Εκφραστειτε ελευθερα!!!

Απαράδεκτος ο σταθμός Δ. Πλακεντίας. Κεντρικότατος σταθμός, και να μην έχει ούτε ένα κατάστημα πέριξ του σταθμού με σφολιατοειδή. Έχει ένα μαγαζάκι στην απέναντι μόνο, αλλά κλείνει με τις κότες, και το προσωπικό του είναι ελεεινό.

Τα μόνο που έχει είναι ένα κωλομίνι μάρκετ εντός του σταθμού, που σε μαδάνε, και ένα συνηθισμένο περίπτερο εκτός του σταθμού. Έχει και έναν κουλουρά, αλλά ποιος ασχολείται με αυτούς.

Σιχαίνομαι που αναγκαστικά βολεύομαι με Στεργίου, αλλά από το να μείνεις νηστικός, δεν υπάρχει άλλη λύση.

Απλά απαράδεκτο. Μέχρι και ο σταθμός Αγίας Παρασκευής έχει Γρηγόρη δίπλα. Ο Δ. Πλακεντίας είναι ο πιο φτωχός σταθμός μαζί με τον Ελαιώνα. Και εντάξει ο Ελαιώνας πες. Αλλά ο Δ. Πλακεντίας είναι ο τρίτος πιο κεντρικός της μπλε γραμμής, μετά το Σύνταγμα και το Μοναστηράκι.

Θυμήθηκα όταν είχα προσπαθήσει να αγοράσω τσίχλες από το μίνι μάρκετ εντός του σταθμού. Από τότε ούτε που ξαναπάτησα.

https://www.youtube.com/watch?v=irIDw_RaMIs

FF.C ft Razastarr- Ο πιο μίζερος εχθρός σου

Μη χάσεις το συναίσθημα ποτέ σου,
είναι οι καλύτερες στιγμές σου δικές σου και δικές μου,
αναφέρσου πες μου πόσα όνειρα έχεις χάσει εσύ από σένα,
κυλάει η πένα στο χαρτί και βρίσκει εμένα απέναντι σε μένα,
είναι γραμμένα ένα προς ένα στο μυαλό σου μπερδεμένα,
επικηρυγμένα ως πληγές από το καθένα,
αλλού δοσμένα είναι στραμμένα τα βλέμματα αλλού χαμένα είναι σαν μαγεμένα,
προγραμματισμένα στο καθώς πρέπει εθισμένα,
δεν σκέφτηκα όμως ούτε εγώ για εμένα,
όνειρα δεμένα τι να πεις οι συνέπειες της ζωής,
ανεύθυνη αντιμετώπιση των πραγμάτων, από τα λάθη μαθαίνει κανείς,
δε πειράζει εμείς να ήμαστε καλά θα δεις τα σημάδια είναι πολλά ευθύς,
συνειδητοποιείς πως στη ζωή όταν βγεις όλα δικά σου είναι,
όλα εντάξει πες πως είναι, μείνε στα καλύτερα και φτύνε το χειρότερο εαυτό σου,
είναι ο πιο μίζερος εχθρός σου, κάθε εμπόδιο για καλό σου.

Ποιος είναι αυτός που με πολεμάει,
ποιος είναι αυτός το μυαλό και τη καρδιά μου σκορπάει,
ποιος είναι αυτός που με την ατυχία μου χαμογελάει,
το πιο μίζερο εχθρό μου κάνω πέρα και όπου πάει

Για τη σιωπή στα πέλαγα και για τον άγριο άνεμο θα σηκωθώ,
θα προσπαθήσω για καλύτερο τρόπο ζωής,
αρχίζω τις στιγμές απλής ζωής να νιώθω τώρα,
πόσα χρόνια είναι ψυχής που κυριεύει η κατηφόρα,
σε ένα καθρέφτη τα κομμάτια μου σπασμένα,
προσπαθώ λοιπόν,
όλα περασμένα ξεχασμένα,
το βάρος ρίχνεις πάλι κάπου αλλού,
το θόλο βλέμμα θυμίζει ένα παράπονο μικρού παιδιού,
μα αν κάτι πήγε στραβά η ζωή συνεχίζει να κυλά,
τίποτα δεν σταματά, ποτέ πια δεν είναι αργά,
κάνουμε λάθη πολλά μα έχεις δικαίωμα και σ αυτά,
για να μπορέσεις να είσαι εντάξει με τους άλλους πρέπει πρώτα από όλα να τα έχεις καλά με εσένα, σπασμένα φρένα,
στην αγάπη όλα κομμένα,
ραμμένα για σένα και μένα,
η ζωή σου δίνει όλα τα εφόδια,
μα ακούγοντας το μίζερο εαυτό σου δεν περνάς τα εμπόδια,
έχει η ζωή ομορφιές.

Ποιος είναι αυτός που με πολεμάει,
ποιος είναι αυτός το μυαλό και τη καρδιά μου σκορπάει,
ποιος είναι αυτός που με την ατυχία μου χαμογελάει,
το πιο μίζερο εχθρό μου κάνω πέρα και όπου πάει

http://i66.tinypic.com/hwl6c3.jpg

https://www.youtube.com/watch?v=P7nFfQJl1iE
εκφραζομαι ελευθερα...

https://www.youtube.com/watch?v=GtAkJbe3FM4

Θα 'πρεπε να 'σουν εδώ...

Στην πόλη αυτή
ούτε ελπίδα, ούτε φυγή...

Κι όλο ζητώ
πάνω στο νήμα να σταθώ
καρδιά μου
κι ακροβατώ
από ένα θαύμα να πιαστώ
Παναγιά μου,
φεύγει η ζωή μονάχη δίχως γυρισμό...


https://www.youtube.com/watch?v=JPhoIsSnkMo

https://www.youtube.com/watch?v=-B42BQG1qwQ

Να χάνω το παρόν που αυτό με καίει
και ύστερα να ψάχνω τι μου φταίει...

Βαρέθηκα τον άψυχο τον έρωτα...
Τα λόγια και τα εύκολα αισθήματα...


https://www.youtube.com/watch?v=C6l9b2b3f7Y

Τι κι αν κερδίσεις τον κόσμο ολόκληρο αλλά χάσεις την ψυχή σου?

Sent from my Redmi Note 4 using Tapatalk

Quote:

---

Originally Posted by Georgewww

Τι κι αν κερδίσεις τον κόσμο ολόκληρο αλλά χάσεις την ψυχή σου?

Sent from my Redmi Note 4 using Tapatalk

---

τι να σου κανει ο κοσμος ολλος, αν εσυ ταχεις βρει με την ψυχη σου?

