Λιονταρι παντα υπαρχει.Quote:
Originally Posted by elena60
Αρκει να το αναγνωρισεις.
Printable View
Λιονταρι παντα υπαρχει.Quote:
Originally Posted by elena60
Αρκει να το αναγνωρισεις.
Ειναι με χρονολογικη σειρα, απο την πρωτη μερα πριν 3 μηνες μεχρι και σημερα :)
Ο Σαμ!
http://i1079.photobucket.com/albums/...1/IMG_0331.jpg
http://i1079.photobucket.com/albums/...1/P1020043.jpg
http://i1079.photobucket.com/albums/...1/IMG_0355.jpg
κούκλος είναι , πτου πτού! (έχω επίσης μια διαίσθηση οτι θα σου κατέστρεψε τους καναπέδες κ τις κουρτίνες ... τα παλιογατιά τους αρέσουν να "ξύνουν" τα νύχια τους όπου βρούν έδαφος) Έχω κ εγώ γάτους αλλά ευτυχώς έχουμε αυλή διότι μένω σε χωριό κ τους έχω ξαμολυμένους έξω. Τα τσογλ@@@α κατέστρεψαν ενα μικρό πλατάνι που είχα έξω με το να το γρατζουνάνε. Τώρα το έχω περιφράξει φυσικά φυσικά.
By the way τα ζώα βοηθούν πάρα πολύ σε θεραπευτικό επίπεδο στο καλμάρισμα μας. Ακούς elena60?
Γιατί κοπέλα μου τόσο θέμα με το τι θα σου βάλουν στο μυαλό? έχεις σκεφτεί οτι μπορεί απλά να αναδιοργανώσουν το υπάρχον υλικό που έχεις εσυι μέσα στο μυαλό σου? Δεν προσθέτουν κάτι παραπάνω απλά βάζουν σε κάποια τάξη το ομολογουμένως χάος που έχουμε. Μην φοβάσαι, πήγαινε!!! Αυτο σου το λ εμε εμείς ομοιοπαθούντες, σκέψου το έτσι, αν δεν ξερουν αυτά τα παιδιά που είναι μέσα το πρόβλημα τότε ποιός θα ξέρει, ο γνωστος και οι ο φίλος (και οι γονείς...)που μόνο εκ του ασφαλούς μιλάει? άκουσε με, θα αλλάξεις, θα νιώσεις πιο ανακουφισμένη σε κάποιο βαθμό. Μα καλά δεν βαρέθηκες αυτή την κατάσταση συννεχής κατάπτωσης? το χω πάθει κ εγώ σε πρώιμα στάδια των κρίσεων πανικού κ της αγοραφοβίας, το ένιωθα οτι ήμουν καταθλιπτική. Δεν είμαι γιατρός κ ψυχολόγος για να σου πω τι να κάνεις αλλά αυτό που μπορώ να σου πω είναι να ΠΑΣ! κ που σαι, επειδή ξέρω πως πάει, μην τυχόν κ το αναβάλεις... Βάλε στόχο την επίσκεψη σε ειδικό, τέλος! Αυτός θα σου βρεί το λιοντάρι να σαι σίγουρη. Εσύ κοίτα να αποδεχτείς οτι αυτό που θα σου υποδείξει είναι λιοντάρι κ οχι γατί που ανέκαθεν νιαούριζε ανέμελα στις σκέψεις σου...
Good luck
Υ.Γ.---->Οι γονείς που τους ανέφερες σε προηγούμενο ποστο λένε οτι τπτ δεν έχεις για να μην διογκώσουν το πρόβλημα, έτσι νομίζουν και αυτοί με το μυαλό τους. όλοι έτσι κάνουν. Κατά βάθος και κατά επιφάνεια μεριά το βλέπουν οτι υπάρχει θέμα σε σενα αλλα δεν θέλουν να το παραδεχτούν. Εν πάσει περιπτώσει βρες τον τρόπο να τους πείσεις οτι πρέπει να πιας για να σου φύγει αυτή η απορία, κ οτι δεν θα χειροτερέψεις το μυαλό σου με το να πας. Πες κ καλά οτι ανυσηχείς πολύ, πρώτη φορά σου συμβάινει κ οτι κράτησε πολύ παραπάνω απο μια απλή εναλλαγή διάθεσης. Να μην δούμε ρε μπαμπά - μαμά τι είναι αυτό? αφού δεν περνάει! στην ανάγκη κλάψε κιόλας για να τους ψήσεις...τι να πω!!! Να τους ζαλίζεις συννεχεια κ κάποια στιγμή θα λυγίσουν που θα πάει. Και αυτοί περνούν φάση άρνησης. μην τους κατηγορείς. Δεν θέλουν να το χωνέψουν οτι μπορεί να χεις κάτι άλλο πέραν της συνηθησμένης εναλλαγής διαθέσεων όπως έχουν όλα τα "νορμάλ' άτομα. Απαπαπαπα ολα τα υπόλοιπα για αυτούς ανήκουν στις ταινίες :P
τι γλυκοοοοο γατάκι!!!!ειχα και εγώ κάποτε ενα αρσενικό σιαμεζακι με το οποίο όμως είχα μια πολύ δυσάρεστη εμπειρία. Έκτοτε προτιμάω τα σκυλιά.
