Γιατί κάνουμε παιδιά;

Όχι,δεν το βρίσκω καθόλου άδικο.Αν ο πενηντάρης είναι όπως αρκετοί καλοζωισμένοι,ήρεμοι και σύγχρονοι πενηντάρηδες που υπάρχουν γύρω μας,και η μητέρα μία σαραντάρα καλοδιατηρημένη,ισορροπημ� �νη και με υγεία,για ποιο λόγο να το θεωρήσω πρόβλημα;Οι γυναίκες δεν πλένουν πια στο χέρι μέσα σε τσίγκινες λεκάνες,έχουν κάθε βοήθεια από επιστήμη,τεχνολογία και διατροφή,ώστε να είναι ικανότατες να κάνουν παιδιά.Τα παιδιά δε ζητάνε ποτέ σούπερ γονείς που να τρέχουν μαραθώνιους,ζητάνε απλά αγάπη και αποδοχή.Δεν παίζει ρόλο η ηλικία,αυτά είναι ταμπού.Η μάνα μου ας πούμε κι ο πατέρας μου ήταν νεότατοι,κι η μαλακία τους έπιανε τα άστρα.:D
Ας είχα κι εγώ κι εξηντάχρονους γονείς,αρκεί να μου παρείχαν όσα ένα παιδί χρειάζεται για να είναι γερό σωματικά και ψυχικά.

Η αδελφική μου φίλη είναι 51 και έχει δυο δίδυμάκια που πάνε πέμπτη δημοτικού.Είναι πολύ αξιόλογος άνθρωπος και πολύ καλή μητέρα.Δεν παύει να κουράζεται καθώς είναι και εργαζόμενη.Εχει βοήθεια και πάλι μου λέει ότι δεν ξέρει αν ήταν σωστό να επέμβει στη φύση καθως έκανε εξωσωματική.Αυτό γιατί βρίσκεται σε άσχημη ηλικία (εμμηνόπαυση) είναι γενικότερα κουρασμένη, δεν έχει τις αντοχες μιας 30 άρας.Τα παιδιά φυσικά δεν χρωστούν τίποτε να στερηθούν και τις βόλτες τους και τα παιδικά πάρτυ και ενα παιδικό θέατρο.Κανει η γυναίκα τεράστιες προσπάθεις να ανταπεξέλθει.Πόσο όμως θα αντέξει άσε που έχει το άγχος να προλάβει να μεγαλώσει τα παιδιά.Φυσικα και εγώ να ήμουν 40 και να μην είχα παιδιά ομολογώ θα έκανα ότι περνά απο το χέρι μου για να αποκτήσω.Εγωϊστικό μεν ακούγεται αλλά είναι η αλήθεια

Quote:

---

Originally posted by Sofia
Rain,δεν το βρισκεις αδικο για ενα παιδι, να νιωθει τον πατερα του παππου? ενα πενταχρονο να χει μαμα πενηνταρα? ή να εχει το αγχος για το ποσο θα αντεξει?


οσο για τους εικοσαρηδες ανωριμους γονεις, δεν αμφιβαλλω οτι υπαρχουν πολλοι. ομως το βρισκο αδικο να αποτελει το ενα \"κακο\" το άλλοθι για την επικρατηση καποιου αλλου.

---

Εγώ συμφωνώ..
Βλέπω μια φίλη που ειναι 42 ,ο αντρας της 50 και δεν μπορούν να τρέξουν πίσω απο τον 2χρονο γιό τους..
Θέλουν αλλα δεν μπορούν,δεν τους βοηθάνε οι δυνάμεις τους
και μη ξεχνάμε πως ενα εμβρυο εχει αυξημένες τις πιθανότητες γεννετικών προβλημάτων ,οταν οι γονεις ειναι μεγάλοι..Αυξημένες λέω ,οχι σωνει και ντε,ειναι ομως ενας παράγοντας που πρέπει να ληφθεί υπόψιν,περα απο το εγωιστικο \"θελω να γίνω μανα/πατέρας\".

Nομιζω πώς ανεξαρτητα απο τις προσωπικες τραυματικες μας εμπειριες, υπαρχουν κι αλλες. Και ειναι νομιζω απο οσα εχω δει τραυματικο το να ζει ενα παιδι με εναν ανθρωπο που μπαινει στην τριτη ηλικια, οταν το ιδιο μπαινει στην εφηβεια. Νομιζω πώς η αγαπη για τα παιδια πρεπει να τα περιλαμβανει, χωρις οι δικες μας αναγκες να εκτοπιζουν τις δικες τους.

