Γκρίνια...τι άλλο?

Quote:

---

Originally Posted by Tomhet

...Και επειδή η κοινωνία είναι όπως είναι έχει καταλήξει να θεωρεί πιο άκακο το να σε πλησιάσω για σεξ παρά το να σε πλησιάσω με το φυστίκι.

---

Μα και τα δύο εξαρτώνται από τη διάθεση των ανθρώπων. Άσχετα με το τι θεωρεί η κοινωνία ή τι θα ήθελες εσύ, χρειάζεται και ο απέναντι να έχει παρόμοιες προθέσεις / διαθέσεις με εσένα. Είναι απογοητευτικό όταν αυτό δεν συμβαίνει, αλλά ανάλογα με το πόσο το θέλεις και το πόσο εφικτό το θεωρείς, συνεχίζεις την προσπάθεια. Νομίζω πως έχεις αρχίσει να το θεωρείς όχι-και-τόσο εφικτό.

Πάντως οι άνθρωποι είναι υπερβολικά καχύποπτοι ή απόμακροι κάποιες φορές. Πριν λίγο καιρό πήγα σε κάποιο σεμινάριο και φεύγοντας έψαχνα το συντομότερο δρόμο για να πάω στο μετρό. Ρωτάω στην είσοδο του κτιρίου και μου λέει ο θυρωρός 'τρέξε να προφτάσεις τις δυο κοπέλες μπροστά σου, εκεί πηγαίνουν'.... άγνωστες μου κοπέλες, αλλά είχαμε ανταλλάξει δυο κουβέντες την ώρα του σεμιναρίου. Τις πλησίασα, μίλησα και πράγματι πήγαμε μαζί μέχρι το μετρό. Στο σταθμό και μέσα στο τρένο πήγα να πιάσω κουβέντα και μπαμ... τοίχος. Μια, δυο, ε εγκατέλειψα... κι είχαν και ένα ύφος μπλιαχ.... Τώρα ποιος ο λόγος για αυτό... οκ θεωρίες υπάρχουν αρκετές. Αλλά βρε συ Tomhet έχω γνωρίσει κι αρκετούς ανθρώπους που δεν είναι έτσι. Που από άγνωστοι γίναμε γνωστοί ή παρότι παραμείναμε άγνωστοι, επικοινωνήσαμε ευχάριστα μέσα στο λίγο χρόνο που συνυπήρξαμε.

Όσο για το σεξ που λες ότι είναι πιο αποδεκτό τελικά... χμ, έχω την εντύπωση ότι τελευταία (στην εποχή της 'κρίσης') κυριαρχεί ένας ψευτοπουριτανισμός άλλο πράγμα. Γενικά νομίζω ότι δυσκολεύει οτιδήποτε αυθόρμητο ή πιο αυθεντικό και οι άνθρωποι επιστρέφουν στις συμβάσεις, ίσως επειδή γενικά νιώθουν ανασφάλεια.
Τέλος πάντων... απλά κάποιες σκέψεις :)

Δεν θα συμφωνίσω στο κομμάτι του ψευτοπουριτανισμού...θα τον χαρακτήριζα (ας μου επιτραπει το χιουμορ) ψευτοπουτανισμό :P
Πιστεύω ακράδαντα πως για όλους υπάρχουν οι συνθήκες για να ρίξουν τις άμυνες που ίσως χαρακτηρίζονται σαν πουριτανισμός...απλά επειδή το αντίθετο είναι πνιγμένο στην προκατάληψη λόγω κοινωνικών χαρακτηρισμών πρέπει πάντα μα πάντα να καλύπτουμε τον πισινό μας παντού.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που σε άλλο thread ανέφερα το παράδειγμα του αν θα χαρακτηριζόμουν "κάπως" αν πχ έστελνα μηνύματα για ραντεβουδάκια σε διάφορες στο φορουμ εδώ και το αν τα "θυματα" ( :P ) θα αμύνονταν ΑΜΕΣΩΣ λες και θα κυνηγούσα ή θα πίεζα για κάτι....ποια ήταν η απάντηση? κάτι σαν "και ποιος σου ειπε οτι ειμαι εδω για να βρω αντρα?" . Κανείς δε μου το είπε αλλά αυτόματα θεωρείται κακό το να προσπαθήσεις να πλησιάσεις κάποιον? Το άλλο άτομο αμύνθηκε αμέσως έστω και με την αναφορά του παραδείγματος :P.

