Εκφραστειτε ελευθερα!!!

[Κύκνος]

Στην πόλη αυτή
ούτε ελπίδα, ούτε φυγή...

Κι όλο ζητώ
πάνω στο νήμα να σταθώ
καρδιά μου
κι ακροβατώ
από ένα θαύμα να πιαστώ
Παναγιά μου,
φεύγει η ζωή μονάχη δίχως γυρισμό...

[αλεξανδρος_77]

https://www.youtube.com/watch?v=-B42BQG1qwQ

[Κύκνος]

Να χάνω το παρόν που αυτό με καίει
και ύστερα να ψάχνω τι μου φταίει...

Βαρέθηκα τον άψυχο τον έρωτα...
Τα λόγια και τα εύκολα αισθήματα...

[Georgewww]

Τι κι αν κερδίσεις τον κόσμο ολόκληρο αλλά χάσεις την ψυχή σου?

Sent from my Redmi Note 4 using Tapatalk

[giannis000]

Τι κι αν κερδίσεις τον κόσμο ολόκληρο αλλά χάσεις την ψυχή σου?

Sent from my Redmi Note 4 using Tapatalk

τι να σου κανει ο κοσμος ολλος, αν εσυ ταχεις βρει με την ψυχη σου?

[giannis000]

λοιπον... θα ηθελα να κατσουμε ολλοι μαζι κ να σκευτουμε.. (οχι να γκρινιαζουμε παλι γιατο οτι δεν μας αρεσουν τα περισωτερα πραγματα στην ζωη μας) αλλα τι πως θα θελαμε να ηταν τα πραγματα... κ οσο πιο ρεαλιστικα μπορειται δεν χρειαζεται να χαθουμε στο μυαλο μας...

[giannis000]

ας πουμε εγω καθωμαι με τον εαυτο μου να σκευτω τι πραγματικα θελω απ την ζωη μου... κ καθε φορα που κανω ηληκρηνη αυτοκριτικη στον εαυτο μου... το συμπερασμα στο οποιο καταληγω ειναι πως.......... ειμαι πολυ μπερδεμενος κ δεν ξερω τι θελω... κ εκει αρχιζει περισωτερος νταλγκας

[Κύκνος]

Βιάσου αγάπη μου, γιατί ο χρόνος πετάει...
Αύριο κλείνει ένας ακόμα...

[DrugUser]

Γ@μω τον π**στη τον Νιάρχο σας και τους αγώνες δρόμους σας. Δε ξέρω τι ρόλο βαράει αυτός ο αγώνας δρόμου και ούτε με νοιάζει. Το μόνο που με νοιάζει είναι ότι με τις μ@λ@κιες σας μπλοκάρετε τους δρόμους. Κάντε το σε κανένα βουνό, οι κεντρικοί δρόμοι δε σας φταίνε σε τίποτα να τους μπλοκάρετε.

Αν αυτό δεν είναι φασιστικό, τότε τι είναι; Μια μικρή μερίδα ανθρώπων αποφασίζουν για τους πολλούς. Καθαρός φασισμός.

Για όποιον δεν κατάλαβε, οι "κύριοι" έχουν μπλοκάρει τη Συγγρού γιατί έτσι τους γούσταρε.

[serios]

[Verse 1]
I've been finding good time
To be bored out of my mind
I've been walking for days
I don't have the time to play
You're kind of parley

[Pre-Chorus]
So won't you come home soon
Won't you come home soon

Instrumental

[Verse 2]
I never wish for you to go
To rove down that old road
You're making my heart low
Lost in that old world
The only one i'll ever fall

[Pre-Chorus]
So won't you come home soon
Won't you come home soon

Dope lemon υγιες ναρκωτικο!!

[serios]

TS Eliot, Χορικά από το "Βράχο"

Ο Αετός πετά στην κορυφή του Ουρανού,
Ο Κυνηγός με τα σκυλιά του κυνηγάει την τροχιά του.

