Καλημερα στο φορουμ. Συγνωμη που θα γκρινιαξω αλλα σημερα δεν νιωθω πολυ καλα. Και δεν κοιμηθηκα κιολας. Μπηκα και διαβασα καποιες ιστοριες περι coming out και εμπειριες αλλων που πραγματικα με σοκαραν. Ποσο αθλια ζωη μπορει να καταληξει να εχει ενας ομοφυλοφιλος εξαιτιας της κοινωνιας και μονο... Με αηδιαζει πραγματικα. Εγω δεν ξερω τωρα τι να κανω. Εχω μπλοκαρει και αγχωθει παρα πολυ.... Να δοκιμασω παλι με αλλη κοπελα? Να δοκιμασω με αντρα? Κι αν δοκιμασω με αντρα και μου αρεσει? Μετα τι γινεται? Δεν ξερω αν θα εχω δυναμη να συνεχισω και ηδη εχω μεινει πολυ πισω... Τουλαχιστον αν τα περναγα αυτα στα 20 μου οπως ο περισσοτερος κοσμος τωρα θα ειχα καταληξει καπου... Θα μου πεις ποτε δεν ειναι ευκολο αλλα νιωθω να εχω χασει εδαφος.
Λυπαμαι και για την πρωην μου. Με εχει μισησει και το ξερω. Νομιζει πως επαιξα μαζι της αλλα δεν ξερει το βαθος του προβληματισμου μου. Θελω να της μιλησω αλλα το μοναδικο που θα καταφερω ειναι να της δωσω ελπιδες και ξερω σιγουρα πως η σχεση μας ελπιδα δεν εχει. Οχι οσο εγω νιωθω ετσι τουλαχιστον... Ειναι σκληρο για μενα αλλα καλυτερα να με μισησει και να με ξεγραψει παρα να παιζω μαζι της και να την πληγωσω πιο πολυ στο μελλον. Ο δυσκολος δρομος σχεδον παντα ειναι ο πιο σωστος.
Μου καρφωθηκε και το αλλο αγχος. Οσο εγω ψαχνομαι πιστευω θα αρχισουν οι αλλοι να απορουν... Και σιγα σιγα το μυστικο μου θα αρχισει να αποκαλυπτεται. Ομως εγω δεν μπορω να ζησω ετσι... Να ξερω οτι οι αλλοι υποψιαζονται το βρωμερο μυστικο μου... Με τι αυτοπεποιθηση θα αντιμετωπισω το μελλον? Εγω ειχα ονειρα για μενα....να δουλεψω, να βγαλω λεφτα, να κανω ερωτα, να ειμαι χαρουμενος... Πως θα γινουν ολα αυτα οταν μεσα μου καταρρεω και αισθανομαι χαλια και ενα σκουπιδι. Βλεπεις και οι φιλοι μου (ευτυχως οχι ολοι) δεν εχουν την ευαισθησια να καταλαβουν οτι ο αλλος υποφερει. Ισως γιατι για αυτους ηταν παντα ξεκαθαρο... τους αναβουν μονο γυναικες οποτε υποθετουν και για μενα και αφου ποτε δεν εξεφρασα τις ομο τασεις μου πως "μαλακιζομαι" και δεν βρισκω κοπελα-γυναικα κτλ....Μαλιστα ενας απ αυτους ενω ειναι απ τους κοντινοτερους φιλους μου ειναι ιδιαιτερα σκληρος... Μια φορα του ειπα πως μου αρεσε μια γκομενα σε ενα club...και με ρωτησε αν εκανα τπτ... Εγω βασικα τοτε δεν ειχα αγγιξει χερι γυναικας (οσοι εχουν διαβασει το αλλο ποστ μου ξερουν τι περνουσα) και του ειπα πως δεν εκανα τπτ... Και γυρναει και μου λεει: γκει δλδ??? Εγω το πηρα τελειως στο χιουμορ....βλεπεις δεν ειχε περασει ποτε απ το μυαλο μου μια τετοια πιθανοτητα, και του λεω εεε εκει θα καταληξω στο τελος δε γαμιεται και γελασαμε... Τωρα ομως μετα απο εναμιση χρονο καταλαβαινω πως ισως ειχε μυριστει κατι για μενα που ισως το γεγονος οτι εκανα σχεση λιγους μηνες μετα... οχι οτι ειχα δωσει σημαδια...απλα η απραξια μου με τις γυναικες τοσο καιρο αυτο μονο μπορουσε να σημαινει. Βεβαια εγω ηξερα πως εφταιγε κυριως η ντροπαλοτητα μου και πως τωρα ανετα θα εκανα κατι... Μηπως εχει αρχισει το πραγμα και παιρνει το δρομο του με ή χωρις εμενα?? Γενικως ομως δεν εχω δειξει σημαδια.... Αντιθετα συχνα εκφραζω τον θαυμασμο μου για μια ωραια κοπελα και πραγματικα το εννοω...