Eνας συμμαθητής του γιου μου ήταν το τρίτο παιδί μιας οικογένειας που ήλθε μετά απο πολλά χρόνια.Είχε μεγάλη διαφορά ηλικίας με αδέλφια και ξαδέλφια καθώς ζόύσαν στην ιδια πολυκατοικία.Εγραψαν έκθεση στην δευτέρα δημοτικού με θέμα την οικογένεια.Γράφει ο μικρός τότε, είμαι πολύ δυστυχισμένος γιατί μεγαλώνω μέσα σε γέρους.Φυσικά γέροι δεν ήταν αλλά 50 χρόνων δεν άντεχαν σωματικά οι άνθρωποι να τρέχουν.

πάντως εγώ στη ζυγαριά νεότητας/απειρίας και λιγότερης νεότητας/ωριμότητας θα προτιμούσα το δεύτερο.
εμένα οι γονείς μου με κάνανε λίγο μεγαλούτσικοι για την εποχή, 34 και 38 ήτανε όταν με κάνανε και ποτέ μου δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι δεν είχανε ενέργεια. Η μάνα μου πχ πάντα έλεγε ότι δεν έχει πολλές σωματικές αντοχές και ήταν έτσι από φοιτήτρια, είναι τέτοιο σκαρί. Σιγά τα αβγά, σάμπως όταν εγώ έπαιζα κυνηγητό, με τη μάνα μου έπαιζα? Αντίθετα η ωριμότητα που κερδίζει (ή καλύτερα μπορεί να κερδίσει) ένας άνθρωπος από τα 20 στα 35 είναι τεράστια, εκτός κι αν δεν μαθαίνει με τίποτα από τα λάθη του. πολύ σημαντικότερη ίσως από αυτή που κερδίζουμε από τα 30 μέχρι τα 50. (ίσως? δεν είμαι σίγουρη, δεν έχω ζήσει ακόμα αυτό το κομμάτι). Όμως μου έχει δοθεί αυτή η αίσθηση, ότι δηλαδή καθώς μεγαλώνω οι ηλικιακές ψαλίδες δεν παίζουν ρόλο πλέον, αυτό κάτι λέει για την ωριμότητα σωστά? (ότι ο ρυθμός απόκτησης επιπλέον ωριμότητας πέφτει με την πάροδο των χρόνων, ο ρυθμός, όχι η συνολική ποσότητα ωριμότητας). Ας πούμε εγώ τώρα στα 30 μου αισθάνομαι με έναν 50αρη ότι μπορώ να συνεννοηθώ στο ίδιο μήκος κύματος, ενώ όταν ήμουνα 20 δεν μπορούσα να συνεννοηθώ στο ίδιο μήκος κύματος με έναν 40αρη. Όταν ήμουνα δε 15, με έναν 35αρη ήταν χάσμα γενεών. Οποτε ένας 40αρης γονιός έχει σημαντικά πιο πολύ πείρα από ένα 20αρη, και όσο για ενέργεια? σιγά, δεν θα παίζει αυτός το κρυφτό, θα το παίζουν τα συνομήλικα παιδάκια.

Κυνηγητό όμως θα παίζει ο γονιός και άντε πιάστο

μπα, σίγουρα ένα παιδί χρειάζεται να του βάλουν όρια, και το πως βάζουν όρια στο παιδί έχει να κάνει πάρα πολύ με το τη ωριμότητα κουβαλάει ο γονιός. Αν ήμουνα 40 και μάνα, (εντελώς υποθετικά μιλάμε πάντα) θα έβρισκα ένα τρόπο να του βάλω όρια να πειθαρχεί χωρίς να χρειαστεί να παίζω κυνηγητό. Δεν θα του το επέτρεπα. Μπορεί να πήγαινα σε ψυχολόγο να ρωτήσω, ή να άνοιγα σχετικά βιβλία. Πάντως να με κάνει ό,τι θέλει δεν θα του το επέτρεπα.

