Ευχαριστώ ....
Καλή βδομάδα σε όλους!
Printable View
Ευχαριστώ ....
Καλή βδομάδα σε όλους!
Medousa μας,
πολύ δύσκολες μέρες σε επισκέφτηκε η λύπη και η απώλεια, όχι ότι είναι εύκολο οποιαδήποτε στιγμή, αλλά να που οι γιορτές είναι ευάλωτες περίοδοι ούτως ή αλλως και το βάθος αυτού που σου συνέβη, έρχεται να τις κάνεις ακόμη πιο εύθραυστες.
Μην έχεις υπερβολικές αξιώσεις αυτόν τον καιρό, μη ζητάς από σένα να είσαι ο υπερ-άνθρωπος.
Ακόμη και να ξεσπάς εκεί που όλοι μας εδώ μέσα ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα να ξεσπάει, δε σημαίνει ότι πριονίζεις τα πόδια των κόπων σου μέχρι τώρα.
Θα επανέλθεις, μάτια μου, θα ξαναμπεις σε κλίμα υγείας και αποφασιστικότητας. Μη ζητήσεις όμως τώρα μια βεβιασμένη ισορροπία. Τώρα δεν είσαι απλά στο τεντωμένο σκοινί, έχεις δυστυχώς πέσει και χρειάζεται να επουλώσεις τα τραύματά σου. Μαζί με τη ζεστασιά και τη φροντίδα όσων είναι στο πλάι σου. Μαζί με τα όνειρά σου. Κρατήσου από αυτά, κάνε τα όνειρά σου το βράχο σου, αυτόν που θα πέσουν τα κύματα και θα σπάσουν την ορμή τους. Μη βάζεις τον εαυτό σου μπροστά τους, δεν έχει νόημα,απλά βρες μέσα σου αυτό που θα σε στηρίξει να πας ένα μικρό βήμα παρακάτω..
Μέσα από την καρδιά μου, να αγαπάς βαθιά τη Λωξάντρα σου, να σε προστατεύει ο άγγελος της.
Καλησπέρα και καλή χρονιά.
Τα λόγια σας μου δίνουν στήριξη και παρηγοριά που δεν μπορούσα να φανταστώ και γι αυτό σας ευχαριστώ θερμά ( με τον παγετό που ΄χει, συμφέρει κιόλας!) και οφείλω να σας ανακοινώσω την αχτίδα αισιοδοξίας που φερε το 2015 πετυχαίνοντας το φλουρί στη βασιλόπιτα. Τπτ φοβερό, αλλά μια ανάσα χαμογελαστή.
Άντε... τα καλύτερα να έρχονται!!!
Καλή χρονιά,Μέδουσά μου!
Η καλημέρα από το πρωί λένε πως φαίνεται,
κατά συνέπεια κι η καλή χρονιά από το κερδισμένο φλουρί!
Πώς είναι το κορίτσι μας σήμερα; Τι σκέφεται; Πώς νιώθει;
Αχ Ναντίν!
Σα να μαι στο βυθό και λίγο χάνω τους ήχους της γης, λίγο παραμορφώνονται. Κι όταν αφήνομαι και τρέχουν κάποια δάκρυα, όλα απλώς είναι άδεια. Έχω την ευλογία να χω δίπλα μου τον πατέρα μου. Η παρουσία του είναι αρκετή πολλές φορές. Έχω ανθρώπους που μ αγαπούν και μου το δείχνουν. Ευγνωμονώ το Θεό για όσα έχω... Κι εύχομαι να μαλακώσει λίγο αυτό το καρφί που νιώθω να με τρυπάει αλλά έχω μια ανυπομονησία, λες και κάτι θ αλλάξει. Παιχνίδια του μυαλού; Θα δείξει...
έφυγε η Λωξάνδρα? αχ Μέδουσά μου συλλυπητήρια κορίτσι μου. εύχομαι να κάνεις ευχάριστες σκέψεις, να την βλέπεις στα όνειρά σου πάντα χαρούμενη. καλή δύναμη σε όλους σας!
... να την βλέπεις στα όνειρά σου πάντα χαρούμενη! [/quote]
Πολύ εύστοχη η ευχή σου κορίτσι... Σ΄ευχαριστώ!
Κάτι άλλαξε ήδη,Μέδουσα μου,κάτι πάρα πολύ σημαντικό κι όσο περνά ο καιρός και γίνεται όλο και πιο συνειδητόQuote:
Originally posted by Medousa
... Κι εύχομαι να μαλακώσει λίγο αυτό το καρφί που νιώθω να με τρυπάει
αλλά έχω μια ανυπομονησία, λες και κάτι θ αλλάξει.
Παιχνίδια του μυαλού; Θα δείξει...
τόσο θα είναι πιο αισθητή και η απουσία της και όσα αυτή επηρεάζει...Είναι σα να κόβεται ένα νήμα που μας κρατούσε,
που όσο κι αν απομακρυνόμασταν από το σταθερό του σημείο,πάντα είχαμε σημείο αναφοράς να επιστρέψουμε.
Σαν τους αστροναύτες ένα πράγμα που επιχειρούν διαστημικές βολτούλες με την ασφάλεια του λώρου με το σκάφος.
Εγώ από καιρό πια νιώθω μετέωρη,σκόρπια κάπως,ίσως και λίγο να κινούμαι ανούσια αφού ό,τι κάνω περνά απαρατήρητο
στα μάτια της. Πάντα είχα ανάγκη από την επιβράβευσή της,τη φωτεινή οπτική της για τους ανθρώπους και τα πράγματα,
την απέραντη αγάπη που με έκανε να νιώθω το πιο ξεχωριστό πλάσμα του κόσμου τούτου,ευλογία στη ζωή της και ζωή της.