Νιωθω ομως οτι τους δουλευω ολους και οτι κατι κρυβω. Το ομο πορνο ή οτι μου αρεσει να παρατηρω αντρικα πεη κατι πρεπει να δειχνει... Μηπως το ειχα καταλαβει απο παντα αλλα προσπαθω να το αποδιωξω και δεν θελω να το παραδεχτω????
Δεν ξερω τι να κανω.... Μια αποκτω δυναμη και μια πεφτω παλι... Σκεφτομαι να μεταναστευσω, να μην ξαναδωσω σημαδι ζωης και να ξεκινησω απ την αρχη!!! Απαλλαγμενος απο ολη την ψευτια και πικρα που εχω νιωσει στην Ελλαδα! Πραγματικα δεν αντεχω αλλο!
ΒΟΗΘΕΙΑ
YΓ Να σημειωσω πως οσο ξεσπω μεσα μου και αντιμετωπιζω τις φοβιες μου τοσο χαλαρωνω. Κι οταν χαλαρωνω και νιωθω ωραια οπως πχ χθες βλεπω μια γλυκια κοπελα στον δρομο και μου αρεσει πολυ... και μετα σκεφτομαι....μηπως το κανω για να επιβεβαιωσω πως δεν ειμαι γκει?? Και εκει ξενερωνω παλι και πεφτω στα ιδια. Μηπως νορμαλ αυτες οι ανασφαλειες? Μηπως εναν υπερβολικα εμφανισιμο αντρα τον βρισκουν και οι 100% στρειτ ελκυστικο και οι εμμονες μου με στελνουν να τα βλεπω ολα υπερβολικα? Γιατι οσα και να σκεφτομαι και να φαντασιωνομαι στην πραξη εχω δυσκολια να τα εφαρμοσω. Δηλαδη ενω μαρεσει η ηδονοβλεψια στο γυμναστηριο το να πλησιασω αλλον αντρα-αγορι μου φαινεται δυσκολο... νιωθω να κανω κατι περιεργο ενω πχ το να αγκαλιασω και να φιλησω ενα κοριτσι μου φαινεται νορμαλ. Το θεμα ομως ειναι πως με την πρωην ΔΕΝ μπορουσα να νιωσω παθος... Να ειναι το οτι δεν μου αρεσε τοσο? Να ειναι το οτι μπαινανε οι σκεψεις στο μυαλο μου αυτες οι αγχωτικες? Το σιγουρο ειναι πως οσο μελετας κατι τοσο χειροτερο γινεται... Βλεπεις και να βρω καινουρια κοπελα επειδη λογω στενοχωριας πηρα κιλα παλι εχω χασει λιγο την αυτοπεποιθηση μου... Αχχ δεν επρεπε να πιεστω για να κανω σχεση... Αυτο φταιει για ολα... αν εκανα υπομονη και δεν τρελαινομουνα τοσο και ειχα μπλεξει με μια που μου αρεσε πολυ πιστευω θα ημουν πολυ πιο ηρεμος ακομα και το ενδεχομενο ομοφυλοφιλιας μου να εξετασω... Γιατι με πιεζε πολυ και η πρωην. Εγω ημουν σε φαση πειραματισμου ενω εκεινη τα επαιρνε ολα δεδομενα... Μαλλον επειδη γουσταρε πολυ ηθελε συνεχως να επιβεβαιωνει αν την θελω πολυ... Πιεζε παρα πολυ και για ολα... Μακαρι να μπορουσα να βρω μια που να μπορουσα να ειμαι ανοιχτος για αυτα που με ταλαιπωρουνε....