Νομίζω ότι κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και οποιαδήποτε γενίκευση αδικεί κάποιους ανθρώπους. Η μητέρα μου ήταν νέα αλλά λόγω προβλημάτων υγείας και ίσως και ιδιοσυγκρασίας, ουδέποτε με κυνήγησε ή είχε σωματικές αντοχές. Έμαθα όμως πολλά από εκείνη, και σαν παιδί τη θεωρούσα πολύ καλή μητέρα, άσχετα με τη διάσταση απόψεων-προτιμήσεων που προέκυψε στην πορεία. Ο πατέρας μου πάλι, στα 50 του που εγώ ήμουν στην εφηβεία, με παράβγαινε σε οποιαδήποτε σωματική δραστηριότητα (και σημειωτέον ότι ήμουν πολύ πάνω από το μέσο όρο σε επιδόσεις), αλλά και όλα σχεδόν τα αγόρια της ηλικίας μου.

Άλλα παραδείγματα πολλά. Ξαδέρφη νεότατη αλλά υπέρβαρη, δεν μπορεί ούτε για αστείο να κυνηγήσει το τρίχρονο παιδάκι της. Φίλη 40+ απέκτησε παιδί και μέχρι σήμερα στα 50+ είναι αεικίνητη. Φίλη 30άρα με αντοχές, αλλά υπερβολικές εργασιακές υποχρεώσεις, έχει παρκάρει μόνιμα το παιδάκι στους 60άρηδες γονείς της. Θεία νέα αλλά με κατά φαντασίαν προβλήματα καρδιάς, δεν κουνήθηκε στιγμή από τον καναπέ, δεν πήγε ποτέ με τα παιδιά της ούτε στην παιδική χαρά της γωνίας.

Δεν αμφισβητώ και τα αντίστοιχα παραδείγματα που γράφτηκαν εδώ, για γονείς που λόγω ηλικίας δεν έχουν αντοχές. Όμως νομίζω ότι για τον γονέα είναι πολύ πιο σημαντική η ψυχική αντοχή, η αγάπη για τη ζωή γενικότερα, η θετική διάθεση, η ωριμότητα, το ανοιχτό μυαλό, και άλλα στοιχεία που δεν συμβαδίζουν πάντα με την ηλικία ή κάποια άλλη σωματική-βιολογική παράμετρο.

Γι\' αυτό, δεν μπορώ να επικρίνω τους ανθρώπους που αποφασίζουν να κάνουν παιδιά σε μεγαλύτερη ηλικία. Επιπλέον, εφόσον μιλάμε για \'φύση\', η φύση συνήθως δεν φέρνει την εμμηνόπαυση από τα 40.

Προσωπικά δεν μου αρέσει η ιδέα των ασταμάτητων προσπαθειών για τεκνοποίηση μέσω υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Αλλά αυτό που με απωθεί δεν είναι τόσο η παρέμβαση σε μια φυσική διαδικασία (εξάλλου παρέμβαση γίνεται και σε νεότερες ηλικίες με προβλήματα υπογονιμότητας), όσο το άγχος, η εμμονή, η πεποίθηση ότι πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσω παιδί.

Quote:

---

Originally posted by giwta2

Φυσικα και εγώ να ήμουν 40 και να μην είχα παιδιά ομολογώ θα έκανα ότι περνά απο το χέρι μου για να αποκτήσω.Εγωϊστικό μεν ακούγεται αλλά είναι η αλήθεια

---

να ενα παραδειγμα για να βρεις μια αρχη για την ακρη του νηματος.
Δεν ειναι εγωιστικο ακριβως, οσο οτι υπαρχουν ελλειψεις.
Και οι ελλειψεις αυτες μετουσιωνονται στην συνεχεια σε κατι αλλο.