Σε συνδιασμό με το πιο πάνω....γράφεις πως :
"Μα και τα δύο εξαρτώνται από τη διάθεση των ανθρώπων. Άσχετα με το τι θεωρεί η κοινωνία ή τι θα ήθελες εσύ, χρειάζεται και ο απέναντι να έχει παρόμοιες προθέσεις / διαθέσεις με εσένα."
Θα έλεγα πως αυτό δεν ισχύει και θα σου παραθέσω την δικαιολογία μου βασισμένη και πάλι στο παραπάνω παράδειγμα....πες λοιπόν οτι σου έστελνα ένα μήνυμα εδώ με προτροπή για να βρεθούμε...πες οτι εσύ ΔΕΝ εχεις την ίδια διάθεση και με απορρίπτεις. 1-0 μέχρι εδώ και ισχύει αυτό που είπες....πως θα έπρεπε δηλαδή και οι δύο να έχουμε την ίδια πρόθεση.
Έλα μου όμως που το οτι αν εσύ πεις αυτή την ιστορία μετά σε ένα γκρούπ (πχ στις υπόλοιπες εδώ στο φορουμ) αυτόματα θα χαρακτηριστώ απο εκείνες χωρίς όμως να υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ εμένα και εκείνων. Χωρίς καν να τεθεί δηλαδή θέμα εγω-αυτες, η "κοινωνία" θα κρίνει πως η απόπειρα προσέγγισης μου ειναι "υποπτη".
Αυτό πως εξηγείται?
Και επίσης άσχετα με όλο αυτό...μεταξύ δύο ατόμων δεν υπάρχουν neon πινακίδες που να αναφέρουν τις προθέσεις. Οπότε κάποιος απο τους 2 θα πρέπει να κάνει την αρχή και όταν την κάνει αμέσως έχει βάλει τον εαυτό του στην διαδικασία του να θεωρηθεί επικίνδυνος/ακίνδυνος κλπ. Οπότε εγώ που θα ξέρω αν εσύ έχεις την ίδια πρόθεση πριν σου στείλω πχ το μήνυμα που ανέφερα πιο πάνω?
Ακριβώς επειδή δεν υπάρχει διασφάλιση σε απολύτως τίποτα, αναφέρω απλά τις δικές μου παρατηρήσεις απο τον κόσμο που βλέπω και αλληλεπιδρώ.

Και ένα τελευταίο στο οποίο θα ήθελα πολύ την απάντηση σου...
Μου λες πως έχεις γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους που δεν είναι έτσι....θεωρώ πως έχω εκθέσει τον εαυτό μου και σε άντρες και σε γυναίκες πολύ περισσότερο απο εσένα πχ σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα γιατί το έκανα επίτηδες. Και εγώ δεν έχω γνωρίσει κανέναν μέχρι στιγμής. Αυτό σε τι συμπέρασμα σε οδηγεί? (δεν είναι διαγωνισμός και ούτε το λέω για να αποδείξω οτι κάνεις λάθος...είναι πραγματική απορία μου)
Ότι πχ έχω κάτι τελείως μα τελείως στραβό? και τι πιστευεις πως θα μπορούσε να ήταν αυτός ο απόλυτα καταλυτικός παράγοντας που οδηγεί κάποιον σε αυτό το σημείο?
Γιατί δεν νομίζω πως θα βρεις να αναφέρεις κάποιο χαρακτηριστικό που θα δρούσε σαν καταλυτικός παράγοντας για να αποτυγχάνει πάντα μεχρι στιγμής η προσπάθεια του αυτή...Ούτε χαρακτηριστικό εμφάνισης, αλλά ούτε και συμπεριφοράς...
έχω γνωρίσει αφάνταστα αγενής ανθρώπους που όμως έχουν περιβάλλον....έχω επίσης γνωρίσει και ανθρώπους που κλείνω την μύτη μου κοντά τους και επίσης έχουην περιβάλλον...οτι και να "έχεις" πάντα θα υπάρχει κάποιο περιβάλλον...
Δεν έχω βρει αν και τι μπορει να "εχω" αλλά δεν έχω κάποιο περιβάλλον :P

Θα πω εν συντομία μια σκέψη πάνω στο τελευταίο και θα συνεχίσω αύριο.
Μπορεί να μην έχεις κάτι στραβό... αλλά να είναι 'στραβές' οι επιλογές σου ή τα κριτήρια σου ή οι προσδοκίες σου ή και τα μέρη που αναζητάς τη γνωριμία.
Δηλαδή αν πας στη θάλασσα είναι λίγο δύσκολο να ψαρέψεις σκιουράκια και κουνέλια.
Η μπορεί να παραβλέπεις κάποια προβληματικά χρακτηριστικά των υποψήφιων 'γνωριμιών'.
Ή να περιμένεις ότι θα φερθούν με έναν χ τρόπο σε ένα χ χρόνο.

