ναι το ξερω θελει εκθεση η κοινωνικη φοβια αλλιως δεν ξεπερνιεται
Printable View
χμ... το έχω κάνει. Διάλεξα μια σχολή και μια δουλειά εξαιρετικά κοινωνική. Αν και τα έκανα μανταρα στο πανεπιστημιο απο αποψη κοινωνικοτητας. Οχι οτι τα πηγα καλυτερα στη δουλεια, πολυυυυυυ αγχος, τρελα!
Γενικα είμαι δραστηρια, μου αρεσει η κινηση, αναλαμβανω πρωτοβουλιες, μιλάω επιφανειακα φαινομαι ανοιχτη αλλά στο σχετιζεσθαι δεν το εχω.
Μη σου πω οτι παλια δεν μπορούσα να καταλάβω αν αρέσω σε κάποιον. Και ήθελα να το σχολιάσω αυτό, ότι το να καταλαβαίνεις ότι αρέσεις είναι πολύ σημαντικό άσχετα αν εσύ δεν ενδιαφέρεσαι για κάτι τέτοιο ή δεν το ζητάς.
Εμένα προσωπικά μου πηρε χρονια να καταλάβω οτι κάποιος με πλησιάζει επειδή ενδιαφέρεται να με γνωρίσει. Μη σου πω επίσης ότι οταν μπήκα στο τρυπάκι και καταλάβαινα, μου εβγαινε επιθετικότητα. Νομιζα οτι δεν με σέβονται, ότι με βλέπουν σαν ενα κομματι κρεας.
Εγώ μεγαλωσα ουσιαστικά απομονωμένη, μη σου πω και περιθωριοποιημένη. Αστα βραστα φάση...
Και εγώ θέλω να μου φύγει τελείως...αλλα΄ρε γαμωτο δεν φευγει!
Με το "όρμα κι ό,τι γινει" το παλαιψα αρχικά.
Και να φανταστείς ότι υπάρχουν άτομα σουπερ κοινωνικοποιημενα διχτυωμενα τα οποία το εχουν παρει τελειως φυσιολογικά όλο αυτο, δεν έχουν προσπαθησει. Εγώ νιωθω οτι εχω ανεβει Εβερεστ για να φτασω εδώ.
και το αγχος θελει δουλειά, με το αγχος τα κάνουμε μανταρα.
Ξερεις τι λαθη έχω κανει? να με περνάνε για ακοινωνητη, για βλαχαδερο που δεν ξερει να σταθεί και να φερθει, για προβληματικη, για ανισορροπη, οτι καποια αρρωστεια εχω για να κανω ετσι-οταν με επιανε πανικος...
Να μου βγαινει επιθετικοτητα, να ειμαι αποτομη επειδη ηθελα να δωσω καλη εντυπωση αλλα μου καταπατουσαν τα ορια, να γινομαι αποδιοπομπαιος τραγος μιας οποιας κλικας που με στοχοποιούσαν επειδή δεν εμπαινα στο τρυπάκι τους οποτε αναγκαστικά εμπαινα στο περιθωριο της ομάδας...
Τωρα ειμαι πιο επιλεκτική. Αμα μου φερθουν ασχημα, θα τους μιλήσω άσχημα. Γενικά δεν ειμαι πια βολική, καλοσυνάτη και ανοιχτοκάρδη. Και οποιος γουσταρει να με κανει παρεα... για τους άλλους δεν θα μπορεσω, δεν εχω χρόνο.
Σε ειδικο εχεις παει ποτε να σ βοηθησει?
ναι το αγχος ειναι το σημαντικοτερο προβλημα και για εμενα...
αλλα προσπαθω μεσω της εκθεσεις να το ξεπερασω..
εγω δεν ειμουν ποτε ευτυχως μονος μ,παντα ειχα φιλους ,παρεες ,γυναικες κ.λ.π....απλα τα τελευταια 3 χρονια το επαθα αυτο και με ενοχλει παρα πολυ ..να ειμαι ανετος...και να μπορω να κοινωνικοποιηθω παλι....επεισης εγω παω σ ειδικο αλλα δεν νομιζω να μ βοηθαει και πολυ
Αυτο που κάνω τώρα είναι να παρακολουθώ άτομα που ειναι πολυυυυυ κοινωνικοποιημένα, διχτυωμένα, τί ακριβώς κάνουν.
Και να προσπαθήσω όσο μπορώ να αντιγραψω τη συμπεριφορά τους.
