αυτοκτονια

ετσι ακριβως ειναι eiri.Πως αποφασιζουμε να φυγουμε για να απαλλαχθουμε απ τον πόνο,σκορπώντας τον στ αγαπημενα μας πρόσωπα?Δεν παιζει ρε παιδια αυτο.Δεν γινεται.Οσο φριχτες στιγμες και να ρχονται οφειλουμε να σφιγγουμε τα δοντια κ να ψαχνουμε αλλου λυσεις.
Εδω πάντα θα υπαρχει καποια ελπιδα να βρεθει ενας τρόπος...μια νεα τροπη τον πραγματων..οσο προκαθορισμενα κ αν φαινονται ολα εκεινη τη στιγμη.Αν φυγουμε ποιος δινει ελπιδα σ'αυτους που αφησαμε πισω μας?

ΥΓ:Σημερα μόλις μαλιστα,ανοιξα το συγκεκριμενο θεμα http://www.e-psychology.gr/forum/sho...BD%CE%AF%CE%B1
Αν θελετε γραψτε κι εσεις τη γνωμη σας για το πως μπορει κανεις ν αντλησει δυναμη εκείνη τη στιγμη της απελπισιας.
Είναι αν μη τι αλλο αδικο να φευγουν ετσι ανθρωποι,και να αφηνουν τοσες τσακισμενες ψυχες πισω τους.

Δηλαδή κάποιος που είναι μόνος ή δεν έχει αγαπημένα πρόσωπα πως θα τον πείσουμε ότι δεν σκέφτεται λογικά εκείνες τις στιγμές;.... Όσο σκληρό κι αν είναι, στην ουσία, στην ζωή γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι μας... Αυτό δεν είναι λόγος για αυτοκτονία βεβαίως ούτε και κανένας άλλος εξαιρουμένων των περιπτώσεων αυτοθυσίας... Έχοντας πολλές φορές αυτοκτονικούς ιδεασμούς έθεσα στον εαυτό μου τα παρακάτω ερωτήματα:

Η ζωή είναι μία, έτσι θέλεις να τελειώσει; Μέχρι αυτά μπορούσες να κάνεις;

Δεν ξερουμε αν μετά θανατον είμαστε ένα μηδενικό, σε μια καλύτερη ή μια χειρότερη κατάσταση. Είναι ανάγκη να το διαπιστώσουμε ΤΩΡΑ; Αφου όπως και να χει κάποτε θα το διαπιστώσουμε, ας είναι όσο πιο αργά γίνεται...

Ακόμα κι όταν νομίζεις ότι έχεις φτάσει σε ένα τέλμα πάντα θα υπάρχουν χειρότερα, σκέψου τι μπορεί να συμβαίνει στους ανθρώπους ανά την υφήλιο ή το σύμπαν... Το χειρότερο άλλωστε που μπορείς να παθεις να σταματήσεις να ζεις... Για οτιδήποτε άλλο όσο επίπονο και να είναι έπεται η περίοδος της επούλωσης και της διεκδίκησης του χαμένου σου οτιδήποτε!

Και κάτι άλλο, μεγάλο κεφάλαιο των προγόνων μας, υστεροφημία... Δεν έχει σημασία πόσοι άλλα πως θες να σε θυμούνται...

Προσπαθώ να κατανοήσω τον λόγο για τον οποίο κάποιος αυτοκτονεί και λυπάμαι για την κατάσταση στην οποία βρέθηκε, θα μπορούσα να πω ότι αισθάνομαι ανακούφιση αν αυτό ήταν λυτρωτικό, αλλά είναι μια μπούρδα, για αυτό αισθάνομαι οργή για μένα το κύτταρο της κοινωνίας και την κοινωνία ολόκληρη που δεν έσκυψε πάνω από αυτόν τον άνθρωπο...

