Originally Posted by
faith7
Αγαπητέ Αλέξανδρε απο τη στιγμή που διαβασα το μήνυμα σου είσαι στο μυαλό μου. Νιώθω και καταλαβαίνω το αδιέξοδο, τον πονο. Ειμαι 46 χρονών. Τα κατάφερα και εφτασα μέχρι εδω. Μέρα τη μέρα. Άλλοτε καλες μέρες άλλοτε κακές. Όμως μια φωνη μεσα μου παντα ελεγε "προχώρα, προχώρα, προχώρα".
Δεν θυμάμαι μερα απο τοτε που θυμάμαι τον εαυτό μου που να μην κρύβομαι, απο τον βιαστη μου.
Το γράφω για να καταλάβεις οτι δεν μιλαω απεξω.
Εχω πει οτι θα τα καταφερω για εκεινο το μικρο παιδακι (κοριτσάκι) που του στερησαν τη ζωη που θα μπορούσε να εχει.
Να αναζητήσεις βοήθεια, να ενδιαφερθείς για τον εαυτό σου. Γιατί εκείνο το παιδί μεσα σου πρέπει να υψώσει το αναστημα του στον βιαστή και να του πει ΩΣ ΕΔΩ! Δεν θα βιαζεις αλλο το μυαλο, την ψυχη, τη ζωη μου. Σου αξίζει η ελευθερία, σου αξίζει να ζήσεις και να δημιουργήσεις. Τωρα ολα είναι θολά.
Σκεψου λιγο, όπως παει κανείς στον οφθαλμίατρο γιατί δεν βλεπει καλα και μόλις βαλει τα γυαλια ολα καθαριζουν και ξερει που να πάει τι να κανει. Οταν καποιος ποναει ή εχει ενα πυρετο ή βασανιζεται απο κατι στο σωμα του, παει στο γιατρό και βρισκει θεραπεια. Ανακουφιζεται απο τον πονο. Ή ενα χαλασμενο δοντι οταν το σφραγισουμε ησυχαζουμε. Σκεψου οταν η ψυχή ποναει θέλει βοήθεια. Θελει θεραπεια.
Εγω δεν πηρα ποτε βοήθεια και το εχω μετανιώσει. Γιατι ακουγα καποιους που ποτε δεν κατανόησαν τι φερνει μαζι του ολο αυτο.
Υπάρχει αναγκη εσωτερική κάποιος να βαδισει μαζι σου, να σου πει, βλεπω μεσα σου, σε νιωθω, θα μεινω μαζι σου, θα το περασουμε μαζι. Καποιος να μπει αναμεσα στον βιαστή και στο παιδι και να το υπερασπιστεί.
Εισαι ενας αξιαίπαινος ανθρωπος που σου αξίζουν χιλια μπραβο που τα καταφερες μεχρι εδω. Εισαι πολύτιμος. Γιατι εισαι εσυ.
Διαβασα και τα αλλα παιδια που έγραψαν. Ειστε ολοι ήρωες. Μεγαλώσατε, συνεχίσατε παρα τον πονο, τις πληγές, τις αιμορραγίες.
Αξιζετε ολοι τα καλύτερα στη ζωή.