Τώρα έχω ένα σπίτι,που ποτέ δεν έχεις δει
τώρα έχω ένα αμάξι,που ποτέ δεν έχεις μπει
και μια λύπη, αχ! μια λύπη,που δεν έχεις φανταστεί
Γιατί όλα προχωρούν χωρίς εσένα
κι αυτό τώρα λέγεται ζωή...
Κι ούτε γίνεται να σταματήσει η γη στο σημείο που εκείνη κατέβηκε τρία χρόνια σαν αύριο πρωί κι ούτε και το θέλω τελικά.
Χθες στο μνημόσυνο,εκεί που άναβα τα κεριά μας κολλημένα σαν ένα,δεν ήξερα τι να ζητήσω,τι να ευχηθώ...
Να είναι καλά εκεί που είναι οκ,αλλά από κει και πέρα για μένα,δε μου αρεσε τίποτα...
Για ποιό ταξίδι κίνησες να πας;
Να με θυμάσαι και να μ'αγαπάς...
Να με θυμάται;Πώς να γίνει αυτό αφού δε λειτουργεί ο εγκέφαλος κι η μνημονική ικανότητα...
Να μ'αγαπά;Πάλι...όλες οι διεργασίες που οδηγούν στο συναίσθημα αυτό,έχουν εξαφανιστεί...
Να με νιώθει με τον μεταφυσικό τρόπο,που μπορεί; Κι αν νιώσει που μου λείπει και ζορίζομαι και στεναχωρεθεί;
Αλλά πώς να στεναχωρεθεί αφού και πάλι όσα ήταν με τις σκέψεις,τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά της δεν υπάρχει...
Πάλι στο ίδιο αδιέξοδο σημείο...Τελικά δεν ευχήθηκα κάτι για μένα,μόνο για κείνη να είναι ελεύθερη κι ευτυχισμένη
μέσα από τον τελευταίο τρόπο,που έχει να υπάρχει. Τα είπαμε και με τον Παντοκράτορα εκεί στο θόλο της εκκλησίας,
του μήνυσα να μου την προσέχει,Εκείνος που πάντα ήταν άλλωστε ο αγαπημένος της κι είναι τυχερός που την έχει κοντά του...
Είχα και τον Τήρη να μου φιλά τα μαλλιά όσο έκλαιγα στην εκκλησία,να με κρατά και σκεφτόμουν πως μάλλον εκείνη
μου τον έστειλε για να αντέχω...ήταν και σχεδόν όλοι οι δικοί μου κι είναι σπουδαίο πράγμα η οικογένεια κι είμαι ευγνώμων
για την αγκαλιά τους στη ζωή μου,αλλά ομολογώ πως το κενό δεν καλύπτεται. Κάθε άνθρωπος στη ζωή μας είναι αναντικατάστατος,
πόσο μάλλον εκείνος που μας έφερε και μας κρτάτησε στη ζωή! Προχωράμε λοιπόν όπως μπορεί ο καθένας καλύτερα,χωρίς ωστόσο
την αυταπάτη πως κάποτε όλα θα γίνουν πάλι όπως παλιά...Επιφυλάσσει κι άλλες ομορφιές το αλλιώς,αλλά είναι αλλιώς κι όλο κι απομακρύνεται
από το κάποτε και θολώνει την ανάμνηση και τη ζέση της αίσθησής του...Και μεγαλώνουμε κι η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει πάντα κλπ. κλπ.
Ναντιν αχ Ναντίν το τραγούδι αυτό τα λέει όλα! Τώρα έχω ένα σπίτι, ένα αμάξι κι ένα καρφί που δύσκολα ξεριζώνεται! Σπάνια να το ακούςω χωρίς να με πάρουν τα κλάματα! Εγώ βίωσα την απώλεια αυτή σε νεαρή ηλικία στα 19. Τότε πίστευα ότι δεν θα υπάρξει ξανά μέρα που θα νιώθω ευτυχισμένη, πλήρης. Τα πρώτα τρία χρόνια βούλιαζα κάθε μέρα όλο και περισσότερο, τα δυο επόμενα κάπως καλύτερα ..έχουν περάσει έκτοτε 25 χρόνια και το αδιανόητο συμβαίνει...με το ζόρι πια να θυμάμαι τη μορφή ή τη φωνή της! Όντως ο χρόνος όλα τα σβήνει στο μυαλό... ευτυχώς όχι και στην ψυχή! Ναντίν και Μέδουσα να ζήσετε να τις θυμάστε τις αγαπημένες σας! Είμαι βέβαιη ότι έφυγαν ευτυχισμένες και υπερήφανες για τα υπέροχα παιδιά τους και την κατάλληλη στιγμή που η φυσική τους παρουσία διπλα σας δεν θα ήταν τόσο σημαντική για την επιβίωση σας!
Μία φίλη αγαπημένη μου λεγε πως τα καλύτερα μνημόσυνα είναι αυτά που κάνουμε όταν κουβεντιάζουμε με αγάπη για αυτούς που έχουν φύγει. Στα ανίψια μου είπα πως η γιαγιά τους προτίμησε να γίνει άγγελος για να τα προστατεύει όπου κι αν είναι. Η πίστη μου (λίγο αυτοσχέδια ομολογώ), πιο πολύ είναι μάλλον πεποίθηση, λέει πως έχει φύγει για έναν κόσμο καλύτερο. Παρέα με τους αγαπημένους της στην άλλη πλευρά. Με θυμώνει πολύ όμως αυτή η αίσθηση της εγκατάλειψης απ΄τη μια και απ΄την άλλη που δεν προλάβαμε να κάνουμε ... πόσα... θέλαμε να κάνουμε ακόμη μαζί! Βιάστηκε. Όλα τα κανε νωρίς.
