Printable View
Στη στεριά χαράζουμε πορείες που σπάνια θα μας βγάλουν τον προορισμό μας αυτή είναι η διαφορά.θέλει και λίγο τύχη είναι πολλοί οι απρόβλεπτοι παράγοντες.Περίμενα εγώ τόσους τυφώνες να έλθουν;γιατί δεν είναι μόνο η συζυγική σχέση, αλλά και πολλά άλλα.
λολQuote:
Originally posted by Sofia
\"Θες ισορροπια? Κανε ενα παιδι!\"
Σαν διαφημιση στεγαστικου :P
Συμφωνω απολυτα. Βρισκω πολυ θλιβερη κ ανηθικη την προσπαθεια καποιων σαραντα φευγα, να επιμενουν για παιδια που δεν ερχονται. Επικαλουμενοι την αγαπη τους για τα παιδια παντα...Αραγε, ποσο σκεφτονται πραγματικα τα παιδια αυτα?Quote:
Originally posted by giwta2
Αλλά υπάρχουν και χρονικά περιθώρια π.χ κάνεις ενα παιδί δεν φταίει σε τίποτε να μεγαλώσει με κουρασμένους ανθρώπους.Το παιδί δεν είναι κούκλα χρειάζεται αντοχές.Ολα με μέτρο φυσικά.
Quote:
Originally posted by giwta2
Οτι εκανες, το εκανες πριν δεκαετιες πισω σε αλλα χρονια.
πολλές δεκαετίες...γκρρρρρρ
εσυ δεν μπορεις να αισθανθεις ωραια με τα χρονια σου,
εγω σου φταιω μετα.....
:P:P:P
Quote:
Originally posted by nature
Γιατί, εγώ, αν \"δανειστώ τη ματιά σου\" στο συγκεκριμένο θέμα, αγχώνομαι?
εμενα ρωτας η τον εαυτο σου?
Μου αρέσει να προχωρώ εκεί που λέει το ένστικτό μου και η καρδιά μου, χωρίς μεγάλο μέτρημα, ανίχνευση, ζύγισμα.
τοτε θα αυξησεις τις πιθανοτητες να πεσεις σε αντιφασεις καποια στιγμη.
Δεν θα μας πάρει κανείς το κεφάλι αν δεν τα έχουμε ζυγίσει και χαράξει όλα ως την τελευταία λεπτομέρεια.
συνηθως το κεφαλι μας, το παιρνουμε εμεις οι ιδιοι, απο τις ενοχες μας.
Αλλωστε, που ξέρουμε πόσο θα ζήσουμε?
μεχρι αυριο σου κανει?
αυτο στο βεβαιωνω.
Και αν τα χαράξουμε όλα και μας πέσει κανένα κεραμίδι και μείνουμε στον τόπο, πάλι ορφανά θα αφήσουμε, όσοι έχουμε παιδιά.Η μήπως ξέρουμε αν θα αρρωστήσουμε ή αν θα πάθουμε κανένα τροχαίο?
τι σχεση εχει το τι κανεις η θα σκεφτεις εσυ, με το τι απροβλεπτοι παραγοντες θα επηρεασουν την ζωη σου?
Και αν αυριο παιξεις λοττο και σου πεσει?
Οπότε είμαι της άποψης να ζούμε φυσικά (νικ είναι αυτό χεχεχε) και χωρίς το άγχος να είμαστε αλάνθαστοι.
η προοπτικη μου, δεν λεει να εισαι αλανθαστος,
αλλα να μην πας γυρευοντας.
Λεει να κατσεις να ζυγισεις, να σκεφτεις και στο τελος να αποφασισεις.
Φυσικα να μπορεσεις να δεις μπροστα οτι και να σημαινει αυτο.
Το βρίσκω πολύ αγχωτικό να χαράζω τα πάντα με προσοχή για να μην κάνωίσως λάθος.
Ασε που από τα λάθη μαθαίνουμε.
οι καλυτερες μου στιγμες ειναι οταν κανω λαθη.
Ειναι στιγμη που πρεπει να κανω αρκετα φλας μπακ στη ζωη μου και ενδοσκοπηση.
Οτι καλυτερο δηλαδη.
