ΔΕΧΤΗΚΑ ΛΕΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΟΥ

[Cinderella64]

κι εγώ συμφωνώ με την μάριαν. καλή αρχή σιντερέλλα σου εύχομαι, βασικά νομίζω ότι υπάρχουν κάποιες δομές που προσφέρουν στήριξη σε κοκοποιημένες γυναίκες και μάλλον θα είναι δωρεάν.
σε παλιότερα θέματα εδώ στο φορουμ της κακοποίησης εχουν ποσταριστεί πληροφορίες.
δυστυχώς το ψυχολογικό υπόβαθρο που σε έκανε να ανέχεσαι όλη αυτή τη συμπεριφορά δεν αλλάζει έτσι εύκολα.
καλή αρχή πάντως!

Θα ψάξω απόψε με ησυχία να βρω αν υπάρχει ψυχολογικη στήριξη δωρεάν. Αυτό που φοβάμαι είναι ότι χρειάζομαι πολύ δουλειά αλλά αν κάνω την αρχή... θα τα καταφέρω! Σ'ευχαριστώ και μέσα από εδώ θέλω να σας ευχαριστήσω όλους σας! Δεν ξέρετε τι δύναμη μου δίνετε.

[μαρκελα]

...Νιώθω ακόμα ευάλωτη και παρακαλάω το Θεό να μην εμφανιστεί ξανά αυτός γιατί εκεί είναι ο κίνδυνος... της επιστροφής από μέρους μου!

Γειά σου Cinderella δεν σου αξίζει να ζεις μια τόσο νοσηρή κατάσταση, γι' αυτό κι όπως σου είπαν όλοι χρειάζεται να κινητοποιηθείς άμεσα.. Η εκλογίκευση
σίγουρα βοηθάει, αλλά σ' αυτή την περίπτωση δεν είναι κι ο καλύτερος σύμβουλος. Αυτός είναι "άρρωστος" αλλά κι εσύ σ' αυτή τη φάση θέλεις στήριξη και
φροντίδα για να ξεπεράσεις την κακοποίηση και να προχωρήσεις. Κι αν μετά αποφασίσεις να γυρίσεις.. νάναι απόφαση συνειδητή κι όχι επειδή τεχνηέντως
π.χ. ο λεγάμενος χρησιμοποιεί την ενοχή κι έτσι καταφέρνει και σε ρίχνει.. κι εσύ για λόγους που τώρα σου είναι αδιευκρίνιστοι το επιτρέπεις αυτό να συμβαίνει.

Υ.Γ. Αν θες ρίξε μια ματιά κι εδώ για δωρεάν υποστήριξη http://www.e-psychology.gr/forum/sho...l=1#post362750

[ommelletta]

καλησπερα σας...
νεα εδω...γεια σας καταρχην....
....απο τη μια διαβαζοντας το post (χαζευα μερη στον κοσμο!!!!!-μαλλον για να ξεφυγω...και κατεληξα καπως εδω....) θελω να πω.....στην lonely " ελεος....γιατι δεν ξυπνας?????" και ταυτοχρονα μου ερχεται να πω στην παρτη μου" εσυ μιλας???"
(ευχομαι ολοψυχα οτι καλυτερο...)
μαλλον κι εγω αναζητω μια απαντηση για το τι μου συμβαινει.......η δικη μου ιστορια λοιπον...ημουν για 10 χρονια σε μια σχεση..μμμμ..περιεργη...με πολλη πολλη αγαπη (δεν το αμφισβητω αυτο)..αλλα οσο ωριμαζε ...τοσο δυσκολευε..
λιγο οι συνθηκες, λιγο οτι μεγαλωσαμε μαζι...anyway....κατεληξα καποια στιγμη, ενω ημουν στα 25 να νιωθω οτι ειμαι 45....τελος παντων, ασυμφωνια χαρακτηρων, καθυστερηση να καταλαβω τι συμβαινει και να το παραδεχτω...μετα απο πολυυυυ καιρο μεσα στη σχεση (κοντα 3ετια) ειπα τελος....παραλληλα....δυστυχω ς και οχι προς τιμην μου....ειχα αναπτυξει σχεση με εναν τυπο...στο τελευταιο εξαμηνο της σχεσης μου...παντρεμενο....ευτυχως οχι παιδια.....φρεσκοπαντρεμενο ομως....με αρκετη χημεια μεταξυ μας....απο πριν τους "βιαστικους" γαμους του.....και στην δικη του κατασταση απογοητευμενο μαλλον (?)....με τον οποιο ομως ειχαμε και πολλα κοινα σημεια και πολλη κατανοηση και φαινομενικα πολλα ιδια θελω....τυπου...ο ενας το αλλο μισο του αλλου...και συναισθηματικα...και γενικοτερα....
