Originally Posted by
imagine
Για μένα δεν είναι θέμα στερεοτύπων/ κοινωνικού αποκλεισμού ή ρατσισμού απέναντι στους εγχειρισμένους. Κέφι τους και καπέλο τους και λόγος δε μου πέφτει. Δεν κρίνω κανέναν για τέτοια θέματα, νο πρόμπλεμ. Αλλά φοβάμαι πολύ μήπως η απόφαση είναι νεανική τρέλα, αντίδραση, εξερεύνηση και πισωγύρισμα δεν έχει. Δε φοβάμαι την κοινωνική κατακραυγή, στα παλιά μου τα παπούτσια. Την ενδεχόμενη δυστυχία φοβάμαι. Πόσο βέβαιο μπορεί να είναι το παιδί μου ότι αυτό πραγματικά θέλει στη ζωή του? Ήταν από μικρό έτσι? Κρατάει χρόνια αυτή η ιστορία? Φαίνεται κατασταλαγμένο? Αν είμαι απολύτως βέβαιη, θα το στηρίξω.