- η αλήθεια είναι πως στις σχέσεις μας, όταν δεν το έχουμε δουλέψει το πράγμα, κάνουμε επιλογές συντρόφων βασισμένες στα παιδικά μας πρότυπα. History tends to repeat itself. Εξάλλου, το γνωστό μας παρέχει ασφάλεια. Είναι οικείο ρε παιδί μου και δε φοβίζει. Έλα που ό,τι μας φοβίζει είναι αυτό που μας χρειάζεται για να ξεκολλήσουμε. Δεν είναι καθόλου εύκολο, γιατί όταν δεν έχεις μάθει να κοιτάζεις πίσω από τις επιλογές σου, δεν το κάνεις, απλά. Μία κοπέλα λοιπόν που σου θύμιζε κάποιο σου οικείο πρόσωπο, τη μητέρα σου, με την αμέριστη δοτικότητα, προσφορά και υπεραγκαλιαστική διάθεση, σε έκανε να αισθάνεσαι ωραία και χουχουλιάρικα. Έπαιρνες αυτό που χρειαζόσουν, την αποδοχή, δίχως να πολυκοπιάσεις γι αυτήν. Άσε με, γιατί κι εγώ κατάλαβα πως καιρό τώρα το έκανα, και έχω όσο να το πεις φάει μία ήττα, λολ. Να ξαναγυρίσουμε σε μας. Να στραφούμε πάλι προς τα μέσα, αυτό. Να εξετάσουμε τα κίνητρα, τα μοτίβα, τα πλαίσια που κινούμασταν και δεν είχαμε τη γνώση ούτε την αυτοπαρατηρητικότητα να το κάνουμε.
Μέσα από όλο το χαμό, αν το καλοσκεφτείς, και τις λανθασμένες επιλογές του παρελθόντος ή του παρόντος μας, γλουπς, λολ, κάποια μηνύματα παίρνουμε. Πως δεν το πηγαίναμε και πολύ καλά, πως χρειαζόταν ψάξιμο, πονάει φυσικά αλλά θα δούμε αποτελέσματα. Και το ζήτημα δεν είναι στο να αρχίσουμε να μας δέρνουμε με ενοχές, το ζήτημα είναι να σκεφτούμε τα γιατί, να τα ανακαλύψουμε, να δούμε τα μοτίβα μας, να δουλέψουμε για την ανατροπή τους.
Γενικά, επικεντρώνομαι σε κάτι που αναγνώρισα πρόσφατα και γύρω από το οποίο επίσης ο ψυχολόγος μου με έστρεψε να σκεφτώ. "In times of distress, we tend to cling to that which is familiar"
Όταν θα έπρεπε να κάνουμε το αντίθετο:P
Γιατί, με λίγα λόγια, γυρνάμε ξανά πίσω αντί να πάμε μπροστά. Άρα ο προσανατολισμός μας εμμένει στην παρελθοντική του φύση, και δεν προσανατολιζόμαστε προς τον μελλοντικό μας εαυτό.
Ελπίζω να μη σε μπέρδεψα περισσότερο, λολ
Όσο για τις σκοτεινές μας περιοχές, ας ανάψουμε τη λάμπα επιτέλους και ας σταματήσουμε να ρίχνουμε κατάρες στο σκοτάδι.:D
Και όταν βλέπουμε πως κάτι επιμένουμε να κάνουμε συνέχεια, να σκεφτόμαστε όχι πως είμαστε τα τέρατα και οι λίγοι και οι μαζόχες και οι κάκιστοι, λολ, για να μιζεριάζουμε και να βαλτώνουμε ουσιαστικά, αλλά να περνάμε σε δράση. Θα βρούμε την άκρη όταν υπάρχει η διάθεση να το κάνουμε, παρόλο το φόβο. Και δικαιούσαι και το λάθος, όπως όλοι μας εξάλλου.:)
Πρέπει να μοιράσετε Φήμη και αλλού πριν δώσετε στον/στην RainAndWind ξανά.
+100000000000
Ευχαριστώ κάρι μου.