τελος παντων...ο τυπος χωρισε (οχι εξαιτιας μου..ηταν πραγματικα περιεργη η κατασταση του)..και εμεις συνεχιζουμε...μεσα απο την κατασταση και τα λογια του μου δημιουργηθηκαν απο το πουθενα ονειρα οικογενειας (το λεω μονο και μονο για να εστιασω στο "θεμα" που εχω οσον αφορα την αποψη μου για την οικογενεια, δλδ..οι δυο συντροφοι ερχονται να επιβεβαιωθουν και να ολοκληρωθουν μεσα απο ενα παιδι..και ενω ενα παιδι ειναι η πρωτη προτεραιοτητα, ο συντροφος ποτε δεν ξεπεφτει)..εχοντας λοιπον αυτη την αποψη, ξεκινησα να ονειρευομαι...παραλληλα...οχ ι αμεσος σκοπος...αλλα επιτελους ονειρο (ενω δεν το ειχα ποτε)..
μεσα απο διαφορες δυσκολες καταστασεις (κρυφη σχεση λογω προηγουμενων συνθηκων κλπ- απαιτησεις στην δουλεια- ξεσπασματα σε εξοδους- κλπ) ξεκινησαν και τα θεματακια....δε μπορω να περιγραψω πολλα και τους λογους...λιγο εγωισμος...λιγο ζηλεια..λιγο εκρηκτικοι χαρακτηρες και οι δυο...λιγο η πιεση λογω συνθηκων....καποια στιγμη σε εντονο καυγα σκαει και το πρωτο σωματικο ξεσπασμα.....τρανταγμα...τοσο εντονο ομως που με εκανε να ξεσπασω σε κλαμματα, απο πονο....μπλα μπλα μπλα σε αγαπαω με αγαπας ηρεμησανε οι καταστασεις...(να προσθεσω εδω οτι σε προηγουμενο καυγαδακι προεκυψε στο προσωπο μου η κατηγορια "*******"-το φερω βαρεως- λογω ποτου...... και στα νευρα μου απο το ακουσμα της εκφρασης ηταν εντονο το ξεσπασμα μου με χαστουκι)...τελος παντων πρωτο κρουσμα....
μαλλον(?) ουσιαστικα συναισθηματα μεταξυ μας...τυπου...παμε...πορευομα� �τε...να κανουμε οικογενεια και τετοια....και κακα τα ψεματα....ποια γυναικα δεν ονειρευεται οικογενεια και μαλιστα με καποιον που εχει καψουρωθει?(..)..οποτε κι εγω εκει....
τελος παντων, ολα καλα, ο ενας για τον αλλον οσο γινεται...καποια στιγμη στα καυγαδακια ξανα σκανε χαστουκια.......ωπα λεω.....ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ.....ΕΧΩ ΟΡΚΙΣΤΕΙ ΣΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΑΝΤΡΑΣ ΝΑ ΦΕΡΘΕΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΕΧΤΩ...ελα μου ομως που στο προσωπο του βρισκω πολλα που θελω...νιωθω αγαπη....και θεληση να συνεχισουμε...και λογια οτι ειναι κοινη πεποιθηση...πορευοματε...ΜΑΖ Ι....δινω τοπο στην οργη και στην πικρα του ξεσπασματος....ολα καλα....περναει καιρος και ξανασκαει θεμα...ιδιο με το παρελθον (ζηλειες κλπ και απο τις δυο πλευρες ομως.....)το ενα φερνει το αλλο..μπλα μπλα μπολικο...βρισιες μπολικες....και βρισκομαι...να εχω δωσει ενα χαστουκι τυπου συμμαζεψου..δεν καταλαβαινεις τι λες...αλλα....να σερνομαι στο πατωμα με βια ..τραβηγμα μαλλιων σε σημειο να με ποναει το κεφαλι τρεις μερες μετα....σηκωμα απο τους ωμους και πεταμα κατω με αποτελεσμα να ειμαι πιασμενη παντου (συν μελανιες σε σημεια που χτυπησαν σε επιπλα)....κοινως...οσο κι αν μη θελω να το παραδεχτω....δαρμενη....
χιλια συγνωμη αν σας κουρασα....εγω προσωπικα δεν ξερω τι θα κανω...τα συναισθηματα μου δυστυχως (?) για αυτο υο ατομο εξακολουθουν να ειναι ισχυρα...φοβαμαι πολυ το ενδεχομενο δεν αλλαζει ο ανθρωπος...θελω ισως να δωσω το ελαφρυντικο...δε ξερω....οπως και να εχει θελω να πω οτι καταλαβαινω τοσο την lonely οσο και τη cinderella και ευχομαι να μας ερθει αυτο που αξιζουμε....