Η πιο δυνατή μου σχέση με ζώο και σορρυ αν είμαι λιγο εκτός , είναι η τωρινή μου με μια ημίαιμη λυκοσκυλίνα που έχουμε στη δουλειά. Εδώ και ενάμισυ χρόνο σχεδόν κάθε μέρα με παίρνει από πίσω όπου κι αν πάω, με περιμένει να τελειώσω από το γυμναστήριο και τα ψώνια μου και κάθεται κάτω από το μπαλκόνι μου μέχρι να κοιμηθώ, τότε ξαναγυρίζει στην βάση της. Στην δουλειά κάθεται στην πόρτα του βαγονιού που δουλεύω και δεν αφήνει κανέναν άγνωστο να μπει μέσα. Είναι μια υπέροχη σχέση που δεν την έχω ξαναβιώσει αν και είχα κατά καιρούς πολλά ζωντανά στο σπίτι λόγω του γιού μου που λατρεύει τα πάντα και μου έφερνε σπίτι ότι καυμένο και απροστατευτο ζωάκι έβρισκε.
Αυτά....έχει λίγη συννεφιά σημερα και την απολαμβάνω από το παράθυρο μου. Την καλημέρα μου
Θα μου πουν εμενα τα ζωα δεν εχουν ψυχη... Μονο τις ματαρες του Σαμ να κοιταξεις βλεπεις την αθωοτητα και την αγαπη που εχει.Ποσοι απο τους ανθρωπους εχουν τετοια αγνοτητα?
Βασικα Μπλου σε περναω στις γατες , εχω 6 η μαμα και τα 4 παιδια της και μια που μου ηρθε φετος ητανε σε μια γιαγια στη γειτονια που πεθανε και η γατα ηρθε μονη της καποια στιγμη οι αλλες γατες την δεχθηκαν. Ο μονος που τις κυνηγαει και τις "παλευει" ειναι ο σκυλος μου. Ωρες ωρες τον πιανει και τους ...ορμαει αυτες κανουν οτι νευριαζουν και μετα ολα καλα , αραζουν ολοι μαζι στην αυλη.
Μην σας ξεγελαει το "αθωο" βλεμμα... ειναι thundercat κατα βαθος και μεγαλο τσογλανι.
Του εχω παρει ονυχοδρομια για να μην μου κανει λουριδες το σπιτι και μεχρι στιγμης δεν εχουμε κρουσματα.
Η αληθεια ειναι οτι τα σκυλια ειναι πιο εκδηλωτικα (εχω και εναν σκυλο τον Ιβαν) αλλα οι γατες μου δημιουργουν ενα πολυ περιεργο συναισθημα... με γοητευουν πολυ.
Και φυσικα ο Ιβανακος εχει παρει τον μικρο υπο την προστασια του.
Μονο οταν του παραδαγκωνει την ουρα ο μικρος τον μπινελικωνει λιγο αλλα μονο μπινελικι, φαπα δεν εχει πεσει ακομα!
Φρυνη δεν εισαι καθολου εκτος θεματος!
Αν δεν ειχα τα ζωα μου θα ηταν διαφορετικη η ζωη μου.
Τωρα δεν ειναι μονο οτι ασχολουμαι μαζι τους πραγμα εξαιρετικα θεραπευτικο, ειναι και η παρεα τους φοβερη!
Οσο χαλια και να ειμαι, οταν ο γατος μου την εχει στημενη και μου "ορμαει" στα ποδια οταν περασω απο μπροστα του, λιωνω στο γελιο.
Ειναι μεγαλη παρηγορια και μεγαλη αγαπη!
Επισης ο Ιβαν μονο τον Σαμ δεχεται. Τις αλλες γατες τις παιρνει ο διαολος. Ο Σαμ ειναι δικος του ομως :)
Για την ιστορια, το πληρες ονομα του Σαμ ειναι Λουκουμακης Σαμψων (Σαμψων θα πει μικρος ηλιος).
Σαμ ειναι μονο για τους φιλους ;)
χαχα εισαι απιστευτη ...Λουκουμάκης Σαμψών.?Σαμ για τους φίλους?Που να μην έχει προσωπικότητα το γατί?
Ειναι θεραπευτική η συντροφιά των ζώων..Η Μαριώ η λυκοσκυλίνα "κολλησε "μαζί μου επειδή ένιωσε , είμαι σίγουρη για αυτό πλέον, ότι δεν είμαι καλά, σαν με την παρουσία της να ήθελε να μου πει, εδώ ειμαι εγώ...
Αααα οσοι κυκλοφορειτε Ανατολική Θεσσαλονίκη και δείτε μια ξανθια με εναν σκυλαρο , ειμαστε εμείς, αχτύπητο δίδυμο
Ρε ζηλευω , ειχα παντα γατακια αλλα τωρα που ειμαι εδω εχω σκυλο (για την ακριβεια σκυλαρο ) και δεν γινεται .....