Με βοήθησες κι εσύ με τον τρόπο σου να ψαχτώ αυτές τις μέρες. :)
Kι εγω βρηκα αυτο το ποστ σου πολυ βοηθητικο, οπως πολλα αλλα, βοηθα με να σε βοηθω να ανεβουμε στο βουνο!! Παντως ειναι αληθεια, αυτο που μας κανει να νιωθουμε "καλα" επειδη ειναι το γνωριμο ενω ειναι προβληματικο, ειναι αυτο που πρεπει να ξεπερασουμε για να νιωθουμε πραγματικα ΚΑΛΑ.
researcher, carrie, rain ευχαριστώ πολύ για τις αποψεις σας και τις προσεγγισεις σας που με βοηθουν και με κανουν να βλεπω πραγματα απο αλλες οπτικες γωνιες, και με αλλους χρωματισμους που δεν ξερω.
συγκράτησα αρκετα απλώς θα έρθω στο "Έπαιρνες αυτό που χρειαζόσουν, την αποδοχή, δίχως να πολυκοπιάσεις γι αυτήν"
μπορει να ειναι ετσι rain, σιγουρα σε παρα πολυ μεγαλο βαθμο εχεις δικιο. αλλα και η κοπελα επαιρνε ενα παιδι που της αρεσε πολυ εμφανισιακα, ηταν παντα διπλα της και τη στηριζε σε ολα (μιλαμε για τις αρχες της σχεσης κυριως) και που μπορουσανε να μιλησουνε εντελως ανετα για τα θεματα που τους ποναγανε χωρις κανενος ειδους επικριση, η ακομα κι ελλειψη κατανοησης σε οτιδηποτε.
απο την αλλη ναι, ειχε καποια προβληματα που τις δημιουργουσε το αγχος (η ελλειψη πατερα και η παρεμβατικη και κτητικη μανα, όπως ειχα κι εγω που μου δημιουργουσε η ελλειψη πατερα και η "υπερηφανη" μανα) (τα λεω οπως τα βλεπω).
αλλα σιγουρα υπηρχε κι αυτο: οτι σαν ολα να ηταν ετοιμα και τοσο μανα και κορη να περιμεναν το "γαμπρο", σε ενα περιβαλλον ετοιμο που μονο αυτο ελειπε. αισθανθηκα ασχημα με αυτο. πρωτον γιατι το ειδα να γινεται ολο παρα πολυ γρηγορα και δευτερον γιατι θεωρουσα οτι επρεπε πρωτα να φιαξω ενα τετοιο κοσμο δικο μου ωστε να μπορω να διεκδικησω πραγματα που θελω.
ναι ηταν ενα χουχουλιαρικο περιβαλλον (αλλα το εβλεπα και αρρωστο μερικες φορες - ολοι εχουμε τις παθογενειες μας εννοειται) αλλα απο ενα σημειο και μετα σαν να γινοταν ενα "δηλητηριωδες" μαξιλαρι. και σ' αυτό βεβαια δεν κατηγορω κανεναν γιατι εμεινα εκει. και πραγματικα ελεγα οτι αν κανω το βημα και μετακομισω μονιμα στο διοροφο μετα θα βαραω το κεφαλι μου στο τοιχο σε τρεις μηνες. απτην αλλη ηταν τοσο γλυκα εκει μεσα που δεν ηθελα να φυγω, απο την αλλη ελεγα οτι πραγματα δεν εχουν ρυθμιστει ακομα μεσα μου κι οτι ξεπουλαω και τη μανα μου δινοντας μια αντρικη παρουσια σε δυο γυναικες που προφανως την χρειαζονταν πολυ αλλα θα ηθελα πρωτιστως να την εδινα μονο στην κοπελα μου και να αγαπουσαμε τους γονεις μας απο αποσταση. δεν ξερω πως αλλιως να το πω και μπορει να κανω και λαθος.
Δεν ειπε κανεις οτι δεν επαιρνε κι αυτη πραγματα, αλλα ασχολουμαστε με σενα τωρα! Κατα τα αλλα καλα τα λες, αλλα βλεπω παλι να θες να προστατευεις τη μαμα σου. Πιστευεις οτι αυτο μπορει να σταμτησει? Και η μονη εναλλακτικη ειναι να αγαπατε τους γονεις σας απο αποσταση με την ιδανικη μελλοντικη συντροφο σου? Εσυ τωρα αγαπας τη μητερα σου απο αποσταση?