[ommelletta]

καλησπερα σας...
νεα εδω...γεια σας καταρχην....
....απο τη μια διαβαζοντας το post (χαζευα μερη στον κοσμο!!!!!-μαλλον για να ξεφυγω...και κατεληξα καπως εδω....) θελω να πω.....στην lonely " ελεος....γιατι δεν ξυπνας?????" και ταυτοχρονα μου ερχεται να πω στην παρτη μου" εσυ μιλας???"
(ευχομαι ολοψυχα οτι καλυτερο...)
μαλλον κι εγω αναζητω μια απαντηση για το τι μου συμβαινει.......η δικη μου ιστορια λοιπον...ημουν για 10 χρονια σε μια σχεση..μμμμ..περιεργη...με πολλη πολλη αγαπη (δεν το αμφισβητω αυτο)..αλλα οσο ωριμαζε ...τοσο δυσκολευε..
λιγο οι συνθηκες, λιγο οτι μεγαλωσαμε μαζι...anyway....κατεληξα καποια στιγμη, ενω ημουν στα 25 να νιωθω οτι ειμαι 45....τελος παντων, ασυμφωνια χαρακτηρων, καθυστερηση να καταλαβω τι συμβαινει και να το παραδεχτω...μετα απο πολυυυυ καιρο μεσα στη σχεση (κοντα 3ετια) ειπα τελος....παραλληλα....δυστυχω ς και οχι προς τιμην μου....ειχα αναπτυξει σχεση με εναν τυπο...στο τελευταιο εξαμηνο της σχεσης μου...παντρεμενο....ευτυχως οχι παιδια.....φρεσκοπαντρεμενο ομως....με αρκετη χημεια μεταξυ μας....απο πριν τους "βιαστικους" γαμους του.....και στην δικη του κατασταση απογοητευμενο μαλλον (?)....με τον οποιο ομως ειχαμε και πολλα κοινα σημεια και πολλη κατανοηση και φαινομενικα πολλα ιδια θελω....τυπου...ο ενας το αλλο μισο του αλλου...και συναισθηματικα...και γενικοτερα....
τελος παντων...ο τυπος χωρισε (οχι εξαιτιας μου..ηταν πραγματικα περιεργη η κατασταση του)..και εμεις συνεχιζουμε...μεσα απο την κατασταση και τα λογια του μου δημιουργηθηκαν απο το πουθενα ονειρα οικογενειας (το λεω μονο και μονο για να εστιασω στο "θεμα" που εχω οσον αφορα την αποψη μου για την οικογενεια, δλδ..οι δυο συντροφοι ερχονται να επιβεβαιωθουν και να ολοκληρωθουν μεσα απο ενα παιδι..και ενω ενα παιδι ειναι η πρωτη προτεραιοτητα, ο συντροφος ποτε δεν ξεπεφτει)..εχοντας λοιπον αυτη την αποψη, ξεκινησα να ονειρευομαι...παραλληλα...οχ ι αμεσος σκοπος...αλλα επιτελους ονειρο (ενω δεν το ειχα ποτε)..
μεσα απο διαφορες δυσκολες καταστασεις (κρυφη σχεση λογω προηγουμενων συνθηκων κλπ- απαιτησεις στην δουλεια- ξεσπασματα σε εξοδους- κλπ) ξεκινησαν και τα θεματακια....δε μπορω να περιγραψω πολλα και τους λογους...λιγο εγωισμος...λιγο ζηλεια..λιγο εκρηκτικοι χαρακτηρες και οι δυο...λιγο η πιεση λογω συνθηκων....καποια στιγμη σε εντονο καυγα σκαει και το πρωτο σωματικο ξεσπασμα.....τρανταγμα...τοσο εντονο ομως που με εκανε να ξεσπασω σε κλαμματα, απο πονο....μπλα μπλα μπλα σε αγαπαω με αγαπας ηρεμησανε οι καταστασεις...(να προσθεσω εδω οτι σε προηγουμενο καυγαδακι προεκυψε στο προσωπο μου η κατηγορια "*******"-το φερω βαρεως- λογω ποτου...... και στα νευρα μου απο το ακουσμα της εκφρασης ηταν εντονο το ξεσπασμα μου με χαστουκι)...τελος παντων πρωτο κρουσμα....
μαλλον(?) ουσιαστικα συναισθηματα μεταξυ μας...τυπου...παμε...πορευομα� �τε...να κανουμε οικογενεια και τετοια....και κακα τα ψεματα....ποια γυναικα δεν ονειρευεται οικογενεια και μαλιστα με καποιον που εχει καψουρωθει?(..)..οποτε κι εγω εκει....
τελος παντων, ολα καλα, ο ενας για τον αλλον οσο γινεται...καποια στιγμη στα καυγαδακια ξανα σκανε χαστουκια.......ωπα λεω.....ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ.....ΕΧΩ ΟΡΚΙΣΤΕΙ ΣΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΑΝΤΡΑΣ ΝΑ ΦΕΡΘΕΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΕΧΤΩ...ελα μου ομως που στο προσωπο του βρισκω πολλα που θελω...νιωθω αγαπη....και θεληση να συνεχισουμε...και λογια οτι ειναι κοινη πεποιθηση...πορευοματε...ΜΑΖ Ι....δινω τοπο στην οργη και στην πικρα του ξεσπασματος....ολα καλα....περναει καιρος και ξανασκαει θεμα...ιδιο με το παρελθον (ζηλειες κλπ και απο τις δυο πλευρες ομως.....)το ενα φερνει το αλλο..μπλα μπλα μπολικο...βρισιες μπολικες....και βρισκομαι...να εχω δωσει ενα χαστουκι τυπου συμμαζεψου..δεν καταλαβαινεις τι λες...αλλα....να σερνομαι στο πατωμα με βια ..τραβηγμα μαλλιων σε σημειο να με ποναει το κεφαλι τρεις μερες μετα....σηκωμα απο τους ωμους και πεταμα κατω με αποτελεσμα να ειμαι πιασμενη παντου (συν μελανιες σε σημεια που χτυπησαν σε επιπλα)....κοινως...οσο κι αν μη θελω να το παραδεχτω....δαρμενη....
χιλια συγνωμη αν σας κουρασα....εγω προσωπικα δεν ξερω τι θα κανω...τα συναισθηματα μου δυστυχως (?) για αυτο υο ατομο εξακολουθουν να ειναι ισχυρα...φοβαμαι πολυ το ενδεχομενο δεν αλλαζει ο ανθρωπος...θελω ισως να δωσω το ελαφρυντικο...δε ξερω....οπως και να εχει θελω να πω οτι καταλαβαινω τοσο την lonely οσο και τη cinderella και ευχομαι να μας ερθει αυτο που αξιζουμε....

[ommelletta]

στε...να κανουμε οικογενεια και τετοια....και κακα τα ψεματα....ποια γυναικα δεν ονειρευεται οικογενεια και μαλιστα με καποιον που εχει καψουρωθει?(..)..οποτε κι εγω εκει....
τελος παντων, ολα καλα, ο ενας για τον αλλον οσο γινεται...καποια στιγμη στα καυγαδακια ξανα σκανε χαστουκια.......ωπα λεω.....ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ.....ΕΧΩ ΟΡΚΙΣΤΕΙ ΣΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΑΝΤΡΑΣ ΝΑ ΦΕΡΘΕΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΕΧΤΩ...ελα μου ομως που στο προσωπο του βρισκω πολλα που θελω...νιωθω αγαπη....και θεληση να συνεχισουμε...και λογια οτι ειναι κοινη πεποιθηση...πορευοματε...ΜΑΖ Ι....δινω τοπο στην οργη και στην πικρα του ξεσπασματος....ολα καλα....περναει καιρος και ξανασκαει θεμα...ιδιο με το παρελθον (ζηλειες κλπ και απο τις δυο πλευρες ομως.....)το ενα φερνει το αλλο..μπλα μπλα μπολικο...βρισιες μπολικες....και βρισκομαι...να εχω δωσει ενα χαστουκι τυπου συμμαζεψου..δεν καταλαβαινεις τι λες...αλλα....να σερνομαι στο πατωμα με βια ..τραβηγμα μαλλιων σε σημειο να με ποναει το κεφαλι τρεις μερες μετα....σηκωμα απο τους ωμους και πεταμα κατω με αποτελεσμα να ειμαι πιασμενη παντου (συν μελανιες σε σημεια που χτυπησαν σε επιπλα)....κοινως...οσο κι αν μη θελω να το παραδεχτω....δαρμενη....
χιλια συγνωμη αν σας κουρασα....εγω προσωπικα δεν ξερω τι θα κανω...τα συναισθηματα μου δυστυχως (?) για αυτο υο ατομο εξακολουθουν να ειναι ισχυρα...φοβαμαι πολυ το ενδεχομενο δεν αλλαζει ο ανθρωπος...θελω ισως να δωσω το ελαφρυντικο...δε ξερω....οπως και να εχει θελω να πω οτι καταλαβαινω τοσο την lonely οσο και τη cinderella και ευχομαι να μας ερθει αυτο που αξιζουμε....