Quote:
Originally posted by giwta2
Περίμενα εγώ τόσους τυφώνες να έλθουν;
οσοι πιο χοντροι τυφωνες, τοσο καλυτερα.
Σημαινει οτι εισαι απο γερο σκαρι που αντεχει.
Απο κει και περα, βαρα οσο θες τυφωνε.....
:cool:
χαχαχαχα μια χαρά είμαι για τα χρόνια μου.Με παρουσιάζεις ένα με την Ακρόπολη Κρίνο.
εγω? εσυ αρχισες την γκρινια.
Ασε που αμα δεις στην ακροπολη, εχει ενα τσουρμο ανθρωπους που την θαυμαζουν.....
Δες το και με αυτη την οπτικη....
:P
Οχι το βλέπω με την οπτική του καθρέφτη.Για την ηλικία μου(που δεν φαίνεται)και μένα θαυμάζουν και το θεωρώ χαζό να κρύβω χρόνια αν και με παίρνει γιατί είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου.Νομίζω όλοι αισθάνονται και θα αισθανθείς και εσύ ενα τσιμπηματάκι με την αλλαγή της δεκαετίας απο τα -άντα στα πρώτα -ήντα.Τέλος, για να μην λες πως γκρινιάζω.
Καλησπέρα σας,
αν ξεκινούσαμε με δεδομένο οτι αλλάζουμε ,οτι οι ακόμα και ο ιδιος ο ερχομός ενός παιδιού ,βάζει σε νέες βασεις την προοπτική μας,νομίζω θα απαντηθούν πολλα ερωτήματα..
Εστω οτι ειμαστε προετοιμασμένοι για να γίνουμε γονείς,εστω οτι θεωρούμε οτι εχουμε κανει(ο καθένας μας με τα δικά του κριτήρια) αυτα που χρειάζονται για να μη βρεθούμε προ εκπλήξεων,έχετε σκεφτει ποσο δύσκολο ειναι να μεινεις σταθερός στη θεωρία (ειναι θεωρία και μόνο)που εχεις αναπτύξει αφου τα δεδομένα δεν ειναι σταθερά?
Για μένα το πιο σημαντικό ειναι ενα:Να εισαι απο πεποιθηση ανθρωπος που δεν θελει να βλέπει στα παιδιά του τον εαυτό του.
Σε εμενα δεν παιζει καθόλου ο φοβος του θανάτου και η αναγκη να μείνει κατι απο μένα στον κόσμο..
Quote:
Originally posted by krino
Quote:
Originally posted by nature
Γιατί, εγώ, αν \"δανειστώ τη ματιά σου\" στο συγκεκριμένο θέμα, αγχώνομαι?
εμενα ρωτας η τον εαυτο σου?
Μου αρέσει να προχωρώ εκεί που λέει το ένστικτό μου και η καρδιά μου, χωρίς μεγάλο μέτρημα, ανίχνευση, ζύγισμα.
τοτε θα αυξησεις τις πιθανοτητες να πεσεις σε αντιφασεις καποια στιγμη.
Δεν θα μας πάρει κανείς το κεφάλι αν δεν τα έχουμε ζυγίσει και χαράξει όλα ως την τελευταία λεπτομέρεια.
συνηθως το κεφαλι μας, το παιρνουμε εμεις οι ιδιοι, απο τις ενοχες μας.
Αλλωστε, που ξέρουμε πόσο θα ζήσουμε?
μεχρι αυριο σου κανει?
αυτο στο βεβαιωνω.
Και αν τα χαράξουμε όλα και μας πέσει κανένα κεραμίδι και μείνουμε στον τόπο, πάλι ορφανά θα αφήσουμε, όσοι έχουμε παιδιά.Η μήπως ξέρουμε αν θα αρρωστήσουμε ή αν θα πάθουμε κανένα τροχαίο?
τι σχεση εχει το τι κανεις η θα σκεφτεις εσυ, με το τι απροβλεπτοι παραγοντες θα επηρεασουν την ζωη σου?
Και αν αυριο παιξεις λοττο και σου πεσει?
Οπότε είμαι της άποψης να ζούμε φυσικά (νικ είναι αυτό χεχεχε) και χωρίς το άγχος να είμαστε αλάνθαστοι.
