Originally Posted by
Cinderella64
Καλησπέρα σε όλους ή τουλάχιστον σε εσας που μπορεί να είστε αυτή την ώρα μέσα.
Είναι η πρώτη φορά που μπήκα και αυτό γιατί διάβασα την έκκληση βοήθειας της lonely. Ίσως η ιστορία μου να τη βοηθήσει να πάρει αποφάσεις, ίσως να βοηθήσει κι εμένα να μην ξαναγυρίσω στον άνθρωπο που λέω πως λατρεύω αλλά που μαζί του... έχασα το χαμόγελό μου... Αγάπη? Εξάρτηση? Ανασφάλεια? Εγωισμός? Έψαξα όλα τα σενάρια ζωής αλλά δεν κατέληξα πουθενά! Απ'ότι καταλαβαίνετε από το ψευδώνυμό μου η ηλικία μου είναι τέτοια που θα έπρεπε να έχω πάρει τη ζωή στα χέρια μου και να αποφασίζω εγώ για τον εαυτό μου, όμως... αφέθηκα στις αποφάσεις του, σε όλα! Το ήθελα! Δεν ήξερα...
Βίωσα ακριβώς την ίδια κατάσταση με την Lonely, μέχρι πριν τέσσερις μέρες...
Τέσσερα περίπου χρόνια μαζί του... Στην αρχή ευγενικός, προστατευτικός, επικοινωνιακός, χαμογελαστός, πειστικός ότι με αγαπάει, με ένα πάθος πρωτόγνωρο για μένα. Ξέρετε η αγάπη δεν έχει κανόνες...Έτσι έλεγα και δικαιολογούσα τα γεγονότα αργότερα!
Την πρώτη φορά που με ζήλεψε (διακριτικά βέβαια) μου άρεσε, το θεώρησα προσόν, σκεφτόμουν πόσο πολύ με αγαπάει και προσέχει την κάθε μου κίνηση!
Στους πρώτους μήνες, εκεί που το συναίσθημα είναι πολύ δυνατό, νόμιζε ότι είδε ένα σημάδι στο λαιμό μου. Με ρώτησε και εγώ του απάντησα ότι είναι αλλεργία και σε λίγα λεπτά θα εξαφανιστεί, όπως και έγινε. Με την άκρη του ματιού μου, μου φάνηκε σα να σήκωσε το χέρι του να με χαστουκίσει αλλά το ξαναμάζεψε γρήγορα και θεώρησε ότι δεν το κατάλαβα... Ήταν η πρώτη ένδειξη...
Στο εξάμηνο πήγαινα περισσότερο και έμενα στο σπίτι του που τυχαίνει να είναι εξοχικό και περνούσαμε όμορφα, χαρούμενα, μέχρι που μια μέρα εντελώς ξαφνικά θύμωσε για κάτι άνευ σημασίας ( όσο κι αν σας φανεί παράξενο για να μην σας μπερδεύω θύμωσε γιατί τον πείραζα και δεν τον άφηνα να τακτοποιήσει τα τρόφιμα στο ψυγείο). Έβαλε τις φωνές, έφυγε από τον χώρο και εγώ είχα μείνει άφωνη! Επειδή όμως δεν μου αρέσουν οι γκρίνιες... το προσπέρασα... δυστυχώς...
Σιγά σιγά η συμπεριφορά του έγινε εριστική, με κατηγορούσε για τα πάντα, δεν καταλάβαινε ούτε καν τις ανάγκες μου, αν κρυώνω όταν βγαίναμε έξω, αν διψούσα και ήθελα να αγοράσουμε ένα μπουκαλάκι νερό, πράγματα τόσο απλά, τόσο καθημερινά...
Γνώρισε τα παιδιά μου... Μπροστά τους ήταν άψογος, πίσω μου τα κατηγορούσε και προσπαθούσε να τεκμηριώσει και τις κατηγορίες του. Εγώ αντιδρούσα βέβαια αλλά προσπαθούσα να του δώσω να καταλάβει ότι δεν έχει δίκιο. Άδικος κόπος! Μέχρι που ευγενικά αλλά σταθερά του είπα ότι δεν θέλω να ξανααναφερθεί στα παιδιά μου αν πρόκειται να τα κατηγορεί συνέχεια. Το προσπάθησε αλλά με την πρώτη ευκαιρία του ξέφευγαν μικρές κριτικές...!
