ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΙΟ #709 Μέρος Α
Ο ΛΟΓΟΣ [το ότι τα διδάσκονται είναι προφανές από τα όσα μας λέει ο Aeolus74 και τα οποία παραθέτω πιο κάτω] για τον οποίο πιστεύω ότι διδάσκονται τα παραπάνω περί παύσης των ΣΚΕΨΕΩΝ, ΙΔΕΩΝ, ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ, ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, ΠΑΡΟΡΜΗΣΕΩΝ κλπ μετά τον θάνατο μας, είναι η αδυναμία της οποιαδήποτε επιστήμης – όχι μόνο της ψυχιατρικής ή της ψυχολογίας - να απαντήσει στο “τι είναι ψυχή”. Κατ' επέκταση και τι συμβαίνει στην ψυχή μετά τον βιολογικό θάνατο μας. Ή αν προτιμάτε, είναι η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΑ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΘΕΣΗ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ.
Εξηγώ:
Τα δύο θεμελιώδη ερωτήματα τα οποία θα μας απασχολήσουν είναι:
1. Τι είναι ψυχή;
2. Τι μας συμβαίνει μετά το θάνατο μας;
Τα παραπάνω ερωτήματα, αποτέλεσαν αντικείμενο μελέτης της φιλοσοφίας διάφορων πολιτισμών [όχι μόνο του αρχαιου Ελληνικού] και παραμένουν ως ερωτήματα και σήμερα.
Απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα βρίσκει κανείς είτε στις θρησκείες – με τις οποίες η "ψυχολογία" / "ψυχιατρική" επιθυμεί τον διαχωρισμό της θέσης της προκειμένου να τοποθετήσει τον εαυτό της στη σφαίρα του “επιστημονικού” και της “γνώσης” - είτε καθόλου.
“Πακέτο” μαζί με τον ορισμό της ψυχής, πάει φυσικά και ο ορισμός της μετά θανάτου ζωής / κατάστασης η οποία είναι το αμέσως επόμενο ερώτημα το οποίο ακολουθεί. Η ανάγκη της “ψυχιατρικής” και της “ψυχολογίας” - ΑΝ ΗΤΑΝ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ - είναι να ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ το οποίο ως έννοια βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με το να ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ το οποίο είναι η βάση των θρησκειών. Η σημαντική διαφορά ανάμεσα στις δύο παραπάνω έννοιες είναι ότι το να ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ υπονοεί ότι έχεις “κάποιο” έλεγχο πάνω σε κάτι. Το να ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ σημαίνει ότι εμπιστεύεσαι έξω από τον εαυτό σου και το τι μπορείς να ελέγξεις. Το πεδίο μάχης των δύο αυτών εννοιών [ΓΝΩΣΗ και ΠΙΣΤΗ] στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι, α. ο ορισμός της ψυχής και β. το τι συμβαίνει μετά το βιολογικό μας θάνατο, για τα οποία, καμία επιστήμη και κανένας άνθρωπος δεν έχει άμεση πρόσβαση σε τεκμηριωμένες απαντήσεις. Με άλλα λόγια, οι ερωτήσεις αυτές είναι και θα παραμείνουν αναπάντητες με την έννοια της επιστημονικά τεκμηριωμένης και αποδεδειγμένης γνώσης.
Την αδυναμία απάντησης των παραπάνω την καλύπτουν, όπως ήδη είπα, οι θρησκείες για τον άνθρωπο, οι οποίες όμως βασίζονται στην ΠΙΣΤΗ και όχι τη ΓΝΩΣΗ. Με άλλα λόγια: Θες ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ, δεν θες ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ. Η ΕΠΙΛΟΓΗ ανήκει στον καθένα μας προσωπικά και δεν γίνεται να πιστέψει κανείς σε "κάτι" με καταναγκασμούς, εξαναγκασμούς ή εκβιασμούς.
Έρχεται λοιπόν κάποτε [εκτιμώ πολύ πριν το 1800], μια ομάδα ανθρώπων ["ψυχίατροι" / "ψυχολόγοι" με την ευρήτερη δυνατή έννοια] οι οποίοι αφ' ενός επιθυμούσαν ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ και αφ' ετέρου αποφασίζουν να “ξαναεφεύρουν τον τροχό” και να καταστήσουν αυτό το οποίο ΠΑΝΤΑ ΑΔΥΝΑΤΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ γνωστό. Δηλαδή επιθυμούν να προσεγγίσουν τα παραπάνω θεμελιώδη ερωτήματα (1. και 2.) με τρόπο επιστημονικό.