Να το χαιρεσαι το ζουζουνι σου
Καταλαβαινουν τα ατιμα ρε συ...Quote:
Originally Posted by Frini
Εχεις και bodyguard κοπελια! Ποιος στη χαρη σου!!
Πριν παρω την αποφαση να παρω γατι ειχα πολλους ενδοιασμους γιατι φοβομουν οτι το σκυλι δεν θα το δεχοταν.Quote:
Originally Posted by betelgeuse
Γενικα δεν εχει καθολου καλες σχεσεις με τις γατες.
Οταν τον εφερα ομως σπιτι (δεν ειχε κλεισει μηνα ακομα το ερμο, 300 γραμμαρια να φανταστεις ηταν), ο Ιβαν τον υιοθετησε!
Αφου τον εγλειφε και τον μυριζε 2-3 μερες σερι, μετα εγινε κανονικα ο γατουλης του!
Οταν ειναι μωρα δεν τα πειραζουν.
Που ξερεις, μπορει ο σκυλαρος σου να γινει μανα! :)
Εγω που έχω αγχος αν θα προσληφθω σε μια δουλεια...πιανεται; :confused:
Ολα πιανονται.Εκφρασου ελευθερα
Εγω εχω σχεδον 100% σιγουρη προσληψη και παλι αγχωνομαι.
μα δεν ειναι και τιποτα σιγουρο και ετσι δεν μπορεις να προγραμμτισεις ουτε μια μερα που λεει ο λογος απο τη ζωη σου...μιας και ολο γυρω απο το χρημα....
Εγω αστο καλυτερα...απογοητευομαι γιατι βλεπω οτι ειμαι πιο σοβαρα απο σας...Δεν εχω ορεξη να παω πουθενα,ζω ενα πραγμα πολυ περιεργο...το μυαλο μου χωρις να το θελω κατακλυεται απο εκατομμυρια αρνητικες σκεψεις τις περισσοτερες ωρες της μερας,κλαιω, σκεφτομαι το θανατο ,εχω ψυχοσωματικα, αποπραγματοποιηση . Δεν θελω να παω πουθενα,νιωθω απαισια..εχω περιοδο μαζι απο σημερα...ελπιζω οταν περασει να ειμαι οοοσο γινεται καλυτερα.οταν με πιανει ειναι σαν να παραλυω,να ξεχναω ποιια ειμαι ,τι κανω που παω...ολα αυτα.Εχω αρχισει να σκεφτομαι τα χαπια και εγω.Δεν ξερω αν θα γλυτωσω την αυτοκτονια. Δεν θελω να το κανω,ΑΓΑΠΑΩ ΤΗ ΖΩΗ. Ομως ειναι τοσο ασχημο αυτο που μου συμβαινει που αν χειροτερεψει,πολυ φοβαμαι οτι δεν θα αντεξω αλλο...Quote:
Originally Posted by Blue9791
ελενα ΑΣΕ ΤΙΣ ΜΑΛ@@@ΕΣ !!! μην ακούω τέτοια ...σε παρακαλώ...Quote:
Εχω αρχισει να σκεφτομαι τα χαπια και εγω.Δεν ξερω αν θα γλυτωσω την αυτοκτονια. Δεν θελω να το κανω,ΑΓΑΠΑΩ ΤΗ ΖΩΗ. Ομως ειναι τοσο ασχημο αυτο που μου συμβαινει που αν χειροτερεψει,πολυ φοβαμαι οτι δεν θα αντεξω αλλο...
Δες στις προηγούμενες δημοσιεύσεις τι σου γραψα... Και εμείς περάσαμε τέτοια φάση.
ΠΗΓΑΙΝΕ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΕΙΔΙΚΟ. Σε παρακαλώ... μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου... ΠΗΓΑΙΝΕ !!!
Μπορει να περασει ρε παιδια?? Ειναι τοσο ασχημο που πιστευω πως δεν θα περασει ποτε...Αν δεν περασει δεν μπορω να ζησω ετσι..κανενας δεν μπορει . Τωρα μπορω να καταλαβω αυτους που αυτοκτονουν..ειναι γιατι δεν αντεχουν αλλο. Ειμαι απο νησι και εδω δεν εχουμε ειδικοτητα ψυχιατρου..μονο νευρολογους.Ειμαι σε απογνωση δεν ξερω τι να κανω...Πειτε μου οτι μπορει να περασει σας παρακαλω...Quote:
Originally Posted by Soutsi
Ρε συ κοριτσι μου τι ειναι αυτα που λες "αν θα τη γλυτωσεις" και οι μαλακιες περι αυτοκτονιας. Ολα αυτα που αναφερεις παραπανω, ακριβως ολα, τα εχω περασει τον περασμενο χειμωνα (και τοσοι αλλοι εδω μεσα). Δεν ξερω πως αλλα θα πας να βρεις εναν ψυχολογο/ψυχιατρο και με φαρμακα ή χωρις σε δυο τρεις βδομαδες θα μιλαμε εδω και θα μιλας τελειως διαφορετικα. Θα σου γραψω πως το εζησα εγω, πες οτι ολα τα προληματα ειναι ενα βουνο. Οταν η ψυχολογια σου ειναι πανω απο την κορυφη του βουνου αισθανεσαι οτι ολα αντιμετωπιζονται. Αν ομως η ψυχολογια σου πεσει κατω στη ριζα του βουνου να πουμε, ε τοτε νιωθεις απολυτα αδυναμη και απλα καθεσαι και κοιτας το θεορατο βουνο. Ετσι το εζησα εγω. Και ευτυχως υπαρχουν οι ψυχολογοι/ψυχιατροι και σου δειχνουν τον δρομο να "ξαναπεταξεις" πανω απο το βουνο. Σε παρακαλω βρες τροπο και απευθυνσου στους γιατρουςQuote:
Originally Posted by elena60
,
Γεια σας, τι κάνετε;
Βλέπω πως υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι με κρίσεις πανικού, όπως εγώ.