η προοπτικη μου, δεν λεει να εισαι αλανθαστος,
αλλα να μην πας γυρευοντας.
Λεει να κατσεις να ζυγισεις, να σκεφτεις και στο τελος να αποφασισεις.
Φυσικα να μπορεσεις να δεις μπροστα οτι και να σημαινει αυτο.
Το βρίσκω πολύ αγχωτικό να χαράζω τα πάντα με προσοχή για να μην κάνωίσως λάθος.
Ασε που από τα λάθη μαθαίνουμε.
οι καλυτερες μου στιγμες ειναι οταν κανω λαθη.
Ειναι στιγμη που πρεπει να κανω αρκετα φλας μπακ στη ζωη μου και ενδοσκοπηση.
Οτι καλυτερο δηλαδη.
Δυστυχώς, δεν ξέρω να κάνω τα μωβ γραμματάκια σου ώστε να σου απαντήσω περιληπτικά, …σνιφφφφ …:(
Πάμε λοιπόν.
-Δεν έχει σημασία ποιον ακριβώς ρωτάω, σημασία έχουν οι σκέψεις που μπορεί να μας γεννηθούν από το ερώτημα αυτό.
Κάτι που για σένα είναι φυσιολογικό, για μένα είναι αγχωτικό. Κάτι που για μένα είναι φυσιολογικό, ενδεχόμενα μπορεί για σένα να είναι αγχωτικό.
-Δεν με πειράζει να πέσω σε αντιφάσεις, καθόλου. Αντίθετα το να προσέχω μην πέσω με αγχώνει, όπως σου είπα και πριν.
-Είπαμε ότι αν κάνουμε λάθος, το κεφάλι μας θα μείνει στη θέση του. Δεν θα μας το πάρουν ούτε οι άλλοι, ούτε εμείς και οι ενοχές μας.
-Στο τελευταίο σου σχόλιο για τα λάθη συμφωνώ. Είπαμε, μαθαίνουμε από αυτά και είναι μέρος της προσωπικής μας ιστορίας.
Εν κατακλείδι, γι\' αυτό είπα από την αρχή ότι σέβομαι την προσωπική σου άποψη, καθένας πορεύεται σύμφωνα με τις δικές του προτεραιότητες. Για σένα όπως κατάλαβα το ενδεχόμενο ενός χωρισμού είναι ικανό να σε κάνει να μην αποφασίσεις να κάνεις παιδιά. Για μένα το άγχος για έναν ενδεχόμενο χωρισμό είναι ικανό να με αλλοιώσει σαν Φύση.
Συμφωνω. Αυτο το θεμα συχνα ξεκιναει κι απο πιο νωρις - πολλοι ανθρωποι κανουν σχεσεις για να βλεπουν τον εαυτο τους μεσα απο τον αλλο, αντεστραμμενο η συμπληρωμενο. Εχουν δηλαδη μια συμβιωτικη σχεση με τα σημαντικα αντικειμενα του κοσμου τους, οποτε λογικο ειναι αυτο να επεκτεινεται και στα παιδια η στη σκεψη για αποκτηση τους. Δεν αρνουμαι βεβαια πως ετσι περιπου λειτουργει και η συμβατοτητα, η βιολογικη με τον αλλον, ο τροπος ομως που τη χρησιμοποιει κανεις συναισθηματικα \"περναει\" μετα και στο πως αντιμετωπιζει τους απογονους του...Quote:
Originally posted by Αφωτεινή
Για μένα το πιο σημαντικό ειναι ενα:Να εισαι απο πεποιθηση ανθρωπος που δεν θελει να βλέπει στα παιδιά του τον εαυτό του.
1. αρα εσενα ρωτας και οχι εμενα.
2. το αγχος και εγω εχουμε παρει διαζυγιο.
3. το να μην πεφτεις στη λουμπα των ενοχων, θελει παρα πολυ δουλεια.
Ευτυχης εκεινος που σε πρωτο επιπεδο, τα καταφερε.
Εν κατακλειδι,
ειμαι παραπανω υπευθυνο ατομο απο οσο φαινεται.