Μετά από ίσως και αιώνες προσπαθειών σε αυτή την κατεύθυνση και από πλήθος ανθρώπων, ένα μέλος αυτής της ομάδας, ο Wilhelm Wundt, έφτασε σε ένα κομβικό σημείο:
Είτε θα έπρεπε να αναγνωρίσει ότι τα ερωτήματα αυτά δεν είναι δυνατόν να απαντηθούν από κανέναν άνθρωπο, οπότε και θα έπρεπε είτε α1. να ενταχθεί σε κάποια θρησκεία, α2. να ξεκινήσει μια καινουργια θρησκεία (Wilhelmology;) ή α3. να ασχοληθεί με κάτι άσχετο αφήνοντας το αυτό το ερώτημα στους διάφορους παπάδες και ιερείς είτε έπρεπε “να πεθάνει” τον ορισμό της ψυχής ο οποίος του έδενε τα χέρια [το τι μας συμβαίνει μετά τον θάνατο μας είναι ερώτημα το οποίο βασίζεται στον ορισμό της ψυχής].
Ο φίλτατος Wilhelm αποφασίζει “να πεθάνει” τον ορισμό της ψυχής και αρχίζει να κινείται στην τροχιά του παραλόγου, γιατί δεν γίνεται να αναγνωρίζει κανείς λογικό τέλμα σε μια συγκεκριμένη νοητική κατεύθυνση επί αιώνες και από διακεκριμένους στοχαστές, λόγω ανυπέρβλητων εμποδίων [οι νεκροί έχουν την κακή συνήθεια να μη γυρίζουν πίσω να μας πουν τι γίνεται εκεί πέρα] και χωρίς ίχνος στοιχείων, μαρτυριών, παρατηρήσεων ή αποδείξεων και παράλληλα να μην έχει ΕΣΤΩ ΤΗΝ ΥΠΟΨΙΑ! ότι “έχει ανοίξει το κουτί με τις μ****ιες”.
Εκφράζει λοιπόν τα όσα έχω παραθέσει κατά καιρούς, δηλαδή ότι:
"Η ψυχή δεν δύναται να υπάρχει πλέον, στο πρόσωπο της κατανόησης της φυσιολογίας την οποία έχουμε σήμερα".
Και ότι "Οι άνθρωποι δεν έχουν ψυχή και πρέπει να αντιμετωπιστούν σαν ζώα προς εκπαίδευση".
Wilhelm Maximilian Wundt (1832-1920)
Με άλλα λόγια - και μάλλον για λόγους διαφοροποίησης με την εκάστοτε θρησκεία – αποφάσισε αυτοβούλως ότι ο άνθρωπος δεν διαθέτει ψυχή το οποίο δικαιολογούσε το λογικό τέλμα του καλύτερα από το να αφήσει έστω την πιθανότητα ύπαρξης της ανθρώπινης ψυχής και αδυναμία ορισμού της. Μαζί με την ανθρώπινη ψυχή, ο Wilhelm “σκότωσε” και τον Θεό βέβαια, πράγμα το οποίο εξέφρασε και ο Νίτσε επηρρεασμένος από αυτόν λέγοντας:
“Ο Θεός είναι νεκρός. Ο Θεός παραμένει νεκρός. Και εμείς τον σκοτώσαμε.”
Friedrich Nietzsche (1844-1900)
('Η χαρούμενη επιστήμη' και 'Τάδε έφη Ζαρατούστρα')
Απο δώ και πέρα ξεκινάει αυτό το οποίο γνωρίζουμε σήμερα ως “ψυχιατρική” / “ψυχολογία” η οποία υποδύεται την επιστήμη και διδάσκει:
α. ΨΥΧΗ = ΣΚΕΨΕΙΣ + ΙΔΕΕΣ + ΠΑΡΟΡΜΗΣΕΙΣ + ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ + ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ.