Παθαίνω κρίσεις εδώ και 4 μήνες. Την πρώτη φορά δεν είχα ιδέα τι μου συνέβαινε και νόμιζα ότι θα μείνω στον τόπο.
Πάντα ήμουν πολύ δυνατή, αλλά μια κατάσταση δύσκολη με τσάκισε.
Τώρα προσπαθώ να συνέλθω, αλλά έχω φτάσει σε σημείο να πανικοβάλομαι σχεδόν κάθε μέρα. Να νομίζω ότι κάτι πολύ κακό θα συμβεί, χωρίς να συντρέχει λόγος.
Κι ενώ ξέρω πως είναι λάθος να σκέφτομαι έτσι, το μυαλό αρνείται να καταλάβει.
Έχουν ξυπνήσει πολλές φοβίες. :(
Καλησπερα και απο μενα.
Παιδια οι αυτοκτονικες σκεψεις δεν ειναι απλη υποθεση.
Ελενα και η δικη μου γνωμη ειναι να απευθυνθεις σε καποιον ειδικο γιατι σε αυτη τη φαση μαλλον δεν εισαι σε θεση να κοντρολαρεις ουτε το αγχος σου, ουτε τις σκεψεις σου.
Δεν θα σου δωσει τη λυση στο πιατο ο ειδικος αλλα θα σου χαραξει ενα μονοπατι.
Και εν πασει περιπτωσει γι'αυτο λεγονται "ειδικοι".
Ολα αυτα δεν ειναι τιποτα αλλο απο διογκωμενο αγχος και απευθυνομαι και σε σενα rozalinda το οποιο πολλες φορες μας παιρνει τον αερα και νομιζουμε οτι μας κονει τη ζωη.
Ας ψαξουμε να βρουμε την ηρεμια σε κατι, οτιδηποτε και αν ειναι αυτο ας ειναι και να μας ηρεμει 2%.
Αρκει να εστιασουμε σε κατι που θα απασχολησει το μυαλο μας για λιγο.
Ολο και κατι θα υπαρχει.
Ολα περνουν. Εδω περναει το πενθος μιας μανας που εχει χασει το παιδι της!
Υπομονη θελει και ψαξιμο. Τι σε ενοχλει; Αλλαξε το! Αν δεν μπορεις, αποδεξου το.
Οσο βουνο και αν ακιουγονται ολα αυτα, και ειναι για ολους εμας, αλλο τοσο απλη ειναι και η διαδικασια απαλλαγης απο τον φοβο.
Απλα το κακο με τον φοβο ειναι οτι ειναι bully και φωνακλας. Θρασυδειλος σα να λεμε.
Κακο δεν μπορει να κανει σε κανεναν. Μονο να τρομοκρατει μπορει.
Φιλους! Απευθυνθειτε σε φιλους!
Βγειτε εξω και ας μην εχετε διαθεση! Τρωγοντας ερχεται η ορεξη.
Προς Θεου μη μενετε στο σπιτι αγκαλια με μαυρες σκεψεις.
Αυτα τα λεω για να τ'ακουω και εγω φυσικα!!
Ρε παιδια,μαλλον τα εχω χασει τελειως..Μολις γυρισα απο το κομμωτηριο οπου παω καθε 15 μερες και κανω ντεκαπαζ στη ριζα μου. Το οξυζενε δεν ξερω γιατι και πως,μου φανηκε πολυ δυνατο δεν μπορουσα να αναπνευσω! Ρουφηξα αρκετες τζουρες χωρις να το θελω,και μια την ενιωσα για τα καλα! Μολις εφυγα απο κει νιωθω ακομα σαν χαμενη και με επιασε φοβος μηπως μαστουρωσα...το συνδεω με το μεγαλο μου φοβο,που ειναι φυσικα αυτο με το τσιγαρο και τον γιατρο που ειπε οτι αν ξαναασχοληθω με ουσιες κινδυνευω.Τωρα αναρωτιεμαι αν ειμαι ετσι οντως επειδη μαστουρωσα με το οξυζενε ή ειμαι ετσι επειδη επαθα κρισουλα απο τον φοβο μου!! Η κατασταση εχει ξεφυγει εντελως....Με το οξυζενε μαστουρωνεις??Quote:
Originally Posted by Blue9791
Ελενα καταρχην χαιρομαι που πηγες κομμωτηριο!Και το λεω γιατι εγω οταν ημουν στα πολυ κατω μου ειχα να παω κομμωτηριο κανα χρονο μη σου πω..
