ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΒΙΒΛΙΟ ΑΥΤΟΒΟΗΘΕΙΑΣ..

εχω ακουσει για αυτο το τεστ... σε αλλες χωρες λεει ειναι δωρεαν!!... ετσι εξηγουνται ολα , ειμαι μεταλλαγμενη!!..
θα γινω η στορμ!!.. με επιασαν τα χαπια, τρακαρα 3 φορες, πήρα 15 κιλα, ανικανοτητα συγκεντρωσης, ανοργασμικοτητα, ενας μινι νευρικος κλονισμος, διαροιες δειαρκίας και καμια μα καμια εγκεφαλικη δραστηριοτητα!..εχω να δω σκεψη πραγματικη 2 χρονια!!..πριν τα χαπια διαβαζα φυσικη και αστρονομια και τωρα ενα βιβλιαρακι αυτοβοηθειας 170 σελιδων μου πήρε 3 μηνες !!!
αλλα ενα βασικο που με βοηθησαν τα χαπια ήταν να κοψω τον μπαφο...σε αυτο τουλάχιστον εκανε πολυ καλη δουλεια!!
ναι βεβαια ..και πριν το καλοκαιρι, αν δεν δω αποτελέσματα ..σιγουρα θα κανω κατι .. για τωρα ο μονος γιατρος που μου χρειαζεται ειναι ενας καλος ενδοκρινολογος

Quote:

---

Originally Posted by Cicada

Νice σούμα !!! Το κάνω σκρινσοτ να το διαβάζω καθημερινα

---

ευχαριστω cicada .. τωρα εχω περασει σε πιο ανατολιτικες καταστασεις ... διαβαζω τον γκουρου osho περι φόβου ...μολις τελειωσω θα σου ριξω και εκει μια σουμα...ειμαι σιγουρη οτι θα σου αρεσει πολυ!;)

15 κιλά μόνο πήρες?Σιγά...Έτσι τραγικά όπως τα έγραφες τότε,κάτι περί 185 κιλών αν θυμάσαι κτλ,νομίζαμε πως είχες πάρει πολλαπλάσια κιλά.
Ειδικά η Μιρταζαπίνη που έπαιρνες,έστω και παλιότερα,βάζει πολλά κιλά.Αλλά και τα υπόλοιπα προσθέτουν κιλά.Και το Αντιψυχωτικό.
Αλλά σαν συμπέρασμα,είσαι μια χαρά.Φτου μην σε ματιάσω!!!

http://s23.postimg.org/wqb7afv17/hqdefault.jpg

αχ εσυ... αχ!!!.. εντωμεταξυ η ταινια σου απευθυνοταν σε ομοφυλοφιλους..!!.. δεν διαβασα υποθεση η χαζη ... αλλα ηταν ατμοσφαιρικη και οτι πρεπει για την σιεστα μου..
ειχα χασει 10 στην αρχη και τα ξαναπηρα ..δηλαδη στην ουσια 25 κιλα... αλλα ποιος μετραει??.. βαλε και κανα πενταρι που θα βαλω τωρα με τα μελλομακαρονα.. και ιδου μια ωραιοτατη τουλουμπιτσα!!...

Εγώ έχω πάρει 3-4 κιλά και θέλω να αγοράσω ρούχα αλλά το αποφεύγω.Διοτί θα πάρω νούμερα που δεν θα μου ταιριάζουν σε λίγο καιρό!!
Γαμημένο Remeron!Mόλις τελειώσει το κουτί από τα 45mg θα πάρω των 30mg!!!Κάθε βράδυ τρώω ότι να΄ναι...Υπερφαγία τρελή με την ουσία αυτή.Γνωστή περενέργεια βέβαια...
6 χρόνια το παίρνω,το έχω μάθει απέξω κι ανακατωτά!