Για τους 'αφάνταστα αγενείς' κλπ και το περιβάλλον τους, θα σου πω από ένα δυο παραδείγματα γνωστών που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό, ότι α) κάποιοι απλά 'διαφημίζουν' ότι έχουν περιβάλλον, β) άλλοι έχουν εφήμερες παρέες μέχρι να... και γ) δεν είναι μόνο η πόσότητα αλλά και η ποιότητα που ο καθένας μας θέλει.

Θα περιμένω και την συνέχεια marina, αν φυσικά υπάρχει, πριν απαντήσω και θα μονολογήσω λίγο ακόμα στο ενδιάμεσο...έτσι και αλλιώς με έχουν ήδη χαρακτηρίσει σαν κουραστικό και πολυλογά οπότε δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι με το να πω κάτι ακόμα...

Παρατήρησα πρόσφατα (έπειτα κιόλας απο ένα δευτερο θέμα που άνοιξα) πως λόγω της φύσης του "προβλήματος" κανείς δεν με παίρνει στα σοβαρα :P
Κατανοητό απόλυτα βέβαια καθώς είναι τέτοιο το θέμα που είναι μάλλον αδύνατο να το καταλάβει κάποιος παρα μόνο αν το ζήσει...όλοι θα πουν "έλα μωρέ όλοι το έχουμε ζήσει"... φυσικά αυτό θα απέχει όσο πιο μακρυά απο την αλήθεια όσο γίνεται....
Το δευτερο που παρατήρησα είναι πως η δικαιολογία που χρησιμοποιουν αρκετοί είναι οτι παρουσιάζω το "πρόβλημα" μεγαλύτερο απο ότι είναι...φυσικά σε σχετική συζήτηση άκουσα την φράση "το παρουσιάζεις λες και είσαι ο μονος που εχει κάποιο πρόβλημα"...
Πόσο χαζό ειναι να το πει κάποιος αυτό? Τι λογική είναι αυτή? Παρουσιάζω την μοναξιά σαν πρόβλημα και αυτό αυτόματα υπονοεί ότι δεν έχω άλλα προβλήματα σαν άνθρωπος? Η διαφορά μας είναι πως ότι πρόβλημα έχει εκείνος που το είπε, έχει συμπαράσταση...εγώ όχι. Ότι πρόβλημα έχει εκείνος, μπορεί να το έχω και εγώ....έχει πρόβλημα στην δουλειά του? οικονομικό? υπαρξιακό? σεξουαλικό? υγείας? πονάει το φρύδι του? μπορεί να το έχω και εγώ!
η διαφορά μας είναι οτι εγώ δεν έχω κανέναν να το πω ή να ζητήσω συμπαράσταση....και αυτό ειναι ένα δευτερο πρόβλημα που...οχι...δεν το έχει εκείνος.

Λοιπόν... συνεχίζω... Σκέφτομαι ότι εκτός από όσα ανέφερα στο προηγούμενο μήνυμα, το να αποκτήσει κανείς κάποιο κύκλο φίλων ή έστω παρέα, παίρνει χρόνο. Έχω δει κι από τον εαυτό μου ότι σε φάσεις απομόνωσης ή μοναξιάς, δεν δημιουργούνταν οι παρέες από τη μια στιγμή στην άλλη. Πχ για 10+ χρόνια έζησα μεταξύ Ελλάδας και εξωτερικού, καταλαβαίνεις λοιπόν ότι δεν ήταν απλά και 'έτοιμα' τα πράγματα στο θέμα 'ανθρώπινες σχέσεις', όταν εγώ αποφάσισα να επιστρέψω μόνιμα εδώ. Σιγά σιγά όμως μπήκαν σε μια πολύ καλή σειρά. Γενικά δεν μπορώ να πω ότι είναι εύκολο, ούτε όμως και τραγικά δύσκολο το να βρεις φίλους. Παλιούς γνωστούς δεν έχεις? Συμμαθητές, συμφοιτητές, συναδέλφους, άτομα που να μπορείς να επαναπροσεγγίσεις? Οκ θυμάμαι από άλλα κείμενα σου την αποστροφή σου για το facebook :p αλλά μόλις βρήκα εκεί παλιούς συμμαθητές και άρχισα να πηγαίνω σε reunions, αμέσως υπήρξαν άτομα με διάθεση για καφέ και παρέα.

