Quote:
Originally Posted by marika
Επανεμφανίζομαι και παρεμβαίνω ξανά παρακινούμενος από αισθήματα αγαθότητας, με την ελπίδα να είναι και να ενεργούν στα αισθήματα αυτά μέσα μου στο μέτρο του ανώτερου ελάχιστου δυνατού αδιαφάνειες σε στρεβλώσεις και προσμίξεις ξένες και έξω από το αγαθοποιώ θέλημα του αγαπημένου Κτίστη των Πάντων και Όλου ορατών και αοράτων.
Και θέλω να σου υπενθυμήσω πως αυτό που προβάλει η πιό πάνω συμβουλή σου, την ροπή δηλαδή της ψυχής στην αστάθεια της διαταραγμένης ισορροπίας και εκδηλούμενης αποδιοργάνωσης της σταθερότητας του πολυμερούς και πολυεπίπεδου είναι μας, από την φυσική εναρμονισμένη συγκρότηση και συνοχή με την οποία ο Αρχιτέκτονας έκτισε την φύση μας και ορίζοντας την σταθερότητα της κίνησή της, εισέρχετε από την παρακοή των πρωτόπλαστων μέσα στην φύση μας και γίνετε οργανικό μέρος της, ως συνέπεια απόλεσης της αγαπητικής κοινωνίας και άμεσης επικοινωνίας του ανθρώπου με Τον Κτίστη του πριν το προπατορικό παράπτωμα της αθέτησης της εντολής από τους πρωτόπλαστους.
Κατάσταση που επιτρέπει να εισέρχονται και ενεργούν στην φύση μας χίλια μύρια κακά και άσχημα διαμετρικά αντίθετα από εκείνα της Θείας Δόξης με την οποία προίκισε και στόλισε ο Δημιουργός Πατέρας από άφατη αγάπη την ανθρώπινη φύση.
Και σε όλα μέσα τα χίλια μύρια κακά που μας χαρακτηρίζουν είναι και οι περιορισμένες σε στενά όρια δυνατότητές μας. Κι ακόμη περισσότερο κακό γίνετε και παίρνει και τις ανάλογες αρνητικές διαστάσεις όταν τα περιορισμένα αυτά και στενά όρια των δυνατοτήτων μας αδυνατούμε να τα αντιληφθούμε. Μην νομίζεις πως με τα λόγια μου αυτά τώρα σε επικρίνω ή με άλλο τρόπο ασκώ κριτική για οτιδήποτε αρνητικό που ενδεχωμένος διακρίνω στα γραφτά και τον τρόπο σου καλύπτοντας μέσα μου κίνητρα που δύναντε να χαρακτηρίζονται αποτρεπτικά ή με άλλους τρόπους ακυρωτικά των αξιών που οφείλω να νοιώθω για το πρόσωπο σου. Όχι. Είμαι μέσα, στο βαθμό τουλάχιστον που μπορώ να το νοιώθω ως τέτοιο, σε περιβάλλον εσωτερικής αγαθότητας. Και τα λόγια μου μπορεί να είναι προϊόντα με την αιτία τους σε αυτά που γράφεις, όμως με τον ίδιο τρόπο που εσύ τα αναγινώσκεις ως αναγνώστης, έτσι κι εγώ όπως εσένα, ίσως προσπαθώ να εντρυφώ και εμπαιδώνω μέσα μου. Ότι γράφω με την αίσθηση πως για τον άλλο ισχύει κάποιο συγκεκριμένο ζήτημα και τον χαρακτηρίζει, στον ίδιο βαθμό αποδίδω την ίδια ισχύ και τον χαρακτήρα των λόγων μου και σε εμένα.
Μέσα μου τώρα παλεύει ένας λογισμός που μου λέει να σου δώσω μία αίσθηση και αντίληψη μέσω μιάς όρασης του μεγέθους, περίπου, των περιορισμένων δυνατοτήτων και στενών ορίων που επιβάλει στην φύση μας η απροσεξία των πρωτόπλαστων, αλλά από την άλλη αντιστέκομαι γιατί φοβάμαι και δεν ξέρω αν σου κάνει καλό κάτι τέτοιο ή σου προκαλέσει κάτι αρνητικό, λόγου χάριν απογοήτευση, ή σου σηκώσει πόλεμο μέσα σου άκαιρο στην συγκεκριμένη στιγμή, είτε τέλος πάντων όλα εκείνα που καθίστανται μη οφέλειμα, αλλά και πιθανός επικίνδυνα, αν εκφραστούν από εμένα, κι αυτό διότι ούτε ποιό είναι το σωστό και ορθό και απαραίτητο μπορώ να διακρίνω και αισθανθώ για την δεδομένη στιγμή, ούτε μπορώ να αναλάβω κάποια πρωτοβουλία την οποία ίσως ακόμη και να μου δικαιολογεί το "αγαθό" της ελεύθερης έκφρασης και διάθεσης, ούτε είμαι σε θέση να γνωρίζω εκείνο που δύνατε να είναι οφέλειμο των δικών σου αναγκών, και τέλος πάντων νοιώθω πως η θέση μου είναι τέτοια η οποία είναι ευάλλωτη σε κάθε αυθαιρεσία, οπότε αποκλείω και απορρίπτω τον λογισμό όσα κι αν μεταφέρει, καλά ή κακά, ορατά στα μάτια μου και αόρατα, με την πεποίθηση πως πράττω το σωστό έτσι λαμβάνοντας υπ' όψιν και τους λόγους που ανέφερα πριν, και ενισχύοντας την θέση μου αυτήν με την συναίσθηση πως δεν μου εδώθη από κανέναν η εξουσία να πράξω την απαίτηση που ο λογισμός αυτός πρόβαλε. Και στο σημείο αυτό κλείνω το ποστ.