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Συμφωνω απόλυτα με τον ελις! Τίποτα δεν είναι αξεπέραστο! Είναι βουνο στην αρχή ναι και δεν ξέρεις απο που θα το πιάσεις, αλλά εδώ ο καρκίνος γινετε καλά καποιες φορές.
Αυτό το κρακ ελις το ενοιωσα κι εγω. Ημουν με μειζον επεισοδιο 2 χρόνια. Αποπειρες σερί ναρκωτικά αρπαχτες να νοιωσω ανθρωπος και στη δουλεια καραγκιόζης και κυρία, θαρρεις και ήμουν 2 άτομα. Μια η @@@ριολα που δεν εδινε σημασια στον κοσμο και μια η τελειωμενη που προσπαθουσε να αυτοκαταστραφει με καθε τροπο. Και το χειρότερο δεν πηρα χαμπαρι ποσο λαθος εκανα και οτι ηταν αρρωστημενο. Νομιζα ολοι ετσι ζουν. Ημουν τυχερη που ενδιαφερθηκαν καποιοι και με βοηθησαν.
Μπορεί εντελως καλά να μην γινω ποτε, παντα κατι λίγο να με τρώει, αλλά πλέον μπορώ να πω πως ζω σαν ανθρωπος και εμενα μου φτανει αυτο

---

Ήσουν τυχερή που ενδιαφέρθηκαν κάποιοι και σε βοήθησαν...Πώς; Τι έκαναν;

Quote:

---

Originally Posted by bluesk

Ήσουν τυχερή που ενδιαφέρθηκαν κάποιοι και σε βοήθησαν...Πώς; Τι έκαναν;

---

Καλή ερώτηση. Η αλήθεια είναι, πως στην θεραπεία το ταξίδι είναι εντελώς μοναχικό. Και οι πρωτοι μηνες με τα χάπια αλλά και η σκληρότητα της ψυχανάλυσης είναι κάτι που ο καθένας περνά μόνος και νομίζω πως είναι και ο μόνος τρόπος για να ορθοποδίζει κάποιος και να αντιμετωπίσει την ασθένεια.