λοιπον... θα ηθελα να κατσουμε ολλοι μαζι κ να σκευτουμε.. (οχι να γκρινιαζουμε παλι γιατο οτι δεν μας αρεσουν τα περισωτερα πραγματα στην ζωη μας) αλλα τι πως θα θελαμε να ηταν τα πραγματα... κ οσο πιο ρεαλιστικα μπορειται δεν χρειαζεται να χαθουμε στο μυαλο μας...

ας πουμε εγω καθωμαι με τον εαυτο μου να σκευτω τι πραγματικα θελω απ την ζωη μου... κ καθε φορα που κανω ηληκρηνη αυτοκριτικη στον εαυτο μου... το συμπερασμα στο οποιο καταληγω ειναι πως.......... ειμαι πολυ μπερδεμενος κ δεν ξερω τι θελω... κ εκει αρχιζει περισωτερος νταλγκας

Βιάσου αγάπη μου, γιατί ο χρόνος πετάει...
Αύριο κλείνει ένας ακόμα...

https://www.youtube.com/watch?v=1gXMRHt1-W4

Γ@μω τον π**στη τον Νιάρχο σας και τους αγώνες δρόμους σας. Δε ξέρω τι ρόλο βαράει αυτός ο αγώνας δρόμου και ούτε με νοιάζει. Το μόνο που με νοιάζει είναι ότι με τις μ@λ@κιες σας μπλοκάρετε τους δρόμους. Κάντε το σε κανένα βουνό, οι κεντρικοί δρόμοι δε σας φταίνε σε τίποτα να τους μπλοκάρετε.

Αν αυτό δεν είναι φασιστικό, τότε τι είναι; Μια μικρή μερίδα ανθρώπων αποφασίζουν για τους πολλούς. Καθαρός φασισμός.

Για όποιον δεν κατάλαβε, οι "κύριοι" έχουν μπλοκάρει τη Συγγρού γιατί έτσι τους γούσταρε.

https://youtu.be/D-VQHgtV0n8
[Verse 1]
I've been finding good time
To be bored out of my mind
I've been walking for days
I don't have the time to play
You're kind of parley

[Pre-Chorus]
So won't you come home soon
Won't you come home soon

Instrumental

[Verse 2]
I never wish for you to go
To rove down that old road
You're making my heart low
Lost in that old world
The only one i'll ever fall

[Pre-Chorus]
So won't you come home soon
Won't you come home soon

Dope lemon υγιες ναρκωτικο!!

https://images2.minutemediacdn.com/i...-3377019_1.jpg
TS Eliot, Χορικά από το "Βράχο"

Ο Αετός πετά στην κορυφή του Ουρανού,
Ο Κυνηγός με τα σκυλιά του κυνηγάει την τροχιά του.

Ω κόσμε της άνοιξης και του φθινοπώρου, της γέννησης και του θανάτου!
Ο ατέρμονος κύκλος της ιδέας και της δράσης.
Ατέρμονη επινόηση, ατέρμονο πείραμα,
Φέρνει γνώση της κίνησης, αλλά όχι της ακινησίας.
Γνώση της φωνής, αλλά όχι της σιωπής.
Γνώση των λέξεων, αλλά όχι του Λόγου.
Όλη μας η γνώση μάς φέρνει πιο κοντά στο θάνατο,
Αλλά εγγύτητα στο θάνατο όχι πιο κοντά στο Θεό.
Πού είναι η ζωή που έχουμε χάσει μέσα στο ζην;
Που είναι η σοφία που έχουμε χάσει μέσα στη γνώση;
Πού είναι η γνώση που έχουμε χάσει μέσα στις πληροφορίες;
Οι κύκλοι του Ουρανού σε είκοσι αιώνες
Μας πάνε πιο μακριά απ’ το Θεό και πιο κοντά στο Χώμα.



Μοίρα του ανθρώπου είναι η αδιάκοπη εργασία,
Ή η αδιάκοπη απραξία, πράγμα χειρότερο,
Ή η έκρυθμη εργασία, καθόλου ευχάριστη.
Έχω περπατήσει μονάχος μου στο πατητήρι και ξέρω
Πως είναι δύσκολο να είσαι χρήσιμος πραγματικά, παραιτούμενος
Από τα πράγματα που οι άνθρωποι λογαριάζουν ως ευτυχία, επιδιώκοντας
Τις καλές πράξεις που οδηγούν στην αφάνεια, δεχόμενος
Εξίσου αυτές που φέρνουν την ατίμωση,
Την επευφημία όλων ή την αγάπη κανενός
Όλοι οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να επενδύσουν τα χρήματά τους
Αλλά οι πιο πολλοί περιμένουν μερίσματα.
Σας λέω: Κάντε τέλεια τη θέλησή σας.
Λέω: μην σκέφτεστε το θερισμό
Αλλά μόνο τη σωστή σπορά.



Ο κόσμος γυρίζει και ο κόσμος αλλάζει,
Αλλά ένα πράγμα δεν αλλάζει.
Σε όλη μου τη ζωή, ένα πράγμα δεν αλλάζει,
Κι αν το μασκαρεύεις, αυτό το πράγμα δεν αλλάζει:
Η αδιάκοπη μάχη του Καλού με το Κακό.



Αγνοείτε και υποτιμάτε την έρημο.
Η έρημος δεν είναι μακριά σε νότιους τροπικούς
Η έρημος δεν απλά κοντά σας,
Η έρημος στριμώχνεται δίπλα σας στον υπόγειο,
Η έρημος βρίσκεται στην καρδιά των αδερφών σας.



Αφήστε με να σας δείξω τα έργα των ταπεινών. Ακούστε.


Στα ακατοίκητα μέρη
Θα κτίσουμε με καινούργια τούβλα



Όπου τα τούβλα πέφτουν
Θα κτίσουμε με καινούργια πέτρα
Όπου τα δοκάρια σαπίζουν
Θα κτίσουμε με νέα ξύλα
Όπου οι λέξεις είναι ανείπωτες
Θα κτίσουμε με νέα φωνή
Υπάρχει συνεργασία
Μια Εκκλησία για όλους
Και μια δουλειά για τον καθένα
Κάθε άνθρωπος και το έργο του.



Τι να σου είναι η ζωή, αν δεν έχεις ζωή μαζί με άλλους;
Δεν υπάρχει ζωή εκτός κοινότητας,
Και καμιά κοινότητα δε ζει χωρίς την ευλογία του Θεού.


Και τώρα ζείτε σκορπισμένοι σε βρώμικους δρόμους,
Και κανείς δε γνωρίζει ή νοιάζεται για το γείτονά του
Παρεκτός κι αν κάνει φασαρία πολλή,
Αλλά γυρνάτε εδώ κι εκεί μέσα σε αυτοκίνητα, Εξοικειωμένοι με τους δρόμους αλλά πουθενά σίγουροι.