Ναντίν, πόσο πλούσιες και τυχερές νιώθω πως είμαστε. Αγαπημένες. Κι ο πόνος, ένα κομμάτι που μας κάνει λίγο κάτι πιο ανθρώπινους νομίζω. Ελπίζω σε νέες αφίξεις στη ζωή μου. Δε χάνουμε μόνο αναντικατάστατους αγαπημένους.
Έτσι, λίγο σκόρπια και ανακατεμένα όσα γράφω. Ακριβώς όπως νιώθω.
Besbab, κάπως έτσι νιώθω για τη γιαγιά μου που την έχασα στα 17 μου. Αλλά η μάνα... όπως το λες. Καρφί!
Πόσο μάλλον σε τρυφερότερες ηλικίες.
Σήμερα έχει ήλιο πάντως εδώ στη Σαλονίκη. Ας μπει και λίγος στις καρδιές μας,
Καλή συνέχεια..
Μέδουσα
μόλις τώρα διάβασα γι'αυτό που σου συνέβη. Λυπάμαι πολύ. Εύχομαι ο πόνος να καταλαγιάσει σύντομα και να μείνουν μόνο οι γλυκές αναμνήσεις
Μέδουσα μου δεν ξέρω αν είναι χειρότερο ή καλύτερο να φεύγουν οι γονείς όταν είσαι μικρός! Εγώ τους έχασα και τους δυο πολύ νωρίς τον πατέρα στα εννιά την μητέρα στα 19. Καλώς ή κακώς δεν προλάβαινα να συνειδητοποιήσω την απώλεια στο μεγαλείο της σε συναισθηματικό επίπεδο γιατί η επιτακτική ανάγκη επιβίωσης σε πρακτικό καθαρά επίπεδο ήταν πολύ ισχυρότερη προφανώς από το να αφήσω να με βουλιάξει ο ψυχικός πόνος. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο που να με ωρίμσσε περισσότερο και να καθόρισε επίσης την προσωπικότητα μου περισσότερο! Έπεσα να κοιμηθώ παιδί και ξύπνησα ενήλικας σε ένα μόνο βράδυ! Ίσως η πιο βίαιη μεταμόρφωση στην ζωή μου! Γι αυτό τις ...άλλες μεταμορφώσεις προσπαθώ να τις πάω πια λάου λάου! Πόσα σοκ να αντέξει ένας άνθρωπος!! Ωραία που μένεις Θεσσαλονίκη! Την αγαπώ την πόλη σου κι ας είμαι από Αθήνα! Καλή συνέχεια και σε σένα κι όποτε νοιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις εδώ είμεθα!!
Σαν τη χελώνα... πολύ αργά... Τα κιλά, το πένθος...
Και όλα μέσα μου σα να νεκρώνουν...
Διάβασα κάτι που με ταρακούνησε λιγάκι... του Αναγνωστάκη. Δεν είμαι η μόνη που πονάει σ΄αυτό τον κόσμο, αλλά κάποιες φορές κι ο πόνος δεν αντέχεται!
Θέλω να κοιμηθώ σα μήλο της μηλιάς
να ξεμακρύνω από την τύρβη των κοιμητηριών,
θέλω να κοιμηθώ τον ύπνο εκείνου του παιδιού
που ήθελε να κόψει την καρδιά του στις πλατιές θάλασσες.
Δε θέλω να μου ξαναπούν πως οι νεκροί δε χάνουν αίμα,
πως το σάπιο στόμα ζητάει ολοένα νερό.
Δε θέλω να μάθω για τα μαρτύρια της χλόης,
μήτε για το φεγγάρι που έχει στόμα σερπετού
και δουλεύει πριν έρθει η αυγή.
Θέλω να κοιμηθώ λιγάκι,
λιγάκι, ένα λεπτό, έναν αιώνα,
αλλά να μάθουν όλοι πως δεν πέθανα
πως κούπα χρυσαφιού στα χείλια μου έχω
πως είμαι ο μικρός φίλος του Δυτικού ανέμου
πως είμαι των δακρύων μου η απέραντη σκιά.
Σκέπασέ μʼ ένα τούλι την αυτή
γιατί θα μου πετάξει χούφτες τα μερμύγκια ο θάνατος
και τα ποδήματά μου θα μουσκέψει με σκληρό νερό
για να γλιστράνε οι δαγκάνες του σκορπιού του.
Γιατί θέλω να κοιμηθώ των μήλων τον ύπνο,
για να μάθω κάποιο θρήνο που θα με καθάρει από το χώμα
γιατί θέλω να ζήσω μ΄εκείνο το παιδί το σκοτεινό
που ήθελε στ΄ανοιχτά νερά να κόψει την καρδιά του...
Με ιδιαίτερη ευαισθησία και με απόλυτο σεβασμό σε όσα περνάς θα ήθελα να σου προτείνω να συμβουλευτείς πλέον κάποιον χειρούργο. Δεν είμαι αισιόδοξος για την πορεία σου και σύμφωνα με όσα γράφεις (και επειδή έχω χάσει κι εγώ 2 γονείς με τραγικές δεκάδες κιλών σε παλινδρόμηση) θα ήθελα να σε προστατεύσω όσο είναι ακόμη νωρίς. Ξεκίνα σιγά σιγά για βαριατρικό γιατί δεν βλέπω φως και οφείλω να σου το πω. Γιατί ωραία τα λόγια, ωραία και τα τραγούδια αλλά με μπλα μπλα και φλα φλα από τα φαγιά η κατάσταση της νοσογόνου κακοήθους παχυσαρκίας δεν θα αλλάξει.Και πάλι με πλήρη σεβασμό τόσο στο πρόσωπό σου όσο και σε όλους τους φίλους που γράφουν και σε στηρίζουν. Είναι η γνώμη μου και ήθελα να την πω. Ζητώ και πάλι Συγνώμη.