Ως προς τις νέες γνωριμίες, συμφωνώ μαζί σου ότι συχνά υπάρχει καχυποψία και χίλιες δυο αχρείαστες άμυνες... αλλά τι πειράζει να συνεχίζεις την προσπάθεια? Και σκασίλα σου τι θα σκεφτούν οι άλλοι και τι θα κουτσομπολέψουν. Πάρε το όποιο χρήσιμο feedback και προχώρα χωρίς να πολυασχολείσαι με τα υπόλοιπα. Προφανώς και πολλές φορές δεν μπορείς να γνωρίζεις την πρόθεση αν δεν προσπαθήσεις. Τι εννοείς αλήθεια ότι 'δεν έχεις γνωρίσει κανέναν'? Από όλες τις προσπάθειες σου σε διαφορετικούς χώρους και με διαφορετικούς τρόπους δεν προέκυψε καμία γνωριμία?

Πάντως εκεί που είπα ότι 'έχω γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους που δεν είναι έτσι', να διευκρινίσω πως έχω συναντήσει πολύ, πάρα πολύ περισσότερους ανθρώπους που είναι έτσι. Δεν λέω λοιπόν ότι είναι απλό, όχι όμως και τόσο 'βουνό' όσο φαίνεται σε φάσεις αναζήτησης και απογοητεύσεων.

Ουφ...
Χωρίς να θέλω να μειώσω κανέναν, νιώθω πως το post σου αυτό είναι αν οχι το πιο λογικό, απο τα πιο λογικά που έχω διαβάσει ποτέ. Λογικό, ουδέτερο και ρεαλιστικό.
Έχω πάρα πολλούς παλιούς γνωστούς αλλά δυστυχώς έχοντας εξαφανιστεί αρκετά χρόνια ο ίδιος πλέον έχουν όλοι τις ζωές τους και για καλή μου τύχη είναι όλοι παντρεμένοι!
Και θα μου πεις "μα όλοι??αδυνατο". Ναι δεν ειναι το 100% παντρεμένοι αλλά τι να κάνουμε, αν ειναι 1-2 άτομα που δεν είναι παντρεμένοι αλλά οι ζωές μας, προτιμήσεις κλπ και γενικά δεν ταιριάζουμε πλέον...ε... ελπίζω να μην φαίνεται τόοοοσο παράξενο το οτι δεν μπορώ να "σωθώ" απο 1-2 άτομα με τα οποία δεν ταιριάζουμε.

Τι πειράζει να συνεχίζω την προσπάθεια?
Βρε συ marina με ρωτάς τι πειράζει να νιώθω συνέχεια απόρριψη? απο τεχνικής απόψεως δεν πειράζει σε τίποτα...θα μπορούσα να μπω σε ένα δωμάτιο και να "ρωτήσω" τους πάντες. Αν όμως φάω άκυρο απο όλους ε...μη μου πεις οτι δεν θα σε έννοιαζε. Εμένα με νοιάζει και πολύ μάλιστα γιατί δεν ειμαι άνθρωπος που χαρακτηρίζεται απο αυτοπεποίθηση στο κάτω κάτω.
Και το χειρότερο όλων είναι πως δεν έχω fallback plan!
Αν πχ πλησίαζα κάποια με ερωτική διάθεση (λέγοντας αυτό με φαντάζομαι με γαρύφαλλο στο πέτο,μπριγιαντίνη και λατέρνα! :P ) και έτρωγα άκυρο θα επέστρεφα στην φιλική μου παρέα... Αν πλησίαζα κάποιον με φιλική διάθεση και δεν δούλευε θα επέστρεφα στον σύντροφο μου. Δεν έχω τίποτα απο τα δύο! Είναι μια σκέψη που σίγουρα δεν περνάει απο το μυαλό των περισσοτέρων και σίγουρα τώρα που το διαβάζουν θα πουν "ε σιγα το πράγμα" ...δεν ειναι σιγά το πράγμα... το να νιώθεις ανασφάλεια παντού ενώ αναζητάς κάπου να σε δεχτούν και να μην συμβαίνει...δεν ειναι σιγά το πράγμα.

