Printable View
Πράγματι, και εμένα μου φαίνεται πολύ προχωρημένη η διατροφή της Anagenisiakiς_Theaς , μέχρι τις 40 μέρες εμένα όλα μου φαίνονταν βουνό και πρόσεχα ιδιαίτερα μην τυχόν και προκαλέσω πόνο στο στομάχι, δεν ξέρω αν συμβουλεύεσαι το χειρουργό σου ή διατροφολόγο, απλά να είσαι προσεκτική και πάρε το χρόνο σου, είναι μακριά η πορεία και είναι και απολαυστική! Αργά αργά εφευρίσκεις ξανά τον εαυτό σου!
Ο γιατρός μου μου είπε ότι θέλω, και κοκορέτσι αμα θέλω να φάω, αλλα για 2 μήνες όλα σε πολτό. Εδωσε βάση στην ποσότητα όμως, είπε ότι αμα σπάσω τα ράματα δε με προλαβαίνουν ούτε και να είμαι στο νοσοκομείο. Οποτε για τις οδηγιες του τρωω μαλλον συντηρητικα. Εχω διαβασει πως αλλου 1 μηνα πινουν υγρα τον επομενο πολτους και μετα αρχιζουν τα σκληρα. Εχω μια φιλη που ειχε κανει μερισματοποιηση πριν απο 6-7 χρονια για 6 μηνες τρεφοταν μονο με φορτιμελ. Τι να πω? διαφορετικες σχολες ιατρων. Παντως εχω εμπιστοσυνη στον γιατρο μου οποτε δε με απασχολει αυτο.
Ναι είναι 17 μέρες. Οι ποσότητες φαγητου που παιρνω είναι πολύ μικρές βέβαια. Πχ ενα λαχανοντολμαδακι με 1 κουταλια γιαουρτι σε 2 δόσεις. Την αλλη φορά 2 κουταλιες σπανακορυζο με 1 κουταλια γιαουρτι, τετοια πραγματα αποτελουν το κυριο γευμα, το οποίο κρατα πανω απο μιση ώρα γιατί το τρωω σε δοσεις.
Σημερα το μεσημερι λιμπιστηκα την ομελετα της κορης μου και τα μανιταρια του ανδρα μου. Μασησα απο μια βουκια και τις εφτυσα, δε μου έκανε αισθηση να της κατεβασω, τελικα αυτο που λαχταρισα ηταν η γευση και μονο. Απο το πρωι εφαγα 3 τσατσαρωνακης το πρωτο σε μιση και λιγοτερη κουπα γαλα, το δευτερο σε αγλυκο τσαι και το τριτο με λιγη ταραμοσαλατα επανω ( βιταμινες). Μέχρι το βραδυ ισως σκοτωσω κατι απο γιαουρτι ή παλι 1-2 τσατσαρωνακης αν πεινασω. Τονο σε κονσερβα δε τρωμε σπιτι γιατι ειναι ψαρεμενος στον ατλαντικο και ειναι επικινδυνος επισης κονσερβες οπως και αναψυκτικα μπαινουν πολυ σπανια σπιτι μας. Πχ ηπια κοκα κολα πριν την εγχειρηση μονο και μονο τελετουργικα χαχα ( την αφησα μιση γιατι ετσι και αλλιως αν ειχα πιει θα ηταν απο το καλοκαιρι? ίσως και παλιοτερα καθως αναψυκτικα κανουμε μονοι μας σπιτι). Δε μπορω να πω οτι τρωω πολυ ή τρωω ζαχαρη, αλλα 2 μερες τωρα εχω κολλησει. Σε κανονικη διαιτα θα το θεωρουσα φυσικο, τωρα με αγχωνει.
ααα yannaki λες για αυτο να νοιωθω τα παπουτσια μου ποιο χαλαρα ? μικραινει και το ποδι βρε παιδι?
Το πόδι δεν μικραίνει σε μήκος, αλλά μικραίνει το κουτουπιέ. Εμένα τα πόδια μου ήταν πρησμένα, και ενώ το μήκος ταίριαζε με 35 (!), το κουτουπιέ με ανάγκαζε να χτυπήσω 38-39 φαρδύ. Τώρα (ξανα-)φοράω τα 37αρια, ενώ δοκιμάζω και φαρδουλά 36αρια άνετα! Βλέπω την κόρη μου 6 ετών να φοράει 32, και σκέφτομαι ότι του χρόνου θα μπορεί να φοράει τα παλιά μου 38-39αρια...