Υπήρχαν στιγμές που περνούσαμε καλά και ξεχνούσα όλες του τις ιδιοτροπίες αλλά υπήρξαν και στιγμές που με πέταγε στην κόλαση. Χωρίζαμε συνέχεια και ήμουν εγώ αυτή που έτρεχε πίσω κάθε φορά. Στους εκάστοτε χωρισμούς μας, έδειχνε αδιαφορία και αυτό με τρέλλαινε περισσότερο. Με έφηνε νύχτες έξω από το σπίτι του και εγώ κοιμόμουν μέσα στο αμάξι μου περιμένοντας μήπως δείξει λίγη καλοσύνη και μου ανοίξει την πόρτα να μπω. Πίστευα σε θαύματα σαν ένα μικρό παιδί, απορούσα με τον εαυτό μου, πως μπορώ και παραλληλα απορούσα και με αυτόν πώς μπορεί να είναι τόσο σκληρός μαζί μου, μια γυναίκα... που διέλυσε τη ζωή της για να είναι μαζί του! Ξέρω τα λάθη μου και ίσως κάποιοι να καταλαβαίνετε τι εννοώ... 10η εντολή... βαθιά νερά...
Στο χρόνο επάνω με χτύπησε από ζήλεια. Είχαμε τσακωθεί, πήρα το αμάξι κι έφυγα από το σπίτι αλλά σταμάτησα στην παραλία που είναι κοντά στο σπίτι του. βγήκα έξω, κάπνιζα κι έκλαιγα, δεν ήθελα να χωρίσουμε, ένιωθα ότι τον είχα ανάγκη για να αναπνέω, ήταν η ζωή μου όλη... έλεγα...Με πλησίασε ένας ψαράς και με ρώτησε αν με πειράζει να απλώσει τα πράγματά του για να ψαρέψει. Του απάντησα ότι φυσικά μπορεί, η θάλασσα είναι για όλους. Με είδε που έκλαιγα και προσπάθησε να μου πει ότι πρέπει να πάρω αποφάσεις σε ότι κι αν με απασχολεί, τέλος πάντων ο άνθρωπος... με λυπήθηκε! Εκείνη την ώρα πέρασε αυτός με το αμάξι του και με είδε που μου μιλούσε ένας άγνωστος! Φρίκη! Βγήκε έξω και άρχισε να με βρίζει, να με χτυπάει, να με κλωτσάει, να μου ξεριζώνει τα μαλλιά. Ο ψαράς ο κακομοίρης τρελλάθηκε, προσπάθησε να τον ηρεμήσει αλλά όταν είδε την οργή του φοβήθηκε και οπισθοχώρησε. Με πέταξε στο κάθισμα του οδηγού κακήν κακώς αφού μου είχε κατατσακήσει την αριστερή πόρτα με κλωτσιές,και με συνόδευσε μέχρι την εθνικη οδο για να είναι σίγουρος ότι δεν θα ξαναπατήσω το πόδι μου εκεί. Μπροστά εγώ με το αμάξι μου, πίσω... ο έρωτάς μου με το δικό του! Εκεί που νόμιζα ότι γλύτωσα, τον βλέπω ότι αυξάνει ταχύτητα και με πλησιάζει επικίνδυνα! Ναι, με ακουμπούσε στον προφυλαχτήρα και με έσπρωχνε... 100... 110... 120... Τέλος πάντων, γλύτωσα, με άφησε να φύγω. Συγχωρέστε με αν σας κουράζω αλλά μόνο με κάποιες, ελάχιστες λεπτομέρειες μπορεί ίσως να καταλάβει και η φίλη μας η Lonely τι μπορεί να δει ακόμα μπροστά της...Και κακά τα ψέμματα ένιωσα κι εγώ την ανάγκη να μιλήσω σε ανθρώπους που είδα ότι αντιμετωπίζουν ό,τι διαβάζουν με σοβαρότητα (οι περισσότεροι) και λένε τη γνώμη τους.
Μετά από αυτό ...ξαναγύρισα! Και ήταν όλα καλά!!! Για λίγο!
Τον επόμενο χρόνο στα γενέθλιά μου με ξαναχτύπησε. Είχα χαθεί κάθε εκτίμηση και σεβασμός πια.
Ένα βράδυ... με βίασε... Και εγώ... εκεί... Προσπαθούσα να μην δίνω δικαιώματα, να είναι χαρούμενος, να μην κοιτάξω κανέναν και τίποτα στο δρόμο για να μη ζηλέψει, είχα γίνει ένα άβουλο πλάσμα. Έκοψα τις παρέες μου γιατί θεωρούσε τις γυναίκες όλες πόρνες και ψεύτρες και τους άντρες επικίνδυνους μήπως πάω μαζί τους! Άκουγε κάποιον ήχο από την τηλεόραση και μου έλεγε: Μμμμμ, μηνυματάκι στο κινητό, σε ποιον έριξες τα δίχτυα σου?
Ήξερα αυτό που έλεγαν παλιά ότι ο άντρας που θα σηκώσει χέρι μια φορά στη γυναίκα, θα το ξανακάνει αλλά έλεγα, μπα, δεν το πιστεύω αφού μ'αγαπάει!
Το ξανασήκωσε πριν λίγες μέρες και αυτό ήταν και το οριστικό τέλος μέσα μου, γιατί εκείνο που έχει σημασία είναι να το πιστέψουμε εμείς οι ίδιες αλλιώς όσο και να προσπαθούν οι δικοί μας άνθρωποι να μας λένε να φύγουμε, ναι μεν τους ακούμε αλλά δεν τους υπακούμε!