Τωρα για αυτο με το οξυζενε μαλλον αισθανεσαι ετσι επειδη το σκεφτεσαι κ σου κολλησε τωρα στο μυαλο αυτο.Εχω παθει τετοια ενα σωρο.Και με βαφη μαλλιων μου ειχε κολλησει μια φορα οτι δεν μπορω να αναπνευσω κ με πολλα αλλα.Χαζομαρες ηταν ολα.Ειναι να μην σου μπει η ιδεα.
Βασικά όλο αυτό που έχεις μπορεί να προκαλείται και από μοναξιά (εάν μένεις μόνος-η). Καλό θα σου κάνει να συμβουλευτείς κάποιο ψυχολόγο και να σου συστήσει μια καινούργια φαρμακευτική αγωγή, έτσι ώστε να δεις κάποια διαφορά στη μείωση του άγχους. Μπορείς επίσης, να πας διακοπές για λίγες μέρες, που φυσικά θα σου κάνει πολύ καλό να πάρεις έναν άλλο αέρα, και να ξεφύγεις από την ένταση της ρουτίνας και του δυνατού άγχους!! Και γενικά, σε τελική ανάλυση να σκέφτεσαι θετικά και με αισιοδοξία, να μη λες ξέρω'γω ότι όλο αυτό που περνάς θα το κουβαλάς σαν ''στάμπα'' στην πλάτη, γιατί πολλές φορές εκείνα που λέμε το σύμπαν τα πραγματοποιεί, όσο παράξενο κι αν σου φαίνεται! ;)
Δεν μενω μονη.Με την οικογενεια μου μενω που ομως δεν με βοηθαει καθολου γιατι δεν με καταλαβαινει....Ο αδερφος μου ειναι μικρος και στην κοσμαρα του,η μανα μου ειναι ψυχρη και ψιλοαδιαφορη και επιμενει οτι ειναι το στομαχι μου και ο πατερας μου δουλευει τις περισσοτερες ωρες της ημερας,ο οποιος ειναι ο μονος που μου δινει κανενα φιλι και μου αγιγιζει λιγο τον ωμο οταν με βλεπει κουρελι.Νιωθω μονη και αβοηθητη!Αυτη τη στιγμη που σας γραφω εχω παλι αυτο το απαισιο συναισθημα που δεν αντεχεται.Δεν μπορω να το περιγραψω!! Δεν φανταζομουν οτι η καταθλιψη ειναι τοσο μεγαλο πραγμα παιδια...ειληκρινα. Καποιοι απο σας ειχατε τα ψυχολογικα απο μικρι ηλικια ισως γιαυτο ξερετε να τα αντιμετωπισετε.Εμενα μου ηρθαν απο τη μια μερα στην αλλη...Πηγα σε εναν παθολογο μαζι με τη μανα μου που πηγε για εξεταση...και επι της ευκαιριας του μιλησα και γω.Δεν χρειαστηκε να του πω πολλα..Με το που με ειδε καταλαβε γιατι εβαλα τα κλαματα. Με εστειλε στο μοναδικο ψυχιατρο που εχουμε στο νησι ο οποιος λειπει για διακοπες για ενα μηνα!!!! Η απογνωση μου εγινε ακομα μεγαλυτερη...Δεν υπαρχει οικονομικη δυνατοτητα να παω Αθηνα η καπου αλλου αυτη τη στιγμη...Δεν εχω παρει τιποτα αλλο εκτος απο χαναχ για μια εβδομαδα πριν 5 μηνες αλλα ξερω οτι ΠΡΕΠΕΙ να παρω φαρμακα.Ευχαριστω για τη κατανοηση σας και για το ενδιαφερον σας.Ειστε η μονη μου διεξοδος.Quote:
Originally Posted by StreetLights
Παιδια γεια σας, ειμαι καινουριος εδω και θα ηθελα την βοηθεια σας. Δεν ξερω καν αν ειμαι εντελως εκτος θεματος ή εχω γραψει σε καποιο ακυρο μερος του forum. Τα εχω με μια κοπελα εδω και δυο χρονια. Την αγαπω πολυ,πραγματικα πολυ. Αυτον τον τελευταιο μηνα δεν ειναι καλα με τον εαυτο της. Νιωθει πολυ πιεση, απο τους γονεις της μεν, για την εξεταστικη δε, νιωθει οτι δεν κανει πραγματα που την γεμιζουν, που της αρεσουν. Η τουλαχιστον ετσι ξεκινησε. Μετα ηρθε και ο φοβος επειδη ειχε καθυστερηση μηπως ειναι εγγυος. Φοβηθηκε παρα πολυ μεχρι να κανει το τεστ εγκυμοσυνης. Χθες της ηρθε περιοδος, αλλα προχθες ειχε ενα ακομα προβλημα. Επαθε μια κριση αγχους, ετρεμε σε