Πόσο γέλασα με τα ποστς σας! Φίλιππε κι εγώ θέλω να τη ζήσω αυτή τη στιγμή με το Μ και να ψάχνω τις κάμερες! ʼντε να παίρνουμε σειρά κι εμείς σιγά σιγά..Quote:
Originally posted by yannaki
Xaxaxaxa! σε νιώθω απόλυτα! Το ίδιο 'επαθα όταν έβαλα small πουκάμισο και φόρμα! GET USED TO IT!!!!:thumbup::thumbup::thumbup::smilegrin::smile grin::smilegrin::smilegrin:Quote:
Originally posted by filipparas
Σήμερα φόρεσα το πάνω από μια φόρμα του αδερφού μεγέθους Medium και μου ερχόταν κανονικά. Προφανώς και θα ήταν φαρδιά η γραμμή αλλά MEDIUM;;;
Με το ζόρι με βάλανε να τη φορέσω, ακόμα δε το πιστεύω οτι μου ήταν ΟΚ... είμαι κανονικότατα και χωρίς καμία υπερβολή σοκαρισμένος...
Απλά δε γίνεται να φόρεσα Medium, το αρνούμαι. Μου κάνουν πλάκα, που είναι κρυμμένες οι κάμερες;
ΤΕΛΟΣ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΟΣ. Ευχαριστώ για την ανοχή σας.
Μιλούσα με τη διατροφολόγο μου που με παρακολουθεί μέχρι το χειρουργείο και θα με παρακολουθεί και μετά. Μου είπε να προσέξω ιδιαίτερα το ψυχολογικό κομμάτι και να εστιάσω στη βοήθεια ψυχολόγου μετά. Πιστεύετε ότι είναι απαραίτητο; Ρωτάω γιατί είναι και επιπρόσθετο έξοδο.
Είναι απαραίτητη η συμβολή ψυχολογικής υποστήριξης. Οι ορμόνες παθαίνουν μεγάλη αναταραχή, και η κατάθλιψη παραμονεύει.
Επίσης ο περίγυρος χάνει τις ισορροπίες του. Πριν την επέμβαση ήμασταν οι "αδύναμοι" άνθρωποι, οι "άσχημοι", οι μη-ανταγωνιστές και ξαφνικά σε λίγες βδομάδες αλλάζουν οι ρόλοι. Στενοί φίλοι επαναπροσδιορίζουν τη σχέση τους μαζί μας και δεν είναι πάντα εύκολο να το δεχτούν, οπότε έχουμε και αυτό το κομμάτι να δουλέψουμε.
¨ενας φίλος γιατρός μου είπε κάτι ενδιαφέρον. Πρέπει να επαναεκπαιδευτείς τόσο στο θέμα διατροφης, όσο και στο θέμα της εικόνας που φέρεις μέσα σου για τον ευατό σου. Ναι ένα σημείο αναφοράς ουδέτερο και αποστασιοποιημένο είναι σημαντικό για την ψυχική ισοροπία. το θέμα είναι όχι όμως το να βρεις ένας ψυχολόγο καλό , όσο το να είσαι έτοιμος να διαπραγματευτείς μια εικόνα ταχύτατα μεταβαλόμενη. Γμτ, τα δύσκολα είναι μπροστά.
Οριστικοποίηθηκε, δνε έχω λεφτά για ψυχολόγο, θα βρω εραστή, ίσως μάλιστα κάνει και καλύτερη δουλειά - μισό να ρωτήσω τον άνδρα μου αν συμφωνεί χιχιχιχιιιι
:thumbup::thumbup::thumbup:Quote:
Originally posted by Anagenisiaki_Thea
Οριστικοποίηθηκε, δνε έχω λεφτά για ψυχολόγο, θα βρω εραστή, ίσως μάλιστα κάνει και καλύτερη δουλειά - μισό να ρωτήσω τον άνδρα μου αν συμφωνεί χιχιχιχιιιι
Ο άντρας σου είναι σίγουρο ότι θα πάει το πρώτο ταράκουλο, πολύ πριν εσύ συνειδητοποιήσεις τις αλλαγές πάνω σου. Και αυτός πρέπει να το διαπραγματευτεί, και ή θα αρχίσει να ανησυχεί πως έχεις βρει γκόμενο, ή θα απολαύσει πως έχει πάρει νέα γυναίκα!
χαχα Αννα, πολύ καλό!!!!! πάρα πολύ καλό!
Χρόνια πολλά
Τα προηγούμενα χρόνια όταν έβλεπα παγοπίστα έτρεχα να κάνω όπως όταν εκανα στο Μοσχάτο στα 15- 17 μου. Το λάτρεβα το πατινάζ στον πάγο και παλιά ε΄κανα και σβούρες το ψιλοκατείχα δηλαδη. Με το που έμπαινα λοιπόν στον παγο και προσπαθούσα να μάθω και τον γιο μου , στο 10 λεπτο ήθελα να βγω γιατι τα παγοπέδιλα ήταν σφιχτά και σκληρά και ποναγαν φριχτά τα πόδια μου. Πλήρης απογοήτευση....