Για το αν προέκυψε κάποια γνωριμία απο όλες τις προσπάθειες αυτές...
Τι να σου πω...μάλλον η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική αλλά σαν γενική ιδέα θα έλεγα πως απλά όλοι είχαν καλυμμένες τις ανάγκες τους οπότε δεν υπήρχε χώρος για εμενα.
Αν το αναλύσουμε λίγο περισσότερο, μονο και μονο για χάρην κουβεντούλας θα σου έλεγα πως οι άντρες που γνώρισα και είχαν χρόνο, διάθεση κλπ ήταν μόνοι απο σύντροφο και μόλις βρέθηκε αυτό εξαφανίστηκαν! :P και οι γυναίκες (συγνώμη που θα το πω αυτό, είμαι σίγουρος πως δεν θα συμφωνήσεις ούτε εσύ ούτε και άπειροι άλλοι αλλά ελπίζω τουλάχιστον να δεχτεις το οτι ΚΑΙ οι δύο μας μπορεί να κάνουμε λάθος, βαση των εμπειριών μας) που παααντα μα πάααντα "ψάχνουν απλά για κουβεντούλα", το κλασικό ψέμα δηλαδή, γιατί πάντα πρώτα θα ψάξουμε να καλύψουμε άλλες ανάγκες και μετά την φιλική παρέα, όταν μυρίζονται οτι ο άλλος είναι μόνος και δεν τους κάνει για σύντροφος τότε πηγαίνουν αλλού.
Ξέρω πως θα εκτεθώ αφάνταστα με αυτό που θα πω και θα ξινίσει η μούρη όλων ενώ το διαβάζουν αλλά το πιστευω (οχι απο τυφλή πίστη, αλλά απο πειραμα-αποτέλεσμα) πως την παρούσα στιγμή ειναι άκρως αδύνατο να αναπτύξω φιλική σχέση με γυναίκα. Αν δεν ειναι μόνη της, δεν πρόκειται να επιτρέψει ούτε εκείνη ούτε το "περιβάλλον" της, την δημιουργία φιλικής σχέσης με κάποιον άγνωστο απο το πουθενα, και αν ειναι μόνη της τότε απλά θα είναι θέμα χρόνου μέχρι να γνωρίσει κάποιον και να εξαφανιστεί. Δεν ειναι κατακριτέο, απλά είναι κάτι που συμβαίνει.
Για τους άντρες...τι να πω και εδώ...σίγουρα ειναι θέμα κοινών ενδιαφερόντων... και νιώθω πως τα δικά μου τραμπαλίζουν μεταξύ ανδρικών και γυναικείων. :P Οπότε μάλλον ζορίζομαι.

Οι παντρεμένοι αυτομάτως αποκλείονται ως παρέα? Δεν το θέλουν εκείνοι ή δεν το θέλεις εσύ? Ξέρω βέβαια τις δυσκολίες και εννοείται πως έχω και φιλίες που χάθηκαν μόλις παντρεύτηκαν και κυρίως μόλις προέκυψαν παιδιά. Όχι όλες όμως. Ο χρόνος δεν είναι ο ίδιος αλλά η καλή διάθεση, η κουβέντα, οι ανοιχτές πόρτες ισχύουν. Με μία κοπέλα με πείραξε πολύ, γιατί ήμασταν 20+ χρόνια φίλες και μετά τα 2 παιδιά που έκανε στα γρήγορα (έπιανε το όριο ηλικίας) εξαφανίστηκε πλήρως (παρότι μένουμε πολύ κοντά). Έχω όμως και άλλες φίλες, δυο-τρεις που παρά τα παιδιά είναι ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι που γνώρισα (ναι οκ δεν μπορούμε να βγαίνουμε τα βράδια). Κι ο σύντροφος μου επίσης, διατηρεί πολύ καλές φιλίες (θα έλεγα πολύ καλύτερες κι από τις δικές μου) με άτομα που στην πορεία παντρεύτηκαν και απέκτησαν πολλάαα παιδιά :)

Ναι οκ συμφωνώ πως δεν είναι και 'σιγά το πράγμα' να υπάρχουν παράλληλα δύο βασικά θέματα που δεν πάνε καλά, σχέση και φιλία. Είναι πιστεύω αλληλένδετα, αλλά ας μείνουμε στο θέμα 'φιλία'. Πάντως εγώ θα έλεγα να μην απορρίπτεις εύκολα τα άτομα που όπως λες δεν ταιριάζετε (δεν μιλάω για αυτά τα 1-2 που αναφέρεις). Σε πρώτη φάση είναι πιο σημαντικό να υπάρχει χρόνος και καλή διάθεση, παρά ταίριασμα. Μπορεί επίσης να είναι παραπλανητική η πρώτη ανάγνωση και να βρείτε τελικά κάποια κοινά ή να σε φέρουν σε επαφή και με άλλους ανθρώπους.