Ω κόσμε της άνοιξης και του φθινοπώρου, της γέννησης και του θανάτου!
Ο ατέρμονος κύκλος της ιδέας και της δράσης.
Ατέρμονη επινόηση, ατέρμονο πείραμα,
Φέρνει γνώση της κίνησης, αλλά όχι της ακινησίας.
Γνώση της φωνής, αλλά όχι της σιωπής.
Γνώση των λέξεων, αλλά όχι του Λόγου.
Όλη μας η γνώση μάς φέρνει πιο κοντά στο θάνατο,
Αλλά εγγύτητα στο θάνατο όχι πιο κοντά στο Θεό.
Πού είναι η ζωή που έχουμε χάσει μέσα στο ζην;
Που είναι η σοφία που έχουμε χάσει μέσα στη γνώση;
Πού είναι η γνώση που έχουμε χάσει μέσα στις πληροφορίες;
Οι κύκλοι του Ουρανού σε είκοσι αιώνες
Μας πάνε πιο μακριά απ’ το Θεό και πιο κοντά στο Χώμα.



Μοίρα του ανθρώπου είναι η αδιάκοπη εργασία,
Ή η αδιάκοπη απραξία, πράγμα χειρότερο,
Ή η έκρυθμη εργασία, καθόλου ευχάριστη.
Έχω περπατήσει μονάχος μου στο πατητήρι και ξέρω
Πως είναι δύσκολο να είσαι χρήσιμος πραγματικά, παραιτούμενος
Από τα πράγματα που οι άνθρωποι λογαριάζουν ως ευτυχία, επιδιώκοντας
Τις καλές πράξεις που οδηγούν στην αφάνεια, δεχόμενος
Εξίσου αυτές που φέρνουν την ατίμωση,
Την επευφημία όλων ή την αγάπη κανενός
Όλοι οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να επενδύσουν τα χρήματά τους
Αλλά οι πιο πολλοί περιμένουν μερίσματα.
Σας λέω: Κάντε τέλεια τη θέλησή σας.
Λέω: μην σκέφτεστε το θερισμό
Αλλά μόνο τη σωστή σπορά.



Ο κόσμος γυρίζει και ο κόσμος αλλάζει,
Αλλά ένα πράγμα δεν αλλάζει.
Σε όλη μου τη ζωή, ένα πράγμα δεν αλλάζει,
Κι αν το μασκαρεύεις, αυτό το πράγμα δεν αλλάζει:
Η αδιάκοπη μάχη του Καλού με το Κακό.



Αγνοείτε και υποτιμάτε την έρημο.
Η έρημος δεν είναι μακριά σε νότιους τροπικούς
Η έρημος δεν απλά κοντά σας,
Η έρημος στριμώχνεται δίπλα σας στον υπόγειο,
Η έρημος βρίσκεται στην καρδιά των αδερφών σας.



Αφήστε με να σας δείξω τα έργα των ταπεινών. Ακούστε.


Στα ακατοίκητα μέρη
Θα κτίσουμε με καινούργια τούβλα



Όπου τα τούβλα πέφτουν
Θα κτίσουμε με καινούργια πέτρα
Όπου τα δοκάρια σαπίζουν
Θα κτίσουμε με νέα ξύλα
Όπου οι λέξεις είναι ανείπωτες
Θα κτίσουμε με νέα φωνή
Υπάρχει συνεργασία
Μια Εκκλησία για όλους
Και μια δουλειά για τον καθένα
Κάθε άνθρωπος και το έργο του.



Τι να σου είναι η ζωή, αν δεν έχεις ζωή μαζί με άλλους;
Δεν υπάρχει ζωή εκτός κοινότητας,
Και καμιά κοινότητα δε ζει χωρίς την ευλογία του Θεού.


Και τώρα ζείτε σκορπισμένοι σε βρώμικους δρόμους,
Και κανείς δε γνωρίζει ή νοιάζεται για το γείτονά του
Παρεκτός κι αν κάνει φασαρία πολλή,
Αλλά γυρνάτε εδώ κι εκεί μέσα σε αυτοκίνητα, Εξοικειωμένοι με τους δρόμους αλλά πουθενά σίγουροι.