Εμένα με βοήθησαν πολύ ένας φίλος στη σχολή μου και μετά ο αντρας μου. Οταν πέρασα στο πανεπιστήμιο, απο τα Χριστούγεννα σχεδόν του 1ου έτους μου εκδηλώθηκε μείζον επεισόδιο. Οχι στα ξεκάρφωτα, αλλά δεν έχει και πολύ νόημα να αναφέρω το έναυσμα αυτή τη στιγμή. Το επεισόδιο αυτό κράτησε 2 χρόνια με αποκορύφωμα την αποπροσωποποίηση που έπαθα βλέποντας μια φωτογραφία μου που ήμουν παιδάκι. Πριν την αποπροσωποποίηση, σε δουλειά και σχολή πίστευα πως δε δίνω δικαίωμα να με καταλάβουν, ότι δηλαδή κάτι τρέχει. Επίσης, πίστευα πως όλα αυτά που περνούσα, όλη αυτη η θλίψη το ατελείωτο κλάμα η απομόνωση η αυτοκαταστροφή η αισθηση ότι μου αξίζουν πάντα τα χειρότερα και ένα σωρό αλλα, μου άξιζαν. Δηλαδή όχι μόνο μου άξιζαν αλλά ήταν και λογικά και πως επρεπε να τα περάσω. Ο συγκάτοικος με βοηθησε "σερνοντας" με στην ουσία σε ειδικό ψυχικής υγείας. Βαθύτερα αυτό που καταλαβαίνω τώρα, είναι ότι μου έδειξε πως είναι να σε νοιάζονται και να μην σε εγκαταλείπουν. Ισως και να ήταν το κίνητρό μου να ξεφύγω απο την κατάθλιψη ή να την καταστείλω ας πούμε στη φάση εκείνη.
Αργότερα ο αντρας μου στον οποίο χρωστάω πολλά απο όσα έχω τώρα. Οταν τον γνώρισα έκανε πολύ υπομονή μαζί μου. Τον γνώριζα ενα χρόνο περίπου, με στήριζε σε όλα χωρίς να ξέρει τι ακριβώς έχω, ούτε κι εγώ ήξερα πόσο βαθύ είναι το θεμα κατάθλιψη τότε αλλά όχι ως εραστής, περισσότερο ως φίλος μου. Οταν μετά απο καιρό η σχέση μας αρχισε να εξελήσεται απο μια φιλική σχέση σε ερωτική ας πούμε, εγώ όχι μόνο ήθελα να τον διώξω και το έκανα, αλλά επέλεξα να τον πληγώσω κιόλας πολύ άσχημα γιατί τότε πίστευα πως με αυτό τον τρόπο τον προστάτευα απο εμένα. Πίστευα πως δεν του άξιζε ενα άτομο όπως εγώ και πήρα την απόφαση να τον διώξω απο κοντά μου πληγώνοντάς τον ώστε να μην ξαναγυρισει ποτέ. Μετά απο αυτό είχα καταρεύσει απο τύψεις για τον τρόπο που φέρθηκα. 6 μήνες κράτησε αυτή η κατάσταση, καθημερινά τον σκεφτόμουν και έκλαιγα και για τον είχα πληγώσει και γιατί μου έλειπε αβάσταχτα. Είχα μάθει να μην είμαι μόνη για μια φορά στη ζωή μου και είχα χάσει αυτη την πολυτέλεια. Ομως με εψαξε και με βρήκε πάλι. Με έκανε να καταλάβω πως οτι κι αν είχα περάσει, αυτός ήθελε αυτο που ήμουν εγώ. ούτε αυτο που ηταν η οικογένεια μου ούτε τίποτα. Μου απέδειξε πως όσο κι αν μισούσα τους γονείς μου, εγώ η ίδια διαιώνιζα τον πόνο που βίωνα ως παιδί με το να συνεχίζω να μην με αγαπω, να μην με έχω προτεραιότητα στις αποφάσεις μου (δεν τον απομάκρυνα επειδη αυτό ηθελα για μένα, αλλα επειδη πίστευα ότι ηταν το καλύτερο γι αυτόν). Μου έδειξε πως ο καλύτερος τρόπος να ξεφύγω απο τον φαύλο κύκλο της κατάθλιψης και όσα αυτη συνεπάγεται είναι να νοιώθω και να επιδιώκω να νοιώθω και να αντιμετωπίζω τον φόβο μου για να τον νικήσω, όχι να φεύγω σαν κυνηγημένη. Επίσης ποτέ δεν είχα νοιώσει ασφάλεια, τρυφερότητα θαλπωρή ως μέλος της οικογένειας μου. Αυτός μου τα δίδαξε όλα αυτά, τα έζησα και τα ζω μαζί του.
Δεν ξέρω πως θα ήμουν τώρα δίχως ανθρώπους που να νοιάζονται γύρω μου. Επίσης, ίσως κάποιοι θεωρήσουν πως απλώς ήθελα να γίνω καλά και δούλεψα με ότι είχα και δημιούργησα τις δίκες μου ψευδαισθησεις. Δεν ξέρω. Πάντως έτσι βοηθήθηκα σε γενικές γραμμές κατά την άποψή μου.

Quote:

---

Originally Posted by rea

εχω ακουσει για αυτο το τεστ... σε αλλες χωρες λεει ειναι δωρεαν!!... ετσι εξηγουνται ολα , ειμαι μεταλλαγμενη!!..
θα γινω η στορμ!!.. με επιασαν τα χαπια, τρακαρα 3 φορες, πήρα 15 κιλα, ανικανοτητα συγκεντρωσης, ανοργασμικοτητα, ενας μινι νευρικος κλονισμος, διαροιες δειαρκίας και καμια μα καμια εγκεφαλικη δραστηριοτητα!..εχω να δω σκεψη πραγματικη 2 χρονια!!..πριν τα χαπια διαβαζα φυσικη και αστρονομια και τωρα ενα βιβλιαρακι αυτοβοηθειας 170 σελιδων μου πήρε 3 μηνες !!!
αλλα ενα βασικο που με βοηθησαν τα χαπια ήταν να κοψω τον μπαφο...σε αυτο τουλάχιστον εκανε πολυ καλη δουλεια!!
ναι βεβαια ..και πριν το καλοκαιρι, αν δεν δω αποτελέσματα ..σιγουρα θα κανω κατι .. για τωρα ο μονος γιατρος που μου χρειαζεται ειναι ενας καλος ενδοκρινολογος

---

ρεα κι εγω μεταλαγμενοσ ειμαι αλλα δε φαινεται τιποτα πλεον γι αυτο σου λεω πανε σε ενα γιατρο και μπορω να σου πω πολλα
αρκει να θεσ να με ακουσεισ σε παρακαλω μη με στεναχωρασ αλλο πρεπει να παρεισ φαρμακα η ουσιεσ με φαρμακα κατι πρεπει να παρεισ
σε παρακαλω πωσ αλλιωσ να στο πω δε γινεται αλλιωσ να ζησουμε πρεπει να το καταλαβεισ αυτο οτι δεν γινεται αλλιωσ

kutchunie τα γράφεις πολύ ωραία. Με συγκίνησε η απάντησή σου. Ήσουν όντως πολύ τυχερή που είχες πλάι σου αυτούς τους ανθρώπους. Μου κάνει εντύπωση που αν κι έδιωξες τον τότε φίλο σου και τώρα πλέον άνδρα σου, εκείνος ξαναγύρισε κι εσύ δεν το θεώρησες ενόχληση. Η επιμονή ενός ανθρώπου μερικές φορές ερμηνεύεται ως ενδιαφέρον κι άλλες φορές ως ενόχληση. Η κατάθλιψη φέρνει μεγάλη αρνητικότητα για το περιβάλλον και όσο κάποιος ενδιαφέρεται να βοηθήσει, τόσο αυτό εκλαμβάνεται ως ενόχληση από έναν καταθλιπτικό. Κι εκεί έρχεται το εξής ερώτημα: επιμένω να του δείχνω το ενδιαφέρον μου ή τον αφήνω μόνο αφού δεν φάινεται να θέλει επαφές μαζί μου;

Quote:

---

Originally Posted by bluesk

kutchunie τα γράφεις πολύ ωραία. Με συγκίνησε η απάντησή σου. Ήσουν όντως πολύ τυχερή που είχες πλάι σου αυτούς τους ανθρώπους. Μου κάνει εντύπωση που αν κι έδιωξες τον τότε φίλο σου και τώρα πλέον άνδρα σου, εκείνος ξαναγύρισε κι εσύ δεν το θεώρησες ενόχληση. Η επιμονή ενός ανθρώπου μερικές φορές ερμηνεύεται ως ενδιαφέρον κι άλλες φορές ως ενόχληση. Η κατάθλιψη φέρνει μεγάλη αρνητικότητα για το περιβάλλον και όσο κάποιος ενδιαφέρεται να βοηθήσει, τόσο αυτό εκλαμβάνεται ως ενόχληση από έναν καταθλιπτικό. Κι εκεί έρχεται το εξής ερώτημα: επιμένω να του δείχνω το ενδιαφέρον μου ή τον αφήνω μόνο αφού δεν φάινεται να θέλει επαφές μαζί μου;