ολο της το σωμα, και ειχε ταχυκαρδια και πηγε στο νοσοκομειο οπου της ειπαν οτι ειναι απο πιεση και αγχος. Απο σημερα νιωθει (και εγω το καταλαβαινω) οτι ειναι ενας αλλος ανθρωπος, εχει σοκαριστει για την κριση, φοβαται το θανατο μου λεει, φοβαται οτι δεν θα καταφερει τιποτα στη ζωη της και οτι δεν εχει καποιο σκοπο,καποιο νοημα. Μου ειπε χαρακτηριστικα οτι ειναι σαν να αλλαζει ολος ο εαυτος της, αλλα αυτη να ναι στην ακρη και να τον βλεπει, σαν να μην τον αναγνωριζει. Σκεφτεται να παει σε ψυχολογο, και της το προτεινα και εγω γιατι ξερω οτι ειναι παρα πολυ καλο. Προσπαθησα πραγματικα να την βοηθησω, την λατρευω σαν τη ζωη μου και θελω να μαι διπλα της. Σημερα μου ειπε οτι δεν εχει και αισθηματα για τιποτα, ουτε καν για μενα, το μονο που βοηθαω εγω ειναι οτι την ακουω και χωρις εμενα δεν θα αντεχε, θα ηταν χαλια. Θελω να την βοηθησω να σταματησει να φοβαται και να πιστεψει στον εαυτο της γιατι αξιζει παρα πολλα, αλλα δεν τα καταφερνω οσες φορες και αν προσπαθησα. Επισης κλαιει με το παραμικρο. Εχει παθει κανεις κατι αντιστοιχο? Και αν ναι,πως το ξεπερασε? Σας παρακαλω πειτε μου για να την βοηθησω. Επισης παιζει να φταιει και η περιοδος γιαυτο? Αν και αλλες φορες δεν το εχει παθει τοσο εντονα με περιοδο.
Ουτε ενας ρε παιδια? Μια απαντηση? Εστω κατι...
γεια σου spike! δεν ειμαι ειδικη αλλα αυτα που γραφεις οτι δεν αναγνωριζει τον εαυτο της για αποπροσωποποιηση μου κανει και μπορει να προκληθηκε απο την κριση πανικου..οπως και το οτι δεν νιωθει τιποτα για σενα επισης λογω του πολυ στρες, ολα αυτα τα εχω παθει κι εγω..τωρα αν αυτα τα επαθε απο την περιοδο δεν ξερω να σου πω! θα μπορουσατε να πατε σε εναν ψυχολογο η ψυχιατρο. η διαφορα τους ειναι οτι ο ψυχιατρος μπορει να προτεινει και φαρμακευτικη αγωγη..
προς γνωση ολων,πριν 30 λεπτα με επιασε κατι σαν κριση πανικου,δηλαδη εντονο αγχος,τρελη ταχυκαρδια και μια αισθηση οτι θα λιποθυμισω,ενω ενιωθα ενα παγωμα στα χερια και τα ποδια και τον αυχενα μου.Το εδιωξα μεσα σε 5 λεπτα πηγαινοντας νυχτιατικο για τρεξιμο,ενω δεν παθαινω γενικα κρισεις πανικου αλλα αυτο που με φοβιζει ειναι η ταχυκαρδια.Δηλαδη η αισθηση οτι θα παθω ανακοπη.Αυτη τη στιγμη δεν νιωθω καθολου αγχος,ισα ισα απλα μια ελαφρια ανησυχια.Απλα μου κολλησε η ιδεα επειδη ενιωθα οτι η καρδια μου χτυπαγε αριθμα καποιες φορες,οτι μπορει να παθω κατι στον υπνο μου.
Ψιλοκαταθλιψουλα μου θυμιζουν οσα περιγραφεις.Quote:
Originally Posted by Spike
Καλο θα ηταν να πατε σε εναν ψυχολογο αρχικα και αν εκεινος κρινει θα σας παραπεμψει σε καποιον ψυχιατρο.
Εσυ πολυ καλα κανεις και εισαι διπλα της γιατι αυτο χρειαζεται.
Μην δειχνεις ανησυχος γιατι μονο την αγχωνεις ετσι. Προσπαθησε να της αποσπας την προσοχη.
Η περιοδος σιγουρα διογκωνει καποιες καταστασεις αλλα δεν τις προκαλει ντε και καλα.
Οπως βλεπεις ολοι εχουμε παθει κατι αντιστοιχο και μια χαρα τα καταφερνουμε.
Αγαπη θελει και σταθεροτητα η κοπελα σου. Φυσικα πρεπει να ψαξετε τι το προκαλεσε ολο αυτο.
Τι την ενοχλει στη ζωη της. Παντα πισω απο κρισεις πανικου και καταθλιψεις κρυβονται αιτιες.
