Originally Posted by
void
Εγώ σου εύχομαι να τα ξαναβρείτε μιας και τον αγαπάς τόσο αλλά θα σου πρότεινα να το δεις και λίγο στις διαστάσεις του ως προς το εξής σημείο: το γεγονός ότι σε ένα χρόνο προλάβατε ερωτευτήκατε, μείνατε μαζί, αρραβωνιαστήκατε και βάλατε στόχο να ζήσετε μαζί για το υπόλοιπο της ζωής σας, δε σημαίνει ότι υπήρχε αρκετή αγάπη και αφοσίωση για να γίνει αυτό και να προχωρήσει εντέλει.
Ο γάμος και αυτό το φορεβερ είναι πολύ μεγάλο βήμα. Εσείς δεν το υποστηρίξατε..εσύ σηκώθηκες έφυγες, αυτός δε σε δέχεται τώρα πίσω. Κλονίστηκαν με λίγα λόγια τα θεμέλια της σχέσης σας τα οποία λόγω μικρής παλαιότητάς τους δεν μπόρεσαν να αντέξουν.
Άλλο αγάπη ενός χρόνου που οδηγεί σε γάμο άλλο αγάπη τριών αλλο πέντε και πάει λέγοντας.
Σπεύσατε να καπαρώσετε ο ένας τον άλλον, να δώσετε μια συμβατική χροιά στη σχέση σας,χωρίς όμως να το εννοείτε. Γιατί αν το εννοούσατε θα το χειριζόσασταν αλλιώς και οι δύο.
Εσύ είδες ένα μήνυμα τσαντίστηκες και έφυγες.
Νορμάλ για σχέση μόλις ενός χρόνου. Όλοι έτσι κάνουμε. Διότι η ασφάλεια στη σχέση για να επέλθει - αν επέλθει- θέλει να περάσει καιρός. Ηρεμείς όσο περνούν τα χρόνια, ωριμάζει η σχέση, νιώθεις ασφαλής και ακόμα κι αν υποπέσει στην αντίληψή σου κάτι δεν ασχολείσαι, πόσο μάλλον να ψάχνεις κινητά ;-). Δεν κολλάνε αυτά ρε καλό μου σε σχέση που οδεύει σε γάμο. Αυτά πρέπει να έχουν λυθεί από πριν. Δηλαδή κάτι που θα προέκυπτε πραγματικά σοβαρό, πως θα το χειριζόσασταν εάν αντιδράτε έτσι σε αυτά?
Εγώ αν ήμουν στη θέση σας δε θα μιλούσα από δω και πέρα για αρραβώνες και γάμους. Θα άφηνα τη σχέση να προχωρήσει..χωρίς άγχος, όπως θα έπρεπε δηλαδή να είναι.
Τώρα οι γονείς - επειδή σίγουρα έχουν βάλει το χεράκι τους- να κάτσουν στα αυγά τους και να αφήσουν τον καθένα να ορίζει τη ζωή του και την τύχη του μόνος του. Είσαι πολύ μικρή ακόμα για να εγκλωβίζεσαι σε γονεϊκά στερεότυπα. Ας κάνουν και αυτοί λίγο υπομονή...μη σε πιέζουν.