Μητέρα και γιος

Quote:

---

Originally Posted by Vagabond

Moonlight Ο λόγος που η μητέρα σου δεν δέχεται να αναγνωρίσει τις ευθύνες της, κατά την γνώμη μου είναι απλός και ανθρώπινος: χρειάζεται μια ωριμότητα που δεν διαθέτουν όλοι οι άνθρωποι, για να μπορέσει κανείς να αποδεχτεί ότι έκανε κακό στο πιο σημαντικό του δημιούργημα και απέτυχε τραγικά στον μεγαλύτερο ρόλο της ζωής του. Σκέψου ότι κοινωνικά αν μη τι άλλο, οι μητέρες πάντα αγαπάνε τα παιδιά τους, θυσιάζονται κλπ. Αυτό περνάει στο κεφάλι μας από την παιδική μας ηλικία. Άντε τώρα στα γεράματα να παραδεχτείς στον εαυτό σου ότι δεν αγαπάς και τόσο σαν μάνα, ή ότι δεν τα βάζεις και τόσο πρώτα, ή ότι τα χρησιμοποίησες σαν σάκο του μποξ (ή ότιδήποτε σε αυτό το κλίμα, δεν ξέρω τι παίχτηκε με την δική σου μάνα, οπότε παραδείγματα δίνω). Είναι πιο ανώδυνο να φταίει οποιοσδήποτε άλλος παρά εσύ για μια άσχημη εξέλιξη - όσο πιο άσχημη, τόσο πιο δύσκολο γίνεται. Βασικά είναι μια παπάντζα που πουλάει κυρίως στον εαυτό της.

Τώρα αν θα έφτανε μια μάνα να παρακαλάει να φύγει το παιδί της... πόσο σοβαρά το λέει αυτό? Αν αύριο ο αδερφός σου τα μάζευε κι έφευγε, πιστεύεις ότι η μάνα σας θα ένιωθε ανακούφιση ή ανησυχία? Γιατί σε μια τέτοια κατάσταση που περιγράφεις, δεν θεωρώ παράλογο να φτάνει κανείς στα όρια της απελπισίας, και να σκέφτεται έτσι, άλλο αν πραγματικά θα ήθελε να συμβει κι αν όντως θα ηρεμούσε σε μια τέτοια περίπτωση.

Από την άλλη, νομίζω ότι δεν είναι το βασικότερο αυτήν τη στιγμή να λύσετε το ποιος έφταιξε, αλλά το τι κάνουμε τώρα... σε αυτό δυστυχώς δεν έχω άποψη, δεν ξέρω τι έχει ο αδερφός σου ούτε είμαι ειδικός, όμως συμφωνώ ότι δεν θα πρέπει να τον εγκαταλείψετε τόσο μικρός που είναι... στο μέτρο βέβαια που δεν θα καταστραφείτε και οι υπόλοιποι, έτσι? Ειδικά εσύ, που ούτε γονιός του είσαι. Νομίζω κι εγώ ότι ίσως το καλύτερο είναι αυτό που κάποιος είπε πιο πάνω - να πάτε οικογενειακώς σε έναν ψυχολόγο, όχι για να βρείτε "γιατί αγόρι μου μας βγήκες προβληματικός", ούτε "πώς μας κατέστρεψες τη ζωή, μαμά", αλλά σε ποια σημεία πήγαν λάθος τα πράγματα και έφτασε η οικογενειακή ζωή να είναι τόσο δυσάρεστη. Χωρίς δηλαδή να δείχνεται κάποιος με το δάχτυλο, ίσως βγουν στην επιφάνεια και εκτονωθούν τα λάθη της κάθε πλευράς, νιώσουν όλοι την δικαίωση και την αναγνώριση που τους αναλογεί, και ίσως βοηθηθείτε να εστιάσετε στο πώς θα επουλωθούν τραύματα και θα χτιστούν σχέσεις σε νέα βάση με καλή θέληση, ώστε να έχετε σιγά σιγά όλοι μια πιο ήρεμη ψυχική διάθεση. Τώρα κατά πόσο είναι πρόθυμοι η μάνα σου κι ο αδερφός σου να μπουν στην διαδικασία, τι να σου πω. Αν τους το ρίχνατε στο φιλότιμο ίσως..?