[μαρκελα]

καλησπερα σας...
νεα εδω...γεια σας καταρχην....
....απο τη μια διαβαζοντας το post (χαζευα μερη στον κοσμο!!!!!-μαλλον για να ξεφυγω...και κατεληξα καπως εδω....) θελω να πω.....στην lonely " ελεος....γιατι δεν ξυπνας?????" και ταυτοχρονα μου ερχεται να πω στην παρτη μου" εσυ μιλας???"
(ευχομαι ολοψυχα οτι καλυτερο...)
μαλλον κι εγω αναζητω μια απαντηση για το τι μου συμβαινει.......η δικη μου ιστορια λοιπον...ημουν για 10 χρονια σε μια σχεση..μμμμ..περιεργη...με πολλη πολλη αγαπη (δεν το αμφισβητω αυτο)..αλλα οσο ωριμαζε ...τοσο δυσκολευε..
λιγο οι συνθηκες, λιγο οτι μεγαλωσαμε μαζι...anyway....κατεληξα καποια στιγμη, ενω ημουν στα 25 να νιωθω οτι ειμαι 45....τελος παντων, ασυμφωνια χαρακτηρων, καθυστερηση να καταλαβω τι συμβαινει και να το παραδεχτω...μετα απο πολυυυυ καιρο μεσα στη σχεση (κοντα 3ετια) ειπα τελος....παραλληλα....δυστυχω ς και οχι προς τιμην μου....ειχα αναπτυξει σχεση με εναν τυπο...στο τελευταιο εξαμηνο της σχεσης μου...παντρεμενο....ευτυχως οχι παιδια.....φρεσκοπαντρεμενο ομως....με αρκετη χημεια μεταξυ μας....απο πριν τους "βιαστικους" γαμους του.....και στην δικη του κατασταση απογοητευμενο μαλλον (?)....με τον οποιο ομως ειχαμε και πολλα κοινα σημεια και πολλη κατανοηση και φαινομενικα πολλα ιδια θελω....τυπου...ο ενας το αλλο μισο του αλλου...και συναισθηματικα...και γενικοτερα....
τελος παντων...ο τυπος χωρισε (οχι εξαιτιας μου..ηταν πραγματικα περιεργη η κατασταση του)..και εμεις συνεχιζουμε...μεσα απο την κατασταση και τα λογια του μου δημιουργηθηκαν απο το πουθενα ονειρα οικογενειας (το λεω μονο και μονο για να εστιασω στο "θεμα" που εχω οσον αφορα την αποψη μου για την οικογενεια, δλδ..οι δυο συντροφοι ερχονται να επιβεβαιωθουν και να ολοκληρωθουν μεσα απο ενα παιδι..και ενω ενα παιδι ειναι η πρωτη προτεραιοτητα, ο συντροφος ποτε δεν ξεπεφτει)..εχοντας λοιπον αυτη την αποψη, ξεκινησα να ονειρευομαι...παραλληλα...οχ ι αμεσος σκοπος... αλλα επιτελους ονειρο (ενω δεν το ειχα ποτε)..
μεσα απο διαφορες δυσκολες καταστασεις (κρυφη σχεση λογω προηγουμενων συνθηκων κλπ- απαιτησεις στην δουλεια- ξεσπασματα σε εξοδους- κλπ) ξεκινησαν και τα θεματακια....δε μπορω να περιγραψω πολλα και τους λογους...λιγο εγωισμος...λιγο ζηλεια..λιγο εκρηκτικοι χαρακτηρες και οι δυο... λιγο η πιεση λογω συνθηκων....καποια στιγμη σε εντονο καυγα σκαει και το πρωτο σωματικο ξεσπασμα.....τρανταγμα...τοσο εντονο ομως που με εκανε να ξεσπασω σε κλαμματα, απο πονο.... μπλα μπλα μπλα σε αγαπαω με αγαπας ηρεμησανε οι καταστασεις... (να προσθεσω εδω οτι σε προηγουμενο καυγαδακι προεκυψε στο προσωπο μου η κατηγορια "*******"-το φερω βαρεως- λογω ποτου...... και στα νευρα μου απο το ακουσμα της εκφρασης ηταν εντονο το ξεσπασμα μου με χαστουκι)... τελος παντων πρωτο κρουσμα....
μαλλον(?) ουσιαστικα συναισθηματα μεταξυ μας...τυπου...παμε...πορευομα� �τε...να κανουμε οικογενεια και τετοια....και κακα τα ψεματα....ποια γυναικα δεν ονειρευεται οικογενεια και μαλιστα με καποιον που εχει καψουρωθει?(..)..οποτε κι εγω εκει....
τελος παντων, ολα καλα, ο ενας για τον αλλον οσο γινεται...καποια στιγμη στα καυγαδακια ξανα σκανε χαστουκια.......ωπα λεω.....ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ.....ΕΧΩ ΟΡΚΙΣΤΕΙ ΣΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΑΝΤΡΑΣ ΝΑ ΦΕΡΘΕΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΕΧΤΩ...ελα μου ομως που στο προσωπο του βρισκω πολλα που θελω...νιωθω αγαπη....και θεληση να συνεχισουμε...και λογια οτι ειναι κοινη πεποιθηση...πορευοματε...ΜΑΖ Ι....δινω τοπο στην οργη και στην πικρα του ξεσπασματος....ολα καλα....περναει καιρος και ξανασκαει θεμα...ιδιο με το παρελθον (ζηλειες κλπ και απο τις δυο πλευρες ομως.....)το ενα φερνει το αλλο..μπλα μπλα μπολικο...βρισιες μπολικες....και βρισκομαι...να εχω δωσει ενα χαστουκι τυπου συμμαζεψου..δεν καταλαβαινεις τι λες...αλλα....να σερνομαι στο πατωμα με βια ..τραβηγμα μαλλιων σε σημειο να με ποναει το κεφαλι τρεις μερες μετα....σηκωμα απο τους ωμους και πεταμα κατω με αποτελεσμα να ειμαι πιασμενη παντου (συν μελανιες σε σημεια που χτυπησαν σε επιπλα).... κοινως... οσο κι αν μη θελω να το παραδεχτω....δαρμενη....
χιλια συγνωμη αν σας κουρασα.... εγω προσωπικα δεν ξερω τι θα κανω...τα συναισθηματα μου δυστυχως (?) για αυτο υο ατομο εξακολουθουν να ειναι ισχυρα... φοβαμαι πολυ το ενδεχομενο δεν αλλαζει ο ανθρωπος...θελω ισως να δωσω το ελαφρυντικο... δε ξερω.... οπως και να εχει θελω να πω οτι καταλαβαινω τοσο την lonely οσο και τη cinderella και ευχομαι να μας ερθει αυτο που αξιζουμε....