Συμφωνώ με την Μαρίνα.Το έθεσε πολύ σωστά κατά την άποψή μου.Αυτό που έχω διαπιστώσει είναι πως πολλά ζευγάρια χρησιμοποιούν τη γέννηση ενός παιδιού ως έναν τρόπο να αντισταθμίσουν προσωπικά τους ελλείμματα(αυτό που ανέδειξε κι ο Κρίνος πριν).Έχω ακούσει πολλές φορές το τραγικό\"κάντε ένα παιδί να σας φέρει πιο κοντά,κάντε ένα παιδί να σας ενώσει\".Το παιδί δεν είναι UHU και δεν πρόκειται να φέρει ένα παιδί το ζευγάρι πιο κοντά όταν αυτό δεν το έχει το κοντά ήδη ως προυπόθεση της σχέσης.Ίσα ίσα,η έλευση του παιδιού,με τις υποχρεώσεις που αναμφισβήτητα συνεπάγεται,αναδεικνύει τα ελλείμματα,δεν τα καλύπτει.Στο μεγάλωμα ενός παιδιού βγαίνουν όλες οι αντιθέσεις,οι βαθιές ασυμφωνίες,τα κενά και οι υπεραναπληρώσεις αντίστοιχα στη φόρα.Λες και ξεδιπλώνει τους φόβους,τις ανασφάλειες και τα κολλήματα,καλύτερα κι από τον ικανότερο ψυχαναλυτή.Γνωρίζω περιπτώσεις ζευγαριών που μετά την απόκτηση παιδιού το σεξ πήγε περίπατο κι ακόμη να γυρίσει.Εκεί το θέμα δεν ήταν το παιδί,αλλά το ίδιο το σεξ,που είχε προβλήματα και βρέθηκε η ιδανική δικαιολογία\"είμαι κουρασμένη,δεν έχω χρόνο με το παιδί,δεν μπορώ με το παιδί στο σπίτι να κάνω σεξ μαζί σου\"κλπ.Ένα κάρο βλακείες για να καλύψουμε πληγές στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.Μητέρες που χρησιμοποιούν το παιδί τους σε ένα είδος \"συναισθηματικής αιμομειξίας\",σε αντικατάσταση του συντρόφου τους.Κανακεύουν,κολλάνε πάνω του,μέχρι που γίνεται τριάντα χρονών και αναρωτιέται γιατί δεν έχει γκόμενα.Μανάρι μου,γιατί η μάνα σου δεν είχε γκόμενο,και σε είχε ως υποκατάστατό του.Πατεράδες που δε λαμβάνουν μέρος στο μεγάλωμα των παιδιών τους,θεωρώντας ότι αρκεί να φέρνουν στο σπίτι χρήματα.Γονείς τραγικά αποξενωμένοι,ανειλικρινεί� � τόσο με τους εαυτούς τους,όσο και μεταξύ τους.Τα παιδιά δε σώζουν κανένα χορό,γιατί ο ρόλος τους δεν είναι ποτέ να τον σώσουν.
Διάβασα μία φράση σε ένα βιβλίο του Σιδέρη,πως προυπόθεση του γονεικού ρόλου είναι η απόλυτη υπαρξιακή κατάφαση.Ναι,σε θέλω.Έτσι το παιδί μαθαίνει πως και ο κόσμος το θέλει,από την άνευ όρων γονεική κατάφαση.Αυτό το ναι,δεν το λέμε όλοι,κι αν το λέμε,υπάρχει επίσης περίπτωση να το λέμε και οι πράξεις μας να δείχνουν πως δεν το εννοούμε,κάτι τέτοια ένα παιδί έχει την ικανότητα να τα συναισθάνεται κι αυτές οι αντιφάσεις γεννάνε τα ερωτήματα.Γιατί με έκανες άραγε;

Το να πιστευεις πως ενα παιδί πρέπει να να ερθει οταν εισαι ετοιμος ,οταν ολες οι προυποθέσεις πληρούνται,ειναι εντελώς σωστό.Το οτι αυτό σου συνέβη λίγο αργά,ειναι κατι αλλο..Νομίζω οτι ολοι μας κατα βάθος ξέρουμε..
Η ψυχική διαθεσιμότητα υπερέχει της σωματικής,αλλα ενα παιδί δεν αντιλαμβάνεται τον κόσμο οπως εμείς..Αυτοι που εχουν ηδη παιδιά ξέρουν..
Ενα ειναι το σίγουρο:Καθώς περνάει ο χρόνος καποια πραγματα δυσκολευουν και πρεπει αυτό να μη το ξεχνάει ο υποψήφιος γονιός.
Εγω ειμαι ενας ανθρωπος απο τη φύση μου υπερενεργητικός ,παρόλα αυτά δεν νιώθω την ιδια ενεργητικότητα των 25χρόνων μου.Με στεναχωρεί που δεν μπορώ να δώσω το 100% στα παιδιά μου και ειμαι σίγουρη οτι ενα παιδι το νιώθει αυτό.