---

Έχεις τόσο δίκιο έτσι όπως το περιγράφεις... Κοίτα σίγουρα το τελευταίο που μας απασχολεί είναι το ποιός φταίει... Απλά ήθελα να καταλάβω τι γίνεται και πώς το σκέφτονται κι' άλλοι άνθρωποι. Δεν ξέρω αν τα εννοεί πραγματικά αυτά που λέει, ούτε αν θα ένιωθε όντως ανακούφιση, ειλικρινά δεν ξέρω. Πάντως η εξήγησή σου είναι λογική και ανθρώπινη.

Ο λόγος που δεν ήθελα να το συζητήσω παραπέρα είναι επειδή με πληγώνει και επειδή έχουμε ήδη δοκιμάσει πολλά πράγματα εδώ και τόσο καιρό. Αλλά καταλαβαίνω γιατί ασχολείστε και θέλετε να βοηθήσετε, ο καθένας με τον τρόπο του, και σας ευχαριστώ γι' αυτό! :)

Εγώ με τον αδερφό μου μιλούσα πιο παλιά... Δηλαδή ήμουν η μόνη που άκουγε και τον ηρεμούσα κάπως. Μετά δεν έπιανε τίποτα. Τώρα κάτι πάει να γίνει, προσπαθώ να του λέω τα δικά μου ως "αφορμή" για να του δίνω έτσι έμμεσα συμβουλές αλλά όλα πέφτουν στο κενό. Πλέον δεν θέλει να με ακούει. Απ' αυτή την κατάσταση όμως έκανα κι' εγώ σίγουρα λάθη. Δηλαδή κάποιες φορές δεν άντεχα και πήγαινα να του την πω αλλά με ένα νεύγμα του μπαμπά μου κατάπινα κι' εγώ τον θυμό μου, εξαφανιζόμουν για λίγο για να τον ηρεμήσουν κι' αυτόν. Γι' αυτό και συμφωνώ πως μια ψυχολόγος θα μας βοηθούσε όλους. Τώρα εγώ με τον αδερφό μου έχω πολύ τυπικές σχέσεις και έχω ηρεμήσει και ωριμάσει κι' εγώ απ' αυτή την κατάσταση. Δηλαδή, από εκεί που πίστευα πως είναι τελειωμένη υπόθεση, πως όλα αυτά τα κάνει από αντίδραση, πως είναι ένας κακομοίρης τεμπέλης, άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως όλα από κάπου πηγάζουν και χρειάζεται ειδικό χειρισμό και κουράγιο για να τον αντιμετωπίσεις. Ο μπαμπάς μου τώρα, υπό άλλες συνθήκες θα τον χτυπούσε και θα του την έλεγε γιατί έχει φτάσει κι' αυτός στα όριά του. Τώρα όμως τον βλέπεις να καταπίνει τον θυμό του και να του συμπεριφέρεται πολύ εντάξει. Εμείς απ' την πλευρά μας κάνουμε ό,τι μπορούμε και αντιλαμβανόμαστε από μόνοι μας τα δικά μας λάθη και τον τρόπο που "πιάνει" ας το πούμε κάποιες φορές (γιατί τις περισσότερες είναι άστα να πάνε). Έχουν ήδη πάει οι γονείς μου σε ψυχολόγο και τους έχουν μιλήσει... Απλά ξέρεις τι? Νομίζω είναι στον άνθρωπο. Όσες συμβουλές κι' αν σου δώσει κάποιος, αν δεν ξέρεις πότε θα σταματήσεις να μιλάς, τί θα λες και με ποιόν τρόπο θα λες κάτι, δεν γίνεται τίποτα και το βλέπω με την μάνα μου. Σ' αυτό δεν την κατηγορώ. Έτσι είναι, δεν θα αλλάξει στα 45 της... :/ Της τα έχουν πει, της τα έχουμε πει αλλά πάλι τα ίδια. Τουλάχιστον όμως το προσπαθούμε όλοι. Και σίγουρα αν δω πως αυτό το πράγμα με καταστρέφει σε έντονο βαθμό και μένα, κάτι θα πρέπει να γίνει...

