Τι θα κάνω με την πάρτι μου;

Σε κάποια φάση όταν μιλούσαμε η μητέρα μου πέταξε ένα "έπος" ότι ο μπαμπάς της είπε (δήθεν) ότι πιστεύει πως παράτησα την σχολή. Αυτό γιατί τον τελευταίο καιρό μένω πιο πολλές μέρες εκτός σπιτιού (μένω στον φίλο μου). Πιστεύω πως δεν το είπε αυτό ο πατέρας μου. Η μαμά μου είτε φουσκώνει λεγόμενα είτε απλά στεγνά λέει ψέματα γιατί ξέρει ότι τον μπαμπά τον φοβάμαι (και τον σέβομαι). Το κομμάτι του μπαμπά το ανέφερα στην ψ τις προάλλες μετά από το ποστ που με ρώτησες τι παίζει με τον μπαμπά. Το συζητήσαμε.

Βλέπω πολλές αλλαγές. Βλέπω από πλευράς μου ότι αντί να πάω για "πόλεμο" όταν το πράγμα δεν είναι υπέρ μου και να κάνω επίθεση είμαι πιο διαλλακτική. Η ψ έχει πει πολλές φορές την φράση "ρε παιδί μου δεν είναι κουραστικό να είσαι μονίμως σε θέση μάχης;". Έτσι έχω μάθει. Έχω μάθει στην άμυνα. Ως παιδί θυμάμαι συνεχώς να έχω τα μάτια μου 14 για να αποκρούσω ή έστω να διαχειριστώ μια επίθεση.

Στην παρούσα φάση στο σπίτι δεν γίνεται τίποτα. Όποτε θέλω έρχομαι και όποτε θέλω φεύγω. Δεν με ρωτάει κανείς και τίποτα. Το παράξενο είναι ότι ενώ θα έπρεπε να νιώθω ελεύθερη συνεχίζω να νιώθω την ανάγκη να λογοδοτήσω. Αυτό θέλει πολλή δουλειά ακόμα.

Όταν σου λέει η μαμά για το τι λέει ο μπαμπάς να της λες πως αν θελει κάτι ο πατέρας σου να πει θα στο πει ο ίδιος,δεν χρειάζεται να μεσολαβεί.

Ξέρω πως ειναι αυτό με το να είσαι ετοιμοπολεμος. Έτσι ήμουν και είμαι νομίζω. Αλλά να σου πω. Ή θα μείνεις εκεί να σκύβεις το κεφάλι και να ανοίγεις τον τάφο σου ή θα αντιδράς. Πιστεύω ότι εμεις επιλέξαμε τον σωστό δρόμο. Απλά την τρώνε και οι άσχετοι. Η ψυχολόγος λέει πως ο λόγος που αντιδραμς όταν μας πληγώνουν οι άλλοι (ή νομίζουμε ότι το κάνουν) είναι επειδή ξύνουν μια ανοιχτή πληγή.. Και κάθε φορά ο πόνος είναι ο ίδιος.

Κάπως έτσι μου απάντησε η ψ όταν της είπα για τον μπαμπά. Εφόσον ο ίδιος δεν μου το είπε κατά πρόσωπο αν θέλω να μάθω αν όντως το πιστεύει τον ρωτάω. Τόσο απλό. Ποτέ δεν ρώτησα βέβαια. Γιατί ξέρεις, έσπειρε την αμφιβολία ότι όντως το πιστεύει και αν όντως το πιστεύει πώς θα το διαχειριστώ κλπ κλπ...

Κάτι παρόμοιο λέει και η δικιά μου. Έτσι έμαθες. Αλλά δεν χρειάζεται σε όλες τις περιπτώσεις να πετάς πέτρες. Μπορεί κάτι να λύνεται και με άλλο τρόπο (πέρα από τις πέτρες). Κάπως έτσι το είπε.

Quote:

---

Originally Posted by Phantom

Κάπως έτσι μου απάντησε η ψ όταν της είπα για τον μπαμπά. Εφόσον ο ίδιος δεν μου το είπε κατά πρόσωπο αν θέλω να μάθω αν όντως το πιστεύει τον ρωτάω. Τόσο απλό. Ποτέ δεν ρώτησα βέβαια. Γιατί ξέρεις, έσπειρε την αμφιβολία ότι όντως το πιστεύει και αν όντως το πιστεύει πώς θα το διαχειριστώ κλπ κλπ...

Κάτι παρόμοιο λέει και η δικιά μου. Έτσι έμαθες. Αλλά δεν χρειάζεται σε όλες τις περιπτώσεις να πετάς πέτρες. Μπορεί κάτι να λύνεται και με άλλο τρόπο (πέρα από τις πέτρες). Κάπως έτσι το είπε.

---

Όταν για χρόνια ρίχνεις πέτρες.. Θέλει δουλειά πολύ να αρχίσεις να πετάς άμμο. Σκληρές μάνες.. Σκληροί άνθρωποι.

