Βουλιμία=δυστυχία ...

λιτσάκι αυτό είναι!!! είσαι σε πολύ καλό δρόμο....η απόφαση είναι το πρώτο και μεγαλύτερο βήμα!!! θα βγείς, θα βγείς...μόλις γίνει καλά το παιδί, θα κανονίσεις να βγεις..και ας μην είναι μπουζούκια...(δεν πονάνε τ\' αυτιά σου βρε παιδί μου εκεί μέσα???) ένα ποτάκι σε ένα ωραίο μπαράκι είναι μια χαρά...
μην βάζεις τον εαυτο σου σς δεύτερη μοίρα, γιατι μου φαίνεται πως αυτό είναι το moto σου...πρώτα αυτό και μετά εγώ, πρώτα εκείνο και μετά εγώ....δεν λέω....το παιδί πάνω απ\' όλα, εννοείται...αλλά υπάρχεις κι εσύ...μην το ξεχνάς...!;)

Quote:

---

Originally posted by λίτσα
weird ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου και πρέπει να παραδεχτώ πως σε όλα έχεις δίκιο.είναι και αυτό μια καλή αρχή δεν νομίζεις; το να μπορώ να ξεχωρίσω το σωστό από το λάθος.νιώθω πως τα μάτια μου αρχίζουν να ανοίγουν σιγά σιγά και με βοηθήσατε όλοι για αυτό.λοιπόν την παρασκευή πάω μπουζούκια με παρέα το πήρα απόφαση και ελπίζω να περάσω καλά και ας μην μπω στο μαύρο φόρεμα δεν πειράζει θα μπω στο μαύρο παντελόνι χα χα.το μόνο πρόβλημα είναι πως θα αφήσω τα παιδιά στους παππούδες και αυτό με ενοχλεί λίγο γιατί δεν έχω μάθει να τα αποχωρίζομαι ούτε λεπτό.αλλά πιστεύω πως θα το ξεπεράσω δεν θα αφήσω να με πάρει και αυτό από κάτω.

---

Γενικότερα λίτσα μου, το να ξεφύγουμε απο τις \"απολυτοποιήσεις\" δεν είναι τόσο απ΄λό όσο νομίζουμε. Θελει προσοχη και γερή όρααση. Αυτό που λες, οτι αρχιζεις να βλεπεις, ειναι απο τα πιο υπεροχα που μπορει να σου συμβουν και το πιο σημαντικο πρωτο βημα!
Χαίρομαι πολυ για εσενα...
Λοιπόν, τωρα ας μπούμε στο πρόγραμμα να σπασουμε τα ασπο - μαυρο, τα απόλυτα ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΤΥΧΗ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ κι οχι μόνο στα διατροφικά.
\"Δεν τα εχω αποχωριστεί ούτε λεπτό\"

Λίτσα μου, πιστευω ακραδαντα πως για το καλό των παιδιών , το δικό σου και του άντρα σου, θα πρέπει να μαθεις να τα αποχωρίζεσαι ΚΑΠΟΙΕΣ στιγμές. Αυτή είναι η... \"μεταβλητη μεσότητας;)\"

Στην αρχή δεν θα είναι ευκολο αλλα επώδυνο, σιγά σιγά όμως θα δεις μακροπροθεσμα ποσο ωφελιμο θα αποβει για όλους.
Και για την γιαγια και τον παππου φυσικα

Τα μπουζούκια μπορούν να περιμένουν φαντάζομαι... λιγάκι.
Φιλιά!

Quote:

---

Originally posted by λίτσα
έχεις δίκιο και ναι βάζω στόχο το πήρα απόφαση.δεν θέλω από στρογγυλή να γίνω τετράγωνη ή παραλληλόγραμμη και να πάρω σβάρνα όλα τα σχήματα.θα προσπαθήσω και θα τα καταφέρω.έστω και 1 κιλό τον μήνα του χρόνου τέτοια εποχή πρώτα ο Θεός θα είμαι μείον 12 κιλά.τι καλύτερο; είπαμε αργά και σταθερά βήματα.υπερβολές και απελπισμένες κινήσεις τέλος.όσο για τα μπουζούκια την παρασκευή δεν το βλέπω γιατί το παιδί είναι με πυρετό.δεν μου κάθεται με τίποτα να βγω και εγώ λίγο έξω.δεν πειράζει όμως δεν θα με πάρει από κάτω εξάλλου ξέρω τις προτεραιότητές μου.πρώτα η οικογένεια και μετά εγώ.