Η αλήθεια είναι πως και μενα η σκέψη μου αρχικα σε τέτοιο βάρος ήταν αυτή... όμως βλέποντας πόσο καλά τα πάει μόνη της εγω θα της πω μονάχα ένα μπράβο για όσα έχει καταφέρει και πραγματικά πιστεύω πως μπορει να κανει την αλλαγή!!
Το χειρουργειο καλώς ή κακώς είναι "εύκολη" λύση, και αφου βαδίζει κατηφορικα γιατι να μπει σε διαδικασία χειρουργείου;
Όπως και να έχει απο εμένα μόνο πολλά μπράβο!!!! Σε ότι και αν απφασίσει.... :)
Μέδουσά μου, υπέροχο το ποίημα του Αναγνωστάκη!
Δώσε χρόνο στον εαυτό σου να νιώσει τον πόνο όσο πιο πολύ μπορεί, γιατί μόνο έτσι θα έρθει κάποια στιγμή και η γαλήνη...
Όσο για τα κιλά, μην κοιτάς την ζυγαριά. Αυτό που είναι καλό να κοιτάς είναι τα συναισθήματά σου.
Προσπάθησε να συνειδητοποιείς τί αισθάνεσαι, να σκέφτεσαι τα συναισθήματά σου και να τ' αποδέχεσαι όποια κι αν είναι αυτά.
Και έτσι πιστεύω ότι θα μειωθούν πολύ οι πιθανότητες υπερφαγικού.
Η αλήθεια είναι ότι όταν χάνουμε κάποιο πολύ αγαπημένο μας πρόσωπο, νιώθουμε ανασφάλεια. Η ανασφάλεια είναι ο βασικότερος παράγοντας που οδηγεί σε υπερφαγικά. Όμως αν καταφέρεις να συνειδητοποιείς το τί νιώθεις, θα φύγει το μυαλό σου από την εξάρτηση (φαγητό) και θα πάει στο πραγματικό πρόβλημα: το πώς μπορείς ν' αντιμετωπίσεις την απώλεια της μητέρας σου.
Αντί για χειρουργεία λοιπόν (κάτι που απαιτεί καλή ψυχολογία για την επιτυχία του και βασικά απ' ό,τι μας έχεις πει δεν θέλεις να κάνεις),
θα έλεγα να στραφείς σε κάποιον καλό ψυχολόγο ή σε κάτι τέλος πάντων με το οποίο να μπορέσεις να εξωτερικεύσεις τα συναισθήματά σου, να συνειδητοποιήσεις το τί έχει συμβεί, και τελικά να προχωρήσεις γαληνεμένη την ζωή σου.
Σου εύχομαι καλή επιτυχία στον αγώνα που έχεις μπροστά σου, αν και είναι δεδομένη, γιατί πιστεύω ότι έχεις πολλή δύναμη μέσα σου!
Ματζουράνα μου ωραία τοποθετήθηκες για την Μέδουσα μας! Πιστεύω κι εγώ ότι αυτό που χρειάζεται τώρα είναι να ζήσει αυτό που της συμβαίνει και να βιώσει όλη τη γκάμα των συναισθημάτων που σου ξυπνά αυτή η τεράστια απώλεια...το θυμό, την εγκατάλειψη, την λύπη για όσα δεν θα μοιραστείς από δω και πέρα μαζί με την αγαπημένη σου. Πάνω απ΄όλα χρειάζεσαι χρόνο Μέδουσα μου κι όχι σπασμωδικές αποφάσεις. Τώρα που έχεις το μαχαίρι στην καρδιά είμαι βέβαιη ότι το τελευταίο που χρειάζεσαι είναι ακόμη ένα μαχαίρι οπουδήποτε αλλού. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου να καταλαγιάσει λίγο το τσουνάμι και μετά θα τα βάλεις κάτω και θα πάρεις όποια απόφαση σου ταιριάζει καλύτερα.
Πόσο συμφωνώ και πόσο ποιητικά το έγραψες Besbab!Quote:
Originally posted by Besbab
Τώρα που έχεις το μαχαίρι στην καρδιά είμαι βέβαιη ότι το τελευταίο που χρειάζεσαι είναι ακόμη ένα μαχαίρι οπουδήποτε αλλού.
Μεδουσάκι,σε σκέφτομαι...
Καλησπέρα.
Άκη, σ΄ευχαριστώ για το καμπανάκι που μου έκρουσες. Καταλαβαίνω τι λες ακριβώς. Αν διέθετα τα χρήματα ίσως και να είχα ήδη κάνει κάποια επέμβαση. Όμως με προνοιακό βιβλιάριο υγείας το οποίο έχει λήξει, είμαι στη σειρά για να μπω σε δυο χρόνια σε χειρουργείο εφόσον είμαι κάτω των 180 κιλών και με ΔΜΣ άνω του 40. Ευελπιστώ ως τότε ή να χω χάσει τόσο βάρος που να μη χρειάζομαι βαριατρική ή να δώσει ο Θεός να βρεθεί καμιά δουλειά με ασφάλιση ή κανένα ουρανοκατέβατο ποσό για να προχωρήσω. Ξέρω πως με το σοβαρότατα νοσογόνο δείκτη μάζας που έχω είναι λίγο σα ρουλέτα η κάθε μου μέρα. Δεν μπορώ να κάνω και πολλά πάντως προς το παρόν. Δεν κάνω υπερφαγικά και χάνω σταθερά, έστω και αν είναι με πολύ αργό ρυθμό.
Σκάρλετ, τα μπράβο σου είναι όντως ενθαρρυντικά αλλά κυρίως η πίστη σου σε μένα. Σ΄ευχαριστώ πολύ.