Σήμερα λοιπόν ξαναπήγαμε και τόλμησα να μπω μετα φόβου ότι θα πάνε χαμένα πάλι τα 10 ευρόπουλα....και κάποια στιγμή ρωτάω τον αντρα μου πόσην ώρα έχει περάσει που είμαι μέσα με το παιδί και είχαν περάσει 45 λεπτά χωρίς να πάρω χαμπάρι και χωρίς πόνους!!!!! Σκέτη απόλαυση και πιο πολύ μπόρεσα με ευχαρίστηση να δείξω στον μικρό πως να κάνει πατινάζ!!!!!!
Αντε και στο dancing on ice τωρα yannaki.... ποιος σε πιανει....
:thumbup:Quote:
Originally posted by yannaki
Τα προηγούμενα χρόνια όταν έβλεπα παγοπίστα έτρεχα να κάνω όπως όταν εκανα στο Μοσχάτο στα 15- 17 μου. Το λάτρεβα το πατινάζ στον πάγο και παλιά ε΄κανα και σβούρες το ψιλοκατείχα δηλαδη. Με το που έμπαινα λοιπόν στον παγο και προσπαθούσα να μάθω και τον γιο μου , στο 10 λεπτο ήθελα να βγω γιατι τα παγοπέδιλα ήταν σφιχτά και σκληρά και ποναγαν φριχτά τα πόδια μου. Πλήρης απογοήτευση....
Σήμερα λοιπόν ξαναπήγαμε και τόλμησα να μπω μετα φόβου ότι θα πάνε χαμένα πάλι τα 10 ευρόπουλα....και κάποια στιγμή ρωτάω τον αντρα μου πόσην ώρα έχει περάσει που είμαι μέσα με το παιδί και είχαν περάσει 45 λεπτά χωρίς να πάρω χαμπάρι και χωρίς πόνους!!!!! Σκέτη απόλαυση και πιο πολύ μπόρεσα με ευχαρίστηση να δείξω στον μικρό πως να κάνει πατινάζ!!!!!!
Μπράβοοοο, αυτά είναι!!! :thumbup::thumbup::thumbup:
Καλησπέρα και χρόνια πολλά σε όσους άλλαξε αλλά και σε όσους δεν άλλαξε η ζωή τους μετά την απώλεια βάρους!
Θα ήθελα να σας γράψω για μια αλλαγή που παρατηρώ όχι στη δική μου ζωή αλλά στους γύρω μου σε σχέση με μένα. Έρχονται κάποιοι (ευτυχώς όχι η πλειοψηφία) και ενώ το ξεκινάνε καλά λέγοντάς μου μπράβο για το χαμένο βάρος , μετά το συνεχίζουν αναφέροντάς μου ότι ευτυχώς που το πήρα απόφαση και το κατάφερα, γιατί με βλέπανε μέχρι πέρυσι και λέγανε "το καημένο το κορίτσι, τόσο νέα κοπέλα ακόμη και κοίτα πως έχει γίνει.." Αυτό το άκουσα αυτολεξί από ένα άτομο αλλά το υπονόησαν με τα λόγια τους και κάποιοι άλλοι. Τώρα εγω πως να το πάρω αυτό, ως καφρίλα και έλλειψη διακριτικότητας και τακτ ή απλά ως ειλικρινή έκφραση της απόψής τους για την εμφάνισή μου?
Προσωπικά, ενοχλεί την αισθητική μου όταν εκφράζονται έτσι για οποιονδήποτε άνθρωπο, μου τη δίνει στα νεύρα ο οίκτος επειδή δήθεν είμαστε παχύσαρκοι, λες και υπάρχουν μόνο δυστυχισμένοι παχύσαρκοι, τα έχουμε πει και ματαπει αυτά, όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους με έξτρα βάρος που δεν υποφέρουν με τον εαυτό τους. Αλλά αυτή η a priori καταδίκη ότι είσαι παχύς άρα για λύπηση και αυτολύπηση, μου τσακίζει το ευαίσθητο νευρικό μου σύστημα!
Αυτή είναι η αλλαγή που βλέπω, λοιπόν, κάποιους τους πιάνει κρίση ειλικρίνειας για το ένδοξο παρελθόν μου!
Μπράβο που το βλέπεις έτσι. Τι τους απαντάς; :starhit:Quote:
Originally posted by monahoiot
Καλησπέρα και χρόνια πολλά σε όσους άλλαξε αλλά και σε όσους δεν άλλαξε η ζωή τους μετά την απώλεια βάρους!
Θα ήθελα να σας γράψω για μια αλλαγή που παρατηρώ όχι στη δική μου ζωή αλλά στους γύρω μου σε σχέση με μένα. Έρχονται κάποιοι (ευτυχώς όχι η πλειοψηφία) και ενώ το ξεκινάνε καλά λέγοντάς μου μπράβο για το χαμένο βάρος , μετά το συνεχίζουν αναφέροντάς μου ότι ευτυχώς που το πήρα απόφαση και το κατάφερα, γιατί με βλέπανε μέχρι πέρυσι και λέγανε "το καημένο το κορίτσι, τόσο νέα κοπέλα ακόμη και κοίτα πως έχει γίνει.." Αυτό το άκουσα αυτολεξί από ένα άτομο αλλά το υπονόησαν με τα λόγια τους και κάποιοι άλλοι. Τώρα εγω πως να το πάρω αυτό, ως καφρίλα και έλλειψη διακριτικότητας και τακτ ή απλά ως ειλικρινή έκφραση της απόψής τους για την εμφάνισή μου?
