Originally Posted by
HarleyQuinn
Η μητέρα μου έχει Πάρκινσον πολλά χρόνια. Είναι 61 χρονών νέα γυναίκα. Δεν μπορεί να περπατήσει μόνη της για πολύ κι για χρόνια δεν έβγαινε έξω από το σπίτι.
Από τότε που γύρισα σπίτι εδώ και 3 χρόνια της έλεγα να πάρουμε ένα καροτσάκι αναπηρίας να την βγάζουμε έξω. Δεν ήθελε.
Κάποιες εβδομάδες πριν, ξαφνικά μας είπε πως θέλει ένα καροτσάκι! Και έλεγε τι έχανα η χαζή τόσο καιρό! Χαρήκαμε τόσο πολύ!
Την βγάζουμε έξω και παίζουμε με τις ανηφόρες και τις κατηφόρες κι αυτή το απολαμβάνει! Βλέπει πλέον κόσμο, πάμε για καφέ που είχε να πάει για καφέ χρόνια και χαίρεται τόσο πολύ!
Όλο "τέλεια" λέει.
Και μου λέει πως εγώ την ανέβασα και με κάνει κι εμένα τόσο χαρούμενη γιατί η μητέρα μου είναι μοντέρνα (αλλά κι αν δεν ήταν δεν πειράζει απλά το λέω) αδύνατη και όμορφη παρά την ηλικία της και είχε βουλιάξει τόσο καιρό.
Αλλά παιδιά οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια δεν είναι καθόλου κατάλληλα για ανθρώπους με καροτσάκια. Να την πάμε από το πεζοδρόμιο είναι αδύνατον, έχει δέντρα, παρκαρισμένα μηχανάκια, να ανεβοκατέβουμε τις διαβάσεις αναπήρων δεν είναι καθόλου καλές και στρωτές, χρειάζεται δηλαδή κάποιος να σηκώνει από μπροστά το καρότσι και κάποιος να το σπρώχνει είναι κατά διαόλου.
Τέλος πάντων το πόιντ μου είναι πως αν έχεις την δύναμη να βοηθήσεις κάποιον άνθρωπο τελικά μπορείς με την αγάπη σου και την φροντίδα σου, ακόμη και να πείσεις μια μάνα πεισματάρα σαν την μητέρα μου που έμενε χρόνια μέσα να πάρει καροτσάκι και να αρχίσει ξανά από την αρχή να χαίρεται της βόλτες και την ζωή!