Άιφελ έχω περάσει παρόμοια φάση με τη δική σου όσον αφορά τα ψυχολογικά αλλά ποτε ξύλο. Θα σου πω κάποια πράγματα που κατάλαβα εγώ για μενα μέσα απο αυτή την ιστορία. Κατ'αρχάς παρότι θυμώνεις και γνωρίζεις ότι δε σου αξίζει αυτός ο άνθρωπος, έχεις περάσει τόσα χρόνια υποβαθμίζοντας τον εαυτό σου που έχεις καταλήξει να θεωρείς ότι επειδή σου έδωσε λίγη παραπάνω προσοχή, είναι ο ένας παραβλέποντας όοολο το υπόλοιπο απαράδεκτο κομμάτι. Είσαι εξαρτημένη απο το θύτη σου επι της ουσίας γτ σου ενίσχυε όλες σου τις ανασφάλειες ενώ ταυτόχρονα σε έκανε να πιστεύεις ότι δεν αντέχει μακριά σου. Τίποτα απο όσα σου έλεγε δεν είναι αλήθεια. Ήταν η ανάγκη του να ''ζήσει το όνειρο'' και να αισθανθεί ότι τα καταφέρνει, αφού όπως λές δεν έχει ξανακάνει σοβαρή σχέση. Σίγουρα αυτό έχει να κάνει με γονείς, παιδικά χρόνια κτλ αλλά αδιαφορόυμε γι αυτόν και μην μπείς στη διαδικασία να δικαιολογήσεις τις απαράδεκτες συμπεριφορές του, είναι τεράστια λούμπα. Επίσης παρατηρώ ότι έλκεσαι απο τον πόνο και ψιλογουστάρεις που είσαι στα πατώματα. Συγγνώμη για την ωμότητα, αλλά σου μιλάω με πάσα ειλικρίνεια, χωρις να σημαίνει ότι έχω απόλυτο δίκιο. Τελευταίο και σημαντικότερο είναι ότι έκανες το λάθος που έκανα κι εγώ. Αυτός σου τόνωνε την αυτοπεποίθηση γτ αισθανόσουν ότι ήταν εξαρτημ,ένος απο σένα και σε είχε ανάγκη κι εσύ επειδή δεν έχεις φροντίσει να έχει η ζωή σου ένα υπόβαθρο (ασχολίες, χόμπι, σπουδές κτλ) όριζες-και ορίζεις- την καθημερινότητά σου έχοντας σαν άξονα αυτόν. Τέλος, ξέρεις πολύ καλά ότι δε σου αξίζει, αλλά θες την επιβεβαίωση του να γυρίσει...αλλά αν και όταν γυρίσει, φρόντισε να θωρακίσεις τον εαυτό σου κατάλληλα και να τα χεις βρεί με εσένα, γτ τότε δε θα χεις κανένα ελαφρυντικό και το λάθος θα είναι όλο δικό σου.