Νιωθω πως καθε μερα που περναει ειναι πιο βαρετή απο την άλλη... Ειμαι πλήρως αντιπαραγωγική ενω θα ηθελα πολυ το αντιθετο.... ������������������
Printable View
Νιωθω πως καθε μερα που περναει ειναι πιο βαρετή απο την άλλη... Ειμαι πλήρως αντιπαραγωγική ενω θα ηθελα πολυ το αντιθετο.... ������������������
αλήθεια λέω ioannis.
Να σαι καλά Remedy! Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος λόγω περιορισμένου χρόνου για διάβασμα. Αλλά, από την άλλη και να κοπώ δεν πειράζει (νέος είμαι ακόμα :P), το ζητούμενο είναι να είμαστε εν' κινήσει. Και αυτό γίνεται μόνο με έναν τρόπο. Με το να βάζουμε στόχους και να προσπαθούμε να τους πετύχουμε.
Τι σκατά γίνεται με τους σεισμούς? Τους τρέμω!!!!!!!!
αυριο γραφω 3ωρο διαγωνισμα.δε μπορω να παπαγαλισω κατεβατα ομως ουτε να συγκεντρωθω για πολυ ωρα.αγχος πολυ
https://www.youtube.com/watch?v=0wMnNsAVquk
Ακούω αυτό το τραγούδι που λέει σε κάποιο στίχο "πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό;" κι αναρωτιέμαι αν μπορώ να το λέω κι εγώ αυτό όταν τα σημάδια στα χέρια μου μαρτυράνε το αντίθετο ακόμα κι αν έχει περάσει καιρός από τότε...πάντα έχω μέσα μου το φόβο ότι κάποια στιγμή θα ξανακυλήσω...λες κι ότι με δένει με τη ζωή δεν είναι αρκετό ακόμα και τις στιγμές που παίρνω χαρά...
υπαρχει θεμα timing... αυτο εχω να πω στους θαμωνες του συμπαντος :p
Αρε κυκνε μην μενεις στο παρελθον θα δεις απελπισια και μην τρεχεις στο μελλον θα δεις μονο φοβο μεινε μονο για σημερα και για να σου δωσω ταυτιση τι θα γινει αν ξανακυλησω εγω στη ψυχωση τι θα γινει αν ξανακυλησω σε αντικοινωνικες συμπεριφορες και το κυριοτερο τι θα γινει αν ξανακυλησω συον εθισμο μου στα ναρκωτικα καλως η κακως και χωρις να υπρρβαλω καθολου προτιμω να πεθανω ακαριαια απο το να ξαναζησω τον ενεργο εθισμο...ο εθισμος ειναι η κολαση αυτοπροσωπος...αλλα αν σκεφτω το σημερα μου δεν εχω κυλησει ουτε στη ψυχωση ουτε σε κατι παραβατικο και μετα την υποτροπη μου παλι μετραω 1 μηνα σε πληρη αποχη απο ναρκωτικα και αλκοολ...την κολαση την εχω μεσα μου και δεν ειμαι υπευθυνος γιαυτην ειμαι υπευθυνος για την αναρρωση μου για οποια ασθενεια και αν ειν αυτη...η αυτολυπη δεν βοηθαει πουθενα η δραση κανει την διαφορα
Καταλαβαίνω τι λες κι έχεις δίκιο αλλά τουλάχιστον στο συγκεκριμένο κομμάτι δεν θέλω να σκέφτομαι το παρελθόν απλά είναι μερικές φορές που βλέπω εκ των πραγμάτων τα σημάδια στους καρπούς μου και τότε φοβάμαι ακόμα περισσότερο...ούτε εγώ θέλω να ξαναζήσω την εποχή με τις απόπειρες και τους αυτοτραυματισμούς...
Μιας και μιλάμε για φόβο ο πατέρας μου μου είπε σήμερα το πρωί ότι χθες στον ύπνο μου τσίριζα το βράδυ (εγώ θυμάμαι ότι έβλεπα εφιάλτες στους οποίους όντως φώναζα κι απ' ότι φαίνεται το έκανα και στην πραγματικότητα). Τελικά αυτό που κάνει το seroquel είναι ότι αποκοιμίζει το φόβο αλλά δεν τον εξαφανίζει...κρίμα... :(
Κανενα φαρμακο δεν εξαφανιζει στοιχεια της προσωπικοτητας ποσο μαλλον ελαττωματα χαρακτηρα το αντιδοτο του φοβου ειναι η πιστη και δεν το λεω δογματικα εννοω να πιστεψεις σε κατι που θα σου περνει το φοβο εγω εχω τις ομαδες αυτοβοηθειας ενα παλικαρι που μιλαμε στο τηλ και τον εμπιστευομαι καθως και κειμενα που διαβαζω για ατομα σαν εμενα....
Ενα πραγμα θα πω και ελπιζω να το καταλαβετε καλη ψυχοθεραπεια αλλα αυτο που λειπει απο πολλους και μενουν στο λροβλημα και οχι στη λυση ειναι η ταυτιση...ανθρωποι με συναισθηματα ειμαστε εχουμε αναγκη την ταυτιση και μεσα απο αυτην κυκνε ερχεται η πιστη οτι κατι απ ολα θα παει καλα....ελπιζω να σε βοηθησα
Συμφωνώ. Τα φαρμακα δεν αλλάζουν την προσωπικότητα, απλά ηρεμούν. Συνιστωνται όταν το άτομο, ακόμα και με μια καλή ψυχοθεραπεια δεν κατορθωνει να ελέγξει τις σκέψεις και τα συναισθηματα. Η ψυχοθεραπεια όμως, βελτιώνει πτυχες της προσωπικοτητας, επειδή στοχεύει στις δυσλειτουργικές αιτίες όπως, το φόβο, τη διαχειριση των διαστρεβλωμένων σκέψεων, την αυτοπεποιθηση, τη θλίψη, οι οποίες, ως τετοιες, διαμορφωσαν, έστω σε καποιο βαθμο, με την παροδο του χρονου, την προσωπικοτητα του. Το ζητουμενο όμως ειναι συνεχη βηματα, κόντρα στις δυσλειτουργικές αιτίες, μεχρι να εξοικειωθει με καινουργιους τροπους συμπεριφορας.
Με βοήθησες ως ένα βαθμό κι εσύ κι ο Γιάννης αλλά περνάω μια κρίση αυτές τις μέρες, ας πούμε σε κάποια φάση το πρωί είχα πάλι την επιθυμία γι' αυτοκτονία κι έκλαιγα από τη στεναχώρια μου...ηρέμησα με lexotanil και τώρα πήρα πάλι seroquel για να μπορέσω να κοιμηθώ και λίγο το μεσημέρι...ελπίζω να μην μου ξαναέρθει αυτή η σκέψη...είναι κι οι μέρες που συμπληρώνονται τα 3 χρόνια που πέθανε ο θείος μου κι αυτός είναι ένας λόγος που με κάνει να σκέφτομαι το θάνατο, κάναμε το μνημόσυνο πριν λίγες μέρες κι ίσως να επηρεάστηκα...
Αν μπορείτε να μου μιλάτε μέχρι να περάσει θα το εκτιμούσα πολύ!
Ελα κυκνε τωρα γυρισα πηγα πηρα μια ταινια και σε λιγο θα φυγω για ομαδα...εψαξες αυτο που σου χα στειλει με τις ομαδες εκανες τιποτα