β. Μετά τον θάνατο οι ΣΚΕΨΕΙΣ, ΙΔΕΕΣ, ΠΑΡΟΡΜΗΣΕΙΣ, ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ παύουν.
γ. Ο Θεός είναι ανθρώπινη επινόηση.
Είναι όμως προφανές, ότι ως “επιστήμη” είναι εξαιρετικά επιλεκτική και από τον ορισμό της ανθρώπινης ψυχής [όπως την πραγματεύονταν οι Έλληνες φιλόσοφοι και στοχαστές και όπως την χρησιμοποιούν οι θρησκείες] απουσιάζουν όλα τα κομμάτια τα οποία “δεν χωράνε” στο μυαλό των παραπάνω επιστημόνων. Αναφέρομαι στο άϋλο, το άφθαρτο και το αιώνιο της ψυχής. Για αυτά τα χαρακτηριστικά, όπως και τα ερωτήματα τα οποία ακολουθούν [π.χ. τι μας συμβαίνει μετά το βιολογικό θάνατο μας;] οι “ψυχολόγοι” και “ψυχίατροι” εισάγουν τον αθεισμό, καταργούν το αιωνιο της ψυχής δίνοντας της διάρκεια [ίση με τη βιολογική ζωή μας], καταργούν το άφθαρτο [η ψυχή πεθαίνει μαζί μας] και τον Θεό τον “σκοτώνουν” επιτόπου χωρίς να περιμένουν κανενός τον βιολογικό θάνατο. Το μόνο το οποίο δεν πείραξαν ήταν το άϋλο... περίεργο. Πως τους ξέφυγε; Μάλλον το να πειράξουν το άϋλο θα σήμαινε αυτοκατάργηση τους αφού – όπως θα δούμε παρακάτω – το αντικείμενο της “ψυχιατρικής” και “ψυχολογίας” είναι μικρότερο από τον κοπανιστό αέρα. Ο ορισμός λοιπόν της ψυχής αφήνεται στην απροσδιοριστία / αοριστία για να μην καταλήξει η “επιστήμη” θρησκεία και από δω παν' κι άλλοι.
Τα παραπάνω (δηλαδή, τα περί “επιλεκτικής επιστήμης” και την κατάργηση της αιώνιας και άφθαρτης διάστασης της ψυχής) τα αναγνωρίζει και ο aeolus74 – Ο Θεός να τον έχει καλά! – λέγοντας:
Quote:
Originally Posted by
aeolus74
Η έννοια του "ψυχισμού" αφορά τις βιολογικές λειτουργίες του ανθρώπινου νευρικού συστήματος που προκαλούν τις σκέψεις, τα συναισθήματα και την συμπεριφορά μας. Ως αποτέλεσμα βιολογικών λειτουργιών τελειώνει με τον βιολογικό θάνατο.
καθώς επίσης και:
Quote:
Originally Posted by
aeolus74
Κι επειδή μας τα' πρηξες με τον ψυχολογικό ορισμό της ψυχής, μάθε ότι τέτοιος ορισμός δεν υπάρχει διότι η ψυχιατρική και η ψυχολογία ως επιστήμες δεν ασχολούνται με την έννοια αυτή που έχει θρησκευτικές και φιλοσοφικές διαστάσεις. Με την έννοια της "ψυχής" έχει ασχοληθεί πολύ η φιλοσοφία. Όμως επειδή από αρχαιοτάτων χρόνων ο όρος χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει εκτός άλλων και τις νοητικές λειτουργίες του ανθρώπου, χρησιμοποιήθηκε τότε για την ονοματοδότηση των επιστημών που ασχολούνται με τις νοητικές αλλά και συναισθηματικές λειτουργίες (ψυχιατρική, ψυχολογία, ψυχανάλυση, ψυχοεκπαίδευση, κ.α.). Αν βρεις από κάποιο επιστημονικό σύγγραμα ψυχιατρικής ή ψυχολογίας τον ορισμό της "ψυχής" δώστο και σε εμάς να το διαβάσουμε.
Έννοια σου, δεν πρόκειται να βρω ορισμό της ψυχής ούτε εγώ, ούτε και κανένας άλλος γιατί τότε η “επιστήμη” σου θα εξαφανιστεί.