αυτο που ελεγα ηταν οτι σαν η μανα μου να ειναι ριγμενη που ημουνα συνεχεια εκει δινοντας αυτη τη διπλη προστασια και με τη μαμα της και την αδερφη της να ερχονται σχεδον οποτε θελουν μεσα ενω η μανα μου ηταν μονη της. φανταζομαι οτι επιθυμουσα ενα ειδος ισονομιας σ' αυτο το πραγμα κι ημουνα ετοιμος να το πληρωσω υλικα και συναισθηματικα ωστε να δημιουργηθει τουλαχιστον μια αμλιβαια φυσικη αποσταση απο τις μητρικες εστιες που ηλπιζα οτι θα γινοταν και συναισθηματικη απο ενα σημειο και μετα. εκει συναντησαμε πολυ μεγαλη αντιδραση απο τη μαμα της.
επισης κατι αλλο που με ξενισε παρα πολυ ηταν στο πρωτο "οικογενειακο" ντινερ που σαν να αντιμετωπιζαν τη μανα μου σα τη τριχα στο ζυμαρι που θα επρεπε να πεταξουν εξω. και εννοειται οχι η κοπελα μου, αλλα υποηρξε ενα πολυ ασχημο φερσιμο τοτε. ιδιως απο την αδερφη της η οποια ειχε αρκετα προβληματα (ακομα και λειτουργικοτητας) και η μανα του δικου της αγοριου δεν τη χωνευε καθολου. ουτε καν ειχε πατησει ποτε ποδι στο σπιτι. ενω η κοπελα μου κι η μανα μου ειχανε γινει σχεδον κολλητες για καποιο καιρο. υπηρχε σαφως ενας αμοιβαιος σεβασμος να το πω καλυτερα. εκει εγω σοκαριστικα με αυτη τη συμπεριφορα και την ελλειψη τακτ γενικοτερα, και μετα αυτο χτιζοταν μεσα μου. η κοπελα μου ειπε μια ζωη πληρωνω αυτο το πραγμα. αλλα βεβαια αγαπουσε την αδερφη της (παρα τις κοντρες, και υπηρχαν) κι αυτο ηταν σεβαστο. θα περιμενα να ειναι σεβαστο και το γεγονος οτι δεν επιτιθεσε ετσι στον αλλο, ακομα και να μην ξερεις γιατι το κανεις.
τωρα στη σχεση με τη μητερα μου εχει γινει ενα πισωγυρισμα κι επειδη εχουν παρουσιαστει νεα δεδομενα αναγκης υποστηριξης τελικα πηρα την ατνιθετη αποφαση και αποφασισα να μην βοηθαω τοσο πολυ. ειναι επωδυνο (να μη το κάνω)
αλέξανδρε θέλω να σου πω μια ιστορία.....
ένας από τους καλυτερους μου φίλους είχε σχέση με μια γυναίκα και λέω γυναίκα γατί ήταν σε ώριμη ηλικία, (40) και όχι κανένα κοριτσάκι.
Τον έπρηζε να παντρευτούν, ενώ αυτή ήδη είχε ένα γάμο στο ενεργητικό της και η κόρη της είχε φύγει στο εξωτερικό για σπουδές.
Ο φίλος μου ήταν πέντε χρόνια μικροτερος της, πάνω στην τρέλλα της καριέρας και στο κυνήγι της επιτυχίας, αλλά ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί της και ειδικά τα πρώτα χρόνια ζούσαν σε έναν παράδεισο. Με τον καιρό μπήκαν σε κουβέντες για επισημοποίηση και αυτός παρόλο που γονείς του δεν ήταν και ιδιαίτερα ενθουσιασμένοι με την ιδέα, προχωρούσε χωρίς να δινει καμία σημασία.
Παράλληλα αυτή αγόρασε ένα οικόπεδο και άρχιζε να χτίζει. Ο φίλος μου δέν συμμετείχε σε αυτό, (οικονομικά εννοώ), οπότε δεν πολυασχολήθηκε με το θέμα.
Ξέρεις τι έφτιαξε η γυναίκα?
Μια τεράστια μεζονέτα με επίπεδα και δωμάτια όπου θα έμεναν η κόρη, η μητέρα της και η αδελφή της :ρ.
Τι θέλω να πω με αυτό?
Είχε την πολυτέλεια να φτιάξει ένα σπίτι με τεσσερις ορόφους και να μένει ο καθένας σπίτι του, ΟΜΩΣ, επειδή ήθελε όλα τα κομματάκια που την κάνουν ευτυχισμένη γύρω της και από τρομερή ανασφάλεια ακόμη και για τη σχέση της, τους ήθελε όλους μαζί.