Πολλά για να καταστραφούν, πολλά για να κτιστούν, πολλά για να διορθωθούν
Σας έδωσα τη δύναμη της επιλογής, και σεις βολοδέρνετε
Μεταξύ της μάταιης κερδοσκοπίας και της αστόχαστης δράσης.


Κι ο άνεμος θα πει: «Εδώ ήταν ευγενείς άθεοι άνθρωποι:
Το μοναδικό τους μνημείο ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος
Και χίλιες χαμένες μπάλες του γκολφ.»


Όταν ο Ξένος λέει: «Ποιο είναι το νόημα αυτής της πόλης;
Ζείτε ο ένας δίπλα στον άλλο γιατί αγαπάτε ο ένας τον άλλο;»
Τι θα απαντήσετε; «Ζούμε όλοι μαζί
Για να κάνουμε χρήματα ο ένας από τον άλλο; ή «Αυτό είναι μια κοινότητα;»


Ω ψυχή μου, ετοιμάσου για τον ερχομό του Ξένου.
Ετοιμάσου γι΄αυτόν που ξέρει πως να θέτει ερωτήματα.


Υπάρχει κάποιος που θυμάται το δρόμο για την πόρτα σου:
Μπορεί να αποφύγεις τη ζωή αλλά όχι το Θάνατο.
Δεν μπορείς να αρνηθείς τον Ξένο.


Προσπαθούν μονίμως να δραπετεύσουν
Έξω από το σκοτάδι και μέσα σ΄αυτό
Ονειρευόμενοι συστήματα τόσο τέλεια όπου κανείς δε θα χρειάζεται να είναι καλός.
Αλλά ο άνθρωπος αυτός θα είναι σκιά
Άνθρωπος που υποκρίνεται ότι είναι άνθρωπος.


Τότε φαινόταν ότι οι άνθρωποι έπρεπε να προχωρήσουν από το φως προς το φως, υπό το φως του Λόγου,
Σωσμένοι από τα Πάθη και τη Θυσία παρά την αρνητική τους ύπαρξη.
Κτηνώδεις όπως πάντα, ασελγείς, εαυτούληδες όπως πάντα, εγωιστές και κοντόφθαλμοι όπως πάντα,
Και πάντα παλεύοντας, πάντα επανεπιβεβαιώνοντας, πάντα ξαναρχίζοντας την πορεία τους στο δρόμο που φωτιζόταν από το φως.
Συχνά αμφιταλαντευόμενοι, αργοπορούντες, αμαρτάνοντες, καθυστερημένοι, αλλά χωρίς να έχουν πάρει άλλον δρόμο.


Αλλά φαίνεται ότι πριν, κάτι έχει συμβεί και δεν έχει συμβεί: αν και δεν ξέρουμε πότε ακριβώς, ή γιατί, ή πώς, ή που.
Οι άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει το Θεό όχι για άλλους θεούς, λένε, αλλά για τον μη Θεό.
Κι αυτό δεν έχει ξανασυμβεί
Οι άνθρωποι να αρνηθούν και τους θεούς και τη λατρεία των θεών, διακηρύσσοντας την πίστη τους στη Λογική,
Και μετά στα Χρήματα, και στην Εξουσία, και μετά σ’ αυτό που αποκαλούν Ζωή, ή Γένος, ή Διαλεκτική.


Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε σε μια εποχή που προοδεύει σταθερά προς τα πίσω από το στεκόμαστε με χέρια άδεια και τις παλάμες γυρισμένες προς τα πάνω;


Τότε ήρθε κάποιος που μιλούσε για την αισχύνη της Ιερουσαλήμ
Και τους βεβηλωμένους άγιους τόπους.
Ο Πέτρος ο Ασκητής, που έλεγε λόγια σκληρά.
Και ανάμεσα σ΄ αυτούς που άκουγαν ήταν κάποιοι καλοί,
Και πολλοί κακοί,
Κι οι περισσότεροι δεν ήταν ούτε καλοί ούτε κακοί,
Όπως όλοι οι άνθρωποι σ΄ όλα τα μέρη.