Σ\'εμένα συμβαίνει το αντίθετο.Τώρα δίνω αυτό που θεωρώ πως αξίζουν τα παιδιά μου να παίρνουν από εμένα,που δεν είναι το 100%,αλλά ένα ποσοστό που θεωρώ πως η μητρότητα αντιπροσωπεύει για μένα,μία ισορροπημένη,ποιοτική και όχι με ζυγαριές ποσότητας προσφορά .Δεν είμαι μόνο μητέρα,οπότε αν δώσω το 100% στα παιδιά μου,τότε για τους άλλους μου ρόλους δε θα μείνει τίποτε,θα είμαι μία μητέρα ηρωίδα,αλλά στεγνή από ενέργεια.Για ποιο λόγο Φωτεινούλα αισθάνεσαι πως το παιδί μας θέλει μία τέτοια αυτοθυσιαστική δοτικότητα ενέργειας και χρόνου;Τι κρατάμε για εμάς,ώστε να τροφοδοτούμαστε σαν γυναίκες,σύντροφοι,φίλες,ό� �αν η μητρότητα γίνεται το εκατό τοις εκατό μας;

Σε μένα τα παιδιά ήρθαν πριν νοιώσω την ανάγκη να γίνω μάνα. Ήρθε το πρώτο σαν τυχαίο γεγονός το αποδέχτηκα έδωσα το 100% του εαυτού μου, έπαψα να λειτουργώ ως φίλη, σύντροφος, κόρη, αδερφή, γυναίκα ήμουν μάνα, δεν υπήρχα σαν τίποτα άλλο. Τώρα με τα παιδιά στην εφηβεία και την τάση ανεξαρτητοποίησής τους έχασα την ταυτότητά μου, το λόγο ύπαρξής μου. Υποφέρω. Θα προλάβω να υπάρξω αλλιώς;

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Σ\'εμένα συμβαίνει το αντίθετο.Τώρα δίνω αυτό που θεωρώ πως αξίζουν τα παιδιά μου να παίρνουν από εμένα,που δεν είναι το 100%,αλλά ένα ποσοστό που θεωρώ πως η μητρότητα αντιπροσωπεύει για μένα,μία ισορροπημένη,ποιοτική και όχι με ζυγαριές ποσότητας προσφορά .Δεν είμαι μόνο μητέρα,οπότε αν δώσω το 100% στα παιδιά μου,τότε για τους άλλους μου ρόλους δε θα μείνει τίποτε,θα είμαι μία μητέρα ηρωίδα,αλλά στεγνή από ενέργεια.Για ποιο λόγο Φωτεινούλα αισθάνεσαι πως το παιδί μας θέλει μία τέτοια αυτοθυσιαστική δοτικότητα ενέργειας και χρόνου;Τι κρατάμε για εμάς,ώστε να τροφοδοτούμαστε σαν γυναίκες,σύντροφοι,φίλες,ό� �αν η μητρότητα γίνεται το εκατό τοις εκατό μας;

---

Μα
θέλω να υπάρχω και εκτος του ρόλου της μητέρας..αλιμονο αν εμενα μεσα σε ενα ρολο τοτε τι θα ειχα να προσφερω?(Σε εμενα και στα παιδια μου.)
Τα δικά μου παιδιά ειναι μικρά ακόμα,τώρα μπαίνουν στο στάδιο της αυτονόμησης,οσο διαρκεί αυτη η μετάβαση τα παιδιά χρειάζονται το 100% των δυνάμεων.
Κατι τετοι οπως καταλαβαίνεις ειναι μια ευθύνη δεν ειναι αυτοθυσία,τουλαχιστον οπως το βλέπω εγω, γιατι δεν νιώθω οτι θυσιάζομαι,κάθε αλλο,ειναι η ευτυχία μου αυτό.
Μου αρέσει αυτό που κάνω ειναι ομως μια καθημερινή προσπάθεια τοσο ψυχική οσο και σωματική..
Και οταν το πνευμα ειναι προθυμο αλλα το σωμα απροθυμο,γεννιούνται καποιες σκέψεις..
Οταν μιλάω για δοτικότητα δεν αφήνω απεξω τα αλλα...