Μαντζουράνα, αστείρευτη, βλέπω ψυχολόγο και θεωρώ πως το βασικό μου θέμα με το οποίο και ταλανίζομαι χρόνια και χρόνια τώρα έχει βάση εσωτερική και πως η διατροφική μου διαταραχή είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα... Σ΄ευχαριστώ για όλα τα ΄θετικά΄ που μου χαρίζεις!
Μπεσμπαμπ, λακωνική και εύστοχη. Σ΄ευχαριστώ πολύ.
Ναντίν, πώς γίνεται και με κάνεις να σε νιώθω λίγο σαν μεγαλύτερή μου αδερφή; Κι είναι και ρόλος που τον έχω εγώ.
Είστε ευλογία βρε παιδιά εδώ μέσα... Μπακλαβά μ΄ακούς; <3 <3
μέδουσά μου εγώ βλέπω ένα τικεράκι που έχει κατέβει 12 κιλά. δν είναι λίγα. μιλάμε για τουλάχιστον 5 σακούλες ψώνια σε σούπερ. απαλλάχτηκες από αυτά. πάρε μια ανάσα αισιοδοξίας κ συνέχισε έτσι καθοδικά δν ξέρω με πιο μέσο ή με τι ταχύτητα.
δν έχει άδικο ο Άκης φυσικά, σε καταλαβαίνει μάλλον κ καλύτερα απόλους μας και έχει βρει κ την υγειά του.
Μπράβο μαντάμ!! Οποία παρατηρητικότης!! Μπράβο Μέδουσα που αν και δεν είναι λίγα όλα όσα πρέπει να διαχειριστείς αυτή την περίοδο καταφέρνεις να μην κσταφεύγεις στην ψευδαίσθηση παρηγοριάς και νάρκωσης που προσφέρουν οι λιχουδιές! Συνέχισε έτσι και μην το βάζεις κάτω!! Έχεις και συμμάχους στον αγώνα μην το ξεχνάς! Με παρέα όλα γίνονται ευκολότερα και σίγουρα πας πιο μακριά!
Με απόλυτο σεβασμό στην πιο μικρή προσπάθεια, με υπόκλιση στον αγώνα σου αλλά και στα υπέροχα λόγια όλων όσων σε στηρίζουν, ήθελα απλά να σου δώσω τη δική μου οπτική ζώντας ο ίδιος εδώ και χρόνια την ίδια και σαφώς ακόμη πιο δύσκολη κατάσταση. Είμαι πάντα μαζί σου όποια απόφαση και αν πάρεις. Σε Ευχαριστώ που δέχθηκες με μακροθυμία τα λόγια μου, αν και λίγο ζόρικα όταν προτείνουν επέμβαση. Να είσαι πάντα καλά και να προχωράς! Και Ευχαριστώ και όλους και όλες γιατί ο διάλογος παραμένει ο πιο σέξι πατέρας της δημιουργίας....
Αφιερωμένο...Quote:
Originally posted by Medousa
Είστε ευλογία βρε παιδιά εδώ μέσα... Μπακλαβά μ΄ακούς; <3 <3
Σ' αγαπάω! Μ' ακούς;
--->https://www.youtube.com/watch?v=GJnJLie6TMYQuote:
Originally posted by baklavas
Αφιερωμένο...Quote:
Originally posted by Medousa
Είστε ευλογία βρε παιδιά εδώ μέσα... Μπακλαβά μ΄ακούς; <3 <3
Σ' αγαπάω! Μ' ακούς;
Quote:
Originally posted by Medousa
Ναντίν, πώς γίνεται και με κάνεις να σε νιώθω λίγο σαν μεγαλύτερή μου αδερφή; Κι είναι και ρόλος που τον έχω εγώ.
Σόοοοοοοϊιιιιιιιιιιιιι μουυυυυυυυυυυυ!:bouncy:Quote:
Originally posted by Besbab
Στο είπε κι η Μέδουσα θα στο πω κι εγώ με κάποιο τρόπο σε νιώθω συγγενή μου ψυχικά:o
Κι επειδή όταν συγγενεύουμε με κάποιον φορτωνόμαστε και τη δική του οικογένεια,
να έχετε υπόψιν σας πως μαζί με μένα πάει πακέτο και η μάμμα μου,η Μακ!
Το δέντρο μας τεντώνει τα κλαδιά του και όλο και μεγαλώνει! Να ζήσουμε βρε!
Μα θ' άφηνα εγώ απέξω τη Μακ;; Ποτέ! Αφού έχω κλάψει για πολλές γυναίκες έχω κλάψει αλλά για σας πιο πολύ! :kiss::kiss::kiss:
Τι ακούω καλέ! Ξανάγινα μάνα! Η μονάκριβή μου απέκτησε αδερφή! Έχω επίσης και τη Besbab συγγένισσα του παιδιού μου του παινεμένου! Ωχού χαρές στο σπίτι μας! Κορίτσια, η μάνα σας είναι γριά κότα και πάει στο κοτέτσι της να κοιμηθεί με τις υπόλοιπες κοτούλες, θα σας τα πει για το ποιόν μου το υπνικό η (πρώην) μονάκριβή μου που είναι νυχτοπούλι...
Μακ-ιαααα~!
Επειδή έτσουξε αυτό το ΠΡΩΗΝ μονάκριβη κι επειδή μέχρι τώρα δεν έχω μάθει να ανταγωνίζομαι στην αγάπη της μαμάς μου
με άλλες,που έχουν τα ίδια με μένα δικαιώματα,να διευκρινήσω -για να πάει η καρδιά μου στη θέση της- πως εσείς την έχετε μητριά.