Κάνοντας μια αναδρομή πάντως διαπιστώνω ότι πολλές φορές άδικα πέταξα πέτρες. Έπρεπε να κάνω κάτι πιο ήπιο για να διεκδικήσω το δίκιο μου. Αλλά αυτά είναι παρελθόν. Το παρελθόν δεν αλλάζει. Και με αυτό πάλευα γιατί σκεπτόμενη αυτά έχανα το παρόν. Ξέρεις κι αυτό είναι μια παγίδα. Να σκέφτεσαι το παρελθόν και τι έκανες ή δεν έκανες. Κάπως έτσι περνάει το παρόν. Έφαγα αρκετό καιρό σε αυτό. Λάθος.

Quote:

---

Originally Posted by Phantom

Κάνοντας μια αναδρομή πάντως διαπιστώνω ότι πολλές φορές άδικα πέταξα πέτρες. Έπρεπε να κάνω κάτι πιο ήπιο για να διεκδικήσω το δίκιο μου. Αλλά αυτά είναι παρελθόν. Το παρελθόν δεν αλλάζει. Και με αυτό πάλευα γιατί σκεπτόμενη αυτά έχανα το παρόν. Ξέρεις κι αυτό είναι μια παγίδα. Να σκέφτεσαι το παρελθόν και τι έκανες ή δεν έκανες. Κάπως έτσι περνάει το παρόν. Έφαγα αρκετό καιρό σε αυτό. Λάθος.

---

Καλά κάνεις και πας λίγο πίσω. Που δουλεύεις με τον εαυτό σου. Αυτό θα σε βοηθήσει. Θα το δεις. Κι εγώ το κάνω. Χωρίς να με στήνω στον τοίχο, αλλά μπορώ να δω τι εναλλακτικές είχα. Έτσι ώστε στο μέλλον να είμαι καλύτερος.

Παλιά έπαιζε τρελό αυτομαστίγωμα. Είχα πάει στο άλλο άκρο. Τώρα είμαι σε μία φάση ότι οκ έγιναν, κάτι θα μου έκαναν κι αυτοί όμως απλά αντέδρασα όχι ψύχραιμα ας πούμε. Αυτό θέλει πολλή δουλειά. Γιατί ακόμα και τώρα μια κουβέντα θα μου πει κάποιος και θα πιαστώ από εκεί και το τόσο θα γίνει τεράστιο και θα αρχίσω να αμφισβητώ τα θεμέλια όλης της σχέσης με αυτό το άτομο.

Ξέρεις ακόμα και σήμερα ας πούμε αμφισβητώ την σχέση μου με τον φίλο μου λ.χ. Η ψ πολλές φορές θέτει το ερώτημα "ενήλικος δεν είναι; αν δεν ήθελε θα καθόταν;". Το παρελθόν το σέρνω στο τώρα. Και μαζί σέρνω και την "πανοπλία" μου.

Ας πούμε απόψε είχα μια μικροδιαφωνία με ένα άτομο για ένα σχόλιο που έκανα. Μου ζήτησε να είμαι πιο κόσμια ας πούμε. Παλιά αυτή τη στιγμή που μιλάμε θα έβραζα. Θα αμφισβητούσα την σχέση με αυτό το άτομο. Θα έλεγα δεν με θέλει για αυτό που είμαι και ότι πρεσβεύω, θέλει να με στρογγυλέψει, το ένα το άλλο. Τώρα απλά κάθομαι χαλαρή και περιμένω να πάει η ώρα του ύπνου. Τίποτα παραπάνω. Αυτό για εμένα είναι κατόρθωμα. Δεν έχω τις εμμονές που είχα παλιά. Έχω άλλες αλλά τουλάχιστον δε δημιουργώ καινούργιες. :P

Εεε κάτι είναι αυτό. Μη νομίζεις. Ακόμη και η σταθερότητα είναι κάτι καλό. Εγώ νιώθω ότι μαλακωσα.. Και κάθε φορά που πάω ψυχολόγο της λέω "Ναι να μη είμαι επιθετικός με τους άλλους, ναι να δίνω χώρο, χρόνο αλλά μη πάμε και στο αλλο άκρο, του μαλ..".

Αχ αυτή την ισορροπία είναι δύσκολο να την βρεις... Πολλές φορές το κεφάλι μου μου παίζει παιχνίδια και δεν μπορώ να ξεχωρίσω πότε γίνομαι αυτό το τελευταίο που είπες και πότε υπερβολικά σκληρή. Κάνω πχ μια υποχώρηση και μετά σκέφτομαι μήπως δεν έπρεπε. Μακάρι να είχαμε έναν αντικειμενικό κριτή να μας λέει που πρέπει να τα χώσουμε και που πρέπει να είμαστε αγάπη φροντίδα και προδέρμ. :P

Quote:

---

Originally Posted by Phantom

Αχ αυτή την ισορροπία είναι δύσκολο να την βρεις... Πολλές φορές το κεφάλι μου μου παίζει παιχνίδια και δεν μπορώ να ξεχωρίσω πότε γίνομαι αυτό το τελευταίο που είπες και πότε υπερβολικά σκληρή. Κάνω πχ μια υποχώρηση και μετά σκέφτομαι μήπως δεν έπρεπε. Μακάρι να είχαμε έναν αντικειμενικό κριτή να μας λέει που πρέπει να τα χώσουμε και που πρέπει να είμαστε αγάπη φροντίδα και προδέρμ. :P

---

Όταν θα μπει η σταθερότητα στην ζωή μας όλα θα βγαίνουν αυθόρμητα.. Όταν είσαι ήρεμος και μπαίνεις σπίτι και σε νευριαζουν ποια είναι η σταθερότητα; όταν η βία συνεχίζεται ακόμη και την περίοδο που εσύ παλεύεις να την αποβάλεις;

Αυτό συμβαίνει στο πατρικό. Δεν ξέρω αν θα συμβαίνει και αύριο μεθαύριο σε όποιο άλλο σπίτι ζω. Δηλαδή δεν είναι μόνο θέμα των άλλων. Έτσι το βλέπω τώρα το ζήτημα. Τι μπορώ να αλλάξω εγώ για να μην νευριάζω ή έστω να μην νευριάζω τόσο εύκολα. Το μόνο που είναι στα χέρια μας να ελέγξουμε είναι τους εαυτούς μας.

Quote:

---

Originally Posted by Phantom

Αυτό συμβαίνει στο πατρικό. Δεν ξέρω αν θα συμβαίνει και αύριο μεθαύριο σε όποιο άλλο σπίτι ζω. Δηλαδή δεν είναι μόνο θέμα των άλλων. Έτσι το βλέπω τώρα το ζήτημα. Τι μπορώ να αλλάξω εγώ για να μην νευριάζω ή έστω να μην νευριάζω τόσο εύκολα. Το μόνο που είναι στα χέρια μας να ελέγξουμε είναι τους εαυτούς μας.

---

Ναι.. Καπως έτσι πάει.. Άλλαξες τρόπο σκέψης το έχεις προσέξει; ελπίζω να σε βοήθησαν και αυτά που σου είπα κι εγώ. Εμένα με βοήθησε να ξέρεις. Να εξωτερικευω αυτά που σκέφτομαι, να διαβάζω πως τα βλέπει ένα άτομο που πέρασε και περνάει περίπου ότι κι εγώ κτλ.

*έχεις πάει 50 μηνύματα. Αν θες κάτι άλλο να ρωτήσεις, ή να μοιραστείς μαζί μου που δεν θες δημόσια να ξέρεις ότι πλέον μπορείς να χρησιμοποιήσεις και τα προσωπικά μηνύματα.

Δεν έχω ιδέα τι παίζει με τα μηνύματα... Αν θέλεις πες μου πώς γίνεται.

Ναι έτσι αισθάνομαι κι εγώ. Τουλάχιστον τις αποτυχίες μου τις διαχειρίζομαι καλύτερα. Κάθε μέρα ψάχνω για δουλειά, δεν το αφήνω. Και κάθε μέρα προσπαθώ να κάνω κάτι για την σχολή. Και κάθε μέρα προσπαθώ να "προσβληθώ" λιγότερο και να ανοίξω λιγότερα μέτωπα τέλος πάντων. Αυτό μου το είπε και η ψ τις προάλλες, ότι έκανα μεγάλο βήμα.

Υπάρχει ακόμα μεγάλος δρόμος. Υπάρχει μεγάλη αμφισβήτηση και διαμάχη μέσα μου. Αλλά νιώθω πως το πάω καλά.

Έχεις τα εφόδια και δουλεύεις με τον εαυτό σου και όταν φεύγεις από την ψυχολόγο. Αυτό είναι σημαντικό όπλο. Πολλοί δεν το έχουν.. Θα δεις πως τελικά ο δρόμος δεν θα ει αξ και τοοοοοοοοοσο μεγάλος.

Θέλω ακόμα δουλειά. Αλλά το βασικό το κατάλαβα, ότι με τον πόλεμο δεν κερδίζεις πολλά.
Κάπου μου είχες γράψει παλιότερα ότι και για την μάνα μου θα πρέπει να την καταλάβω για να την συγχωρήσω. Για να φτάσω εκεί θα πρέπει να σταματήσω να σέρνω το παρελθόν. Όπως και με άλλες σχέσεις μου (όχι τόσο σημαντικές). Όταν σταματήσαμε να μιλάμε είπα μια μεγάλη κουβέντα προς αυτή. Της είπα "τελείωσες για εμένα, αυτό ήταν το τελευταίο σου". Κάνα δυο φορές με έπιασε μεγάλη στεναχώρια τύπου κι αν γυρίσω σπίτι και χτύπα ξύλο μάθω ότι έπαθαν μια ανακοπή, κάτι; Αυτό είναι και ο μεγάλος μου φόβος φίλε george. Ότι κάποτε θα φύγουν και το πράγμα θα έχει μείνει έτσι.