---

Ναι ισχύει πως η επιμονή φαίνεται ως ενόχληση πολλές φορές. Ειδικά όταν κάποιος εστιάζει κατευθείαν στο θέμα κατάθλιψη. Δεν απευθύνεται στην οντότητα αλλά στον καταθλιπτικό άνθρωπο και μόνο. Αν η ενόχληση πηγάζει απο την ανάγκη κάποιου να βοηθήσει στην ανάρρωση ενός καταθλιπτικού ή επικοινωνεί τουλάχιστον έτσι την βοήθεια που θέλει να προσφέρει, εκεί είναι που ο καταθλιπτικός αντιδρά με αποστοφή.
Μέσα του ο άνθρωπος με κατάθλιψη ήδη νοιώθει μειονεκτικά για τον εαυτό του, μάλιστα προσπαθει να το κρύψει το πρόβλημα πολλές φορές, είτε πιστεύοντας πως θα γίνει αποδεκτός, είτε δεν θέλει να εκτεθεί λόγω ενοχών που προκύπτουν απ'την κατάσταση.
Δεν νομίζω κανείς να αντέχει να έχει απέναντι του κάποιον ο οποίος τον θεωρεί "κακομοιρη", πόσο μάλλον ο άνθρωπος με κατάθλιψη.

Ο άντρας μου με έψαξε γιατί αν και τον εγκατέλειψα με τρόπο πολύ άσχημο, φροντίζοντας να σχηματίσει ασχημη εικόνα για μένα, αφενώς δεν πειστηκε πως ήμουν αυτή που ήθελα να δείξω, αφετέρου ενέδωσα στο να ξαναβρεθούμε διότι μου φέρθηκε σαν να μην είχα πρόβλημα. Μου κατέστησε σαφές πως δεν αγάπησε την ασθένεια μου, αλλά εμένα και δεν νοιαζόταν απο λύπη. Και τα λόγια του ηταν ότι ακόμα και χειρότερα να πάει η κατάθλιψή σου, εγώ θελω να είμαι μαζί σου, γιατί εγω ετσι νοιωθω ευτυχισμένος. Ακόμη μου το λέει. Βέβαια μου έλειπε φοβερα τότε. Ηξερα πως τον αγαπω πριν κάνω οτιδήποτε και οτν ειδικά τον έχασα κατταλαβα ότι ηταν ο πιο σημαντικός ανθρωπος στη ζωη μου. Μου αποδεικνυει κάθε μερα πως κι εγω ειμαι ο πιο σημαντικος ανθρωπος στη δική του ζωη, όπως κι αν ειμαι

Επίσης, εκτός του ότι ο άνθρωπος με κατάθλιψη μπορεί να διώχνει κόσμο απο δίπλα του επειδή νοιώθει μειονεκτικά, ίσως το κάνει επειδή θέλει να τεστάρει την κατάσταση. Αν έχει δεθεί πολύ με ένα άτομο, μπορεί να πάρει την απόφαση να λειτουργήσει "σαδιστικά" γιατί δεν μπορει να διανοηθεί οτι του αξίζει αγάπη, αποδοχή κτλ. και θελει να διαπιστώσει κατα πόσο συνεπές είναι ενα πρόσωπο απέναντι σε αυτά που δείχνει σε μια δυσκολη στιγμή.

Αυτά μπορώ να σκεφτώ. Εσύ γιατί ρωτάς όμως;

Quote:

---

Originally Posted by bluesk

kutchunie τα γράφεις πολύ ωραία. Με συγκίνησε η απάντησή σου. Ήσουν όντως πολύ τυχερή που είχες πλάι σου αυτούς τους ανθρώπους. Μου κάνει εντύπωση που αν κι έδιωξες τον τότε φίλο σου και τώρα πλέον άνδρα σου, εκείνος ξαναγύρισε κι εσύ δεν το θεώρησες ενόχληση. Η επιμονή ενός ανθρώπου μερικές φορές ερμηνεύεται ως ενδιαφέρον κι άλλες φορές ως ενόχληση. Η κατάθλιψη φέρνει μεγάλη αρνητικότητα για το περιβάλλον και όσο κάποιος ενδιαφέρεται να βοηθήσει, τόσο αυτό εκλαμβάνεται ως ενόχληση από έναν καταθλιπτικό. Κι εκεί έρχεται το εξής ερώτημα: επιμένω να του δείχνω το ενδιαφέρον μου ή τον αφήνω μόνο αφού δεν φάινεται να θέλει επαφές μαζί μου;