Είναι σχέση εξ αγχιστείας. Εγώ είμαι μόνο η μονάκριβη "ίχα" (κόρη στα ισπανικά) της μάμμας μου. Και τώρα που αποκαταστάθηκε
και πάλι η τάξη των πραγμάτων μπορούμε να συνεχίζουμε εμείς τη ζωή μας κι η γριά μας ζουμοκοτούλα τα όνειρά της! Φιλάκια,σόι μου!
Χμ χμ για να μην δημιουργούνται προβλήματα επιτρέψτε μου και λόγω ηλικίας να είμαι η σοφή γιαγιά που χει κι ένα μικρό αλτσχάιμερ και που και που παλιμπαιδίζει με τις κόρες των τριάδων! :eureka: όσο για τις υπνικές συνήθειες σου Μακ μου τις γνωρίζω! Έχω ρίξει εγώ μελέτη στο φόρουμ αυτό δε βάζει ο νους σας!! Μια μέρα θα σας προσκαλέσω να με εξετάσετε χαχα!
κοκόνες μου!
Medousa, φροντίζεις να περιβάλεσαι με αγάπη; πατόκορφα, πλαϊνά, μετωπικά, έμπροσθεν, όπισθεν, παντού! Μεγάλο αντίδοτο στη θλίψη η αγάπη, μικρές κινήσεις, ένα άγγιγμα στο μικρό μας δακτυλάκι που περιέχει όμως φροντίδα και σκέψη και τσουπ, ένα κλικ καλύτερα.. κάθε μέρα και λίγο, χωρίς προσδοκίες για άλματα..
Σαν αύριο, έφυγε από τη ζωή ο μπαμπάς μου. Το 2007. Τον κλάψαμε περισσότερο ενώ ήταν εν ζωή και πάλευε τα τελευταία χρόνια με το Αλτσάϊμερ, λιγότερο όταν τον συνοδεύσαμε στον οικογενειακό μας τάφο στο χωριό μας στο νησί. Εκεί, είχε μια παράλογα ηλιόλουστη μέρα για Γενάρη μήνα, έλαμπε ο τόπος. Έλαμπαν και μέσα μου αυτά τα μικρά αγγίγματα αγάπης που σου έλεγα και έγιναν τα δικά μου κλικ. Όμως, παρόλα αυτά, άρχισε μια από τις κατρακύλες όσον αφορά στο βάρος. Όχι λόγω της απώλειας αλλά με αφορμή. Τι θυμάμαι τώρα.. Σήμερα βρέχει εδώ στην πρωτεύουσα, η ατμόσφαιρα, και μέσα μου και έξω μου, απέχει από τον εαυτό του 2007. Όμως, αυτό που μένει σταθερό είναι ότι- ακόμη και για πάντα- θα αναζητώ να περιβάλλομαι από όση αγάπη υπάρχει διαθέσιμη και μου αναλογεί. Μόνο έτσι "κλικάρω" και συνεχίζω. Με διαφορετικά θέματα στην "ατζέντα" μου αλλά και κάτι σταθερό. Εμένα απέναντι στα άσχημα και τα όμορφα. Γιατί και στα όμορφα πολλές φορές μπλοκάρουμε..
Besbab, διαβάζεις λοιπόν καιρό και είχες πιει το αμίλητο νερό? Ή εγώ έχασα καποια στιγμή επεισόδια κάποιων τόπικ που δεν πολυανοίγω?!! Ναι, λοιπόν, αφού ξέρεις το ποιόν μου, εκτός ότι το μεσαίο μου όνομα είναι Μορφεάκη (αιώνιος εραστής και σύζυγος ο Μορφέας) ,οι ρίζες μου κρατάν από το στρουμφοχωριό, είμαι της γνωστής οικογενείας των Κοιμησιδών (κατα των Ατρειδών..)
Θα τα λέμε λοιπόν, όσο μας επιτρέπει ο χρόνος και ο τόπος αυτού του φόρουμ και της ζωής που ζει η καθεμιά και ο καθένας μας εδω μέσα.. Μια μικρή σημείωση.. Για κάτι που έγραψες στη Μέδουσά μας πριν μερικές μέρες, ναι, δεν έχει μεγαλύτερη ανάγκη αυτή τη στιγμή ένα μαχαίρι από ύλη όταν έχει μπηχτεί ένα συναισθηματικό μαχαίρι μέσα της. Ο Άκης της το πρότεινε, όμως, έχοντας βιώσει ο ίδιος πρόσφατα την απόλυτη ευτυχία να αλλάζεις ζωή, ψυχολογία, σώμα, προοπτική, να παίρνεις ανάσα μετά από χρόνια ασφυξίας. Από εκεί προήλθε η έντονη παρότρυνση. Και όχι απερίσκεπτα , αλλά με νοιάξιμο θαρρώ , λόγω ότι έχει βρεθεί στα "ίδια παπούτσια"..
Καλημέρα σας!