Προσωπικά, ενοχλεί την αισθητική μου όταν εκφράζονται έτσι για οποιονδήποτε άνθρωπο, μου τη δίνει στα νεύρα ο οίκτος επειδή δήθεν είμαστε παχύσαρκοι, λες και υπάρχουν μόνο δυστυχισμένοι παχύσαρκοι, τα έχουμε πει και ματαπει αυτά, όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους με έξτρα βάρος που δεν υποφέρουν με τον εαυτό τους. Αλλά αυτή η a priori καταδίκη ότι είσαι παχύς άρα για λύπηση και αυτολύπηση, μου τσακίζει το ευαίσθητο νευρικό μου σύστημα!
Αυτή είναι η αλλαγή που βλέπω, λοιπόν, κάποιους τους πιάνει κρίση ειλικρίνειας για το ένδοξο παρελθόν μου!
η αλήθεια είναι ότι μέχρι στιγμής δεν έχω απαντήσει. Την πρώτη φορά ίσως γιατίι αιφνιδιάστηκα, τις άλλες γιατί είμαι αρκετά ανεβασμένη για να επιτρέψω να με ρίξουν τέτοια σχόλια, και μάλλον αν έμπαινα στον κόπο να γίνω δηκτική , αυτό θα με έριχνε. Έχω αρκετά προβλήματα στη ζωή μου αυτή τη στιγμή για να αφήσω μικρά σχόλια να με κατεβάσουν..Αντλώ χαρά από την απώλεια βάρους για να αντέχω τα υπόλοιπα, όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα...
Τα άκουγα κι εγώ τα ψυχοπονιάρικα την πρώτη χρονιά, αλλά μετά το παίρνουν απόφαση. Αν σχολιάσουν, θα είναι "συνεχίζεις να χάνεις;" και παρόμοια, ενώ οι υπόλοιποι γίνονται όλο και πιο στρογγυλοί χρονιά με τη χρονιά. Ίσως είναι που ξεκίνησα τις επεμβάσεις αποκατάστασης, και έτσι πια με κοιτούν στην κοιλιά και στο στήθος ψάχνοντας να βρουν κάποια εξυπνάδα να πουν, αλλά δεν τους βγαίνει πια η κακία!
Καλά καλέ,Γιαννούκα,μιλάμε στο τηλέφωνο κι αντί να μου πεις τα ευχάριστα μου λες πώς να μουσταρδιάσω το κρέας;
Φαντάζομαι πόσο ελεύθερη ένιωσες!Μετά κι από αυτό δε νομίζω να υπάρχει κάτι που δεν ξανακάνεις όπως και παλιότερα...
Βλέπω και τον πελαργό μου να λάμεπι το μουτράκι του από χαρά!Να του δείχνει η μαμά του πώς να κάνει πατινάζ!Αυτά είναι!
Γιωτα μου παντα θα υπαρχεις ενας Μ@λ@κ@ς να πει την λαλακια του δεν χρειαχεται να το βαζουμε κατω ουτε να τους πεις κατι με ενα χαμογελο τους αφοπλιζουμε.
Εγω ειχα αλλη εμπειρια μου ελεγαν οτι δεν πρεπει να αδυνατισω αλλο δεν θα μου πηγαινη οτι θα κρεμασω και κατι αλλες αστειωτητες να ξερεις οτι οτι και να κανουμε παντα θα βρεθει ενας και δεν θα κοιταξει την δικη του καμπουρα αλλα θα κοιταξει να κανει την κρητικη του σε εμας.
Για εμενα αυτο που μετραει ειναι οτι απο τα 180 κιλα εφτασα στα 133 οτι αρχισα να κανω μικρα καθημερινα πραγματα που δεν μπορουσα να κανω πριν, οτι στο αμεσο μελλον θα προσπαθησω να χασω και τα υπολοιπα κιλα τωρα αν ενας με ειχε συνηθησει στα ματια του με τα παραπανησια κιλα και τωρα δεν του αρεσω δεν με πολυασχολη ουτε εαν εχω χαλαρωση στην κοιλια η γενικα στο σωμα και παλι δεν τους αρεσει παλι δεν θα με νοιαζει καθολου Γιατι θα ειμαι υγιεις γερος και θα ζω τα καθημερινα πραγματα που στερουμουνα τοσο καιρο........
ΥΓ.Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ
Γιωτουλίνι μου,καλά κάνεις που δε χαλιέσαι με την καφρίλα ορισμένων!