Δεν νομίζω οτι υπαρχει καποιος που δεν εχει εστω έναν να τον νοιαζεται.
Νομίζω οτι υπαρχουνε πολλοι που το πιστευουν αυτο ομως..που δεν ξερουν ή δεν μπορουν να καταλαβουν οτι υπαρχει καποιος.Δεν φυτρώσαμε,κι ακομα κι αν οι οικογενειες καποιων στεκονται αδιαφορες,οπωσδηποτε ολοι μας εχουμε δημιουργησει συναισθηματικους δεσμους καποια στιγμη στη ζωη μας.
Ακομα κι ετσι να ηταν παντως,εχει ενδιαφερον η αποψη σου,αφου για σενα αυτοι ειναι καποιοι σημαντικοι λογοι.Αυτο που λες για την υστεροφημια ειναι επίσης κατι που ανεφερω.
Αν θελεις περνα να τη γραψεις κ στο θεμα που παραθετω παραπανω.

Quote:

---

Originally Posted by niah

Δεν νομίζω οτι υπαρχει καποιος που δεν εχει εστω έναν να τον νοιαζεται.
Νομίζω οτι υπαρχουνε πολλοι που το πιστευουν αυτο ομως..που δεν ξερουν ή δεν μπορουν να καταλαβουν οτι υπαρχει καποιος.Δεν φυτρώσαμε,κι ακομα κι αν οι οικογενειες καποιων στεκονται αδιαφορες,οπωσδηποτε ολοι μας εχουμε δημιουργησει συναισθηματικους δεσμους καποια στιγμη στη ζωη μας.

---

Σύμφωνοι αλλά επειδή πάντα μπορεί να υπάρχουν κάποιοι που να μην έχουν άλλους κοντά τους, άτομα τριτης ηλικίας, επιζήσαντες ατυχημάτων, καταστροφών κλπ κλπ....

εχεις δικιο σ αυτο.
Σε καθε περιπτωση θελω να πιστευω οτι υπαρχουν λογοι που μπορουν να κρατήσουν τον καθενα μας,και να υπερισχυσουν της τασης μας για οριστικη φυγη.

Quote:

---

Originally Posted by amelie74

στις μερες μας υπαρχουν εκατομμυρια ατομα ανεργα,μοναχικα και σε απογνωση.
ομως δεν αυτοκτονουν.
κατι τους κραταει στη ζωη.

---

Σ'άυτό παίζει ρόλο και η θρησκεία,πολλοί φοβούνται ότι αν αυτοκτονήσουν θα πάνε στην κόλαση γιατί έτσι το λέει η εκκλησία.Σίγουρα πολλοί θα παρακαλάνε να τους βρει στον ύπνο τους ανώδυνα...

οταν ημουν στην εφηβεια εκανα μια αποπειρα και δυστυχως το πληρωσα γτ οχι μονο εζησα αλλα προκαλεσα πολλα προβληματα υγειας κ τωρα 9 χρονια μετα δεν ειμαι σε τελεια κατασταση οχι μονο ψυχικα αλλα και σωματικα, βεβαια τα προβληματα ειναι πλεον μικρα αλλα η κουραση απτο μπες βγες στα νοσοκομεια γιατρους ιστοριες ειναι μεγαλη..
το λοιπον εντομο εχεις καιρο να μιλησεις και ανησυχω..ουτε εγω βρισκω κατι που να μου δινει χαρα αλλα συνεχιζω, ελπιζω...εφοσον ηρθα εδω προσπαθησα να φυγω αλλα μαλλον πρεπει να μεινω και συνεχιζω, παλεψε, βρες τροπους να ανταπεξελθεις, παρε φαρμακα αν χρειαστει βοηθουν , ζητα βοηθεια, αποκλειεται να μην σακουσει καποιος, βρες δραστηριοτητες, ξεσηκωσου κανε κατι να βγεις απτη μιζερια, διαβασε βιβλια, ψυχολογια, φιλοσοφια, γραψε ενα βιβλιο, κρατα ημερολογιο μιλα στον εαυτο σου εμενα με βοηθει, βαλε στοχο να βγεις απτη μιζερια, παρε κατοικιδιο, εγω εχω 2 σκυλακια και την αγαπη τους δεν την αλλαζω με κανενα γκομενο και καμια φιλη..

Quote:

---

Originally Posted by niah

Δεν νομίζω οτι υπαρχει καποιος που δεν εχει εστω έναν να τον νοιαζεται.
Νομίζω οτι υπαρχουνε πολλοι που το πιστευουν αυτο ομως..που δεν ξερουν ή δεν μπορουν να καταλαβουν οτι υπαρχει καποιος.Δεν φυτρώσαμε,κι ακομα κι αν οι οικογενειες καποιων στεκονται αδιαφορες,οπωσδηποτε ολοι μας εχουμε δημιουργησει συναισθηματικους δεσμους καποια στιγμη στη ζωη μας

---

niah, καλημέρα.