Ευχαριστώ πολύ πάντως! :)

Ήταν υπερπροστατευτικοί/καταπιεστικοί/χειριστικοί οι δικοί σας όταν μεγαλώνατε;
17 ετών... ναι είναι ηλικία που πολλές φορές θα ανταπαντήσει μόνο λόγω αντιδραστικότητας. Θυμάμαι και τα δικά μου.
Έχει κάνει σχέσεις με κοπέλες; Έχει ολοκληρώσει; Γνωρίζεις τους φίλους του; Μεγάλο μέρος της τωρινής αντιδραστικότητας μπορεί να προέρχεται και από την "παρέα".
Του αρέσει/είναι καλός σε κάποιο σπορ; Ίσως να μπορούσε να ξεδώσει εκεί για λίγο καιρό... βοηθάει πολύ.
Όσον αφορά το σχολείο ή το κρίσιμο ηλικιακό σημείο στο οποίο όλοι του λένε πως βρίσκεται, υπάρχουν αρκετές ευκαιρίες στη ζωή. Υπάρχουν ιεκ πχ αν μιλάμε για εκπαίδευση. Προηγείται να μπορέσει να "ηρεμήσει" και έπειτα να αγχωθεί για το: αν αποτύχει στις πανελλαδικές, καταστράφηκε η ζωή του.

Πάντως δεν ξέρω αν το κατανόησα το θέμα πλήρως μιας και ήταν πολλά τα μηνύματα αλλά το να του λέει η μάνα φύγε απ'το σπίτι, υπάρχει μια μικρή περίπτωση να είναι μια "χαζή" έκφανση του "πάρε τη ζωή στα χέρια σου";

Το να μπει σε μια κλινική δεν ξέρω πόσο θα βοηθούσε, καθώς υπάρχει και η περίπτωση ο ίδιος να αγκιστρωθεί από αυτό που θα του συμβεί στα 17 του χρόνια και να ρίχνει μελλοντικά όλες τις ευθύνες εκεί.

Τί να πω, δύσκολη η κατάσταση που περιγράφεις και το πλησιέστερο που έχω σαν εμπειρία είναι ξάδερφος που μπήκε στα 35 του για απεξάρτηση και νοσηλεία, αφού η μάνα του κι αδερφή του είχαν χάσει κάθε ελπίδα.

Κουράγιο.

Quote:

---

Δεν ξέρω αν τα εννοεί πραγματικά αυτά που λέει,

---

εγω σου λεω το εξης αν σου δινει την εντυπωση οτι ειναι ανεξελεγκτος δηλαδη οτι εχει τοσα νευρα που δε μπορει ουτε καν να τα συγκρατισει θα εχεις ασχημα ξεμπερδεματα με το ολο θεμα στη καλυτερη περιπτωση θα τον αναλαβει ψυχιατρος κ στη χειροτερη θα αποχωρισει απ το σπιτι.

Δεν είναι "αντιδραστικότητα ενός εφήβου" αυτό που ζούμε... Αλλά εννοείται πως προέχει η υγεία του.

Άλεξ πολύ φοβάμαι πως έχεις δίκαιο. Η κατάσταση έχει ξεφύγει εντελώς. Δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε πια. Ειλικρινά δεν αντέχω να κοιτάζω τους γονείς μου ζωντανούς νεκρούς να προσπαθούν μάταια, ο μπαμπάς μου να δουλεύει και να πηγαινοέρχεται ρισκάρωντας την δουλειά του γιατί φοβάται μην μας σκοτώσει (σήμερα μετά το ταττού επειδή είχε κόμπλεξ για τα μαλλιά του ξέσπασε πάλι στην μάνα μου χτυπώντας την και βρίζωντας) και εγώ να μην έχω όρεξη για τίποτα. Ο μπαμπάς μου μου είπε να μετακομήσω στην γιαγιά μου για να μην τα ζω κι' εγώ όλα αυτά αλλά και πάλι θα ανησυχώ. Μάλλον αυτό θα κάνω για να μην έχουν και το δικό μου βάρος. Προσπαθούμε να αποφύγουμε κλινική/ψυχιατρείο αλλά για πόσο καίρο? Να περιμένουμε μέχρι να σκοτώσει εμάς ή κανέναν άλλο? Είναι σοβαρή η κατάσταση και δεν παλεύεται ειλικρινά :(