Πολλά για να καταστραφούν, πολλά για να κτιστούν, πολλά για να διορθωθούν
Σας έδωσα τη δύναμη της επιλογής, και σεις βολοδέρνετε
Μεταξύ της μάταιης κερδοσκοπίας και της αστόχαστης δράσης.


Κι ο άνεμος θα πει: «Εδώ ήταν ευγενείς άθεοι άνθρωποι:
Το μοναδικό τους μνημείο ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος
Και χίλιες χαμένες μπάλες του γκολφ.»


Όταν ο Ξένος λέει: «Ποιο είναι το νόημα αυτής της πόλης;
Ζείτε ο ένας δίπλα στον άλλο γιατί αγαπάτε ο ένας τον άλλο;»
Τι θα απαντήσετε; «Ζούμε όλοι μαζί
Για να κάνουμε χρήματα ο ένας από τον άλλο; ή «Αυτό είναι μια κοινότητα;»


Ω ψυχή μου, ετοιμάσου για τον ερχομό του Ξένου.
Ετοιμάσου γι΄αυτόν που ξέρει πως να θέτει ερωτήματα.


Υπάρχει κάποιος που θυμάται το δρόμο για την πόρτα σου:
Μπορεί να αποφύγεις τη ζωή αλλά όχι το Θάνατο.
Δεν μπορείς να αρνηθείς τον Ξένο.


Προσπαθούν μονίμως να δραπετεύσουν
Έξω από το σκοτάδι και μέσα σ΄αυτό
Ονειρευόμενοι συστήματα τόσο τέλεια όπου κανείς δε θα χρειάζεται να είναι καλός.
Αλλά ο άνθρωπος αυτός θα είναι σκιά
Άνθρωπος που υποκρίνεται ότι είναι άνθρωπος.


Τότε φαινόταν ότι οι άνθρωποι έπρεπε να προχωρήσουν από το φως προς το φως, υπό το φως του Λόγου,
Σωσμένοι από τα Πάθη και τη Θυσία παρά την αρνητική τους ύπαρξη.
Κτηνώδεις όπως πάντα, ασελγείς, εαυτούληδες όπως πάντα, εγωιστές και κοντόφθαλμοι όπως πάντα,
Και πάντα παλεύοντας, πάντα επανεπιβεβαιώνοντας, πάντα ξαναρχίζοντας την πορεία τους στο δρόμο που φωτιζόταν από το φως.
Συχνά αμφιταλαντευόμενοι, αργοπορούντες, αμαρτάνοντες, καθυστερημένοι, αλλά χωρίς να έχουν πάρει άλλον δρόμο.


Αλλά φαίνεται ότι πριν, κάτι έχει συμβεί και δεν έχει συμβεί: αν και δεν ξέρουμε πότε ακριβώς, ή γιατί, ή πώς, ή που.
Οι άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει το Θεό όχι για άλλους θεούς, λένε, αλλά για τον μη Θεό.
Κι αυτό δεν έχει ξανασυμβεί
Οι άνθρωποι να αρνηθούν και τους θεούς και τη λατρεία των θεών, διακηρύσσοντας την πίστη τους στη Λογική,
Και μετά στα Χρήματα, και στην Εξουσία, και μετά σ’ αυτό που αποκαλούν Ζωή, ή Γένος, ή Διαλεκτική.


Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε σε μια εποχή που προοδεύει σταθερά προς τα πίσω από το στεκόμαστε με χέρια άδεια και τις παλάμες γυρισμένες προς τα πάνω;


Τότε ήρθε κάποιος που μιλούσε για την αισχύνη της Ιερουσαλήμ
Και τους βεβηλωμένους άγιους τόπους.
Ο Πέτρος ο Ασκητής, που έλεγε λόγια σκληρά.
Και ανάμεσα σ΄ αυτούς που άκουγαν ήταν κάποιοι καλοί,
Και πολλοί κακοί,
Κι οι περισσότεροι δεν ήταν ούτε καλοί ούτε κακοί,
Όπως όλοι οι άνθρωποι σ΄ όλα τα μέρη.


Παρόλη την ατίμωση,
τα χρεωκοπημένα πρότυπα, τις σπασμένες γραμμές,
Τη χρεωκοπημένη πίστη εδώ και παντού,
Ήταν κάτι που έμεινε και ήταν κάτι παραπάνω από τις ιστορίες
Που λένε οι γέροι τα χειμωνιάτικα βράδια.


Η εποχή μας είναι η εποχή των λελογισμένων αξιών.
Και της λελογισμένης ανηθικότητας.


Η ψυχή του Ανθρώπου πρέπει να αναζωογονηθεί στη δημιουργία.


Πέρα από τα ανόητα πρακτικά σχήματα αυτού που ζει ή είναι πεθαμένο
Παρέα με το μάτι του καλλιτέχνη, τη νέα ζωή, τη νέα μορφή, το νέο χρώμα.
Πέρα από τη θάλασσα του ήχου η ζωή της μουσικής,
Πέρα από τη γλοιώδη λάσπη των λέξεων, πέρα από τον πάγο και το χαλάζι της λεκτικής ανακρίβειας.
Στρογγυλοποιημένες σκέψεις και αισθήματα, λέξεις που ποτέ δεν πήραν τη θέση σκέψεων και αισθημάτων, Εκεί αναβλύζει η τέλεια τάξη της φωνής, κι η ομορφιά της μελωδίας.


Το έργο της δημιουργίας δεν υπάρχει χωρίς μόχθο.

Φως
Φως
Η ορατή υπενθύμιση του αόρατου Φωτός

Ω Φως Αόρατο, σε ευλογούμε!
Τόσο φωτεινό για ένα θνητό όραμα.

Quote:

---

Originally Posted by serios

https://images2.minutemediacdn.com/i...-3377019_1.jpg
TS Eliot, Χορικά από το "Βράχο"

Κτηνώδεις όπως πάντα, ασελγείς, εαυτούληδες όπως πάντα, εγωιστές και κοντόφθαλμοι όπως πάντα,
Και πάντα παλεύοντας, πάντα επανεπιβεβαιώνοντας, πάντα ξαναρχίζοντας την πορεία τους στο δρόμο που φωτιζόταν από το φως.
Συχνά αμφιταλαντευόμενοι, αργοπορούντες, αμαρτάνοντες, καθυστερημένοι, αλλά χωρίς να έχουν πάρει άλλον δρόμο.


Αλλά φαίνεται ότι πριν, κάτι έχει συμβεί και δεν έχει συμβεί: αν και δεν ξέρουμε πότε ακριβώς, ή γιατί, ή πώς, ή που.


Το έργο της δημιουργίας δεν υπάρχει χωρίς μόχθο.