Διάβασα αυτά που έγραψες εδώ αλλά και στο νήμα που ξεκίνησες..
Είχα αφήσει και μερικές σκέψεις πιο πάνω κυρίως γιατί είχε σημασία για μένα να τοποθετηθώ διαφορετικά απ' ότι ο nnkos και να αναφέρω μια άλλη οπτική.

Με αυτά που γράφεις δεν μπορώ να πω ότι διαφωνώ. Με συγκινεί η επιμονή σου να ''φυτέψουμε'' την ελπίδα σε αυτούς που κάνουν σκέψεις αυτοχειρίας. Όμως, διαφωνώ στο ότι εστιάζεις πολύ στη συναισθηματική κατάσταση των αγαπημένων ανθρώπων στο περιβάλλον κάποιου που σκέφτεται την αυτοκτονία. Πέρα από αυτά που έγραψα πριν θα επαναλάβω και αυτά που είχα γράψει λίγο παλαιότερα σε ένα άλλο μέλος που ανησυχούσε για τις αυτοκτονικές τάσεις του συντρόφου της.

Αρκεί μία και μονάχα άρνηση για να πεθάνει κάποιος, είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά. Η αυτοκτονία είναι μια πράξη υπέρβασης από μόνη της. Ό,τι κι αν είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο να πάει κόντρα στη φύση του, να υπερπηδήσει το πανίσχυρο ένστικτο της επιβίωσης. Ένα άτομο που πρώτα δεν αγαπάει τον εαυτό του, όταν αποφασίσει και επιδιώξει να προχωρήσει σε μια τέτοια πράξη δε θα σταματήσει για κανέναν άλλο. Ούτε για τη γυναίκα του, το σύντροφο, το παιδί, τη μάνα, τον αδερφό, το φίλο, όσο κι αν τους έχει αγαπήσει.

Το θέμα, λοιπόν, είναι να μένουμε εδώ και να μη ''φεύγουμε'', να ζούμε, να προσπαθούμε όχι για αυτούς που αγαπάμε (μόνο), αλλά πρώτα απ' όλα για τον ίδιο μας τον εαυτό. Να θέλουμε να γίνουμε καλά για εμάς τους ίδιους. Αυτό πρέπει να είναι το πιο ισχυρό κίνητρο, γιατί αν αυτό είναι εύκολο να ξεθωριάσει, πόσο μάλλον όλα τ' άλλα..

Η αγάπη, το ενδιαφέρον, η υποστήριξη, niah, των αγαπημένων και σημαντικών μας ανθρώπων είναι σπουδαία ΌΜΩΣ δεν είναι αρκετά. Εάν οι κεραίες μας πιάσουν τέτοια αυτοκαταστροφικά μηνύματα από ένα κοντινό μας άνθρωπο το καλύτερο είναι να τον ''σπρώξουμε'' στον ειδικό, να τον ωθήσουμε στην κατάλληλη βοήθεια, να τον βοηθήσουμε να τη δεχτεί. Ο ειδικός είναι απαραίτητος σε μια τέτοια φάση και ο πιο κατάλληλος να επέμβει και να κάνει τη διαφορά.

Συζητώντας με ένα φίλο για το θέμα της αυτοκτονίας μου επιβεβαίωσε κάτι που υποψιαζόμουν.
ΔΕΝ βοηθάει να ζητάμε από κάποιον να μην αυτοκτονήσει επειδή τον αγαπάμε,
επειδή υπάρχουμε και εμείς που νοιαζόμαστε, επειδή θα πονέσουμε άπειρα πολύ αν τελικά το κάνει.
Το να τον βάλουμε να σκεφτεί τον πόνο που θα προκαλέσει η πράξη του, το να τον φορτώσουμε με ΕΝΟΧΕΣ δεν τον αποσυμπιέζει, δεν τον αποφορτίζει, και πιθανόν να εντείνει τη σύγχυσή του.