Παρόλη την ατίμωση,
τα χρεωκοπημένα πρότυπα, τις σπασμένες γραμμές,
Τη χρεωκοπημένη πίστη εδώ και παντού,
Ήταν κάτι που έμεινε και ήταν κάτι παραπάνω από τις ιστορίες
Που λένε οι γέροι τα χειμωνιάτικα βράδια.


Η εποχή μας είναι η εποχή των λελογισμένων αξιών.
Και της λελογισμένης ανηθικότητας.


Η ψυχή του Ανθρώπου πρέπει να αναζωογονηθεί στη δημιουργία.


Πέρα από τα ανόητα πρακτικά σχήματα αυτού που ζει ή είναι πεθαμένο
Παρέα με το μάτι του καλλιτέχνη, τη νέα ζωή, τη νέα μορφή, το νέο χρώμα.
Πέρα από τη θάλασσα του ήχου η ζωή της μουσικής,
Πέρα από τη γλοιώδη λάσπη των λέξεων, πέρα από τον πάγο και το χαλάζι της λεκτικής ανακρίβειας.
Στρογγυλοποιημένες σκέψεις και αισθήματα, λέξεις που ποτέ δεν πήραν τη θέση σκέψεων και αισθημάτων, Εκεί αναβλύζει η τέλεια τάξη της φωνής, κι η ομορφιά της μελωδίας.


Το έργο της δημιουργίας δεν υπάρχει χωρίς μόχθο.

Φως
Φως
Η ορατή υπενθύμιση του αόρατου Φωτός

Ω Φως Αόρατο, σε ευλογούμε!
Τόσο φωτεινό για ένα θνητό όραμα.

[Constantly curious]

TS Eliot, Χορικά από το "Βράχο"

Κτηνώδεις όπως πάντα, ασελγείς, εαυτούληδες όπως πάντα, εγωιστές και κοντόφθαλμοι όπως πάντα,
Και πάντα παλεύοντας, πάντα επανεπιβεβαιώνοντας, πάντα ξαναρχίζοντας την πορεία τους στο δρόμο που φωτιζόταν από το φως.
Συχνά αμφιταλαντευόμενοι, αργοπορούντες, αμαρτάνοντες, καθυστερημένοι, αλλά χωρίς να έχουν πάρει άλλον δρόμο.


Αλλά φαίνεται ότι πριν, κάτι έχει συμβεί και δεν έχει συμβεί: αν και δεν ξέρουμε πότε ακριβώς, ή γιατί, ή πώς, ή που.


Το έργο της δημιουργίας δεν υπάρχει χωρίς μόχθο.

Φως
Φως
Η ορατή υπενθύμιση του αόρατου Φωτός

Ω Φως Αόρατο, σε ευλογούμε!
Τόσο φωτεινό για ένα θνητό όραμα.

Σειριε σε ευχαριστώ για το κειμενο. Ειχα καιρο να διαβασω Eliot. Χρόνια. Παρολο που εζησε Α παγκοσμιο πολεμο μεγαλη βαρβαροτητα αλλαγες και τη παρανοια του ανθρωπινου ειδους μου φαινεται τοσο επικαιρος ακομα. Αλλα σαφες γνωρισμα των φωτισμενων ειναι η διαχρονικοτητα τους. Δεν μπορεσε να πολεμησει διοτι τον εκριναν ακαταλληλο λογω υγειας. ( κρατησα τα σημεια που με κεντρισαν ). Αρκετοι συγχρονοι του εξεφραζαν μεγα μηδενισμο για τους ανθρωπους. Λογικοτατο οταν ο ενας αναγκαζοταν να σκοτωσει τον αλλο ή να κρυφτει για να επιβιωσει. Σημερα εχουμε τεραστιο πολεμο ψυχολογικα αλλά δεν εχω ανακαλυψει καποιον συγχρονο να μιλα γοα αυτο.

[serios]

Χαιρομαι που σου αρεσε C.C!!
Εχει μπολικο ζουμι σαν εργο!!

