Originally Posted by
Soulight
Ξέρεις τι γίνεται?
Ξέρω και βλέπω καθημερινά και στη δουλειά μου (λέμε τώρα...δουλειά μου αλλά είμαι τυχερή που βρήκα να κάνω αυτή τη δουλειά όσο κουτσά και να τραβάει)
οτι όλοι αγωνιζόμαστε, βλέπω εξαθλίωση, βλέπω ζωές να καταστρέφονται....ξέρω την ιεραρχία των προβλημάτων, μη θαρρείς....
Αλλά δεν θεωρώ πως ο πόνος δίνει σοφία....σε μένα δεν έδωσε.
Και καλά τα της δουλειάς...εκεί παλεύεις, αγωνίζεσαι, με ή χωρίς ανταμοιβή, το κάνεις για να ζήσεις και για να ζήσουν και οι γύρω σου (πώς αλλιώς....ατομικά δεν παίζει, πρέπει να φας και να φροντίσεις να φάει και ο διπλανός σου και πάει λέγοντας).
Αλλα ρεσυ....στις μεταξύ μας σχέσεις....τι προσφέρει ο πόνος?
Και η υπομονή για ποιό πράγμα?
Για την επόμενη "ευτυχία" που θα σε κάνει να την πληρώσεις πιο ακριβά απ' όσο την έζησες?
Ναι.....αυτή τη φορά γονάτισα....γιατί πάντα το μόνο που έκανα ήταν αυτό που είπες....ναν σηκώνομαι, να λέω "γλίτωσα" και να ξαναχτίζω το πιο σημαντικό για μένα: την πίστη μου.
Την πίστη μου στα καλά πράγματα των ανθρώπων, κι ας ακούγεται απλοϊκό.
Αλλά την ξαναέχτισα πολλές φορές και πλέον κουράστηκα....