Αφήνω ένα σχετικό λινκ:
http://www.suicide-help.gr/

To 1018 είναι γραμμή παρέμβασης για την αυτοκτονία. Είτε πρόκειται για κάποιον που κάνει τέτοιες σκέψεις για τον εαυτό του είτε πρόκειται για άτομα που αντιλαμβάνονται προειδοποιητικά σημάδια και χρειάζονται βοήθεια και καθοδήγηση για το πώς να βοηθήσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα.

Ναι, είναι σημαντικό να δώσουμε ελπίδα και μήνυμα ζωής, όμως ας ενημερωθούμε σωστά και ας το κάνουμε με τρόπο που θα βοηθήσει πραγματικά.

Οπωσδηποτε συμφωνω μαζι σου οτι το σημαντικότερο κινητρο και ο σπουδαιότερος λόγος για να μην φτασει καποιος σ αυτο το σημείο θα επρεπε να ειναι ο ιδιος του ο εαυτος.Αλλα δεν ειναι.
Για να φτασει ο αλλος εκει,σημαινει προφανως οτι θελει να ξεφυγει απ τον εαυτο του,κι οτι δεν τον σεβεται και δεν τον ενδιαφερει εκεινη τη στιγμη.
Γι αυτο λοιπον ισως σαν τελευταια σκεψη καποιου να τον κρατήσει αυτο που αναφερω
Προσωπικα οποτε εχω φτασει σε απογνωση παντα με κραταει η σκεψη του πως θα το αντιμετωπίσουν οι δικοι μου ανθρωποι,κ τι πονο μπορει να τους προκαλεσω.Και δεν εχω αποπειραθει ποτε μου εξαιτιας αυτου και μονο.Με τον εαυτο μου δεν τα χω καθολου καλα,και παρολο που ξερω πολυ καλα οτι για να αγαπησει καποιος τους αλλους πρεπει κυριως να σεβεται και να αγαπαει τον εαυτο του,εμενα αυτη η σκεψη με εχει κρατησει.Οπως πιστευω οτι συμβαινει και με πολλους αλλους
(αυτο οσον αφορα το οτι αν δεν αγαπαει καποιος τον εαυτο του δεν μπορει να σκεφτει και να κανει κατι για καποιον αλλο εκεινες τις στιγμες).Και σαφως και αυξανει τις ενοχες μου,και τη συνχηση μου κατι τετοιο,παρ ολα αυτα με κραταει.
Φυσικα κι οταν αυτες οι προθεσεις καποιου γινουν αναγνωρισιμες θα πρεπει με βοηθεια να οδηγηθει σε αυτην την κατευθυνση.Της αποδοχης και της αγαπης του εαυτου του.Θεωρω οτι ειναι το σημαντικοτερο πραγμα για τον καθε ανθρωπο.Όμως εκεινη τη στιγμη ειμαι σιγουρη οτι μόνο τον εαυτο του δεν σκεφτεται καποιος,αφου ουσιαστικα αυτον θελει να τιμωρησει ή να απαλλαξει τις περισσοτερες φορες.
Σ εκεινες τις συγκεκριμενες στιγμες της απογνωσης αναφερθηκα εγω,κι οχι για το γενικο πλανο της ζωης καποιου,που σαφως και πρεπει να ειναι αυτο που αναφερεις.
Δεν ξερω αν εγινα κατανοητη.

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος..

Α ρε Καρυωτάκη, μεγάλε ποιητή!

Quote:

---

Originally Posted by niah

Οπωσδηποτε συμφωνω μαζι σου οτι το σημαντικότερο κινητρο και ο σπουδαιότερος λόγος για να μην φτασει καποιος σ αυτο το σημείο θα επρεπε να ειναι ο ιδιος του ο εαυτος.Αλλα δεν ειναι.
Για να φτασει ο αλλος εκει,σημαινει προφανως οτι θελει να ξεφυγει απ τον εαυτο του,κι οτι δεν τον σεβεται και δεν τον ενδιαφερει εκεινη τη στιγμη.
Γι αυτο λοιπον ισως σαν τελευταια σκεψη καποιου να τον κρατήσει αυτο που αναφερω
Προσωπικα οποτε εχω φτασει σε απογνωση παντα με κραταει η σκεψη του πως θα το αντιμετωπίσουν οι δικοι μου ανθρωποι,κ τι πονο μπορει να τους προκαλεσω.Και δεν εχω αποπειραθει ποτε μου εξαιτιας αυτου και μονο.Με τον εαυτο μου δεν τα χω καθολου καλα,και παρολο που ξερω πολυ καλα οτι για να αγαπησει καποιος τους αλλους πρεπει κυριως να σεβεται και να αγαπαει τον εαυτο του,εμενα αυτη η σκεψη με εχει κρατησει.Οπως πιστευω οτι συμβαινει και με πολλους αλλους
(αυτο οσον αφορα το οτι αν δεν αγαπαει καποιος τον εαυτο του δεν μπορει να σκεφτει και να κανει κατι για καποιον αλλο εκεινες τις στιγμες).Και σαφως και αυξανει τις ενοχες μου,και τη συνχηση μου κατι τετοιο,παρ ολα αυτα με κραταει.
Φυσικα κι οταν αυτες οι προθεσεις καποιου γινουν αναγνωρισιμες θα πρεπει με βοηθεια να οδηγηθει σε αυτην την κατευθυνση.Της αποδοχης και της αγαπης του εαυτου του.Θεωρω οτι ειναι το σημαντικοτερο πραγμα για τον καθε ανθρωπο.Όμως εκεινη τη στιγμη ειμαι σιγουρη οτι μόνο τον εαυτο του δεν σκεφτεται καποιος,αφου ουσιαστικα αυτον θελει να τιμωρησει ή να απαλλαξει τις περισσοτερες φορες.
Σ εκεινες τις συγκεκριμενες στιγμες της απογνωσης αναφερθηκα εγω,κι οχι για το γενικο πλανο της ζωης καποιου,που σαφως και πρεπει να ειναι αυτο που αναφερεις.
Δεν ξερω αν εγινα κατανοητη.

---

niah,

ναι, μεταξύ των άλλων ήθελα να τονίσω και πόσο πολυδιάστατο μπορεί να είναι το θέμα της αυτοκτονίας. Κάποιοι βιωματικά έχουμε να καταθέσουμε κάτι, όμως αυτό δεν καλύπτει όλες τις περιπτώσεις. Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες.
Καμιά φορά λοιπόν, στηριζόμενοι στο δικό μας βίωμα ή στη δική μας οπτική και επιθυμώντας να βοηθήσουμε κάποιον, ίσως άθελά μας να μην βοηθήσουμε και τόσο πολύ ή να πυροδοτήσουμε άλλους μηχανισμούς στο άτομο που σκέφτεται την αυτοχειρία που θα έχουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιθυμούμε.

Η αυτοχειρία δεν είναι μόνο τιμωρία στον εαυτό.. μπορεί να είναι πράξη-κραυγή για εκδήλωση ενδιαφέροντος, προσοχής και αγάπης από τους άλλους, μπορεί να είναι μια τιμωρία σε αυτούς που αγαπάμε, μπορεί να είναι λύτρωση και διέξοδος σε όποιο αδιέξοδο μπορεί να παραλύσει κάποιον ολοκληρωτικά, μπορεί να είναι ένας τρόπος να ''βοηθήσει'' και να αλαφρώσει τους άλλους με τη φυγή του..

Γι' αυτό τονίζω ότι παρά την ανάγκη μας να επέμβουμε για να βοηθήσουμε και την προσπάθεια να ελέγξουμε μια τόσο ρευστή κατάσταση του άλλου, είναι σημαντικό -πέρα από ό,τι βιωματικό και δικό μας- να ζητήσουμε την καθοδήγηση ενός ειδικού στα βήματά μας, στο πώς θα τον προσεγγίσουμε, πώς θα τον στηρίξουμε, πώς θα τον βοηθήσουμε να δεχτεί τη βοήθεια του ειδικού.

Εύχομαι πραγματικά οι περιπτώσεις που η άγκυρα της ζωής θα ''κρατάει'' γερά να είναι όλο και περισσότερες..

Μακάρι να μην το είχα ανοίξει αυτό το θέμα.

Δεν μπορώ να διανοηθώ πως έφτασα να σκέφτομαι έτσι.. να τα γράφω και σε φορουμ και να έχω να τα διαβάζω και μετά.