[serios]

Το Κοράκι

Κάποια φορά, μεσάνυχτα, ενώ εμελετούσα
κατάκοπος κι αδύναμος ένα παλιό βιβλίο
μιας επιστήμης άγνωστης, άκουσα ένα κρότο
σα να χτυπούσε σιγανά κανείς στη ξώπορτά μου.
«Κανένας ξένος», σκέφτηκα «οπού χτυπά τη πόρτα,
τούτο θα είναι μοναχά και όχι τίποτ’ άλλο».

Θυμάμαι ήταν στον ψυχρό και παγερό Δεκέμβρη
και κάθε λάμψη της φωτιάς σα φάντασμα φαινόταν.
Ποθούσα το ξημέρωμα, μάταια προσπαθούσα
να δώσει με παρηγορία στη λύπη το βιβλίο,
για τη γλυκιά Ελεονόρα μου, την όμορφη τη κόρη
όπως οι αγγέλοι τη καλούν, ενώ εδώ δεν έχει
για πάντα ούτε όνομα.

Και τ’ αλαφρό μουρμουρητό που κάναν οι κουρτίνες
με άγγιζε, με γέμιζε με τρόμους φανταχτούς,
και για να πάψει τ’ άγριο το χτύπημα η καρδιά μου
σηκώθηκα φωνάζοντας: «Θα είναι κάποιος ξένος
όπου ζητά να κοιμηθεί έδω στη κάμαρά μου
αυτό θα είναι μοναχά και περισσότερο όχι».

Τώρα μου φάνηκε η ψυχή πιο δυνατή για τούτο,
«Κύριε» είπα, «ή Κυρά, ζητώ να συγχωρείστε,
γιατί εγώ ενύσταζα κι ο κρότος ήταν λίγος,
ήσυχος, που δεν άκουσα εάν χτυπά η πόρτα»
κι άνοιξα στους αγέρηδες ορθάνοιχτη τη πόρτα
σκοτάδι ήταν γύρω μου και όχι τίποτ’ άλλο.

Μες στο σκοτάδι στάθηκα ώρα πολλή μονάχος,
γεμάτος τρόμους κι όνειρα που πρώτη φορά τότε
η λυπημένη μου ψυχή στα βάθη της επήρε,
μα η σιγή ήταν άσωστη και το σκοτάδι μαύρο
κι «Ελεονόρα» μοναχά ακούγονταν η ηχώ
από τη λέξη που ‘βγαινε απ’ τα ανοιχτά μου χείλη.
Αυτό μονάχα ήτανε και όχι τίποτ’ άλλο.

Γυρίζοντας στη κάμαρα με μια καρδιά όλο φλόγα,
άκουσα πάλι να χτυπούν πιο δυνατά από πρώτα.
«Σίγουρα κάποιος θα χτυπά από το παραθύρι,
ας πάω να δω κι ας λύσω πια ετούτο το μυστήριο,
ας ησυχάσει η μαύρη μου καρδιά
και θα το λύσω θα είναι οι αγέρηδες και όχι τίποτ’ άλλο.

‘Ανοιξα το παράθυρο κι ένα κοράκι μαύρο
με σχήμα μεγαλόπρεπο στη κάμαρα μου μπήκε
και χωρίς διόλου να σταθεί ή ν’ αμφιβάλλει λίγο,
επήγε και εκάθισε στη πέτρινη Παλλάδα
απάνω από τη πόρτα μου, γιομάτο σοβαρότη.
Κουνήθηκεν, εκάθισε και όχι τίποτ’ άλλο.

Το εβενόχρωμο πουλί που σοβαρό καθόταν
τη λυπημένη μου ψυχή έκανε να γελάσει.
«Χωρίς λοφίο», ρώτησα, «κι αν είν’ η κεφαλή σου
δεν είσαι κάνας άνανδρος, αρχαϊκό κοράκι,
που κατοικείς στις πένθιμες ακρογιαλιές της Νύχτας;
Στ’ όνομα της Πλουτωνικής της Νύχτας, τ’ όνομά σου!»
Και το κοράκι απάντησε: «Ποτέ από ‘δω και πια».