Ξεκίνησε η συγκατοίκηση μαζί φυσικά με όλα τα προβλήματα που μπορει να φέρει ένα τέτοιο μοντέλο.
Περάσαμε μήνες συζητήσεων και αναλύσεων ώστε να βρούμε γιατί το έκανε αυτό και πάντα καταλήγαμε πως δεν είχε διαχωρίσει στο κεφάλι της τις σχέσεις της, και δεν υπήρχε πραγματική αγάπη από μέρους της, αλλά ανασφάλεια και προσπάθεια δικής της ισορροπίας χωρίς να νοιάζεται για να συναισθήματα και τις δυσκολίες του φίλου μου.
Χώρισαν, ο φίλος μου είναι ήδη με άλλη γυναίκα η οποία είναι έγγυος και είναι πραγματικά ευτυχισμένοι.
Γιατί έγραψα την ιστορία?
Μου τη θυμισε αυτό που ειπες για την πρώην κοπέλα σου, πως έλλειπε ένας άντρας απ το σπίτι τους και πως ένιωθες πως "ρίχνεις" τη μητέρα σου.
Έτσι είναι. Αν σε αγαπούσε πραγματικά, (με την έννοια πως δεν ήθελε και άλλους δίπλα της για να ολοκληρώνουν την ευτυχία της), θα είχε φύγει από κει και τώρα θα ήσασταν ευτυχισμένοι.
Δεν ξέρω τι αισθήματα έχεις πλέον για εκείνη, αλλα δεν νομίζω πως άξιζε τον κόπο.
Εύχομαι να βρεις την ευτυχία.
Θεοφανεία, σ' ευχαριστω που μοιραστηκες αυτη την ιστορια. εχει πολλα κοινα με εμενα (στην ηλικια, εκει ημουνα 2 χρονια μεγαλυτερος της) αλλα ακριβως σ αυτο. στο "στησιμο" ενος "πυργου". η διαφορα νομιζω ειναι οτι η μαμα της ηθελε αυτο το πραγμα. η κοπελα μου νομιζω απλα δεν μπορουσε να ξεκολλησει. επισης ειχε η ιδια η κοπελα μου επιβαρυνθει εξαιρετικα πολυ οικονομικα για να παρει το σπιτι κατω απο της μαμας της και ηταν "δεμενη" για μια ζωη να το πω ετσι. και αυτο ηταν αποφαση της μαμας της. βεβαια λυσεις υπηρχαν (κι ειμαι καλος στη διαχειριση περιουσιας). η μαμα της της ειχε πει, μην ανησυχεις θα βρεθει καποιος και θα το μοιραζεστε το κοστος. συμφωνω 100% αλλα οχι εκει... και το μισο κοστος κι ολοκληρο το κοστος αν αντεχα και χρειαζοταν αλλα καπου δικο μας. οχι δικο της και εννοω της μαμας της η οποία ηταν καλος ανθρωπος και τυρανυσμενος ανθρωπος αλλα ειχε αυτο το πραγμα.
βεβαια σιγουρα ο καθενας παιρνει τις δικες του αποστασεις απο τους δικους του ανθρωπους. καταλαβαινα την ανασφαλεια της κοπελας μου να απομακρυνθει (πολυ καλα) αλλα πραγματικα πιστευα οτι αν επροκειτο να λειτουργησει αυτο το πραγμα θα επρεπε να υπαρξει μια αμοιβαια αποσταση. δεν ηξερα αν η φυσικη αποσταση θα ηταν αρκετη για να ακολουθησει και η συναισθηματικη, αλλα πραγματικα κατι μου ελεγε, οχι δεν ειναι σωστο ετσι. δεν θα δουλεψει ολοι μαζι στο "πυργο".
τα συναισθηματα μου για την κοπελα πια, ειναι πολυ θερμα και νομιζω οτι ως ενα βαθμο παλευαμε στα ιδια νερα κι ελπιζω και οι δυο να καταφερουμε να βρουμε αυτο που ζηταμε. εγω νομιζω οτι εχω διαλεξει το δρομο μου. ευχομαι το καλυτερο για εκεινη, μερικες φορες μου λειπει πολυ η συναισθηματικη της ασφαλεια και το ποσο καλα περναγαμε στην αρχη, ιδιως οταν γινεται κατι ασχημο στο παρον μου.
θεοφανεια, ξαναδιαβαζοντας το μηνυμα σου θα ηθελα να σου πω οτι ηταν πολυ απελευθερωτικο. αυτο.