Φως
Φως
Η ορατή υπενθύμιση του αόρατου Φωτός

Ω Φως Αόρατο, σε ευλογούμε!
Τόσο φωτεινό για ένα θνητό όραμα.

---

Σειριε σε ευχαριστώ για το κειμενο. Ειχα καιρο να διαβασω Eliot. Χρόνια. Παρολο που εζησε Α παγκοσμιο πολεμο μεγαλη βαρβαροτητα αλλαγες και τη παρανοια του ανθρωπινου ειδους μου φαινεται τοσο επικαιρος ακομα. Αλλα σαφες γνωρισμα των φωτισμενων ειναι η διαχρονικοτητα τους. Δεν μπορεσε να πολεμησει διοτι τον εκριναν ακαταλληλο λογω υγειας. ( κρατησα τα σημεια που με κεντρισαν ). Αρκετοι συγχρονοι του εξεφραζαν μεγα μηδενισμο για τους ανθρωπους. Λογικοτατο οταν ο ενας αναγκαζοταν να σκοτωσει τον αλλο ή να κρυφτει για να επιβιωσει. Σημερα εχουμε τεραστιο πολεμο ψυχολογικα αλλά δεν εχω ανακαλυψει καποιον συγχρονο να μιλα γοα αυτο.

Χαιρομαι που σου αρεσε C.C!!
Εχει μπολικο ζουμι σαν εργο!!

https://i.ibb.co/FgHYM22/Edgar-Allan-Poe.jpg
Το Κοράκι

Κάποια φορά, μεσάνυχτα, ενώ εμελετούσα
κατάκοπος κι αδύναμος ένα παλιό βιβλίο
μιας επιστήμης άγνωστης, άκουσα ένα κρότο
σα να χτυπούσε σιγανά κανείς στη ξώπορτά μου.
«Κανένας ξένος», σκέφτηκα «οπού χτυπά τη πόρτα,
τούτο θα είναι μοναχά και όχι τίποτ’ άλλο».

Θυμάμαι ήταν στον ψυχρό και παγερό Δεκέμβρη
και κάθε λάμψη της φωτιάς σα φάντασμα φαινόταν.
Ποθούσα το ξημέρωμα, μάταια προσπαθούσα
να δώσει με παρηγορία στη λύπη το βιβλίο,
για τη γλυκιά Ελεονόρα μου, την όμορφη τη κόρη
όπως οι αγγέλοι τη καλούν, ενώ εδώ δεν έχει
για πάντα ούτε όνομα.

Και τ’ αλαφρό μουρμουρητό που κάναν οι κουρτίνες
με άγγιζε, με γέμιζε με τρόμους φανταχτούς,
και για να πάψει τ’ άγριο το χτύπημα η καρδιά μου
σηκώθηκα φωνάζοντας: «Θα είναι κάποιος ξένος
όπου ζητά να κοιμηθεί έδω στη κάμαρά μου
αυτό θα είναι μοναχά και περισσότερο όχι».

Τώρα μου φάνηκε η ψυχή πιο δυνατή για τούτο,
«Κύριε» είπα, «ή Κυρά, ζητώ να συγχωρείστε,
γιατί εγώ ενύσταζα κι ο κρότος ήταν λίγος,
ήσυχος, που δεν άκουσα εάν χτυπά η πόρτα»
κι άνοιξα στους αγέρηδες ορθάνοιχτη τη πόρτα
σκοτάδι ήταν γύρω μου και όχι τίποτ’ άλλο.

Μες στο σκοτάδι στάθηκα ώρα πολλή μονάχος,
γεμάτος τρόμους κι όνειρα που πρώτη φορά τότε
η λυπημένη μου ψυχή στα βάθη της επήρε,
μα η σιγή ήταν άσωστη και το σκοτάδι μαύρο
κι «Ελεονόρα» μοναχά ακούγονταν η ηχώ
από τη λέξη που ‘βγαινε απ’ τα ανοιχτά μου χείλη.
Αυτό μονάχα ήτανε και όχι τίποτ’ άλλο.

Γυρίζοντας στη κάμαρα με μια καρδιά όλο φλόγα,
άκουσα πάλι να χτυπούν πιο δυνατά από πρώτα.
«Σίγουρα κάποιος θα χτυπά από το παραθύρι,
ας πάω να δω κι ας λύσω πια ετούτο το μυστήριο,
ας ησυχάσει η μαύρη μου καρδιά
και θα το λύσω θα είναι οι αγέρηδες και όχι τίποτ’ άλλο.

‘Ανοιξα το παράθυρο κι ένα κοράκι μαύρο
με σχήμα μεγαλόπρεπο στη κάμαρα μου μπήκε
και χωρίς διόλου να σταθεί ή ν’ αμφιβάλλει λίγο,
επήγε και εκάθισε στη πέτρινη Παλλάδα
απάνω από τη πόρτα μου, γιομάτο σοβαρότη.
Κουνήθηκεν, εκάθισε και όχι τίποτ’ άλλο.

Το εβενόχρωμο πουλί που σοβαρό καθόταν
τη λυπημένη μου ψυχή έκανε να γελάσει.
«Χωρίς λοφίο», ρώτησα, «κι αν είν’ η κεφαλή σου
δεν είσαι κάνας άνανδρος, αρχαϊκό κοράκι,
που κατοικείς στις πένθιμες ακρογιαλιές της Νύχτας;
Στ’ όνομα της Πλουτωνικής της Νύχτας, τ’ όνομά σου!»
Και το κοράκι απάντησε: «Ποτέ από ‘δω και πια».

Ξεπλάγηκα σαν άκουσα το άχαρο πουλί
ν’ ακούει τόσον εύκολα τα όσα το ρωτούσα
αν κι η μικρή απάντηση που μου ‘δωσε δεν ήταν
καθόλου ικανοποιητική στα όσα του πρωτόπα,
γιατί ποτέ δεν έτυχε να δεις μες στη ζωή σου
ένα πουλί να κάθεται σε προτομή γλυμμένη
απάνω από τη πόρτα σου να λέει: «Ποτέ πια».

Μα το Κοράκι από κει που ήταν καθισμένο
δεν είπε άλλη λέξη πια σα να ‘ταν η ψυχή του
από τις λέξεις: «Ποτέ πια», γεμάτη από καιρό.
Ακίνητο καθότανε, χωρίς ένα φτερό του
να κινηθεί σαν άρχιζα να ψιθυρίζω αυτά:
«Τόσοι μου φίλοι φύγανε ως και αυτές οι Ελπίδες
κι όταν θε να ‘ρθει το πρωΐ κι εσύ θε να μου φύγεις».
Μα το πουλί απάντησε: «Ποτέ από δω και πια».