---

Πολύ ρεαλιστικό και ισορροπημένο μου ακούγεται όλο αυτό που λες.
Καλή επιτυχία στην προσπαθειά σου:)

καλημέρα Ελσα μου, καλό μήνα! Σ εσενα και τη μικρή:)

Επίσης weird :)

ωχ και φω μια χανω κιλα μια περνω.

Eγω αντιμετωπιζω προβλημα με το φαι,κατι σαν εξαρτηση,παραδειγμα θελω να χασω καποια κιλα,κανω διαιτα,γυμναστικη κλπ για μια εβδομαδα δεκα μερες γιατι ειπα αποφασισμενος οτι πρεπει να τα χασω. Και εκει που ολα δειχνουν να βαδιζουν στον σωστο δρομο,ετσι μια μερα αρχιζω να καταβροχθιζω τα παντα χωρις απαραιτητα να πειναω,τρωω οτι πιο σαπιο υπαρχει,ξαναπαιρνω οτι εχω χασει σε χρονο ρεκορ και...παλι στο αδιεξοδο.

Κακο πραγμα να μην μπορεις να ελενξεις τον εαυτο σου.:mad:

Αγαπητή Έλσα, συγνώμη που παρεμβαίνω, αλλά είμαι και εγώ μια πρώην βουλιμική και ευτυχώς το έχω ξεπεράσει το πρόβλημα εδώ και πολλά χρόνια. Είναι ένα πολύ επικίνδυνο μονοπάτι που μπορεί να πάρει κανείς και είμαι σίγουρη πως κατά βάση έχει να κάνει με το μίσος που μπορεί να τρέφουμε για τον εαυτό μας, αλλά και για την ανικανότητά μας να μεγαλώσουμε και να αποδεχτούμε τον εαυτό μας με ή χωρίς την αποδοχή των άλλων. Υπήρξα βουλιμική στα 24, με ύψος 1.67 και 57 κιλά και νομίζοντας πως είναι το λιγότερο τέρας, ένα παχύδερμο που δεν άξιζε την αγάπη των άλλων. Εξαιτίας των εμμονών μου με το βάρος έχω σπαταλήσει ευκαιρίες και έχω διώξει την αγάπη, όταν αυτή παρουσιάστηκε. Πάντα νόμιζα και εγώ η ανόητη πως αν ήμουν αδύνατη, η ζωή μου θα ήταν καλύτερη. Η ζωή μας όμως δεν έχει να κάνει με το αν έχουμε 10 κιλά παραπάνω ή παρακάτω. Η ζωή μας συμβαίνει τώρα και συμβαίνει μόνο μια φορά και είναι ΜΑΓΚΙΑ να την αντιμετωπίζουμε έτσι.
Από το κόλλημα της βουλιμίας με έβγαλε ένας καθηγητής μου, ο οποίος με έπιασε και μου είπε να βγάλω τον θυμό μου εκεί που πρέπει και όχι στον εαυτό μου. Τον άκουσα. \'Εχω ως ενθύμιό μου από το φλερτ μου με τις διατροφικές διαταραχές κατεστραμμένα δόντια (από τα οξέα). Και έχω επίσης εδώ και δύο χρόνια Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης, μια νευρολογική διαταραχή που δεν έχει καμία σχέση με τη βουλιμία, αλλά μου στερεί την κίνηση λόγω της κόπωσης και της αστάθειας, αλλά δε μου επιτρέπει και να κάνω πολλά για το βάρος μου. Έχω βάλει 10 κιλά, αλλά λειτουργώ, πάω στη δουλειά μου, βγαίνω έξω, έχω μια ζωή. Οταν αρρώστησα για πρώτη φορά, έμεινα 4 μήνες στο κρεβάτι, χωρίς να μπορώ να περπατήσω 5 μέτρα χωρίς να με κρατάνε. Πήγα στην κόλαση και γύρισα. Έκτοτε, έμαθα να αγαπώ τη ζωή μου και το σώμα μου, και ας είναι πιο βαρύ. Στέκεται καλύτερα στη γη, δεν είμαι αερικό. Και πάνω απ\' όλα, δουλεύει. Και είμαι εγώ, είτε 10 κιλά βαρύτερη, είτε ελαφρύτερη.