Άνεμε, απλώς διαβαζοντας το μηνυμα σου μου ηρθε στο μυαλο μια περιπτωση με ενα γνωστο μου. ο πατερας του εχει κανει τρεις γαμους και εχει τρεις γιους (εναν απο το καθεναν). τα περιουσιακα μαλλον θα πανε ολα στο τελευταιο κατι που στεναχωρει το φιλο μου γιατι το θεωρει αδικια (και ειναι αδικια). και ξερω και μια πρωην κοπελια μου που τα παντα θεωρουσε οτι ειχαν παει στον αδερφο της και ποσο μεγαλο αισθημα αδικιας ενοιωθε. και βεβαια το εχω νοιωσει και γω. Απλως αυτο, οτι ξερω οτι ειναι επωδυνο οταν δεν υπαρχει μια ισονομια. και δε νομιζω οτι ειναι τοσο τα περιουσιακα, οσο κατι αλλο.Quote:
Originally Posted by ανεμος
rein, απλως να προσθέσω ότι το δικαιωμα αυτό που πήρα, δεν αναιρεί τα αδερφια μου απο το να το χρησιμοποιησουν κι αυτα. αυτο ηταν κατι που εγω το ηξερα. ο πατερας μου φαινεται οχι. αν περιμενε λιγακι και δεν με απειλουσε με το δικαστηριο θα του το ειχα πει.
ενημερωσα ομως την αδερφη μου γι αυτο.
αχ βρε Αλεξανδρε.. Τι να πω.. Δεν εχω τι να πω! Η κατασταση ειναι ετσι, το μονο που μπορει να την αλλαξει, ειναι το πως την βλεπεις εσυ.... Δες την οσο πιο θετικα μπορει να γινει... Πρωτα για σενα, για να νιωσεις εσυ καλα, να εισαι καλα και να κανεις πραγματα που σου αρεσουν, και μετα για το οτι μπορει να αλλαξει η κατασταση αν αλλαξει και η σταση σου (γιατι και αυτο ενδεχεται να γινει)
Κατα αρχην ηθελα να σε ευχαριστησω για τον χρονο που αφιερωσες για να μου γραψεις.Τωρα για το αν ειμαι γενναιοδωρος,ξερεις αυτο ειναι κατι που μου εχει αναγνωριστει τον τελευταιο καιρο και εγω εχω μια δυσκολια να ακουω τα καλα μου απο αλλους,λολ.Για να μπω στο θεμα εχει τεθει το θεμα της απελευθερωσης απο μενα σε μενα διοτι αντιληφθηκα οτι ναι μεν εχω προχωρησει στην ζωη μου αλλα δεν εχω λυσει συναισθηματικες εκκρεμοτητες που αφορουν ειδικα το μακρινο παρελθον.Προφανως τα ειχα βαλει στην ακρη γιατι εκεινο τον καιρο δεν μπορουσα να τα αντιμετωπισω και καλα εκανα.Απλως νομιζω οτι λυγισα μεσα μου οταν συνειδητοποιησα για αλλη μια φορα οτι τα περισσοτερα αν οχι ολα τα κουσουρια που κουβαλαω ειναι η κληρονομια της οικογενειας μου και οχι τα εξοχικα και τα λεφτα τους.Οπως ειπε και ο Αλεξανδρος δεν μιλαμε για το εξοχικο εδω αλλα περισσοτερο για ολα αυτα που θα ηθελα εγω απο την οικογενεια μου τοτε........Και αν με ρωτησεις σημερα πως αισθανομαι θα σου ελεγα απλα πιο ησυχος μεσα μου και τιποτε περισσοτερο.Quote:
Originally Posted by RainAndWind
Η μανα μου σημερα βλεπει τηλ και ευτυχως εχει δει τον Μπουταρη και τον Αθεριδη και εμαθε και για τους Α.Α,αυτα ειναι τα καλα της τηλεορασης,επιπλεον οπου εκπομπη με ψυχολογους ειναι μεσα,μαλιστα ειχε παρει και ενα βιβλιο του Εσσε να διαβασει αλλα τελικα μαλλον κουραστηκε και το αφησε....κανει οτι μπορει νταξει!!!Θελω απλα να πω οτι προφανως ειναι ενας ανθρωπος παρα το μεγαλο της ηλικιας της που ψαχνεται οσο μπορει και γινεται αλοιμονο με εναν ανδρα αλκοολικο,ενα γιο με εμφραγμα και εναν αλλο με ψυχολογικα κατι τι προβληματισε,λολ...............