Ο,τι αλλο θελεις εδω ειμαστε! Ευχομαι και στους 2 σας το καλυτερο :)
Αφου πηγες για τρεξιμο με ταχυκαρδια και εισαι οκ, δεν παιζει να παθεις κατι στον υπνο σου :)Quote:
Originally Posted by predator
Ολους μας η ταχυκαρδια μας φοβιζει. Λες οτι ε δεν μπορει! Καποια στιγμη θα κλαταρει η καρδια μου!
Ειναι πολυ δυνατος μυς ομως και δεν μασαει ευκολα. Πιο τοξικη ειναι η αδρεναλινη η οποια υπερεκκρινεται κατα τη διαρκεια μιας κρισης πανικου παρα η ταλαιπωρια της καρδιας.
Επισης οι αρυθμιες ειναι απιστευτα κοινες σε ολους τους ανθρωπους.
Μη μου φοβασαι βρε :)
οραιο κομματακι :PP Παμε να βγουμε ολοι εξω απο τα σπιτιααααααααQuote:
Originally Posted by Blue9791
ακουστε και αυτο toxik-47 seconds of sanitycount your blessings :P
Παιδια ευχαριστω πολυ. Ειναι πολυ δυσκολο για μενα. Σημερα θα παει σε ψυχολογο να το δει. Εγω ειμαι διπλα της. Προσπαθω να καταλαβω τι επαθε και μου φαινεται πραγματικα πολυ δυσκολο. Οσοι το νικησατε ειστε ηρωες πραγματικα. Ολα αυτα που εχει ειναι αποτελεσμα της κρισης πανικου απ'οτι εψαξα. Θα ηθελα να ρωτησω ομως, ποσο καιρο κανει να ξαναβρει τον εαυτο του καποιος που το παθαινει και να σταματησει να φοβαται και να κανει πραγματα που του αρεσουν? Μπορει να παρει και χρονια ή μετα απο λιγες μερες με τον ψυχολογο βλεπει αποτελεσματα?
Γενικα τα ψυχολογικα θελουν το χρονο τους...αλλα μη στεναχωριεσαι καποια στιγμη θα τον βρει τον εαυτο της! σε μερες ειναι αδυνατο θα ελεγα, εμενα μου πηρε ενα χρονο να βρω τον εαυτο μου, βεβαια δεν ειχα πανικους, αλλα παρομοια διασχιστικα συμπτωματα. και πηρα και φαρμακευτικη αγωγη. αν ειναι καλος ο ψυχολογος θα ξερει αν πρεπει να την παραπεμψει σε ψυχιατρο και για αγωγη. δε θα ειναι για παντα ετσι. το κυριοτερο ειναι που υποφερει και χρειαζεται καποιον διπλα της να της σταθει...και προσεχε κι εσυ τον εαυτο σου το καταλαβαινω οτι σου ειναι πολυ δυσκολο..! ελπιζω να σε διαφωτισει καποιος αλλος που εχει περασει πανικους κι εχασε τον εαυτο του, ποσο καιρο εκανε να τον ξαναβρει!
Καλησπερα παιδια!!Πως ειστε? Εγω χαλια ακομα,γιατι εχθες πηγα στα μπουζουκια και ξαγρυπνησα...Οταν αλλαζουμε το ωραριο μας γινεται πανικος απο ψυχοσωματικα ετσι??Το καταλαβα και αυτο.Πρεπει να ζουμε δηλαδη σαν γεροι,υπνο απο τις 11 και χαμομηλια για να μην μας πιανει η μαλακια! Ανεβηκα να χορεψω και ετρεμα ολοκληρη απο το προσωπο μεχρι τα νυχια των ποδιων..ποια εγω???που γυρνουσα τις πιστες και δεν τρεπομουν να κανω ανω κατω το μαγαζι! Νιωθω μισος γιαυτο που μου συμβαινει και δεν μ αφηνει να χαρω τη ζωη.Σημερα θα παρω χαναχ μετα απο μηνες μπας και κοιμηθω καλα. Αφηστε που με εχει πιασει φοβος με το χαναχ οτι μπορει να μου κανει κατι κακο στον εγκεφαλο και αλλα τετοια..Αν αυτο δεν ειναι τρελα ποιο ειναι? Αυτο ηταν ,σαλεψαμε.Εχθες εκανα ενα μεγαλο βημα και το συνιστω και σε οσους το κρυβουν απο την οικογενεια τους. Ειχα ενα μεγαλο ξεσπασμα,ενω ημουν ξαπλωμενη και ειχα ταχυκαρδια σηκωθηκα και ξεσπασα σε κλαματα με λυγμους.Οι γονεις μου τρομαξαν ,με αγκαλιασαν για πρωτη φορα στη ζωη τους και μου ειπαν οτι μ αγαπανε (ακομα και ο αδερφος μου..!) εκλαψα δυνατα στην αγκαλια τους,ειπα οτι φοβαμαι ,εδειξα οτι θελω βοηθεια και απο σημερα η συμπεριφορα τους ειναι πολυ διαφορετικη, πιο συμπονετικη.Καταλαβαν οτι κατι σοβαρο συμβαινει εδω και οτι δεν κανω πλακα.Σημερα περα απο ζαλαδα ,καψιμο στα ματια, ανησυχια και ταχυκαρδια ,τουλαχιστον δεν νιωθω αυτη την θανατιλα..που ειναι το χειροτερο συμπτωμα απ ολα.Δεν συγκρινεται..Που φτασαμε, να εκτιμαμε και τα συμπτωματα του ανχους !Καλο βραδακι!
