Καλησπέρα. Πως είσαι; Γιατί κυρίως καλοκαίρι;Quote:
Originally Posted by Phantom
Printable View
Καλησπέρα. Πως είσαι; Γιατί κυρίως καλοκαίρι;Quote:
Originally Posted by Phantom
Καλησπέρα! Αυτόν τον καιρό είμαι κάπως καλύτερα. Ξεκίνησα και τα μαθήματα στη σχολή και παράλληλα προσπαθώ (πάλι!) να βρω μια δουλειά (part-time). Ένα γεγονός που με ρίχνει πολύ ξέρεις είναι αυτό με τη δουλειά. Ζω σε πόλη με μεγάλη ανεργία και παντού ζητάνε προϋπηρεσία. Και το πράγμα πάει ως εξής: Μέχρι πότε θα τρώω από τα έτοιμα των άλλων; Δεν είμαι ικανή ούτε μια δουλειά να βρω να έχω πέντε φράγκα στα χέρια μου; Για ποιον λόγο σπουδάζω αφού το πολύ-πολύ να βρω μια δουλειά με λίγα χρήματα (η σχολή μου είναι αρκετά απαιτητική). Μια ζωή με ταΐζουν οι δικοί μου. Είμαι ένα βάρος στην οικογένεια μου και στην κοινωνία.
Πριν λίγο καιρό μου έγινε μία πρόταση για ένα ταξίδι στο εξωτερικό (λίγες μέρες τύπου βόλτα) και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι θα πρέπει να ζητήσω χρήματα από τους δικούς μου γιατί σιγά μην έχω βρει δουλειά ως τότε και ντροπή μου. Ενώ το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόταν κάποιος μέσος άνθρωπος (υποθέτω) ότι θα ήταν αν θέλει να πάει στην τάδε χώρα ή στη δείνα και τι δραστηριότητες θα ήθελε να κάνει. Κάτι χαρούμενο δηλαδή. Εγώ έφερα την καταστροφή.
Γενικά τον τελευταίο καιρό παρατηρώ αλλαγές. Μικρές μεν αλλά αλλαγές. Πχ τις προάλλες ειπώθηκε κάτι σε μια παρέα και ο στάνταρ τρόπος αντίδρασης μου θα ήταν να κάνω καβγά. Δεν το έκανα. Το προσπέρασα. Και αργότερα που ξανασκέφτηκα δεν με ενόχλησε τόσο όσο θα με ενοχλούσε το ίδιο πράγμα ας πούμε πέρσι τέτοιο καιρό. Παρατηρώ ότι προσπαθώ αντί να κοιτάω τι στραβό ή τι βλακεία μου είπε ο άλλος και να αρπάζομαι προσπαθώ να δω τι καλά έχει ο άλλος και να τα ακολουθήσω κι εγώ. Πχ ο φίλος μου έχει μια καλή δουλειά. Τι έκανε σωστά και την βρήκε; Αντί να αναλώνομαι σε ζήλια και λογικές "γιατί όχι κι εγώ;".
Ξέρεις η μητέρα μου έχει κάποιες γνωριμίες. Θα μπορούσε να με βοηθήσει να βρω μια δουλειά. Την πρώτη μου δουλειά την είχα βρει μέσω γνωστού του πατέρα μου. Δεν τους το ζήτησα ξεκάθαρα αλλά έχει γίνει μια συζήτηση σε στυλ εγώ να κλαίω και να λέω ότι είμαι άχρηστη και βάρος. Ξέρουν. Βλέπουν. Καταλαβαίνουν ότι και με τη σχολή σε κάποια φάση δεν τα πήγαινα καλά (πολλές αποτυχίες, το έβαλα κάτω, το ξανάπιασα και τα πήγα καλύτερα και τώρα ευελπιστώ να τα πάω ακόμα καλύτερα με το πλάνο που έχω κάνει).
Ξέρεις έχω περάσει άπειρες ώρες μπροστά στο λάπτοπ να στέλνω αβέρτα βιογραφικά αλλά το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο. Το έχω ως μεγάλη ήττα αυτό στο μυαλό μου, που δεν μπόρεσα να φύγω από το πατρικό.
Φαντάζομαι ότι με πιάνει κυρίως καλοκαίρι γιατί σταματάνε και τα μαθήματα (η κύρια ασχολία μου δηλαδή), φεύγουν όλοι διακοπές κλπ οπότε κάνω παραπάνω από το σύνηθες αρνητικές σκέψεις. Δεν μπορώ κι εγώ ακριβώς να το εξηγήσω.
Έχει γίνει κάποια αναφορά από τους γονείς σου για τα λεφτά που σου δίνουν;
Άμεση όχι αλλά έμμεση ναι. Τύπου "πας και τρως τα λεφτά σου σε βλακείες, και έχεις από αυτό τι το πήρες". Γενικά ποτέ δεν θυμάμαι να έχω ζητήσει. Μου δίνουν μόνοι τους όσα νομίζουν και κάνω κουμάντο με αυτά.