Elie καλησπέρα,

αν δεν σου κάνει κόπο,μήπως θα μπορούσες να μου πεις πως ακριβώς ξεπέρασες τη βουλιμία??????είμαι κ εγώ βουλιμική εδώ και πάνω από 3 χρόνια και μου παρουσιάστηκε αμέσως μετά από νευρική ανορεξία....κυριολεκτικά ζω μια κόλαση....έχω κάνει πολλές προσπάθειες αλλά τίποτα....συνεχίζω να ζω αυτό το μαρτύριο κ έχω αρχίσει να πιστεύω πως τελικά δεν υπάρχει σωτηρία.....είμαι 1,58 και τώρα 45 κιλά και νιώθω πως είμαι χοντρή,παρόλο που όλοι μου λένε το αντίθετο....
είλικρινά θαυμάζω τους ανθρώπους που,όπως και εσύ, έχουν καταφέρει κ έχουν ξεπεράσει αυτόν τον εφιάλτη.....

Αγαπητή Demmie, μάλλον δεν είμαι σε θέση να συμβουλέψω κάποιον, γιατί μπορώ να μιλήσω μόνο για τη δική μου εμπειρία, νομίζω πως όπως όλα, ο καθένας μας δίνει τη μάχη του με τον δικό του τρόπο...Υπήρξα βουλιμική για ένάμιση χρόνο, αφού είχα υπάρξει 20 κιλά βαρύτερη στην εφηβεία. Πάντα είχα πρόβλημα με το βάρος μου (ή μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, με την εικόνα που νόμιζα πως έβγαζα στους άλλους). Το αστείο της υπόθεσης βέβαια ήταν πως ακόμη και οι άλλοι με αντιμετώπιζαν με τον ίδο τρόπο στα 79 κιλά, και στα 59. Εγώ δεν μπορούσα να συμφιλιωθώ με την εικόνα μου...
Ειλικρινά, δεν έχω κάτι να σου πω. Να ζητήσεις τη βοήθεια ειδικού και να δουλέψεις και μαζί με έναν παθολόγο, γιατί είμαι σίγουρη πως έχεις κάνει ζημιά στο σώμα σου (ηλεκτρολύτες κλπ). Δεν ξέρω ποια είναι τα αίτια που σε οδήγησαν εκεί, αλλά μάλλον πρέπει να δουλέψεις πάνω σ\'αυτά. Και να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου. Το ξέρω πως είναι το μεγαλύτερο κλισέ, αλλά αυτή είναι η ουσία.
Τη δική μου βουλιμία την ξεπέρασα με τη βοήθεια του ανθρώπου που προανάφερα, ο οποίος ασχολήθηκε μαζί μου σε μια περίοδο που είχα διαλυθεί κυριολεκτικά. Με είχε αφήσει ο τότε φίλος μου και μεγάλος μου έρωτας για μια γυναίκα που ήταν όσο το ένα μου μπούτι και όπως ήταν φυσικό, θεώρησα σωστό να τιμωρήσω τον εαυτό μου. Ήταν καθηγητής μου στο Πανεπιστήμιο και ένας εξαιρετικά χαρισματικός άνθρωπος, του λέω ακόμη και σήμερα πως με έφερε πίσω από τη χώρα των ζόμπι. Με ταρακούνησε. Στο μυαλό του, η βουλιμία ήταν άρνηση της αγάπης-αν το φαγητό σε ένα πολύ πρωτόγονο επίπεδο ισούται με την αγάπη, εμείς οι βουλιμικοί την καταβροχθίζουμε, αλλά μετά αισθανόμαστε ενοχές και πως δεν την αξίζουμε και τη βγάζουμε. Και θυμός. Νομίζω πως αν είσαι θυμωμένη, πρέπει να πας στη ρίζα του προβλήματος και να μη φοβηθείς να τα κάνεις γης μαδιάμ, να καταλογήσεις ευθύνες όπου πρέπει...