Ξεπλάγηκα σαν άκουσα το άχαρο πουλί
ν’ ακούει τόσον εύκολα τα όσα το ρωτούσα
αν κι η μικρή απάντηση που μου ‘δωσε δεν ήταν
καθόλου ικανοποιητική στα όσα του πρωτόπα,
γιατί ποτέ δεν έτυχε να δεις μες στη ζωή σου
ένα πουλί να κάθεται σε προτομή γλυμμένη
απάνω από τη πόρτα σου να λέει: «Ποτέ πια».

Μα το Κοράκι από κει που ήταν καθισμένο
δεν είπε άλλη λέξη πια σα να ‘ταν η ψυχή του
από τις λέξεις: «Ποτέ πια», γεμάτη από καιρό.
Ακίνητο καθότανε, χωρίς ένα φτερό του
να κινηθεί σαν άρχιζα να ψιθυρίζω αυτά:
«Τόσοι μου φίλοι φύγανε ως και αυτές οι Ελπίδες
κι όταν θε να ‘ρθει το πρωΐ κι εσύ θε να μου φύγεις».
Μα το πουλί απάντησε: «Ποτέ από δω και πια».

Ετρόμαξα στη γρήγορη απάντηση που μου ‘πε
πάντα εκεί ακίνητο στη προτομήν απάνω.
«Σίγουρα» σκέφτηκα, «αυτό που λέει και ξαναλέει
θα είναι ό,τι έμαθε από τον κύριό του
που αμείλικτη η καταστροφή θα του κοψ’ το τραγούδι
που θα ‘λεγεν ολημερίς και του ‘καμε να λέει
λυπητερά το «Ποτέ πια» για τη χαμένη ελπίδα».

Μα η θέα του ξωτικού πουλιού μ’ έφερε γέλιο
κι αρπάζοντας το κάθισμα εκάθισα μπροστά του
και βυθισμένος σ’ όνειρα προσπάθησα να έβρω
τι λέει με τη φράση αυτή, το μαύρο το Κοράκι,
το άχαρο, τ’ απαίσιο, ο τρόμος των ανθρώπων,
σαν έλεγε τις θλιβερές τις λέξεις: «Ποτέ Πια!».

Κι έτσι ακίνητος βαθιά σε μαύρες σκέψεις μπήκα
χωρίς μια λέξη μοναχά να πω εις το Κοράκι
που τα όλο φλόγα μάτια του μες στη καρδιά με καίγαν.
Έτσι σκεφτόμουν έχοντας στο βελουδένιο μέρος
του παλαιού καθίσματος γερμένο το κεφάλι,
στο μέρος που το χάϊδευαν η λάμψη της καντήλας,
εκεί όπου η αγάπη μου δε θ’ ακουμπήσει πια!

Τότε ο αγέρας φάνηκε σα να ‘ταν μυρωμένος
από ‘να θυμιατήριο αόρατο που αγγέλοι
και Σεραφείμ το κούναγαν και τ’ αλαφρά τους πόδια
ακούγονταν στο μαλακό χαλί της κάμαράς μου.
«Ναυαγισμένε» φώναξα, «αναβολή σου στέλνει
με τους αγγέλους, ο Θεός και μαύρη λησμοσύνη
για τη χαμένη αγάπη σου την όμορφη Λεονόρα.
Πιες απ’ το μαύρο το πιοτό της Λήθης και λησμόνα
εκείνην όπου χάθηκε». Και το Κοράκι είπε:
«Ποτέ από δω και πια!».

Είπα: «Προφήτη των κακών, είτε πουλί είτε δαίμων
είτε του μαύρου πειρασμού αποσταλμένε συ
είτε στης άγριας θύελλας το μάνιασμα χαμένε,
αλλ’ άφοβε, στον κόσμο αυτόπου κατοικεί ο Τρόμος,
πες μου με ειλικρίνεια, υπάρχει δω στον κόσμο
της λύπης κανά βάλσαμο που δίνει η Ιουδαία;
Πες μου!», μα κείνο απάντησε:
«Ποτέ από δω και πια!».