Είναι αυτή η κατηγορία κοπλιμέντων και καλά,που ωστόσο θίγουν τον πρότερο εαυτό σου
λες και δεν ήσουν εσύ,ήταν άλλος κι είναι οκ να πουν ό,τι πουν!Όλοι κατά καιρούς τα έχουμε ακούσει αυτά.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη μαμά παιδικής μου φίλης,όταν στα νεανικά μου χρόνια που είχα χάσει κάποια κιλά
με είδε και γεμάτη χαρά μου είπε να φροντίσω να μη ξαναγίνω το γουρούνι που ήμουνα!Ένας λόγος που είχα πάρει
τα πάρα πολλά κιλά ήταν για να σταματήσουν να μου λένε τα διάφορα χαριτωμένα τους με τα μάτια ζυγαριές τους
όλοι όσοι έκριναν πως χρήζω επισήμανσης για το χάλι μου.Όσο ήμουν σε ζουμπουρλά κιλά ο κακός χαμός!Μόλις άρχισα
ν'αλλάζω κατηγορία και να πηγαίνω στην τρομακτική,μούγκα στη στρούγγα οι παραέξω.Οι δικοί μου οκ,πάντα είχαν τακτ.
αυτο το θεμα το αντιμετοπιζω κ εγω αν κ ειναι ακομα νωρις κ απο την ιδια τη μαμα μου.χαιρεται που βλεπει τη διαφορα αλλα ολλο μου λεει πως ειχα αφηει τον εαυτο μου να γινει ετσι? κ τετοια... οτι ημουν παραμορφωμενη κ μονο που δε κλαιει καθε φορα.λες κ δεν ηξερα πως ημουν,πρεπει να μου το θυμιζει ακομα κ τωρα καθε μερα. γενικα εχω αρχισει κ βλεπω οτι σχολιαζουν την απωλεια μουκ πιο πολυ στη γειτωνια.νομιζω οτι καταλαβαινω απο το βλεμα τους ποιοι χαιρονται πραγματικα κ ποιοι οχι.το προβλημα μου εινα οταν με ρωτανε τα κιλα.ποσα εχασα κ ποσα ημουν κ ποσα ειμαι τωρα.λεω την αληθεια βεβαια κ μενουν κ με κοιτανε με το στομα ανοιχτο κ μενουν καγκελο! απο τη μια οταν τα σκεφτομαι μετα γελαω αλα εκεινη τη στιγμη νιωθω πολυ αβολα
ααα ξεχασα να σας πω κ το καλυτερο.η πεθερα μου με περνει τηλ σχεδον 2 φορες τη βδομαδα για να μου πει αν εχασα απο το προσωπο κ αν εχασα την ομορφια! μου.θα γινω λεει ασχημη στο προσωπο αν χασω.ετσι προχτες που πηρε της ειπα οτι εχασα πολυ στο προσωπο κ οτι μου παει κ ομορφινα! χιχιχ τρελαθηκε κ λεει μακαρι! αλλα φοβαμαι οτι θα χαλασεις
Tέτοιου είδους σχόλια είναι πιστεύω αφελή και απερίσκεπτα συνήθως παρά κακόβουλα. Ετσι τα παίρνω εγώ τουλάχιστον, μου κάθονται άσχημα άμα τ'ακούσω αλλά δε δίνω και πολλή σημασία.
filipparas απο τον περισσοτερο κοσμο ετσι το βλεπω κ εγω κ γιαυτο γελαω μετα.αλλα απο τη πεθερα μου οχι.πιστευω οτι ζηλευει...κ ισως οτι φοβαται οτι θα αφησω το γιο της κ το γιαυτο.εξαλου δε με εχει δει! αν ηταν απερισκεψια της δε θα το ελεγε συνεχεια. δε ξερω τους λογους της πραγματικα κ μαλλον κ δε θελω να μαθω.αλλα η αληθεια ειναι οτι μετα απο τοσες φορες που το ακουσα εχω εκνευριστει κ πολυ φοβαμαι οτι θα της απαντησω ασχημα καποια μερα κ οχι με γελια οπως κανω μεχρι τωρα
Περισσότερο αναφερόμουν σ'αυτό που έγραψε η Γιώτα Αλίνα, η αλήθεια είναι οτι αν κάτι επαναλαμβάνεται και μάλιστα από άτομο κοντινό είναι πιο πιθανό να κρύβεται κάτι από πίσω
ουπς συγνωμη :) παντως κ παλι ακομα κ στο θεμα της γιωτας πιστευω οτι φαινεται αν καποιο σχολιο ειναι απο απερισκεψια η απο ζηλια.κ οσο κ αν θελουμε να μην επιρεαστουμε δυστυχως μας μενει για λιγο,ιδιαιτερα αν ειναι απο ατομα που αγαπαμε
πφφ σιγά μην είναι απο απερισκεψία. Δλδ αν αυτηνής της λέφανε το σχόλιο που έκανε θα της άρεσε? Πέρισυ είχα πάει χριστούγεννα στο σπίτι ενός φίλου, να του ευχηθούμε ( ανύπαντρος) λοιπόν, η μάνα του όλο τάκ μου είπε, " και εγώ κόντεψα κάποτε να γίνω σαν εσένα, χάλια εντελώς", τώρα αυτό λέγεται απο αφέλια δλδ???