Βλέπουν όμως ότι ψάχνεις;
Δεν ξέρουν τίποτα. Δεν μιλάμε. Τώρα είμαστε σε φάση που δεν μιλάμε. Αυτοί μεταξύ τους μιλάνε μόνο. Εγώ είμαι το φάντασμα (εξού και το phantom :P ) του σπιτιού.
Στο παρελθόν που είχα βρει μια δουλειά (της πλάκας σε call center, έφυγα) είδε στα χαρτιά μου ο πατέρας μου ότι έγινε πρόσληψη και με ρώτησε και του είπα. Τίποτα παραπάνω.
Η μητέρα μου αν της το πω θα πει κάτι σαν "τέλειωσε πρώτα τη σχολή κι εγώ θα σε στείλω στα καλύτερα". Να στο πω πολύ απλά ας πούμε τώρα ήθελα να πάρω κάποια ρούχα χειμωνιάτικα και δεν μπορώ να το κάνω γιατί ότι "χαρτζιλίκι" παίρνω το κρατάω για την ψυχοθεραπεία. Γι αυτό και πάω ανά δύο εβδομάδες. Δεν έχω μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα.
Δεν σε βοηθάνε για τον ψυχολόγο; ο πατέρας έστω; Ξεχωριστά λεφτά γι αυτό;
Δεν γνωρίζουν ότι πηγαίνω ή τι άλλες ανάγκες έχω. Αν ζητήσω θα δώσουν αλλά δεν θέλω να ζητήσω. Τώρα θα με ρωτήσεις γιατί. Έλα ντε...
Δεν θα ρωτήσω γιατί ξέρω. Ούτε εγώ ζητούσα ποτέ μου. Δεν μου έβγαινε. Είναι και εσάς 60 ευρώ;Quote:
Originally Posted by Phantom
Το είχες κι εσύ αυτό ε;
Εμένα μου έκανε καλύτερη τιμή (έκπτωση δηλαδή) γιατί πάω συγκεκριμένες ώρες. Η ταρίφα είναι 50 και συνήθως κάνουν μια έκπτωση αν είσαι άνεργος/φοιτητής κλπ και πάει στα 40.
Ενιωθα ότι ζητιανευα. Άσε που έτσι έμαθε ο πατέρας να δείχνει την αγάπη του. Δίνοντας λεφτά. Ίσως να το είχα κι ανάγκη να μου δίνει χωρίς να ζητήσω. Έστω αυτό.
Ακριβώς το ίδιο νιώθω. Παλιότερα έπρεπε να ζητήσω. Δεν θυμάμαι σε ποια φάση και πώς έγινε να μου δίνουν μόνοι τους. Θυμάμαι ότι πέρασα εποχή που δεν είχα φράγκο όμως. Ο μπαμπάς κυρίως πλήρωνε εδώ που τα λέμε. Μοιάζουμε και σε αυτό φαίνεται φίλε μου.
Προφανώς. Αν σε κάνει να νιώθεις πιο καλά και θα νιώθεις πιο άνετα να κίνησε με τα δικά σου λεφτά ψάξε για δουλειά. Απλά σκέψου λίγο και την σχολή σου. Θα μπορείς να τα συνδυάζεις;
Φέτος το πρόγραμμα μου είναι πιο νορμάλ με τα μαθήματα. Η αλήθεια είναι ότι εδώ και δυο μήνες ψάχνω. Αλλά όπως είπα και παραπάνω οι μόνες διαθέσιμες θέσεις στην πόλη μου είναι αυτές που ανέφερα. Για άλλα θέλει άλλου τύπου προσόντα. Και γνωστούς ρώτησα αλλά τίποτα. Τώρα πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσω τα διαβάσματα πάλι. Θα δώσω αρκετά μαθήματα. Στα θετικά που έλεγα πριν δεν ανέφερα κάτι σημαντικό! Πρώτη φορά έδωσα αρκετά μαθήματα μαζί και απέτυχα μόλις σε ένα!!! Μάλιστα το ένα που πέρασα ήταν αρκετά δύσκολο και το είχα καταδικασμένο αλλά ακόμα και αυτή την πιθανή αποτυχία την αντιμετώπισα καλά και ψύχραιμα (στο παρελθόν δεν θα μπορούσα να δώσω τα επόμενα μαθήματα, θα τα παρατούσα, τώρα τα έδωσα). Αλλαγή κι αυτό. Μεγάλη θα έλεγα κιόλας! Μόνο με τέτοια ψυχολογία θα βγει η σχολή.
Μπράβο σου ε... Είδες πόσες αλλαγές μπορούν να γίνουν. Θα δουλέψεις με την ψυχολόγο σου, θα αγνοείς όσο μπορείς αυτά που γίνονται στο σπίτι.. Και μια μέρα θα είσαι ο άνθρωπος που σου αξίζει να είσαι. Οι γονείς ξέρουν για τα μαθήματα; είπαν κάτι;Quote:
Originally Posted by Phantom