Τώρα για τις γυναίκες, από τη δική μου εμπειρία θα σου πω ότι όντως είναι δύσκολη η φιλία με έναν άγνωστο άντρα ενόσω υπάρχει σχέση, γιατί είναι κάτι που αντιμετωπίζεται με καχυποψία, όχι πάντα αδικαιολόγητα. Όμως τα περισσότερα προβλήματα τα είχα από άντρες που εκείνοι μπέρδευαν το ερωτικό με το φιλικό, όχι εγώ. Αντιθέτως, όλα έβαιναν καλώς με άντρες που σέβονταν απόλυτα τα όποια όρια και παράλληλα είχαμε κοινά ενδιαφέροντα. Νομίζω πως δεν έχει νόημα να απορρίψεις κάποιον υποψήφιο φίλο λόγω... φύλου και μόνο. Πάντως και γυναίκα μόνη να ήσουν, δεν θα ήταν εύκολο να αναπτύξεις φιλική σχέση με παντρεμένο / δεσμευμένο άντρα...

Δεν έχω εγω κανένα πρόβλημα με τους παντρεμένους :P
Εκείνοι έχουν, αλλά επίσης όχι με εμένα...τελευταία φορά που ρώτησα 3 παντρεμένους στην σειρά πήρα την ίδια απάντηση απο όλους "είχαμε παει με την γυναίκα εκει και ειμαι καπως κουρασμένο", ή "εχουμε κανονισει με την γυναικα να παμε εκεί" ή κάτι τέτοιο. Άλλοι πάλι έχουν σταματήσει και τις ασχολίες που είχαν πριν λόγω της "νεας ζωής". Έχουν μπει για τα καλά σε νέα φάση στην ζωή τους...άλλος δεν μπορεί να βγαίνει έξω άσκοπα τα βράδυα, άλλος δεν παίζει πια drums γιατί δεν έχει χρόνο, άλλος "εχει μπλεξει με το σπιτι" και δεν εχει χρόνο πλεον ούτε για να ακούει μουσική....δε ξέρω...γενικά νομίζω πως όλοι όσοι ξέρω και είναι παντρεμένοι πλέον έχουν κλειστεί και έχουν "αυτήν" την ασχολία.
Δυστυχώς εγώ αυτή τη στιγμή έχω άλλες ανάγκες όμως.
Και για προσωπικούς λόγους (προτιμήσεις, χαρακτήρας, ιδιοσυγκρασία) νιώθω οτι είχα μπεί σε κρυογενετικό ύπνο και όλοι οι άλλοι "μεγάλωσαν" ενώ εγώ όχι.
Αλλά δεν είναι μόνο θέμα των "παντρεμένων". Και εδώ πχ γιατί αν μη τι άλλο είναι ένας κοινωνικός χώρος και στα δικά μου μάτια δικαιολογίες όπως το "δεν ειμαι εδώ για να βρω άντρα" δεν ευσταθούν γιατί κανένας χώρος δεν ειναι χώρος για να βρεις αντρα....και ναι γνωρίζεις κόσμο και απο εδώ... έχω δεχτεί αρκετούς που με έχουν πλησιάσει και μάλιστα τους εχω γνωρίσει και απο κοντά με δική τους προτροπή όχι δική μου αλλά οι περισσότεροι είναι λες και παίζουν ένα παιχνιδάκι...
Έχεις σκεφτεί ποτέ πχ το γιατί κατα καιρούς εμφανίζονται πάρα πολλά άτομα εδώ στο φορουμ που "κλαίνε" για την μοναξιά τους, αλλά δεν ειναι διατεθημένοι να γνωρίσουν κάποιον απο εδω? ούτε φιλικά αλλά πολύ περισσότερο για κάτι παραπάνω...
Βλέπεις και εδώ θα έλεγα πως δεν ειμαι εγώ που τα κάνω δύσκολα τα πράγματα αλλά οι άλλοι! με τις φοβίες, τις παραξενιές, τις ανασφάλειες τους. Ακριβώς όπως και εδώ λοιπόν...έτσι και έξω.