Μιλαω πολυ, και κανω ακομα περισσοτερα.
Ρισκαρω αρκετα στη ζωη μου.
Βαζεις πολλα - παιρνεις πολλα.
Ετσι οταν αποτυγχανω, πρεπει να σηκωνω την αποτυχια στους ωμους μου.
Για να μπορω να ειμαι ισσοροπημενος.
Ετσι δεν δεχομαι να πω οτι εκανα παιδι αλλα δεν εκανα σωστη επιλογη συντροφου αρα χωριζω.
Ας προσεχα να ειχα μυαλο να καθομουν στα αυγα μου.
Τα παιδια (μου) δεν μου φταινε σε τιποτα για το οτι εγω δεν ξερω που βαδιζω και που παραμιλω.
Κατω απο αυτες τις συνθηκες,
εχω περασει τα 40, εχω κανει καμποσες σχεσεις, αλλα παιδια γιοκ.
Απο αυτο βγαζεις διαφορες εκδοχες:
1. εχω σπερμα τζουφιο που κανει μονο για ποτισμα αγριαμπελου.
2. ειμαι ενα στυλ κουασιμοδου οποτε οι γυναικες δεν δεχονταν να αναπαραξουν ενα τερας της φυσης.
3. οσες περασαν στο διαβα μου, μετα απο την καθημερινη τριβη φανηκε οτι το μελλον θα ηταν χειροτερο για ολους μας, ποσο μαλλον για ενα τριτο ανθρωπο, και ο καθενας πηρε τον δρομο του.
Σοφία,ξέρω πολλά άτομα μετά τα σαράντα που είναι ικανότεροι γονείς από εικοσάρηδες που έκαναν παιδί γιατί έσπασε το προφυλακτικό,ο πατέρας της δεν την άφηνε να βγαίνει μετά τις εννιά το βράδυ,ή η μάνα τους έταξε το διάρι στο Παγκράτι.Πολλές γυναίκες που πάλευαν χρόνια για παιδί και πέρασαν τα μύρια όσα για να καταφέρουν να κάνουν ένα,είναι μάλλον δείγμα γονέα καλύτερο από το στυλ\"δεν το θέλαμε,αλλά έτυχε\".Ας μην γενικεύουμε,είναι άδικο για πολλές γυναίκες.Εξάλλου,η ηλικία που η γυναίκα κάνει παιδί,έχει πλέον φτάσει αισίως σε μέσο όρο τα τριάντα βάλε,καθώς πρώτα αναζητάει τη μόρφωση,την επαγγελματική σταθερότητα και την αίσθηση ολοκλήρωσης πριν από το γάμο.Και σίγουρα μία γυναίκα που έχει λάβει ικανοποίηση έξω από τη μητρότητα,δεν θα την κάνει αυτοσκοπό της,άρα δε θα δημιουργήσει και σχέσεις εξάρτησης που θα ευνουχίσουν ψυχικά τα παιδιά της.Quote:
Originally posted by Sofia
Συμφωνω απολυτα. Βρισκω πολυ θλιβερη κ ανηθικη την προσπαθεια καποιων σαραντα φευγα, να επιμενουν για παιδια που δεν ερχονται. Επικαλουμενοι την αγαπη τους για τα παιδια παντα...Αραγε, ποσο σκεφτονται πραγματικα τα παιδια αυτα?Quote:
Originally posted by giwta2
Αλλά υπάρχουν και χρονικά περιθώρια π.χ κάνεις ενα παιδί δεν φταίει σε τίποτε να μεγαλώσει με κουρασμένους ανθρώπους.Το παιδί δεν είναι κούκλα χρειάζεται αντοχές.Ολα με μέτρο φυσικά.
Rain,δεν το βρισκεις αδικο για ενα παιδι, να νιωθει τον πατερα του παππου? ενα πενταχρονο να χει μαμα πενηνταρα? ή να εχει το αγχος για το ποσο θα αντεξει?
οσο για τους εικοσαρηδες ανωριμους γονεις, δεν αμφιβαλλω οτι υπαρχουν πολλοι. ομως το βρισκο αδικο να αποτελει το ενα \"κακο\" το άλλοθι για την επικρατηση καποιου αλλου.