Συγνώμη, αλλά μια απάντηση, σκληρή βέβαια, είναι ότι κατά την άποψή μου " όλα εδώ πληρώνονται " γιατί δεν είναι κι
ό,τι το καλύτερο να χωρίζεις ένα ζευγάρι κι ειδικά μόλις αυτό ξεκίνησε την κοινή ζωή του.

[ommelletta]

Συγνώμη, αλλά μια απάντηση, σκληρή βέβαια, είναι ότι κατά την άποψή μου " όλα εδώ πληρώνονται " γιατί δεν είναι κι
ό,τι το καλύτερο να χωρίζεις ένα ζευγάρι κι ειδικά μόλις αυτό ξεκίνησε την κοινή ζωή του.

συμφωνω απολυτα.....πιστεψε με απολυτα....εξω απο το χορο ομως...
συν του οτι νομιζω οτι ανεφερα οτι ηταν πολυ βιαστικος γαμος...λογω συνθηκων να ερθω να προσθεσω.....συν του οτι οταν πλεον ξεκινησε εκεινος ο γαμος το ζευγαρι δεν ξεκινουσε την κοινη ζωη του...με την τυπικη εννοια του "γαμου"....την ειχε ηδη ξεκινησει...αποψη μου οτι δεν ειναι θεμα οτι μπηκα στο ζευγαρι...κοινη αποφαση...ετσι κι αλλιως κι εγω στην προηγουμενη κατασατση ημουν σαν παντρεμενη...το χαρτι ελειπε....τελςο παντων...ετσι κι αλλιως ειναι περιπλοκη κατασταση....

[kerasi]

omeleta ο λογος που σ εχει χτυπησει ειναι η ζηλεια?

[μαρκελα]

συμφωνω απολυτα.....πιστεψε με απολυτα....εξω απο το χορο ομως...
συν του οτι νομιζω οτι ανεφερα οτι ηταν πολυ βιαστικος γαμος...λογω συνθηκων να ερθω να προσθεσω.....συν του οτι οταν πλεον ξεκινησε εκεινος ο γαμος το ζευγαρι δεν ξεκινουσε την κοινη ζωη του...με την τυπικη εννοια του "γαμου"....την ειχε ηδη ξεκινησει...αποψη μου οτι δεν ειναι θεμα οτι μπηκα στο ζευγαρι...κοινη αποφαση...ετσι κι αλλιως κι εγω στην προηγουμενη κατασατση ημουν σαν παντρεμενη...το χαρτι ελειπε....τελςο παντων...ετσι κι αλλιως ειναι περιπλοκη κατασταση....

Τώρα και μ' όσα συμπλήρωσες.. ένας λόγος περισσότερος που επιβεβαιώνεις και μόνη σου όσα σου είπα, ότι δηλ. εκτός από την επισημοποίηση της σχέσης τους
είχαν ήδη κοινή ζωή, άρα και το "πολύ βιαστικός γάμος" είναι κι αυτό τελικά πολύ σχετικό..

[soft]

omeleta ο λογος που σ εχει χτυπησει ειναι η ζηλεια?

Βρε κερασι γιατι πας τις ερωτησεις απ εξω απ εξω ??
κανε την απο την αρχη να τελειωνουμε ρε φιλε Αφου εκει θα καταλειξουμε ..κανατε σεξ ??για να κανω και γω με τη σειρα μου μεσα απο σας ...(τι βιτσιο και αυτο )

Cinderella, lonely,ommeleta

κοιταξτε αυτο λιγο αν θελετε.. για να μη ψαχνεται πολυ.. υπαρχουν παρα πολλα κεντρα αξιολογα ,θα μπορουσα να βαλω καποια ..
αλλα προσωπικα νομιζω οτι δεν εχει σβησει τελειως το συγκεκριμενο, και το οποιο εχει προσφερει πολλα ..και χωρις χρηματα!
Με μοναδες ψυχολογικη υποστηριξη , νομικη προστασια κτλ ...
Παρτε ενα τηλ ,και αν ειστε εκτος Αθηνων, ειχε απ οσο γνωριζω, κεντρα σε ολη την Ελλαδα : )





Γενική Γραμματεία Ισότητας

Συμβουλευτικά Κέντρα για τη Βία κατά των Γυναικών

• Νίκης 11, Σύνταγμα, Αθήνα • τηλ.: 210 33.17.305-6

• Αλκιβιάδου 76, Πειραιάς • τηλ.: 210 41.12.091, 41.29.101

[Cinderella64]

Γειά σου Cinderella δεν σου αξίζει να ζεις μια τόσο νοσηρή κατάσταση, γι' αυτό κι όπως σου είπαν όλοι χρειάζεται να κινητοποιηθείς άμεσα.. Η εκλογίκευση
σίγουρα βοηθάει, αλλά σ' αυτή την περίπτωση δεν είναι κι ο καλύτερος σύμβουλος. Αυτός είναι "άρρωστος" αλλά κι εσύ σ' αυτή τη φάση θέλεις στήριξη και
φροντίδα για να ξεπεράσεις την κακοποίηση και να προχωρήσεις. Κι αν μετά αποφασίσεις να γυρίσεις.. νάναι απόφαση συνειδητή κι όχι επειδή τεχνηέντως
π.χ. ο λεγάμενος χρησιμοποιεί την ενοχή κι έτσι καταφέρνει και σε ρίχνει.. κι εσύ για λόγους που τώρα σου είναι αδιευκρίνιστοι το επιτρέπεις αυτό να συμβαίνει.

Υ.Γ. Αν θες ρίξε μια ματιά κι εδώ για δωρεάν υποστήριξη http://www.e-psychology.gr/forum/sho...l=1#post362750

Μερκέλα σ'ευχαριστώ για το site, μπήκα, το ειδα και αυριο θα πάρω τηλέφωνο να δω τι μπορώ να κάνω! Έχεις δίκιο ότι η εκλογίκευση βοηθάει αλλά... τα κενά είναι πολλά και πονάνε. Έρχονται στιγμές που μου λείπει και εκεί ξεχνάω τα γεγονότα! Ξέρω θα μου πείτε... τι σου λείπει? να σε χτυπάει? Όχι βέβαια. γιάυτό θεωρώ ότι έχω πρόβλημα βαθύτερο, πρόβλημα κατανόησης του εαυτού μου, της ζωής... Δεν θέλω να ξαναγυρίσω.... λέει η λογική! Που να είναι τώρα, μου λείπει γαμώτο... λέει η καρδιά! Βέβαια πρέπει να πω ότι ούτως ή άλλως και αυτός χάθηκε μέχρι στιγμής΄και ίσως να μην ξαναεμφανιστεί ποτέ αλλά... το πρόβλημα παραμένει...