---

μπλεσκ μου τι κανεις? ..σε σκεφτομουν κατα καιρους ..βλεπω ακομα σε παιδευει ο καταθλιπτικος σου ...ποσο ανοητους μας κανει αυτη η παλιοαρρωστεια να χανουμε την αγαπη μεσα απο τα χερια μας!!.. ελπίζω η κουτς να καταφερει να σε βοηθησει κοριτσακι μου..μπας και βρεθει τροπος να καταλάβει ο χαζος!

03-12-2015, 17:41
bluesk

rea
"οπως καταλαβαινεις φιλαρακι , η πραγματική προκληση ειναι να βρουμε αν παιζει τιποτα αλλο εκτος απο καταθλιψη ...κατα 99,99999 εχεις και εσυ καραμπινατη καταθλιψαρα και θα σου πω κάτι που επρεπε να πω στον εαυτο μου οταν ήταν μολις 2 μηνων καταθλιπτικη ... τοσο νωρις... RUN FOREST!!!!!...αισθανομαι την κουραση σου και την ξενερα σου αλλα μην το αφηνεις να σε καταβάλλει...πατα γκαζια και πίεσε τον εαυτο σου να βγεις απο το σπίτι σου...για οπου θες ..εθελοντισμο, χομπυ, σπορ ...ψαξε μεχρι να το βρεις .
η καταθλιψη ειναι σαν τον βουρκο σε καταπίνει σιγα σιγα ..βρες κλαρι και τραβηξου γιατι κορίτσι μου τωρα που ειναι νωρις ακομα! και μην ξαναεπιτρεψεις στον εαυτο σου να ξαναπέσει"


bluesk
Είχα καιρό να επισκεφθώ το forum...Για να είμαι ειλικρινής μπήκα μπας και γράφεις ακόμα κι αν ναι, να δω τι γράφεις. Ωραία τα λόγια σου Σοφά!

rea αυτό το έφραψα όπως βλέπεις μέρες τώρα...Σε ένα θέμα που τώρα βρίσκεται στη δεύτερη σελίδα της ενότητας. Νομίζω έχει τίτλο "βαριέμαι και δεν θέλω να βγαίνω"

Δεν έχει επέλθει αρμονία μεταξύ μας δυστυχώς. Απαντά μόνο όταν επικοινωνώ μαζί του και ούτε λόγος να βρεθούμε.

kutchunie απάντησε η rea για μένα στην ερώτησή σου :)

Είδα, ναι :)

Πάντως κάτι που θα τον κινητοποιήσει, είναι να τον βάλεις στο τρυπάκι να σε διεκδικήσει. Εγώ είχα μπει για τα καλά σε αυτή τη διαδικασία τότε. Απέδωσε. Ο αντρας μου μου έλεγε νοιώθω οτι μου έχεις δώσει τα πάντα, αλλά ποτέ δεν ενοιωσα πως με θες, εχω σοβαρές αμφιβολίες οτι με θέλεις. Δειξε μου πως με αγαπας και με θελεις στη ζωη σου. Αν νοιώθεις καλά μαζί μου και ευτυχισμένη, διεκδικησε με για σένα, όχι για μένα, δε θέλω να με διευκολύνουν, μου έλεγε, να με αγαπουν θέλω. Κάνε αυτό που θέλεις μαζί μου μου έλεγε κι εγώ θα πάρω την ευθύνη για όσα δεινά πιστεύεις ότι θα με χτυπήσουν. Νομίζω ήταν πολύ καλό το παιχνιδι αυτό. Σε εμενα λειτουργησε. Βέβαια ημουν ήδη και σε αγωγη και σε ψυχοθεραπεια