Ετρόμαξα στη γρήγορη απάντηση που μου ‘πε
πάντα εκεί ακίνητο στη προτομήν απάνω.
«Σίγουρα» σκέφτηκα, «αυτό που λέει και ξαναλέει
θα είναι ό,τι έμαθε από τον κύριό του
που αμείλικτη η καταστροφή θα του κοψ’ το τραγούδι
που θα ‘λεγεν ολημερίς και του ‘καμε να λέει
λυπητερά το «Ποτέ πια» για τη χαμένη ελπίδα».

Μα η θέα του ξωτικού πουλιού μ’ έφερε γέλιο
κι αρπάζοντας το κάθισμα εκάθισα μπροστά του
και βυθισμένος σ’ όνειρα προσπάθησα να έβρω
τι λέει με τη φράση αυτή, το μαύρο το Κοράκι,
το άχαρο, τ’ απαίσιο, ο τρόμος των ανθρώπων,
σαν έλεγε τις θλιβερές τις λέξεις: «Ποτέ Πια!».

Κι έτσι ακίνητος βαθιά σε μαύρες σκέψεις μπήκα
χωρίς μια λέξη μοναχά να πω εις το Κοράκι
που τα όλο φλόγα μάτια του μες στη καρδιά με καίγαν.
Έτσι σκεφτόμουν έχοντας στο βελουδένιο μέρος
του παλαιού καθίσματος γερμένο το κεφάλι,
στο μέρος που το χάϊδευαν η λάμψη της καντήλας,
εκεί όπου η αγάπη μου δε θ’ ακουμπήσει πια!

Τότε ο αγέρας φάνηκε σα να ‘ταν μυρωμένος
από ‘να θυμιατήριο αόρατο που αγγέλοι
και Σεραφείμ το κούναγαν και τ’ αλαφρά τους πόδια
ακούγονταν στο μαλακό χαλί της κάμαράς μου.
«Ναυαγισμένε» φώναξα, «αναβολή σου στέλνει
με τους αγγέλους, ο Θεός και μαύρη λησμοσύνη
για τη χαμένη αγάπη σου την όμορφη Λεονόρα.
Πιες απ’ το μαύρο το πιοτό της Λήθης και λησμόνα
εκείνην όπου χάθηκε». Και το Κοράκι είπε:
«Ποτέ από δω και πια!».

Είπα: «Προφήτη των κακών, είτε πουλί είτε δαίμων
είτε του μαύρου πειρασμού αποσταλμένε συ
είτε στης άγριας θύελλας το μάνιασμα χαμένε,
αλλ’ άφοβε, στον κόσμο αυτόπου κατοικεί ο Τρόμος,
πες μου με ειλικρίνεια, υπάρχει δω στον κόσμο
της λύπης κανά βάλσαμο που δίνει η Ιουδαία;
Πες μου!», μα κείνο απάντησε:
«Ποτέ από δω και πια!».

«Προφήτη», είπα, «δαίμονα, της Συφοράς πουλί,
Προφήτης όμως πάντοτε, στον Ουρανό σ’ ορκίζω,
που απλώνεται από πάνω μας παρηγορήτρα αψίδα,
εις του Θεού το όνομα που οι δυο μας τον λατρεύουν,
πες μου αν στον Παράδεισο θε ν’ αγκαλιάσω κείνη,
εκείνη που οι άγγελοι τη λεν Ελεονόρα»;
Και το κοράκι απάντησε:
«Ποτέ από δω και πια!».

«Ας γίν’ η μαύρη φράση σου το σύνθημα να φύγεις»,
εφώναξα αγριωπός πηδώντας κει μπροστά του.
«Πήγαινε πάλι να χαθείς στην άγρια καταιγίδα
ή γύρνα στις ακρογιαλιές της Πλουτωνείου Νύχτας
ούτ’ ένα μαύρο σου φτερό δε θέλω δω ν’ αφήσεις
ενθύμηση της φράσης σου της ψεύτικης και πλάνας
βγάλ’ απ’ τη δόλια μου καρδιά το ράμφος που ‘χεις μπήξει
και σύρε τη φανταστική μορφή σου στα σκοτάδια!»
Και το Κοράκι απάντησε:
«Ποτέ από δω και πια!».

Και το Κοράκι ακίνητο στη προτομή όλο μένει,
στης Αθηνάς τη προτομή απάνω από τη πόρτα
και τ’ αγριωπά τα μάτια του σα του Διαβόλου μοιάζουν
όταν μονάχος σκέφτεται. Και το θαμπό λυχνάρι
ρίχνει σκια στο πάτωμα σαν πέφτει στο Κοράκι.
Και η ψυχή μου ανήμπορη δε θα μπορέσει πια
να βγει απ’ τον αμφίβολο τον κύκλο της Σκιάς
που φαίνεται στο πάτωμα.
Ποτέ από δω και πια!
https://youtu.be/NJSII54GWOA

Μόνος
Κατάμονος
Εντελώς μόνος,
Μόνος κι έρμος
"εμισησαν με δωρεάν"
"ενδιέβαλλον με επεί κατεδίωκον αγαθασύνην"
"Μη εγκατελείπεις με Κύριε ο Θεός μου
Μη αποστείς απ' εμού
Πρόσχες εις την βοήθειαν μουΚύριε της σωτηρίας μου"
Όταν εξανεμίστηκαν οι ελπίδες μου στους ανθρώπους
όταν οι όψεις της ανθρώπινης ζωής στο δικό μου είναι, πλησίασαν στο αδιέξοδο
αναγκαστικά κινήθηκα προς Εσένα
με το είναι μου όμως να έχει εκείνες τις κατανοητές αμφιβολίες αν όντως υπάρχεις ή
αν απλά είσαι μια ψευδαίσθηση, μια εμμονή από τα βάθη των αιώνων
που πέρασε και στο δικό μου είναι,
όμως οι ελπίδες μου στους ανθρώπους εξανεμίστηκαν
απόσταση, αποφυγή, εκμετάλλευση
αν και μου κάνει εντύπωση το πρόσχαρο με το οποίο με αντικρίζουν,
μάλλον με λυπούνται ως ένα αδύναμο,
όμως έχασα και την τριβή με τις όψεις της ζωής που αλλιώς θα κινούσε τη ζωή μου μπρος
"και η ζωή μου το Άδη ήγγισε"
ακόμα ελπίζω σε θαύματα
μόνο που τα θαύματα εμείς τα δημιουργούμε.
όσο μεγαλώνουμε όλα τα περιθώρια της ζωής στενεύουν
οι ελπίδες εξανεμίζονται,
ζω επειδή ελπίζω σε άλμα, διέξοδο,
ζω επειδή θέλω να πιστεύω πως υπάρχεις κι άρα είσαι βοηθός
εκεί που τα περιθώρια στένεψαν κι οι ελπίδες εξανεμίστηκαν,
μόνο έτσι αποφεύγεται η απελπισία
"βοηθός μου και ρύστης μου συ εί Κύριε, μη χρονίσης"