[Cinderella64]

Βρε κερασι γιατι πας τις ερωτησεις απ εξω απ εξω ??
κανε την απο την αρχη να τελειωνουμε ρε φιλε Αφου εκει θα καταλειξουμε ..κανατε σεξ ??για να κανω και γω με τη σειρα μου μεσα απο σας ...(τι βιτσιο και αυτο )

Cinderella, lonely,ommeleta

κοιταξτε αυτο λιγο αν θελετε.. για να μη ψαχνεται πολυ.. υπαρχουν παρα πολλα κεντρα αξιολογα ,θα μπορουσα να βαλω καποια ..
αλλα προσωπικα νομιζω οτι δεν εχει σβησει τελειως το συγκεκριμενο, και το οποιο εχει προσφερει πολλα ..και χωρις χρηματα!
Με μοναδες ψυχολογικη υποστηριξη , νομικη προστασια κτλ ...
Παρτε ενα τηλ ,και αν ειστε εκτος Αθηνων, ειχε απ οσο γνωριζω, κεντρα σε ολη την Ελλαδα : )





Γενική Γραμματεία Ισότητας

Συμβουλευτικά Κέντρα για τη Βία κατά των Γυναικών

• Νίκης 11, Σύνταγμα, Αθήνα • τηλ.: 210 33.17.305-6

• Αλκιβιάδου 76, Πειραιάς • τηλ.: 210 41.12.091, 41.29.101

Πραγματικά είστε όλοι πολύ καλοί και το ενδιαφέρον σας για τους ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια άμεσσο. Όσο πιο γρήγορα πάρουμε τηλέφωνο, τόσο πιο γρήγορα θα βγούμε από την άβυσσο που κρύβει η ψυχή μας και ανέχεται...
Όσο για το kerasi, τελικά soft ... μάλλον όλοι χρειάζονται σε μια παρέα! Με την απάντηση που του έδωσες, με έκανες και γέλασα μέσα στον πόνο μου! Σ'ευχαριστώ για όλα!

[kerasi]

σιντερελα εισαι τουλαχιστον ειλικρινης. Στο αναγνωριζω! Η γνωμη μου παντως ειναι οτι γουσταρεις και ολα τ αλλα για τηλεφωνα σε φορεις και μου κανε μου ρανε ειναι κουραφεξαλα. Ουτε ειναι οτι δεν αγαπας τον εαυτο σου.

[marian_m]

μάλλον είναι καθυστερημένο το παιδί. ειδάλλως δεν εξηγείται τόσες πολλές ερωτήσεις εκτός τόπου και χρόνου και μάλιστα να μην μαθάινει κιόλας!!!

Και τα καθυστερημένα κάποιος πρέπει να τα μαζεύει. Δεν μπορούν να αλωνίζουν στο φόρουμ και να εμφανίζονται σε κάθε νέο θέμα που αναρτάται, κάνοντας τις ίδιες γελοίες, εκτός τόπου και χρόνου όπως λες, ερωτήσεις, εκτρέποντας την κουβέντα από τα ουσιώδη στα κουτσομπολίστικα.
Φοβάμαι ότι η υποδοχή οποιουδήποτε νέου μέλους από τον συγκεκριμένο δυσφημίζει το φόρουμ και προδιαθέτει αρνητικά για το επίπεδό του. Γι' αυτό και μόνο κάποιες φορές το επισημαίνω. Δεν έχω κανένα άλλο λόγο να ασχολούμαι μαζί του.

[lonely-]