Ε λογικό δεν ειναι marina να μπέρδευαν "εκείνοι" το ερωτικό με το φιλικό? αν είσαι με κάποιον που περνάς καλά, γελάς, μοιράζεσαι πράγματα, λέγεται φιλική σχέση...αν όμως παράλληλα σε ελκύει και ερωτικά (τραγικά ευκολο αν εισαι εμφανίσιμη) τότε...πως λέγεται αυτό? λέγεται φιλική σχέση αλλά οποια στιγμή πεις εσύ το "ναι" ο άλλος ειναι σε ετοιμότητα? :P
Για τέτοιες περιπτώσεις ειναι που πιστευω πως ειναι γενικά πάρα πολύ δύσκολο να υπαρχει ουσιαστική φιλική σχέση αντρων-γυναικων. Εκτός και αν ειναι και οι δύο τόσο χάλια που δεν ελκύει κανένας κανέναν!

Ε την κακία μου θα την πω όμως τώρα...
Αν όπως λες ήμουν γυναίκα δεν θα ήμουν μόνη! γιατί ούτε έχω παραμελήσει τον εαυτό μου, οι αναλογίες μου ειναι μια χαρα, το μυαλό μου επίσης στην θέση του οπότε με δεδομένο οτι το κογιοτ κυνηγάει και το roadrunner απλά κάθεται, θα με είχαν τσιμπήσει προ πολλού!
Δεν έχω λόγο κιόλας να το κρύψω οτι έκανα και μια βόλτα απο 2 "dating sites" γνωστά και η αναλογίες αντρών γυναικων και στα δύο ήταν κάπου στο 1γυναίκα/9άντρες.
Τέλος πάντων...μάλλον άλλη συζήτηση αυτή αλλά έχει τα πλοκάμια της μπλεγμένα και εδώ.

Η γκρινια ειναι ενα ελαττωμα της προσωπικοτητας καποιων ανθρωπων, οχι ολων, καθως πολλοι αντιμετωπιζουν δυσκολοτερα προβληματα και δεν γκρινιαζουν. Η γκρινια κουραζει τους αλλους, τους διωχνει, και τους σπαει τα νευρα. Καλο ειναι να διορθωνουμε τα στραβα μας. Βοηθαει αυτο και τις κοινωνικες μας σχεσεις, και φυσικα εμας τους ιδιους.

Δεν νομίζω να διάβασες προσεκτικά λιλιουμ αλλά δεν σε παρεξηγώ καθότι γράφω πολλά.
Επίσης η φράση "δυσκολότερα προβλήματα" δεν υφίσταται (προσωπική μου άποψη) γιατί τα πάντα ορίζονται απο συγκεκριμενα πλαίσια και το κυριότερο είναι πως αναφέροντας την φράση "δυσκολότερα προβλήματα" σε μια πρόσπαθεια να δείξεις σε κάποιον (μιλάω γενικά οχι προσωπικα) πως τελικά γκρινιάζει και οτι το προβλημα του δεν ειναι και τόσο σοβαρό, είναι πολύ πιθανό να πέφτεις στην παγίδα του να κάνεις και εσύ το ίδιο...να παρουσιάζει δηλαδή κάτι άλλο το οποίο για εσένα ειναι πιο σημαντικό σαν γενικά πιο σημαντικό απο το δικό του αντίστοιχο.

Η "γκρινια" μου και κατ'επεκταση ο τίτλος του thread ειναι η ειρωνία που αναφέρω μπροστά σε σε όλα αυτά που "απαιτούν" οι άλλοι για να δεχτουν κάποιον γιατί όπως πολύ σωστά αναφέρεις πως "κουράζει, διώχνει, σπάει νευρα".
Δεν υπάρχει ούτε υπεράσπιση βέβαια ούτε τίποτα τέτοιο...υπάρχει απλά διαφορά στο πως βλέπει κάποιος ένα θέμα. Εγώ έχω αναφέρει πολλές φορές πως έχω δεχτεί όποιον έχει έρθει μπροστά μου με ότι ύφος έχει, είτε θλιμμένο είτε χαρούμενο γιατί όλα αυτά ειναι χαρακτηριστικά των ανθρώπων. Κάποιος άλλος μπορεί να απορρίψει ένα απο τα δύο και ειναι "μαγκιά" του.
Όπως ακριβώς λοιπόν υπάρχουν άνθρωποι που γνωρίζουν τον "γκρινιάρη" σαν τον πιο χαμογελαστό άνθρωπο υπάρχουν και άνθρωποι που τον γνωρίζουν σαν το αντίθετο. Δεν ειναι θέμα του ατόμου όμως....είναι το πως θες εσύ να το δεις.

Οτι γκρινιαζεις γκρινιαzεις. That's a fact.