Τώρα λέει θέλει να διώξει την μάνα μου απ' το σπίτι γιατί αυτή του φταίει περισσότερο. Να του λέει ο μπαμπάς μου πως ο παππούς του θα πεθάνει απ' την στεναχώρια και να επιμένει ξανά και ξανά επειδή αυτό του έχει κολλήσει από καιρό και να συνεχίζει να φωνάζει και να ξεσπάει.

Μέχρι και τα σκυλάκια μας έχουν τρομοκρατηθεί. Από εκεί που όποτε άκουγαν τις φωνές του ή τον έβλεπαν να επιχειρεί να μας χτυπήσει, μας πλησίαζαν και του γαύγιζαν ή προσπαθούσαν να τον δαγκώσουν για να φύγει και για να μας "σώσουν", τώρα τον βλέπουν και τρέχουν για να κρυφτούν...

ετσι οπως τα γραφεις φανταζομαι οτι κ σχεση να κανει με γυναικα θα τη δερνει κ αυτη.. γιατι τοσο αμοκ για τις γυναικες εχει?

Κι' εγώ το πιστεύω. Αργά ή γρήγορα αυτό θα κάνει... Είχε μια σχέση πιο λίγο και από μήνα αλλά χώρισαν. Ευτυχώς ήταν από απόσταση και 5-6 φορές την έβλεπε έξω.

-moonlight ο πατέρας σου έχει δίκιο: να πας στη γιαγιά σου να μείνεις! Δεν ωφελεί να δέχεσαι καθημερινά τόση πίεση, μόνο εις βάρος της υγείας σου θα βγει.
Πήγαινε στη γιαγιά σου χωρίς ενοχές και θα έχεις συχνή επικοινωνία με το πατρικό σου.
Μη σου πω, πως μιας και θα μένεις μακριά θα έχεις περισσότερες αντοχές, άρα θα μπορείς να βοηθήσεις και περισσότερο το σπίτι.
Κάνε το χωρίς δεύτερη σκέψη.

Έχεις δίκαιο... Θα μαζέψω κάποια πράγματα και θα πάω αύριο :/ Ευχαριστώ..

Quote:

---

Originally Posted by -moonlight-

Δεν είναι "αντιδραστικότητα ενός εφήβου" αυτό που ζούμε...

---

... μα δεν είπα αυτό. Εννοούσα οτι μπαίνει στη μέση και η αντιδραστικότητα που είναι χαρακτηριστικό της ηλικίας εκείνης και περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα.
Αν υπήρχαν κάποιες στιγμές δηλαδή που θα τον κούραζε και τον ίδιο η ψυχολογική του κατάσταση (και θα ήταν πιο ανοιχτός στο να ακούσει και να συνεργαστεί), έρχεται και αυτό και δένει η συνταγή.

Η γιαγιά σου μένει μακριά από το πατρικό σας;

Quote:

---

Originally Posted by Loading...

... μα δεν είπα αυτό. Εννοούσα οτι μπαίνει στη μέση και η αντιδραστικότητα που είναι χαρακτηριστικό της ηλικίας εκείνης και περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα.
Αν υπήρχαν κάποιες στιγμές δηλαδή που θα τον κούραζε και τον ίδιο η ψυχολογική του κατάσταση (και θα ήταν πιο ανοιχτός στο να ακούσει και να συνεργαστεί), έρχεται και αυτό και δένει η συνταγή.