Οσον αναφορα την κοπελα μου ξερεις εκανα και εγω μια παραδοχη μεσα μου <<αυτος ειμαι εγω και αυτη ειναι η οικογενεια μου>> και ουσιαστικα της εθεσα αυτο <<αν θες πραγματι να εισαι μαζι μου θα πρεπει να ξερεις και πεντε πραγματα για μενα>> και αυτο πιστεψε με δεν ειναι καθολου ευκολο για μενα.......τελικα εκανα πολυ καλα που την εμπιστευτηκα γιατι παρα την αμηχανια ολα κυλησαν ομαλα και οι γονεις μου ζητησαν να ξαναπαμε...........
Οσο για το κομματι του θεραπευτη συμφωνω με ολα οσα εγραψες για τα ορια και το θετικο κλιμα ακομα και σημερα που μιλαμε και ενω το εθεσα το θεμα οπως εχει μαζι με ολους τους προβληματισμους μου εχω δωσει στον εαυτο μου χρονο για να κατασταλαξει ολη η ανακατοσουρα μεσα μου και να δω πως ειμαι τελικα και τι θελω να κανω......παντως νιωθω μεσα μου ακομα την αναγκη για <<αλλαγη>> οπου περιλαμβανει και ενα σωρο πραγματα στην ζωη μου.....θα δω....συμφωνω πως τα πραγματα δεν γινονται ολα με μιας αλλα απλα οταν εχεις ζησει καιρο μες στο σκατο η επιθυμια για ζωη γινεται ακομα μεγαλυτερη.............................. ..................
Τελικα καποια πραγμτα ειναι καλυτερα να τα αφησεις να ωριμασουν και μετα να τα αξιολογεις.Οφειλω να ομολογησω οτι κοιτωντας αυτα που εγραψα τοτε οτι ημουν σε συγχυση γιατι η απαντηση ηταν μπροστα στα ματια μου και τοτε δεν ηθελα να την δω.....
Σημερα διαπιστωνω οτι πραγματι η θεραπευτικη σχεση εχει αρχη μεση και τελος και οποιοσδηποτε διαφωνει με αυτο μαλλον κατι αλλο επιδιωκει.Σημερα διαπιστωνω οτι ημουν ετοιμος απο καιρο αλλα μερικες φορες αλλα βολευομουν να ονομαζω τον ευατο μου <<ασθενη>> γιατι πολυ απλα με απαλασσε απο το να παρω την ευθυνη του εαυτου μου.Στην δικια μου περιπτωση απαιτησα θα ελεγα να διακοψω την σχεση ενω υπάρχουν και αλλες περιπτωσεις οππου ο ειδικος το προτεινει απο μονος του.
Εχει να κανει με το ποσο εμπιστευομαστε τον εαυτο μας ποσο πολυ αγαπαμε αυτον και φυσικα τον ελεγχο........
Anyway σ αυτο το ποστ χαρηκα για την ανταποκριση που πηρα και που υπηρξαν και πολυ ωριμες απαντησεις απο καποια μελη που μου εκαναν πολυ...αλλωστε νομιζω αυτος ειναι και ο λογος υπαρξης αυτου του φορουμ.Χαρηκα επισης για την επικοινωνια που ειχα με τον Αλεξανδρο3 που σημερα απουσιαζει(ελπιζω για καλο λογο) και λυπαμαι πολυ για τον τροπο με τον οποιο αποχωρησε απο εδω!!
Οταν ξεκαθαριζει μια μπερδεμενη κατασταση, τοτε ειναι πολυ ωραια τα νεα :)
Ισως η ανάρτηση την οποία παραθέτω να σου εξηγήσει γιατί νιώθεις ότι έχεις "βαλτώσει". Ισως όχι. Αν μη τι άλλο όμως μπορεί να σου ανοίξει τα μάτια ή και να σε προφυλάξει από εκμετάλλευση, χαμένο χρόνο, κόπο, ψυχικό πόνο, χρήματα. Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΤΩΝ ΘΕΡΑΠΕΥΟΜΕΝΩΝ (URL: http://www.e-psychology.gr/forum/thr...F%82-%CE%91%29).Quote:
Originally Posted by ανεμος