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Μόνος
Κατάμονος
Εντελώς μόνος,
Μόνος κι έρμος
"εμισησαν με δωρεάν"
"ενδιέβαλλον με επεί κατεδίωκον αγαθασύνην"
"Μη εγκατελείπεις με Κύριε ο Θεός μου
Μη αποστείς απ' εμού
Πρόσχες εις την βοήθειαν μουΚύριε της σωτηρίας μου"
Όταν εξανεμίστηκαν οι ελπίδες μου στους ανθρώπους
όταν οι όψεις της ανθρώπινης ζωής στο δικό μου είναι, πλησίασαν στο αδιέξοδο
αναγκαστικά κινήθηκα προς Εσένα
με το είναι μου όμως να έχει εκείνες τις κατανοητές αμφιβολίες αν όντως υπάρχεις ή
αν απλά είσαι μια ψευδαίσθηση, μια εμμονή από τα βάθη των αιώνων
που πέρασε και στο δικό μου είναι,
όμως οι ελπίδες μου στους ανθρώπους εξανεμίστηκαν
απόσταση, αποφυγή, εκμετάλλευση
αν και μου κάνει εντύπωση το πρόσχαρο με το οποίο με αντικρίζουν,
μάλλον με λυπούνται ως ένα αδύναμο,
όμως έχασα και την τριβή με τις όψεις της ζωής που αλλιώς θα κινούσε τη ζωή μου μπρος
"και η ζωή μου το Άδη ήγγισε"
ακόμα ελπίζω σε θαύματα
μόνο που τα θαύματα εμείς τα δημιουργούμε.
όσο μεγαλώνουμε όλα τα περιθώρια της ζωής στενεύουν
οι ελπίδες εξανεμίζονται,
ζω επειδή ελπίζω σε άλμα, διέξοδο,
ζω επειδή θέλω να πιστεύω πως υπάρχεις κι άρα είσαι βοηθός
εκεί που τα περιθώρια στένεψαν κι οι ελπίδες εξανεμίστηκαν,
μόνο έτσι αποφεύγεται η απελπισία
"βοηθός μου και ρύστης μου συ εί Κύριε, μη χρονίσης"

---

Πρέπει να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου Ιωάννη για να επιθυμείς το θεό. Μπράβο σου.

Συνήθως κρύβει ο άνθρωπος τα λάθη του και τις αδυναμίες του όχι από το θεό γιατί λέμε πως δεν υπάρχει, αλλά από φίλους και γνωστούς μέχρι και απο το έτερον ήμισυ.
Οπότε για να ζητάς εσύ το θεό σημαίνει πως είσαι καθαρός άνθρωπος. Δεν έχεις να κρύψεις κάτι. Δεν έχεις αδικήσει.

Δεν έχω πίστη να σου ευχηθώ να δεις το θεό, θα σου ευχηθώ όμως να μείνεις έτσι μόνος καταμονος όπως λες, γιατί δείχνεις να έχεις εσωτερική γαλήνη.

Quote:

---

Originally Posted by Bane

Πρέπει να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου Ιωάννη για να επιθυμείς το θεό. Μπράβο σου.

Συνήθως κρύβει ο άνθρωπος τα λάθη του και τις αδυναμίες του όχι από το θεό γιατί λέμε πως δεν υπάρχει, αλλά από φίλους και γνωστούς μέχρι και απο το έτερον ήμισυ.
Οπότε για να ζητάς εσύ το θεό σημαίνει πως είσαι καθαρός άνθρωπος. Δεν έχεις να κρύψεις κάτι. Δεν έχεις αδικήσει.

Δεν έχω πίστη να σου ευχηθώ να δεις το θεό, θα σου ευχηθώ όμως να μείνεις έτσι μόνος καταμονος όπως λες, γιατί δείχνεις να έχεις εσωτερική γαλήνη.

---

Είναι πηγή εσωτερικής γαλήνης η μοναξιά?
Ποθούν τη μοναξιά υπό μορφή μοναχικότητας, αυτοί που θέλουν να δωθούν στο Θεό ως μοναχοί. Αλλιώς, η μοναξιά και η μοναχικότητα μέσα στον κόσμο είναι πηγή δυστυχίας. Μοναξιά υπάρχει και λόγω χαρακτήρα, όταν δεν σε αποδέχονται ή δεν είσαι καλός στο να σχετίζεσαι.
Καθαρότητα στο νου δεν υπάρχει στο βαθμό που μας έχουν μολύνει ποικιλοτρόπως το νου, κι αυτό είναι που κρύβουμαι από φίλους και γνωστούς.
Δεν είναι ανάγκη να έχεις αδικήσει για να μην είσαι καθαρός.

https://youtu.be/WCtoVoE5Mm4

Ήρθανε τα καρναβάαλια!
βρέ τι γιορτή αμαρτωλή!
τρέχουν όλοι ξελιγωμένοι βράδυ ως πρωϊ.

Λατρεύουνε τα είδωλα
γίναν ειδωλολάτρες!
χάσανε τον μπούσουλα
πλουτίσανε κ΄οι ράφτες!

βρε πως ξεφαντώνουνε
λες κι είναι στοιχειωμένοι!
απ' την κούραση ξεμείνανε
είν' αποχαυνωμένοι!

εγώ με το παπούλη μου μπρός το μανουάλι
την προσευχή μας κάνουμε
να βρέξει να τους πάρει!
ξορκίζουμε το κακό
τα δαιμόνια να τους αμολήσουν
να ρθούν κι αυτοί στην εκκλησιά και να μετανοήσουν!

https://youtu.be/MsBm69xjGhM

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Βιάσου αγάπη μου, γιατί ο χρόνος πετάει...
Αύριο κλείνει ένας ακόμα...

https://www.youtube.com/watch?v=1gXMRHt1-W4

---

ωραιο κομματι!!

Quote:

---

Originally Posted by aris45

ωραιο κομματι!!