Δεν μπορώ να διαφωνήσω με το "fact" που αναφέρεις...
θα μπορούσα όμως να σου αναφέρω πολλά άλλα facts τα οποία επιλέγεις να παραβλέψεις.
Δεν μπορώ ούτε να σου προτείνω καν να τα ζυγίσεις γιατί είναι δική σου επιλογή το ΑΝ θα θες να τα ζυγίσεις. Πολλά πράγματα που για μένα είναι αυτονόητα προφανώς για άλλους δεν είναι.
Θα είναι λιγότερο fact το να σε πω και εσένα γκρινιάρα?:P είμαι σίγουρος πως έχεις γκρινιάξει στην ζωή σου...θα μπορούσα επίσης να σε πω και ψευτρα γιατί είμαι σίγουρος πως έχεις πει ψέμματα στην ζωή σου...θα μπορούσα επίσης να σε πω και ανηθικη γιατί σίγουρα έχεις κάνει κάποια τέτοια σκέψη κάποια στιγμή στην ζωή σου. Όλα αυτά είναι ανθρώπινα για εμένα...
Το αν θα αποφασίσω να σε χαρακτηρίσω με αφορμή ένα τέτοιο είναι όμως δική μου αποψη και όχι η πραγματικότητα.
Αντίστοιχα και για μένα θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες "θετικά" χαρακτηριστικά. Και για σένα φυσικά...απλά εσύ αποφασίζεις να δεις τα πράγματα κάτω απο αυτό το πρίσμα ή όχι.
Ελπίζω να με καταλαβαίνεις.

ΥΓ: Για να προλάβω οποιαδήποτε άλλα σχόλια που ανακαλύπτουν τον τροχό, θα πω οτι εκτός απο γκρινιάρης είμαι και ψευτης, απατεωνας, ανώμαλος, καταθλιπτικός, κυνικός, ζηλιάρης, ανυπόμονος, ανώριμος, αγενής και άααλλα πολλά....όπως και όλοι άλλωστε δεδομένων των συνθηκών. Το ότι εγώ το παραδέχομαι και κάποιος άλλος όχι, δεν χαρακτηρίζει κανέναν απο τους δύο μας πέρα απο τον +1 πόντο ειλικρίνειας στον ένα και όχι στον άλλο.
Επίσης θα πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο άτομο απο εδώ μέσα που δεν φορουσε παρωπίδες και μου μίλησε το σάββατο το απόγευμα και περάσαμε μαζί γελώντας και παίζοντας το υπόλοιπο του σαββάτου μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες ακόμα και εκτός υπολογιστή. Εκείνο τουλάχιστον αναγνώρισε πως όλοι μπορούμε να είμαστε τα πάντα δεδομένων των συνθηκών και δέχτηκε απο εμένα αυτό που μου πρόσφερε...πολλά χαμόγελα.

Oλοι ειμαστε λιγο απ'ολα..Το θεμα ειναι η εξισορροπηση τομχετ..Ναι η γκρινια ειναι η καθημερινοτητα σου και οχι καποιες στιγμες σου.

Πως μπορείς να ισχυρίζεται οτι γνωρίζεις την καθημερινότητα μου?
Επειδή οι σκέψεις που παραθέτω εδώ δεν ειναι μονίμως αστειάκια? Ή μήπως θα πρέπει εγώ να υποθέσω πως εσύ επειδή είσαι μονίμως μέσα στα αστειάκια στην καθημερινή σου ζωή εισαι ένα ευχάριστο άτομο? Με ποια λογική?
Είναι ένας χώρος που παραθέτω προβληματισμούς μου, δεν το βλεπω σαν λουνα παρκ, ακριβώς όπως στον κάδο δεν πετάω τα πολύτιμα μου αλλά τα σκουπίδια μου και αυτό είναι το λογικό.
Θεωρώ πολύ επιφανειακή, εγωκεντρική και στενόμυαλη την προσέγγιση σας στα πάντα...
Γελάει κάποιος και αυτόματα το θεωρείτε αστείο?
Κλαίει και αυτόματα το θεωρείτε θλιμμέμο?
Φωνάζει και αυτόματα το θεωρείτε επίθεση?
Κάθεται σιωπηλός και αυτόματα το θεωρείτε αδράνεια?
Πως γίνεται να τα βλέπετε τόσο επιφανειακά?

Ναι πραγματι ειμαι ετσι και στην ζωη μου..Το χιουμορ και το αστειακι χωραει στους προβληματισμους μου!Ειπαμε εξισορροπηση και οχι ασπρο ή μαυρο.