Σε τι παρεες, κύκλους διχτυωνονται, πώς κρατάνε επαφή, τί είναι αυτό που τους κάνει αποδεκτούς από τέτοιες ομάδες, τί δίνουν και τί παίρνουν?
και το κοινό χαρακτηριστικό σε αυτη τη συμπεριφορά ξέρεις ποιο είναι? άνεση, χιούμορ, και μούρη!
Ανεση και στους τρόπους και στα λεφτα.
Χιούμορ για να ξεπερνάνε τις κακοτοπιές. Και ενα μλκ ή μια κρλα να βρουν μπροστά τους, θα τον κάνουν στην άκρη με χαριτωμενιά, όχι με νεύρα, θυμό και επιθετικότητα.
Και μουρη για να εντυπωσιάζουν και να προσελκύουν. Η μούρη είναι ό,τι είναι το μέλι για τη μύγα χαχα !!!!
Είχα παει παλια, μου ειπε οτι σαφως χρειαζομαι ψυχοθεραπεια. Αλλά δεν το συνέχισα λόγω χρημάτων. Δεν είχε έρθει ακόμα η κρίση και οι τιμές ήταν στα ύψη.
Μετά επειδή μου βγήκε ενα σοβαρο πρόβλημα υγειας, μαζί με την κρίση, έκανα για ενα 6μηνο ψυχοθεραπεια αλλά ΔΕΝ με βοηθησε. Τσαμπα λεφτα, τσαμπα χρονος.
Ξεγελαει το οτι ειμαι πολυ ενεργητικη, δυναμική. Και γενικα το παλευω, δεν ειμαι παθητική. Και λάθη να κανω, όσα χαστούκια να φαω, συνεχίζω, δεν χαμπαριάζω! Πως το λέει η διαφήμιση με τις μπαταρίες? εκεί που οι αλλοι σταματούν, εγω συνεχίζω. Μονο η εξάντληση με ρίχνει κάτω.
δεν ξερω λενε οτι βοηθαει η ψυχοθεραπεια σ τετοιες καταστασεις παντως...
εγω κανω τωρα να με βοηθησει θα δειξει στο μελλον...
αλλα επλιζω τωρα π ειναι και καλοκαιρι ,θα προσπαθησω να εκθεσω τον εαυτο μ μπροστα στις φοβιες ,μπα και γινει τπτ..αυτο σ προτεινω και εγω να κανεις
Το κάνω εδώ και χρόνια αλλά δεν φτάνει, αυτό λέω.
Γιατί δεν είναι απλά το να εκθέσω τον εαυτό μου σε μια ομάδα (αυτο το έχω καταφερει! είναι αρχικό στάδιο), πρέπει να γνωρίσω κάθε άτομο της ομάδας ξεχωριστά, να τους κερδίσω, να κρατήσω επαφή, να με θεωρήσουν ενδιαφέροντα άνθρωπο, να κάνουμε παρεα, να με καλουν σε καφεδες-γευματα-εκδηλωσεις-γλέντια. Και αν βρεθει κανενας μλκ ή καμια κρλα, αυτο που λεω και πιο πάνω, να τους βαζω στη θεση τους ομορφα και ωραια.
Γιατί μου έχει τυχει να μπω σε καλες παρεες, να εχω πετυχει μια αναγνωριση κλπ, και να βρισκεται ενας που δεν εχει τι άλλο να κανει, και να λεει βλακειες για μενα. Ε αυτο δεν μπορω ακόμα να το χειριστώ με επιτυχία. Μέχρι τωρα μπινελικωνα και έφευγα.
επισης οταν ειμαστε μελος μιας παρεας εννοειται πως θα ακουσεις κ αρνητικα σχολια για σενα..
τι νομιζεις?οτι πρεπει να σε εκθιαζουν?
κ την μαλακια που θα κανεις θα σου πουν..κ κατι που δεν κανεις σωστα θα σου πουν..αρα δεν μπορεις να διαχειριστεις αυτο το θεμα..
το παν ειναι να μπορεις να κους τα παντα..δεν αρεσουμε σε ολους κ δεν ειμαστε σε ολους συμπαθεις..
Ναι εχω παρεες, αυτο λεω! και πολύ δραστήρια είμαι και εχω κοινωνικοποιηθει με το κιλό θεωρώ - απλα αυτο ειναι αρχικό στάδιο, που λέω και πιο πάνω.
Στην αρχη κανεις αγωνα να πεις μια καλημέρα, μετά να πιασεις μια ψιλοκουβεντα, μετά αλλα κι αλλα... εχει σταδια ολο αυτο, δεν ειναι μονοτερμα, μιλησα ανοιχτηκα τέλος!