Originally Posted by
Sofia
Συναισθηματικος εχουμε μαθει οτι ειναι αυτος. Ειναι ομορφο να ειμαστε συναισθηματικοι. Να σεβομαστε και τις αναγκες και τους ρυθμους του αλλου. Συμφωνω. Ομως οταν αυτες συγκρουονται με τις δικες μας αναγκες ή τα δικα μας συναισθηματα? Τοτε ειναι το προβλημα...Γιατι τοτε πώς μιλας? Πώς λες τι δεν σε βολεύει? Τί δεν σου ταιριαζει? Κι αν δεν εχεις μαθει να το κανεις ποτε αυτο?
Και τοτε η ευθυνη ερχεται σε σενα. Το προβλημα σου αυτο ειναι μονο δικο σου. Το πώς θα το διαχειριστει ο αγαπημενος σου, ειναι δικο του θεμαο. Οπως εσυ στεναχωριεσαι και δεν εχεις παθει τιποτα μπορει να στεναχωρηθει κ αυτος. Ομως θα ειστε στην πραγματικοτητα. Την δικη σου κ την δικη του. Αυτη που φτιαχνετε μαζι. Μηπως λοιπον δεν τον εμπιστευεσαι κ μπαινεις στην δικη του πραγματικοτητα, αλλα φοβασαι να του δειξεις την δικη σου? Μηπως φοβασαι την απορριψη ή την αποκαλυψη της δικη σου αληθειας οπως μας την εκφραζεις εδω? Μηπως θεωρεις οτι κατι τετοιο θα αλλοιωσει την εικονα που εχεις φτιαξει μεχρι τωρα στα ματια του?