Η γιαγιά σου μένει μακριά από το πατρικό σας;

---

Ωχ συγγνώμη... Πήγα να σου απαντήσω και πριν στις προηγούμενες σου ερωτήσεις εντομεταξύ αλλά ήταν πολλά αυτά που θα έλεγα και επειδή είχαμε "εξελίξεις" το αγνόησα, με συγχωρείς! Κατάλαβα τι εννοείς και έχεις δίκαιο. Σίγουρα παίζει κι' αυτό τον ρόλο του. Απλά όοοχι τόσο πολύ όσο το φανταζόμαστε και θα σου πω ένα περιστατικό για να το κρίνεις και μόνος/η σου. Όταν είμασταν μικρά (αυτός κάτω από 10) με απειλούσε συνεχώς με μεγάλα μαχαίρια, επειδή εγώ διάβαζα για εξετάσεις στο δωμάτιό μου που υπήρχε και το κοινό πισί μας κι' αυτός δεν δεχόταν να περιμένει να τελειώσω και έκανε και φασαρία. Οπότε χτυπούσε την πόρτα απέξω με τα μαχαίρια, ακόμη υπάρχουν πάνω τα σημάδια (Η μαμά μου απλά του έκανε παρατήρηση -ο μπαμπάς μου δούλευε μέρα νύχτα για να έχουμε να τρώμε- και πάντα μου έριχνε εμένα το φταίξιμο και εγώ έπρεπε πάντα να υποχωρήσω ή να πάρω όλες τις ευθύνες ως μεγαλύτερη). Και μια άλλη μέρα με στρίμωξε σε μια γωνία με το μαχαίρι, είμασταν μόνοι μας στο σπίτι και ευτυχώς ήμουν δίπλα στο τηλέφωνο οπότε πήρα αμέσως τον μπαμπά μου, φοβήθηκε και με άφησε στην ησυχία μου. Επίσης, πριν τα χημικά χάπια που του έδινε ο μαλάκας ο ψυχίατρος, δεν ήταν τόσο επιθετικός... Νομίζω αυτά φταίνε κυρίως. Αλλά ντάξει σίγουρα το' χε και από πριν μέσα του (είναι πολύυ νευρικός και ο μπαμπάς μου...)

Είναι πολύ κοντά η γιαγιά μου, 10 λεπτά το πολλύ με τ' αυτοκίνητο!

Πριν λίγο άρχισε ο αδερφός μου να λέει στην μάνα μου ότι αν φύγει -αυτός- απ' το σπίτι θα είναι ευτυχισμένος, ότι είναι άχρηστη μάνα, ότι γι' αυτό φέρεται έτσι, ότι δικαιολογείται που την χτυπάει κλπ κλπ και η μάνα μου έκανε το λάθος -νομίζω- να του φέρει ως παράδειγμα εμένα, ότι εγώ δεν βγήκα έτσι κτλ.. Μετά από αρκετή συζήτηση και φωνές λέει πως θα αντέξει ακόμη ένα χρόνο και μετά θα εξαφανιστεί για να μην την βλέπει και να μην τον βλέπει και θα της αποδείξει ότι θα είναι ευτυχισμένος, άρα κι' αυτή άχρηστη σαν μάνα. Κι' εμείς τι άλλη επιλογή έχουμε? Περιμένουμε μέχρι την επόμενη στιγμή που θα ξεσπάσει πάλι.

-Σας έχω πρίξει αλλά μόνο εδώ μπορώ να μιλήσω... Ήδη και στους γονείς μου προσπαθώ να δείχνω πως δεν παίρνω χαμπάρι και ότι στεναχωριέμαι και άσε που νομίζουν πως όντως είμαι αναίσθητη αλλά καλύτερα έτσι. Απλά ντάξει σου λέει και ο μπαμπάς μου δεν γίνεται, και ο πιο δυνατός ή αναίσθητος θα λυγίσει αν τα ζει όλα αυτά καθημερινά και θα έχει να ανησυχεί μόνο για την μάνα μου-

Quote:

---

Originally Posted by -moonlight-

Όταν είμασταν μικρά (αυτός κάτω από 10) με απειλούσε συνεχώς με μεγάλα μαχαίρια [...] Επίσης, πριν τα χημικά χάπια που του έδινε ο μαλάκας ο ψυχίατρος, δεν ήταν τόσο επιθετικός

---

Συγγνώμη και δεν σε βοηθάει στο θέμα σου αυτό που θα ρωτήσω, αλλά λιγάκι φρίκαρα... εννοείς ότι πήρε χάπια πριν κλείσει τα 10, ή ότι το να σε κυνηγάει με μαχαίρια ήταν πριν γίνει επιθετικός..?

