Originally posted by BALANCE
Quote:
Originally posted by weird
Ο μηχανισμός της αποφυγής της πραγματικότητας, της συσκότισης της αλήθειας, της εθελοτυφλίας και της εξιδανίκευσης είναι πολύπλοκος.
Κατα βάση, ξεκινάμε να πορευόμαστε \"κουφοί\" και \"τυφλοί\". Όταν η ασθένεια μας χτυπά την πόρτα, αυτό σημαίνει οτι δεν είδαμε και δεν ακούσαμε πολλά και κυρίως εμάς τους ίδιους και τις αλήθιες- ανάγκες μας. Μπορεί έτσι η ασθένεια να γίνει μια καλή αφορμή για να μάθουμε να βλέπουμε και να ακούμε.
Πως λειτουργεί ο μηχανισμός?
Πιστεύω οτι αποδίδουμε εσφαλμένες ερμηνείες ( αυτές δηλ που μας βολεύουν) στα διάφορα ερεθίσματα.
Μια όμορφη στιγμή που βίωσα με τον σύντροφο, τον γονιό, τον φίλο, μερικά λεπτά κοντινότητας και επαφής με οδηγούν, με καθησυχάζουν οτι όλα πάνε καλά! Τι ψευδαίσθηση και τούτη.
Επικεντρώνομαι επιλεκτικά στο πριεχόμενο στιγμών και δεν στέκομαι, δεν βλέπω, τη διαδικασία της σχέσης....
Τι είδους κόλλα μας δένει?
Πόσο δίνει ο ένας και πόσο ο άλλος? ( Εννοώ εδώ, οτι το να εξασφαλίζω τις παραπάνω, βολικές για την εθελοτυφλία μου στιγμές, ειναι στο χέρι μου, πραγμα επικίνδυνο. Φροντίζω καθε φορά να δημιουργώ τις συνθήκες τους, να καλύπτω υπέρμετρες αποστάσεις του χάσματος και αρα να τρεφω την αίσθηση οτι η σχέση παει καλα)
Ποιες αναγκες και σε ποιο βαθμό καλύπτει ο καθένας?
Πως ποτι ΖΟΥΜΕ τη σχεση μας?
Αλλιως σε δένει το κοινό βίωμα, οι δύσκολες ώρες που περάσατε μαζί, ο χρόνος και ο τρόπος που η σχέση δοκιμάστηκε μέσα του
κι αλλιώς
το μέγεθος της επικοινωνίας και της επαφής, οι γεμάτες νόημα και ουσία στιγμές.
Το ένα κινείται στο επίπεδο της διαδικασίας του δεσμού, ενω το άλλο σε εκείνο του περιεχομένου του δεσμού.
Το ένα παρέχει πληροφορίες για την ανθεκτικότητα του δεσμού,
ενω το άλλο για το ιδιαίτερο χρώμα και την ποιότητά του.
Συνήθως τα μπλέκουμε αυτα τα δύο επίπεδα, όταν δεν εχουμε μαθει να βλεπουμε και να ακουμε, τι γίνεται....
Η εύρεση της αλήθειας του καθενός,
είναι πιστεύω μια στάση ζωής
που όταν πραγματώνεται νοηματοδοτεί και μορφοποιεί την ύπαρξη.
Σίγουρα όμως, δεν είναι ο εύκολος δρόμος....
Εχει πολλή ευθύνη μέσα της η αλήθεια.
...\"Μια όμορφη στιγμή που βίωσα με τον σύντροφο, τον γονιό, τον φίλο, μερικά λεπτά κοντινότητας και επαφής με οδηγούν, με καθησυχάζουν οτι όλα πάνε καλά! Τι ψευδαίσθηση και τούτη.
Επικεντρώνομαι επιλεκτικά στο πριεχόμενο στιγμών και δεν στέκομαι, δεν βλέπω, τη διαδικασία της σχέσης....\"
Η πραγματικότητα μου μέχρι πρόσφατα... Φοβερό. Ανατρίχιασα όταν το διάβασα...
Κι αυτό που πάντα απέφευγα ήταν αυτό το σφίξιμο κάπου βαθιά μου που μου έλεγε ότι δεν πάνε όλα καλά. Πρόσεχε... Είναι σαν να είσαι πάνω στο σύννεφο σου, να ακούς τις βροντές και να λες στον εαυτό σου για να τον πείσεις ότι είναι απλά κροτίδες και όχι η καταιγίδα που βρίσκεται γύρω σου... Σαν παιδάκι...
Ακόμα και τώρα που βρίσκομαι μέσα στην καταιγίδα και βρέχομαι, πολλές φορές προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν μου συμβαίνει αυτό το πράγμα... Αντιστέκομαι στην αλλαγή που νιώθω να έρχεται... Και τότε απλά προσπαθώ να χαλαρώσω την αντίσταση και να καθησυχάσω τον εαυτό μου. \"Μην ανησυχείς γλυκιά μου. Μπόρα είναι και θα περάσει κι αυτή... Κι όλα μετά θα είναι διαφορετικά και πολύ καλύτερα από πριν...\"