Μακ καλημέρα! Το είχα πει το αμίλητο νερό δεν έχεις χάσει επεισόδια! Αν σκεφτείς ότι σας δισβάζω αρκετά χρόνια τώρα! Ή μάλλον είσασταν η παρέα μου χρόνια τώρα να το θέσω διαφορετικά σε ένα πολύ ζόρικο ταξίδι σε μονοθέσιο όχημα όμως! Αλλά να που φτάσαμε στο τώρα που η Μπεσμπαμπ σπάει τη σιωπή της...:lol:
Αυτό που έγραψα στη Μέδουσα δεν το έγραψα με διάθεση κριτικής απέναντι στον Άκη που πολύ καλά καταλαβαίνω,απ'όσα έχει γράψει ο ίδιος άλλωστε, ότι νιώθει αναγεννημένος μετά από την προςωπική του εμπειρία με την επέμβαςη. Ο ενθουςιαςμός κι η χαρά του ήταν η αφορμή όπως θα ήταν για πολλούς από μας! Το έγραψα με αφορμή την δική μου εμπειρία απώλειας του πιο αγαπημένου μου προσώπου της μητέρας μου και των συναισθημάτων που βίωσα εκείνη την περίοδο εγώ η ίδια. Η στιγμή της παρότρυνσης πιστεύω ότι είναι λάθος! Πριν ακόμη καταλαγιάσει ο αβάσταχτος πόνος της απώλειας δεν μπορείς να προετοιμαστείς σωστά για ένα τέτοιο δραστικό βήμα. Καταλαβαίνω ότι ο Άκης φοβήθηκε επειδή νοιάζεται για την Μέδουσα μήπως την πάρει από κάτω ακόμη χειρότερα αυτό που της συνέβη και έχει αρνητικές επιπτώσεις στο βάρος και την υγεία της. Όμως όπως κι αν είναι χρειάζεται χρόνος για να "χωνέψει" αυτό που της συμβαίνει και επισκιάζει τα πάντα και μετά να ψάξει να βρει τις ισορροπίες και το σθένος που χρειάζεται για να αποφασίσει την πορεία που θα διαλέξει! Και είμαι βέβαιη ότι θα τα καταφέρει μια χαρά κι ο Άκης όπως κι όλοι μας θα την στηρίξουμε με όποιο τρόπο μπορούμε ο καθένας.
Ήταν να μη λυθεί αυτή η σιωπή ...τώρα που λύθηκε αλίμονο σας!
Οι πόνοι, οι απώλειες, τα μαχαίρια, οι φόβοι, οι λύπες, όλα ΠΑΝΤΑ θα έρχονται και θα επανέρχονται. Όπως στη δική μου ζωή, συστηματικά για 25 ολόκληρα χρονια. Και όλο δεν ήμουν έτοιμος , και όλο προσπαθούσα να βρω την κατάλληλη στιγμή, και όλο παρηγορούσα τον εαυτό μου ότι πρέπει να κλείσει και να επουλωθεί κάτι και μετά να προχωρήσω. Δυστυχώς ΔΕΝ ισχύει κάτι τέτοιο. Είναι τεράστιο ψέμα, σχεδόν αυτοκοροϊδία. Οι λύπες θα έρχονται, θα συσσωρεύονται και θα καταπίνονται αχόρταγα...Το σώμα είναι πιο δυνατό, δυστυχώς όσα αγγίγματα και να πάρεις, οι μπουκιές δεν σταματούν να κατεβαίνουν...Δεν υπάρχει χρόνος πια για άλλα λόγια, άλλες αγκαλιές και άλλες αγάπες. Δράση! ΤΩΡΑ! Εδώ και τώρα! Παραδοχή της πλήρους αδυναμίας και Δράση! Δυστυχώς το δικό μου πέρασμα, η δική μου πασαρέλα από την εξήγηση της παχυσαρκίας μέχρι τη λύση της μου πήρε 25 χρόνια..ενώ χρειαζόταν μόνο 6 ώρες επέμβαση....Τόσο απλά και τόσο αληθινά. Σε αυτό κατέληξα μετά από 25 χρόνια δήθεν μάχης και ηρωισμού με την παχυσαρκία. Και αυτό καταθέτω. Είναι εντελώς υποκειμενικό, προσωπικό και πέρα για πέρα εξατομικευμένο. Είναι όμως η αλήθεια μου. Και επειδή νιώθω ότι επαναλαμβάνεται η ιστορία....ήθελα να την πω. Όχι άλλοι βερμπαλισμοί και προσπάθειες εξήγησης του γιατί..αλλά πέρασμα άμεσα στη δράση....αυτό έκανα και σώθηκα...και πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα..πριν να γνωρίσω επέμβαση εσένα..που τόσο μ'έκανες να μ'αγαπώ....
Καλέ μου Άκη έχεις δίκιο σε ότι λες. Θα επισημάνω δυο σημεία μόνο! Δεν είναι όλες οι απώλειες ίδιες, ούτε οι λύπες. Η απώλεια της μάνας είναι ίσως μια από τις πιο καθοριστικές στην ζωή μας και δεν επαναλαμβάνεται! Συμβαίνει μια φορά και είναι αρκετή κάποιες φορές ανάλογα με την ποιότητα της σχέσης αλλά και την ηλικία που σου προκύπτει να σε καθορίσει για πάντα! Το δεύτερο που θέλω να πω ορμώμενη από τα λεγόμενα της Μέδουσας, η βαριατρική επέμβσση ακόμη κι αν ένιωθε έτοιμη αυτή τη στιγμή να την κάνει για πρακτικούς οικονομικούς λόγους είναι δύσκολο να κανονιστεί. Άρα ας προσπαθήσουμε να την παρακινήσουμε τουλάχιστον να συνεχίσει τον αγώνα της που είναι σαφώς πιο δύσκολος λόγω των μεταπτώσεων της ψυχολογίας της αυτή την περίοδο!
Μέδουσα μου τα λέμε για σένα χωρίς εσένα! Ελπίζω να μας διαβάζεις τουλάχιστον και να έχεις στο νου σου ότι υπάρχουν κάποιοι που δεν τους γνωρίζεις μεν αλλά σε σκέφτονται!
Παιδιά δεν είμαι κράχτης επεμβάσεων, απελθέτω απ'εμού. Δίνω μόνο την δική μου οπτική, η οποία τυγχάνει στο συγκεκριμένο θέμα να είναι εντελώς διαφορετική από τη δική σας, διότι η κατρακύλα εάν δεν έχει συμβεί ακόμη, είναι ζήτημα ωρών ή ημερών. Υπό αυτήν την έννοια και μόνο μίλησα. Και είναι κρίμα, διότι και το πένθος της θα καταστεί περιπεπλεγμένο και πολύπλοκο, και η ματαίωση θα είναι αθροιστική μετά από μια τέτοια απώλεια αλλά και μετά από παλινδρόμηση. Αυτό και μόνο για να γίνει κατανοητή η θέση μου. Θέλω απλά να το επισημάνω για να μη φανεί ότι είμαι επεμβασιολάγνος...