Συγγνώμη demmie είσαι 45 κιλά και θες να καταρρίψεις τη βουλιμία;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;Η βουλιμία θα σε σώσει, άλλη μία ανορεξία να σε πιάσει, και θα κινδυνεύσεις.. Παιδιά, ΕΛΕΟΣ με τα πρότυπα. Και κάτι άλλο. Εγώ έχω βουλιμία αλλά δεν μισώ τον εαυτό μου. Απλώς πεινάω και θέλω να τον ευχαριστήσω. Ή απλά έχω ψυχολογικά-συναισθηματικά προβλήματα που προέρχονται από εξωτερικούς παράγοντες. ΔΕΝ μπορώ να καταλάβω, γιατί συνδέεται το φαί με τον εαυτό μας. Τι σχέση έχει η εμφάνιση με το αν αγαπάμε τον εαυτό μας; Και ειδικά τα κιλά;

Η εμφανιση σαφως και εχει σχεση με το αν αγαπας τον εαυτο σου η οχι. Αν καποιος εχει βουλιμια και τρωει χωρις να πειναει,τρωει ανεξελεγκτα απλα για να ικανοποιησει τον εαυτο του τοτε υπαρχει προβλημα.

Αν βαλω κιλα και γινω χοντρος,υπερβαρος κλπ αυτο εννοειται πως θα επηρεασει αρνητικα το πως θα αγαπαω τον εαυτο μου. Γιατι το να εχεις μια καλη εμφανιση αυτο σε βοηθα να αγαπας τον εαυτο σου πιο ευκολα.

Γιατί είναι πρόβλημα να θέλει να ικανοποιήσει κάποιος τον εαυτό του; Και η βουλιμία δεν είναι μόνο να μην πεινάς, είναι και να πεινάς.. Και γω αυτό λέω γιατί να γίνεται έτσι, δλδ άμα παχύνω να επηρεάσει το πως θα αγαπάω τον εαυτό μου; Ζούμε σε μια χάλια εποχή που έχει αυτά και πολλά άλλα προβλήματα...

θα συμφωνήσω με το jason......η εξωτερική εμφάνιση έχει πολύ μεγάλη σημασία στο αν αγαπάς τον εαυτό σου ή όχι,όσο ρηχό και ανούσιο μπορεί να ακουστεί....σαφώς ένας άνθρωπος έχει να επιδείξει πολλά περισσότερα πράγματα από ένα αδύνατο σώμα και ίσως αυτά θα έπρεπε να έχουν μεγαλύτερη σημασία...στον κόσμο όμως που ζούμε η εμφάνιση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο σχεδόν σε όλα και έχει εγκλωβίσει πολλούς από εμάς σε τέτοια αδιέξοδα....στη βουλιμία για την οποία μίλησα εγώ ( νευρογενής βουλιμία καθαρτικού τύπου,σύμφωνα με το γιατρό ) δεν υπάρχει λογική.....απλά νιώθεις πολύ χάλια με τον εαυτό σου,αρχικά γιατί δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις και μετά επειδή καταφεύγεις σε ακραίες λύσεις μόνο και μόνο για να πραγματοποιήσεις κάτι,που εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμη και ματαιοδοξία, από κάποιον που το βλέπει απ\' έξω.....όταν είσαι μέσα όμως...είναι απλά δυστυχία.....

Παραδειγμα,εγω δεν αγαπαω τον εαυτο μου για καποιους λογους,ενας απο αυτους ειναι η εμφανιση,δλδ οτι εχω καποια περιττα κιλα τα οποια προσπαθω να χασω κατα καιρους αλλα δεν μπορω,και δεν μπορω γιατι εχω παθει εξαρτηση με το φαγητο,ξεκιναω γυμναστηριο,διαιτα,σωστη διατροφη αλλα μετα απο λιγο καιρο πχ 10 μερες,και εχοντας χασει λιγο,παλι δεν αντεχω να ελενξω τον εαυτο μου και καταληγω σε 2-3 μερες να παιρνω αυτα που με κοπο εχασα.

Η εξωτερικη εμφανιση παντα θα παιζει ρολο στον ψυχολογικο τομεα,υπαρχουν βεβαια και ατομα που ενω ειναι υπερβαροι δεν τους ενοχλει αυτο και δεν το βλεπουν σαν προβλημα.