Πάντως και κινδυνεύετε και βασανίζετε την ψυχή σας όλοι (και ο αδερφός σου μαζί, ίσως και με χειρότερο τρόπο γιατί η φρίκη όλη είναι μέσα του, πώς να νικήσεις τον εαυτό σου?)... αν πραγματικά φοβάστε για την σωματική σας ακεραιότητα και ο αδερφός σου δεν συζητιέται, δεν βοηθάτε ούτε τον ίδιον με το να μην θέλετε να νοσηλευτεί πιστεύω... φαντάσου να σκοτώσει κανέναν σας (χτύπα ξύλο)... και θα νοσηλευτεί με τη βία, και η ζωή του θα καταστραφεί - για τους υπόλοιπους δεν το συζητάμε...

Το 2ο εννοείται! Απλά ήθελα να τονίσω πως από μικρός έκανε αυτά τα επικίνδυνα... Μετά "ηρέμησε" κάπως μεγαλώνοντας (βέβαια αυτό πιστεύαμε εμείς, μέσα του τα κράταγε όλα) μέχρι που έκανε το μπαμ, έπινε τα χάπια, χειροτέρεψε και τώρα όπως τα ξέρετε. Δηλαδή παίζει ρόλο πρώτα ο χαρακτήρας (αν μπορούμε να πούμε και γονίδια), ο χειρισμός του στην παιδική ηλικία, τα χημικά και τέλος η εφηβεία.

Ο αδερφός μου λέει πως αν τον κλείσουμε σε κλινική/ψυχιατρείο, όταν βγει θα μας καθαρίσει όλους. Όταν ξεσπάει χτυπώντας και φωνάζωντας φτάνουμε στα όριά μας και λέμε πως θα τον πάμε μέσα. Μετά πάλι κάνουμε πίσω. Τώρα η μαμά μου δεν θέλει καν να το δεχτεί, σε φάση "πρέπει να κάνει μάθημα και να συνεχίσει τα ομοιοπαθητικά" και ο μπαμπάς μου απ' την άλλη "είσαι σοβαρή? Μιλάς γι' αυτά ενώ κινδυνεύεις να σε σφάξει?" Αυτά τα ωραία... Εκεί οδεύουμε όμως... Εξαρτάται απ' την υπομονή των γονιών μου πιστεύω...

πφφ να σου πω το πραγμα εχει χοντρυνει επικιδυνα σε αυτο ο προηγουμενος εχει δικιο

Quote:

---

φαντάσου να σκοτώσει κανέναν σας (χτύπα ξύλο)... και θα νοσηλευτεί με τη βία,

---

αν ειναι 17 κ κανει ολα αυτα στα 30 του τι θα κανει? στηλτε τον για νοσηλια επ αοριστον κ πειτε τα κ στους γιατρους ολα αυτα που σας λεει για να βγαλουν πορισμα

Αυτό ακριβώς που λέτε σκέφτεται και ο μπαμπάς μου. Σκέφτεται μάλιστα αν κάνει τραγικό λάθος που το προσπαθεί ακόμη. Έτσι όπως το βλέπω εγώ, δεν πρέπει να περιμένουμε άλλο και δεν είναι θέμα "δεν μπορώ να κάνω άλλο υπομονή και να προσπαθώ" αλλά αυτό που λέτε και εσείς. Ότι κάποια στιγμή θα κάνει ζημιά είτε σε εμάς, είτε στον εαυτό του -αυτοκτονία-, είτε σε κάποιον άκυρο και τότε θα είναι καταδικασμένος και εμείς φυσικά θα έχουμε όντως κάνει τεράστιο λάθος...

Ξέχασα να πω πως του έκλεισαν ραντεβού σε καινούρια ψυχολόγο... Συνεχίζουν να το προσπαθούν αλλά δεν μπορεί να συζητήσει ούτε να λάβει υπόψην του κανέναν.

να σε ρωτησω κατι πμ γιατι κατι υποψιαζομαι....