Originally Posted by
Mriya
ΣογκΧουά με τρομάζει το πόσα κοινά βρίσκω στην ιστορία σου με τη δική μου!!!
Κι εγώ ερωτεύτηκα όσο δεν είχα ξαναερωτευτεί κανέναν στο παρελθόν, είχα κάνει μεγαλύτερης διάρκειας σχέσεις από αυτήν την τελευταία, σε αυτόν όμως φαίνεται ότι "βρήκα το δάσκαλό μου" και την πάτησα σαν 15χρονο.
Και σε μένα, ένας από τους λόγους που μου χτύπησε ως αιτία ότι σταμάτησε να αισθάνεται πράγματα για μένα, ήταν η πίεση και κάποιοι καυγάδες. Έκανα κι εγώ τη βλακεία να πάρω όλη την ευθύνη πάνω μου αρχικά, ζητώντας του συγγνώμη, ΝΑ στα μούτρα μου. Πίεση θεωρούσε το ότι βρισκόμασταν κάθε μέρα για πολλές ώρες. Ενώ, μάντεψε, αυτός το είχε προτείνει, και μου έλεγε μάλιστα "είσαι η πρώτη κοπέλα που δε μου είπε 'ε αν βρισκόμαστε κάθε μέρα θα βαρεθώ' και η πρώτη που περνάω τόσες ώρες μαζί της και μου αρέσει πολύ αυτό". Και οι καυγάδες που ξεκινούσα; Ήταν ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσω μαζί του για να του δείξω πράγματα που έκανε και με ενοχλούσαν. Γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Όποτε ξεκινούσα να του πω κάτι ήρεμα άρχιζε τα "γιατί να το συζητήσουμε τώρα και να χαλάσεις τη στιγμή;" ή απλά απαντούσε με ένα σκέτο "μμ" και "οκ". Οπότε μάζευα, μάζευα, μάζευα μέσα μου... ε πόσο πια;
Και ο δικός μου πρώην, έτσι σαν το δικό σου, σχέσεις φαστ-φουντ. Παρά την ηλικία του, δεν είχε κάνει καμιά μακροχρόνια σχέση, εκτός μιας εξαίρεσης που έπαιζαν άλλοι λόγοι...και συμφέροντός του. Όλες οι άλλες 3 μήνες το πολύ. Από το δικό του κύκλο, κανένας δεν τον εμπιστεύεται σε θέματα σχέσεων, όλοι τον έχουν για επιπόλαιο και για παράδειγμα προς αποφυγή. Δυστυχώς άργησα να συνειδητοποιήσω και να δω, να δεχτώ, πόσο δίκιο είχαν.
Και στη δική μας περίπτωση, με την πρώτη δυσκολία έκανε πίσω και "φθάρθηκαν τα συναισθήματά του". Μόνο που ήταν πολύ πιο δύσκολα για μένα, για λόγο που τουλάχιστον ακόμα, δε θέλω να γράψω στο φόρουμ.
Έστησα πολλές φορές τον εαυτό μου στον τοίχο, κατηγορώντας με... Είτε μόνη μου με τις σκέψεις μου, είτε σε συζητήσεις με άλλα άτομα όπου έφαγα κράξιμο για το πόσο υποτιμώ τον εαυτό μου, είτε στον ίδιο αφού βρεθήκαμε μετά το χωρισμό. Αλλά τι ήθελα να είμαι; Μια σχέση-διακοσμητική γλάστρα να επιδεικνύει στους φίλους του και να με βάζει στο turn on όποτε τον βολεύει;
Ακόμα ζορίζομαι πολύ στο να τον ξεπεράσω, γιατί παρά τα αρνητικά που ξέρω, είχαμε πάρα πολύ καλές στιγμές σε πολλούς τομείς, όσο βέβαια ήταν τα πράγματα εύκολα. Το τελευταίο διάστημα μέσα στη σχέση ήταν πολύ ψυχοφθόρα η κατάσταση για μένα, εισέπραξα την αδιαφορία και την ευθυνοφοβία του στο μέγιστο. Παρ' όλα αυτά έμενα και προσπαθούσα.
Από μεγάλα λόγια, φανφάρες και υποσχέσεις...είχα χορτάσει κι εγώ. Πρώτη φορά νιώθω έτσι, πρώτη φορά κάνω αυτό με κοπέλα, είσαι η πρώτη κοπέλα που αυτό κι εκείνο... Και; Καμία υπόσχεσή του δεν κράτησε σε όλο το διάστημα της σχέσης, από τις πιο ασήμαντες, ως τις πιο μεγάλες. Κι εγώ έβαζα τον εαυτό μου και τις φιλοδοξίες μου στην άκρη για να είμαι μαζί του, θυσίαζα πράγματα που αγαπούσα ή τα μοιραζόμουν μαζί του... Με αποτέλεσμα τώρα να με πονάνε και να μην μπορώ πλέον να τα κάνω μόνη μου.
Μου δίνει κουράγιο το γεγονός ότι βρήκες τη δύναμη να συνεχίσεις και να πας παρακάτω. Ακόμα δεν το κατάφερα, το προσπαθώ όσο γίνεται, όμως με παίρνει από κάτω πολύ συχνά. Βέβαια δεν έχουν περάσει ούτε 2 μήνες από το χωρισμό ακόμα...