Μια παρεξήγηση μετά από χωρισμό, μια παρακολούθηση μέσα στη βροχή τον έκανε να με μπερδέψει με την ανηψιά μου η οποία είχε έρθει από το σπίτι να πάρει την κόρη μου να βγούνε βόλτα για ποτό και...
Εγώ ήμουν μέσα στο σπίτι μου, αυτός στη γωνία με το μηχανάκι του... Τις είδε που μπήκαν στο αμάξι του συντρόφου της ανηψιάς μου και το σενάριο άρχισε να ξετυλίγεται ή μάλλον να τυλίγεται στη φαντασία του! Τις παρακολούθησε μέχρι το μπαράκι που πήγαν και μετά έφυγε για το σπίτι του όντας σίγουρος ότι εγώ διασκέδαζα! Ξέρετε τι μέ τρόμαξε περισσότερο? Την επόμενη μέρα, με διάφορα γλυκόλογα προσπάθησε να με πείσει να πάω σπίτι του και... τα κατάφερε! Ευάλωτη εγώ από τον έρωτά μου γ΄'αυτόν έτρεξα. Δεν ήξερα τίποτα όμως! Αποτέλεσμα? Μου έδεσε τα χέρια και άρχισε να με χτυπάει στο πρόσωπο, ρωτώντας με ποιος είναι ο καινούριος μου φίλος και γιατί πήγα σε μπαρ! Ποιος είναι αυτός που έχει την τάδε μάρκα αμάξι! Τι να πω εγώ? Ποιος φίλος? ποιο μπαρ? Ποιο αμάξι? Δεν μου πήγε καθόλου στο μυαλό ότι το αμάξι αυτό ήταν του συντρόφου της ανηψιάς μου, και όσο του έλεγα ότι έκανε λάθος και εγώ ήμουν στο σπίτι, τόσο με χτυπούσε... Είχε ανέβει επάνω στο στέρνο μου και με χτυπούσε και εγώ δεν μπορούσα να προστατέψω ούτε το πρόσωπό μου με τα χέρια μου! Προσπάθησα να τον ηρεμήσω γιατί είδα στα μάτια του ότι πηγαίναμε για το καινούριο επεισόδιο της 10ης εντολής αλλά μάταια! Ευτυχώς κάποια στιγμή σηκώθηκε επάνω, με λύνει και μου λέει: Εμπρός πάμε σπίτι σου να μου πει και η μικρή που είχατε πάει όλοι μαζί! Έτσι έφυγα από εκεί... Στο δρόμο αυτός με απειλούσε ότι θα με σκοτώσει και εγώ δεν μιλούσα καθόλου για να μην οξύνω την κατάσταση. Δυο βήματα ήταν η θάλασσα, το είχε ήδη έτοιμο στο μυαλό του το έγκλημα!
Όταν πια λύθηκε η παρεξήγηση άρχισε να με παρακαλάει να μου ζητάει συγνώμες χίλιες και να υπόσχεται ότι αυτός θα με κάνει να ξεχάσω! Του εξήγησα ότι τον συγχωρώ αλλά ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω την αγριότητα που είχαν τα μάτια του όπως και αυτός δεν θα μπορέαει ποτέ να ξεχάσει τον τρόμο που σίγουρα είδε στα δικά μου μάτια! Ήρθε ξαναήρθε, το πάλεψε, το πάλεψα λίγο κι εγώ μήπως μπορέσω να ξεχάσω αλλά μετά από μια εβδομάδα είδα πάλι δείγματα ότι ξέφευγε, άρχισε να με κατηγορεί πάλι για όλα και έφυγε ο ίδιος νευριασμένος για... τα δικά μου λάθη! Τον άφησα να φύγει έτσι, προτιμώ να με κατηγορεί μέσα του παρά να με χτυπάει και να φοβάμαι για την ακεραιότητά μου!
Πέρασαν 4 μέρες από τότε που έφυγε, ξέρω ακούγεται λίγο αλλά για μένα είναι πολύ! Είναι ένα βραβείο για όλες τις προσπάθειες που έκανα όλο αυτόν τον καιρό, για τον πόνο που πέρασα, για τα δάκρυα, για το φόβο...Θα κρατήσω τις καλές στιγμές μέσα μου για να μπορέσω να ισσοροπήσω με τον εαυτό μου και θα υποσχεθώ στον εαυτό μου να μην ξανακάνω τα ίδια λάθη... όσο μπορώ...
Μαζι με έναν αφόρητο πόνο που έχω στο θώρακα, γιατί σίγουρα μου ράγισε κάποια κόκκαλα μπροστά, μια λέξη ακόμα γράφτηκε καλοί μου άγνωστοι φίλοι: τ έ λ ο ς !!!
Lonely ελπίζω να είσαι καλά και να μπορείς να διαβάσεις την δική μου ιστορία. Η απόφαση είναι δική σου...