Τώρα μου λέει καλημέρα και με κυτα στο σώμα όχι στο πρόσωπο, ψάχνει να δει τις αλλαγές. Είναι δυνατόν να ακούσω απο άτομα σαν και αυτή καλά σχόλια??? όχι πείτε μου! Οπως ό΄ταν έχουμε κιλά ακούμε τις κακίες έτσι θα τις ακούμε και όταν χάνουμε. Δεν έχει να κάνει με εμάς, αλλά μα τα ίδια τα άτομα που τις εκστομίζουν. Απλά αναζητούν θύματα να βγάλουν τις κακίες τους. Σε λα βι, αγαπητά μου παιδιά.
Δεν ξέρω τι να σας πω για το θέμα το συγκεκριμένο. Αισθάνομαι σαν διχασμένη προσωπικότητα.
Θα τολμήσω να πω πως οι πρωτοι ρατσιστες απεναντι στους υπέρβαρους- παχύσαρκους είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Πιος από εμάς δεν κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτι και δεν είπε μέσα του ποπο εχω γινει σα βόδι κλπ κλπ. Οσο καλά και να τα έχεις με τον εαυτό σου, όση αυτοπεποίθηση και να έχεις, σίγουρα η εικόνα μας δεν μας ικανοποιούσε και γι αυτό επιδιώξαμε να την αλλάξουμε.
Απλα πιστεύω ότι το κάνουμε για εμάς και όχι για τα σχόλια των άλλων. Γιατί παρόμοια με εσάς σχόλια έχω ακούσει αλλά ποτέ δεν έδωσα σημασία γιατί είναι κάτι που κάποια στιγμή το σκέφτηκα κι εγώ η ίδια για τον εαυτό μου. Δεν τους υπολογίζω λοιπόν, γιατί ας πουμε η μαμά μου που ήταν και κατά της επέμβασης και με αγαπάει περισσότερο από όλους στη ζωή μου , κάνει σχόλια τέτοιου τύπου. Τι να πω δηλαδη ότι πριν δεν με αγαπούσε και τώρα μ΄αγαπάει.; Οχι βέβαια. Ει΄ναι όμως μια πραγματηκότητα είτε μας αρέσει είτε όχι, είμαστε παχύσαρκοι(είναι αρρώστια) είναι κομμάτι της ζωής μας που εμείς παλέβουμε να αλλάξουμε. Και σχολια του τύπου πως ήσουν έτσι πριν ας μην μας αγγίζουν, ας δούμε στον καθρεφτη τα μάτια μας που είναι πάντα ίδια και καθρέφτηυς της ψυχής μας και ας απολαύσουμε τη ζωή χωρίς να μας αγγιζουν...
yannaki ποσο δικιο εχεις!
:thumbup::thumbup::thumbup:Quote:
Originally posted by yannaki
Πιος από εμάς δεν κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτι και δεν είπε μέσα του ποπο εχω γινει σα βόδι κλπ κλπ. Οσο καλά και να τα έχεις με τον εαυτό σου, όση αυτοπεποίθηση και να έχεις, σίγουρα η εικόνα μας δεν μας ικανοποιούσε και γι αυτό επιδιώξαμε να την αλλάξουμε.
Το ότι ο καθρέπτης με έδειχνε σα βόδι, ναι, το είχα πει κι εγώ. Δεν αναγνώριζα στο ελάχιστο τη φιγούρα απέναντί μου. Η μεγάλη αυτοπεποίθηση με κρατούσε μακρυά από τις φωτογραφικές μηχανές και τους καθρέπτες, που έδειχναν χρόνο με το χρόνο ένα ακόμη πιο παραμορφωμένο κακέκτυπο του ατόμου που ήμουν βέβαιη ότι είμαι. Όμως το απίστευτο θέαμα μπροστά μου δεν ήταν ικανό να με παρακινήσει να αλλάξω. Χρειάστηκαν τα προβλήματα υγείας για να με ταρακουνήσουν να βγω από το φαύλο κύκλο.
Τα σχόλια των άλλων δεν μπορούν να μας αγγίξουν, εκτός και πιάσουν ευαίσθητες χορδές, σκέψεις που έχουμε κάνει οι ίδιοι. Δεν θα μας πειράξει αν κάποιος μας πει πχ κοντές/ούς, αν (πιστεύουμε ότι) είμαστε άνω του μέσου όρου και ξέρουμε ότι δεν μας αφορά το σχόλιο. Αν όμως (πιστέψουμε πως) είμαστε λίγο πιο κάτω, τότε την παραμικρή αναφορά τη θεωρούμε σαν (κακόβουλο ; ) σχόλιο και μας ενοχλεί, ενώ είναι απλά η δική μας αντίληψη που κάνει τη διαφορά.