Ακόμα και ερημίτης σε όρος να ήμουν αν ήμουν καλά δεν θα έκανα τέτοιες σκέψεις.

Η πολύωρη χρήση υπολογιστή είναι καταστροφή... ειδικά με αυτό τον τρόπο.

Μπορει να χεις δικιο.Όντως ειναι πολυδιαστατο.
καθενας μπορει να οδηγηθει απο αλλους λογους
Είδα παντως οτι και πολλα αλλα παιδια το βλέπουν με τον ιδιο τρόπο οσον αφορα τους κοντινους τους ανθρωπους.
Αρα γι αυτη την ομαδα ανθρωπων ή για τις περιπτωσεις που αυτοι απελπιστηκαν αυτο ηταν το κινητρο.
Η ουσια του θεματος μου,επαναλαμβανω,ειναι τι κανει καποιος εκεινη τη στιγμη που ερχεται σ αυτο το σταδιο.
Απαξ κι η κατασταση γινει γνωστη ναι θα ζητησεις βοηθεια και καθοδήγηση.Τι γινεται ομως αν καποιος οδηγηθει σ αυτο το σημειο πριν τον παρουν χαμπαρι οι γυρω του?
Παραδεχομαι λοιπον(και δεν ισχυριστηκα ποτε το αντιθετο)οτι αυτοι και μόνο οι λογοι που αναφερω δεν μπορουν να καλυψουν ολες τις περιπτωσεις ανθρωπων ή αιτιών που οδηγουνται εκει.Θα μπορουσες λοιπον επιπροσθετα να γραψεις σκεψεις που πρεπει να κανουν οι ιδιοι που θετουν τη ζωη τους σε κινδυνο στις περπτωσεις που αναφερεις εσυ.
Γιατι εμενα το θεμα μου εκει αναφερεται.Στο τι μπορει να σκεφτει ο ιδιος,οχι οι γυρω του,που αφου το μαθουν θα προσπαθησουν να τον στηριξουν

ΥΓ:Σε καθε περιπτωση συμφωνω μαζι σου στο οτι μετα απο ενα τετοιο επεισόδιο,ή μετα απο τη γνωστοποιηση μιας τετοιας σκεψης,ο προσανατολισμος του ατομου θα πρεπει να ειναι προς την ενδυναμωση και την αγαπη προς τον εαυτο του,ωστε στο μελλον να μην ξανακανει τετοιες σκεψεις με κινητρο τον ιδιο του τον εαυτο πανω απ ολα.
Όμως πριν γινει αυτο?
Αν θελεις περνα κι απ το θεμα μου να αφησεις και τις δικες σου αποψεις για να υπαρχει μια πιο ολοκληρωμενη εικόνα.Κι αν θες γραψε κ το site και τη γραμμη βοηθειας που αναφερεις,γιατι δεν θελω να κανω αντιγραφη διχως την αδεια σου.
Ισως αν υπαρχουν περισσοτερα πραγματα συγκεντρωμενα καποιος να βοηθηθει

Κανείς δεν γράφει αηδίες.... όσο για την πολύωρη χρήση υπολογιστή..... μισή μέρα .... την υπόλοιπη φαγητό, ύπνο (χεχεχε), και πολύ μουσική....

Μόνο ανόητες απαντήσεις μπορεί ν αλαβει κάποιος... έτσι λένε κάποιοι.. και έχουν δίκιο, καμιά ερώτηση η σκέψη δεν μπορεί να είναι ηλίθια όταν παίζεται μια ζωή έστω και σαν σκέψη.... από την στιγμή που αρχίζεις να σκέπτεσαι να τρυπήσεις το δέρμα σου κατα την οποιαδήποτε έννοια χρίζεις προσοχής.... αλοίμονο εάν κάποιος δεν είναι εκεί να σε προσέξει....Όσο για το λινκ ... διαμαντένιο διαμάντι.... δεν καλυνηχτίζω ακόμα!!!!

Επίσης δεν καταλαβαίνω προς τι όλη η ψυχανάλυση και φιλοσόφιση γύρω από το θέμα?

Δίνετε εξετάσεις σε κάποιο μάθημα ψυχολογίας όλοι?