---

Ευχαριστώ! :D

https://www.youtube.com/watch?v=4gBB6Ydnx1A&list=PLPZuCoaRRlIN2nx5QFzKbe4X jRHHVFuju&index=439&t=0s
Ανοιγεις στα δυο το σωμα μου και μπαινεις με δυναμη μεσα
δε θυμαμαι να σε’χω καλεσει κι όμως μαρεσει
το ένα χερι στυβει τα πνευμονια μου
το άλλο μαζευει λιγη λιγη την πισσα
χτιζεις μια γεφυρα απ’τα ματια σου στα ματια μου
και λες αυτή η γεφυρα δε πρεπει να πεσει
κι όμως στη μεση υπαρχει ενας ανθρωπος που είναι ζωσμενος με εκρηκτικα
και οση ωρα τον κοιτας και σε κοιτα
εγω αναρωτιεμαι αν η γεφυρα θα αντεξει
ας συγχωρεσει καποιος τα λαθη μου για να μπορεσω να πεσω για υπνο
λες μ’αγαπας μα θες να πεσεις απ’τη γεφυρα
λεω σ’αγαπω και με μια κίνηση σε ριχνω
μου χες ζητησει να γραψω ένα τραγουδι για σενα αλλα να μη μιλαει για θανατο
μ’αυτό δε γινεται μωρο μου
αυτό δε γινεται

Σου χω φυλαξει μια ιστορια κρυμμενη σε μια παλια φωτογραφια μας
θα στη χαρισω για να θυμασαι πως αυτή η ιστορια
είναι η ιστορια μας
και θα σου λεω παραμυθια τις νυχτες
για να κοιμασαι πιο ευκολα αλλα μονη σου
θα καταρρέουν οι λεπτοδεικτες και γω θα σβηνω όταν θα σβηνει κ η οθονη σου
και θα φωναζω το ονομα σου όταν θα χυνω
το κρασι μου στο καινουριο σου φουστανι
και όλα οσα ηθελες θα προσπαθω να γινω,μα δε θα φτανει
να μη ξεχασω να σου γραψω ένα τραγουδι που να μιλαει για ερωτα και θαλασσα
κι ας είναι ψεμματα
κι ας μη τα ζησω
κι ας είναι ψεμματα
θα προσπαθησω
θα προσπαθησω να σου γραψω ένα τραγουδι που να μιλαει για ερωτα και θαλασσα
για να τα’κους και να θυμασαι αυτά που εφτιαξες
για να τα’κουω και να θυμαμαι αυτά που χαλασα

εσεις οι ανθρωποι προσπαθειτε να μπειτε συνεχεια ο ενας στο μυαλο του αλλου
και τα καταφερνετε
μα δε καταλαβαινετε πως
αν αντι να προσπαθειτε να σπασετε την πορτα του απεναντι
ανοιγατε την δικια σας
θα φτανατε στο ιδιο αποτελεσμα και θα γλιτωνατε δυο σπασμενες πορτες
αλλα από την άλλη που να ξερω κι εγω
ισως οι σπασμενες πορτες να σας φαινονται ενδιαφερουσες

μαρεσει να παιζω με το μυαλο σου
να κανω το λαθος να μοιαζει δικο σου
και ενώ σε κοιταω από μεσα να ακους τη φωνη μου να λεει συγκεντρωσου
προβαλλομαι πανω σου μα δε πτοείσαι (;)
Για δυο εκατοστα κ είναι λαθος
με παιρνεις χαμπαρι γι αυτό παραδινομαι και που να παρει, ειμαι ολος δικος σου
ριξε το ζαρι να δουμε ποιος απ’τους δυο θα πεθανει και ποσες φορες
σταματα να κλαις
ηταν απλα θεμα χρονου να ερθει η σειρα σου
σου κανω τη χαρη και παιρνω τη θεση σου όπως την πηρα και χθες
αφου να πεθαινω για σενα συνηθησα
αρχισε πια να μ’αρεσει
φαντασου
κοντα σου εχω αφησει κρυμμενα ένα περιστροφο και ένα βιβλιο
καποιοι το λενε παιχνιδι
μα εγω δε νομιζω πως θα διασκεδασεις
ακου πως παιζεται
εισαι εσυ εναντια στην υπαρξη και αυτά είναι τα οπλα σου
και ο μονος κανονας
διαλεξε ένα από τα δυο
και ετοιμασου να χασεις
μη με κοιτας
ο χρονος τελειωνει
και αυτό το παιχνιδι το εχουνε παιξει πολλοι
και αν χρειαζεσαι μια συμβουλη απλα μη φοβασαι
κ ειπες καταλαβες τωρα πως νιωθω
και ομως δε πεθανα για να ξεχασεις
πεθανα για να μπορω να σου δωσω εστω κατι που θα αξιζε να το θυμασαι

Στιχουργός - Συνθέτης : Γιώργος Σταυριανός
Πρώτη εκτέλεση: Κάτια Δανδουλάκη



https://youtu.be/hH1CEVknebE



Οι γρίλιες μου φέρνουν την αντηλιά από το απέναντι σοκάκι
σιωπή, ακόμα και η βρύση σταμάτησε να στάζει
όλα είναι λουσμένα στο μεσημέρι
όλα είναι σιωπή και φόβος
μόνο μια μύγα δεν κουράστηκε να φέρνει κύκλους
μες το καυτό το απομεσήμερα με μάτια ορθάνοιχτα
παρακολουθώ μηχανικά τους επίμονους περίπατους της

Μες το δωμάτιο πλανιέται ακόμα η μυρουδιά του δεκαπενταύγουστου
Η Μαρία ήρθε αμέσως μετά την εκκλησία ντυμένη στα κόκκινα
και φεύγοντας ξέχασε πάνω στην καρέκλα της
ένα ματσάκι βασιλικό και ριζμαρί που συνήθιζε να βάζει μες στα σφιχτά της στήθη

Τα μάτια μου έπεσαν στο ασυμμάζευτο ακόμα τραπέζι της Κυριακής
κανείς δεν είχε την δύναμη την ώρα τούτη την περίεργη να το συμμαζέψει
όλοι περιμέναμε να έρθει το απόγευμα
όλοι περιμέναμε να σβήσει το μεσημέρι
Οι φόβοι που με κυρίευαν άρχιζαν πέρα από την κλεισμένη πόρτα του δωματίου
πιο κει ήταν το δέος, η άγνοια,
η ακατανόητη πικρά που σου άφηνε η ζωή
στα άπλετο φως του καλοκαιριού
η σκιά του απογεύματος μεγάλωνε
οι αυλές γεμίζανε δροσιά οι πόρτες άνοιγαν
οι φόβοι του μεσημεριού ξεθώριαζαν
έτσι καθώς δινόμουνα σιγά στην αγκαλιά της νύχτας

Ήσουνα πάντα με την παρέα του Γιάννη
και όταν σε έβλεπα από μακριά
μια χαρά πρωτόγνωρη γέμιζε την καρδιά μου
οι χτύποι τηςδυναμωναν
και όταν πια συναντιόμασταν
τα μάτια σου γινόντουσαν πελώρια
και ένα παίξιμο στα χείλη σου πρόδινε την αγάπη
ήταν η ώρα που η σκιά έφτανε μέχρι τις γέρικες ελιές του θείου Γιώργου