Καλησπέρα σε όλους ή τουλάχιστον σε εσας που μπορεί να είστε αυτή την ώρα μέσα.
Είναι η πρώτη φορά που μπήκα και αυτό γιατί διάβασα την έκκληση βοήθειας της lonely. Ίσως η ιστορία μου να τη βοηθήσει να πάρει αποφάσεις, ίσως να βοηθήσει κι εμένα να μην ξαναγυρίσω στον άνθρωπο που λέω πως λατρεύω αλλά που μαζί του... έχασα το χαμόγελό μου... Αγάπη? Εξάρτηση? Ανασφάλεια? Εγωισμός? Έψαξα όλα τα σενάρια ζωής αλλά δεν κατέληξα πουθενά! Απ'ότι καταλαβαίνετε από το ψευδώνυμό μου η ηλικία μου είναι τέτοια που θα έπρεπε να έχω πάρει τη ζωή στα χέρια μου και να αποφασίζω εγώ για τον εαυτό μου, όμως... αφέθηκα στις αποφάσεις του, σε όλα! Το ήθελα! Δεν ήξερα...
Βίωσα ακριβώς την ίδια κατάσταση με την Lonely, μέχρι πριν τέσσερις μέρες...
Τέσσερα περίπου χρόνια μαζί του... Στην αρχή ευγενικός, προστατευτικός, επικοινωνιακός, χαμογελαστός, πειστικός ότι με αγαπάει, με ένα πάθος πρωτόγνωρο για μένα. Ξέρετε η αγάπη δεν έχει κανόνες...Έτσι έλεγα και δικαιολογούσα τα γεγονότα αργότερα!
Την πρώτη φορά που με ζήλεψε (διακριτικά βέβαια) μου άρεσε, το θεώρησα προσόν, σκεφτόμουν πόσο πολύ με αγαπάει και προσέχει την κάθε μου κίνηση!
Στους πρώτους μήνες, εκεί που το συναίσθημα είναι πολύ δυνατό, νόμιζε ότι είδε ένα σημάδι στο λαιμό μου. Με ρώτησε και εγώ του απάντησα ότι είναι αλλεργία και σε λίγα λεπτά θα εξαφανιστεί, όπως και έγινε. Με την άκρη του ματιού μου, μου φάνηκε σα να σήκωσε το χέρι του να με χαστουκίσει αλλά το ξαναμάζεψε γρήγορα και θεώρησε ότι δεν το κατάλαβα... Ήταν η πρώτη ένδειξη...
Στο εξάμηνο πήγαινα περισσότερο και έμενα στο σπίτι του που τυχαίνει να είναι εξοχικό και περνούσαμε όμορφα, χαρούμενα, μέχρι που μια μέρα εντελώς ξαφνικά θύμωσε για κάτι άνευ σημασίας ( όσο κι αν σας φανεί παράξενο για να μην σας μπερδεύω θύμωσε γιατί τον πείραζα και δεν τον άφηνα να τακτοποιήσει τα τρόφιμα στο ψυγείο). Έβαλε τις φωνές, έφυγε από τον χώρο και εγώ είχα μείνει άφωνη! Επειδή όμως δεν μου αρέσουν οι γκρίνιες... το προσπέρασα... δυστυχώς...
Σιγά σιγά η συμπεριφορά του έγινε εριστική, με κατηγορούσε για τα πάντα, δεν καταλάβαινε ούτε καν τις ανάγκες μου, αν κρυώνω όταν βγαίναμε έξω, αν διψούσα και ήθελα να αγοράσουμε ένα μπουκαλάκι νερό, πράγματα τόσο απλά, τόσο καθημερινά...
Γνώρισε τα παιδιά μου... Μπροστά τους ήταν άψογος, πίσω μου τα κατηγορούσε και προσπαθούσε να τεκμηριώσει και τις κατηγορίες του. Εγώ αντιδρούσα βέβαια αλλά προσπαθούσα να του δώσω να καταλάβει ότι δεν έχει δίκιο. Άδικος κόπος! Μέχρι που ευγενικά αλλά σταθερά του είπα ότι δεν θέλω να ξανααναφερθεί στα παιδιά μου αν πρόκειται να τα κατηγορεί συνέχεια. Το προσπάθησε αλλά με την πρώτη ευκαιρία του ξέφευγαν μικρές κριτικές...!
Υπήρχαν στιγμές που περνούσαμε καλά και ξεχνούσα όλες του τις ιδιοτροπίες αλλά υπήρξαν και στιγμές που με πέταγε στην κόλαση. Χωρίζαμε συνέχεια και ήμουν εγώ αυτή που έτρεχε πίσω κάθε φορά. Στους εκάστοτε χωρισμούς μας, έδειχνε αδιαφορία και αυτό με τρέλλαινε περισσότερο. Με έφηνε νύχτες έξω από το σπίτι του και εγώ κοιμόμουν μέσα στο αμάξι μου περιμένοντας μήπως δείξει λίγη καλοσύνη και μου ανοίξει την πόρτα να μπω. Πίστευα σε θαύματα σαν ένα μικρό παιδί, απορούσα με τον εαυτό μου, πως μπορώ και παραλληλα απορούσα και με αυτόν πώς μπορεί να είναι τόσο σκληρός μαζί μου, μια γυναίκα... που διέλυσε τη ζωή της για να είναι μαζί του! Ξέρω τα λάθη μου και ίσως κάποιοι να καταλαβαίνετε τι εννοώ... 10η εντολή... βαθιά νερά...
Στο χρόνο επάνω με χτύπησε από ζήλεια. Είχαμε τσακωθεί, πήρα το αμάξι κι έφυγα από το σπίτι αλλά σταμάτησα στην παραλία που είναι κοντά στο σπίτι του. βγήκα έξω, κάπνιζα κι έκλαιγα, δεν ήθελα να χωρίσουμε, ένιωθα ότι τον είχα ανάγκη για να αναπνέω, ήταν η ζωή μου όλη... έλεγα...Με πλησίασε ένας ψαράς και με ρώτησε αν με πειράζει να απλώσει τα πράγματά του για να ψαρέψει. Του απάντησα ότι φυσικά μπορεί, η θάλασσα είναι για όλους. Με είδε που έκλαιγα και προσπάθησε να μου πει ότι πρέπει να πάρω αποφάσεις σε ότι κι αν με απασχολεί, τέλος πάντων ο άνθρωπος... με λυπήθηκε! Εκείνη την ώρα πέρασε αυτός με το αμάξι του και με είδε που μου μιλούσε ένας άγνωστος! Φρίκη! Βγήκε έξω και άρχισε να με βρίζει, να με χτυπάει, να με κλωτσάει, να μου ξεριζώνει τα μαλλιά. Ο ψαράς ο κακομοίρης τρελλάθηκε, προσπάθησε να τον ηρεμήσει αλλά όταν είδε την οργή του φοβήθηκε και οπισθοχώρησε. Με πέταξε στο κάθισμα του οδηγού κακήν κακώς αφού μου είχε κατατσακήσει την αριστερή πόρτα με κλωτσιές,και με συνόδευσε μέχρι την εθνικη οδο για να είναι σίγουρος ότι δεν θα ξαναπατήσω το πόδι μου εκεί. Μπροστά εγώ με το αμάξι μου, πίσω... ο έρωτάς μου με το δικό του! Εκεί που νόμιζα ότι γλύτωσα, τον βλέπω ότι αυξάνει ταχύτητα και με πλησιάζει επικίνδυνα! Ναι, με ακουμπούσε στον προφυλαχτήρα και με έσπρωχνε... 100... 110... 120... Τέλος πάντων, γλύτωσα, με άφησε να φύγω. Συγχωρέστε με αν σας κουράζω αλλά μόνο με κάποιες, ελάχιστες λεπτομέρειες μπορεί ίσως να καταλάβει και η φίλη μας η Lonely τι μπορεί να δει ακόμα μπροστά της...Και κακά τα ψέμματα ένιωσα κι εγώ την ανάγκη να μιλήσω σε ανθρώπους που είδα ότι αντιμετωπίζουν ό,τι διαβάζουν με σοβαρότητα (οι περισσότεροι) και λένε τη γνώμη τους.