Άκη, έχεις αφήσει τα δείγματα γραφής σου στο φόρουμ, δεν νομίζω να έχει μείνει κανείς με την εντύπωση πως είσαι αυτό που λες. Και η besbab και εσύ, και εγώ και η Ναταλία και όσοι άλλοι γράφουμε εδώ από αλληλεγγύη και ανθρώπινη έγνοια καταθέτουμε τις σκέψεις μας...
απλά νομίζω οτι ο Άκης θέλει να πει με ευγενικό τρόπο οτι σε μια περίπτωση τέτοια,υγείας,πρέπει κάποιος να κάνει τα πάντα να βρει το ανάλογο τρόπο η χρηματικό ποσό και να το βάλει νούμερο 1 προτεραιότητα για να διορθωθεί η κατάσταση άμεσα.. κ να μην την παγώσει.ας με διορθώσει αν το λέω λάθος.
συμφωνώ εν μέρει αν κ απέξω είναι πιο εύκολο. η μαθηματική λογική όμως λέει οτι η απώλεια της Λωξάνδρας είναι κάτι που δν αλλάζει απλά συνηθίζεται και πάντα θα είναι μεγάλο συναισθηματικό βάρος όσος καιρός κ να περάσει. αλλά η κατάσταση της Μέδουσας μπορεί κ πρέπει να αλλάξει
Μέδουσά μου θα ήθελα να σου πω οτι αναφέρομαι γενικά για την κάθε Μέδουσα που βρίσκεται στην ανάλογη θέση. αλλά σε νιώθω τόσο κοντά που νομίζω οτι τελικά αυτό θα ήθελα να σου συμβεί εσένα προσωπικά. κουβαλώντας κ την απώλεια της μαμάς σου να μπορέσεις να επιταχύνεις την χελώνα ή κ έστω να συνεχίσει να προχωράει. να μην κολλήσεις ή επιστρέψεις σε προηγούμενη κατάσταση
Εμένα το τελευταίο βαριατρικό μου ήταν το πέμπτο μου χειρουργείο.
Στα τέσσερα που προηγήθηκαν συνοδός στο προσκεφάλι μου ήταν φυσικά η μαμά μου.
Όταν έφυγε πριν τρία χρόνια κι ενώ από νωρίτερα είχε φανεί πως δε θα το γλύτωνα το Ρίο,
δεν μπορούσα ούτε καν να σκεφτώ πώς θα πάω και θα το κάνω χωρίς εκείνη.
Και τώρα που το γράφω κλαίω,πόσο μάλλον τότε που προσπαθούσα να το αποφασίσω.
Ειδικά αυτό το συγκεκριμένο που 11 χρόνια προσπαθούσα να αποφύγω κι ενείχε σημαντικά
ποσοστά κινδύνου είτε θνητότητας είτε σοβαρών επιπλοκών (ενδεχόμενο εντατικής θεραπείας κλπ).
Όταν το έκανα είχαν περάσει 2,5 χρόνια από τότε που έφυγε κι αν δεν είχα τον Τήρη διαρκώς στο πλευρό μου
δε θα μπορούσα να το κάνω. Πάλι μου έλειπε εκείνη,αλλά κάπως μπορούσα πλέον να το διαχειριστώ.
Βέβαια με κάποιον δικό της τρόπο νιώθω πως ήταν εκεί και μου έστειλε και σημάδι μέσα στο χειρουργείο
πριν χάσω τις αισθήσεις μου.Ο πρώτος άνθρωπος που είδα στην χειρουργική αίθουσα ήταν μια γυναίκα
που θα με ετοίμαζε,η οποία φορούσε χειρουργικό σκουφάκι με τον Πύργο του Άιφελ (η μαμά μου ήταν
καθηγήτρια γαλλικών και το Παρίσι ήταν η αδυναμία μας και το τελευταίο μας κοινό ταξίδι).Φαντάζεστε κλάμα!
Ο χρόνος είναι πολύτιμος,αλλά είναι και σημαντικό να είναι ο κατάλληλος,να του είμαστε έτοιμοι δηλαδή.
Από έναν χωρισμό σε μια σχέση δυσλειτουργική μέχρι ένα χειρουργείο,αν είναι να εκβιάσουμε καταστάσεις,
αν είναι να πιεστούμε υπέρμετρα,μη λαμβάνοντας υπόψιν τις επικείμενες σημαντικές μας ανάγκες,για μένα
καλύτερα να δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας να ωριμάσει η ιδέα μέσα του,ώστε όταν προβεί στην πραγμάτωσή της
να κυλήσουν τα πράγματα πιο απλά και φυσικά. Ο,τιδήποτε εκβιάζουμε φοβάμαι πως αφήνει κατάλοιπα,που αυξάνουν
τη λίστα των δύσκολων πραγμάτων που καλούμαστε να διαχειριστούμε κι είναι χειρότερο να το κάνουμε οι ίδιοι
στον εαυτό μας,καθότι έχουμε επιλογή σε αντίθεση πάντα με τους εξωγενείς παράγοντες,που μας αιφνιδιάζουν.
Κι αφού είπα όλα αυτά,έρχομαι στον Άκη :Έλα τώρα,Άκη,μεταξύ μας είμαστε...Παραδέξου πως είσαι λάγνος! :spin:
Nadine γιατι εκανες τοσα χειρουργεια κ τι εγινε μετα κ το τελευταιο?συγγνωμη αν γινομαι περιεργη η σε ρωταω κατι που θαχεις ξαναπει εδω μεσα