Ισως και γι αυτό ποτέ να μην ασχολήθηκα με τα σχόλια του τύπου πως ήσουν πριν . Δεν έχουν σημασία ούτε ουσία και δε θεωρώ απαραίτητα πως ειναι κακόβουλα. Είναι σκέψεις που τις έχω κάνει εγώ πολύ πριν από αυτούς που τα κάνουν.Quote:
Originally posted by anna65
Δεν θα μας πειράξει αν κάποιος μας πει πχ κοντές/ούς, αν (πιστεύουμε ότι) είμαστε άνω του μέσου όρου και ξέρουμε ότι δεν μας αφορά το σχόλιο. Αν όμως (πιστέψουμε πως) είμαστε λίγο πιο κάτω, τότε την παραμικρή αναφορά τη θεωρούμε σαν (κακόβουλο;) σχόλιο και μας ενοχλεί, ενώ είναι απλά η δική μας αντίληψη που κάνει τη διαφορά.Quote:
Originally posted by yannaki
Πιος από εμάς δεν κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτι και δεν είπε μέσα του ποπο εχω γινει σα βόδι κλπ κλπ. Οσο καλά και να τα έχεις με τον εαυτό σου, όση αυτοπεποίθηση και να έχεις, σίγουρα η εικόνα μας δεν μας ικανοποιούσε και γι αυτό επιδιώξαμε να την αλλάξουμε.
Το ότι είχα χάσει μέρος του εαυτού μου στα πολλά κιλά μου όμως ήταν δικό μου φταίξιμο. Εγώ δεν απολάμβανα τη ζωή μου γιατί κουβάλαγα εναν επιπλέον ανθρωπο 24 ώρες το 24 ωρο, εγώ δεν κοιμόμουνα καλά τα βράδια , εγώ δεν κοιταζόμουν στον καθρέφτη, εγώ ήμουνα στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Δεν μου έφταιγαν οι αλλοι για ότι ΕΓΩ έκανα σε εμένα. Και δεν ήμουν στα πρόθυρα κατάθλιψης επειδή δεν χώραγα να κάτσω στην καρέκλα αλλά επειδή εγώ για χψ λόγους είχα αφεθεί ...
και εγώ ταρακουνήθηκα από κατι και εκανα αυτό που έκανα για να αλλάξω. Γιατι ρε γαμ@@ο η ζωή για να την απολαύσεις θέλει προσπάθεια. Τίποτα δεν έρχεται μόνο του. Εσύ, εγώ, εμείς πρέπει να παλέψουμε για να ομορφύνουμε το σήμερα, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Είτε στολίζοντας το σπίτι μας , είτε κάνοντας πατινάζ είτε φροντίζοντας τους ανθρώπους που αγαπάμε κλπ κλπ κλπ....
Και εγώ δεν πιστεύω ότι τέτοια σχόλια προέρχονται ντε και καλά από κακία, όμως με ενοχλούν γιατί γενικά με ενοχλεί η αδιακρισία και η έλλειψη τρόπων και ευαισθησίας στους ανθρώπους. Κανείς δεν ξέρει πως φτάσαμε εκεί που φτάσαμε και τι βιώματα και συναισθηματικές συνθήκες μας οδήγησαν στην υπερφαγία και εντέλει στην παχυσαρκία. Οπότε , μπορεί να μην είναι κακία, είναι όμως αναισθησία να σχολιάζεις το παρελθόν ή το παρόν ενός παχύσαρκου ανθρώπου ο οποίος πρώτος έχει αυτο-μαστιγωθεί για το βάρος του, πρώτος έχει στήσει τον εαυτό του στον τοίχο..
yannaki mou, συμφωνούμε απόλυτα όσον αφορά το τώρα, στολίζουμε την καθημερινότητα μας και προχωράμε, οι υπόλοιποι ας ξαστούν* όπως λένε και στην Κρήτη!
*ξάσου: πράξε όπως νομίζεις
M ά ερεσε αυτό : Ας ξαστούν λοιπόν!