Μετά από αυτό ...ξαναγύρισα! Και ήταν όλα καλά!!! Για λίγο!
Τον επόμενο χρόνο στα γενέθλιά μου με ξαναχτύπησε. Είχα χαθεί κάθε εκτίμηση και σεβασμός πια.
Ένα βράδυ... με βίασε... Και εγώ... εκεί... Προσπαθούσα να μην δίνω δικαιώματα, να είναι χαρούμενος, να μην κοιτάξω κανέναν και τίποτα στο δρόμο για να μη ζηλέψει, είχα γίνει ένα άβουλο πλάσμα. Έκοψα τις παρέες μου γιατί θεωρούσε τις γυναίκες όλες πόρνες και ψεύτρες και τους άντρες επικίνδυνους μήπως πάω μαζί τους! Άκουγε κάποιον ήχο από την τηλεόραση και μου έλεγε: Μμμμμ, μηνυματάκι στο κινητό, σε ποιον έριξες τα δίχτυα σου?
Ήξερα αυτό που έλεγαν παλιά ότι ο άντρας που θα σηκώσει χέρι μια φορά στη γυναίκα, θα το ξανακάνει αλλά έλεγα, μπα, δεν το πιστεύω αφού μ'αγαπάει!
Το ξανασήκωσε πριν λίγες μέρες και αυτό ήταν και το οριστικό τέλος μέσα μου, γιατί εκείνο που έχει σημασία είναι να το πιστέψουμε εμείς οι ίδιες αλλιώς όσο και να προσπαθούν οι δικοί μας άνθρωποι να μας λένε να φύγουμε, ναι μεν τους ακούμε αλλά δεν τους υπακούμε!
Μια παρεξήγηση μετά από χωρισμό, μια παρακολούθηση μέσα στη βροχή τον έκανε να με μπερδέψει με την ανηψιά μου η οποία είχε έρθει από το σπίτι να πάρει την κόρη μου να βγούνε βόλτα για ποτό και...
Εγώ ήμουν μέσα στο σπίτι μου, αυτός στη γωνία με το μηχανάκι του... Τις είδε που μπήκαν στο αμάξι του συντρόφου της ανηψιάς μου και το σενάριο άρχισε να ξετυλίγεται ή μάλλον να τυλίγεται στη φαντασία του! Τις παρακολούθησε μέχρι το μπαράκι που πήγαν και μετά έφυγε για το σπίτι του όντας σίγουρος ότι εγώ διασκέδαζα! Ξέρετε τι μέ τρόμαξε περισσότερο? Την επόμενη μέρα, με διάφορα γλυκόλογα προσπάθησε να με πείσει να πάω σπίτι του και... τα κατάφερε! Ευάλωτη εγώ από τον έρωτά μου γ΄'αυτόν έτρεξα. Δεν ήξερα τίποτα όμως! Αποτέλεσμα? Μου έδεσε τα χέρια και άρχισε να με χτυπάει στο πρόσωπο, ρωτώντας με ποιος είναι ο καινούριος μου φίλος και γιατί πήγα σε μπαρ! Ποιος είναι αυτός που έχει την τάδε μάρκα αμάξι! Τι να πω εγώ? Ποιος φίλος? ποιο μπαρ? Ποιο αμάξι? Δεν μου πήγε καθόλου στο μυαλό ότι το αμάξι αυτό ήταν του συντρόφου της ανηψιάς μου, και όσο του έλεγα ότι έκανε λάθος και εγώ ήμουν στο σπίτι, τόσο με χτυπούσε... Είχε ανέβει επάνω στο στέρνο μου και με χτυπούσε και εγώ δεν μπορούσα να προστατέψω ούτε το πρόσωπό μου με τα χέρια μου! Προσπάθησα να τον ηρεμήσω γιατί είδα στα μάτια του ότι πηγαίναμε για το καινούριο επεισόδιο της 10ης εντολής αλλά μάταια! Ευτυχώς κάποια στιγμή σηκώθηκε επάνω, με λύνει και μου λέει: Εμπρός πάμε σπίτι σου να μου πει και η μικρή που είχατε πάει όλοι μαζί! Έτσι έφυγα από εκεί... Στο δρόμο αυτός με απειλούσε ότι θα με σκοτώσει και εγώ δεν μιλούσα καθόλου για να μην οξύνω την κατάσταση. Δυο βήματα ήταν η θάλασσα, το είχε ήδη έτοιμο στο μυαλό του το έγκλημα!
Όταν πια λύθηκε η παρεξήγηση άρχισε να με παρακαλάει να μου ζητάει συγνώμες χίλιες και να υπόσχεται ότι αυτός θα με κάνει να ξεχάσω! Του εξήγησα ότι τον συγχωρώ αλλά ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω την αγριότητα που είχαν τα μάτια του όπως και αυτός δεν θα μπορέαει ποτέ να ξεχάσει τον τρόμο που σίγουρα είδε στα δικά μου μάτια! Ήρθε ξαναήρθε, το πάλεψε, το πάλεψα λίγο κι εγώ μήπως μπορέσω να ξεχάσω αλλά μετά από μια εβδομάδα είδα πάλι δείγματα ότι ξέφευγε, άρχισε να με κατηγορεί πάλι για όλα και έφυγε ο ίδιος νευριασμένος για... τα δικά μου λάθη! Τον άφησα να φύγει έτσι, προτιμώ να με κατηγορεί μέσα του παρά να με χτυπάει και να φοβάμαι για την ακεραιότητά μου!
Πέρασαν 4 μέρες από τότε που έφυγε, ξέρω ακούγεται λίγο αλλά για μένα είναι πολύ! Είναι ένα βραβείο για όλες τις προσπάθειες που έκανα όλο αυτόν τον καιρό, για τον πόνο που πέρασα, για τα δάκρυα, για το φόβο...Θα κρατήσω τις καλές στιγμές μέσα μου για να μπορέσω να ισσοροπήσω με τον εαυτό μου και θα υποσχεθώ στον εαυτό μου να μην ξανακάνω τα ίδια λάθη... όσο μπορώ...
Μαζι με έναν αφόρητο πόνο που έχω στο θώρακα, γιατί σίγουρα μου ράγισε κάποια κόκκαλα μπροστά, μια λέξη ακόμα γράφτηκε καλοί μου άγνωστοι φίλοι: τ έ λ ο ς !!!
Lonely ελπίζω να είσαι καλά και να μπορείς να διαβάσεις την δική μου ιστορία. Η απόφαση είναι δική σου...

ΔΙΑΒΑΖΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ..... ΕΒΑΛΑ ΤΑ ΚΛΑΜΑΤΑ.......ΤΟΣΑ ΚΟΙΝΑ.......ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟΣΑ ΚΟΙΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ.....
ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΧΤΥΠΗΣΕ ΠΑΛΙ....ΠΟΝΑΩ.....ΕΙΜΑΙ ΧΩΜΑ.......ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟΝ ΑΦΗΣΩ......
ΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ ΓΛΥΚΕΙΑ ΜΟΥ???ΠΩΣ....??? :'( :'(