«Προφήτη», είπα, «δαίμονα, της Συφοράς πουλί,
Προφήτης όμως πάντοτε, στον Ουρανό σ’ ορκίζω,
που απλώνεται από πάνω μας παρηγορήτρα αψίδα,
εις του Θεού το όνομα που οι δυο μας τον λατρεύουν,
πες μου αν στον Παράδεισο θε ν’ αγκαλιάσω κείνη,
εκείνη που οι άγγελοι τη λεν Ελεονόρα»;
Και το κοράκι απάντησε:
«Ποτέ από δω και πια!».

«Ας γίν’ η μαύρη φράση σου το σύνθημα να φύγεις»,
εφώναξα αγριωπός πηδώντας κει μπροστά του.
«Πήγαινε πάλι να χαθείς στην άγρια καταιγίδα
ή γύρνα στις ακρογιαλιές της Πλουτωνείου Νύχτας
ούτ’ ένα μαύρο σου φτερό δε θέλω δω ν’ αφήσεις
ενθύμηση της φράσης σου της ψεύτικης και πλάνας
βγάλ’ απ’ τη δόλια μου καρδιά το ράμφος που ‘χεις μπήξει
και σύρε τη φανταστική μορφή σου στα σκοτάδια!»
Και το Κοράκι απάντησε:
«Ποτέ από δω και πια!».

Και το Κοράκι ακίνητο στη προτομή όλο μένει,
στης Αθηνάς τη προτομή απάνω από τη πόρτα
και τ’ αγριωπά τα μάτια του σα του Διαβόλου μοιάζουν
όταν μονάχος σκέφτεται. Και το θαμπό λυχνάρι
ρίχνει σκια στο πάτωμα σαν πέφτει στο Κοράκι.
Και η ψυχή μου ανήμπορη δε θα μπορέσει πια
να βγει απ’ τον αμφίβολο τον κύκλο της Σκιάς
που φαίνεται στο πάτωμα.
Ποτέ από δω και πια!

[ioannis2]

Μόνος
Κατάμονος
Εντελώς μόνος,
Μόνος κι έρμος
"εμισησαν με δωρεάν"
"ενδιέβαλλον με επεί κατεδίωκον αγαθασύνην"
"Μη εγκατελείπεις με Κύριε ο Θεός μου
Μη αποστείς απ' εμού
Πρόσχες εις την βοήθειαν μουΚύριε της σωτηρίας μου"
Όταν εξανεμίστηκαν οι ελπίδες μου στους ανθρώπους
όταν οι όψεις της ανθρώπινης ζωής στο δικό μου είναι, πλησίασαν στο αδιέξοδο
αναγκαστικά κινήθηκα προς Εσένα
με το είναι μου όμως να έχει εκείνες τις κατανοητές αμφιβολίες αν όντως υπάρχεις ή
αν απλά είσαι μια ψευδαίσθηση, μια εμμονή από τα βάθη των αιώνων
που πέρασε και στο δικό μου είναι,
όμως οι ελπίδες μου στους ανθρώπους εξανεμίστηκαν
απόσταση, αποφυγή, εκμετάλλευση
αν και μου κάνει εντύπωση το πρόσχαρο με το οποίο με αντικρίζουν,
μάλλον με λυπούνται ως ένα αδύναμο,
όμως έχασα και την τριβή με τις όψεις της ζωής που αλλιώς θα κινούσε τη ζωή μου μπρος
"και η ζωή μου το Άδη ήγγισε"
ακόμα ελπίζω σε θαύματα
μόνο που τα θαύματα εμείς τα δημιουργούμε.
όσο μεγαλώνουμε όλα τα περιθώρια της ζωής στενεύουν
οι ελπίδες εξανεμίζονται,
ζω επειδή ελπίζω σε άλμα, διέξοδο,
ζω επειδή θέλω να πιστεύω πως υπάρχεις κι άρα είσαι βοηθός
εκεί που τα περιθώρια στένεψαν κι οι ελπίδες εξανεμίστηκαν,
μόνο έτσι αποφεύγεται η απελπισία
"βοηθός μου και ρύστης μου συ εί Κύριε, μη χρονίσης"