χιχιχ ''ξια τους'' λοιπον
Κι εκεί που κάναμε τα δικά μας με το μικρό μου ξαφνικά γυρνάει και μου λέει: Μαμα μου σ΄αγαπώ πολύ και είσαι πολύ όμορφη. Και πριν ήσουν αλλά τώρα είσαι ακόμα πιο όμορφη που αδυνάτισες! Είναι 7 χρονών και με αυτή του την κουβέντα με έβαλε σε πολλή σκέψη. Αν ένα παιδί σε αυτή την ηλικία αντιλαμβάνεται τι εστί η διαφορά μεταξύ αδυνατου και παχύσαρκου γιατί μας φαίνεται περίεργο που μας το λένε οι μεγάλοι και πολλοί από εμάς το εκλαμβάνουν ως κακία; Μήπως απλά εμείς πρώτοι και καλύτεροι εστιαζουμε στο πάχος μας και το παιρνάμε στους γύρω μας;
Και από την άλλη σκέφτομαι πως είναι δυνατο τα πρώτυπα σε τόσο μικρές ηλικίες να είναι τόσο έντονα που ένα παιδάκι λέει στη μαμά του οτι σε προτιμώ τώρα περισσότερο από πριν;
Σαν σήμερα, ένα χρόνο πριν τέτοια ώρα με ξύπνούσαν από το χειρουργείο. Εγώ βόγγαγα και παρακάλαγα να με ξανακοιμησουν και σκεφτόμουν τι πήγα κι έκανα ο μ@κ@κ@ς; Δεν ήξερα και δεν περίμενα τόσο πόνο(ναι είμαι απο αυτούς που πόναγαν πολύ το πρωτο 24ωρο).
Ενα χρόνο μετά λοιπόν: Είμαι 49 κιλά ελαφρύτερη. Αισθάνομαι 10 χρόνια νεότερη και η ψυχολογία μου δεν έχει καμίο μα καμία σχέση με πρν ιαπό ενα χρόνο.Κέρδισα τα μικρά πράγματα που είχαν λείψει από την ζωή μου και αισθάνομαι υπέροχα . Οχι ότι έλυσα τα προβληματά μου χάνοντας τα κιλά. Αλλα έχω απιστευτη δύναμη στο να τα αντιμετωπίζω και να παλεύω για κάτι καλύτερο. Δεν μετανιώνω ούτε στιγμη για την αποφασή μου και σήμερα το γιορτασα πηγαινοντας και πάλι γυμναστήριο μετα από 2 μήνες. Δεν ξέρω τι μου επιφυλλάσει το μέλλον. Ξέρω όμως πως αν πάψω να προσπαθώ θα χάσω εγώ κι η οικογενειά μου. Και πάλι σας ευχαριστώ για την διακριτική παρουσία σας!
Χρόνια σου Πολλά Yannaki μας προπάντων με υγεία και ευτυχία!!! Συγχαρητήρια για την προσπάθεια σου και την δύναμη σου! Είσαι από τα άτομα που έχουν καταφέρει όχι μόνο να αλλάξουν την ζωή τους αλλά και το μυαλό τους μέσα από όλο αυτό το ταξίδι ;). Καλές γυμναστικές σου εύχομαι και πολλές απολαύσεις!
Υαννακι, ακριβώς έτσι βιώνω και εγω αυτό το καλό που μου συμβαίνει! Θα το έλεγα με ακριβώς τα ίδια λόγια! Μπράβο σου, έχεις καταφέρει πολλά και πάντα να χαμογελάς σκεφτόμενη την ημέρα αυτή!Quote:
Originally posted by yannaki
Οχι ότι έλυσα τα προβληματά μου χάνοντας τα κιλά. Αλλα έχω απιστευτη δύναμη στο να τα αντιμετωπίζω και να παλεύω για κάτι καλύτερο.
Μπράβο Yannaki, εύχομαι να γιορτάσεις πολλές ακόμα επετείους! Συγκινητικά και αληθινά αυτά που έγραψες...
Πάνω που σκεφτόμουν αν πρέπει να ανεβάσω το τόπικ για μια αηδιούλα που μου συνέβη σήμερα, ίσως πρώτη φορά στη ζωή μου πέρασα καλά ψωνίζοντας ρούχα, όχι απλά πέρασα καλά αλλά μου έφταιξε η μέρα δλδ... ενώ λοιπόν είχα πάει κέντρο για κάτι δουλίτσες και ρουτίνιαζα βλέπω εκπτώσεις σε ένα μαγαζί με αθλητικά και λέω ας μπω να πάρω κανά ρούχο για το γυμναστήριο. Μπαίνω λοιπόν ως συνήθως με τη ψυχολογία "τι κάνω τώρα εγώ ο χοντρός εδώ μέσα, άντε να πάρουμε κάτι γρήγορα να φύγουμε" και ζητάω από τη πωλήτρια ένα σορτσάκι και μπλουζάκια και το μου απαντά; Ε; " Δε ξέρω αν θα έχουμε το νούμερο σας, έχουμε μόνο μεγάλα νούμερα!!!!" Και ναι λοιπόν, το σορτσάκι που ήθελα υπήρχε σε large και πάνω και χρειαζόμουν medium(Ναι! medium! ακόμα δε το πιστεύω!) οπότε πήρα ένα άλλο ενώ μπλούζες μου έδωσε large επειδή "φαίνεται οτι γυμνάζομαι και είμαι μυώδης!!!"(δεν είδε τη βιοχλαπάτσα βέβαια από κάτω αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Αυτά!
Απλά καταπληκτικό Φιλ!