Μα σου απάντησα στο #46.......Quote:
Originally Posted by καθρεπτης
Σε αυτά δεν υπάρχουν κανόνες. Είναι σα να ρωτάς "πρέπει με το παιδί μου να συζητάω τα συναισθηματικά του....?". Υπάρχουν ορισμένες "χημείες" μεταξύ γονιού κ παιδιού, όπου τα πάντα μπορούν να συζητώνται ελεύθερα χωρίς ταμπού κ γονιός-παιδί είναι πιο πολύ φιλαράκια. Υπάρχουν κ "χημείες" γονιού- παιδιού όπου το θέμα είναι απολύτως ταμπού, επιτρέπονται μόνο ορισμένες "συμπεριφορές" κ το ο,τιδήποτε έξω από τα όρια που έχει θέσει ο γονιός αντιμετωπίζεται με απαγορευτικά, καυγάδες, τιμωρίες, απόρριψη κλπ κλπ. Συμπέρασμα: αν ο γονιός σου (σε μας τα κορίτσια πιο πολύ η μαμά, τον μπαμπά συνήθως τον ντρεπόμαστε) έχει φιλελεύθερες αντιλήψεις, ένα ικανοποιητικό επίπεδο ωριμότητας, αντιλαμβάνεται πως το παιδί του είναι ξεχωριστή οντότητα κ όχι ιδιοκτησία/συνέχειά του κ έχει δικαίωμα να κάνει τις επιλογές του, τότε είναι αρκετά όμορφο να μοιραστείς μαζί του κάποιους προβληματισμούς σου, απορίες, να αναζητήσεις κάποια συμβουλή ή ακόμη κ στήριξη εάν κάτσει κάτι στραβά. Μπορείς να καταστήσεις δηλ. το γονιό σου μέρος της ζωή σου κ να μην τον αποκλείσεις. Αν αντίθετα έχεις να κάνεις με άνθρωπο στενόμυαλο, αυταρχικό, κυριαρχικό κ "τοξικό", τότε όσο λιγότερα ξέρει για σένα, τόσο το καλύτερο.
Γενικά, μπορεί να είμαι κ φάουλ, αλλά πιστεύω πως πάγιοι κανόνες μεταξύ ανθρώπινων σχέσεων δεν υπάρχουν. Εξαρτάται κάθε φορά τις συνθήκες κ τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Εσύ ας πούμε με τις φίλες σου ή με τους φίλους σου ήσουν πάντα η ίδια απέναντι σε όλους κ είχατε το ίδιο είδος φιλικής σχέσης......?
Πάντως να σου διευκρινήσω πως ΆΛΛΟ το κάνω λόγο για προηγούμενες σχέσεις μου, το οποίο σαν κίνηση, αν ξέρεις να το χειριστείς σωστά, μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα εποικοδομητικό κ μάλιστα να "κόψεις κ δρόμο" (αν θες στο εξηγώ αυτό) γλιτώνοντας έτσι σπατάλη χρόνου κ ενέργειας, κ ΆΛΛΟ η αναλυτική διήγηση όλων των ανατριαχιαστικών λεπτομερειών σεξουαλικού περιεχομένου, το οποίο κατά κανόνα δεν έχει να προσφέρει κ τίποτα. Μη μπλέκουμε τα πράγματα.