Quote:
Originally Posted by elena60
Που σημαινει οτι μια βραδια στα μπουζουκια ειναι το καλυτερο γιατρικο!!!!
Μπραβο κοριτσι μου που παρολο που δεν εισαι καλα και βγηκες και χορεψες και απολα!
Και κυριως μπραβο σου που ανοιχτηκες στους γονεις σου!!
Οσο για τα ζαναξ μη φοβασαι... 14 χρονια παιρνω και το μυαλο μου ειναι μια χαρα!
Βεβαια παιρνω πολυ μικρη δοση αλλα και παλι, μην αγχωνεσαι. Ακομα ξουραφι ειμαι :)
Να στε καλα παιδια. Το εψαξα παρα πολυ το θεμα. Και προσπαθω παρα πολυ. Μονο οταν μου μιλαει γινομαι χαλια. Σαν να μιλαω με αλλον ανθρωπο,εναν πολυ στεναχωρημενο ανθρωπο. Αλλα προσπαθω να μην της δειχνω οτι με στεναχωρει. Πηγε και στο νοσοκομειο και ο ψυχολογος που σκοτωνεται στη δουλεια αντι να της κανει δυο ερωτησεις, απλα της εγραψε ενα χαπι και την εδιωξε. Λες και ειναι καραμελες ξερω γω επειδη ο αλλος βαριεται να κανει τη δουλεια του, και τωρα θα παει σε ψυχολογο ιδιωτικο. Οταν το ξεπερνας αυτο αλλαζεις τελειως? Δηλαδη υπαρχει περιπτωση να μην νιωθει τιποτα για μενα πια? Ελπιζω να ναι συντομα πολυ καλυτερα και να ξαναβρει τον εαυτο της γιατι δεν αξιζει τετοιο μαρτυριο. Και εσεις ολοι οσοι το περνατε να ξερετε οτι η καρδια σας δεν θα παθει τιποτα, δεν προκειται να πεθανετε. Ειναι ο πιο δυνατος μυς. Ο πιο ανικητος μυς. Ειδικα αν μιλαμε για μια ταχυκαρδια. Σπουδαζω φαρμακευτικη γιαυτο τα ξερω αυτα. Και σας τα υπογραφω. Μην μασατε. Ζηστε και απολαυστε το,καντε αυτο που σας αρεσει και οχι αυτο που σας επιβαλλουν. Θεληση και πιστη στον εαυτο σας θελει. Οπως εκανε η Ελενα. Ειστε ηρωες για μενα. Απλα...και παλι σας ευχαριστω.
Πολυ ευχαριστο το μηνυμα σου,το οτι ξεπερνας το αγχος ειναι κατι πολυ περιεργο,αυτο που ξεπερνα καποιος ουσιαστικα,ειναι ο φοβος του αγχους,αγχος θα εχεις παντα για πολλα θεματα,απλα μαθαινεις οτι ειναι κατι φυσιολογικο.Ολοι οσοι γραφουμε εδω,περισσοτερο αγχονομαστε για το ιδιο το αγχος παρα για τις αιτοιες του αγχους.Φυσικα και δεν θα αλλαξει τουλαχιστον με την εννοια του κακου.Αν σε αγαπαει τωρα,πραγματικα και οχι για λογους ασφαλειας,θα σε αγαπαει και μετα,ισως περισσοτερο επειδη της σταθηκες.
Επιτέλους Έλενα ήσουν πιο δυναμική στους γονείς σου. Τώρα ίσως να προβληματιστούν περισσότερο για την βαρύτητα της περίπτωσης. όσο για τα μπουζούκια, τι να πω, μπράβο! μεγάλη υπόθεση...
Spike, υπομονή θέλει κ ένα καλό ειδικό τον οποίο στις περισσότερες περιπτώσεις τον βρίσκεις σε ιδιωτικό ιατρείο. Τι να κάνεις έτσι πάει εδω στην Ελλάδα, κ σε εμένα την πρώτη φορά συνέβη, στα δημόσια νοσοκομεία έχει πολλούς @@ρες, κ δεν σου εξηγούν τπτ. Τέσπα το θέμα είναι να αρχίσει να βρίσκει τον εαυτό της, κ τότε θα καταλάβει αν πραγματικά έχει αισθήματα για σένα. Αλλά να ξέρεις στο πίσω κ στο μπροστά μέρος στο κεφάλι σου οτι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα όντος να μην αισθάνεται πια κάτι για σένα. Δύσκολο, αλλά κοίτα να είσαι εκεί παρόλαυτα...αν πραγματικά την νοιάζεσαι, μείνε εκεί ως φίλος κ ως σύντροφος. Αλλά μείνε εκεί, οχι με τα λόγια αλλά μες τις πράξεις...
Άντε καλή μας Κυριακούλα, φιλούμπες!