Δε θυμούμαι πια ποτέ σταμάτησα να σε συναντώ
Την ώρα τούτη που η βρύση σταμάτησε να στάζει
και που η μανά δεν ονειρεύεται στο διπλανό κρεβάτι
μόνο μια μύγα βουίζει επίμονα μέσα σε ένα δωμάτιο
Όπου πια δεν υπάρχει παρά το κενό

Ναι, αγαπημένη μου.
Πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα.
Πάντοτε σε περίμενα. Αλήθεια εκείνη η άνοιξη,
εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας,
αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό,
αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα
στο τέλος να κρατήσω πόσο σου πήγαιναν.
Α, θάθελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου,
της μητέρας σου τα γόνατα που σε γέννησαν
για μένα να φιλήσω όλες τις καρέκλες που
ακούμπησες περνώντας με το φόρεμά σου,
να κρύψω σαν φυλακτό στον κόρφο μου
ένα μικρό κομμάτι απ’ το σεντόνι που κοιμήθηκες.
Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα
που σ’ έχει δει γυμνή πριν από μένα, να του χαμογελάσω,
που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία.
Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι
πιο πολύ απ’ τον έρωτα,
εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και
την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

*Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας.
Τάσος Λειβαδίτης

https://www.youtube.com/watch?v=_Exvg6UCq_g






Στίχοι:

Γιώργο, η νύχτα είναι ατέλειωτη απόψε
Φοβάμαι το μυαλό μου δε θ’ αντέξει
Νιώθω πως πρέπει να αρχίσουν νέοι αγώνες,
για να περάσουν τα αισθήματά μου τέτοιες πόρτες

Γιώργο, η αλήθεια των πολλών πώς με τρομάζει,
σαν φίδι εφιάλτη τη χαρά μου αγκαλιάζει
Σε μια ανδρόγυνη κατάσταση αιωρούμαι
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σταθώ σωστός πατέρας

Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα μεγάλα,
πρέπει να υψώσουμε δεόντως του ονείρου μας τη σκάλα,
γιατί η ζωή που ζούμε δε χορταίνει με οξυγόνο,
δεν υποκλίνεται στο τίποτα, στο πρέπει και στο μόνο
Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα γελοία,
πρέπει να ενώσουμε κρεβάτια, μαξιλάρια και κρανία,
γιατί το χέρι μου απόψε ως τα νύχια μου πονάει
και νιώθω την καρδιά μου ν’ αγωνίζεται να πάψει να χτυπάει

Γιώργο, νυστάζω, αλλά με αγίους δεν κοιμάμαι
Αρνούμαι ν’ αφεθώ και να ενδώσω
Γιατί μπορεί να μην έχω το χρίσμα της Γαλάνη,
αλλά στο τέλος της πορείας σ’ εμένα θα φορέσουν το στεφάνι

Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα μεγάλα,
πρέπει να σπάσουμε τον πάγο με τις πρόζες του Κωστάλα,
γιατί η ζωή που ζούμε δε βολεύεται σε θρόνο,
στην αμαρτία υποκλίνεται, ερωτεύεται τον πόνο
Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα γελοία,
πρέπει να ενώσουμε κρεβάτια, μαξιλάρια και θρανία,
γιατί η νύχτα αυτή με αρνήσεις άλλης τάξεως μ’ έχει ζώσει
και τρέμω μήπως το γατάκι που ταΐζω κάποια μέρα με προδώσει

https://www.youtube.com/watch?v=6T0wrToCQnY



Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ πλανήτης σε τροχιά που δεν τελειώνει
να κλέβω κάτι απ' τ' απέραντο κενό
και ν' αγαπώ ότι δικό σου με πληγώνει...

Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ ένα πρόσωπο που κρύβεται και λιώνει
σ' αυτό τον κόσμο που ότι βλέπω είναι μικρό
μόνο η απόσταση των δυο μας μεγαλώνει...

Να με ξεχνάς και να με σβήνεις το ανέχομαι
δεν ονειρεύομαι, δεν ζω, δεν παραδέχομαι
μόνο δέχομαι...

https://www.youtube.com/watch?v=oKKHAFGB5WU

Απόψε θέλω
να ζωντανέψω μια ελπίδα τσακισμένη,
απόψε θα 'ρθω
να σε αγγίξω για να βρω το λυτρωμό...

https://www.youtube.com/watch?v=eDe2IGMKkvA

Δεν είσαι εδώ,
τώρα η νύχτα μετράει την αντοχή μου...

https://www.youtube.com/watch?v=FzROK7BMvKU

Μου φαίνεται σαν να 'ναι χθες
μα πάνε τόσα χρόνια
που σαν βιολί το σώμα σου
στα χέρια μου κρατούσα...

Με το ραδιόφωνο σιγά
μες τ' απαλό σκοτάδι
θα τρόμαζες αν ήξερες
πόσο σε αγαπούσα...

Τίποτα δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά,
μένει όμως ακόμα ένα πείσμα
που δεν είναι συνήθεια μοναχά...

Χθες πέθανε ο Θάνος Μικρούτσικος οπότε σήμερα θα ποστάρω σαν φόρο τιμής κάποια απ' τ' αγαπημένα μου κομμάτια που συνέθεσε...

https://www.youtube.com/watch?v=xeN2NNwKqHQ

Μεταμορφώνεσαι σαν Μέδουσα στους δρόμους
κι εγώ τα χίλια πρόσωπα σου ακολουθώ,
στου έρωτα σου υποτάσσομαι τους νόμους
και λίγα ψίχουλα μονάχα σου ζητώ...

Τα μάτια σου έκλεισες και μ' άφησες απέξω,
άλλη μια νύχτα θα τη βγάλω στη βροχή...
Όλα για πάρτη σου κι απόψε θα τα παίξω
και δεν με νοιάζει τι θα φέρει το πρωί...

https://www.youtube.com/watch?v=l84PBJFOpJo

Μιαν άγκυρα η ζωή μου ζητιανεύει,
το βάθος του έρωτα της να συλλάβει...

https://www.youtube.com/watch?v=qqxXz6IHw5s

Να 'σουνα θάλασσα κι εσύ
και η ζωή μικρό νησί
και η ζωή μικρό νησί
να 'ρθω ν' αράξω...

Να 'χα καρδιά μα και πυγμή
όλα στη γη σε μια στιγμή,
όλα στη γη σε μια στιγμή
για να τ' αλλάξω...

Μονόγραμμα του Ελύτη https://www.psu.edu/dept/cellwall/Gr...monogramma.htm
Από τον Νίκο σεργιανόπουλο:
https://youtu.be/5yHnsq9msM0

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ'ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς

Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.

https://youtu.be/2hvneSoHRE4